Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Ταυτοποίηση της Τακτοποίησης / Τυρίμου Γ. Ελένη


Αυτή η ντροπή
αυτή η ειρωνεία
δεν ξεπλένεται
με ένα οστό.
Σε ένα ξύλινο κουτί
αυτό το αναξιόπιστο
δεν σβήνει το ουράνιο τόξο
ενός ανεκπλήρωτου ονείρου.
Αυτό το ξύλινο κουτί
Δεν χωρά τα τόσα χρόνια καρτερίας
Αγωνίας, πόνου και δάκρυα
της πικραμένης μάνας
του πατέρα την οργή στο άδικο.
Πόση ντροπή στο διπλό
και απάνθρωπο έγκλημα
ως τακτοποίηση του θύματος…
Τι ντροπή, τι κοροϊδία!
Όχι !αδελφέ μου.
Στης τακτοποίησης τα μεγάλα
Ραδιουργά έργα των θυτών σου
δεν θα συμπράξω…
Σε αυτό το ξύλινο κουτί
με ένα αναξιόπιστο οστό
δεν θα σε θάψω έτσι απλά, ψυχρά …
Τι ντροπή, τι ειρωνεία
Πόσος εμπαιγμός
Σε αυτή την Τακτοποίηση !

Ποιητικό αφιέρωμα στους Παντελή Μηχανικό, Θεοδόση Νικολάου και Φοίβο Σταυρίδη

Π ρ ό σ κ λ η σ η
Σας προσκαλούμε στο δεύτερο ποιητικό αφιέρωμα
που διοργανώνουν
η νεοσύστατη Πολιτιστική Κίνηση
"Φίλοι της Λογοτεχνίας και του Πολιτισμού"
και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Λάρνακας,
τη Δευτέρα, 18 του Μάη 2015, στις 7.30 μ.μ.,
στην αίθουσα της Στέγης (Πλατεία Βασιλέως Παύλου).
Η εκδήλωση θα είναι αφιερωμένη
σε τρεις σημαντικούς ποιητές της Λάρνακας
που ήταν και αχώριστοι φίλοι ενόσω ζούσαν,
τον Παντελή Μηχανικό, τον Θεοδόση Νικολάου και τον Φοίβο Σταυρίδη.
Για το έργο του Παντελή Μηχανικού θα μιλήσει η Αλεξάνδρα Γαλανού,
για τον Θεοδόση Νικολάου η Αθηνά Τέμβριου
και για τον Φοίβο Σταυρίδη ο Μάριος Διανέλλος.

Θα απαγγελθούν ποιήματα
και θα υπάρχει επίσης μουσική παρέμβαση
από τη Δώρα Ευθυμίου και τη Χαρά Χαραλάμπους.

Συντονίζει ο Αντρέας Τιμοθέου.



Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

ΤΡΟΧΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΗ ΛΑΡΝΑΚΑ (Κάποιο πρωινό του Απρίλη)



Κάποιο πρωινό του Απρίλη στην Λάρνακα  έγινε ένα τροχαίο ατύχημα, ευτυχώς χωρίς θύματα. Θα εξαιρέσουμε από τη σκηνή του ατυχήματος το αίτιο, την ευθύνη, την αγωνία της μητέρας για το κοριτσάκι της που επαναλαμβάνω και ευτυχώς δεν έπαθε τα χειρότερα, θα αφαιρέσουμε τη σκηνή κατά την οποία η ηλικιωμένη σύζυγος του οδηγού του δεύτερου οχήματος προσπαθούσε να απεμπλακεί από τον αερόσακο που είχε σκάσει και θα σταθούμε σε δύο και μόνο σημεία. Σε δύο και μόνο εικόνες….

Α. Ο ηλικιωμένος οδηγός του δεύτερου οχήματος που βγήκε εξουθενωμένος από τη θέση του. Φαινότανε να είναι τουλάχιστον 75-80 ετών. Άραγε ποιες οι ικανότητες οδήγησης ενός τέτοιου ανθρώπου, ποιες οι ικανότητες αντίδρασης και αποφυγής ενός απλού ατυχήματος, πρόσκρουσης; Έχει απασχολήσει άραγε ποτέ κανέναν υπεύθυνο, σε κάποιο  υπαλληλικό δημόσιο κυβερνητικό θώκο αυτό; Έχει σκεφτεί κανείς να οδηγήσει τους ηλικιωμένους ανθρώπους αλλά και αυτούς που αντιμετωπίζουν ουσιαστικά προβλήματα υγείας σε εξετάσεις για να διαπιστωθεί εκ νέου η ικανότητα τους στην οδήγηση και στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων; Φυσικά και όχι. Στην Κύπρο μας, είναι γεγονός ότι η απουσία δημόσιων συγκοινωνιών έχει αναγκάσει τους περισσότερους να οδηγούν μέχρι και τα βαθειά γεράματα. Κουτσοί στραβοί λοιπόν (που λέει κι η παροιμία) στον Άγιο Παντελεήμονα. 
Καθημερινά  γινόμαστε μάρτυρες μιας τραγικής κατάστασης στους δρόμους με αστείες αντιδράσεις, μέχρι τη στιγμή που  σοβαρεύουν τα πράγματα. 

