ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ / Άντρια Γαριβάλδη

Τα βράδυα,
Σαν χαμηλώνουνε τα φώτα
Και τα πουλιά κουρνιάζουν πιο βαθιά στης μοναξιάς τους τη φωλιά
Η σκέψη δραπετεύει ορμώντας στου μυαλού τα μονοπάτια
Κάποιων ψυχών
π' αγάπησαν το φως
τα βήματα ακολουθώντας
Και κείνα των μικρών αγγέλων που τα όνειρα  με συνοδεία κουβαλούν
Στους κύκλους που αντανακλά η σελήνη
στ' ουρανού το θόλο.

Εκεί επάνω στ' άστρα τα τρεμάμενα
Πλανιέται ένα δροσόβρεχτο
Των στεναγμών
και των δακρύων ανθοπέταλο
Που απ' της καρδιάς το δισκοπότηρο φτερούγισε. 

Επιστρέφω / Άντρια Γαριβάλδη

Στους 16 ήρωες του 'Νίκη-4'

Επιστρέφω...
Τίποτα πια δεν με σταματά
Ούτε τ' αεροσκάφους τα συντρίμια
που η μοίρα το σημάδεψε με βόλι φίλιο
Κι ανύποπτα το φύτεψε σε χώμα ελληνικό
Ούτε η άγραφη ιστορία
που άφησε σελίδα αδειανή στο ημερολόγιο του ήρωα πιλότου
Κάποιοι δεν γνώρισαν ακόμα της θυσίας το σταυρό
Τη λεβεντιά δεν είδανε που υψώθηκε λιβανισμένη στους αιθέρες
ζητώντας μια άκρη γης να ξαποστάσει
Μα εγώ...
επιστρέφω αγέροχος, τιμημένος
τ' ορφανεμένο σπίτι μου να δω ξανά
Κι ανάλαφρα η ψυχή μου να πετάξει πέρα δώθε
Πότε στο μυρωμένο τύμβο της Μακεδονίτισσας
Και πότε στων δικών μου την αγκάλη που μούλειψε χρόνους πικρούς σαρανταδυό.
Επιστρέφω...
αλίγυστος σημαιοφορεμένος
των αδερφιών μου το καντήλι να φωτίσω.

Άντρια Γαριβάλδη

Σεπτέμβριος 2016

Εδώ Σαλαμίνα / Άντρια Γαριβάλδη

 Ήρθε φθινόπωρο,

οδεύουμε προς το χειμώνα.
Τα μάρμαρα,
σκεπασμένα με τη στάχτη των καμένων  σπιτιών μας
βυθίζονται όλο και πιο πολύ στη γη.
Οι πέτρες, 
φθαρμένες απ' τ' άρβυλα των κουρσάρων
ατενίζουν τον ξεφλουδισμένο ουρανό αναστενάζοντας. 
Το αμφιθέατρο , λεηλατημένο και βουβό
δεν μας χωράει πλέον.  
Η Αντιγόνη θρηνεί σκυφτή στο χώμα
μην έχοντας πού να θάψει το νεκρό αδερφό, τον Πολυνείκη.
Τα χέρια λύνονται
ανήμπορα να σηκώσουν το σταυρό.
Λυγίζει το τσεκουριασμένο κορμί της πατρίδας 
στ' ατέλειωτο ανηφόρι στη ράχη του Πενταδάκτυλου.
Έρχεται μπόρα...
βιαστείτε.

Οι καλημέρες μας / Άντρια Γαριβάλδη

Τα χρόνια μας μετράμε
Σ' ένα κομμάτι νήμα απ' το κουβάρι της ζωής
Τις μέρες της χαράς ιχνηλατούμε
Μ' ένα ανύποπτο ανασκίρτημα της μνήμης
Να ξέρουμε, να περιμένουμε ή να ξεχάσουμε...
Πώς η ζωή στο παρά πέντε θα χαθεί ένα πρωί
Καθώς μια νέα μέρα θα γεννιέται
Αναζητώντας το χαμόγελο που σπάνια χαρίζεται
Σ' ένα κομμάτι σπάγγο σημαδεύουμε τις καλημέρες μας
Που λιγοστεύουν σιωπηλά και σταθερά.

Ο ΘΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ / Άντρια Γαριβάλδη

Κάποια καμπάνα

απ’ το μακρινό το παρελθόν

χτυπάει ακόμα αδύναμα στ’ αυτιά μου

Η έρημη εκκλησιά

όπου το μισοτελειωμένο κερί

αγνό και μυρωδάτο

βρίσκεται ακόμα πλάι στην εικόνα τ’ Άη Μάμα

με κράζει πίσω με δισταγμό

την καγκελόπορτα να κλείσω

και σιωπηλά σκουπίζοντάς τ’ αχνάρια μου

ξυπνάω για να δω πως όλοι οι φίλοι μου χαθήκαν

κι η ανατολή όλο συγχώρεση

χύνεται αγέρωχη επάνω στον αγέραστο θόλο.

