Συναυλία Κώστα Χατζή στον Δήμο Λιβαδιών την 14 Ιουλ 2017, γεννημένη από τα στέκια των Μπουάτ. Μαζί του εμφανίστηκε και η ξεχωριστή Χορωδία του Δήμου Λιβαδιών.

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας*

  

    Στα πλαίσια των Εκδηλώσεων Πολιτισμού του Δήμου Λιβαδιών (Καλοκαίρι 2017) παρακολουθήσαμε στη κατάμεστη πλατεία , στο Πάρκο Αγνοουμένων  της Κοινότητας, το βράδυ της 14ης Ιουλίου 2017,  την συναυλία του τραγουδοποιού και συνθέτη Κώστα Χατζή, συνοδευόμενο στο πιάνο από τον μαέστρο  Γιώργο Παγιάτη. Και για τους δυο δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις τόσο για την μέγιστη προσωπικότητά τους, όσο και για την πολύχρονη προσφορά τους, στους χώρους της μουσικής που κινούνται και εργάζονται. Ο Κώστας Χατζής γεννημένος το έτος 1936, κλείνει πλέον την 8η δεκαετία της ζωής του. Η ιδιότυπη φωνή του, το ξεχωριστό ερμηνευτικό ύφος του, αναγνωρίστηκαν για μια ακόμα φορά επί σκηνής και είναι σίγουρο ότι τόσο οι θαυμαστές του, όσοι και οι λοιποί θεατές ικανοποιήθηκαν από την παράσταση.

 

Βέβαια οι καιρικές συνθήκες ήταν άκρως ακατάλληλες για να παρακολουθήσει κάποιος μια τέτοια συναυλία. Η αφόρητη ζέστη, ενισχυόμενη από υψηλό δείκτη υγρασίας δημιουργούσε πολλά προβλήματα στους θεατές που ματαίως αναζητούσαν λίγη δροσιά, στο πέρασμα μικρών κυμάτων αέρα που δημιουργούσαν οι εκατοντάδες πολύχρωμες βεντάλιες των γυναικών. Ειλικρινά θαύμαζα την προσπάθεια του κου K. Χατζή να άδει κάτω από το αφόρητο της νύχτας που ενισχυόταν και από την ένταση των φώτων. Λιτός, όπως πάντα συνήθιζε, με την κιθάρα και την συνοδεία ενός πιάνου, τραγούδησε τις μεγάλες,  γνωστές του επιτυχίες, δημιουργώντας ένα κλίμα «ανοικτής» μπουάτ. Οι στίχοι των τραγουδιών του πάντοτε επίκαιροι, με αναφορές πάνω σε κοινωνικά θέματα. Ο κόσμος σιγοτραγούδησε μαζί του και ο μεγάλος τραγουδοποιός χειροκροτήθηκε για την εμφάνισή του. Α μη τι άλλο, οι θεατές έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο την εκτίμηση στο πρόσωπό του και ο ίδιος τους το ανταπέδωσε.

Η Χορωδία των Λιβαδιών που συμμετείχε στην συναυλία, εξήλθε πρώτη στη σκηνή, και παρουσίασε τρία από τα τραγούδια που είχαν παρουσιάσει και στο 3ο χορωδιακό Φεστιβάλ του Δήμου τους. Το «O Fortuna ~ Carmina Burana» του Carl Orff, το  «Ζαβαρακατρανέμια» (Λάβαρα Μαύρα Ανέμισαν ) σε στίχους του Γιάννη Μαρκόπουλου και τελείωσαν την εμφάνισή τους με το παραδοσιακό τραγούδι «Πότε θα κάνει ξαστεριά» με παραφρασμένους τους στίχους (πολύ καλός ο στίχος που γράφηκε πρέπει να επισημάνουμε), δοσμένο και στην νοηματική γλώσσα. Συνόδευσε τον τραγουδιστή και άφησε άριστες εντυπώσεις, τόσο στο «Πάρε ένα κοχύλι από το Αιγαίο» όσο και στο «Αντίο» αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά ότι τα αποτελέσματα μιας ουσιαστικής σκληρής δουλειάς, μόνο ως εξαιρετικά μπορεί να χαρακτηριστούν.

