Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

ΕΥΠΛΟΙΑ / Τουμάζου Ανδρούλα


Κάθε νύχτα ακουμπώ το όραμά μου
στο ευρύ σου στέρνο
- πόσο μ' αρέσει -
ονειροδόχη πλεγμένη με φως φεγγαριού
και γαλάζια κλωστή
σε διάφανους ήχους αφάνειας και
προσμονής
πλουμισμένη με πολύσημα επίθετα
παράσημα ονόματα
νανουρίζεις τις προσδοκίες μου
επί των υδάτων
Κάθε νύχτα ακουμπώ το όραμά μου
στο ευρύ σου στέρνο
- πόσο μου λείπει -
λίμνη αρμυρή η ψυχή και το σώμα μου
δίχα σου
Ανοίγω την πόρτα της θάλασσας
Ζωντανεύω τους ίσκιους
Ζωντανεύουν καρδιές στοιχειωμένες
στους προμαχώνες καθώς μάχονται
σαρακηνοί στις επάλξεις
ήλιος κι αέρας
Κάθε νύχτα σ' ακολουθώ
πρωραίο της εύπλοιάς μου έμβλημα
Εξάγγελε της μέρας
Ακουμπώ σε σπασμένες αψίδων δεήσεις
σε ικεσίες παλίντονων τόξων
Αναζητώ διαβάσεις ελπίδων
πελεκημένες ατλαντίδες πέτρες
ουράνιου θόλου
ζωηφόρους νεκρών θαλασσών
Κάθε νύχτα τα απελεύθερα χέρια μου
σκόνη από πλάκες ιερού συλημένου
μαζεύουν
στο σπίτι του εχθρού μου τη ρίχνω
αρά
ξορκισμό του κακού
τις τυμβώρυχες ώρες που όσοι
με αλυσίδες δεμένοι
ανυποψίαστοι της Αθανασίας
ψάχνουν θησαυρό ν' αποσπάσουν
από σπλάχνα λεοντόθυμα
Όσοι δίχως φτερά φυλακίζουν
με φωτιά και με σίδερο το όνειρο
Ίδια η μοίρα ανθρώπων και τόπων
Εν δυνάμει -το ξέρεις- θα βρίσκεται
η αγάπη
στο ακριβότερο μόριο της κρυστάλλινης
ουσίας μου
κι ας χρειαστεί έτη φωτός αμέτρητα
να φτάσει

στον γαλαξία της αναγέννησής της

[Είμαστε οι νεκροφόρες..] / Τάσος Γιώργος

Είμαστε οι νεκροφόρες των δικών μας σορών.
Τώρα που κοντεύουμε τις βρύσες, 
πια δε θα διψούμε, 
πια δεν έχουμε τέρμα, 
δεν έχουμε οδηγό. 
Οι σοροί μας διευθύνουνε τις νεκροφόρες τους 
μόνες τους 
και γυρεύουν μιαν εύξεινη πόλη 
να μας υποδεχτεί. 

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

ΜΥΣΤΑΚΟΥ ΘΗΤΕΙΟΝ

Πως καταδέχτηκε η άρπα σου, δίχορδη, διπλοπρόσωπη 
για Μούσα έτσι να χαίρεται και να γαυριά βαρβαρική;

ΤΩΡΑ....... / Φυλακτού Τάκης

Τώρα που η φυση λουλουδίζει 
και τ΄ αγεράκι παιχνιδίζει. 

Που τιτιβίζουνε στα κλώνια
τα  χελιδονια και τ΄ αηδόνια.

Και βασιλεύει ένα γιορτάσι 
πάνω από πέλαγα και δάση. 

Κι έχει η ελπίδα μου φουντώσει, 
όλα στη γη μ΄ έχουν προσώσει.

Τώρα που πρόσμενα ν΄ αρχίσει 
η ζωή κι η νύχτα να ροδίσει

Και που είχα τόσα καρδιοχτύπια, 
θρηνάω ανάμεσα σ΄ ερείπια. 

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

ΕΤΣΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

Εσύ που στο χαρτί 
την πολιτεία κυβερνούσες
με σχήματα  και λέξεις 
κι είχες ωραία γραφή ποιητική προέχταση 
κι όλοι εμείς μικρά ερπετά 
της καθημερινής τροχαίας
λεξικογραφηθήκαμε " Οι ένοχοι" 
στο δειλινό του Ιούλη.
Μα πάντα ως είναι ευσεβώς 
το παραπάτημα συμβαίνει.
Μιλάμε για τις καταστάσεις
που μας έρχονται κριτές 
και για Δημοκρατία.

ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ




Να μην θαρρείς δεν σ'αγαπούσα
απλά μας χώρισε η ζωή
Την κάθε μέρα σε ζητούσα
τι κι αν δεν είμαστε μαζί

Μην το θαρρεις σ' έχω ξεχάσει
ακόμα κλαίει η καρδιά
τί κι αν εγώ σε έχω χάσει
πάντα η δική μου συντροφιά

Κάθε πρωί η πρώτη σκέψη
σε σέν'αγάπη μου γυρνά
κι η κάθε μια δική μου λέξη
στην θύμηση πάει ξανά.

Όμως δεν ήτανε να γίνει
κι ο πόνος στην καρδιά βουβός
το μόνο πού χει απομείνει
ο καημός σαν αδελφός .

Όμως χαλάλι σου καρδιά μου
τι κι αν πονώ καθημερνά
καλά να είσαι έρωτά μου
κι η κάθε μέρα που περνά

Τις αναμνήσεις συνδαυλίζω
ξύνω συνέχεια την πληγή
ξέρω δεν έχω να ελπίζω
μα η αγάπη ακόμα ζεί.

Να ξέρεις πάντα σε θυμάμαι
κι η νοσταλγία μου γλυκιά
όταν ξυπνώ κι όταν κοιμάμαι
παντοτινή μου συντροφιά

Aμήχανον κάλλος (απόσπασμα) / Νικολάου Θεοδόσης

Kαι τι θα γίνει με τον Aνθέμιο Kαλοκαίρη;
Aν λογαρίασουμε το έτος που βγήκε μες στον κόσμο
Xωρίς αμφιβολία μέσα στην πιο παλιά γενιά ταξινομείται
Όμως από το χρόνο που κάνει την ουσιαστική του παρουσία
Στη νέα γενιά των ποιητών συναριθμείται.

Mεσήλιξ με γκρίζα μαλλιά και γκρίζα σκέψη
Aναπαλαιώνει τα καινούρια κι ανανεώνει τα παλιά
Aλλά μέσα στο έαρ των εφήβων, μέσα στα τερετίσματα των ρόδων
Aκούεται η φωνή του αν όχι βέβαια παράφωνη
Oπωσδήποτε όμως κάπως ξένη.

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Ακούρσευτες Καρκιές (απόσπασμα) / Χασάπης Χριστάκης

  

Θέλω νερόν του τόπου μου να πιω να ξιδιψάσω
τζι’ έναν κλωνίν ας εν ξερόν που κάτω του να πνάσω
μιαν πέτραν του προσσιέφαλον τζιαι μιαν πορκάν παλλούρες
να ππέφτω τζι’ ας μου σσιήζουσιν την πέτσαν λούρες λούρες.

Θέλω να δω ώσπου λαχτώ, τζι’ ο νους ώσπου κραθκιέται
της νύχτας το φεγγάριν του την ώραν που γεννιέται
άνενοιας να χασμουρηθώ τζιαι να ποτατσαρώσω
να τζιυλιστώ στο χώμαν του τη γην να νεκατώσω.

Να μυριστώ την άγνην της μιαν καλυφούν να στήσω
σκαμνιά αναδριτζιέτινα τζιαι τάβλαν ν’ αρκινήσω
τζι’ ας εύρω χαλαμαντουρκές, τζι’ ας έν ούλλα χαλάστρα
κανεί με τζαι ο νήλιος της, του ουρανού της τ’ άστρα.

Στην προσφυγιάν εστέρκωσα, σε σιέρισσα χωράφκια
όι κοντά σου μάνα μου να μεν κάμω παλάθκια,
στην ράσιην του χωμάτου σου πον’ οι παθκιές μου πάνω!
εν κάτι το αφύσικον μακρά σου να πεθάνω.

Στο θέλω κάμνω θέλησιν, στο θέλω δυναμώννω
δρατζιάζω με την σκέψιν σου, τζιαι στον Θεόν μας μώννω,
μέραν καλή να μεν γευτώ τζιαι στο λαμπρόν να δώσω
λουμένος του κριμάτου σου αν μεν σε λευτερώσω.