Ένα χαικού για τον Πενταδάκτυλο / Άντρια Γαριβάλδη

Τ' αγώνα βουνό 

Απλώνεις στ' άστρα,

Πενταδάκτυλε.

Γαλήνη στο κελί / Γαλατόπουλος Χριστόδουλος

Απλό και ήσυχο είναι, απόψε,
το τραγούδι τ’ ουρανού που μου σκορπίζει.
Πώς σκίζει του Κελιού μου τη στέγη
του σκοτεινού και το γιομίζει!

Απλό και ήσυχο
και το τραγούδι της Νυχτιάς που απόψε ρέει·
ρυθμίζει τον παλμό του με τον παλμό μου,
της Φωτιάς μαζί της κλαίει.

Απλά και ήσυχα, και έξω
ο αγέρας τραγουδεί ωσάν τον ερημίτη!
Απλά και ήσυχα και η καρδιά μου
νοσταλγεί κάποια της σκήτη!

Απλό και ήσυχο είναι, απόψε,
το τραγούδι τ’ ουρανού που μου σκορπίζει.
Απλές και ήσυχες είναι η κουβέντες του Κελιού
που λέω, το Σπίτι, μου θυμίζει!

Παγκόσμιον Άσμα: Χριστόδουλος Γαλατόπουλος

http://www.academia.edu/35461672/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%BF_%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF_%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CE%BD_%CE%91_%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B7_.pdf

Χριστόδουλος Γαλατόπουλος (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε στη Πάφο το  1902 και απεβίωσε το 1953. Σπούδασε νομικά στο Λονδίνο, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Παρίσι. Επέστρεψε στην Πάφο το 1922 για να ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου, όπου, παράλληλα, ανέπτυξε έντονη πολιτική και εκπολιτιστική δράση. Βουλευτής Πάφου κατά τα «Οκτωβριανά», φυλακίστηκε από τους Άγγλους ως υποκινητής της εξέγερσης (1931-1934 και, εκ νέου, 1934-1936). Από το 1943 ώς το 1953 εξελέγη τρεις φορές δήμαρχος Πάφου. Διετέλεσε μέλος του Εθναρχικού Συμβουλίου. Το 1949 θέσπισε τις Παλαμικές Εορτές στην Πάφο και το Βραβείο Παλαμά.

Ποιητικές Συλλογές :

• (Τα τραγούδια της φυλακής (1931-1936), 1936
• Στύγιες κραυγές 1938
• Carmen Undarum, 1939
• Τα επιθαλάμια, 1939 κ.ά.) 

Αξιοσημείωτο είναι και το μετάφραστικό του έργο (Όσ. Ουάιλντ, Τζ. Μίλτον).  Η τελευταία έκδοση είναι η  εκτενής ποιητική σύνθεση Παγκόσμιον Άσμα (2004).

Εγώ και σε ποτήρια τρύπια / Γαλατόπουλος Χριστόδουλος

Εγώ, και σε ποτήρια τρύπια,

Κρασί μπόρεσα κι ήπια!..

Και στην ατέλειωτη, εγώ, μπόρα

βρήκα τον Δρόμο προς τη χώρα... 

Και μες τα ταπεινά και νήπια

βρήκα λαό τα καρδιοχτύπια!

Και σ’ αυτής της Τρικυμίας τη φόρα

βρήκα γαλήνη κάποιαν ώρα!

Εγώ, και σε ποτήρια τρύπια,

Κρασί μπόρεσα κι ήπια!..

Νύχτα! απόψε, μου έμοιασες / Γαλατόπουλος Χριστόδουλος

Νύχτα! απόψε, μου έμοιασες,

και σ’ αγκαλιάζω

σκοτείνιασες τόσο παράξενα

που δεν σε αλλάζω!..

Νύχτα! ζοφερή... Ερωμένη μου!..

Έλα –να... πιούμε!..

Σου κερνώ την ολόμαυρη Σκέψη μου,

κι ας τη... γλεντούμε...

Νύχτα! απόψε, μου έμοιασες

δεν σε χωρίζω!..

Αυγές, Ξημερώματα, Ηλιόφεγγα,

δε σας γνωρίζω!

Γαλήνη στο κελί / Γαλατόπουλος Χριστόδουλος

Απλό και ήσυχο είναι, απόψε, το τραγούδι τ’ ουρανού

που μου σκορπίζει...

Πώς σκίζει του Κελιού μου τη στεγή του σκοτεινού

και το γιομίζει!..

Απλό και ήσυχο και το τραγούδι της Νυχτιάς 

που απόψε ρέει

ρυθμίζει τον παλμό του με τον παλμό μου, της Φωτιάς

μαζί της κλαίει...

