Πέντε [5] ποιήματα για τη Μόρφου

 

ΜΟΡΦΟΥ 2001/ Γιάννης Ποδηναράς 

Φύλλα διάφανα
νερά της άμμου
πότισαν τη φυγή μας.
Βυθός του πράσινου κήπου
χάραξε την αφή της θάλασσας.
Πρώτο άγγιγμα
παλμοί της ζωής μας
στέρεψαν την κοίτη της λήθης.
Μόρφου, γεφύρι στην καρδιά
της ξένης γης.
Μόρφου, γεφύρι στο βαθύ πηγάδι
του νόστου.

**

16/08/2019 / Κώστας Σπυρής

Μόρφου για σέναν σήμερα
εγιώνι έθθα κλάψω,
ούτε όμως τον πόθον μου
για σεν εννά ξηγράψω!
Έθθεν να κλάψω μιαν στιγμήν
τζι ύστερις να ξηάννω,
τζειαμαί εννά’ μαι ώσπου ζιω
τζι άρκον πο’ ννά πεθάνω!

Πάντα προτεραιότηταν
εννά’ χω νύκταν μέραν,
την γην σου τζιαι τον ουρανόν,
κόμα τζιαι τον αέραν!
Πάντα’ ννά’ σ’έχω μες στον νουν,
κομμάτιν της ψυσιής μου,
πάντα εννά’σαι η αρκή
τζιαι τέλος της ζωής μου!

***

Μόρφου / Ανδρέας Καρακόκκινος 

Οι δρόμοι το ίδιο στενοί
μ’ ονόματα αλλαγμένα
βήματα ξένα τους περπατούν
κι οι πόρτες των σπιτιών
τρίζουν απορημένες
μες στις αυλές τα γιασεμιά
είναι πάντα μαραμένα
χωρίς αγγίγματα των χεριών
που κάποτε τα τραγουδούσαν.

****

ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ / Μαρίνα Αρμεύτη

Την παραμονή ήθελε να δει το σπίτι της.
Την πήραν απ’ το χέρι
Την πέρασαν απ’ όλα τα δωμάτια
Εκατό τετραγωνικά στον δεύτερο όροφο
Κάρφωσε το βλέμμα της στις φωτογραφίες
Στα διπλωμένα ρούχα και στα μπιμπελό
«Δεν θέλω να πεθάνω», είπε
«Θέλω να μείνω στο σπίτι μου»
Το πρώτο της σπίτι ήταν στη Μόρφου
Ξυπνούσε απ’ τον μυρισμένο ύπνο της
Δέκα χιλιάδες τετραγωνικά ανθό
Ύστερα, πέσαν πυροβολισμοί στο σαλόνι
Έφυγαν με το παιδί
Το μικρό ποδηλατάκι του στέκει στην αυλή ακόμη
Κάτι αδικαίωτες πεταλιές φορτωμένο
«Θέλω να μείνω στο σπίτι μου», είπε
Μα έφυγε.

*****

ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ / Κώστας Μόντης

—Τη θλίψη σου, παππούλη μου, καταλαβαίνω, μα
αυτές τις μπότες σου τις λασπωμένες
τι τις φυλάς τόσο πολύτιμα;
Να τη φιλήσεις έμεινε
τη λάσπη που παρέμεινε.
Τουλάχιστο δεν τις ξεπλένεις;
Σε βλέπω και λυπάμαι έτσι που μένεις
και ξεχασμένος τις κοιτάς ώρες πολλές.

—Να τις ξεπλύνω, γιε μου; Τι μου λες!
Μ αυτές είν τις αγαπημένες
που πότισα πορτοκαλιές
για τελευταία φορά.
Η λάσπη τους είναι του Μόρφου χώμα
που σαν να πρόβλεπε τον χωρισμό
όσο περσότερο μπορούσε κόλλησε και μένει ακόμα.
Τις μπότες μου, παιδάκι μου, θα καθαρίσω
όταν στου Μόρφου το περβόλι μου
θα πάω ξανά να το ποτίσω.

