Μιχαλάκης Γ. Τσαππαρίλας (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Μιχαλάκης Γ. Τσαππαρίλας γεννήθηκε το 1947 στην Αμμόχωστο. Σπούδασε ιατρική στη πόλη Κρασνοντάρ της Ρωσίας. Ασχολείται με την λογοτεχνία από τα νεανικά του χρόνια. Ασχολείται ποιήματα, διηγήματα, μεταφράσεις, επιστημονικά και πολιτικά άρθρα. 

Ποιητικές Συλλογές

Ο κύκλος της Ελπίδας / Μικρόκυκλος/ 2017 

Το τέλος / Κυριάκος Χριστοφίδης

Χαρές και γέλια δεν ακούονται παιδιών
μήτε φωνές σε παιδικής χαράς τον τόπο,
γοές ακούω μοναχά
και κλάματα δύστυχων ανθρώπων.
Στο μονοπάτι των Κενταύρων έχω βρεθεί
που όλα γύρω ειν’πια χρωματισμένα
βάτα μ’αγκάθια, φύλακες σκληροί,
κι είναι τα φύλλα δακρισμένα.

Πουλιά τρυγύρω δεν πετούν
ερωτικά παιχνίδια δεν φτι'αχνουν με λουλούδια,
με λύπες βαλθήκαν να στήνουνε χορό,
με καυμούς να φτιάχνουνε τραγούδια.

Είναι κι αυτά μια συντροφιά
της φύσης ανέμελοι τενόροι
τη ζωή μοιρολογάνε με ρυθμό
λες και ειν’του θανάτου κανταδόροι.

Άρχισε πια το δειλινό
σε λίγο φτάνει το σκοτάδι
κι ο ουρανός ροδάλεψε, για δες
και είναι γλυκός σαν χάδι.

Τριγύρω μου όλα τώρα πιά
αρχίζουν πλέον και σκουραίνουν
τα μάτια κλείνουνε σιγά - σιγά
τα βλέφαρα μου νοιώθω να βαραίνουν.

Φθνινόπωρο είναι πιά,
κι η φύση... παλέτα των χρωμάτων
το τέλος είναι πλέον πολύ κοντά
σε λίγο θε’ να ζω, ζωή των αθανάτων.

Αν είν’το τέλος μου αυτό,
την τελευταία μου πνοή αν θε ν’αφήσω
στης Πορταριάς θέλω τα όμορφα στενά,
αντάμα με το φίλο μου,
εκεί να ξεψυχήσω.

Κυριάκος Χριστοφίδης (μικρή αναφορά)

Ο Κυριάκος Χριστοφίδης είναι μηχανολόγος και ζει στην Λεμεσό 

Μοναξιά / Κυριάκος Χριστοφίδης

Ανταμώσαμε πάλι ξανά
σκληρή μου μοναξιά,
παλιά μου ερωμένη.
Βρεθήκαμε ξανά μαζί,
σε μέρη απάτητα και σκοτεινά,
καί οι δυό μας πληγωμένοι.

Το ήξερες από καιρό
πως στα όνειρά μου σ’ απατώ
με άχρωμες παρέες.
Που μου ’χουν κάνει τις στιγμές
αφόρητες και πληκτικές,
παράτες χωρίς συνθήματα, χωρίς σημαίες.

Όμως μια χάρη σου ζητώ
μαζί μου γι’ απόψε λίγο μείνε.
Κι’αν στ’ όνειρο μου πάλι εγώ βρεθώ,
σε κάποιο καταγώγειο να μεθώ,
μ’ απατηλούς συνδαιτημόνες,
συγχώραμε εσύ γι’ αυτό
γιατί σαν άνθρωπος κι’ εγώ
δεν αντέχω άλλο πια
μοναχικούς χειμώνες.