Απλά και ήσυχα, έξω, και ο αγέρας τραγουδεί

σαν τον ερμίτη!

απλά και ήσυχα, και η καρδιά μου νοσταλγεί, 

κάποια της σκήτη!..

Απλό και ήσυχο είναι, απόψε, το τραγούδι τ’ ουρανού

που μου σκορπίζει...

Απλές και ήσυχες είναι οι κουβέντες του Κελιού

που λέω, το Σπίτι, μου θυμίζει!

ΣΚΕΨΕΙΣ / Αντρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου

Κλειστά τα μάτια και τ´όνειρο σε πάει μακριά
σε ονειρεμένα μονοπάτια απάτητα,
σε παραδεισένια όαση,
που ξαφνικά τελειώνει,
κι αρχίζει η κόλαση.

Ατέλειωτη έρημος και συνεχίζουν τα όνειρα,
σε ερημικά μονοπάτια,
τα ίχνη χάνονται,γίνονται,
ανήφορα,δύσβατα σκαλοπάτια.

Αν αφουγκραστείς κελάηδημα αηδονιών,
φτάνει σαν ήχος απ´το υπερπέραν,
και στροβιλίζει το μυαλό,
τις σκέψεις να κάνει πέρα.

Σμιλεύει να χωθεί στο μπλέγμα του μυαλού,
να εξωραΐσει τις σκέψεις του άδυτου υποσυνείδητου.
Καταδικασμένες σκέψεις,πλανώνται στα δίκτυα ,
παλεύοντας να δραπετεύσουν,σ´ένα ταξίδι ατέλειωτο.

Μάταιες σκέψεις ανακατεμένες με χαμένες ελπίδες,
ακολουθούν ερημικά μονοπάτια,
χωρίς ίχνος δροσερής σκιάς,
το μόνο υγρό στοιχείο,τα δάκρυα που στάζουν,
με γεύση αλμυρόπικρη,σημάδι πώς υπάρχει ζωή.

