Της Ύπαρξης και της Αγάπης / Α. Τέμβριου

Να προσμένεις την Άνοιξη που σε φιλεύει φως.
Έρχεται, φεύγει, σου χαρίζει καλοκαιριά,
την γλύκα του φθινοπώρου, του χειμώνα
συλλογισμούς και το βαρύ χρέος
ν’ αντικρίσεις σαν άλλος άνθρωπος πια
στο βαθύ γαλάζιο, κύκλο αέναο. 

Στ. Σταυρου - Οι προσευχές του φθινοπώρου, Χ

Δύσκολα, ανημέρευτα χρόνια, Κύριε.
Πιάσε τον χειμώνα απ' τον γιακά
και σείσε τον
να πέσουν τα λουλούδια που 'κρυψε
μες τα πλατιά μανίκια.

Όσο κι αν πονάμε / Κώστας Παπαγεωργίου

ΤΑ ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ / Πενταράς Νίκος

Κάθε φορά που διαβάζω τα πεντάγραμμα της μνήμης
ανακαλύπτω κάτι ξεθωριασμένους φθόγγους
που έχουν τη δύναμη ακόμα να μ' ανεβάζουν
μια νότα καρδιάς πιο πάνω απ' το σύμπαν
σημάδι πως κάποτε διαβήκαν από μέσα μου
μελωδίες πολύ βαθιά οικείες κι αλληλέγγυες.

(από την ποιητική  συλλογή "ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ", 2015)

ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΊ ΔΑΚΡΎΖΟΥΝ / Χριστοδούλου Θάλεια

Υπάρχουνε και οι στιγμές που κι οι σκληροί δακρύζουν
ο πόνος, η απόγνωση κάποτε τους λυγίζουν..

Γιατί κι αυτά τα δάκρυα δεν κάνουν διακρίσεις
όταν στα μάτια σου βρεθούν να τρέξουν να τ' αφήσεις..

Η δύναμη σου στην ψυχή δεν θα το εμποδίσει
από τα μάτια δυνατέ το δάκρυ να κυλίσει..

ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Εχάρηκα πολλά
-μονολόγησε ο γέροντας-
που είδα ξανά του Μόρφου
τζιαι τες πορτοκαλιές μου
Εγόρασα τζιαι πορτοκάλια
που τον Μεμέτη
Εχάρηκα που σάζει
τα περβόλια μου
Που δεν τ’ άφηκε γέρημα
να ξεράνουν
Εχάρηκα που είδα τον ποταμό
να τρέσσιει ελεύθερος
τζιαι να βουττά μες την ποθκιά
της μάνας του της θάλασσας
Αξίωσεν με ο Πλάστης μου
να ξαναπάω
Ούλλα εν τζιαμαί
όπως τα αφήκαμεν
τζιαι καρτερούν μας
Δόξα σοι ο Θεός

ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΧΟΥΜΕ / Κυπριανού Κ.

Πάμε να ζήσουμε
εκεί που δεν μας ξέρουν
σε μιά πατρίδα
πού'ναι για παιδιά

και άν μας βρούν
και πάν να μας την φέρουν
θα την τραβήξουμε
γι'αλλού με τα σχοινιά ...

ΡΕΦΡΕΝ

Με αλυσίδες και σχοινιά
θα την τραβάμε
και θα την πάμε σ'άλλη γειτονιά

πατρίδα έχουμε
εμείς θα την κρατάμε
μακριά απο ζάρια κι'από πετονιά
___

Πάμε να βρούμε
τα χαμόγελα που λείπουν
μου είπαν είναι
πέρα απ'την στεριά

εδώ ακόμα και παιδιά
εγκαταλείπουν
εδώ τα πάντα στείρα και στεγνά 

[Για μία στιγμή αν τολμήσεις] / Αβρααμίδου Χριστιάνα

Για μία στιγμή αν τολμήσεις
τον ήλιο να δεις μέσα στα μάτια
αλλάζει η απόχρωση της ζωής ή του τέλους
γίνονται τα ονόματα διπλά
οι συρράξεις στο μυαλό ξεθολώνουν.

Οι εφήμερές σου οι σχέσεις
λεπτές
σαν το τρίχωμα μιας ασιάτικης γάτας
που ολονύχτια ουρλιάζει
σπέρνωντας παιδιά
και το εάν και το πόσο το ευχαριστιέται
κανείς στα αλήθεια
δεν μπορεί να το ξέρει.