Β. Η οδηγός κυρία του πρώτου οχήματος, βγήκε από την θέση της, σώα ευτυχώς, άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και πήρε στην αγκαλιά της το – ευτυχώς θεό είχε- παιδί της. Σίγουρα και οι δύο θα ήτανε σοκαρισμένες και η μητέρα εκνευρισμένη που πρωί- πρωί συνεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα. Όμως το ερώτημα που προκύπτει είναι πολύ σοβαρό. Γιατί το μικρό της κοριτσάκι ήταν στη θέση του συνοδηγού, γιατί το είχε βάλει στη μπροστινή θέση; Δεν απαγορεύεται; Επιτρέπεται; Γιατί αυτή η συνήθεια πολλών γονέων,  που λένε και σχίζουν τα ιμάτιά τους, ότι υπερ- αγαπούν τα παιδιά τους, δεν αλλάζει; Τι αποδεικνύεται έτσι,  πλην της αδιαφορίας και της αμέλειας μας προς τα αγαπημένα μας πρόσωπα; 

--Παρακαλώ εάν κάποιος σχολιάσει να αφαιρέσει από τη σκέψη του, ότι ανέφερα στο πρόλογο. 

Παρουσίαση του βραβευμένου βιβλίου του Μιχαήλ Πασχάλη "Ξαναδιαβάζοντας τον Κάλβο"

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων Λευκωσίας, Κερύνειας, Μόρφου
Η Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου (Ε.Λ.Κ.)
Το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου (Α.Π.ΚΥ.)
Σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βραβευμένου βιβλίου του Μιχαήλ Πασχάλη «Ξαναδιαβάζοντας τον Κάλβο. Ο Ανδρέας Κάλβος, η Ιταλία και η Αρχαιότητα», τη Δευτέρα 4 Μαΐου 2015 και ώρα 7.00 μ.μ. , στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου (Φανερωμένης 86-90, Λευκωσία).
Σύντομοι χαιρετισμοί: Κωνσταντίνος Σάββα, πρόεδρος Ε.Δ.Σ. ΣΕΚΦ Λ.-Κ-.Μ., και Γιώργος Μολέσκης, πρόεδρος Ε.Λ.Κ.
Για την έκδοση θα μιλήσουν - ο δρ. Κωστής Παύλου, Σ.Ε.Π. στο Α.Π.ΚΥ. (Πρόγραμμα «Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό») - ο συγγραφέας, καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Μιχαήλ Πασχάλης, με επικέντρωση στο θέμα: «τὸ στῆθός του / ἔγινεν ᾅδης»: μια κατάδυση στην ερμηνεία του καλβικού «στήθους».
Παρουσίαση-συντονισμός: Γιώργος Κ. Μύαρης, Ε.Δ.Σ. ΣΕΚΦ Λ.-Κ-.Μ.
Διάρκεια εκδήλωσης: 60΄.

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

Υπέρβαση



Μπαινοβγαίνει αέρας στο στήθος
μα δεν αναπνέω.
Στη μέγγενη του νοσοκομειακού γραφείου
η λίμα ρινίζει το λόγο.
Υποβάλλουν σε έκτρωση την έκσταση
μα οι πρόκες δεν αρκούν
να στηθεί το όραμά μου στον τοίχο.
Μια στρώση βερνίκι δεν φτάνει
για να καλύψει τις αιχμές
που αφήνει το βλέμμα.
Στον προθάλαμο της αυτογνωσίας
συλλαμβάνω τους κραδασμούς της λιθόσφαιρας.
Θραύσματά μου παντού.
Μα η καθέλκυση στο νερό
συνώνυμο της ελευθερίας.

