ΧΕΙΜΕΡΙΑ ΖΑΛΗ: Ποιητική Συλλογή της Ελένης Αρτεμίου- Φωτιάδου εκδοθείσα από τις εκδόσεις Μανδραγόρας / 2017

ΡΑΓΙΣΜΕΝΗ ΚΡΟΥΣΤΑ 

Φέτος δεν έχουμε βροχές
είπες
κοιτάζοντας τη ραγισμένη κρούστα του καιρού
Σκάβει πολύ ο ήλιος το περίβλημά μας
Τόσο που απρόσεχτα εξακοντίζει τον Θεό
στα δώματα της απουσίας του
Ύστερα
εσύ
εγώ
μια κλίση προς τα άνω
αβεβαιότητας
Και το εμείς στο πρώτο πρόσωπο ενικού

Σελ. 10

***

Ισορροπία αστάθειας

Σκέφτομαι πως έρχονται οι έρωτες

σαν αρπαγή της νύχτας

Σαν ανάληψη κυρίου σκοπού

στα ύψη που καραδοκεί το μυστηριακό του θείου

Ξέρουν οι νύχτες να φοράνε

το προσωπείο μιας παλιάς μας ευκαιρίας

Ξέρουν για ώρες να υποδύονται το ανέμελο

Τα πρωινά, όμως,

περνάει μια γριά κάτω απ’ το παράθυρό μας

σκελετωμένη από έλλειψη ευτυχίας

Τη βλέπουμε να σκύβει στους σκουπιδοτενεκέδες

Να κτενίζει με τα μάτια

τόσα ξέμπλεκα φίδια των ονείρων μας

Κι ύστερα από ώρες των αιώνων

νηστική και διψασμένη αποχωρεί

σέρνοντας με κούραση τις σκέψεις της

Απ’ το υστέρημα

κανείς δεν δίνει

Μες στο υστέρημα

ουδείς λαμβάνει

Ισορροπία που συντηρεί μονίμως

την ασταθή διέλευση του βίου μας

Σελ 14

**

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ

Πάντα έρχεται η ώρα για το δείπνο

Έχει σημασία τι θα στρώσει κανείς για το βράδυ

Σε τι εν τέλει θα προσευχηθεί

Έχει σημασία σε τι θα σηκώσει το ποτήρι της ανάγκης

Άσπρο πάτο

ή άσπρη ζωή; 

Σελ 21

**

ΑΝΑΚΡΙΣΗ

Οι ανακρίσεις γίνονται

με εκτυφλωτικό το φως των προβολέων στα μάτια

Με ήλιο να καίει 

στους εβδομήντα και πλέον βαθμούς της ηλικίας

Εκεί που δεν αντέχεις

Λυγίζεις

Ομολογείς όλο το σκότος που φοβάσαι

Σελ 27

**

ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Ν΄ανάψεις ένα δρόμο είναι  το ζητούμενο

Εκεί που σβήνει μία διαδρομή 

να  ΄χει φωτιά το μάτι σου 

να δει

να πυρπολήσει όσα δεν φαίνονται 

Σελ 40

Ποίηση ωραία μου Έγνοια: Ποιητική Συλλογή της Βέρας Κορφιώτη. Εκδόθηκε το 2008

ΤΟ ΕΣΩ

Ενίοτε αποκαλύπτεται
ως κενόν
με ιδιαίτερο τρόπο
εντός
δύναται να αισθάνεται
δύναται να παρακολουθεί
αμέτοχο ως ο χώρος
ούτε επιχαίρει
ούτε πενθεί
γλυκύτητα ειρήνης εμπεριέχει
ανέμελο ως η ανοχή
ανέμελο ως η άγνοια φόβου
ή ως η άγνοια τύψεων
αμέτοχη κατανόηση γεγονότων

Έσω Σιγή
τα πέρατά της
όποιον δρόμο
κι αν ακολουθήσεις
προχωρώντας
δεν θα μπορούσες να βρεις