Δημήτρης Γκότσης (αναφορά)

 

Ελευθερία και το Κυπαρίσσι του Δημητρίου Θ. Γκότση

Ποιήματα του Δημητρίου Θ. Γκότση 

πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο

http://www.ellinikipoiisi.com/tag/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82/

Δημήτρης Θ. Γκότσης (βιογραφικά στοιχεία)

O Δημήτρης Θ. Γκότσης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτωβρίου 1945 από γονείς μουσικούς, από τους οποίους και πήρε πλήρη μόρφωση στη φωνητική Μουσική. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της γενέτειράς του. Μετεκπαιδεύτηκε κι εργάστηκε για πολλά χρόνια στην -τότε Δυτική- Γερμανία. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα στην ώριμη ηλικία των 44 χρόνων. Το 1986 εγκαταστάθηκε στην Πάφο της Κύπρου κι εργάστηκε σαν γιατρός μέχρι το 1999. Από τότε ζει σαν ελεύθερος συγγραφέας και μεταφραστής. Διετέλεσε εξωτερικός συνεργάτης του Κέντρου Χορωδιακής Πράξης  του Υπουργείου Πολιτισμού της Ελλάδας σε θέματα μετάφρασης λιμπρέττων, ποιητικής και αισθητικής της φωνητικής Μουσικής (ειδικά Ορατορίου και Λήντερ).

Ανήκει στα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου, ενώ είναι επίσης και μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου, του Pen Club Κύπρου καθώς και της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Λογοτεχνίας.

Ποιήματά του έχουν ανθολογηθεί στα Γαλλικά, Αγγλικά, Ισπανικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Φινλανδικά, Βουλγαρικά και Περσικά. Επίσης πρωτότυπα γερμανικά του ποιήματα έχουν συμπεριληφθεί σε γερμανικές ποιητικές ανθολογίες, εκδομένες στο Μόναχο και στο Κίελο.

Απεβίωσε στις 21 Απρ 2021

Ποίηση

• Έστωρ, Λευκωσία, 1989.
• Ιμάτια, Λευκωσία, 1990.
• Τού Έστεν τα τραγούδια, Παιδική ποίηση, πάνω σε μουσική του Theodore Oesten, Λευκωσία, 1991.
• ...και Ορεινός ο Κήπος, Λευκωσία, 1992.
• Αυλή του Πάσχα, Άσματα για τα Φυλακισμένα Μνήματα, πρόλογος: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Λευκωσία, 1994. (Κρατικό Βραβείο Κυπριακής Δημοκρατίας 1995).
• Ταξιδίου Τέρματα, Λευκωσία, 1998.
• Της Ευφρόνης, Λευκωσία, 2001.
• Ομόκεντρον σε Τρία Πρόσωπα, Λευκωσία, 2003.
• Ταξιδεύοντας με τον Μάλτε, εκδόσεις Αρμός , Αθήνα, 2006.
• Χειμέρια Κύπρια, Λευκωσία, 2007.
• Εκλογή Α΄1989-2009, Λάρνακα, 2010.
• Posthumous (Δεκεμβριανά 2008), Αθήνα, 2011.
• Ότι συνεβασίλευσας (Κουβέντες με τη Σαλονίκη), Λευκωσία, 2012.
• Διχασμένη Αυγή (Μονολογώντας στην «Πράσινη Γραμμή»), Λευκωσία, 2013.

Δοκίμια

Δοκίμια και κριτικές δημοσιευμένα στα βιβλία:

• Από την Κύπρο στην Κέρκυρα (τρεις ομιλίες του 1998), Λευκωσία, 2006.
• Επιγνώσεις πατρίδας στον Θεοκλή Κουγιάλη, Αθήνα, 2011.