Μικροαστοί



Καθηλωμένοι στις κουνιατές μας καρέκλες
αποζητάμε τις υπηρεσίες
αλλοδαπής οικιακής βοηθού.
Σχεδόν αγγλόφωνοι
παρατηρούμε τεθλασμένες γραμμές
να διαγράφονται πάνω στη γη μας.
Η ιδέα της αντιπαροχής
σαγηνεύει τη σκέψη μας.
μα στο καλάθι
δεν απόμειναν κλήροι.
Πώς να χωρέσει
τ'όραμα παιδιού
σε τούτη την οθόνη.

Τσέστος



Το στρυφογύρισμα της ποκαλάμης
με ταξιδεύει στο δίχωρο
με τις λαξεμένες σουβάντζες.
Το λιγοστό φως της αρσέρας
στήνει παιχνίδια
στο μαβί και στο πράσινο
στο χρυσό χρώμα του σίτου.
Σημαδεύει τα στέφανα γαμου
πιασμένα στο χαρταετό ποδηλάτη
σε πορεία αόριστη.
Ο τσέστος
στολισμένος με κουρέλια
φουσατανιών της γιαγιάς
με συντροφεύει στη ρίζα
να γνωρίσω ανθρώπους που ποίηασαν
εκείνο και μένα.

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Απώλειες


Οι άνθρωποι έχασαν τον Θεό μέσα στις εκκλησιές,
έχασαν την αλήθεια μες στα εκπαιδευτήρια.
Έννομα η φύση τους εκδικείται.
Σαν δεν το γνωρίζουν,
το χαμόγελο τους θερίζει τη γη
με σκοπό τον ‘Χαμένο Παράδεισο’.
Μορφασμός αναγκαίος είναι,
ένας ρόλος στο μονόπρακτο της απάτης.

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Έλα / Μυριάνθη Παναγιώτου- Παπαονησιφόρου

Η νύχτα πήζει τώρα 
ώρα την ώρα τα σκοτάδια της 
άδεια της ειμαρμένης τα χαμόγελα
Έλα, μου γνέφουν οι ωραίοι αγαπημένοι 
Μένει το ναι στα χείλη μου να κρέμεται 
τεφρή κατάφαση 
ύστατο σέλας θανάτου.

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ


Ν'αντανακλούσαν τα μάτια σου
στων χεριών μου το χάδι
μετάξι απ τα μαλλιά
να πλέξω το δύχτι
που θα φυλάκιζε την καρδιά σου.
Δάκρυ αρμυρίκι μιας θάλασσα
που πνίγει το όνειρό μας
Θεριό ο πόνος στην άρνηση
μια φλόγα η αναζήτηση.
Μελαγχολεί η σκεψη
στην ανέλπιδη λύτρωση
Φαύλος ο κύκλος
στην αδυναμία της σιωπής .

Απόσταγμα / Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα


Η Αρχόντισαα 
της απλότητας είσαι 
αγνή και λιτή

Ο πρόσφυγας


Ήμουν εκτός της ακολουθίας, εκείνη τη μέρα της Ανάστασης, βρίσκονταν όμως τα πρόσωπά τους σε μια μυστήρια αρμονία τόσο επιβλητική, που δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου. Ο ναός κατάμεστος και οι ομιλίες μπλεγμένες, Αγγλικά, Ελληνικά και κάτι μεταξύ τους. Ο ιερέας, στο σύντομο κήρυγμα του, καλούσε τους πιστούς σε ειρήνη κι αγάπη. Ρομαντική σκέψη σκέφτηκα… και χαμογέλασα. Έπειτα ξεκίνησε τα περί υποστηρίξεως της εκκλησίας, του πατριαρχείου, της παροικίας, της προσπάθειας αγιογράφησης του ναού, πάντα οικονομικής βέβαια, περί ηθικής ούτε λόγος.  Παρά το ότι αντιμετώπισα με μια πρώτη ειρωνεία μέσα μου την ανταλλαγή των ρόλων, σε σχέση πάντα με την υποστήριξη, δεν είχα διάθεση για κριτική, έτσι σώπασα μα δεν χαμογέλασα. Άλλωστε το μυστήριο μπροστά μου, δεν μου έδινε και πολλές επιλογές. Τα αθώα τους πρόσωπα κοίταζαν την φλόγα από το κερί με το Άγιο φως και σχεδόν το προστάτευαν με τη θαλπωρή του βλέμματός τους.
Οι άνθρωποι γύρω μου μετανάστες, σ’ ένα ξένο τόπο που έστησαν απ’ την αρχή τις ζωές τους, για κάποιους ήταν και η μοναδική αρχή. Άλλοι προ του πολέμου κι άλλοι μετά του πολέμου. Σειρές ολόκληρες με γκρίζα μαλλιά, μα εγώ στεναχωριόμουν περισσότερο για τα γκρίζα μυαλά. Η ευχή μαζί με το Χριστός Ανέστη, γνώριμη στ’ αυτιά μου… «Και του χρόνου στα σπίτια μας». Πρόσφυγες ή όχι, η επιθυμία κοινή, όλοι αγαπούσαν τούτο το κομμάτι του τόπου. Εγώ ανάμεσα σε τόσους πρόσφυγες, ένιωθα την αγάπη από την μια για τα παιδιά κάτω απ’ τα πόδια μου, τα οποία συνέχιζαν να περιεργάζονται το Άγιο φως κι από την άλλη τη νοσταλγία του σπιτιού μου και του κόσμου μου… ίσως και να τους ένιωθα. Έπειτα, πρόσφυγας και εγώ σκέφτηκα. Πρόσφυγας από τα παιδικά μου χρόνια, απομακρυσμένος ακόμα κι από τις αναμνήσεις τους, που επανέρχονταν μα τις σιωπούσα, γιατί κουβαλούσαν μια φλούδα πόνου. Τις τακτοποιούσα κι αυτές, σαν όλα τα υπάρχοντά μου, συνήθεια ανεξίτηλη. Ήταν το δεύτερο Πάσχα μακριά απ’ το σπίτι, ήταν το δεύτερο μετά το χαμό της γιαγιάς. Με αιχμαλώτισε για μια στιγμή η σκέψη της…