**

ΑΡΑΓΕ…

Πόσο μεγάλο
να ήταν
το θάμβος
στου Πυθαγόρα το βλέμμα
όταν διαπίστωνε το δεσμό
όταν ανακάλυπτε
όταν αναγνώριζε
επιστήμη και μυστικισμός
να είναι ένα

**

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

Στην αιώνια σφαίρα
ήδη σπινθηροβολεί
αγνό το Πνεύμα
ανέκαθεν εκεί
θρησκεία, ποίηση,
φιλοσοφία, επιστήμη
ήταν ένα

**

ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΩΣ

Ανέκαθεν
ο άνθρωπος πλασμένος
από το πλήρες και το κενό
ενστικτωδώς
στρέφεται προς το φώς
αναζητά το ιδεώδες
ειδύλλιο
στρέφεται αιώνια
προς τον ‘Ήλιο

**

ΕΔΡΕΥΕΙ

Ούτε στο ύψος
ούτε στο πλάτος

Η Ελευθερία
εδρεύει
μονάχα
στο βάθος

**

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Έτσι όπως συνονθυλεύονται
τ’ ανθρώπινα
πότε σε άμπωτη
πότε σε παλίρροια
βοήθησε με, Κύριε,
πιο πέρα απ’ το ανθρώπινο δίκιο
πιο πέρα απ την ανθρώπινη λογική
βοήθησε να παραμένω
μέσα στην επιείκεια

**

ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ…

Λόγος ουδείς
παρά μόνον για το συμφέρον

Και κατατρυχόμαστε
με τόσο πάθος
ν’ αποδείξουμε το δίκιο μας
σε επίπεδο ατομικιστικό
με το τι και με το πώς

Χανόμαστε σε λαβυρίνθους
ρηχού νοός
κι αποστερούμαστε το φως
παταγωδώς
που δίνει άλλες διαστάσεις των πραγμάτων
και παραμένουμε έκτος
των οραμάτων

**

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Μεγεθύνει
κάτι πού ίσως δεν υπάρχει

Παρατείνει
εκείνο που έχει πάψει να υπάρχει

Εφελκύει
κάτι που ίσως θα υπάρξει

Φωνή δουλεμένη μυστικά
από μια αγαλλίαση δίχως αντικείμενο
φωνή κρατημένη συνετά
εν εφεδρεία

Μεγαλύνει
τον απειροελάχιστο ψίθυρο

**

Η ΠΑΡΟΔΙΚΟΤΗΤΑ

Δεν διαθέτει
παρά κρίση ψευδή
δεν μπορεί να κυβερνηθεί
απ’ τη λογική

**

ΑΦΟΥ ΜΑΘΕΙΣ

Το παράπονο
είναι προέκταση αγάπης
δεν το χαρίζεις
όπου λάχει

Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα (βιογραφικά στοιχεία)

  

Γεννήθηκε στην Μόρφου της Κύπρου την  3/12/1940, Σπούδασε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, στην Φιλοσοφική Σχολή Καποδιστριακού και στην Δημοσιογραφική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός σε σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης της Κύπρου και συνταξιοδοτήθηκε  ως διευθύντρια.Τιμήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου δύο φορές, μία το 1978 και άλλη το 1985.

Ποιητικές Συλλογές:

·         Ποιήματα, Λευκωσία 1971,

·         Ποιήματα ΙΙ, Λευκωσία 1975,

·         Θέμα: Ποίηση, Λεμεσός 1978, (Έπαινος Υπουργείου Παιδείας Κύπρου),

·         Αν Απλώσω τη σφαίρα της ψυχής μου, Λεμεσός 1986, (Έπαινος Υπουργείου Παιδείας Κύπρου),

·         Πού Πορευθώ από Προσώπου σου Ποίηση, Αθήνα 1999, Poems (Translated by Demetrios Hadjihambis and Penelope Sotteriou, Feather Star Publishing, Dayton, Ohio 2007, 

·          Ποίηση Ωραία μου Έγνοια, Feather Star Publishing, Dayton, Ohio 2008.