Επίσης, δοκίμια έχουν δημοσιευθεί και σε έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά κι εφημερίδες Κύπρου και Ελλάδας. Ειδικότερα, ο Δ.Θ.Γκότσης προσέγγισε δοκιμιακά το έργο σημαντικών μορφών της πνευματικής παραγωγής του Νεώτερου Ελληνισμού όπως οι Διονύσιος Σολωμός, Ανδρέας Κάλβος, Κωνσταντίνος Καβάφης, Γιώργος Σεφέρης, Δημήτρης Παπαδίτσας, Χρήστος Μαλεβίτσης, Νικηφόρος Βρεττάκος, Τάκης Βαρβιτσιώτης κ.ά.

 εργογραφία

Θέατρο

• Τα Όρια, μονόπρακτο σε τρεις σκηνές, 1988.
• Μακεδόνισσες, μίμηση αρχαίου δράματος, 1991, ανεβασμένο σε ραδιοφωνική παραγωγή του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου.
• Σώμα Πενθέως, σκηνική μεταφορά ποίησης, 1993.
• Τραγικοί Μαίανδροι, δράμα σε πέντε σκηνές, 2006.

Μεταφράσεις

• Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Τα Σονέττα του Ορφέα -σε συνεργασία με τον Ανδρέα Πετρίδη, έκδοση της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Λευκωσία 1995.

• Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Οι Ελεγείες του Ντουίνο, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2000.

• Φρήντριχ Χαίλντερλιν: Ποιήματα, Μεγάλη Εκλογή σε Τρία Μέρη, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα, 2002.

• Johannes Bobrowski: Ποιήματα, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα, 2007.

Μιχάλης Πασιαρδής (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Μιχάλης Πασιαρδής γεννήθηκε στο Τσέρι το 1941 και απεβίωσε στις 1 Μαίου 2021. Έκανε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως Λειτουργός Προγραμμάτων στο ραδιόφωνο του Ρ.Ι.Κ.
Ασχολήθηκε  κυρίως με την ποίηση και το θέατρο. Έγραφε ποίηση από τα νεανικά του χρόνια κι εξέδωσει μέχρι σήμερα έντεκα, συνολικά, ποιητικές συλλογές. Ποιήματα του μελοποιήθηκαν από διάφορους Κύπριους συνθέτες.
'Εγραψε ποίηση και θέατρο στην κυπριακή διάλεκτο. 
Γνωστά θεατρικά έργα του είναι: 

• «Γιαλλουρού (1961), 
• «Το νερόν του Δρόπη» (1968), 
• «Μιαν φοράν σ' ένα χωρκό» (1969), 
• «Στα χώματα της Μεσαρκάς» (1970), 
• «O Θησέας στην κοιλιά του Μινώταυρου» (1973), 

τα οποία είτε μεταδόθηκαν από το ραδιόφωνο, είτε ανεβάστηκαν στη σκηνή.
Ήταν  τακτικός συνεργάτης στην καλλιτεχνική στήλη της εφημερίδας «ο Φιλελεύθερος» και συνεργάστηκε και με διάφορα περιοδικά σε θέματα πνευματικού περιεχομένου

Σημαντικά βραβεία και διακρίσεις

Κρατικό Βραβείο Ποίησης, 1972
Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου του Θ.Ο.Κ., 2015
Αριστείο Γραμμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, 2016

Ποιητικές Συλλογές:

1962: Ποιήματα
1972: Δια- στάσεις (κρατικό βραβείο ποίησης )
2017: Τετράστιχα Γ’. Η εν λόγω συλλογή αποτελεί συνέχεια δύο προηγούμενων (Τετράστιχα και Τετράστιχα Β’)

μπορείτε να διαβάσετε σχετικά: http://www.poiein.gr/archives/32826/index.html

Την Κύπρο ζωσαν οι καημοί / Πασιαρδής Μιχάλης

Την Κύπρο ζωσαν’ οι καημοί,
τα βάσανα κι οι στεναγμοί κι ο πόνος.
Ήρθε φωτιά αντί βροχή
κι έκατσε διπλοπόδι ο χρόνος.

Θεέ μου τι βαρυοχειμωνιά,
στον Αύγουστο και στον Ιούλη.
Ζώσαν’ τον τόπο τα θεριά,
βροντάει του Χάρου το νταούλι.