[Έθελα να ‘μαι στο ντουνιάν] / Χασάπης Χριστάκης

Έθελα να ‘μαι στο ντουνιάν ο πρώτος μες τους πρώτους
ας εν τζιαι δεύτερος Θεός στη γη για τους αδρώπους.
Τη δύναμη του Ηρακλή, την ομορκιάν του Πάρη
ατέλειωτην υπομονήν, γινάτιν του καμήλου,
του Οδυσσέα πονηρκάν, να μεν μου λείπει χάρη,
φωνήν γλυτζιάν σειρηνωτήν, κλώσμα τ’ ανεμομύλου.
Τούτα αν τα ‘χα στην ζωήν εν είσιεν να γυρτίζω
με θάνατον τζι’ ούτ’ έρωταν να μεν ηττανατίζω.
Μ’ αφού στα σιέρκα τσιάττισεν ο Πλάστης μου να πιάσει
Τουν’ το καλούπιν το ζαόν τζιαι να με καλουπιάσει
π’ αντίς την γνώσιν τζιαι το φως έδωκεν μου στραβάραν,
 ήνταν να κάμ’ ο γέρημος;  Ρίβκω το στην πελλάραν.»

Το πείραμα

(ελάχιστο απόσπασμα)

«Κι όταν έφτασαν στο γραφείο, η καρδιά τους σταμάτησε απότομα τον τρελό χορό.
Τα μέλη τους πάγωσαν.
Η ψυχή τους εκράγηκε σε χιλιάδες ψυχίδια.
Όλα φαίνονταν πάλι χρωματιστά.
Και πάνω στο γραφείο, μέσα σε μια κόκκινη λίμνη,
μέσα από τα γραφτά τους,
ξεφύτρωσε μια μεγάλη ανθισμένη πασχαλιά, κατακαλόκαιρα».

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Ανδρέας Τιμοθέου: ……..ο ποιητής γεννιέται μέσα από μια βασική πληγή που τον συγκλονίζει, ώστε να ’ρθει αντιμέτωπος με το χάρισμά του

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας


Τον γνωρίσαμε στον χώρο των γραμμάτων το 2011, μέσα από την Ποιητική συλλογή «Για μια στιγμή και μια αιωνιότητα» η οποία απέσπασε και το Α΄ βραβείο στον 4ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος. Η ποίησή του διακρίνεται από ένα ποταμό συναισθημάτων και από μια διαρκή προσπάθεια να εξάγει από τα βάθη της ψυχής όλα εκείνα τα σπουδαία, τα υπέροχα της ανθρώπινης ύπαρξης και να τα κάνει στίχους, ποίηση. Το 2013  μαζί με την κα Μαρία Δαπόλα επιχειρούν μία κοινή έκδοση, ουσιαστικά μια  συλλογή Αποφθεγματικής Ποίησης με τίτλο: «Όλα αυτά που θα ’θελα να ξέρεις». «Τα άνθη του Φωτός» αποτελούν ένα σταθμό σ΄  ένα ταξίδι, όπου «….η ποίηση βρίσκει αντίκρισμα,  καθώς αγγίζει αυτά που νιώθουμε, καθώς γίνεται πραγματικά δική μας μέσα απ΄ τον κάθε στίχο» όπως αναφέρει κάποια στιγμή ο ίδιος.



·   Κύριε Τιμοθέου καλησπέρα σας: Σαν αφορμή για να σας ζητήσω αυτή την συνέντευξη ήταν η παρουσίαση της 3ης σας Ποιητικής συλλογής: Τα άνθη του φωτός, πριν από λίγο χρονικό διάστημα. Σε αυτή την ποιητική σας συλλογή, θεωρώ ότι οι προβληματισμοί σας για τη ζωή και τον θάνατο αλλά και πιο συγκεκριμένες ανησυχίες πάνω στην αδικία, την δικαιοσύνη γιγαντώνονται. Θα θέλαμε να αναφερθείτε στα ποιήματα που συνθέτουν «τα άνθη του φωτός»

Καλησπέρα και σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Η ποιητική συλλογή «Τα Άνθη του Φωτός» εκδόθηκε φέτος σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο Αρμίδα και παρουσιάστηκε στην Πύλη Αμμοχώστου και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Λάρνακας από ξεχωριστούς συντελεστές, τους οποίους και πάντα θα ευχαριστώ από καρδιάς για την εμπιστοσύνη και την αγάπη που μου έδειξαν. Τα Άνθη του Φωτός χωρίζονται σε πέντε ενότητες-θεματικές: «Στίγματα φωτός», «Στο φως της αγάπης μας», «Πορτρέτα», «Η Αυλαία του Έρωτα» και «Νέα Γη». Αναφορικά με τα ποιήματα που συνθέτουν τη συλλογή, πραγματεύονται διάφορα θέματα, μα κυρίως θα μπορούσα να πω, πως όλα περιστρέφονται γύρω από τη ζωή και το θάνατο.  Πιστεύω πως η ζωή και ο θάνατος είναι τα βασικότερα θέματα που απασχολούν την τέχνη καθώς είναι θέματα συνδεδεμένα απόλυτα με το ανθρώπινο στοιχείο. Ζωή είναι ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία, η φύση, η επαφή με το Θείο, οι μεγάλες ιδέες, η κάθε δημιουργία που τιμά την τέχνη, ό,τι μας περιβάλει και ό,τι νιώθουμε... Θάνατος, πέραν απ’ τον βιολογικό που μας πληγώνει, είναι η κάθε είδους ασχημία, η μοναξιά και ο αγώνας που κάνει ο καθένας για να την ξεπεράσει, οι πόλεμοι, οι αδικίες, τα αποσαθρωμένα συστήματα και η κάθε είδους εκμετάλλευση. Τον ίδιο το θάνατο μεταφέρουν οι άνθρωποι που δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν. Θάνατος είναι ο κενός χρόνος, οι αδειανές ψυχές, η φιλαυτία που μας εκκενώνει σιγά-σιγά κάθε ανάγκη να πλησιάσουμε τους άλλους, για να τους γνωρίσουμε και μέσα από αυτούς να γνωρίσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς…