Ίσως το μόνο αρνητικό σημείο της συναυλίας η καθυστέρηση της έναρξής της κατά μισή ώρα, χωρίς να δικαιολογηθεί από κάποιον παράγοντα. Όμως όπως έχω πει και παλιότερα η καθυστέρηση δημιουργεί και το απαραίτητο κλίμα για την αποθέωση του Καλλιτέχνη.

Τελειώνοντας θα πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα στον Δήμο Λιβαδιών για την διοργάνωση αυτής της Συναυλίας με την προτροπή καλύτερης συνέχειας και συνεχούς ποιοτικής ανόδου στις Εκδηλώσεις Πολιτισμού που διοργανώνει κάθε Καλοκαίρι.

·        Ο Δημήτριος Γκόγκας ασχολείται με την ποίηση 

και γράφει κάποιες φορές σχόλια 

για αυτά που είδε και παρακολούθησε. 

ΠΑΤΡΙΔΕΣ / Παύλος Ξιούτας

Γιόμισε η σάρκα σου

τη ζωή των Κυπρίων

κι οι θελξίφρονες έρωτες

έχτισαν για πάντα εδώ

τη φωλιά τους.

Η φαντασία ζωηρή οργιάζει.

Του ποιητή το όραμα

και του τεχνίτη η σμίλη,

του φιλοτάξιδου

και του εμπόρου οι λαχτάρες

γίνουνται τέχνη,

που η αναύρα της,

ηδονή πάνδημος

στεατοπύγα!

Συθέμελα σείστηκεν

η πλάση, σαν ένοιωσε

την ομορφιά της ζωής

κι είδε τους Θεούς

να μοιράζωνται

την αθανασία των με τους ανθρώπους!

Δεινή Θεός η Παφία,

που όσο πιο άμετρη,

τόσο και πιο ωραία!

Στίχος του Παύλου Ξιούτα

Ταξιδεύω στα φτερά απάνου του ονείρου

Παύλος Ξιούτας (μικρή αναφορά)

Ο Παύλος Ξιούτας γεννήθηλε στη Κάτω Πάφο το 1908 και απεβίωσε στη Λεμεσό το 1991. 

Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στη μέση εκπαίδευση. Ασχολήθηκε και με τα διοικητικά του αθλητισμού, ως πρόεδρος του νέου σωματείου «Ομόνοια» Λευκωσίας και της ΚΕΠΟ.

Ποιητικές Συλλογές:

Το 2004,εκδίδεται με επιμέλεια του κ.Παντελή Βουτουρή μαι επιλογή ποιημάτων του, ενώ το 2008, εκδίδεται δίτομη συγκεντρωτική έκδοση με τίτλο:  "Ποιητικά άπαντα"


Επισκεφτείτε την σελίδα: http://www.academia.edu/28314856/%CE%A0%CE%91%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3_%CE%9E%CE%99%CE%9F%CE%A5%CE%A4%CE%91%CE%A3_%CE%A0%CE%9F%CE%99%CE%97%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91._%CE%95%CE%A0%CE%99%CE%9C%CE%95%CE%9B%CE%95%CE%99%CE%91_-_%CE%95%CE%99%CE%A3%CE%91%CE%93%CE%A9%CE%93%CE%97

Ασυνήθιστη αγάπη / Ξιούτας Παύλος

Αγαπώ τον άνθρωπο

και τον φοβάμαι.

Σε λατρεύω

και τρέμω

μήπως αρχίσεις

το μέτρημα του χρόνου

και δεν καταδεχτείς

τα άχραντά μου.

Δεν θέλω τον οίκτο σου.