Αίμα και κλάμα παν’ μαζί,
βροντή, αντάρα κι αστραπή παρέα.
Ώρα πικρή σ’ αυτή τη γη,
χάνονται τα όμορφα κι ωραία.


ΤΟ ΑΚΟΎΤΕ: https://www.youtube.com/watch?v=R4nAgNV9Wno

Δύο κομμάτια ποίησης: Ποιητική Συλλογή της Δέσποινας Κωνσταντίνου που είδε το φως το έτος 2019

 

Απ΄ τον Φλεβάρη
ήδη κυοφορείται
μες στο φεγγάρι
πρωτογιόρτι του θέρους
πανηγύρι της ζωής
 
**
 
Φιλοσόφηση
του τώρα και του πέρα,
η καταιγίδα
που ήδη σταμάτησε
μ΄ ουράνιο φιρμάνι.
 
***
Περί αμυγδαλανθών τον Φλεβάρη
 
Κάθε Φλεβάρη
που ζω τον έρωτα της αμυγδαλιάς
εντοπίζω μενταγιόν παρθενικό
με της Υπαπαντής το εικόνισμα
να διακρίνεται στα μικροπέταλα του δένδρου.
 
****
 
Περί ουράνιου τόξου
 
Κάθε ουράνιο τόξο
ξεκλειδώνει
μετά τη βροχή
την άλλη,
την καλή πλευρά των γεγονότων.
 
*****
 
Κεκραγάριον
 
Φωνήματα αρθρωμένα
από χείλια στεγνά
ροδόχρωμο μειδίαμα περιφερόμενο
την κάθαρση λιτανεύει
σαν φίδι που εγκαταλείπει στην ξερολιθιά
το μουχλιασμένο του πανωφόρι.
 

ΜΕΓΕΘΗ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

 

Όταν εκφωνούνται
τα μεγάλα λόγια
στους μεγάλους ναούς
οι αγνοούμενοι
στα μικρά τους φέρετρα
δολοφονούνται
με μικρές επαναλήψεις.

Εγκατάλειψη Της Αλεξάνδρας Γαλανού

 

Στην άκρη του δρόμου

στέκει ένα σπίτι.

Φορούσε φράκο κάποτε

με λουστρινένια παπούτσια

άλλης εποχής.

Τώρα ρακένδυτο

κοιμάται συντροφιά

με τους αντίλαλους ζωής

που το προσπέρασε

αφήνοντας αποτυπώματα

ήλιου στα χαλιά.

Στα μισοφαγωμένα του παράθυρα

σφηνόθηκαν κόγχες ψιθύρων,

μυστικών εκμυστηρεύσεων

συγχορδίες.

Κάποια υπολείμματα ποιημάτων

κρέμονται από κουρτίνες κουρελούδες.

Καμιά φορά ακούγονται

τα φτερουγίσματα

αγγέλων χωρίς μάτια

να κτυπούν

στους τοίχους

και τα έπιπλα.

Τα βράδια

την ώρα που η γυναίκα κάθεται

στη βορειοανατολική βεράντα

και νανουρίζει ενοχές της νιότης

που δεν έζησε,

μέσα στη σιωπή

της εγκατάλειψης

απλώνεται αδιόρατη μια μυρωδιά

από ρόδα του κήπου

που επιμένουν.

Ποίημα δωματίου - Μερικές σκηνές

Από ιστολόγιο σε ιστολόγιο

κι από ανάρτηση σε ανάρτηση

διαβάζω ποιήματα.

Ανερμάτιστα προχωρώντας

στην ανομοιοκαταληξία αισθημάτων

την ανορθογραφία γεγονότων

τη σκηνοθεσία συμβάντων.

Συντροφεύω τη μοναξιά

με λέξεις, την απουσία

με μια υποψία έρωτα.

Πίσω από το διάφανο κουρτίνας

ακολουθώ το φως αχνό

ν´απομακρύνεται

προς το τέλος της μέρας.

