Χαιρεκράτης Αντιφώντος Σαλαμίνιος / Κρανιδιώτης Νίκος

Κάθε πρωί σηκώνω αυτή την πλάκα…

Ψάχνω τις ρόδινες φλέβες της,

αγγίζω τον απαλό κυματισμό της…

«Χαιρεκράτης Αντιφώντος Σαλαμίνιος».

Πιο κάτω,

λίγα σπασμένα βάζα,

υδρίες και αμφορίσκοι*

κι ασήμαντα ίχνη οστών…

Ύστερα, ο υγρός νότιος άνεμος

να σβουρίζει* τα χώματα

και να σφυρίζει στα κοιλώματα της πέτρας…

Ένα συνηθισμένο φθινοπωρινό πρωινό

στη βυθισμένη μες στην άμμο Σαλαμίνα…

Πέρα, ο ήλιος ανεβαίνει ατάραχος,

κι οι λιγοστοί διαβάτες

πορεύονται ανύποπτοι

στο ερειπωμένο αρχαίο κοιμητήριο,

σηκώνοντας τη μοίρα εκατόν αιώνων…

* υδρίες και αμφορίσκοι: αρχαία πήλινα δοχεία, στάμνες

* σβουρίζω: περιστρέφω σα σβούρα

Των Ειλώτων / Κωνσταντινίδης Στέφανος

Όσο και να απελπιζόμαστε

οι Είλωτες δεν είπαν ακόμη

την τελευταία τους λέξη.

Και το ξέρουν αυτό οι Σπαρτιάτες!

Όσο και να απελπιζόμαστε

ο Σπάρτακος δεν είπε ακόμη

την τελευταία του λέξη.

Και το ξέρουν αυτό οι Ρωμαίοι!

ΗΤΟΥ ΠΟΥΛΙ

Ητουν πουλλι τζιε πετισε

Που τοτες η χαρα μου

Π’ουφυα που το σπιτι μου

Τζιε πηα πολλα μακρα του

Εφυα που το καρπασι μου

Που ητουν η χαρα μου

Που τ’αγαπουσα τζιηχατο

Βαθκια μες την καρδκια

Εισιε σιηλιαες ομορκιες

Το λατρευτο χωρκο μου

Μα εγιω ποττε εν το ξεχνω

Χωρο το στ’ονειρο μου

Ποττε μου εν εξιχασα

Τες τοσες ομορκιες του

Μες την καρδκια μου τες κρατω

Σαν τζιε ειναι ο θυσαυρος μου

Τζιε εχωτο πομεσα μου

Ριζοκαρπασο μου ν’αρτω

Για την καρδκια μου π’ουφηκα

Τζιε ναρτω να την πιασω

Εφηκα πησω μου ψυσιη

Παρεα με την καρδκια μου

Τζιε ν’αρτω ως τη στερνη μου την πνοη

Μετα μου να τα παρω

Να τα αφηκω πισω μου εν κριμα τα ευλοημενα

Καρδκια ψυσιη τζιε το κορμη

Να μηνουν χωρισμενα

Στον αλλο κοσμο να δκιαβω

Κορμη χωρις ψυσιη καρδια

Ηντα να πω του πλαστη μου

Στην αλλη κοινωνια ?

Ξερωτο πως στα σιουρα

Εδω να μου συχωρηση

Για την αγαπη πουφηκα

Τζιε εν θα με ρωτηση

Μα λλιο απο το χωμα σου

Καρπασι μου να πιασω

Τζιε αν πεθανω μακρυα

Να τεμπησιασω τα παιδκια

Στον ταφο μου να το βαλου !!!

ΦΩΤΙΕΣ

Γύρω ανάβουνε φωτιές,

Στο κάθε πέρασμα σου,

Οι φλόγες έρχονται θαρρώ,

Απ΄την καυτή ματιά σου,

Κι΄εγώ να καίγομαι χωρίς,

Καρδιά μου ν΄αντιδράσω,

Μ΄αρέσει και αποζητώ,

Την φλόγα να δαμάσω,

Μες΄απ΄τις στάχτες μάτια μου,

Θα γεννηθή η αγάπη,

Αυτή που νοιώθουμε κι΄οι δυό,

Που ειν της ζωής τ΄αλάτι,

Κι΄αν δεν μπορέσω αγάπη μου,

Την φλόγα να σου σβύσω,

Τα χείλη σου αχόρταγα,

Θάρθω και θα τρυγήσω,

Να δυναμώσει πιό πολύ,

Και νάρθει να θεριέψει,

Η πυρκαγιά μες το κορμί,

Καρδιές για να μαγέψει.

ΠΟΘΟΣ

Μια λίμνη οράματα του στελνε η σκέψη

και κείνος τα ένοιωθε

και κυνηγούσε στο παρθένο δάσος

της επιθυμιάς της.

Κρυμένος στην σιωπή του .

Να στείνει τα δόκανα

προσμένοντας το θύραμά του

Κι άνοιγε τους κρουνούς της

προσμονής

που την παράσερναν

εκεί που δεν υπάρχει γυρισμός

Εκεί που τελειωνε η αντισταση

Καθισμένη στα μάτια του

μεθούσε στην ανάσα του

κι ανεβαινε μες στον δικό του ουρανό

όμοια τω ομοίω τα θέλω

πόθος τον πόθο

να ξεδιψάει στην έρημο της όασής του

Επιστημονική Ημερίδα 1974-2014 40 Χρόνια Ἐπαναπατρισμοῦ Πολιτιστικῆς Κληρονομιᾶς τῆς Κύπρου

Σάββατο, 29 Νοεμβρίου 2014 στην Εταιρεία Κυπριακών Σπουδών

Συνδιοργανωτές: Τμήμα Νομικής Πανεπιστημίου Κύπρου, Εταιρεία Κυπριακών Σπουδών, Κυπριακή Εταιρεία Βυζαντινών Σπουδών

Μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν Πολιτιστικῶν Ὑπηρεσιῶν τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Πολιτισμοῦ

Παρουσίαση Έργου Κυπρίων λογοτεχνών στη Θεσσαλονίκη

Η Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης,, η Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου και η Ομοσπονδία Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδος σας προσκαλούν στη παρουσίαση του έργου των Κυπρίων λογοτεχνών Λεωνίδα Γαλάζη, Γιώργου Μολέσκη, Γιώργου Φράγκου, Ανδρέα Χατζηθωμά, Βασίλκας Χατζήπαπα, Χρίστου Χατζήπαπα και Γιώργου Χριστοδουλίδη.

Η εκδήλωση θα γίνει το Σάββατο 29 Νοεμβρίου στις 7.30μμ στην στέγη της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, Δημοσθένους 4 Θεσσαλονίκη.

Προλογίζει ο Κύπριος ποιητής Ανδρέας Καρακόκκινος.

[ΛΕΣ ΑΛΛΟΥ] / Παλληκαρίδης Ευαγόρας

Λες αλλού πως γυρίζω,

γι΄ άλλην πως τραγουδώ, 

μάτια άλλα αντικρύζω, 

δεν κοιτώ να σε δω.

Μα να πω την αλήθεια

τα δικά σου τα μάτια

μοιάουν σαν παραμύθια

και με κάνουν κομμάτια. 

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΛΑΙΚΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ στη ΛΕΜΕΣΟ

Περί της εκδήλωσης: Ο Ταξιάρχης Μπεληγιάννης, ο Γιώργος Ιωάννου, η Μαρίνα Κατσαρή αφηγούνται παραμύθια και ο Γιώργος Στυλιανού με το λαούτο και την κιθάρα του και η Βερόνικα Αλωνεύτου με το σαντούρι και το τραγούδι της συνοδεύουν τις αφηγήσεις! ..........

ΕΝΑΠΟΚΕΙΤΑΙ

Τώρα που η ψυχή λευκά
τον πόνο εξωραίζει 
κι η ομορφιά του ήλιου
απογυμνώνει το σκοτάδι 
βάλε το χέρι σου θεέ μου. 
Τάραξε τα νερά στην κολυμβήθρα σου, 
δεν ακούς τη σαύρα
που μασάει τα χώματα και τα σκουλήκια;
Σεκάθε επίκληση, 
καθώς επέρχονται οι μέρες, 
πεθαίνουν στην τέφρα και τη ρίζα τους
οι "Βαμβακάδες" 
όπως ακριβώς το όνειρο 
που γεύεται ανίκανο το φως. 
Εδώ η ζωή είν΄ ακριβή
κι ο άρχοντας πεθαίνει, 
άσε τον άλλο που ακόμα τυραννά
τη σκέψη του για πίσω 
υπομονή, υπομονή.
Σε τούτο το μυστήριο 
που κομποδένεται με τ΄ άπειρο και το κρανίο 
και το δαιμόνιο 
κοιτάζει ανήλιαγα τον κόσμο 
μια σταγόνα από φως η ανιστόρηση. 

Οδοιπορικό / Καρακόκκινος Ανδρέας

    

Ο χρόνος σταμάτησε

στη εποχή της θλίψης

κι άφησε ένα δάκρυ

να μουσκεύει τη μνήμη

σε κάθε οδοιπορικό

πίσω απ’ το συρματόπλεγμα

Ο Ιούλης πάντα καίει / Καρακόκκινος Ανδρέας

Ο Ιούλης πάντα έκαιγε

από τότε που το συρματόπλεγμα

τυλίχτηκε στον ήλιο

και σκίασε   αμείλιχτα

το άρωμα των λεμονανθών

το αρχαίο καράβι του Κάστρου

και την άμμο που λαμπίριζε  στο λιμάνι

ως το ακρωτήρι με την εκκλησιά

Ο Ιούλης πάντα καίει

στη μοναξιά των πέντε λόφων

θαμπώνει τα μάτια μας

κι  οι χαραγμένες χούφτες μας

ανοίγουν άδειες από το χώμα της αυλής

που πλάθαμε λάσπη κι όνειρα

και μετρούσαμε τον έρωτα

με κλεμμένα φιλιά

Ένα Σαββάτο / Κακογιάννης Μιχάλης

Ένα Σαββάτο Σαββάτο την αυγή

ξεκίνησε η κραυγή

απ’ την Κερύνεια κι έφτασε

στον Πόντο και στη Σμύρνη

Ματώσανε οι θάλασσες

κι οι ουρανοί γεμίσαν

κόκκινα μισοφέγγαρα

πληγές που δεν εκλείσαν

Και ράγισαν τα μνήματα

τα δέντρα γονατίσαν

Χριστέ μου τόσα κρίματα

τα μάτια σου πώς τα `δανε

και δεν τα σταματήσαν

κόκκινα μισοφέγγαρα

πληγές που δεν εκλείσαν

Ο ήλιος κοίταξε τη γη / Κακογιάννης Μιχάλης

Ο ήλιος κοίταξε τη γη

απ’ το χρυσό του αμάξι

κι είπε σαν είδε τ’ άδικο

το δρόμο του ν’ αλλάξει.

Μα θα έρθει η μέρα, η μέρα η καλή

κι η χώρα θα γιορτάσει

θα πρασινίσουν τα βουνά

κι η γη θα ξεδιψάσει.

Σκοτείνιασε η ανατολή

πήρε φωτιά η δύση

τρέξαν τα νέφη στο βοριά

ρήμαξε όλη η φύση.

Και συ θα σέρνεις το χορό

σαν ξέγνοιαστη ελαφίνα

και θα μαζεύεις αγκαλιές

χαμόγελα και κρίνα.

Τα παραθύρια ορθάνοιχτα / Κακογιάννης Μιχάλης

Ποιος είν’ αυτός που τριγυρνά

τις νύχτες στα στενά

και που στο χέρι του κρατεί

βαγγέλιο και σπαθί

Τα παραθύρια ορθάνοιχτα

προσμένουν τα μεσάνυχτα

το παλληκάρι να φανεί

να μάθουν τ’ όνομά του

Αη Γιώργη άλλοι τον είπανε

κι άλλοι Θανάση Διάκο

κι άλλοι παιδί πως ήτανε

των είκοσι και κάτω

Τα παραθύρια ορθάνοιχτα

προσμένουν τα μεσάνυχτα

το παλληκάρι να φανεί

να μάθουν τ’ όνομά του