· Διαβάζουμε ότι η συλλογή αφιερώνεται «Στη γιαγιά μου Κατερίνα, για το φως της χαράς που μου πρόσφερε, για τα σημάδια που άφησε στην ψυχή μου χαραγμένα με ευλάβεια και αστείρευτη αγάπη.» Θα πρέπει να ήταν πολύ δυνατή η σχέση που είχατε με την γιαγιά σας και πολύ αξιόλογος άνθρωπος.

Έχετε δίκιο, η σχέση ήταν πολύ δυνατή, ήταν σχέση ζωής και ένωσης ψυχών. Στη γιαγιά μου χρωστώ πολλά μα κυρίως την καθοδήγησή της στην αναζήτηση της αλήθειας, της υπέρβασης και της ομορφιάς. Είμαι απ’ τους ανθρώπους που πιστεύουν πως η ομορφιά διδάσκεται, και η γιαγιά μου, κέντησε μέσα μου την ομορφιά με ευλάβεια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όσο ζω θα την έχω μαζί μου, γιατί ανάμνησή της είναι κάθε εικόνα ομορφιάς που συναντώ και θα ’θελα να τη ζήσω μαζί της. Στο πρόσωπό της γιαγιάς καθρεφτιζόταν η δύναμη της ανιδιοτελούς αγάπης, αυτής της συγκλονιστικής εμπειρία αγάπης που τόσο δύσκολα συναντάμε και αν αυτό γίνει μια φορά στη ζωή μας, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για όλη την υπόλοιπη. Η χαρισματική της υπόσταση έμελλε να γίνει βίωμα και τρόπος ζωής που θα καθόριζε τη δική μου πορεία. Η γιαγιά μου υπήρξε ο άνθρωπος που μου έδωσε εκείνα τα εφόδια, ώστε να μην αποδεχθώ πολλές πτυχές της μοίρας μου και να ψάξω για το πεπρωμένο μου. Αποφάσισα να της αφιερώσω αυτό το βιβλίο, γιατί πέραν απ’ το γεγονός ότι υπήρξε η βασικότερη πηγή έμπνευσής μου, είχα έντονη την επιθυμία να επενδύσω στην μνήμη αυτής της γυναίκας, γιατί για όσο αυτό το βιβλίο θα αντέχει στο χρόνο, η αγάπη μας θα ζει κι ας μην είναι κανείς απ’ τους δυο μας εδώ για να τ’ αποδείξει… Να γιατί γράφω. Γιατί η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος, γράφει ο  μεγάλος Ελύτης.

·  Το 2013 εκδίδεται η ποιητική συλλογή «Όλα αυτά που θα θελα να ξέρεις» σε συνεργασία με την ποιήτρια Μαρία Δαπόλα. Προσωπικά αυτού του είδους τις συνεργασίες δυσκολεύομαι να τις κατανοήσω, επειδή μου είναι ακόμα πιο δύσκολο να ξεχωρίσω ποιος έγραψε τι, αλλά κυρίως το ύφος του κάθε ποιητή. Το λέω αυτό ανεξάρτητα από την αξία τόσο των ποιημάτων, όσο και των ποιητών/τριών. Πως προέκυψε εκείνο το βιβλίο, η συνεργασία. Ποια ανάγκη το δημιούργησε;


