Περί Ποίησης : 89 ποιητές μιλούν για την Ποίηση

http://dimitriosgogas.blogspot.com.cy/

Η ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΣ ΜΕ ΤΑ ΒΑΜΜΕΝΑ ΝΥΧΙΑ: Ποιητική Συλλογή του Δημήτρη Ποταμίτη , εκδοθείσα το έτος 1998 / Κέδρος

Η ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΣ ΜΕ ΤΑ ΒΑΜΜΕΝΑ ΝΥΧΙΑ

Ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών αποφασίζει
Σε τρία μέρη την αιωνιότητα χωρίζει
Και από σεμνότητα για εκδίκηση ορίζει
Το παρελθόν τα μέλλοντα να καθορίζει

Ένα σαρκίο με καταληκτική ημερομηνία
Διαλέγει το σαρκίο – ιδού η απορία
Και τι θα γίνει με την γλώσσα με τη σκέψη δηλαδή
Μ’ αυτό που το ονομάσανε Ψυχή

Και μπαίνει στο παιχνίδι ο νους και αυτονομείται
Φωτίζεται ονοματίζεται ταξινομείται
Αναλαμβάνει χρέη και απελπισίες
Ακόμα κι έμμεσες δολοφονίες

Όνειρο ενός πρώην καημού που προήλθε
Απ’ τον κατακερματισμένο χρόνο που Παρήλθε
Γεννάει εξιλεώσεις τέχνες τις ονομάζει
Ο Εωσφόρος στο παιχνίδι που μας βάζει

Μύρια αντίγραφα παράγει στη στιγμή
Που όλα ζητούν εκτάσεις με πυγμή
Ύστερα εκπονούν συντάγματα και νόμους
Κανόνες δικαστήρια αστυνόμους

Ιεραρχίες εύσημα υπεραγορές
Δηλώσεις διαδηλώσεις λαϊκές
Με ηγέτη ένα φασίστα ελιτισμό
Εις βάθος ρέκτη εξοχικών κατοικιών

Πολλών αλόγων εποχούμενα τον χώρο τραυματίζουν
Και δύο μικρά παιδιά στην θέα τους δακρύζουν
Ο καθένας μαθαίνει μια επιστήμη
Κι αυτό ιστορική το λένε μνήμη

Και όμως θέλουν να ζήσουν τούτη την ταπείνωση με πάθος
Θέλουν να εξαντλήσουν το λανθασμένο εκείνο λάθος
Θέλουν πεπεραμένοι στο άπειρο να φτάσουν
Θέλουν με τη ζωή να ξεπεράσουν

Και η αεροσυνοδός με τα βαμμένα νύχια
Κι ένα χαυλιόδοντα βρικόλακα όταν χαμογελάει
Σε κάθε πτήση και από έναν άγγελο εξοντώνει
Μέσα στα σύννεφα το αίμα του ρουφάει

Κι ύστερα σ’ έναν ανίκανο για στύση
Αρσενικό το χέρι της κουνάει
Κι αυτός φοράει για άλλοθι ένα μάγκα ελιτισμό
Φονεύει το γενετικό αυθορμητισμό

Όμως το πλήρωμα του χρόνου δεν αργεί
Που τη διάσπασή του αυτοκαταργεί
Μέλλον παρόν απόν και παρελθόν
Στην αιωνιότητα θα δώσουν το «παρών»

Κι αυτή θα κυοφορήσει νέους καιρούς
Τα’ αγάλματα θα πιάσουν τους χορούς
Και μια πυρά από εφημερίδες θα ανάψει
Την γνώση των πιθήκων να την κάψει

Εκεί θα ρίξουν ξόρκια μακιγιάζ προσώπου
- ιδού το άγριο ψεύδος του ανθρώπου-
τότε θα σμίξουμε σαν από θαύμα
τη ιστορία απέτυχε – στην μπάντα

όμως το πείραμα κι αν αποτύχει
η γνώση του σ’ ένα παιδί θα φέρει τύχη

Αυλαία Και Πάμε... Μουσική Παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας την 12η Νοεμβρίου 2017

Ο ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ Κος Ψ / Ποταμίτης Δημήτρης

" Όλοι μ΄  αγαπούν, μούλεγες κάποτε, 
μ΄ αγαπούν γιατί είμαι χώμα 
με εγώ  θέλω ν΄ αγαπώ
ό,  τι αντιστρατεύεται το χώμα" 
Κι΄ αυτό ήταν το σφάλμα σου 
κι΄ από σφάλμα σε  σφάλμα
βγάζεις τις κάλτσες το παντελόνι και το πουκάμισο 
και πεθαίνεις όταν οι άλλοι αποκκοιμιούνται. 

ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ / Ποταμίτης Δημήτρης

Δυο τρεις ήταν τριγύρω οι εραστές
κ΄ ήταν πλήθος αμέτρητο 
μα γύρω θάνατος.
Ο ήλιος στη μέση τ΄ ουρανού.
Απέναντι αλσύλλιο, 
μια κόκα- κόλα και ματιές που φλέγονται. 
Μα γύρω γύρω θάνατος. 

Η ζωή αρχίζει με μια παρέλαση. 
Πλήθος οι σημαιούλες στην καρδιά μου
κονσέρβες σκέψεις πάνε δυο δυο καμαρωτές.
Εμφιαλωμένο αίμα παίζει τα ταμπούρλα
και πίσω ακολουθούν 
οι κερασφόροι γάτοι του μεσημεριού
οι υποψήφιες νύφες της εσπέρας. 

Η ζωή αρχίζει με διαφήμιση.
Και μετά την δωδεκάτημ νυχτερινή 
κρυφά κρυφά σέρνονται να κρύψουν τις πομπές τους. 
Κατάσαρκα εγκαύματα πίσω από γραβατωμένα στήθη.
Είναι πεθαμμένοι.
Πρέπει  να εκδικηθούν τους ζωντανούς.
Εμπρός να τους σαβανώσουμε,
είναι θέλημα αστών να τους σαβανώσουμ.
Γενηθήτω το θέλημά τους. 

Ο ΝΕΟΣ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ / Ποταμίτης Δημήτρης

Στον Γιάννη Κοντό

Α

-           Γιατί δεν γράφεις ποιήματα όπως μιλάς

Να σε καταλαβαίνω

-           γιατί ο τρόπος που μιλώ είναι απάτη

διαλύω την εικόνα της πραγματικότητας

για να βρω την πραγματικότητα

ο παραδείσος είναι από την φύση του

Αισθητικός στην ηθική του

Καθόλου λογικός να ξέρεις

Ας με αποκαλεί λοιπόν

Ο καταραμένος νατουραλισμός

Αιθεροβάμονα απόσταση

Παρανοϊκό εσχάτης προδοσίας

Η λογική του είναι ταξινόμηση

Αισθητική των προσωπείων

Η αισθητική μου

Άναρχη αρχή

Άτακτη τάξη

Αφορισμός των προσωπείων

Την ώρα που μνήμη και προσδοκία

Πέφτουν νεκρές μπροστά στον θρίαμβο της φρέσκιας μέρας

Πριν προλάβουν να μολύνουν την πραγματικότητα

Προαιώνια έχθρα τους

Β

Ποιητή μου λες γιατί δεν μιλάς

Αξίζει μια σιωπή για να αποστάσεις

Το άρωμα μιας λέξεις

Σου απαντώ

Η κάθε λέξη μεσσίας

Που γεννιέται κάθε τρεις χιλιάδες χρόνια

Σύμβολο ενός πράγματος απόλυτα συγκεκριμένου

Κώδικας αναγνώρισης σε μαύρες τρύπες

Η λέξη είναι μεσάζων ανάμεσα

Στο πράγμα και στη γνώση του

Όχι το ίδιο πράγμα

Το ίδιο το πράγμα το ψηλαφείς

Μόνο σε τόνους σιωπής χωμένος

Αλλά ουαί και αλίμονο

Γλώσσα μου γλωσσούλα μου

Λαμά σαβαχθανί

Ίνα τι

Ίνα τι με εγκαταλείπεις;