Σε λίγο στο Google Earth

θα βρω το σπίτι μου,

ίσως ακούσω και το βουητό

της θάλασσας , χειμώνα μήνα

ή ακόμη και το κλάμα

του γλάρου που ξέμεινε

στον Πύργο του Οθέλλου.

ΣΤΑΥΡΑΕΤΕ ΤΟΥ ΜΑΣΙΑΙΡΑ / ΠΑΝΙΚΟΣ ΜΟΥΣΚΟΒΙΑΣ

Ήταν η τόλμη σου πολλή

τζιαι η παλλικαρκά σου,

ελάλεν το Γληόρη μου

εσέναν η καρκιά σου..

Την Τζιύπρο μας εβούρησες

πρώτος να βοηθήσεις,

πας τα βουνά του Μασιαιρά

λεβεντονιέ της Λύσης

Έδωκες μάχες κάμποσες

με πίστην στον αγώναν,

μέσα εις το κρυσφήγετον

είσιες καλήν κρυψώναν

Τζι' αφού εν εκατάφεραν

να σε αιχμαλωτίσουν,

πεζίνα σου εσήρασιν

για να σε πυρπολήσουν

Οι Άγγλοι π' ουρανόν τζιαι γην

σε επερικυκλώσαν,

εγίνεις ολοκαύτωμαν

αφού σε επροδώσαν

Στους ουρανούς που βρίσκεσαι

περήφανος να νιώθεις

όπως εν τζιαι η μάνα σου

που εν επαραδώθεις

Στες τρεις του Μάρτη Ζήδρο μου

η Τζιύπρος μας τιμάσαι,

ζιεις στες ψυσιές μας νοερά

Σταυραετέ του Μασιαιρά,

ΑΘΑΝΑΤΟΣ εν να 'σαι...

Το Δείπνο του Σώματος : Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Τιμοθέου εκδοθείσα το έτος 2021 (Μανδραγόρας)

 

Εξορίας εγκώμιον

Έψαχνα να βρω την Εδέμ
Πλανόδιος.
Ίσως η εξορία
μου τη συστήσει.
 
Φοβάμαι

Πρώτα καταργήσαμε το χάδι.
Βρήκε σειρά το άγγιγμα,
η αφή,
το σώμα.
Τώρα, που όσο ποτέ
καθείς μας κατοικεί
στο πνεύμα
με τις σταγόνες του ψωμιού του
απομακρύνει ευκόλως τους ιούς
και την αρρώστια.
Ίσως να είναι ώρα να σκεφτούμε
πόσο πιο σταράτο
πόσο πιο ειλικρινές
ήταν τελικά εκείνο το:
«Νιώθω έρωτα για σένα»
αντί για το
«Είμαι ερωτευμένος μαζί σου».
Οι μετοχές πάντα μας προδίδουν
ενώ τα ουσιαστικά
στέκουν εκεί χωρίς ανάγκη.
Θες δεν θες σου λέει,
για να αρθρώσεις νόημα,
με χρειάζεσαι.
Αυτό, αυτό κατάργησε
η εποχή μας
κι έτσι κλειστήκαμε
ικέτες
σε μια ζωή που πέρασε.

 
Προσδοκία

       Κι είναι ανέγγιχτη ακόμα η ζωή μου.

            Ακόμα την ονειρεύομαι, τη χάνω.

                                  Πιερ Πάολο Παζολίνι

 
Φαντάζομαι
πως είναι αξιοθαύμαστο
να είμαι λυπημένος.
Όταν τα βράδια
κεντώ με παραμάνες το σαρκίο μου
δεν είναι για να γράψω καλά ποιήματα.
Κατά βάθος
η Τέχνη της ραπτικής με σώζει
έστω με διατηρεί.
Με βοηθάει πάντα να δηλώνω
τη ζωή
που προστάζουν
οι θάνατοί μου.
Συγκρατώ ακόμα μέσα στις ραφές
όσα αξόδευτα στο πρόσωπό μου
σφραγίζει ο χρόνος
και προσδοκώ
σε ένα σώμα δίχως μάνα
δίχως παραμάνα.

