ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟ / Πενταράς Νίκος

Απογευματινοί συνοδοιπόροι

στο γραμμικό πάρκο Πεδιαίου

σας προσπερνώ δήθεν αδιάφορος

αλλά να ξέρετε στ’ αντίκρισμα σας

όλα τα καλλωπιστικά φυτά του πάρκου

- μα προπαντός οι κλαίουσες -

αναπολούν

τους πορφυρούς χρωματισμούς των αναμνήσεων

που ξεθωριάζουν

στ’ αντικρινό δάσος με τους ευκαλύπτους

καθώς τα βατράχια στο ποτάμι πλάι

προαναγγέλλουν μαζί με τα κοράκια

την έλευση του σκότους.

ΣΕ ΑΝΟΙΞΗ ΑΝΥΠΟΠΤΗ / Πενταράς Νίκος

Πήρα το πρώτο κύμα

κι άραξα στ’ ακρογιάλι σου

σε άνοιξη ανύποπτη

με τις παπαρούνες

σινιάλα κατακόκκινα

της επερχόμενης Σταύρωσης

να σαλεύουν στον άνεμο.

ΓΕΓΟΝΟΣ / Πενταράς Νίκος

(Εμπνευσμένο το ποίημα από τον Νικόλα Καλλή, πρόσφυγα από την κατεχόμενη Κυθρέα, που πέθανε με τον καημό της επιστροφής, όπως και τόσοι άλλοι πρόσφυγες.)

0 γερο-Νικολής, που χρόνια,
σ' ασβεστοκάμινα και σε νταμάρια
αντάλλαζε τις μέρες της ζωής του
με πέτρες και χαλίκια
κατάφερε να στήσει το νοικοκυριό του
στη ράχη του βουνού - του Πενταδάκτυλου.

Τραβούσε μονορούφι τη ρακή του
και με το μέτωπο
- που πάνω του χαράχτηκαν
οι πέντε κόγχες του βουνού,
του Πενταδάκτυλου -
σημάδευε τον ουρανό
πολύ συγκινημένος.
Μ' αυτό δεν κράτησε πολύ
γιατί μια μέρα κάποιοι ξένοι
του πήραν με το ζόρι το νοικοκυριό
και δίχως να του δίνουν εξηγήσεις
τον σπρώχνανε, τον σπρώχνανε
μέχρι που τον πετάξανε σε βάραθρο.
Τώρα μετρά τις αναμνήσεις του
στο κομπολόι του χάντρα τη χάντρα
κοιτάζοντας τον Πενταδάκτυλο
και καρτερά για να γενεί το θάμα...
Μα κάθε μέρα που κυλά
είναι στη μνήμη του μια μαχαιριά
γιατί τα κτίρια που κτίζονται
κι οι πολυκατοικίες
του κρύβουνε σιγά-σιγά τον Πενταδάκτυλο…

(από την ποιητική συλλογή "Η ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ", 1988)

[Σε φιλώ] / Πενταράς Νίκος

Σε φιλώ
στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
με τη σειρά Βορράς, Νότος, Ανατολή, Δύση
και πάλι απ’ την αρχή
τέσσερις εποχές το χρόνο

σε ταξιδεύω
πάνω σε τέσσερις ρόδες για ευστάθεια
τέθριππο καλοτάξιδο
ν’ αποτυπώνει τις στιγμές σου
σε τετραχρωμία

σου γράφω
κουαρτέτα και για τα τέσσερα είδη εγχόρδων
της συμφωνικής ορχήστρας
βιολί, βιόλα, βιολοντσέλο, κόντρα-μπάσο

σου προσφέρω
τα τέσσερα πρωταρχικά στοιχεία
νερό, αέρα, γη, φωτιά
να φτιάχνεις το δικό σου κόσμο
όχι γιατί είμαι προληπτικός
με τον αριθμό τέσσερα,
αλλά γιατί σε γνοιάζομαι
και θα μπορούσα
για ’σένα
να τετραγωνίσω ακόμα
και τον κύκλο.

(από την ανέκδοτη ποιητική  σύνθεση "ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ")

ΚΑΤ’ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ / Πενταράς Νίκος

Όσο μετά τη βροχή
το ουράνιο τόξο
στεφανώνει τη μουσκεμένη γη 
και άγγελοι
σκουπίζουν τα δάκρυα
απ’ το κατώφλι τ’ ουρανού
όλο κι ένα πλατύ χαμόγελο
θ’ αστράφτει
στο πρόσωπο της μέρας.