Γ

Η γλώσσα μου Βασίλισσα των γλωσσών

Έχει σπασμένη γνάθο

Κανείς απ τα παιδιά της δεν μπορεί να τη μιλήσει

Σα λείπει η γάτα χορεύουν σαν ποντίκια τα παιδιά της

Πάνω απ’ το μελλοντικό της φέρετρο χορεύουν

Επιμένουν να τη δολοφονούν όρθια

Και άρον τον κράβατόν σου

Βγαίνει λοιπόν η Κυρά – κουλτούρα

Και η κυρά – Αργκό

Πόρνες μαστουρωμένες σε ρυθμούς μαϊμούς

Μούμιες βιτρίνας

Σαν επίμονο και απατηλό δέρμα φιδιού παρατημένο

Πίστεύοντας πως είναι ακόμα ζωντανό το φίδι

Βγαίνουν να την αντικαταστήσουν ακόμα στην σκηνή

Σαν αρρώστια πρωταγωνίστρια

Αντιστρέφονται οι ρόλοι

Σκυλιά μιλούν σαν άνθρωποι

Άνθρωποι σαν σκυλιά

Εκδικητές του τύπου

Δεν περνάς κυρά Μαρία

Ή θα δεις τι θα πάθεις

Αν δεν μου εκχωρήσεις το δέκα τοις εκατό

Κράτα τις λέξεις σου ποιητή

Δεν μου χρειάζεται

το δέκα τοις εκατό

Μόνο το δέκα τοις εκατό

Συν τα τριάντα αργύρια

Δ

Καλά κάνεις και δεν μιλάς ποιητή

Θα βρω εγώ τις λέξεις πυροτεχνήματα

Να σε αντικαταστήσω

Δύο εξυπνάδες σαν ψεύτικο λουλούδι ωραίες

Να κερδίσω τις εντυπώσεις

Μέχρι να βρεις εσύ τον κωδικό μια λέξης

Θα την πολτοποιήσει εγώ

Γιατί εγώ ειμί ο βιονικός απόγονος

Ο άσωτος υιός που ποτέ δεν θα επιτρέψει

Εγώ τιμή μου και καμάρι μου

Είπε και τράβηξε κατά τη Βαβέλ

Που ήταν φαστφουτάδικο

Και τα’ όνειρο πήρε αμέσως

Τη σάρκα και τα οστά

Του νέου Μινώταυρου

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ / Ποταμίτης Δημήτρης

Δεν είναι δρόμος 
δεν είναι στάση 
δεν είναι οίστρος 
τούτα 
τα φλιβερά 
γυάλινα 
μάτια. 

ΑΜΛΕΤ (απόσπασμα) / Ποταμίτης Δημήτρης

Στη μητέρα μου

Μες στο σκοτάδι προσπαθώ να δω

Να διακρίνω χρώματα στο μαύρο

Ν’ απαθανατίσω την αιτία της μορφής σου

Ποια στιγμή σου να επιλέξω άραγε

Που όλες είναι γιομάτες τρυφερότητα

-           σε θυμάμαι στην ακμή σου-

ορθώνω ανάστημα στο Γολιάθ

Μορφή στο άμορφο

Τώρα με σύμβολα μόνο μπορώ να σου μιλήσω

Είμαι μια τελεία στο χάος

Είσαι ένα ερωτηματικό αστέρων σε σχηματισμό

Που ανταγωνίζεται τη Μικρή και την Μεγάλη Άρκτο

Αντιστρατεύομαι το σύμπαν οργισμένος

Το ξεριζώνω μ’ αυτό ξαναφυτρώνει

Ο κακός δαίμονας με παγιδεύει πάλι

Εδώ μετράει το τι έπραξες όχι το ποιος υπήρξες

Και το τι έπραξες είναι κι αυτό διαπραγματεύσιμο

Στων ιστορικών τα στημένα δικαστήρια

[Μα κρατεί με μια ορπίδα] / Χασάπης Χριστάκης

Μα κρατεί με μια ορπίδα, ως τον λυτρωμό να ζήσω,

ώσπου νάρτετε παιδκιά μου… στράφου πίσω να τους πεις

πως σας έχω για οπνάν μου τζι’ έττεν να με γονατίσουν

όσα βάρη με φορτώσουν, όσοι γρόνοι τζι’ αν δκιαβούν

οι Αττίλες μες τες ρίζες της καρκιάς μου έν θα ντζιήσουν

γιατί τούτες εν δικές σας τζι’ έν οι ρίζες που μετρούν.

Άτιτλο / Πλατρίτη Ζ. Δέσπω

Δεν με νοιάζει αν είναι του Βοριά

οι άγριοι άνεμοι απόψε.

Ούτε τα λεμόνια συμπονώ 

που κείτονται πληγωμένα.

Τες Λυρίδες γύρευα να δω

με ιώτα να χαράζουν ουρανούς.

Μάριος Τόκας (μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου στις 8 Ιουνίου 1954  και πέθανε στις 27 Απριλίου 2008, έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Από τους σημαντικότερους Συνθέτες του Ελληνισμού. Σπούδασε  στο Εθνικό Ωδείο και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.Ο Μάριος Τόκας βραβεύτηκε με το «μετάλλιο εξαίρετης προσφοράς στην πατρίδα» που αποτελεί την ύψιστη τιμή της κυπριακής πολιτείας.

