«Φεγγίτες» Ποιητική Συλλογή του Αρτέμη Αντωνίου εκδοθείσα το 2005

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ

Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται

με τους νόμους του χρόνο.

Αλλάζουν πράγματα

ριζώνουν άλλες καταστάσεις

που λίγο λίγο σπρώχνουν

στην αδήριτη ανάγκη.

Αρτέμης Αντωνίου

«Νησίδες Μνήμης» Ποιητική Συλλογή του Αρτέμη Αντωνίου που εκδόθηκε το 1999

                 

                    ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

Αυτές οι παράξενες εποχές δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσουν

όμως ο τόπος πέρασεχειρότερες κακοχρονιές

και δεν έχασε την ψυχή του

Βάσταξε σαν αγρελιά ριζωμένη σε πετρότοπο

Προσφέροντας λάδι για την ακοίμητη καντήλα

της Ανάστασης

Αρτέμης Αντωνίου (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Αρτέμης Αντωνίου γεννήθηκε στην Άρμου της Πάφου. Σπούδασε βιβλιοθηκονομία στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα ιστορίας και αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου και μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου. Ασχολείται με την Αγιογραφία και την γλυπτική.

Το 1976 βραβεύεται σε πανελλήνιο φοιτητικό ποιητικό διαγωνισμό. Το 1999 παίρνει βραβείο στο διεθνή διαγωνισμό ποίησης, που προκήρυξε η Διεθνής Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Καναδά, για τους Έλληνες της διασποράς. Τέλος, για τη συνολική προσφορά του στη Λογοτεχνία, τιμήθηκε με βραβείο (2002), από τη Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Έργα του 

Χαλάσματα κι ελπίδες, ποιήματα, 1974

Μηνύματα, ποιήματα, 1987

Μικρό τετράδιο, ποιήματα, 1990

Αφή τοπίων, ποιήματα, 1992

Μέρες αιχμαλωσίας - Μαρτυρία, 1996

Νησίδες μνήμης, ποιήματα, 1999

Φεγγίτες, Βραχέα ποιήματα, 2005

Αρμοί γεγονότων ( ποιητική σύνθεση), 2008

 «Δια χειρών και λόγου ποιήματα» 2012


ορισμένα στοιχεία έχουν ληφθεί από τον ιστότοπο: http://phivosnicolaides.blogspot.com.cy/2017/04/blog-post_19.html

Ο ΣΙΣΥΦΟΣ / Αντωνίου Αρτέμης

Η πέτρα μίλησε

στο βλέμμα που πάσκιζε

να βγάλει μορφή απ’ το σχήμα

κι ομοφωνούσαν τα χαλίκια

τα σφηνωμένα μέσα της

σε σύνθεση αγωνίας.

Έτσι ξεπρόβαλε ο Σίσυφος

να υψώνει την κοτρόνα

δείχνοντας φυσική κατεύθυνση

με διάθεση αυτογνωσίας.

ΑΓΓΙΓΜΑ* / Αντωνίου Αρτέμης

Ώρες πολλές το βλέμμα

θήλαζε αχόρταγα

τη ζωγραφισμένη δοκό

που κάποιος κρατούμενος

φιλοτέχνησε πριν χρόνια

βγάζοντας πόθο λευτεριάς.

Τούρκοι φαντάροι

βάδιζαν πάνω κάτω

φύλακες διπλής σκοπιάς

του σιδερόφραχτου φεγγίτη

δίχως να υποψιάζονται

πως μυστικό πέρασμα

ήταν οι ζωγραφιές στο κελί.

Ένιωθε τ’ άγγιγμα της τέχνης

σαν αναστάσιμο νεύμα

κι όπως έναν άνθρωπο θρήσκο

τον ειρηνεύουν εικόνες αγίων

όμοια έβρισκε στήριξη

διώχνοντας νοερά το κάτεργο

απ’ την ψυχή του.