Μπορώ να καταλάβω τον προβληματισμό σας, ο οποίος και σε μένα τον ίδιο θα γεννιόταν αν είχα απέναντί μου ένα τέτοιου είδους βιβλίο. Μάλιστα ήταν και από τις συχνότερες ερωτήσεις που δεχθήκαμε από τον κόσμο που βρέθηκε στις παρουσιάσεις του βιβλίου και όχι μόνο. Το εγχείρημα μου φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο με οποιονδήποτε άλλο εκ των υστέρων, γι’ αυτό και καταλαβαίνω τον ουσιαστικό ρόλο της χημείας αλλά και της όμορφης φιλίας που έχουμε με τη Μαρία για τη δημιουργία αυτού του βιβλίου. Η συνεργασία προέκυψε έπειτα από πρόταση της Μαρίας, όταν είχε πάθει κάποιο ατύχημα και καθηλώθηκε για κάποιο διάστημα στο κρεβάτι. Για την ίδια ήταν ένας τρόπος να διατηρήσει την ζωντάνια που την χαρακτηρίζει αλλά και για μένα μια φοβερή ευκαιρία να γνωρίσω έναν άνθρωπο, που έμελε να γίνει φίλη ζωής. Μέχρι τότε γνώριζα μονάχα το σύζυγό της, φίλο και καθηγητή μου κ. Παύλο Δαπόλα, ο οποίος είχε αναλάβει τη φιλολογική επιμέλεια της πρώτης μου συλλογής και έπειτα των υπολοίπων.  Η συγγραφή της συλλογής κράτησε όσο και η αποκατάσταση της Μαρίας, περίπου ενάμισι χρόνο. Συναντιόμασταν πάντα στο σπίτι της και γράφαμε, μας προβλημάτιζαν τα ίδια πράγματα μα και όσες φορές παρουσίαζε ο καθένας μας κάτι διαφορετικό, αποτελούσε για τον άλλο μια πρόκληση να σκεφτεί και να νιώσει μαζί με τον άλλο ένα μέρος του κόσμου του. Στον πρόλογο του βιβλίου γράφουμε: «Το βιβλίο αυτό ήταν η πραγματοποίηση ενός κοινού ονείρου. Η παράλληλη συγγραφή του προέκυψε από την ανάγκη να μοιραστούμε μαζί σου πράγματα που ακούσαμε, διαβάσαμε, ζήσαμε και μάθαμε μιας και είχαν τη δύναμη ν’ αλλάξουν ένα κομμάτι της ζωής μας, να μας κάνουν να δούμε κάπως αλλιώς τα πράγματα και ν’ ανοίξουν δρόμους για το μέλλον. Πρόκληση αποτέλεσε η απόδοση αυτών των μηνυμάτων με μια λογοτεχνική θωριά για τα όσα συμβαίνουν στις ζωές μας. Οι λέξεις πήραν μορφή απ’ τις ψυχές μας και προσπαθήσαμε να εκφράσουμε κάτι όμορφο κι αληθινό…». Υπήρξε μια εξαιρετική συνεργασία την οποία πάντα θα θυμάμαι με αγάπη. Η Μαρία πλέον είναι μέρος της ζωής μου και από τους πιο δικούς μου ανθρώπους.

·        Είστε ένας νέος ποιητής της μεγαλονήσου. Έχετε αποσπάσει διακρίσεις για την ποίησή σας. Πόσο ικανοποιητικά μπορείτε να διαχειριστείτε την επιτυχία στον χώρο των γραμμάτων;

Οι διακρίσεις που έχω αποσπάσει υπήρξαν και ένα κίνητρο για να προχωρήσω στην έκδοση της ποίησής μου, σχετικά νωρίς ηλικιακά. Λειτούργησαν για μένα όπως ακριβώς και η γνωριμία μου με ποιητές του νησιού και της Ελλάδας, που διάβασαν την ποίησή μου και με συμβούλευσαν με ξεχωριστή αγάπη, τους οποίους και ευχαριστώ. Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για επιτυχία, αλλά για το ξετύλιγμα της ποιητικής μου ταυτότητας που έτυχε αποδοχής και αυτό ναι, μου δίνει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Άλλωστε δεν νομίζω να μπορούμε να μιλάμε για «επιτυχία» με τους σημερινούς της όρους, όταν μιλάμε για ποίηση. Η ποίηση για μένα ήταν η μεγαλύτερη στιγμή της συνάντησής μου με το πεπρωμένο μου. Τη ζω καθημερινά με το πρώτο χάραγμα της μέρας, στα μελαγχολικά μου απογεύματα, στα βράδια που δεν μ’ αφήνουν οι στίχοι ήσυχο, στα δάκρυα που χαρίζω στη μνήμη της γιαγιάς μου κάθε που τη θυμάμαι, στους ρυθμούς της ζωής, στους έρωτες, στις φιλίες, στις αγάπες, στις αποφάσεις μου. Καταβάλλω βέβαια το τίμημα για το χάρισμα που αξιώθηκα, αγωνίζομαι για την ψυχή μου, και όσο αγωνίζομαι τόσο πιο αυθεντικά γράφω, προσπαθώντας να ανακαλύψω τον κόσμο μου. Δεν είναι εύκολος ο δρόμος και δεν θα σας πω πως τον διάλεξα από θάρρος. Τον διάλεξα γιατί δεν είχα άλλη επιλογή, τον διάλεξα διότι είχα ανάγκη να τον επιλέξω. Ήταν θέμα επιβίωσης. Αυτό είναι για μένα η ποίηση. Ζήτημα ζωής και θανάτου.

