ΗΜΙΧΡΟΝΟ (απόσπασμα) / Μηχανικός Παντελής

Τώρα που δεν καρποφορούν, 
που δεν ανθίζουν 
που δεν βαστάνε πια τα δένδρα, 
ένας ξερός ουρανίσκος
ξέρει μονάχα πως πεινά.

Ο σπόρος 
δε γεννάει πια το θαύμα, 
το πουλί 
δεν ξέρει πια να τραγουδεί.

Σε παίρνω στο χέρι μου
και γίνεσαι χώμα.
Κι όμως είναι μια ψυχή
που γυρεύει το θαύμα.
Δεν μπορώ 
δεν μπορώ, σου λέω, 
περισσότερο να περπατώ
στο χώμα που΄ ναι μονάχα χώμα. 

Πώς μίλησε ένα παιδί πριν πολλά χρόνια / Μηχανικός Παντελής

Εδώ φυτέψαμε τους σπόρους των ονείρων μας

και περιμένουμε βροχή και ήλιο.

Να δεις:

Σα θα ριζοβολάνε

τα όνειρά μας

στη βροχή και τον ήλιο

στον ήλιο και τη βροχή

ο Θεός θα προβάλει ένα χαρούμενο πρόσωπο

φορώντας τη γιρλάντα τ’ ουράνιου τόξου

κι η καρδιά μας θ’ αντανακλά

όλους τους ιριδισμούς

της ευτυχίας.