Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2018
Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018
Ποιήματα για Αγάπη και για γαμήσι (απόσπασμα)
Σου αρέσουν οι γυναίκες σου να είναι υποτακτικές κι εγώ δεν είμαι.
Παίρνεις το αυτί μου μέσα στο στόμα σου.
''Με ακούς; Να πας να γαμηθείς''
Δεν μιλάς. Σπάνια το κάνεις.
Αρπάζεις και τους δυο καρπούς με το ένα χέρι σφιχτά.
Βάζεις το άλλο σου χέρι μέσα μου.
Με γαμάς με το δάχτυλο.
Πονάει. Μ' αρέσει που πονάει.
''Είναι πολύ άγριο, να πας να γαμηθείς, να πας να γαμηθείς...
'' Δεν μιλάς. Δεν σε νοιάζει. Συνεχίζεις να το κάνεις.
Και συνεχίζεις. Και συνεχίζεις...
Κυριαρχία.
Πλήρης υποταγή.
Και μόνο έτσι το θέλω.''
***
η πούτσα σου
χύσε
χύσε
χύσε στο στόμα μου
θέλω να καταπιώ
να σε γλύψω μέχρι να στεγνώσεις
μέχρι να ηρεμήσουμε ξανά....
***
***
η πούτσα σου
χύσε
χύσε
χύσε στο στόμα μου
θέλω να καταπιώ
να σε γλύψω μέχρι να στεγνώσεις
μέχρι να ηρεμήσουμε ξανά....
***
Ηφαίστειο
Λες πως είμαι σαν ηφαίστειο
πως η ποίηση μου αναβλύζει σαν μάγμα
αλλά υπάρχει ένα σημείο που παράβλεψες
σαν με κρατούσες γυμνή μέσα στη νύχτα
Είναι αδύνατο να ζήσεις μέσα σε ένα ηφαίστειο
Δεν μπορείς να σταθείς δίπλα σε ένα
Και τα χωριά κοντά του
αφανίζονται απ' τις εκρήξεις
Κόκκινο, οξύθυμο, αμετανόητο
το ηφαίστειο δεν δείχνει έλεος
φυσικά καλύπτει και ξανακαλύπτει
το περιβάλλον του με ζεστό πέτρινο υγρό
Υπάρχει ένα σημείο που παράβλεψες
σαν με πολεμούσες γυμνή μέσα στη νύχτα
Κανείς δεν είναι αρκετά τρελός
Να κοντέψει ένα ηφαίστειο
Και αυτοί που το κάνουν
Δεν επιβιώνουν πολύ
***
Δες Εμένα
Δεν
με βλέπεις
βλέπεις
Το δαχτυλίδι
Το παιδί
Την μητέρα
Τον πατέρα
ΔΕΣ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ
Είμαι
εγώ
Είμαι
περισσότερη
Είμαι
Δική σου
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018
Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2018
Ερωτικό φθινόπωρο / Δημητριάδης Μ. Δημητρός
στη λευκή πεδιάδα
εκεί π’ ούτ’ ένα πράσινο φύλλο
δεν δροσίζει
τη γυμνή γη π’ ανασαίνει
στο βάρος μιας φθινοπωριάτικης μέρας.
Κι ήταν
όταν επέρασες δίπλα μου
με τη φαρέτρα γεμάτη
και το δόρυ γυμνό
στ’ άπλετο φωτομάζεμα των ήλιων,
με τη σφραγίδα της νίκης στο μέτωπο,
τόσο δροσερή
και τόσο παρθένα,
σωριάζοντας τρόπαια
στο κάθε σου βήμα.
Όπως μια κρήνη
κελαρύζει αφρόντιδα
κι ας στεγνώσουν τα χείλη
από μιαν άσβεστη δίψα,
έτσι τ’ ολόχαρο τίναγμα
της ξανθής σου πλεξούδας
μάταια έφτασε
ώς τα γυμνά μου τα πόδια,
μάταια εκάλεσε
το καθάριο χρυσάφι
τη γυμνή φούχτα του επαίτη.
Ξεφτισμένα φτερά
των τελευταίων ερώτων
μαδούνε τώρα
στη λευκή παστάδα
των κύκνων
κραυγάζοντας τον φόβο
των γαλάζιων λιμνών
στα πρώτα ρυτιδώματα
της ανατριχίλας
Όπου και να ’ναι
τα κύκνεια τραγούδια των πόθων
–λυσίκομες
ειμαρμένες
αδυσώπητων
νεκρών–
θ’ αντηχήσουν
κι εγώ
δεν έφτασα ακόμη να δω
τους κύκλους των ματιών σου
να μπλέκουν τα μολυβένια στεφάνια
των είκοσι ανοίξεων.
Βιάζομαι
να δώσω ό,τι έχω.
Σε μια γκρίζα σελίδα
δυο στίχους.
