9 ποιητές της Κύπρου / 9 ποιήματα

 

Α Ρ Ι Θ Μ Ο Λ Α Γ Ν Ε Ι Α / Βοσκαρίδης Πάμπος
 
Μεσούντος μηνός Απριλίου
του έαρος όντος κλινήρους
σονέτου στρεβλώνω τους στίχους
μιμούμενος ύφος λογίου
.
Ελπίδα εμού του ιδίου
η έλευση τούτου του θέρους
παρόντες να έβρει τους γέρους
που έχουν υπόλοιπα βίου
.
Εν τούτοις τολμώ να ρωτήσω
το μέτρημα τόσων κρουσμάτων
αλλάζει τον ρουν των πραγμάτων;
.
Μη γίναμε αριθμολάγνοι;
Το μέτρημα ας είναι με μέτρο
ας είναι με μέτρο τα μέτρα
 
**
ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ / Γαλάζης Λεωνίδας
 
Εκείνοι που βυθίστηκαν
στο κράτος της σιωπής
κοιμούνται στον βυθό της φορτωμένοι
με σπάνια πετρώματα κι άνθους της τρικυμίας.
 
Τα όνειρά τους ταξιδεύουν
στις αποικίες των κοραλλιών
κι ανθίζουν στο σκοτάδι
των οιδημάτων άστρα.
 
Στ’ άγρυπνα βάθη του ύπνου τους
να λουλουδίσουν τα καρφιά
τα χελιδόνια να κρυφτούν
από τις μαύρες συμφορές αποδιωγμένα.
 
 
**
ΣΗΜΕΙΩΣΗ / Ιωαννίδης Κλείτος
 
Δε χρειάστηκε αυτοσχεδιασμός.
Με την υποτστολή της 
σημαίας
όλα άλλαξαν όψη.
Το σπίτι ήταν σπίτι,
κ΄ η θάλασσα, θάλασσα.
Ερωτευόμασταν 
αναιτιολόγητα, χαμογελώντας.
 
**
Μεταθανατίως / Κωνσταντινίδης Στέφανος
 
Τα είπαμε όλα
και στην ενεργητική
και την παθητική φωνή
και στον ενεστώτα
και τον αόριστο.
Ας μη υποχρεωθούμε
να κάνουμε αποκαλύψεις
και στον τετελεσμένο μέλλοντα.
Αυτά θα τα αποκαλύψει
η νεκροψία των ονείρων
μεταθανατίως.

**
ΨΥΧΕΣ / Πλουτάρχου Ελευθέριος
 
 
Οι ψυχές ζωντανεύουν σαν πέφτει η νύχτα
στα δρομάκια της πόλης πέρα δώθε γυρνούν,
τις δουλειές να τελέψουν π’ αφήσαν και φύγαν
στα μπαράκια τα λένε όταν πάνε να πιούν.
 
Αν ποτέ σου μια νύχτα σαν εκείνες βρεθείς
κι αν στα άδεια δρομάκια της πόλης χαθείς,
αυτούς που σε ψάχνανε να μη λησμονήσεις
το ποτήρι σου άδειο… περιμένω να ‘ρθεις.
 
 
**
Φοβάμαι / Τιμοθέου Ανδρέας

Πρώτα καταργήσαμε το χάδι.
Βρήκε σειρά το άγγιγμα,
η αφή,
το σώμα.
Τώρα, που όσο ποτέ
καθείς μας κατοικεί
στο πνεύμα
με τις σταγόνες του ψωμιού του
απομακρύνει ευκόλως τους ιούς
και την αρρώστια.
Ίσως να είναι ώρα να σκεφτούμε
πόσο πιο σταράτο
πόσο πιο ειλικρινές
ήταν τελικά εκείνο το:
«Νιώθω έρωτα για σένα»
αντί για το
«Είμαι ερωτευμένος μαζί σου».
Οι μετοχές πάντα μας προδίδουν
ενώ τα ουσιαστικά
στέκουν εκεί χωρίς ανάγκη.
Θες δεν θες σου λέει,
για να αρθρώσεις νόημα,
με χρειάζεσαι.
Αυτό, αυτό κατάργησε
η εποχή μας
κι έτσι κλειστήκαμε
ικέτες
σε μια ζωή που πέρασε.
 
**
Η φυγή / Ανδρέας Τίφας
 
Δυστυχώς πρέπει να φύγουμε
Δεν μπορούμε να μείνουμε
Η μεγάλη παραμονή …έχει δυσκολίες
 
Ο άνθρωπος πρέπει να τρέξει,
Χρειάζεται να καλύψει αποστάσεις.
 
Κάποια πράγματα δε θα τα ικανοποιήσει…
Δυστυχώς κάποτε πρέπει να φύγουμε..
Φθάνει η ώρα της αποχώρησης.
 
 
 
**
Μια Παλιννόστηση (χαικού) / Τσιαήλης Ρ. Χρίστος
 
Περιπλανώνται
τα χαμένα καράβια
φαύλα γαλήνη
 
υγρή ελπίδα
πώς εξορία τιμάς
τι μηρυκάζεις
 
νησιά σφραγιστά
πλανεύτρες πλάτη γυρνάν
θύμησης φρούτα
 
αφαλάτωση
μιας γενεάς σειρήνων
κατάρτια γυμνά
 
ταξίδια στείρα
χαλασμένες πυξίδες
βορράς σαλεύει
 
η παραπλάνηση
κατάρα που απλώνει
δίκτυα παντού
 
ακούς το κουπί
όταν η ησυχία
νικά το παιδί
 
**
Ο πίνακας / Χρίστος Χατζήπαπας
 
Ο μέγας αθώος
ο αμνός της προδοσίας
ο ζηλωτής
ο Τσε Γκεβάρα της όλης υπόθεσης
μιαρός κατά το ιερατείο
ουδόλως ξεχώρισε
δυστυχώς
στον πίνακα
«Οι δώδεκα απόστολοι»
του Αντρέα Καραγιάν.
Τη στιγμή που των ζηλωτών
τ’ αγύριστα κεφάλια
κοσμούν έκτοτε
τον κρανίου τόπο.

"Πετυχημένοι ..." / Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα

 

Εσείς οι "πετυχημένοι"

είχατε την τύχη 

να συναπαντήσετε 

"θεούς"  στον δρόμο σας

Ενώ οι άλλοι...

 μονάχα "απλούς" ανθρώπους

ΝΟΣΤΟΣ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Και στο κλειστό παράθυρο

μπροστά λαχτάρισε.

Έριξε βλέμμα πέτρινο κλεφτά,

τη γυάλινη σιωπή να σπάσει.

Να μπει στο σώμα του σπιτιού.

Να ξαποστάσει.

Μ α θ υ μ α τ α δ η μ ι ο υ ρ γ ι κ η ς α ν α γ ν ω σ η ς / Βοσκαρίδης Πάμπος

 Μ α

θ υ μ α τ α δ η μ ι ο υ ρ γ ι κ η ς

α ν α

γ ν ω σ η ς

.

Ζυγι

ζω τις καλυτερες στιγμες μου

ανα

πωλωντας επεισοδια παλια

μνη

μες στου μυαλου τους λαβυρινθους

ελπι

ζωντας σ’ αυτες τις αναμνησεις

απαρ

αβιαστες τις θελω μες στο νου μου

κατα

κρατωντας τα πρωτοτυπα για μενα

ξανα

ζυγιζω σε κανταρια χαλκευμενα

αλι

μονο πλαστα αντιγραφα μοιραζω

Δώρος Γεωργίου: 2 ποιήματα

 Ένα πράγμα ακόμη

--------------

Ένα πράγμα πρέπει να ξέρουμε

κι αυτό είναι αρκετό.

Κουτή είναι η μάνα μου,

αθάρρευτη μα καλοσυνάτη.

Κουτές είναι οι μανάδες μας

αθάρρευτες μα καλοσυνάτες.

Δειλός ο πατέρας μου,

μαλάκας και μονίμως απών.

Δειλοί οι πατεράδες μας,

μαλάκες και μονίμως απόντες.

Κουτοπόνηροι όλοι οι άλλοι

που για τους νεκρόυς

κρύβουνε τη χαρά τους

κάνοντας πως παίζουν

με τα παιδιά τους.

Ανρί Ματίς

----------

Ορθάνοιχτη πόρτα

ή αμπαρωμένη, κλειστή.

Κι όποιος βλέπει τον κόσμο

με μισάνοιχτα τα μάτια

θα πει πως κατέβασε

απ' τα παράθυρα τη θέα,

του Ασκληπιού το κουσούρι

θα τον έχει πάντα στα καλά.

Τι να πεις σ΄ όσους περιλαμβάνουν

το μπόι τους σ' ένα υποτιθέμενο βάθος;

Πώς δεν αρκεί το βάθος

για να μετριέται το ύψος;

Ή πώς το κάθε ύψος

στενεύει το χώρο,

τον κάνει μεταφυσικό κι ανυπόφορο;

Με τ' ανοίγματα γεννώνται τα μωρά,

με την κλεισούρα αγάλλεται η γη.

Στα σιγανά σας φανερώνονται οι άλλοι,

στα μυστικά θα τους μισείτε όταν το κάνουν.

Αν θα ΄χετε το σπίτι σας ανοιχτό,

να αγαπάτε.

Αν θα το 'χετε αμπαρωμένο,

αξιοπρεπώς να πεθαίνετε.

[Αύγουστος μήνας...] της Κατερίνας Ηρακλέους

 

Αύγουστος μήνας με τσέπες φορτωμένος μόνο πίκρα! Κύριε Ελέησον... ζούμε και βλέπουν τα μάτια ; ακούνε τα αυτιά; περπατάμε μέσα στο δάσος με τους λύκους και δεν φοβόμαστε... ο μαγικός καθρέφτης θρυμματίζει τις μνήμες και δεν θυμόμαστε έτσι ειναι; ότι το μαγικό ραβδί θα πλησιάσει τους οχτρούς..τους βάρβαρους θα τους αγγίξει και θα πάρουμε την πόλη πισω; οι πολιτικοί ζου ν στον κόσμο τους, το γοβάκι κάνει κύκλους για να βρει τον πρίγκηπα που θα κυβερνήσει το νησί! η μύτη της υπόσχεσης μεγαλώνει κάθε μέρα, κάθε λεπτό από τις ψεύτικες , άπνοες , ίδιες ομιλίες που κάθε χρόνο τις πλένουν και τις απλώνουν μπροστά μας!

ένα αμάραντο Ρόδο στις ψυχές μας

Αύγουστος 4 2022

το "Δεν. Ξεχνώ "

ΑΕΡΑΣ Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ / Πανάγου Μαρούλλα

Αέρας η αγάπη σου

φωθκιά στα δκυό μου στήθκια

κατακλυσμός τζιαι χαλασμος

για μέναν ο φαρατζιυσμος

όμως για σεν παιχνιθκια

Αέρας η αγάπη σου

έμπειν που χαραμάδα

μέσα στον νου μου τρύπωσε

τζιαι στην καρκιά μου ρίζωσε

οπως την ανεράδα

Αέρας η αγάπη σου

τζι εισαι αναπνοή μου

αθ θα σε χάσω εν να χαθώ

σαν τον αθθό θα μαραθώ

για σεν θα βκεί η ψυσιή μου

Αερας η αγάπη σου

του έρωτα μου η βρύση

μα τζιαν διψώ για το νερό

ξέρω το εν φαρματζιερό

την δίψα εθ θα σβύσει

Ενι θεόρατος κρεμμός

στην ακραν του κραδκιούμε

θωρώ το έν έσιεις καρκιά

τζι απου αρκην στην υστερκά

για σεν θα τυρανιούμαι

Θέλω να ζήσω / Στυλιανού Μελίνα

 
Θέλω να ζήσω, θέλω να μάθω, έχω δικαίωμα στη ζωή. 
Θέλω να ζήσω χωρίς πόλεμο, χωρίς μίσος, χωρίς αδικία 

σ’ έναν κόσμο που όλοι και όλα θα είναι ενωμένοι. 

Θέλω να ζήσω με όλους τους συνανθρώπους ειρηνικά, φιλικά 

και ανθρώπινα. 

Θέλω να ζήσω με όλους τους γύρω μου 

μεγάλους, μικρούς, νέους, γέρους. 

Ποτέ κανείς να μην ξεχωρίζει και όλοι να είναι ίσοι και ενωμένοι. 

Θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο που δε θα υπάρχουν 

παιδιά πεινασμένα, 

μάνες που να κλαίνε για τον χαμό των παιδιών τους, 

οικογένειες στερημένες από την αδικία της ζωής. 

Θέλω να ζήσω σε μια κοινωνία με έναν σκοπό, 

με μια πορεία, με ένα όραμα, τον άνθρωπο! 

Θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο που ζει για την αγάπη, 

που ζει για την ευτυχία της ζωής και όλοι να ζούμε ενωμένοι. 

Θέλω να ζήσω…

Φίλιππος Γιαπανής : Τρία ποιήματα

 Γλάστρες

αυτό ποτιζομενες

Κατήντησαμε

Λαός και Εξουσία.

**

Όταν γυρίσεις την

Πλάτη .

Τα κοράκια κράζουν.

***

Όταν το φεγγάρι

Φώτισε το συρματόπλεγμα

Της κατοχής,

Ντράπηκε, κρύφτηκε, μάτωσε.

Πανσέληνος ήτανε .

Μερα του Ηλιοστασιου / Τσελεπή Ειρήνη

Ηλιε του μεσημεριου

ηλιε, του θερινου ηλιοστασιου

για σενα ετρεξε η μερα, με δοξαστικες σπονδες κι απ' την απροσμενη σου λαμψη, ξεχαστηκε να γυρει. Μεθυσμενη μεσ την πολλη χαρα

Ετρεξε η χρυσηιδα δαφνοστεφανομενη, απο την Αθηνα για τους Δελφους

Μαζι κι' αλλες ιερειες, με σπονδες, μα και περισκεψη πολλη, μεσα στου πρωινου τη νιοτη.

Με ασπρους χιτωνες, και κορδελλες στα μαλλια, ψελναν υμνους δοξαστικους

Ηλιε του ηλιοστασιου, που αστραφτερο το φως σου ριχνεις μεσ των ανθρωπων τες ψυχες για να φωτισεις, ολα τα μυστικα της νυχτας φανερωνεις

Το πιο δυνατο σου ετουτο φως, ολες τις αισθησεις πως ξυπνα στες 12 το μεσημερι

Σαν τα μουσκεμένα φυστίκια / Μακρίδου -Robinet Κλεοπάτρα

Σαν τα μουσκεμένα φυστίκια οι ψυχές

καθώς τα σώματα μας

θορυβίζουν κύμβαλα αλαλάζοντα

την ώρα που μετράνε

στα δάκτυλα του Ιούλη

τις μέρες που εκλιπαρούσαμε να μην έρθουν

Τι να σου εξηγήσω αγαπημένε μου;

Τι να σου πω για τα μαχαίρια

που μέσα στην τρέλλα της ημέρας

βγήκαν πάλι σεριάνι στα βουνά

πισώπλατα την μνήμη να καρφώσουν;

Το φονικό οργώνει πρώτα

των κομμάτων τα λάβαρα

κι ύστερα συναντά το Βουνό

και την καρδιά της Ρήγαινας στην κορφή του

πριν σκοντάψει επάνω στα πτώματα των Ασιωτών

και θάψει τα κορμιά τους στα πηγάδια της Μνήμης

Από τη ποιητική συλλογή "Η ηχώ της μνήμης" Μανδραγόρας Αθήνα 2021