Λαχταρώ την ανάσταση

της ψυχής μου.

Τα δώρα μου για σένα

είναι ασυνήθιστα

για τα κοινά μέτρα

των ανθρώπων,

γιατί αυτοί μετράνε

τον έρωτα,

με την άδεια κλεψύδρα

του χρόνου,

κι όχι με την αδάμαστη

αθανασία της ψυχής.

Κύπρος 1878-1960 / Ξιούτας Παύλος

Χρυσόφτερες ελπίδες

ανερρίπισεν ο χρυσοστόλιστος Άγγλος

κι η άγνοια της ιστορίας,

στη γη των θελξιφρόνων ερωτων.

Οι παλμοί της καρδιάς μας

ακούστηκαν δειλά

και θέρμαναν τα στήθη μας

σαν αλλάζαμε αφέντη σκληρό

με προστάτη ομόπιστο.

Δεν υποπτευόμαστε την απάτη,

γιατί νιώθαμε ζωηρό το κάψιμο

της προηγούμενης πείρας

και πειστεύαμε αφελώς

στην αρετή του δικαίου.

Πενήντα χρόνια επίπλαστης

ελευθερίας κενής

μάδησαν ένα φθινόπωρο

τα φτερά των ελπίδων μας

και ξεχείλισε το παράπονο

σε κραυγή που συγκλόνισε

το νησί μας ολόκληρο.

Τότες συγκρίναμε παλιούς

και νέους αφέντες

κι' είδαμε πως δε διαφέρουν.

Τότες μισήσαμε τη σκλαβιά

και καταλάβαμε πως τα λόγια

δεν κατακτούν την ελευθερία.

Ανασκαλέψαμε πιο επίμονα

την παράδοση της φυλής

κι' ανακαλύψαμε τα μαρμαρένα αλώνια.

Μέσα μας αναθρέψαμε το Διγενή

κι' ετοιμαστήκαμε για το χαροπάλεμα

από κείνο το φθινόπωρο του '31.

Τόνιωσε ο αφέντης

και σκληρός, μαζί με βαρύτερη σκλαβιά

έσπειρε τη διαφθορά.

Μα κι' ο προδότης και τα σίδερα

χαλύβδωσαν την ψυχή μας

και πλάτυναν το μίσος μας.

Το ράσο και πάλι ανέμισε τη σημαία μας

κι' ο Διγενής μας εσάλπισε

το Θούριο που περιμέναμε

"ίτε παίδες Ελλήνων".

Όταν οι ελπίδες αποδειχθούν μάταιες

δεν υπάρχει άλλη οδός

από την άκρα ανδρεία,

να σκοτώσης ή να σκοτωθής

για να πείσης.

Σκοτώσαμε και σκοτωθήκαμε

κι ο όγκος του αίματος

κι η δάφνη της δόξης

ας μην έστησαν το τρόπαιο

ανάλογο προς την αρετή της ΕΟΚΑ.

Ως γνήσιοι Έλληνες

πιστέψαμε μονάχα στον έπαινο

κι' η απάτη αχρήστεψε τη θυσία μας.

Σαν γραικύλοι βοηθήσαμε

να μειώσουμ' εκείνον,

που τέσσερα χρόνια

χάριζε, ανώνυμος, τίμιος,

τη δόξα και το θάμπος

σ' όλους εκτός στον εαυτό του.

Φανήκαμε μικρότεροι

απ' ότι μεγάλο

μας έδωσε η φλογισμένη

ψυχή του Διγενή.

Άρχοντες τώρα

κι εκείνον τον εχλευάσαμε

κι εξανεμίσαμε την δόξα

που εμαστόρεψε για μας.

Τον επικράναμε τόσο

που δεν στέργει πια

να μας γίνη καταφύγιο

νέων ελπίδων ή νέων αγώνων.

Η δόξα μας τώρα

είναι τυλιγμένη

στη βρωμιά του καθημερινού εντύπου,

και υμνείται από τον πληρωμένο κόλακα.