 
Οδηγίες διακόσμησης

Όταν μάζευα αντικείμενα
δεν γνώριζα πως μάζευα εμένα.
Εδώ θα μπούνε οι χαρές
πιο κάτω οι μαυρόασπρες γυναίκες
μες στις σκιές του σαλονιού
οι έρωτες
μες στη βιτρίνα με τα γυαλικά
τα χέρια Της.
Στην κουζίνα η παιδικότητα
και στο γραφείο
η μνήμη και η πίστη μου.
Ο ξενώνας το είχε η τύχη του
να ’ναι μια δεύτερη ευκαιρία
για όλα όσα μετάνιωνα.
Μέσα στην κάμαρα
μαζεύω αρχαιότητες,
με προσοχή τούς δείχνω φως
και γίνονται κτερίσματα της σάρκας μου.
Δεν αντιστέκομαι στο σώμα σου
μα προνοώ να ταριχεύσω
το τόσο που σ’ αγάπησα.

 
Θυσία

Θα ’ρθει μια μέρα
να βρει το δίκιο του ο έρωτας.
Θα κάτσουνε στο ίδιο το τραπέζι
Αβραάμ και Αγαμέμνονας,
Φραγκογιαννού και Μήδεια
να βάλουν κάτω τα θανατικά τους.
Εμείς, αθώοι, θα λαλήσουνε.
Ένας Θεός μάς στέρησε το έγκλημα.
Η Μήδεια θα κάνει νεύμα
στη Φραγκογιαννού.
Εμείς για πάντα ένοχες
θα κράξουνε
μέχρις αθώωσης του φύλου.
Ένας Θεός μάς στέρησε τον έρωτα.
 
Εσπερινό

Τα ποιήματά μου με στοιχειώνουν.
Λευκό χαρτί τα φονικά και οι πληγές μας.
Λευκός κι ο πόνος σαν τον θάνατο
μακριά απ’ το πρόσωπό Σου.
«Εσύ πόθεν επλάστηκες
τζιαι εννά βασανιέσαι;
Εν έσιει ασήμι να σε βαρέσει».
Κάνω τα λόγια προσευχή
και στρέφομαι σε σένα:
Άργησα παππού να καταλάβω
πως μόνο ο θάνατος
δεν χρεώνεται καθόλου.
 
Μετά την Εδέμ

Όσο περίμενα
οι λέξεις έφτιαχναν εσένα.
ß
Είναι ωραίος ο πόθος μου
γιατί σου μοιάζει.

«Των στίχων πανσπερμία» : Ποιητική Συλλογή του Ελευθερίου Πλουτάρχου εκδοθείσα το έτος 2021

 

Διαβάτης της Σιωπής

 

Διαβάτη εσύ της σιωπής,

οδοιπόρε στοών και σελίδων…

 

Το πόδι σκοντάφτει,

το χέρι τρυπάει,

το πρόσωπο καίει,

το μυαλό τα ‘χει παίξει,  

η καρδιά πάει να σπάσει,

η ψυχή μαραζώνει…

Ο χάρτης του χάους

χορεύει μεθυσμένα

στον καμβά της ζωής.

Στην πυξίδα του τέλους

η βελόνα τρελάθηκε.

 

Το δέντρο της συνάντησης εκεί,

σε περιμένει…

Οι φωνές χαμηλώσαν.

Η σήραγγα απέναντι σε προσκαλεί

μα συ δεμένος στο χώμα

με τα μάτια στραμμένα στον κήπο.

 

Το πουλί πέταξε

μα τα φτερά έμειναν κάτω στο χώμα.

Το πηγάδι στέρεψε

μα οι σταγόνες μούσκεψαν το χορτάρι.

Το λουλούδι πατήθηκε

μα το πέταλο στόλισε τη φωλιά των μυρμηγκιών

π’ αφήσανε τ’ άμυαλα το ψίχουλο.

Κάτω απ’ τον θάμνο

το σημάδι που κρύφτηκε

ψάχνει τον άγνωστο.

 

Κοιτάζεις πίσω

αχνάρια νωπά,

σαν να ‘ταν χθες.