·        Πως ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με την ποίηση. Τι στάθηκε ως αφορμή;

Πιστεύω πως ο ποιητής γεννιέται μέσα από μια βασική πληγή που τον συγκλονίζει, ώστε να ’ρθει αντιμέτωπος με το χάρισμά του και από εκείνη τη στιγμή βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια, όπως γράφω και σ’ ένα μου ποίημα. Για μένα η πληγή που δημιούργησε ο φόβος της απώλειάς της γιαγιάς μου στα δεκατρία μου χρόνια, γέννησε ένα διαφορετικό κόσμο μέσα μου, ένα κόσμο στον οποίο η ποίηση ήταν απαραίτητη. Αυτή η πληγή, ήταν αυτή που με έκανε ποιητή και έτσι η γιαγιά μου υπήρξε η αρχή της ποίησης μέσα μου. Η αγάπη της ήταν η πρώτη ύλη για το πνευματικό μου ταξίδι.

· Ο ποιητής γεννιέται με κάποιο θείο χάρισμα ή μπορεί να δημιουργηθεί μέσα από σκληρή δουλειά; Ποια η άποψή σας;

Κάθε είδους δημιουργία, κάθε είδους τέχνη προϋποθέτει το θείο χάρισμα. Βέβαια η σκληρή δουλειά είναι αυτή που έρχεται να το αναδείξει όπως του αξίζει και να το μεταφέρει στο χρόνο. Και τα δύο είναι απαραίτητα για τη δημιουργία. Το χάρισμα εξαντλείται χωρίς σκληρή δουλειά, αλλά και η σκληρή δουλειά από μόνη της δεν σου δίνει το χάρισμα. Και οι δύο αυτές καταστάσεις σε οδηγούν σε αποτελέσματα μετριότητας.
·   Στον χώρο της ποίησης η Κύπρος έχει να επιδείξει σπουδαίους δημιουργούς, τόσο στα περασμένα χρόνια αλλά και στους τωρινούς χρόνους. Θεωρώ όμως ότι οι παρακαταθήκες που μας άφησαν οι προκάτοχοι ποιητές, περιέχουν ασήκωτα φορτία πνευματικής αξίας. Με τι δυνάμεις θα αντέξουμε; Πως θα ανταπεξέλθουμε και πως θα συνεχίσουμε;

Ξέρετε,  πιστεύω πως αυτή σας η ερώτηση θα μπορούσε να διατυπωθεί και σε ένα άλλο νέο ποιητή, έπειτα από εκατό χρόνια προβάλλοντας τις ίδιες ανησυχίες, και το λέω αυτό γιατί είναι μέσα στη φύση των δημιουργών να ανησυχούν για το παρόν και κυρίως το μέλλον. Θα αντέξουμε και θα συνεχίσουμε, όπως άντεξαν και συνέχισαν τόσες και τόσες γενεές, καταστάσεις που τοποθετημένες σε ιστορικό πλαίσιο υπήρξαν και πολύ πιο δύσκολες από τις σημερινές. Σίγουρα μας βαραίνει η παρακαταθήκη των προηγούμενων δημιουργών και είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτήν, μα η ποίηση που δεν είναι άλλη απ’ την ίδια τη ζωή έχει πάντα τον τρόπο της να επιβιώνει. Δανείζομαι το λόγια του ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη, που διατύπωσε όταν κλήθηκε να παραλάβει το Νόμπελ Λογοτεχνίας: «Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να ’βρει καταφύγιο· απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι' αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη ν' αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία».