Δοκίμια και κριτικές Μελέτες:

·         Λογοτεχνικό πορτρέτο Σοφοκλή Λαζάρου, Sofocles Lazarou (Literary Profile) Μετάφραση στην αγγλική: Ιρένα Ιωαννίδου, PEN, Nicosia 2000

·         Λογοτεχνικές αναγνώσεις εν είδει Δοκιμίου, Λεμεσός 2005. ΑΝΘΟΛΟΓΙΕΣ: Face of an Island (25 Poets from Cyprus-Anthology of Poems). Μετάφραση στην αγγλική: Ιρένα Ιωαννίδου, Armida Publications, Nicosia 2000.

·         Της Κερύνειας  (Ποιήματα Κυπρίων για την Κερύνεια), Λευκωσία 2002).

Μελέτες

·         Δυσλεξία (μετάφραση από τα Αγγλικά), Λεμεσός 1983,

·         Αναγνωρίζοντας την Κώφωση, Λεμεσός 1995.

Έγραψε την Μυθιστορηματική Βιογραφία:

  «Αυτός Εφα! Πυθαγόρας ο Σάμιος », Feather Star Publishing, (Τυπώθηκε στην Αθήνα) 2012,

Θεατρικό έργο: : Ευαγόρας Παλληκαρίδης, Λεμεσός 2009.

Πυθαγόρας / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα

Ούτος
ως ο εξίσου ωραίος
με τον θεό που υπηρετεί
ιδιόμορφος άνδρας
παράστημα θαλερό
και συγκρατημένο συγχρόνως
«μηδέν άγαν»

Προσωπικότητα που υπερέχει αδιάλειπτα
ευνοημένης από τη μοίρα
ντυμένος στα λευκά όπως κάθε μυημένος
ο χρησμός των Δελφών
απέκρυβε ένα πεπρωμένο
εκτός συναγωνισμού
θείος δαίμων

Σ’ αυτόν που δώρισαν οι Θεοί
εκπληκτικά τόλμη δεινή
επικεντρώνει την προσοχή
στις μεταρσιωμένες συμφωνίες
των ουρανίων σφαιρών
των κινουμένων γύρω αστέρων
κι οριοθετεί τις σχέσεις συνηχήσεων
εναπόκειται να μην απογοητεύσει
τους αθανάτους

Σε παρακινδυνευμένα μονοπάτια ταξιδευτής
όπου και το πνεύμα συνάμα
πλόες, περιπλανήσεις έως το ακρότατο
θα συναντήσει μυστικούς, σοφούς, αφανείς
έχουν επαφή με το Αόρατο

Μυστηριώδης γύρω του αύρα
ίδιον γνώρισμα καθοδηγητών
μεταφέρει ήρεμο βαθύ ενθουσιασμό
χωρίς αυτόν οι άνθρωποι
δεν είναι άξιοι να επωφεληθούν
της ανοχής των Θεών

Εν Κύπρω 1974 Η επόμενη μέρα / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα

Το χτεσινό πρόσωπο
προσπαθεί ν’ αυτογνωρισθή σήμερα
ν’ αυτοβεβαιωθή ότι υπάρχει
εμπειρίες πυκνές
ποίημα οδυνηρό, αδούλευτο
αέναη αντίσταση
εσωτερική αναδίπλωση
συστολή,
εκείνο που λέγεται είναι βαρύ
δεν επιδέχεται διαχύσεις.

Όλο αναμένει ένα σήμα εξόδου
μια φωνή ανοικτή
παντού ενεδρεύει το ενδεχόμενο
όσο κι αν περπάτησαν
κατέχουν πάντα τη συνείδηση
πως δεν έχουν ακόμη ξεκινήσει

ενεδρεύουν μνήμες
ενεδρεύουν ρωγμές
ενεδρεύουν…………..