Έχασε την αγνότητα της,

μας τρώει όλους

το σαράκι της αμφιβολίας.

ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Πήγα στο σπίτι στο συνοικισμό
για να τον δω
Τον βρήκα στην αυλή ξυπόλητο
να κόβει φρούτα
Άκουσες τις ειδήσεις; Ρώτησα
Όχι. Απάντησε κοφτά
Για την πατρίδα λέω, άκουσες;
Όχι. Δεν ξέρω τίποτα
Και σβέλτα ανέβηκε
στην ανεμόσκαλα
έκοψε ασπρόσυκο
και μου το πρότεινε
Πάρε. Είναι αζιμούθιο
σπόρος και γάλα μητρικό
αν ξέρεις να διαβάζεις τα σημάδια
εντός βρισκόταν πάντα ο εχθρός
Είπε και πικρογέλασε


από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή : Οι πικροδάφνες θέλουν κούρεμα

ΓΥΝΑΙΚΑ... / Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα

Να 'σαι Δυναμική στις δουλειές σου,
άξια για τα παιδιά σου και την οικογένειά σου
Φιλάνθρωπη σε όσους πονούν και στους αδύνατους 
Σεβαστή στους άλλους για το έργο που με ταπεινοφροσύνη και αγάπη παράγεις και προσφέρεις αδιάκοπα

Δυναμική γυναίκα .... δεν είναι αυτή που χορεύει στις πλάτες άλλων (γυναικών τε και ανδρών)
Ούτε αυτή που διαχωρίζει αρνιά και ερίφια
Ούτε αυτή που γλωσσοφαγιάζει για αυτοπροβολή με τη δύναμη της εξουσίας που της παρείχαν βίσματα εκ των έσσω
Αλλά ούτε υποβαθμίζει όλους και όλα και ταυτόχρονα ανεβάζει στα ουράνια τους κανίσσια φερόμενους...

[Φώναξε με πάλι μαμά]

Φώναξε με πάλι μαμά
και δεν πειράζει που πέρασαν τα χρόνια,
φώναξε με πάλι
και μην βλέπεις που μεγάλωσα,
ψέμα είναι μαμά,
ένα πελώριο ψέμα,
στάσου στη βεράντα μαμά,
φώναξε με πάλι κι εγώ
μικρό παιδί που χάθηκε,
θα ξανάρθω, μαμά,
με τα μάτια να κλαίνε
και την καρδιά να γελάει
θα τρέξω πάλι, μαμά...

Σταύρος Σταυρου 

Η δύναμη του Ελληνισμού / Κωνσταντινίδου – Δημητρίου Μαρία

Που μιαν καρκιάν ως άλλην 
περνά τζιαι αντρειεύκεται
θωρώ την 
εν παστρεύκεται
που το πολλύν το φως
Έσιει καμίνιν μέσα της
το ψήλος της τιμής της
τον νήλιον της αγάπης της
το φέγγος της ψυσιής της…

ΑΚΑΘΟΥ

Αχ!! Ακαθου μου που βρησκεσε 
Στα ποδκια της Κανταρας 
Πεμου τζιε εσου τα βασανα 
Ηντα που σου εκαμαν?
,,,,,,,,,
Ποσους Λεβεντες εχασε
Ποτε δεν τ’οχω μαθει
Τζιε ποσες μανουλλες εκλαψαν
Στα τοσα σου τα παθη?
,,,,,,,,,,,,
Οπως το Ριζοκαρπασο Γιαλουσα
Βαρωσι τζιε Τζερυνεια
Τζιε ουλλα τ’αλλα τα χωρκα
Που πονεσα τζιε ζιηνα
,,,,,,,,,,,,
Ακουσα εισουν ομωρφη
Μα εγιωνη εν σε ειδα
Μα ουλλοι εφουμιζασε
Τζιηνοι που σε ειδαν
,,,,,,,,,,,
Ποττε δεν σε ξεχασαμε
Τζιε ουτε σε ξεχνουμε
Μα εχουμεσε στην καρδκια
Παντου σε κουβαλουμε
,,,,,,,,,,,
Καμε κουραγιο νακκουροι
Τζιε ν’αρτουν τα παιδκια σου
Να μπουση μες τα σπιδκια τους
Τζιε μες την αγκαλια σου 
,,,,,,,,,,

Μαρινα τακκιδη [Καπετανου]

Τα μάτια σου....