Το χθες,

τ’ αύριο του χθες,

τ’ αύριο του σήμερα.

Μια τομή στο βιβλίο που χαράζει τ’ αόρατο χέρι

με το χέρι που πληγώνει και πληγώνεται.

Το σημάδι φθηνό μα μεγάλο

στο δικό σου το χέρι

με την ψυχή και τον νου να υπαγορεύουν,

με την τρελή ηλιαχτίδα,

με τ’ όπλο τ’ ονείρου.

 

Πέρασες απ’ τις στοές τις αθάνατες,

πέρασες απ’ τις μυστήριες σελίδες της σιωπής.

Τύχη θα ‘χεις αν είδες το άπλετο φως στην άκρη της σήραγγας,

αν ήπιες απ’ το πηγάδι που στέρεψε,

αν άκουσες το κελάηδημα των πουλιών που φύγανε,

αν βρήκες κι εσύ ένα πέταλο απ’ τ’ ανθισμένο λουλούδι,

αν φύλαξες έστω στον κόρφο σου το σημάδι αυτό τ’ ωραίο

στη βρωμιά του θάμνου που βρέθηκες.

 

Διαβάτη εσύ της σιωπής,

οδοιπόρε στοών και σελίδων…

 

 

 

 

Παιδιά του Πολέμου (Ενότητα: Κοινωνικά)

 

Είναι κάτι παιδιά που ‘χουνσχολειό

το σχολειό του πολέμου…

Παίζουν κρυφτό σαν ακούνε τις βόμβες,

παίζουν τρεχτό σαν ακούνε οβίδες,

γράφουν τις λέξεις στο χώμα των ερειπίων

και ποτέ δε λαθεύουν αρρώστια και φτώχεια.

Μαθαίνουν αφαιρέσεις μετρώντας νεκρούς,

μαθαίνουν προσθέσεις μετρώντας κασόνια.

Απαγγέλουν απ’ έξω… πόσο αξίζει νερό και ψωμί.

Με βιβλία σχισμένα… με τις σφαίρες στις τσάντες…

στους γκρεμισμένους  τοίχους…

στη λάσπη και στη βροχή…

Είναι τ’ αδικημένα παιδιά του πολέμου.

 

Ίκαρος (Ενότητα: Μύθων Διδαχές)

 

Απ΄ την Αθήνα στην Κρήτη τεχνίτη σπουδαίε

στον Μίνωα φτιάχνεις  παλάτι λαμπρό

μα να φύγεις δε  σ΄ άφηνε Δαίδαλε καημένε

γιατί φοβόταν μην χτίσεις το ίδιο αλλού.

Φυλακισμένος μαζί με το γιο σουσκέφτηκες…

με κερί να κολλήσεις στους ώμους φτερά,

να πετάξεις μακριά στην πατρίδα να πας.

Κι αν ο Ίκαρος σ΄ είχε ακούσει …

Δε θα πετούσε τόσο ψηλά.

Δε θα ΄χε λιώσει ποτέ το κερί

και στη θάλασσα μέσα δε θα ΄χε χαθεί.

 

Αν τύχει κι εσύ να πετάς στα φιλόδοξα ύψη

το νου σου να έχεις στον ήλιο που καίει

και πάντα ν΄ ακούς τη φωνή του πατέρα.

Τέσσερα Ψηφία Ματωμένα (Ενότητα: Προγόνων Γη)

 

Τέσσερα ψηφία,

τέσσερα ψηφία ματωμένα,

τέσσερα ψηφία ματωμένα ξυπνούν μνήμες.

Μνήμες πικρές,

μνήμες σκληρές,

μνήμες νωπές.