Εμμονή στο σκοπό ή εμμονή στο σχέδιο; / Γκόγκας Αντώνιος

Στο σημερινό κείμενο θα ασχοληθούμε με κάτι που αναφέρεται στις στρατιωτικές σχολές ως εμμονή στο σκοπό. Είναι ένα κείμενο που συνδέει τους αγώνες του Ελληνικού έθνους. Πως το έπος του 40 συναντά τη προδοσία του 74’. Εμμονή στο σκοπό λοιπόν ή εμμονή στο σχέδιο; Κατάγομαι από το χωριό Στρυμονικό Σερρών αλλά και από τους Τοξότες Ξάνθης, από στρατιωτική - γεωργική οικογένεια. Το μακρινό παρελθόν βρίσκει συγγενείς μου στη Μ.Ασία και στη Πόλη. Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για τους αγώνες συγχωριανών μου αλλά και για θυσίες που έκαναν κατά τη διάρκεια μαχών του ελληνικού έθνους. Η ιστορία μας ξεκινά το 1940 όταν ο στρατιώτης Χαλβατζής Βασίλειος από το Στρυμονικό Σερρών, ήταν σκοπός στα Ελληνοαλβανικά σύνορα στη θέση ‘’Πανταζή’’ κοντά στη γέφυρα Μερτζάνης. Κατά τις πρώτες πρωινές ώρες η Ιταλική επίθεση βρήκε μπροστά της τα ελληνικά φυλάκια. Και όμως. Τα ελληνικά φυλάκια ήταν επανδρωμένα. Δεν έφυγε κανείς για το τάγμα του. Κανείς δεν είπε ‘’Τι να κάτσω να κάνω εγώ εδώ, ένας είμαι ας πάω πίσω’’. Έμεινε εκεί να αντισταθεί τους βιαστές της Ελλάδος. Ο Κ.Χαλβατζής νιώθοντας τον θάνατο να τον πλησιάζει ‘’έγραψε’’ με μία πρόκα το όνομα του στο τσιμεντένιο τοίχο του φυλακίου. Ο λόχος του Χαλβατζή κατέστρεψε και ακινητοποίησε 10 τανκς. Πως... Μετά τον πόλεμο έφτασε πίσω στο χωριό μου στις Σέρρες με τα πόδια χωρίς παράσημα, χωρίς να αναγνωρίσει κανείς τον αγώνα του. Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον Ταγματάρχη Κασλά ο οποίος υποβιβάστηκε μάλιστα σε στρατιώτη. Ο ήρωας του υψώματος 731 υποβιβάστηκε σε στρατιώτη. 1974-1940=34 έτη… Πόσα χρόνια πέρασαν δηλαδή από τη στιγμή που το έπος μετατράπηκε σε τραγωδία; Πως μπαρουτοκαπνισμένοι αξιωματικοί έδωσαν τη θέση τους σε ανθρώπους που πρόδωσαν τη Κύπρο μας; To 1940 κερδίσαμε γιατί είχαμε εμμονή στο σκοπό. Οι Ιταλοί έχασαν γιατί είχαν εμμονή στο σχέδιο. Μήπως δε μαθαίνουμε λοιπόν από την ιστορία; Μήπως και εμείς από το 64 μέχρι το 74 είχαμε εμμονή στο σχέδιο και όχι στο σκοπό. Πόσοι λάθος χειρισμοί. Πόσες λάθος αποφάσεις. Δεν κοιτάμε την ουσία αλλά το ποιος έριξε τη πρώτη σφαίρα κατά του Αττίλα. Καλά να λέμε που ΡΙΞΑΜΕ κατά του Αττίλα. Τόσα χρόνια μετά λοιπόν έχουμε δει πως σημασία κύριοι δεν έχει το πόσοι και το πώς. Αλλά το γιατί και ο σκοπός. Αυτό διδάσκει η ιστορία. Απλά γεγονότα. Ποτέ δεν μάθαμε. Επηρεασμένος τελευταία από την επίσκεψη μου στο Συγχαρί κατάλαβα το μέγεθος της προδοσίας. Μία βόλτα έκανα στην Κερύνεια και απλά κοίταξα πίσω μου. Όχι προς τη παραλία. Προς το Πενταδάχτυλο. Πως είναι δυνατόν να μην είχαμε εμμονή στο σκοπό. Πως γίνεται να χάσαμε. Πόση προδοσία. Πως το ‘’σχέδιο’’ της Χούντας και των προδοτών εντός και εκτός νήσου διέλυσαν το τόπο. Καταλάβατε τώρα τι εννοώ ‘’σχέδιο’’ και τι σκοπό. Σκοπός μας τότε η Ένωση με την Ελλάδα. Σχέδιο δυστυχώς το πραξικόπημα και η προδοσία. Οι ήρωες του 74 έπεσαν για ένα σχέδιο που ήταν εξ αρχής προδομένο. Πως γίνεται το 74 στο ύψωμα 731 800 έλληνες να κράτησαν 6000 Ιταλούς. Γιατί απλά δεν ήταν προδομένοι. Εμμονή στο σκοπό. Υπεράσπιση των οικογενειών τους. Πώς να κρατήσεις 20000+ αττίλες όταν οι αξιωματικοί σου είχαν εμμονή στο σχέδιο διχοτόμησης και το σχέδιο προδοσίας. Όπως ο Βασίλειος Χαλβατζής πολέμησε στο φυλάκιο μόνος του έτσι πολέμησαν και πόσοι ελληνοκύπριοι αγωνιστές. Ο μεν είχε έναν αγώνα άνισο μεν αλλά με σκοπό από πίσω του δε. Οι ελληνοκύπριοι, η Ελδύκ και πόσοι ακόμα είχαν έναν αγώνα άνισο μεν αλλά με προδομένο σχέδιο δε. Το αίμα των ηρώων είναι γλυκόπικρο. Γιατί οι μανάδες τους ακόμα τους κλαίνε. Και κανένα κείμενο δεν απαλύνει το πόνο ενός αγώνα. Το 1974 ήταν μία από τις πιο μαύρες σελίδες της Ελληνικής ιστορίας. Το θέμα είναι ότι εμείς τους δώσαμε το μαύρο μαρκαδόρο. 

Το συγκεκριμένο κείμενο το αφιερώνω με πολύ αγάπη σε όλους τους αγωνιστές του 1974 αλλά και στον Βασίλειο Χαλβατζή που έφυγε από τη ζωή πριν λίγα χρόνια χωρίς κανέναν να αναγνωρίσει τη θυσία του.

Γκόγκας Αντώνιος 29/9/2018

ΠΗΝΕΛΟΠΕΣ / Γαλανού Αλεξάνδρα

Οι Πηνελόπες
πέταξαν τους αργαλειούς στη θάλασσα.
Δεν υφαίνουν πια
ούτε κεντούν τα βράδια.
Κατεβαίνουν στον κήπο από το παράθυρο.
Ανοίγουν την καγκελόπορτα,
προχωρούν στην παραλία.
Κάθονται σε μπαράκια σκοτεινά,
ανοιγοκλείνουν τα μάτια και χαμογελούν
ενώ οι ναύτες τραγουδούν το «Μαραμπού».

Οι μνηστήρες, απ’ ό,τι λένε, βαρέθηκαν
τα γλέντια κι έφυγαν.
Όσο για τον Οδυσσέα,
αυτός ακόμη ταξιδεύει.

Παρενθέσεις και εισαγωγικά, 2016