·        Ο ποιητής εμπνέεται για να γράψει. Εσείς από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;

Όπως έχω προαναφέρει θεωρώ πως ο ποιητής βλέπει μ’ άλλα μάτια από εκείνα του κόσμου. Αυτά τα μάτια αρνούνται κάθε ασχημία και διακρίνουν την ομορφιά μέσα στα απλά και καθημερινά πράγματα που πολλές φορές περνούν απαρατήρητα. Για τον ποιητή υπάρχουν ερεθίσματα παντού, που μιλούν στην ψυχή του και τον καλούν να γράψει. Ο ποιητής για μένα ανήκει στον κόσμο, είναι ένα επαναστατημένο πολιτικό ον που προσπαθεί να μείνει ασυμβίβαστο μέσα στην δύνη των χρόνων που ζει, οραματιζόμενος έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο που θα τον χαρακτηρίζει η ισορροπία με το Θείο, τον συνάνθρωπο και τη φύση. Μέσα από την άρνηση στο δεδομένο και στην μορφή του πρόσκαιρου που ζούμε, προκύπτει η έμπνευση. Για μένα βασικά θέματα της έμπνευσής μου υπήρξαν η ζωή και ο θάνατος όπως τα ανέλυσα προηγουμένως και από αυτά πιστεύω πως θα συνεχίσω να αντλώ και στη συνέχεια.

·           Και να η κοινή ερώτηση. Τελικά τι ορισμό θα δίνατε στην ποίηση; Τι είναι ποίηση για εσάς;

Μια κοινή ερώτηση, που δεν θα λάβει ποτέ μια κοινή απάντηση ακόμα κι αν ερωτάτε το ίδιο άτομο σε διαφορετικούς χρόνους. Κάπου είχα διαβάσει πως ο ορισμός της ποίησης θα δοθεί όταν θα γραφτεί το τελευταίο ποίημα και μου άρεσε. Τόλμησα να δώσω έναν ορισμό στην πρώτη μου συλλογή και θα τον μοιραστώ μαζί σας: «Μέσα απ’ τη μουσική της ψυχής του ανθρώπου γράφει κανείς ποίηση. Η ποίηση είναι στιγμές πλημμυρισμένες από συναίσθημα που η ψυχή προστάζει να πάρουν μορφή, μια μορφή που αντιπροσωπεύει κάτι ξεχωριστό, μια μορφή δημιουργημένη πότε με απερίγραπτη χαρά και χαμόγελο και πότε με δάκρυ και πόνο. Η ποίηση βρίσκει αντίκρισμα καθώς αγγίζει αυτά που νιώθουμε, καθώς γίνεται πραγματικά δική μας μέσα απ’ τον κάθε στίχο. Η ποίηση χαμογελά σαν καταφέρει ν’ αγκαλιάσει τις ψυχές μας με αγάπη και μας κρατήσει συντροφιά για όσο εμείς αποφασίσουμε να τη φιλοξενήσουμε».  Αυτό είναι για μένα ποίηση, η τέχνη μέσα από την οποία αντλούμε όλοι μας, η τέχνη για την οποία καλείσαι να καταβάλεις τίμημα για να την ακολουθήσεις είτε ως αναγνώστης είτε ως δημιουργός.

·        Παρ’ όλο που είστε νεότατος θα υποστήριζα ότι οι νέοι της εποχής μας, δεν ασχολούνται ούτε με την ποιητική τέχνη ούτε (ακόμα χειρότερα) με την ανάγνωση της ποίησης. Ποια η άποψή σας. Σε τι οφείλεται αυτό;

Θεωρώ πως το κοινό της ποίησης ήταν πάντα λίγο, γιατί όπως είπα και πιο πάνω έχει το τίμημά της η ποίηση. Γενικά ο πνευματικός αγώνας του καθενός είναι προσωπική υπόθεση στην οποία καμία επέμβαση δεν μπορεί να γίνει πέρα από μια ουσιαστική καθοδήγηση, που θεωρώ πως θα έπρεπε να είναι και η σημαντικότερη επιδίωξη της παιδείας μας. Η ποίηση, οι τέχνες, όπως και κάθε τι το αληθινό σε καλεί ελεύθερα να το ζήσεις αν σε εκφράζει. Την τελευταία περίοδο συνάντησα πολλούς ανθρώπους που κάνουν φοβερές προσπάθειες για να δημιουργήσουν και να παρουσιάσουν κάτι καλό σε άλλους τομείς της τέχνης. Άλλοι πάλι ασχολούνται με την ποίηση, αλλά δεν έχουν το θάρρος να προχωρήσουν στην έκδοση της δουλειάς τους. Οι δύσκολες εποχές που διανύουμε έδωσαν τροφή στους ανθρώπους με καλλιτεχνικές ανησυχίες γι’ αυτό και είμαι αισιόδοξος για τη συνέχεια.