Στο Λευκόνοικο / Αντώνης Π. Αντωνίου

Λευκόνοικον τα πρώτα σου να σου τα πώ κλαμώντα
που 'σες τη σπάστρα τζαι τιμή τζι άλλα πολλά προσώντα.
Εσού που τ' άλλα τα χωρκά είσες μιαν άλλη χάρη,
ήσουν μια αμματόπετρα, της Μεσαρκάς καμάρι.
Εχασες τζείν τα κάλλη σου, γυρεύκεις τα μα πού 'ν 'τα
τζι οι ξένοι εθαυμάζαν σε στους τόπους σου πο 'ρκούντα.
Οσα λαλώ 'ννεν ψέματα τζι ό,τι τζι αν πω σ' αξίζει,
γιατ' όπου βρέσει φαίνεται, τζει που σονίζ' ασπρίζει.
Εχω καμπόσα να σου πω τζι ώρα μου έν λλίη
τζείνος πο 'ρκετουν να σε δει εν εθελεν να φύει.
Που 'θώρεν τζείν την θέα σου μες τες καλές χρονιές σου
που 'σουν κκεφάτον τζι έλαμπαν οι νάκρες τζι οι γωνιές σου.
Ομως τωρά γερήμιασες τζι είσαι μοναξιασμένον
τζι έγινες αναγνώριστον μες το ζουρκόν χωσμένον,
μερόνυχτα περίλυπον, γιατ' είσε σκλαβωμένον
πο 'ναν σκληρόν καταχτητήν αξάγκωνα δημμένον.
Τζι ούτε κανένας ημπορεί κοντά σου να κοντέψει,
μήτε με σαιρετίσματα πιλέ μου να σου πέψει.
Εχασεν τζειν' το άστρον σου την πρωτινήν του λάμψη
μα πάρε λλίην 'πομονήν τζαι πάλ' εννά ξανάψει.
Τζι ούλοι κοντά σου να 'ρτουμε τούτ' η καρκιά ν' αννοίξει
καθένας με τους φίλους του, Τούρκος Ρωμιός να σμίξει,
να 'ρτει χαρά στα σείλη μας, να φύει τούτ' η πλήξη.

Λευκόνοικο / Παρασκευά - Χατζηκώστα Γιώτα

Του χωριού μου
καντούνι λιοπότιστο,
με φούλια και με γιασεμιά
με τις βασιλικιές σου και τ' αγιόκλιμα
πώς σε δέρνουν
της λήθης οι άνεμοι ...
Ο ναός του φωτός ... συντριβάνι,
κυκλοδίωχτος ήλιος,
που τη μοίρα μου τύλιγε
στων καιρών τα μαγνάδια.
Κι' εσύ του κάμπου
σταχόεσσα θάλασσα,
κι' ακούς στα σπλάχνα σου
ροχθίζουν ποτάμι τον Αλέξη,
που σμίγει με αίμα την οργή...
Κι' ο Βασίλης,
ν΄ανηφορίζει στο αίμα μου,
τις νύχτες μ' άστρα μιλιούνια
καθώς τρικλίζω
στα Λεμεσιανά στενά,
ωσάν της ρίζας μυστικός
ζωήρυτος χυμός
που ανεβαίνει
στ' ακροκλώνια.

Γιώτα Παρασκευά - Χατζηκώστα (μικρό βιογραφικό)

Η Γιώτα Παρασκευά-Χατζηκώστα ζει στη Λεμεσό της Κύπρου και είναι φιλόλογος. Έχει δημοσιεύσει ποίηση και πεζογραφία σε περιοδικά λογοτεχνίας.

Έργα της :

•  Συλλογή διηγημάτων: Η γιαγιά η γοργόνα (Λεμεσός 2004). 
• Περσεφόνη Παπαδοπούλου, Ψηφίδες ζωής, εκδόσεις «Εν Τύποις», Λευκωσία, 2006 (με πρόλογο του τ. Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή κ. Γεώργιου Μπαμπινιώτη) . 
•  «Ένα νέο αστέρι στον ουρανό» 2008.

Διακρίσεις:

• Βραβείο στον Α΄ και Β΄ Πανελλήνιο Διαγωνισμό διηγήματος «Αντώνης Σαμαράκης» (2001 και 2003). 
• Βραβείο Ενώσεως Συγγραφέων-Λογοτεχνών Ευρώπης (Union of European Writers) στο 9ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ποιήσεως Θεσσαλονίκης 2009-2010 
• Έπαινο από την Εθνική Εταιρεία Λογοτεχνών Κύπρου στην ποίηση (Λογοτεχνικά Βραβεία 2005) και στον διαγωνισμό ποίησης του 25ου Συμποσίου Ποίησης Πατρών (2005). 
• Το βιβλίο «Ένα νέο αστέρι στον ουρανό» βραβεύτηκε από τον Κυπριακό Σύνδεσμο Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου το 2008.