* Φυλακές Αδάνων Τουρκίας-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1974

Ημερομηνίες: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Αντωνιάδη εκδοθείσα (1η έκδοση ) το 1982 από τις εκδόσεις Κοχλίας και αργότερα το 1986 από τις εκδόσεις Παλίμψηστος

ΒΕΡΟΛΙΝΟ, 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Το πιο διάσημο απ' όλα
"τσεκ-πόιντ Τσάρλυ"
της Φρήντριχστράσσε",
λέγεται
πως πήρε τ' όνομα του
-τιμής ένεκεν!-
από κάποιο αμερικανό της εξουσίας,
τις μέρες
που πρωτοστήθηκαν τα οδοφράγματα
κι αργότερα τα τείχη.
Λες, λοιπόν, να' ναι ο ίδιος
έστω και μετά είκοσι έτη
που με θεατρική μπογιά στο πρόσωπο
να βάφτισε
-για λόγους συντομίας-
αυτό που οι ξένοι μας ζητούν
το "Νικόσια-Τσάρλυ τσεκ-πόιντ"
και που εμείς
το λέμε ακόμα φλύαρα
"κάπου στο Λήδρα-Πάλας χοτέλ,
πιο κάτω από το Ινστιτούτο Γκαίτε,
και την ελληνική πρεσβεία";


ΛΕΥΚΩΣΙΑ, 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Το οικογενειακό σπίτι
προέκταση μιας αυλής νηπιαγωγείου
και μιας εκκλησίας
ανήκει τώρα
στον τελευταίο θείο
που κάθε βράδυ
μ' ένα μικροφώς
προσποιείται πως διαβάζει ακαταπαύστως
τις ειδήσεις της ημέρας,
ενώ από το ραγισμένο παράθυρο
είν' εύκολο να εξακριβωθεί
πως ταξιδεύει
στην ονειρική σιγουριά
ότι δεν βρίσκεται
στην ερημωμένη γειτονιά
που κολλά στα απαράδεκτα σύνορα
μα στο κέντρο
της άλλοτε ενιαίας πρωτεύουσας.

Ήχοι οικείοι: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Αντωνιάδη εκδοθείσα το έτος 1997 από τις Εκδόσεις Καστανιώτη

ΣΟΟΥ ΜΠΟΟΥΤ

Ανέβηκα στο ποταμόπλοιο "Νάτσεζ"
ν' αναζητήσω
την ’βα Γκάρντνερ και τον Χάουαρντ Κηλ.
Θέλησα να φτιάξω την ιστορία του "Σόου-μπόουτ"
μέσα από τον ήχο του τροχού
στα νερά του ποταμού.
Ατυχώς.
Δε μου το επέτρεψαν
τα πλαστικά ποτήρια της Κόκα-Κόλα

ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ

Πρώτα
έβαλε το δάκτυλο.
Το στριφογύρισε.
Τα χιλιάδες παγάκια κουδούνισαν
στο γυάλινο
κοντό ποτήρι.
Ύστερα
πιπίλισε το βρεγμένο δάκτυλο
και με το άλλο χέρι
έφερε στο στόμα
το ποτήρι.
Κροτάλισε τη γλώσσα του
στο παγωμένο υγρό
οι διάφανοι κύβοι του δρόσισαν το μουστάκι
ενώ το ποτήρι άρχισε ν' αχνίζει
από την παγιδευμένη του ανάσα.
Στο τέλος
ήπιε με βουλιμία.
"Πόσο θα' θελα
να 'μουν η ώρα του ουίσκυ σου"
είπες.

Αντωνιάδης Ανδρέας (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1944.

Τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές το 1962 (Παγκύπριο Γυμνάσιο).

Παρακολούθησε τρίμηνα εκπαιδευτικά σεμινάρια (1971 και 1981) για παραγωγή και σκηνοθεσία του Τόμψον Φαουντεισιον της Γλασκώβης στη Λευκωσία.

Με υποτροφία της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας-Τηλεόρασης εκπαιδεύτηκε στη σκηνοθεσία και την παραγωγή για την τηλεόραση (1972) ενω παράλληλα φοίτησε στην Ανώτατη Σχολή Τηλεόρασης και Κινηματογράφου του Μονάχου (1976).

Εργάστηκε στο ΡΙΚ-Τηλεόραση ως σκηνοθέτης (1967-1981).

Απο το 1982 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Για είκοσι χρόνια υπήρξε στέλεχος της ΕΡΤ σε διάφορες θέσεις(ΕΡΤ 1 και ΕΡΤ 2), Διευθυντής Τηλεόρασης, Διευθυντής Προγραμμάτων, Προϊστάμενος Ξένου Προγράμματος, Προϊστάμενος Συμπαραγωγών, Σύμβουλος Προέδρου σε θέματα προγράμματος, σκηνοθέτης.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

ΘΕΑΤΡΟ

2006 Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου (ΘΟΚ) Κεντρική Σκηνή "Η αυλή των θαυμάτων" του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
2004 Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου): " Εύδημος" του Λεωνίδα Παντελίδη.
1998 Θέατρο Ηρώδου Αττικού: Πολυθέαμα " Αρκαδία, Χαίρε".
1997 Θέατρο Ηρώδου Αττικού: " Για την Κύπρο " του Μάριου Τόκα.
1978 Θέατρο Αρχ.Μακαρίου Γ-Λευκωσία, Θεατρικό Πανόραμα (μονόπρακτα).