·        Τελειώνοντας θα ήθελα να σας ρωτήσω για το πρόβλημα κατοχής της Κύπρου και την σχέση του με την ποίηση. Επηρέασε και γράφτηκαν ορισμένα από τα σπουδαιότερα ποιήματα της Κυπριακής Ποίησης. Εσάς σας έχει εμπνεύσει;

Πράγματι, αυτή η πληγή γέννησε σπουδαίους στίχους και σπουδαίους ποιητές που έγραφαν από αληθινό πόνο για εκείνη την τραγική περίοδο αλλά και για τη δύσκολη συνέχεια. Καθώς προέρχομαι από οικογένεια προσφύγων, άκουσα και γνώρισα πολλά για εκείνη την περίοδο στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Μεγάλωσα με τη νοσταλγία της γιαγιάς και του παππού να μου γνωρίσουν τους τόπους τους, πράγμα το οποίο και έγινε, κάτω από συνθήκες που μας επιτράπηκε. Το γεγονός αυτό με έκανε να γράψω για όσα με προβλημάτιζαν γύρω από την τραγωδία του νησιού και στην πρώτη και στην τρίτη μου συλλογή. Εύχομαι η ποίησή μας τα επόμενα χρόνια, να αντλεί τα θέματά της από την επανένωση και την λύτρωση τούτου του τόπου.

·     Ευχαριστούμε από καρδιάς κύριε Τιμοθέου για την παραχώρηση αυτής της συνέντευξης ……………………


Δεν έχω παρά να σας ευχαριστήσω και εγώ για την τιμή που μου κάνατε, για τον χρόνο που μου δώσατε και για τις τόσο εύστοχες ερωτήσεις που με βοήθησαν να ξετυλίξω τις σκέψεις μου. Σας εύχομαι καλή συνέχεια και πάντα να έχετε την ίδια αγάπη για την ποίηση και τους ποιητές του τόπου. 

AΝΑΙΤΙΟ / Παπαδοπούλου Ευριδίκη - Περικλέους





Ο ύπνος
Ερχόταν χωρίς ειρμό
Δεν τον έδιωξα
Αντίθετα
Επικαλέστηκα τ’ όνομά του
Τη γλύκα, το άλλοθι τη λήθη.
Τ’ ανώνυμό του
Έτσι κληρονόμησα τα μεγάλα βράδια
Από σένα

Ξύπνησα πλούσια
Η ψεσινή οδοιπορία
Παραδόθηκε στις πρωινές ώρες
Ο ύπνος
Είχε κάτι από τη γλυκύτητα
Της αναζήτησης
Τίναξα τα ζεστά σεντόνια
Να ξανάρθεις

Το πρωί
Το βλέμμα σου άλλαξε
Δανείστηκε κάτι ασήμαντα πρόσκαιρο
Να με χαιρετήσει
Το ‘χω ανάγκη μου ‘πες
Κι εγώ
Σ’ αναζήτησα στο ακάλυπτο στήθος μου
Που μονοπώλησε τον μονόλογο σου….

Θα μου λείψεις
Αν αφήσεις την απόσταση
Να μεγαλουργήσει
Μ’ έμαθες
Να συντηρώ το πέρασμα σου
Με τη σιγουριά της δημιουργίας
Θα μου λείψεις

Να ‘ρχεσαι
Βάρβαρα μελετημένος
Μισαλλόδοξος
Σφετεριστής του χρόνου
Και του ονείρου
Ναυμάχος, κατακτητής, ιδεαλιστής
Προσκυνητής του απροσκύνητου
Τ’ ανυπεράσπιστου, τ’ ανύποπτου
Να ‘ρχεσαι
Κι εγώ θα σ’ αγαπώ για ό,τι δεν μου έδωσες,
Για τον κόσμο σου
Που πονεί στ’ αδιέξοδο,
Για τα’ ασυμβίβαστο της μοίρας σου,
Την εγκράτεια,
Τη μεγαλοσύνη
Την ηρεμία
Την υπόσχεση.
Εγώ θα σ’ αγαπώ
Για κείνο που θα ‘ρθεις
Για κείνο που μαστορικά προετοίμασες
Για κείνο που ρυθμικά πόνεσες
Εγώ θα σ’ αγαπώ

Σ’ άγγιξα
Κι επέστρεψα
Στη χωμάτινη κατασκευή μου

Ίσως να μπορούσα να αναμιχθώ
Να αναγεννηθώ
Να ανοικοδομήσω
Όχι με τη δική σου διάρκεια
Απλά
Αόριστα
Ακαθόριστα
Ίσως να μπορούσα να ολοκληρωθώ
Στη δική σου άλωση
Αν αν παρέβαινα την εντολή