Σημαντικά έργα του για την Κύπρο είναι:

• Ψυχή τε και σώματι Μελοποιημένα ποιήματα των απαγχονισθέντων αγωνιστών της ΕΟΚΑ, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, Αντρέα Ζάκου και άλλων.
• Φωνή πατρίδας Τραγούδια σε ποίηση Κώστα Μόντη, Θεοδόση Πιερίδη και Νεσιέ Γιασίν.
• Τα τραγούδια «Ανασήκωσε την πλάτη Πενταδάχτυλε» και «Η δική μου η πατρίδα».
• Αμμόχωστος Βασιλεύουσα' σε ποίηση Κυριάκου Χαραλαμπίδη.

Έγραψε και ο ίδιος στίχους τους οποίους και μελοποίησε. 

Σύνδεσμοι και πηγές:

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CF%82

https://www.sansimera.gr/biographies/368

http://mariostokas.gr/%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CF%82/

Χαράματα / Τόκας Μάριος

Χαράματα αρχίζουνε

Να μπήγουν το μαχαίρι

Πόσα ζωή χτυπήματα

Με το βαρύ σου χέρι

Τα παράπονα μας λέμε

Στα δρομάκια τα στενά

Κι όμως μοναχοί μας κλαίμε

Για τις πίκρες του ντουνιά

Ζωή κι ας είσαι άδικη

Δε σου κρατώ κακία

Άλλους σκληρά κακιώνουμε

Αυτοί είναι η αιτία

μπορείτε να το ακούσετε:https://www.youtube.com/watch?v=X8zkqhmYpUY

Ντελάλης / Τόκας Μάριος

Χρόνια ριγμένα στο σταθμό

Χρόνια χαμένα φως μου

Τραγούδια φτιάχναν τον καημό

Με τη φωνή του κόσμου

Ξανα κι όλο ξανά σου τραγουδώ

Χίλια τραγούδια βρε ζωή χαλάλι σου

Έμαθα πάντα πικραμένος να γυρνώ

Μέσα στους δρόμους και να γίνομαι ντελάλης σου

Χρόνια με δίχως τελειωμό

Φτιάχναν τα όνειρά μου

Σ’ ανταμωσα μ’ αντάμωσες

Ανοίξαν τα φτερά μου


μπορείτε να το ακούσετε: https://www.youtube.com/watch?v=eA5Ucnyb0gE

Δέσπω Ζ Πλατρίτη (βιογραφικό σημείωμα)

Η Δέσπω Ζ Πλατρίτη, γεννήθηκε στη Λεμεσό. Η μητέρα της  κατάγεται από  από Μικράν Ασία/Κωνσταντινούπολη και ο πατέρας της από τις Πλάτρες.

Έζησε στη Λευκωσία, πήγε στο σχολείο  της Φανερωμένης και  αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Κύκκου. Παρακολούθησε  Ψυχολογία και Ιστορία της Τέχνης στην Σορβόννη.

"Άργησε" όπως αναφέρει η ίδια να ασχοληθεί με την ποίηση στη ζωή της. Το ποίημα που αναρτάται στο παρόν ιστολόγιο είναι το πρώτο της δημοσιευμένο καθώς και ένα μικρό εγχείρημα/άσκηση με τέσσερις λέξεις στο περιοδικό της κ Σιαφάκα το 2016. 

ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ / Πλατρίτη Ζ. Δέσπω

Ο απροσδιόριστος κρότος

σώπασε απότομα τα κελαϊδητά.

Ήταν καθαρά θέμα ανεπάρκειας αθανασίας.

Φάνηκε αμέσως.

Κι αυτές οι Περσείδες στην μέση

αόρατες αν  λίγη υγρασία τις εναγκαλιστεί.

Τόσων χρόνων τροχιές

να καταλήγουν σε διάττουσες πτώσεις

αστραπιαίας λάμψης.

Τί άσμα κύκνων θα το λέγαμε

τι αναλαμπή συνείδησης…

Το «μην το είδατε» του ποιητή ήταν;

Ήταν κι’ έφυγε;

Ήταν;

Ήταν;

Κι’όλο το ίδιο  πάντα να ψάχνουμε

το πέρασμά τους στον αέρα

ένα άυλο εκτόπισμα

ασήμαντης διάρκειας

όπως εκείνη η εσάρπα

με απολιθωμένη καμπύλη σώματος οικείου

ριγμένη βιαστικά και ξεχασμένη

πάνω σε κομψή πολυθρόνα

αισθησιακής ανταύγειας χρώματος

να με στέλλει λείπουσα

στο τώρα.