Προσευχήθηκα για την ψυχής της, προσευχήθηκα και για μένα και για τα παιδιά που ήταν δίπλα μου, για τα παιδιά όλου του κόσμου όπως έλεγε η γιαγιά, που είναι η γλυκιά μας ελπίδα. Πρόσφυγας λοιπόν, αυτό ήμουν εκείνη τη στιγμή… Ήξερα βέβαια, πως εγώ δεν θα μπορούσα να ευχηθώ με ειλικρίνεια και του χρόνου στο σπίτι μου. Το σπίτι μου, το σπίτι της γιαγιάς, είχε κλείσει μαζί της κι από τώρα πρόσφυγας θα δήλωνα κάθε Ανάσταση, χωρίς ελπίδα γυρισμού.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

ΚΙΡΚΗ



Όταν σε τύλιξε το απρόσμενο σκοτάδι
όλα τα φίδια που στόλισαν κάποτε τα μαλλιά σου
ξύπνησαν μεθυσμένα
σε ανάρπασαν θυσία για τους μενεξελιούς ουρανούς
κι εσύ ταξιδεύοντας
διαμέλιζες το σώμα σου
χαμένη μέσα σε καπνούς και νυχτερινές ιαχές
ιέρεια μιας στοιχειωμένης μνήμης,
σ’ ακολουθώ εξόριστος αιώνες τώρα
σε ανατιναγμένα κρησφύγετα, ηφαίστεια, πολυβολεία
ανάπηρος
κουβαλώντας την κραυγή που διέρρηξε το στερέωμα
την ώρα που παραδόθηκες σπαράσσοντας στη σφαγή.

Ο ΛΟΓΟΣ



Κοίταξα την πρωινή χλόη
ένα ουράνιο αντιφέγγισμα να την περιχύνει.
Κι ευθύς
τα πόδια του Αγίου της σκήτης να γεμίζουν πληγές
αγκάθια να περπατούν στα δάχτυλα
νέφος ακρίδες να τον σκεπάζουν,μια φλόγα πυρός να ταξιδεύει
πίσω από τους βράχους των βουνών.
«Καιρός να σπείρουμε το λόγο σου, Κύριε», ψιθύρισε
πύρινες ανταύγειες να τον ντύνουν
μηχανές μαρτυρίου ν’ ακονίζουν το σώμα του
οιμωγές ανθρώπων ν’ ανηφορίζουν
το νυχτωμένο στερέωμα του θόλου.
Κι ο Άγιος της σκήτης
ένα δάκρυ λυτρωτικό
να του αυλακώνει το πρόσωπο
ανοιγμένες βρύσες εωθινού ύδατος
να τον περιχύνουν
κισσοί και πλατάνια να του ισκιώνουν το σώμα.

Κι εγώ διψασμένος γέμισα νερό τις φούχτες,
ένα σμήνος σπουργίτια
να συνοδεύουν τον όρθρο της μέρας