Την ώριμη οπώρα
που ξεχάστηκε
στον απόμερο κλώνο.
Τ’ όψιμο
ρίγος
στην εαρινή αύρα.
Στη σάλπιγγα που ήχησε
τ’ ανοιξιάτικο θούριο,
τον συντριμμένο αυλό
στον έρημο πευκώνα.
Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018
«Των Ανθέων» : Ποιητική Συλλογή του Λάκη Δημητριάδη
«Ένας γλύπτης ακρωτηριασμένος,
ένας φωτογράφος τυφλός
ένας ποιητής αναλφάβητος
στο ψαλτήρι
της ρημαγμένης σου εκκλησίας»
**
«ξαναγίνονται όλα οδυνηρά
έχεις ξανά ένα Γολγοθά
ν' ανέβεις»
**
«Ω φιλία που χάθηκες
δε θέλουμε να πλάθουμε ήρωες,
θέλουμε τους ανθρώπους να 'ναι ζωντανοί
στη μεγάλη γιορτή που θα 'ρθεί
να σε τραγουδήσουμε χιλιοπόθητη
να σ' αναστήσουμε Ειρήνη»
**
«Δεν είμαστε οι πλέον
αρμόδιοι να προσδιορίσουμε το Θεό
Μα σταθήκαμε όρθιοι για
ν' ατενίσουμε τ' άστρα»
ένας φωτογράφος τυφλός
ένας ποιητής αναλφάβητος
στο ψαλτήρι
της ρημαγμένης σου εκκλησίας»
**
«ξαναγίνονται όλα οδυνηρά
έχεις ξανά ένα Γολγοθά
ν' ανέβεις»
**
«Ω φιλία που χάθηκες
δε θέλουμε να πλάθουμε ήρωες,
θέλουμε τους ανθρώπους να 'ναι ζωντανοί
στη μεγάλη γιορτή που θα 'ρθεί
να σε τραγουδήσουμε χιλιοπόθητη
να σ' αναστήσουμε Ειρήνη»
**
«Δεν είμαστε οι πλέον
αρμόδιοι να προσδιορίσουμε το Θεό
Μα σταθήκαμε όρθιοι για
ν' ατενίσουμε τ' άστρα»
Γεννηθήτω φως / Δημητριάδης Λάκης
Στα μαιευτήρια των αστεριών
σπειροειδείς νεφελώσεις.
Είπε ο Θεός «γεννηθήτω το φως»
και εγένετο... χαλαρώσεις.
Αστρική σκόνη επικάθεται
σε ακαριαίους θανάτους
και ακτινοβολίες αντανακλούνται
στη λευκή επιφάνεια της Σελήνης.
Τις αυγές αναβλύζουνε δακρυσμένες
ψυχές μεσ’ απ’ τα τάρταρα της οδύνης.
Απειλή / Δημητριάδης Λάκης
Ζούμε συμβατικά
απλά ακολουθώντας
το ρέμα της ιστορίας.
Αρμενίζουμε στο πουθενά
μες στο φτερούγισμα της νύκτας.
Μέσα στην κοινωνία
των ακρωτηριασμένων
η αρτιμέλειά μας δεν έχει αξία.
Το παρελθόν δεν προστατεύει.
Το μέλλον μάς απειλεί.
Κοραλία Δημητριάδη ( αναφορά)
Η Κοραλία Δημητριάδη γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας από Ελληνοκύπριους γονείς. Ασχολείται με τη πρόζα, την ποίηση και γράφει διηγήματα. Παρουσιάζει στο κοινό, συχνά, την ποίησή της σε παραστάσεις, με τη συνοδεία μουσικής.
Ποιητικές Συλλογές:
Ποιήματα για την αγάπη και το γαμήσι (εκδόσεις ΑΣΤΑΜΑΝ)
Ηφαίστειο της Κοραλίας Δημητριάδη
Λες πως είμαι σαν ηφαίστειο
πως η ποίηση μου αναβλύζει σαν μάγμα
αλλά υπάρχει ένα σημείο που παράβλεψες
σαν με κρατούσες γυμνή μέσα στη νύχτα
Είναι αδύνατο να ζήσεις μέσα σε ένα ηφαίστειο
Δεν μπορείς να σταθείς δίπλα σε ένα
Και τα χωριά κοντά του
αφανίζονται απ' τις εκρήξεις
Κόκκινο, οξύθυμο, αμετανόητο
το ηφαίστειο δεν δείχνει έλεος
φυσικά καλύπτει και ξανακαλύπτει
το περιβάλλον του με ζεστό πέτρινο υγρό
Υπάρχει ένα σημείο που παράβλεψες
σαν με πολεμούσες γυμνή μέσα στη νύχτα
Κανείς δεν είναι αρκετά τρελός
Να κοντέψει ένα ηφαίστειο
Και αυτοί που το κάνουν
Δεν επιβιώνουν πολύ
Δες Εμένα της Κοραλίας Δημητριάδη
Δεν
με βλέπεις
βλέπεις
Το δαχτυλίδι
Το παιδί
Την μητέρα
Τον πατέρα
ΔΕΣ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ
Είμαι
εγώ
Είμαι
περισσότερη
Είμαι
Δική σου
Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2018
[Ώρα για σένα...] / Δαπόλα Μαρία
Ώρα για σένα.