Μαρία Παχίτη (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε στην Λευκωσία στις 6 Οκτωβρίου 1978. Έχει ασχοληθεί με την συγγραφή διηγημάτων, ποίησης, θεατρικών και παιδικών παραμυθιών. Βραβεύτηκε σε πολλούς Πανελλήνιους Ποιητικούς Διαγωνισμούς καθώς και σε διαγωνισμούς θεατρικών έργων και παραμυθιών.

Έργα της :

• H  συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Σενάρια Ζωής",  2006
• Το θεατρικό Έργο «Παράταιροι Κόσμοι» κυκλοφόρησαν σε βιβλίο το Δεκέμβριο του 2008, από τις εκδόσεις «Άνευ».
• Το παραμύθι «Το σκανδαλιάρικο Αστεράκι», Δεκέμβριος 2009, Εκδόσεις Κυπριακής Εθνικής Επιτροπής Unesco

Κύπρος το Μαρτυρικό νησί της Αφροδίτης ... της Μαρίας Παχίτη

Μαγνάδι αχλής εσκέπασε τ’ ολόγιομο φεγγάρι
και ιαχές φρικιαστικές σκορπούσε ο αγέρας
την ώρα π’ αναδύθηκε η κόρη η πανώρια
κρατώντας στην παλάμη της τ’ Ονήσιλου την κούτρα.
Με πέλματα ακάλυπτα και βλέμμα εξημμένο,
βαρύθυμα διέσχισε το σώμα της πατρίδας
-μετρώντας τραύματα βαθιά, μνηστήρων σιχαμένων-
κι αφορισμούς θανατερούς συνέθετε η ψυχή της.
Στις παρυφές κόρφου τραχύ απόπληχτη εστάθη
κι ατένισε σ’ ακρώρεια αιμόφυρτο Δεσμώτη ˙
λαό που, αιώνες, λύτρωση κι ανασασμό γυρεύει.
Δακρυρροούσα έπεσε στης Γης της την αγκάλη
κι όρκο βαρύ κατέθεσε στο ματωμένο χώμα:
«Τη Λευτεριά γοργά θα βρω και πίσω θα την πέμψω
κι όσους μακριά την έστειλαν μεμιάς θα ξεπαστρέψω!»

Cafeteria / της Μαρίας Παχίτη

Θέλω να παραγγείλω
ένα
όνειρο γλυκό,
ένα
όνειρο μέτριο
ή
έστω,
ένα
όνειρο σκέτο,
μα εν τέλει
παραγγέλνω
ένα cappuccino.

Ιώ, άνθρωποι / Παχίτη Μαρία

Με συντροφιά το σούρσιμο του γεραιού χιτώνα,
και στήριγμα το άχαρο κορμί λιγνής μαγκούρας
μες στους αιώνες διάβηκες, τρανέ συ Συνωπέα,
του Δία γόνε εκλεκτέ και του ανθρώπου οίστρε.
Φέροντας λύχνο αγλαό υπό το φως του ήλιου,
στην πολυσύχναστη έρημο βουβά οδοιπορούσες,
έχοντας χείλη άνυνδρα και βλέμμα οργισμένο.
Έναντι πλήθος ειδεχθές, τα ζωντανά κουφάρια
αγόγγυστα εξέτιαν της ζήσης τους το κρίμα
- δέσμια ως ήταν φαεινών και στέρφων οραμάτων,
άμοιρες φύτρες στο βωμό στημένων αθυρμάτων -
και πλήθος οι ταφόπετρες που υψώνονταν τριγύρω.
«Ιώ, άνθρωποι!» κραύγασες κι αχνά χαμογελώντας
ύψωσες με απόγνωση την ξύλινη σου ράβδο,
το θαύμα σου, πασκίζοντας, εμπρός σου να ορθώσεις,
ω, δύστυχε, αέναε μοναχικέ διαβάτη…

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΚΛΕΙΣΤΟΥ ΧΩΡΟΥ: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Μιχαηλίδη εκδοθείσα το 2000

Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Τις νύχτες κοιμάμαι σε φέρετρα κι όμως
πάντα ξυπνάω αθάνατος. Τη μέρα
σκάβω λάκκους μεγάλους

για μικρόψυχα σώματα

1990

***

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Όταν κοιμάται γυμνή
κορμί πανσέληνο
ομορφαίνει ο ύπνος της, φωτίζεται
ευωδιάζει γιασεμί το ερωτικό της όνειρο

Όταν ονειρεύεται γυμνή
φωνές παιδιών γεμίζουν το δωμάτιο
μικρές απύθμενες φωνές που όλο ξεμακραίνουν
γίνονται θλίψη από ρεμπέτικα παλιά
ηλεκτροσόκ της μνήμης

όταν κοιμάμαι
και
την ονειρεύομαι
γυμνή

1991

***

Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Τελειώνω και απέρχομαι.
Γονατισμένος
με μέλλον τυφλό
και κωφάλαλη σκέψη
στιγματισμένος από εχθρούς
και πρώην φίλους
ή
απλώς
περίλυπος
να σέρνω διαρκώς λαχα-
νιασμένος πτώματα λέξεων
από ποίημα
σε ποίημα

από βιβλίο
σε βιβλίο

1990

Το εργοτάξιο : Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Μιχαηλίδη/ Εκδόσεις : Αλεξάνδρεια, 2016

ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ
Συμμορίες κακόφημων λέξεων
κακόηχων και διε-
φθαρμένων
λυμαίνονται τα ποιήματα μέτριων
έως κακών ποιητών.

ΛΕΞΕΙΣ ΕΥΕΙΔΕΙΣ

Λέξεις ευειδείς
και
ευυπόληπτες

σπάνιες λέξεις
συλλεκτικές

είδαν στο ποίημα φως
και μπήκαν.

ΟΙ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΙ

Λαχανιάζουν
κοντοστέκονται
και πάλι επί το έργον

οι άγγελοι ταχυδρόμοι
σε ολονύχτια δρομολόγια
συστημένων προσευχών.

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Πάλι άυπνος
αλλά τρελός από ελπίδα
ξεφυλλίζω νευρικά
το διαβατήριό μου
στην αίθουσα αναμονής
της επόμενης ημέρας.

Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ / Δημήτριος Γκόγκας

Α΄βραβείο στην κατηγορία Μουσικού στίχου 

στον 7ου Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 

του ΕΠΟΚ (Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων) 

Η Προσφυγιά δεν έχει γκρίζο χρώμα.
 Έχει το χρώμα των λαών όλης της γης.
Πίνακας γίνεται σ΄ αναστημένο σώμα.
Λιβανιστήρι σε ανάταση ψυχής.

Αγνάντια κάθεται στης Κύπρου τα πελάγη.
Στης Αφροδίτης δίνει φόρο, υποτελώς.
Μες στη καρδούλα της φωλιάζουνε τρεις μάγοι.
Και η φωνή της, η φωνή του καθενός.

Σε χρυσοπράσινη γραμμή τα σύνορα φυλάει.
 Κουράγιο μάνα, κάμε το νόστο προσμονή.
Περνούν τα χρόνια. Μα νια και δεν γερνάει.
Κάθε που άγγελος της δίνει ένα φιλί.

Απλώνει τα φτερά της μαδημένα.
Κι ο αγνοούμενος δεμένος καταγής.
Ρόγχος θανάτου. Τα παιδιά σημαδεμένα.
Αλφαβητάρια μιας παγκόσμιας σιωπής.

[ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ] /Μαρία Κωνσταντινίδου – Δημητρίου

Κι όταν την προσπεράσαμε τη θάλασσα
σ’ ένιωσα να στερεύεις
Μέρευε το κορμί
μα η ψυχή ξεχύνονταν φωτιά
Ανήμερη κραυγή
της Έγκωμης,
κροτάλισμα της Σαλαμίνας
Αρσινόη
Αμμόχωστος
Δεν αντέχεται η φωνή της Ιστορίας
Ανήμερο θαλασσινό κοχύλι
Αλλού σκιρτά η ζωή κι αλλού διψάει το αίμα
Ψυχές που πολεμάνε στ' όνομά σου
ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ
ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ...