Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014
ΕΡΩΤΙΚΑ : Α
Μην είδατε που πήγαινε η αγάπη,
όταν ξυπνούσαμε;
Ήταν κρυμμένη κάτω απ΄ τα μάτια μας
ώσπου να την καλέσει πάλι ο αυγερινός.
όταν ξυπνούσαμε;
Ήταν κρυμμένη κάτω απ΄ τα μάτια μας
ώσπου να την καλέσει πάλι ο αυγερινός.
ΕΛΠΙΔΑ
Ελπίδα είναι το γλυκοχάραμα
της νιότης,
του φευγαλέου ταξιδιώτη ο σταθμός
και της γυναίκας η ζωή η ντόμπρα.
Ελπίδα είναι το ξανθό
προσάναμμα ανθρώπου
και τα γλυκά αναγγέλματα
τα βράδια του Σεπτέμβρη.
Είναι βελούδινο άγγιγμα
στα πρώτα τα σκιρτήματα.
Είναι η δύναμη ψυχής τα χρόνια της ζωής μας.
της νιότης,
του φευγαλέου ταξιδιώτη ο σταθμός
και της γυναίκας η ζωή η ντόμπρα.
Ελπίδα είναι το ξανθό
προσάναμμα ανθρώπου
και τα γλυκά αναγγέλματα
τα βράδια του Σεπτέμβρη.
Είναι βελούδινο άγγιγμα
στα πρώτα τα σκιρτήματα.
Είναι η δύναμη ψυχής τα χρόνια της ζωής μας.
ΜΟΥΣΙΚΗ
Ένα φύλλο πρωί πρωί με χαιρέτησε.
Ήταν το σώμα μου ισχνό μα αγέρωχο.
Η αγάπη ακόμα μου ' δειξε το δρόμο.
Ο άνεμος με βαρύφερνε ΄δω και ΄κει.
Χρυσές στιγμές του Ντεπουσσί,
πρωί πρωί οι νότες...
Ήταν το σώμα μου ισχνό μα αγέρωχο.
Η αγάπη ακόμα μου ' δειξε το δρόμο.
Ο άνεμος με βαρύφερνε ΄δω και ΄κει.
Χρυσές στιγμές του Ντεπουσσί,
πρωί πρωί οι νότες...
ΑΛΗΘΕΙΑ
Έχει φυσήξει
ξεροβόρι
μα εγώ πιστεύω
στο νοτιά.
Γυρνώ στης
αλήθειας τη θάλασσα
σε ταξίδια με
κάποια βαπόρια λιτά,
σε νησάκια
αβύθιστα
με μορφή άγριου
Κύκλωπα
με ματιές
ηφαιστείων,
ουρλιαχτά κάποιας
νύχτας
λύκων σε πλάνο
κυνήγι.
Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014
[Μόνη η φτωχή πεταλούδα της θύμησης]
[..]
Μόνη η φτωχή πεταλούδα της θύμησης
να ξεσκίζει τα πολύχρωμα φτερά της
στ΄ αγκαθερά κλωνάρια της ροδονιάς
αναζητώντας τα χαμένα της όνειρα
στα πέταλα του ρόδου
πουφυλλορόησε χωρίς να το μυρίσει.
Μόνη η φτωχή πεταλούδα της θύμησης
να ξεσκίζει τα πολύχρωμα φτερά της
στ΄ αγκαθερά κλωνάρια της ροδονιάς
αναζητώντας τα χαμένα της όνειρα
στα πέταλα του ρόδου
πουφυλλορόησε χωρίς να το μυρίσει.
[Ν΄ ανάψουμε πυρσούς ]
[..]
Ν΄ ανάψουμε πυρσούς
για να φωτίσουμε το δρόμο, πέρα απ΄ τον ορίζοντα
σ΄ αυτούς που έρχονται ,
σ΄ αυτούς που θά ΄ ρθουν πασπατεύοντας μην πέσουν
στις κρυμμένες παγίδες και τα δόκανα.
Ν΄ ανάψουμε πυρσούς
για να φωτίσουμε το δρόμο, πέρα απ΄ τον ορίζοντα
σ΄ αυτούς που έρχονται ,
σ΄ αυτούς που θά ΄ ρθουν πασπατεύοντας μην πέσουν
στις κρυμμένες παγίδες και τα δόκανα.
ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ / Περνάρης Άντης
ΙΧ
Παραμύθι ολόκοσμο
που στάθη και δικό μου
και με τυράνναε στ΄ όνειρο
και στο ξυπνητό μου,
που ρθε με το ξέφωτο
σαν κάποιο ουράνιο χάδι
κι ύστερα με πλήγωσε
και χάθη στο σκοτάδι.
ΧΙ
Βαρέθης το μονότονο
σιγανό φλοίσβισμά σου
κι άπλωσες και ξετίναξες
την άσπρη την ποδιά σου
και μ΄ αυτή να σκέπασες
ακρογιαλιές και βράχους.
Να κλαίμε δε μας άφησες
την τύχη μας μονάχους.
Παραμύθι ολόκοσμο
που στάθη και δικό μου
και με τυράνναε στ΄ όνειρο
και στο ξυπνητό μου,
που ρθε με το ξέφωτο
σαν κάποιο ουράνιο χάδι
κι ύστερα με πλήγωσε
και χάθη στο σκοτάδι.
ΧΙ
Βαρέθης το μονότονο
σιγανό φλοίσβισμά σου
κι άπλωσες και ξετίναξες
την άσπρη την ποδιά σου
και μ΄ αυτή να σκέπασες
ακρογιαλιές και βράχους.
Να κλαίμε δε μας άφησες
την τύχη μας μονάχους.
Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ / Παττίχη Μαρία
Κατάξερη κι ολόγυμνη πέτρα
η πατρίδα μου
ένας μόνο χωμάτινος λόφος
εκεί στο Μαραθώνα.
η πατρίδα μου
ένας μόνο χωμάτινος λόφος
εκεί στο Μαραθώνα.
ΜΗΤΕΡΑ ..... / Παττίχη Μαρία
Ο αέρας σφύριζε στα σπασμένα
της στέγης κεραμίδια....
Το νερό της βροχής τρύπωνε απ΄ τις ρωγμές
των τοίχων.
Μα τα ρούχα ήταν ζεστά
απ΄ την αγάπη σου Μητέρα.
της στέγης κεραμίδια....
Το νερό της βροχής τρύπωνε απ΄ τις ρωγμές
των τοίχων.
Μα τα ρούχα ήταν ζεστά
απ΄ την αγάπη σου Μητέρα.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ / Πασιαρδής Μιχάλης
Πίσω ο ήχος των βημάτων του απέμεινε
σαν ανοιχτός λογαριασμός στο χρόνο.
σαν ανοιχτός λογαριασμός στο χρόνο.
Η ΠΟΙΗΣΗ / Πασιαρδής Μιχάλης
Η ποίηση είναι σαν το πρωί της άλλης
μέρας - πάντα ένα κύκλο πιο μπροστά
απ΄ τον κόσμο.
μέρας - πάντα ένα κύκλο πιο μπροστά
απ΄ τον κόσμο.
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)