Ώρα να κάνεις το δικό σου.
Ώρα να γίνεις πρωταγωνιστής.
Η εμπειρία του σκηνοθέτη είναι σημαντική
και οι συμβουλές επίσης.
Όμως μη δεχθείς τους ρόλους που θα σου δώσουν,
αν καταλάβεις πως δε σου πάνε.
Ν΄ ακολουθείς μόνο ό, τι σου ταιριάζει.
Σεό, τι κάνεις ν΄ αφήνεις αποτυπώματα!
Ώρα να κάνεις το δικό σου.
Ώρα να γίνεις πρωταγωνιστής.
Η εμπειρία του σκηνοθέτη είναι σημαντική
και οι συμβουλές επίσης.
Όμως μη δεχθείς τους ρόλους που θα σου δώσουν,
αν καταλάβεις πως δε σου πάνε.
Ν΄ ακολουθείς μόνο ό, τι σου ταιριάζει.
Σεό, τι κάνεις ν΄ αφήνεις αποτυπώματα!
από το βιβλίο: Όλα αυτά που θα΄ θελα να ξέρεις
Δαπόλα Μαρία- Ανδρέας Τιμοθέου
ΛΥΡΙΚΑ: Ποιητική Συλλογή του Κώστα καρατσιόλη (ψευδώνυμο Γραικός Κώστας) έτους 1972
Ο ήλιος ιριδίζεται σ΄ ένα καθρέφτη.
Στη διπλανή γωνιά εφτά χρώματα
χαράζουνε τ΄ όνομά σου.
Θάθελα να σου πω
ένα τραγούδι απόψε
ένα τραγούδι
όπως κι η αγάπη μας
απλή σαν το πολυσύνθετο φως
καθάρια σαν το κρυστάλλινο νερό
στο ρυάκι της ρεματιάς,
ριζωμένη όπως η βελανιδιά
που γαντώθηκε στα σπλάχνα της γης
και περιφρονεί τις θύελλες.
Θάθελα να σε νανουρίσω απόψε
μ΄ ένα παραμύθι
ατελείωτο
όσο κρατά κ΄ η στιγμή της ευτυχίας
στη θύμηση
κ΄ η ζωή.
Στη διπλανή γωνιά εφτά χρώματα
χαράζουνε τ΄ όνομά σου.
Θάθελα να σου πω
ένα τραγούδι απόψε
ένα τραγούδι
όπως κι η αγάπη μας
απλή σαν το πολυσύνθετο φως
καθάρια σαν το κρυστάλλινο νερό
στο ρυάκι της ρεματιάς,
ριζωμένη όπως η βελανιδιά
που γαντώθηκε στα σπλάχνα της γης
και περιφρονεί τις θύελλες.
Θάθελα να σε νανουρίσω απόψε
μ΄ ένα παραμύθι
ατελείωτο
όσο κρατά κ΄ η στιγμή της ευτυχίας
στη θύμηση
κ΄ η ζωή.
Γραικός Κώστας ( (φιλολογικό ψευδώνυμο του Κώστα Καρατσιόλη)) (βιογραφικά στοιχεία)
Γεννήθηκε στο χωριό Αρακαπά το 1937, ο ίδιος όμως θεωρούσε τη Κυθραία ιδιαίτερη πατρίδα του. Σπούδασε δημοσιογραφία στην Τσεχοσλοβακία. Δούλεψε για
πολλά χρόνια στην εφημερίδα “Χαραυγή”, τα περιοδικά “Νέα Εποχή” και “Νεολαία”
και στο ΡΙΚ.Εργάστηκε για
πολλά χρόνια ως αρχισυντάκτης του «Εργατικού Βήματος», της εβδομαδιαίας
εφημερίδας της ΠΕΟ. Απεβίωσε την 2 Ιουν 2012. Βραβεύτηκε δυο φορές με το βραβείο Ελληνοτουρκικής Φιλίας «Ντερβίς Αλί Καβάζογλου - Κώστα Μισιαούλη», του Κυπριακού Ιστορικού Μουσείου Αγώνα (ΚΙΜΑ).
Ποιητικές συλλογές:
Εσσεται ήμαρ
(1960),
Ντερβίς Αλή Καβάζογλου (1966),
Το νησί της Αφροδίτης (1968),
Λυρικά
(1972),
Ο ήλιος τραβάει τις ψυχές μας (1974) – με το ψευδώνυμο Κώστας Φωκάς –
Ερωτικά (1981) και
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)