 

Κι ας περάσαν τα χρόνια…

Ο γέρος αγναντεύει από μακριά το σκλαβωμένο περιβόλι…

η μάνα πηγαινοέρχεται στα οδοφράγματα με τη φωτογραφία…

η γριούλα στον συνοικισμό με τ’ όνειρο…

Ν’ ανάψει το καντήλι στους τάφους των προγόνων…

να πιει καφέ με τη γειτόνισσα στο κατεχόμενο χωριό…

να ξεδιψάσει το γιασεμί που ‘χε φυτέψει πριν απ’ τον διωγμό…

Η δασκάλα των εγκλωβισμένων θυμάται με δάκρυ…

Δεν ξέχασαν…

δε θα ξεχάσουν…

μέχρι που ο θάνατος σβήσει τις μνήμες.

 

Τέσσερα ψηφία ματωμένα,

τέσσερα ψηφία…

 

 

Μέρα του Μάη (Ενότητα: Ερωτικά)

 

Το μικρό το μπουμπούκι

τη μαγεία ξυπνά των χρωμάτων

σαν δειλά ξεπροβάλλει απ’ το πέπλο

που η φύση στοργικά τ’ αγκαλιάζει.

Το μικρό τ’ αηδόνι

στη ζεστή, σαν βρεθεί,  του φωλιά

τη γλυκιά μελωδία αρχινά. 

Κι ο ουρανός  μ’ αστέρια γεμίζει το βράδυ

στις ψυχές συννεφιά δε μετράει.

Ένας όμορφος κόσμος γεννιέται

στ’ απαλό τ’ αεράκι του Μάη.

Και στο φως το γαλήνιο

οι καρδιές συναντώνται κι ανθίζουν…

Πλουτάρχου Ελευθέριος / Βιογραφικό σημείωμα

 

Ο Ελευθέριος Πλουτάρχου γεννήθηκε το 1975. Κατάγεται από το χωριό Καλοπαναγιώτης και διαμένει στη Λευκωσία. Είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κύπρου (Επιστήμες της Αγωγής–Δημοτική Εκπαίδευση, 1999) με μεταπτυχιακές σπουδές στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου (Επιστήμες της Αγωγής – Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση, 2012). Εργάζεται από το 1999 ως δάσκαλος σε δημοτικά σχολεία της Κύπρου. Το 2021 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Των στίχων πανσπερμία» και το πρώτο του λογοτεχνικό/εκπαιδευτικό βιβλίο «Δεκατέσσερις ημέρες στην Αρχαία Ελλάδα: ημερολόγιο από το ταξίδι του Λεωνίδα» από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Ποίηματά του έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς και έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες ποίησης. Έχει μια κόρη και έναν γιο.

Ιστολόγιο συγγραφικού/ποιητικού έργου:https://elploutarchou.blogspot.com/

Επικοινωνία:elplout@yahoo.gr

Εν τρισίν ήμέραις / Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου

 

 

Μπορείτε από τώρα ν’ αρχίσετε να μετράτε

ανάποδα∙

το καταπέτασμα του ναού θ’ ανοίξει στα

δυο∙

Τα νεκροταφεία θ΄ αδειάσουν  τους νεκρούς τους

και η Ιστορία του κόσμου θα μάθει να μετρά

θετικά.

Μπορείτε από τώρα να πετάξετε τα παλιά σας

ημερολόγια

και κάνοντας αρχή από μένα να σημαδεύετε

το Χρόνο

όπως ο τοξότης το θήραμα∙ ν α ρίχνετε κάτω

το Χρόνο

όπως ο παλαιστής τον αντίπαλο.

Εν τρισίν ημέραις –να θυμάστε καλά

τον αριθμό-

Εν τρισίν ημέραις ο κόσμος δε θάναι ο ίδιος

όπως πριν.

Από σήμερα και μπρος θα ταξιδεύει κρατώντας

το μικρό αυτό εγκόλπιο στη καρδιά του∙

κάθε που η καρδιά του θα λιποψυχεί

θα τ ’ανοίγει να βυθίζεται μέσα όπως βρέφος

στο στήθος της μάνας του∙

Κάθε που θα μένει από ελπίδα θα τ ΄αρπάζει

όπως ναυαγός το σωσίβιο, όπως πνιγμένος

αρπάζεται από τα μαλλιά του!

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ( ΜΕΜΝΗΣΟ )

ΕΚΔΟΣΗ: 2006