Το θεωρητικό υπόβαθρο της παρέμβασης του Ψυχάρη στην Ιστορία της Νέας Ελληνικής εντοπίζεται σε προγραμματικές υποθέσεις εργασίας της Σχολής των Νεογραμματικών που ξεκίνησε γύρω στο 1870 στη Γερμανία, κυρίως στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, έδρασε για μισό αιώνα, ξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη και στην Αμερική και είχε ανεξίτηλη επίδραση στην εξέλιξη της Γλωσσολογίας παγκοσμίως.
Οι πρωταγωνιστές των Ευαγγελικών και τα Ορεστειακών, ακόμα και η Ομάδα Τριανταφυλλίδη, έχουν όλοι σπουδές στα κέντρα των Νεογραμματικών στη Γερμανία. Το γλωσσικό ζήτημα που έφερε την Ελλάδα δύο φορές στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου και κληρονόμησε στον ελληνισμό δύο σφοδρά αλληλομισούμενες παρατάξεις, είχε ισχυρό απόηχο και στην Κύπρο, όπου εντοπίζω συγκλονισμό και σημεία αντίδρασης στη γλωσσική συμπεριφορά, λογοτεχνική παραγωγή και σε γενικότερες στάσεις των Βασίλη Μιχαηλίδη και Δημήτρη Λιπέρτη. Ψυχαρικού προσανατολισμού ήταν και το λογοτεχνικό περιοδικό Αβγή της Λεμεσού με 12 μηνιαία τεύχη το 1924/5 που έχει τον δικό του απόηχο για την Κύπρο.
Με την εισήγηση αυτή ρίχνεται φως σε άγνωστες και άδηλες πτυχές του γλωσσικού ζητήματος και της κυπριακής λογοτεχνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου