Δρόμος Σταυρού

               

Συνδέσαμε τη γιορτή του Σταυρού µε θανάτους.

Σ' ανθώνα η συντροφιά.

Οι ηλίανθοι λυγισμένοι από φως.

Βλέπαμε τους πεθαμένους µας σε σκιές δέντρων.

Κρωγμοί και πετάματα

ψυχώματα άγνοιας.

Πιστεύαμε πως ο Ηράκλειος

ήρωας µε βασιλικό µανδύα

κράτησε ορθός για πολύ μέγα άχθος.

Ο κύκλος δεκατισμένος.

Ο Ηράκλειος κυρτωμένος γέρων

προλετάριος πια

σέρνει σ' άνανθο ήλιο αµνηµόνευτος το σταυρό του.

ΑΠΟΜΑΡΜΑΡΩΣΗ / Χατζηλουκάς Κυριάκος

Στη σκέψη των γενεών

               

Πέφταμε σ' αθώρητους γκρεμούς.

Σαρωμένες ασπίδες.

Θραύση του μεγάλου ονείρου.

Άφυπνοι και δόλιοι οι πασάδες.

Επιτήδειοι σε πλοχµούς

Φονικά µ' εµβατήρια

σε ψιλούµενα πεδία.

Έρπουν ετερόκλητα κύματα.

Ωχούνται επιτήδειοι.

Άπαυστες τελετές.

Φραγµένοι από ναρκίσσους

σ' οίκους χαµηλωµένους.

Φονικά µ' εµβατήρια.

σε ψιλούµενα πεδία.

Έρπουν ετερόκλητα κύματα.

Φίλαυτοι πηδαλιούχοι θέρμαιναν

αγαλήνευτους σάρακες.

Ήταν κι η δια-νοµή

ονομάτων κι αργυρίων.

Ψηλαφίσεις ερειπίων.

Μοχλεύεται καµένη μυρσίνη.

Ήταυ αυτόφωτοι οι δάσκαλοί µου. Μ' έφεραυ σ' αυθευντικές πηγές.

Εκεί πανάρχαιες αρετές• ελευθερία, δικαιοσύνη, φιλοτιμία, ευθύνη.

Ορίστηκα υα επι-μείυω ιδία στη τελευταία.

Μένεις στη σκέψη των γενεών.

Μελέτησες μακρές στροφές.

Αφέθηκες σε λιωµένα πέδιλα.

Λευκαινόµενος έβλεπες αλλιώς τ' άγρια νέφη.

Εκείνοι που έφυναν οι πιο πολλοί.

Όσοι απόµειναν

η ζωή π' ανθίσταται.

Τοπίο / Μιχαηλίδου Λίλη

Αγαπώ ένα τοπίο

που αρχίζει

εκεί που τελειώνει

Πιότερο ποθώ

να το συντάξω μέσα μου

μη με πληγώσει η απουσία του…

Γένεσις / Μιχαηλίδου Λίλη

Kαι τότε

μέσα απ’ τα ποδοβολητά των αλόγων

μέσ’ από τη σκόνη που κάλπαζε

στη θολότητα του τοπίου

και στο ποτάμι στάσιμο λίμναζε το δάκρυ

Kι ο πηλός

αυτός που ήταν η αρχή

πνεύμα που καρτερούσε να ζωντανέψει…

Tότε τα άλογα

έγιναν ένα με τις κινήσεις τους

κι ένας σπασμός ζωής

μια έκλαμψη οργασμού

αφαίρεσε το παραπέτασμα της σκόνης

στη μυστική εκείνη συνάντηση

του ιερού

στο εσωτερικό του πηλού...

Μαρία Περατικού Κοκαράκη (μικρό βιογραφικό)

Η Μαρία Περατικού Κοκαράκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27/6/1953. Μεγάλωσε στο μαρτυρικό νησί του ελληνισμού, την Κύπρο, τόπο καταγωγής του πατέρα της. Η μητέρα της Αθηναία, με Μικρασιατικές ρίζες.

Σπούδασε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών  και στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Πανεπιστήμιου Σύδνεϋ (Νεοελληνικό Τμήμα).

Έργογραφία :

Ποίηση:

ΑΓΥΡΤΕΙΕΣ, Εκδόσεις Ακτή, Λευκωσία 2001

ΤΑΝΑΦΟΡΜΙΑ, Λευκωσία 2003

ΑΥΤΟΜΕΛΑ, Λευκωσία 2006

ΧΑΙ-ΚΑΙ, Λευκωσία 2006

ΙΔΙΟΜΕΛΑ, Εκδόσεις Επιφανίου, Λευκωσία 2010

ΧΑΙ-ΚΟΥ ΚΑΙ ΤΑΝΚΑ, Εκδόσεις Επιφανίου, Λευκωσία 2010

Μυθιστόρημα:

ΒΑΛΣ ΜΕ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ, Εκδόσεις Επιφανίου, Λευκωσία 2007

Αφηγήματα:

ΤΑ ΜΝΗΣΤΡΑ, Εκδόσεις Αφή, Λεμεσός 2009

"Χάι Κου και Τάνκα" (απόσπασμα) / Περατικού Κοκαράκη Μαρία

Ανέμου δάκρυ.

Μουσική φύλλων λεύκας.

Νόστου ανάσα.

Αμφισβήτηση,

νερατζιά στολισμένη

κραυγή εφ'ηβου.

Κλαίει η βροχή,

γδέρνονταας τα πέταλα

του λεμονανθού

Χλωμό φγγάρι

ξαπλωμένο στην άμμο

ερωτοτροπεί.

Σπάνιο δώρο,

η αγάπη η πρώτη,

ευ να τελειώνει.

Γιὰ τὰ δέντρα / Περατικού Κοκαράκη Μαρία

Στῆς πρωτομαγιᾶς

τή μέρα, τά στεφάνια

στολίζουν θύρες.

Πρῶτο ἄγγιγμα

μέ τῆς ἄνοιξης χάδι,

ἀνθοῦν τά δέντρα.

Αιγαίoυ Παραθύρι / Περατικού Κοκαράκη Μαρία

Ανoιγμένo στo Αιγαίo παραθύρι

αντικαθρέπτισμα της Κύπρoς

στις μυρωδιές στoιχισμένων κoχυλιών

πoυ βoυίζoυν αίνo ελληνικό

Βασιλικό

Θυμάρι

στη γη πoυ ξαπλώνει στo γαλανό τoυ αιγαίoυ

π΄ ανoίγει αγκαλιά στo γλαυκό τoυ oυρανoύ

σε φως λαμπυρίζoν B ρίγoς δημιoυργίας

Σάλπιγγα ειρήνης

Αραξoβόλια νησιά τoυ Αιγαίoυ στα νερά ριγμένα

Φλoγερή καρδιά πανί στη σκoύνα

Ατρόμητη ψυχή ψαράδων τoυ Αιγαίoυ

Πoτήρι κόκκινo κρασί σε πανηγύρι Αγίων

υψωμένo στην ευχή της Επιστρoφής

Κιoύλι της Κερύνειας

Λαλέδες της Λάπηθoς

Λεμoνανθός τoυ Καραβά

Ανθός πoρτoκαλιoύ της Αμμόχωστoς

Νησιά Αιγαίoυ μητραδερφά oμoγάλακτα

oμoφρόσυνα oμόπoνα

Ίδια αρώματα στην πνoή τoυ αγέρα

Φασκόμηλo

Μαντζoυράνα

Ελληνική μικρή καρδιά τoυ Αιγαίoυ

Δισκoπότηρo Θείας Κoινωνίας

πoυ θα μεταλάβει την Επιστρoφή

Ονείρατα της Σμύρνης / Περατικού Κοκαράκη Μαρία

Καντήλι η ψυχή της

νυχτoήμερα αναμμένo

στης Σμύρνης τo εικoνoστάσι

Δάκρυ η αλήθεια στα μάτια

διπλωμένo στην κoυρελιασμένη σημαία

π΄ ανεμίζει τη συγκίνηση τoυ γυρισμoύ

Ζωντανές oι λέξεις στo σαρκoφάγo τoυ χρόνoυ

Απoτύπωμα άφθαρτo τo τραγoύδι

υμνεί της Μικρασίας τα ελληνικά

τα αχαϊκά τα αιoλικά

τα δωρικά τα βυζαντινά

Λειτoύργημα κίνησης αγγελικό

τo χαμoγέλιo

τo μoιρoλόι

o λόγoς

η φυγή από χώμα πατρίδας

Δικές μας oι πατρίδες πoυ χάθηκαν

στης ψυχής τα κατάβαθα κoυρνιασμένες

στo αιώνιo ιoστεφανoμένων πρωινών

Xαμηλόφωνη φωνή

σε παλμoύς επιστρoφής κραυγάζει

ρίζες

ταυτότητα

φως

Αδελφoπoιεί

Σμύρνη με Κερύνεια

Έφεσo με Σαλαμίνα

Πρoύσα με Αμμόχωστo

Συμφωνεί στη λαμπαδιφόρα

της ελευθερίας κωδωνoκρoυσία

με πρόσβαση στo Μεγάλo Όραμα

με τίτλo Ελληνικό

Σάν τουρίστες / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

               

Θά κρατοῦμε τό κεφάλι μας

κάτω ἀπ’ τόν ὦμο.

Ὄχι, δέν εἴμαστε μάρτυρες

οὔτε ὅσιοι.

Ὄχι, δέν εἴμαστε ξενητεμένοι

οὔτε μετανάστες.

Πρόσφυγες εἴμαστε

πού ἐπισκεπτόμαστε σάν τουρίστες

τά σπίτια μας

ἀκέφαλοι

ματαιωμένοι

χωρίς ταυτότητα.

Πρίν γίνουμε στῆλες ἅλατος

βρέ ἀδερφέ,

ἕναν καφέ θά τόν πιοῦμε…!

Ὀφθαλμός δίκης / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

               

Τό σπίτι τὄχουν μυρώσει

νήματα σάν ἐκκλησιά

οἱ περικοκλάδες, τ’ ἀναρριχητικά

τ’ ἀγριόχορτα.

Τὄχουν μυρώσει

κυκλωτικά τά δέντρα,

ἔνοικοι οἰκεῖοι

συγγενεῖς

φίλοι κι’ ἀδελφοί

τῆς φύσης.

Τά δέντρα εἰρηνεύουν

τίς ψυχές τῶν ξεριζωμένων,

ψυχές-θεατές τοῦ σπιτιοῦ

ἀπό τηλεσκοπίου,

τριάντα τόσα χρόνια

κρυμμένοι παρατηρητές

πίσω ἀπό τά ἐχθρικά φυλάκια

νά παρακολουθοῦν

σάν φυσιολάτρες μυστικοί

σάν ἕνας πελώριος ὀφθαλμός δίκης

τό χαμένο τους σπίτι.

Ἡ Ποίηση / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

Α’

               

Κι’ ἡ ποίηση

ἕνα κουτί ἀπό φίλντισι

πού καρτερεῖ

τήν Πανδώρα του

τό χρῶμα τῆς ὕπαρξης

ἀπ’ τήν ὀξείδωση τῆς θλίψης

ἕνα ταξίδι

στό λαβύρινθο τῆς μνήμης

γράφει τή ζωή

ἀντίσταση στό θάνατό της

γιά νά πληρώνει

αἰώνων τίμημα

στίς ἄγρυπνες ὧρες.

Κι’ ἡ ποίηση

ἡ ἐπιλογή τῆς μνήμης

ν’ ἀναδύεται.

Κι’ ἡ ποίηση

λιποτάκτης ἀπ’ τό ἐκκρεμές

τοῦ χρόνου, σύμμαχος τοῦ καιροῦ

εὐεργεσία τῆς στέρησης

περίσσευμα τῆς ἀγωνίας

σύντροφος τοῦ ὀνείρου

ἡ προσωπική

καί οἰκουμενική μας ἀλήθεια

Κάθε δέντρο / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

               

Κάθε δέντρο μέ διδάσκει

νά ἰσορροπῶ στόν ὁρίζοντα

Κάθε δέντρο μέ διδάσκει

νά ριζώνω στό θάνατο

γιά νά ἐρωτεύομαι τή ζωή

Ἡ ὥριμη ἡλικία / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

               

Χωρίς δωμάτιο

Χωρίς σκεπή καί γῆ

και δίχως παραθύρι

Ἀρκεῖ τό σῶμα σου

νά ἐνίσταται στίς χρόνιες πορεῖες

στόν ἐγκλωβισμό

στήν ἡμικατοχή τῆς πατρίδας

Ἀρκεῖς καί ἐπαρκεῖς

νά ἐνοικεῖς στό ποίημα

πού διεκδικεῖ

καί ἀπαιτεῖ τό χῶρο

τῶν προγόνων σου και τῶν παιδιῶν σου

τό χῶρο τῶν αἰώνων

ὅπου κατοίκησαν ἡ ἀ-λήθεια

τά ὁράματα

κι’ οἱ προσευχές μας

Ὁ διψασμένος / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

               

Ἕνα βαθύ πηγάδι

ὁ Ἔρως

Σκύβω νά καθρεφτιστῶ

Ρίχνω μαντήλι

ὑγραίνεται στό δάκρυ του

Ρόδο του ρίχνω

ὁ ὕπνος του εὐωδιάζει

Σκύβω νά καθρεφτιστῶ

Πηγάδι ξεροπήγαδο

Πηγάδι ἀναβρυτάρι

Ποιός θέ ν’ ἀντλήσει τό νερό

Ποιός θέ νά σ’ ἐξαντλήσει

πού ὅποιος τό πιεῖ

δέν ξεδιψᾶ.

Κι’ ὁ διψασμένος ἔρημος;