ΤΑΞΙΔΙ / Πενταράς Νίκος

Καράβι φορτωμένο
ανέμους χρόνια
θάλασσες μνήμες
όνειρα γλάρους και καταιγίδες
ταξιδεύω

κάβοι μαχαίρια
φτερά σε καρχαρίες
φάροι φανάρια
σε λιμανιών φιέστες
διακοσμητικά

ψαριών παθήματα
που δεν τους γίνονται ποτέ μαθήματα

κι όμως
επιμένω να ταξιδεύω
κι εξακολουθώ να λέω
τον κάβο κάβο
και το φάρο φάρο.

Συλλογή: "Σε φόντο φθινοπωρινό", 2015

ΗΧΟΙ ΚΑΙ ΛΕΞΕΙΣ / Πενταράς Νίκος

Άτι ατίθασο η σκέψη
στα χείλη μου άνοιξε πανιά
ήχοι και λέξεις
που ποτέ δε φώναξε κανείς
λικνίζονται σαν φλόγες
στα πελαγίσια μάτια σου
όπου οι μέρες μου μακριά τους
βραδιάζουν νύχτες νοσταλγίας.

ΟΛΑ ΤΗΣ ΑΝΘΟΦΟΡΙΑΣ ΔΥΣΚΟΛΑ / Πενταράς Νίκος

Στο κάλεσμα της ανθοφορίας
ό, τι έχει σχέση με το φως
δηλώνει πάντοτε παρόν,
χωρίς να λογαριάζει
καταποντισμούς πετάλων
ή των σκουληκιών
μελλοντικές υπόγειες διαδρομές
στη σάρκα του καρπού.

Όλα της ανθοφορίας δύσκολα
μα γίνονται
χωρίς κανένα δισταγμό
χωρίς κανένα όφελος προσωπικό.

Σελίδες ξεκομμένες από βιβλία
για να μελετήσεις τη ζωή
και να γνωρίσεις την αθανασία
δεν υπάρχουν άλλες
από τα πέταλα των λουλουδιών.

Η ΑΘΕΑΤΗ ΟΨΗ / Πενταράς Νίκος

Χρόνια μετά
είπα να επισκεφθώ
την αθέατη όψη 
όπου είναι βαθιά ριζωμένα
στην εγκατάλειψη
 τα θυμωμένα δέντρα
της προδομένης μοίρας μου.

Κοιτώ τριγύρω
και το καθετί
μου θυμίζει ό,τι αγάπησα
μα τώρα μου λείπει.

Φέρνω στη σκέψη μου
τα κογχύλια όνειρα
τα παρατημένα
στις δαντέλλες ακρογιαλιές
τ’ απολιθώματα λόγια
όσων μας παραπλάνησαν
τα θαμμένα
στον κόρφο των βουνών
και μαζεύω
τα κομμάτια της ψυχής μου
που δεν λέει να κοπάσει.

Τα κρεμώ στα κλαδιά των δέντρων
και κρατώ ενός λεπτού σιγή
σ’ ένδειξη αγανάχτησης
για τη χρόνια αδιαφορία
προς την αθέατη όψη.

Ν.Π.

ΕΛΠΊΔΑ / Πενταράς Νίκος

το Φως
ντυμένο στα λευκά
βγαίνει σεργιάνι κάθε βράδυ στα σοκάκια 
τα βήματά του στο πλακόστρωτο
του δειλινού καμπάνες
στη μνήμη μου ξυπνούν
φθινόπωρα και χειμωνιές ατέλειωτες
μα που στην πόρτα μου μπροστά εναποθέτουν
ολάνθιστα χρυσάνθεμα
σημάδι κάποιας άνοιξης που πάντα καρτερώ
μα που δεν καταδέχτηκε
έστω μια μαδημένη ανθοδέσμη
στην πόρτα μου μπροστά να εναποθέσει

τα βήματά του στο πλακόστρωτο
κατάλευκα μαντίλια γλάρων π’ αρμενίζουν
στο γλαυκό βλέμμα της θάλασσας
δίπλα σε σκάφη γκρίζα με κόκκινα πανιά
που πάντα προγραμμάτιζαν τη ρότα τους
μα πάντα βρίσκαν κόντρα τον καιρό
κι ακόμα ψάχνουν
χρόνια τώρα
για να βρουν λιμάνι.

Ποιητική Συλλογή:  «ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ», 1994

ΔΕΝ ΤΟ ΒΡΗΚΑ ΠΟΥΘΕΝΑ / Πενταράς Νίκος

Εντρυφώ καθημερινά
στη μελέτη ποιητικών ανθολογίων
και κατά καιρούς
μαθητεύω σε φυτώρια στίχων
για να μάθω
πώς συναρμολογούνται
άνθη διαμελισμένα,
ιδιαίτερα κυκλάμινα,
μα δεν το βρήκα πουθενά.

[Απόλυτη σιωπή και το φεγγάρι] / Πενταράς Νίκος

Απόλυτη σιωπή και το φεγγάρι
σου στέλνει χαιρετίσματα
με τη βραχνή φωνή του γκιόνη
απόμακρη κιθάρας μουσική
που σπαρταρά στο φύλλωμα της λεύκας
σαν ψάρι μες στο δίχτυ
αργοπεθαίνοντας.

(από την ποιητική  συλλογή "ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑPIOY", 2009

Η ΑΘΕΑΤΗ ΟΨΗ / Νίκος Πενταράς

Χρόνια μετά
είπα να επισκεφθώ
την αθέατη όψη 
όπου είναι βαθιά ριζωμένα
στην εγκατάλειψη
τα θυμωμένα δέντρα
της προδομένης μοίρας μου.

Κοιτώ τριγύρω και συγκινούμαι.
Το καθετί
μου θυμίζει ό,τι αγάπησα
μα τώρα μου λείπει.

Φέρνω στη σκέψη μου
τα κογχύλια όνειρα
τα παρατημένα
στις δαντέλλες ακρογιαλιές
τ’ απολιθώματα λόγια
όσων μας παραπλάνησαν
τα θαμμένα
στον κόρφο των βουνών
και μαζεύω
τα κομμάτια της ψυχής μου
που δεν λέει να κοπάσει.

Τα κρεμώ στα κλαδιά των δέντρων
και κρατώ ενός λεπτού σιγή
σ’ ένδειξη αγανάχτησης
για τη χρόνια αδιαφορία
προς την αθέατη όψη.

ΤΑΞΙΔΙ / Νίκος Πενταράς

Μάζεψα το σπίτι μου
το φορτώθηκα στον ώμο
και ξεκίνησα.
Στο πρώτο μου βήμα
άνοιξε το παράθυρο
που βλέπει προς τη θάλασσα.
Στάλες αλμύρας
θόλωσαν την απεραντοσύνη της
που τόσο αγάπησα
και θα μου λείψει.

Χρόνια τώρα μένω
με το βήμα μετέωρο
και το σπίτι μου
να ταξιδεύει
απ’ τ' ανοιχτό παράθυρο.

[Η αγάπη σου παρατείνει την Άνοιξη] / Πενταράς Νίκος

Η αγάπη σου
παρατείνει την Άνοιξη

αν δεν την είχα περισπέρμιο
ίσως να μην επιβίωνα
την εποχή των παγετώνων
και να ριζώσω τώρα
χαρουπιά πάνω στα βράχια

με ρωτάς
να σου απαντήσω
πώς θέλω να με ονομάσεις
για να χαίρομαι
τη στιγμή που η αγάπη σου
έχει προ πολλού καταργήσει
όλες τις προϋποθέσεις
και δεν μπορώ
τίποτε άλλο να σκεφτώ
για να σου πω
παρά ένα μονάχα:
ονόμασέ με αιωνιότητα

αν ήταν να δώσω σχήμα στην αγάπη
θα έβαζα ένα μίσχο στη μορφή σου.

Νίκος .Πενταράς  (απόσπασμα από την "ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ")

ΤΟΣΟ ΦΩΣ / Νίκος Πενταράς

Αηδόνι μου,
τόσο φως
που κελαηδά μαζί σου
κάθε αυγή
με ξεγελά
και βάζω τα καλά μου
να πάω στην εκκλησιά,
γιατί νιώθω
την κάθε μέρα
Κυριακή.

(ΠΛΑΝΗ) του Νίκου Πενταρά

«Απύθμενο το μέγεθος της πλάνης», µονολογώ µε θλίψη
και ξαφνικά την Αχαιών Ακτή κι όλα τα γύρω µέρη
τα συνταράζει έκρηξη εκκωφαντική. 
Γαλέρα που στη θάλασσα αρµενίζει τινάζεται σε θρύψαλα.
κι όλοι κοιτάζουν τροµαγµένοι
χωρίς να ξέρουν τι να υποθέσουν
µέχρι π' αναγνωρίζουν ανάµεσα στα θρύψαλα
την άφοβη Κυπριοπούλα Μαρία τη Συγκλητική
µε το δαυλό στο χέρι να τους φωνάζει
«Ελευθερία ή θάνατος»
προτού να τη ρουφήξει η θάλασσα
µα πριν καλά - καλά συνέλθουν απ' το ξάφνιασµα
σαλεύουν τα χαλάσµατα, η γης ανοίγει
κι από µέσα ξεπροβάλλουν αποκεφαλισµένοι
οι τρεις Επίσκοποι της Κύπρου
Λαυρέντιος Κερύνειας, Μελέτιος Κιτίου
και Πάφου Χρύσανθος
κρατώντας σ' αρτοφόριο τις άγιες κεφαλές τους
και πίσω τους ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός
κρατώντας απ' το χέρι
τον αρχιδιάκονο και γραµµατέα του Μελέτιο
δείχνονταις τα σηµάδια τ' απαγχονισµού τους.
Τους βλέπω να περνούν µ' ευλάβεια - όπως σε λιτανεία -
εµπρός από τους εν δουλεία
κι εκείνοι τους κοιτούν αµίλητοι και δακρυσµένοι
µέχρι που χάνονται και πάλι στα χαλάσµατα
οπότε ψαλµωδίες αναστάσιµες δονούνε τον αγέρα
µέχρι το λιόγερµα, που εγκαταλείπουν την προσπάθεια
της επανόδου τους στην Αχαιών Ακτή
οι εν δουλεία
και µένει πάλιν η ψυχή µου
περίλυπη µέχρι θανάτου,
γιατί ως ποιητής
αδυνατώ να φέρω εις πέρας την αποστολή μου
- να οδηγήσω, δηλαδή,
τους εν δουλεία στην Αχαιών Ακτή -
κι έτσι θα περιμένω ακόμα
μέχρι ν' αξιωθώ να δω κι εγώ την Ακανθού.
Θα περιμένω...

(από την ποιητική σύνθεση «ΕΠΑΝΟΔΟΣ», 1992)

ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΚΟΧΥΛΙΩΝ/ Νίκος Πενταράς

Θα σβήσω
τα ίχνη των βημάτων μου στην άμμο
θα καταργήσω
τις παρενθέσεις ιστοριών
που χάραξα στα βράχια
κι από αφρός στην παραλία
θα γίνω πέλαγος
ν’ αφουγκράζομαι τις ιστορίες
του αρχέγονου γαλάζιου
στη σιωπή των κοχυλιών.

(από την ποιητική του συλλογή "ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩPΙΝΟ". 2015)

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΜΟΥ/ Νίκος Πενταράς

Όσο κι αν προσπαθήσεις
ποτέ σου δεν θα καταφέρεις
ν’ ακούσεις τον από χρόνια τώρα
ηχογραφημένο ήχο της σιωπής μου
γιατί δεν υπάρχουν πια
συμβατές συσκευές
για να τον αναμεταδώσουν.

(από την ποιητική Του συλλογή "ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ", 2015)

ΣΤΑΥΡΩΣΗ του Νίκου Πενταρά

Γραμματείς και φαρισαίοι
επώνυμοι κι ανώνυμοι
αλεπούδες ντυμένες την αθωότητα σου
θα ετοιμάζουν πάντα
τον σταυρό και τα καρφιά
στα υποχθόνια τους εργαστήρια
και μετά στον γολγοθά σου
άδικα να σε σταυρώνουν

προσωρινή καθήλωση η σταύρωση
και ο σταυρός ανάσταση
το πένθος
η θλίψη
κι ο θάνατος
στους σταυρωτές σου

«χαίροις», λοιπόν, «ο ζωηφόρος σταυρός»
ο σταυρός του μαρτυρίου σου.

("Σε φόντο φθινοπωρινό", 2015)