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

ΦΙΛΜ

2008 "Ένα κτίριο, μια ιστορία", Σειρά ντοκιμαντέρ, 11x45.
2002 " Η διάσωση ενός πολιτισμού", ντοκιμαντέρ ΕΡΤ 1.
2001 " Η δίκη του Σωκράτη", ντοκιμαντέρ ΕΡΤ 1.
1986 " Αρχαίο δράμα - μια συνομιλία του Καρόλου Κουν με τον Δ.Ν.Μαρωνίτη ΕΡΤ 2.
1984  Μονόγραμμα ", Τίτος Πατρίκιος" ΕΡΤ 2.
1980 " Επιστροφή", Σειρα μυθοπλασίας, 4 επεισόδια ΡΙΚ.
1978 " Κυπριακή ερωτική ποίηση", ΡΙΚ.

ΒΙΝΤΕΟ

2008 Μονόγραμμα "Χαμπής Τσαγγάρης", ΕΡΤ-1.
2007 Μονόγραμμα "Γαλάτεια Σαράντη", ΕΡΤ 1.
2007 Μονόγραμμα "Βύρων Φιδετζής" ΕΡΤ 1.
2006 Μονόγραμμα "Εύης Γαβριηλίδη" ΕΡΤ 1.
2006 Μονόγραμμα "Βάσος Καραγιώργης" ΕΡΤ 1.
1995 "Θεογεννήτωρ Μαρία" συναυλία Μάριου Τόκα.

ΤΗΛΕΤΑΝΙΑ

1999 "Ο μετρητής" του Τίτου Πατρίκιου ΕΡΤ 1.

ΣΕΙΡΕΣ

1991-2 "Οι Απαράδεκτοι" της Δήμητρας Παπαδοπούλου, (12 επσ.), MEGA.
1995-6 "Άξιον Εστί" του Βασίλη Βασιλικού, (εκπομπή βιβλίου), ΕΡΤ 1.
1999-2003 "Εικόνες απο την Ελλάδα", (πολιτιστικό μαγκαζίνο), ΡΙΚ.

ΘΕΑΤΡΟ

1997 " Η Περικειρόμενη " του Μενάνδρου, ΕΡΤ 1.
1989 " Εμιγκρέδες " του Σλ. Μρόζεκ, ΕΡΤ 1.
1984 " Το μελτεμάκι " του Παντελή Χορν, ΕΡΤ 1.
1983 " Η πιο δυνατή " του Α. Στρίντμπεργκ, ΕΡΤ 2.
1983 " Κλυταιμνήστρα " της Μαργ. Γιουρσεναρ, ΕΡΤ 2.
1983 " Το ξύπνημα " του Ντάριο Φο, ΕΡΤ 2.
1982 " Άνταμ και Βανέσσα " του Ανδρέα Αντωνιάδη, ΕΡΤ 2.
1980 " Η φυγή " του Μιχ. Βελιτσκωφ, ΡΙΚ.
1979 " Τρόμος και αθλιότητα του Γ Ραιχ " του Μπ.Μπρεχτ, ΡΙΚ.
1978 " Νεράντζια απο το νησί μας " του Λ. Πιραντέλο, ΡΙΚ.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

1975-6 " Οχτώ και είκοσι " Βαυαρική Ραδιοφωνία, εκπομπή για τους Έλληνες μετανάστες.
1966-7 " Ποίηση και μουσική ", ΡΙΚ.

ΒΙΒΛΙΑ

1986 " Τα πληγωμένα άλογα", διηγήματα, 3η έκδοση ΕΣΤΙΑ ( 1972 η 1η έκδοση-Λευκωσία-Βραβείο νέου συγγραφέα).
1987 " Ημερομηνίες ", ποίηση, 2η έκδοση ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟΣ
1997 " Ήχοι οικείοι ", ποίηση, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 



από:  http://www.greekdirectorsguild.gr/member.asp?lang=&id=1832

ΒΕΡΟΛΙΝΟ, 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ / Αντωνιάδης Ανδρέας

Το πιο διάσημο απ' όλα
"τσεκ-πόιντ Τσάρλυ"
της Φρήντριχστράσσε",
λέγεται
πως πήρε τ' όνομα του
-τιμής ένεκεν!-
από κάποιο αμερικανό της εξουσίας,
τις μέρες
που πρωτοστήθηκαν τα οδοφράγματα
κι αργότερα τα τείχη.
Λες, λοιπόν, να' ναι ο ίδιος
έστω και μετά είκοσι έτη
που με θεατρική μπογιά στο πρόσωπο
να βάφτισε
-για λόγους συντομίας-
αυτό που οι ξένοι μας ζητούν
το "Νικόσια-Τσάρλυ τσεκ-πόιντ"
και που εμείς
το λέμε ακόμα φλύαρα
"κάπου στο Λήδρα-Πάλας χοτέλ,
πιο κάτω από το Ινστιτούτο Γκαίτε,
και την ελληνική πρεσβεία";


Από την ποιητική συλλογή "Ημερομηνίες"

ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ / Αντωνιάδης Ανδρέας

Πρώτα
έβαλε το δάκτυλο.
Το στριφογύρισε.
Τα χιλιάδες παγάκια κουδούνισαν
στο γυάλινο
κοντό ποτήρι.
Ύστερα
πιπίλισε το βρεγμένο δάκτυλο
και με το άλλο χέρι
έφερε στο στόμα
το ποτήρι.
Κροτάλισε τη γλώσσα του
στο παγωμένο υγρό
οι διάφανοι κύβοι του δρόσισαν το μουστάκι
ενώ το ποτήρι άρχισε ν' αχνίζει
από την παγιδευμένη του ανάσα.
Στο τέλος
ήπιε με βουλιμία.
"Πόσο θα' θελα
να 'μουν η ώρα του ουίσκυ σου"
είπες.

Μικρές του Πανός ιστορίες του Κωνσταντίνου Στυλιανού. 2009

ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ

Κάθε πρωί που ξυπνάει, κοιτάζει την Ανατολή. Το ταξίδι αρχίζει.

Ο ήλιος ανεβαίνει και φωτίζει την πόλη του.

Ο Κόσμος το, ακόμη στο σκοτάδι, διώχνει τη θολούρα από την αδιαφορία.

Η Λεμεσός ακούει...

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Το καράβι του Ιάσωνα ψάχνω, στα άδυτα του κόσμου σου να μπω.

Με μάτια τοξότη στον ύπνο σου βόλτα θα κάνω,

χρυσόμαλλο δέρας στα πόδια σου

και ένα τριαντάφυλλο από τους κήπους του Πέραν

στο στήθος σου θα αφήσω.

ΣΗΜΕΡΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΔΩ

Έκλεισα το στόμα μου πολλές φορές να κρύψω τις αντιθέσεις.

Στο δρόμο άνοιξα τα μάτια γυρεύοντας τις σκέψεις,

που τις κρατούσες εσύ.

Και όταν τις βρήκα, τις τακτοποίησα, για να τις κρύψω από σένα.

...

ΜΙΑ ΛΕΞΗ

Μία λέξη θα ΄φτανε να δώσει παράταση στο τέλος.

Μια λέξη θα ΄φτανε να φωτίσει τον κόσμο.

Θά ΄φτανε να κρατήσει τη ζωή.

...

Αντίσταση στη καθημερινή κατοχή,

ανάγκη διαμαρτυρίας στη σιωπή, στον πόνο του εγωισμού

που ξεσκίζει τη ζωή

ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ

Σe είδα χτες βράδυ…

Τα μάτια, τα μαλλιά, τα δάχτυλα…

μία φιγούρα από το μέλλον να κινείται μπροστά μου.

O καπνός απ’ τα τσιγάρα  έπαιζε άσκημο παιγνίδι.

ΤΙΜΙΟ ΔΩΡΟ

Τώρα κρατώ την εικόνα σου στο μυαλό μου.

Την κουβαλώ μαζί με τα πολύτιμα δώρα της ψυχής μου. Κρατώ  την εικόνα σου. Σαν αέρας δροσερός πού φέρνει το πρωί , σαν το πρώτο φως του ήλιου, σαν το φως των αστεριών…..