Τα μάτια σου, αχ τα μάτια σου
αυτές οι γυριστές οι βλεφαρίδες
σα ζωγραφιά του Καραβάτζιο
χιλιάδες μέλισσες απόθεσαν τη γλύκα τους
τα καστανά σου τα μελιά να φτιάξουν

Λευτέρης Ελευθερίου

ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ.....

Είν' το φιλί σου δύναμη εγώ να προxωρησω
μα πως μπορώ απ' την καρδιά για πάντα να σε σβήσω;

Είν' το φιλί σου δύναμη συνάμα και λεπίδα
όταν στα μάτια σου τα δυο τα δάκρυα τα είδα..

Σήμερα κλαίν' τα σύννεφα με το δικό μας δάκρυ
ταρακουνιέσαι ουρανέ και γη απ 'άκρη σ' άκρη..

Αντίο και καλή ζωή αργά σου ψιθυρίζω
και τ' άρωμα σου μια ζωή πάνω μου θα μυρίζω..

Χριστοδούλου Θάλεια

ΠΑΦΟΣ / Πανάγου Μαρούλλα

Πάφος του μύθου η ομορφιά
Πάφος του δασους η ξωτικιά
Αφροντυμένη και Ροδαφνούσα 
θάλασσας κρινο λευκοφορούσα

Παφος του κέδρου του πλατανιού
Πάφος ονείρου Πάφος του μύθου
Την Αφροδίτη καλοδεχούσα
Πάφος του ερωτα ανθοφορούσα

Πάφος το μαρμαρο το σμιλεμένο
Πάφος του ρόδου Απριλλομάη
Πάφος του Αδωνη, της Αφροδίτης
Πάφος του έρωτα λευκός αφρίτης

Σ,εσένα μύρο σκορπά τ'αγέρι
Πάφος του θρύλου το κρυονέρι
Πάφος του κάστρου στην παραλία
Πάφος ηρώων μάνα αγία

[Τα βήματά μου σταμάτησαν] / Λαμπής Γιάννος

Τα βήματά μου σταμάτησαν
και τα μάτια μου ταξίδεψαν στο ψηλότερο σημείο,
δεν ήταν όνειρο, ούτε κι οπτασία,
ίσως πάλι, να ήταν και τα δυο μαζί.
Δυο πελώριες γαλάζιες λίμνες απλώθηκαν μπροστά μου
οι ωκεανοί τ’ ουρανού, συλλογίστηκα,
και τότε ένοιωσα
πως επιτέλους έφτασα στην Ιθάκη μου.
Ήταν τόση η γλύκα που με κέρασαν
που φοβήθηκα μήπως όλα ήταν ένα ψέμα,
δεν άντεξα και φώναξα, φτάνει πια,
δεν θέλω, δεν αντέχω να ονειρεύομαι άλλο
και τότε οι ωκεανοί έγιναν λίμνες,
έγιναν δυο μάτια, τα δικά σου μάτια!
Βούτηξα μέσα τους, κι ανάπνεα κάτω απ’ το νερό,
κολύμπησα μέχρι τις στήλες τ’ ουρανού,
κι όταν αναδύθηκα και το φως του ήλιου
που γλιστρούσε απ’ το χαμόγελο σου, με κτύπησε στα μάτια,
από ταξιδιώτης, έγινα μόνιμος κάτοικος
της υπέροχης ψυχής σου.