Μετέωρα πλάσματα
ανάμεσα γης κι ουρανού
με την πόρτα ανοικτή στους ανέμους
πού φυσούν από παντού
ακατάσχετη έκφραση δράματος
την κάθε στιγμή
μέρα και νύχτα.

Μετασχηματίστηκαν οι πόλεις
μετασχηματίστηκαν οι αγροί
μετασχηματίστηκε η φυσιογνωμία.

Το καθημερινό αδιέξοδο
που ωθείται σε άλλο αδιέξοδο
κηρύγματα ενταφιασμένα στους κάμπους
να κοιμούνται μαζί με τους ήρωες
οικουμενική εκκρεμότης.

Συλλογή: «Ποιήματα II», 1975

Το κατεστημένο / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα

Δεν αποκρύβεται το γεγονός
ότι μπορείς
με τρόπους χίλιους δυο
να με πληγώσεις στη στιγμή
και να θριαμβεύσεις
ανάμεσα στα γεγονότα
νικητής

Κι εγώ μετέωρη στο κενό
μ’ όλα εκείνα τα διαβήματα
που έχω κατά νουν για να προβώ
που μένουν πάντα
σκιώδη επινοήματα
στο μυαλό

Κι εγώ το μόνο
που τελικά μπορώ
να κατορθώσω
είν’ ένα ποίημα
στον αέρα να καρφώσω

Ο πενταδάκτυλος / Ζαφειρίου Λεύκιος

Ο Πενταδάκτυλος αναπνέει 
στο δικό μου ρυθμό
έγινε ένα με τους δικούς μου παλμούς 
ανακατεύτηκε μέσα μου
και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις 
τον Πενταδάκτυλο απ΄ τον εαυτό μου 
το αίμα του απ΄ το δικό μου.
Κι έτσι συμπορευόμαστε συνυπάρχουμε 
ο Πενταδάκτυλος το βουνό 
κι εγώ ο άνθρωπος. 

σχεδόν μηδενίζοντες 1977

Ποιήματα (1975) (απόσπασμα) / Ζαφειρίου Λεύκιος

του Ζαφειρίου Λεύκιου 

Η ΠΟΙΗΣΗ

Η ποίηση είναι ένας κήπος
γεμάτος πουλιά,
τραγουδάει τον έρωτα
τον Μιχάλη την Άννα.
Η ποίηση είναι το σπίτι
που χωράει μέσα όλο τον κόσμο.

Μα όταν η ελευθερία χάνεται
η ποίηση γίνεται
σπαθί και ντουφέκι.

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Ξερίζωσε από μέσα μου όλες τις λέξεις
δώσε τους μια όποια σημασία
κι ύστερα προσπάθησε να τις βάλεις πάλι
με μια δική σου τάξη μέσα μου.

Ωστόσο εγώ θα επιμένω να λέω
την ελευθερία ελευθερία
τον φόνο φόνο
την ενοχή ενοχή
μ’ ένα πείσμα τρελού που σκαλίζει
στον τοίχο τ όνομά του
με τα νύχια.

ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΑΜΕ

Εδώ που φτιάχναμε τους χαρταετούς
και παίζαμε κρυφτούλι
Εδώ που ακινητούν τα δυο κομμένα χέρια
αναζητώντας τον επίμονο άνεμο
το πνιγμένο περπάτημα του μικρού παιδιού.
Εδώ που τελειώνουν τα ταξίδια των καραβιών
πάνω στη λευκή άμμο της αποδημίας
των νεκρών με το μαντήλι της άνοιξης.
Εδώ που θρυμμάτισε τα όνειρά της
η απουσία των ανθρώπων,
θα έρθει η ώρα της αναχώρησης.

Απομαγνητοφώνηση (1978) Τέσσερα ποιήματα / Ζαφειρίου Λεύκιος

ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΠΝΟΗ

Πέρασα μέσα από μια κόλαση φωτιάς
τα μετρό δεν έχουν φτάσει στη χώρα μου
κι έτσι μου είναι δύσκολο
να τραγουδώ χωρίς λόγο
κάποιος μέσα μου αποπατεί
ανθοδέσμες μουσικές προκαλεί
μιαν έκρηξη γέλιου
κι ύστερα φεύγει.
Αυτοί που έχτισαν τους καταυλισμούς
αποκοιμήθηκαν μέσα μου
τους κουβαλώ κάθε μέρα στη δουλειά
στον ύπνο στους απογευματινούς περιπάτους
στα εγκαίνια των εκθέσεων
στα σινεμά στις υπουργικές
εγκυκλίους στις συνεδριάσεις της βουλής
στις στήλες των εφημερίδων.
Αυτοί που έχτισαν τους καταυλισμούς
απομαγνητοφώνησαν και τη φωνή μου
τεμαχίζουν τα λόγια μου
κομμάτι κομμάτι μ’ αποσυνθέτουν
προσπαθώντας να πλαστογραφήσουν
και τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα ακόμη

ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ

Τρέχω πάνω απ’ τα κύματα
σύννεφο γλάρος και μπόιγκ
η θάλασσα μέσα μου γαλάζια
μουσική συμφωνία
κυλάει στις φλέβες μου
πλεούμενα κορνάρουν
και μαζούτ ρίχνονται
μέσα της μέσα μου
χωρίς σειρήνες και μέδουσες
η θάλασσα νάιλον πυρπολημένη
ανάμνηση κι ο Οδυσσέας
να βγάζει το παντελόνι του
και να πέφτει με μαγιό
τελευταίας μόδας στο κύμα.

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ

Στο πίσω μέρος το ποτάμι
μαζί του κατέβαιναν
μικροί σκελετοί
επίδεσμοι σπασμένα κάδρα
της μητέρας και σαρείδια
που στοιβάζονταν σ’ ένα τούνελ
αέρινο – μέσα πετούσαν
βολβούς μουσικές ξεχασμένες
παλιά βιβλιάρια καταθέσεων
τσαλακωμένα απ’ την άσκοπη χρήση
τόσων χρόνων —

Ύστερα ανοίγουν τα παράθυρα
χορεύουν τα πράγματα στο φως
κι οι νέες γυναίκες απλώνουν
τα χέρια τους σε πουλιά
καθισμένα στις λεύκες
μια αδιόρατη κίνηση
σχεδόν καλπάζουσα μέσα στον χρόνο.

ΝΕΦΕΛΗ

Ποια μπόρα σ’ έχει ρίξει
μέσα μου
και χρόνο με τον χρόνο ριζώνεις
πιο βαθιά στην κάθε μου ίνα
στο κάθε αιμοσφαίριο μου-
τραγούδι δαιμονισμένο
ανάγλυφη πληγή η αφή σου
στροβιλιζόμενη σκέψη
επίμονα με καθηλώνει,
το πείσμα σου
κάθετος βράχος
που ρίχνεται μέσα στη θάλασσα
τα μάτια σου σε διαστολή
κάτω από κραδασμούς ηλεκτροσόκ
ενεδρεύουν αδυσώπητα
και θλιμμένα το σκοτάδι*
προσποιούμαι τον ανήξερο
ένας αδαής σαλτιμπάγκος
κι η διεισδυτικότητά σου
με ξαφνιάζει –
ουρλιάζω στην ανυποψίαστη αίσθηση
της απουσίας σου,
κάτω από αψίδες μιας άχρονης
ελευθερίας μετακινείσαι και
μετατοπίζεσαι μέσα μου κορίτσι
κάτω απ’ τις λεύκες αυλής
ερειπωμένου σπιτιού μεταλλάσσοντας
το σκοτάδι, σε φως
την οδύνη σε τραγούδι
κρατώντας τα χρόνια της εφηβείας σου
κάτω απ’ το χώμα
σε λήκυθο υπόγεια
να τρέχει το αίμα σου
στις φλέβες μου μέσα.