ΤΕΛΟΣ

Το τελευταίο τέλος πνίγηκε στο φως της τελευταίας ατέλειωτης νύχτας. Το κεφάλι της ψυχής μου στη λαιμητόμο του έρωτα λούστηκε στο αίμα ανεξάντλητου φόβου. Και η Ανάσταση παγιδεύτηκε σε μία αλκοολούχα μετάληψη.

Η αυγή με βρήκε να περιμένω τα λουλούδια των φίλων μου.

[Έμεινα εκεί ...]

Έμεινα εκεί να σε κοιτάζω εκστατικός πλήρης από στοργή και τρυφερότητα κλεισμένα ματοτσίνορα κρατώντας μέσα σφαλιστά ένα θησαυρό -αυτά τα εξαίσια μελιά σου- άταχτες μπούκλες να χαϊδεύουν ντροπαλά το μέτωπό σου κι η ανάσα σου να κυματίζει αργούς ρυθμούς ποιός ξέρει πού σε ταξιδεύει τώρα ο Μορφέας νάμαι κ εγώ ταξιδευτής στα όνειρά σου άραγε; ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ζωγράφισαν τα χείλια σου και τα λακκάκια σου ξεπήδησαν αυθάδικα κι εγώ να μην τολμώ ούτ' ένα άγγιγμα μην και διαταράξω αυτό το εξαίσιο είδωλο.. Εκεί είναι που θυμήθηκα πως κάπου άκουσα αυτό: Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου τότε που χαμογέλασες. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!!!

Οκτώβρης 2016

Λευτέρης Ελευθερίου

Μετά τον τυφώνα / Χριστοδουλίδης Γιώργος

Ενας τυφώνας
μπορεί να ξεριζώσει δέντρα
να πάρει στέγες
να παρασύρει αυτοκίνητα.
να σε πετάξει μακριά
σαν άψυχο σκιάχτρο.
Μετά την καταστροφή όμως
αν σωθείς
όταν έρθει η γαλήνη
ανακαλύπτεις
ότι έχεις ακόμα κάτι πολύτιμο
κάτι ανεπανάληπτα πολύτιμο
που με τρόμο δεν ξέρεις
πια
πως μπορείς να προφυλάξεις.

δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ερείπιο, 2007, εκ τότε ανέκδοτο

[Tην είδα να σε κυνηγά με ένα τηλέφωνο στο χέρι] Γεωργίου Εύα

Tην είδα να σε κυνηγά με ένα τηλέφωνο στο χέρι
Τώρα πια την συναντάς σε μόνιμους 
καταλόγους αναμονής
Άραξε το σπίτι της, στον τελευταίο καταυλισμό, λένε, 
χωρίς οδό…
Ανελέητες οπτικές παραισθήσεις
της κάνουν συχνές επισκέψεις
Στις αμετάβλητες συνταγές παίρνει το αντίδοτο της
Σε πίνει βάλσαμο στο τελευταίο καταπότι της μέρας
Σαν ακούει ήχο
 κρύβεται στη σκοτεινή πια κάμαρα
Κάποτε μονολογούσε "απαλά τα βήματα σου,
σαν γάτα να περπατάς"
Πείστηκε και άφησε την πόρτα ανοικτή,
μάλλον νόμισε θα επιστρέψεις
Σε ένα θωρακισμένο τανκς αναμασά το πεπρωμένο
Ξύπνησαν τα χρόνια!!
Ναι, αύριο ξημερώνει γιορτή!!
Θα λειτουργήσει άραγε ο ναός;;

[Το μολογώ πως τίποτα δεν έμαθα]

Το μολογώ πως τίποτα δεν έμαθα
δεν πα να λένε οι παλιοί
τα λάθη μου τα πάθη μου...
χίλιες φορές τα ίδια θε να κάνω
χίλιες φορές θα σιγοκαίγομαι
και θα αιμορραγώ
-φτάνει να το 'χει η κούτρα σου-
κατά πως λέγαν πάλι οι παλιοί,
εσύ εκεί στον ίδιο πόνο να ξαναγυρνάς
πληγές να ξύνεις ώσπου να ματώσεις
να συδαυλίζεις τη φωτιά ως να σε κάψει
πόνο να καταπίνεις μονορούφι
και σαν αψέντι να σου καίει τα σωθικά...
Κι ύστερα ;
ύστερα να σωριάζεσαι στα γόνατα
γυρνώντας στο κελί σου
ίδιο πεντάρφανο που κλαίει
για την πικρή του μοίρα...

Λευτέρης Ελευθερίου