Ο χρόνος σβήνει στο εκκρεμές /Λαμπής Γιάννος

Ο χρόνος σβήνει στο εκκρεμές 
κι εγώ καρτερώ μέχρι τα μεσάνυχτα 
κρατώντας στα χέρια την τελευταία μου αίτηση
για να καταχωρήσω στο ληξιαρχείο κι επίσημα πλέον,
τον θάνατο ενός ακόμα – του τελευταίου, ίσως, – ονείρου μου.
Με λάμπες σβηστές κι αποτσίγαρα ατελείωτα ριγμένα στο πάτωμα
ανάμεσα σε σκιές και φαντάσματα
που χαμογελούν παραμονεύοντας το τέλος μου,
με τσαλακωμένο το πρόσωπο και με ξένα ρούχα
επαιτώ μια υπογραφή
από πρόσωπα με παγωμένα χαμόγελα
κι ενώ περιμένω στη σειρά,
απλώνω τη χούφτα μου στη βροχή
να ’ρθούν να ξεδιψάσουν τα πουλιά.

Δύο μικρά ποιήματα του Ανδρόνικου Κατσιαντώνη

1

Για τες τζιεγκιές τα πόθκια της
Στην αλυτζιήν που βάλλει,
Τζιαμέ στην νάκραν των νερών,
Αντίς το άλας τ' αλμυρόν
Εν ζάχαρις που φκάλλει...


2

Που πάν εις τα μνημόσυνα
Κάμνουσιν τους καπάτσους,
Όμως δαμέ εχάσαν τα,
Εφτύς εκατεβάσαν τα
Δίχα να φάσιν πάτσους...

Εν κάμποσοι που σσιύψασιν
Εντζιεν πως εν οι μόνοι,
Τηρούν πιστά διαταγές,
Γι αυτόν τωρά στες εκλογές
Θα κατεβώ τζι εγιώνη...

ποιημα του Κωστα Τριγγη

τζιηδκιαστρον εχουν τα πουλια
αλλα τζιαι οι καρκιες μας
μεσα στα βαθοι του κορμιου
τα αβατα σκεψεις του μυαλου
τζιη που πναζουν οι ψυσιες μας

στων πευκων τα μουρμουρητα
κλαματα τζι αναφυλητα
οι μυρωδκιες τα χνωτα
τζιαι τα καλα τζιαι τα κακα
υστερινα τζιαι πρωτα

με στις σταγονες της βροσιης
τζιαι το νερον που τρεσιη
στην λυπη μα τζιαι στην χαραν
που στερεψην δεν εσιη

κωστας τριγγης 

αγιος επικτητος 

κερυνειας

..Tον χαιρετισμό δεν άκουσες / Γεωργίου Εύα

...Tον χαιρετισμό δεν άκουσες
Χαζεύεις στα δικά σου σοκάκια
Σε βόλτες αισθήσεων , 
εκεί που σκάει το κύμα 
Ατάραχο το λιμάνι πιο πέρα
Να πυκνώσει η αποψινή
ομίχλη περιμένει,
ίσως η βροχή δραπετεύσει..
Κι ύστερα, άσπρο μαντήλι κουνάς
περιμένοντας το επόμενο ταξίδι
με την επίσημη πια Άνοιξη να ‘ρθει…

Νυκτες καρναβαλιού / Αθως Χατζηματθαιου

Νύχτες καρναβαλιού
στις γειτονιές του χρόνου 
στο φως του φεγγαριού
οι μνήμες ξεδιπλώνουν.

Γλυκά νοσταλγικά
στου χρόνου το μεθύσι
βραδάκια μαγικά
π' άλλοτε είχαμε ζησει.

Μαντολίνα και κιθάρες
με τραγούδι και χορό
κι μελωδικές καντάδες
άγγιζαν τον ουρανό
τ' άστρα κράταγαν σεγκόντο
στο φεγγάρι τ' ασημί
και μοσχοβολουσ' η νύκτα
ανθισμενο γιασεμί.

Νύχτες καρναβαλιού
στη μνήμη χαραγμένες
σε χείλη αηδονιού
χιλιοτραγουδημένες

Μην πάψεις να χαμογελάς / Ειρήνη Ανδρέου Από το βιβλίο της " Φτου μας ..με αγάπη "

Έμαθα να χαμογελώ
ακόμα και στον πόνο
πετροβολώ σαν τον τρελό
τον άτιμο τον χρόνο.

Κι' ας με σημάδεψε κι αυτός
και φίλοι και δικοί μου
ειν' το χαμόγελο γιατρός
βάλσαμο στην ψυχή μου.

Μόνος γεννιέσαι εις τη γη
και μοναχός σου φεύγεις
μα ότι σε πνίγει στη ζωή
διώξτο! Μακριά να φεύγεις!

Μην πάψεις να χαμογελάς
και ας σε φαρμακώνουν
και τα "ΓΙΑΤΙ"σου να ξεχνάς.
Σαράκια που σκοτώνουν!!!!

ΑΡΚΟΝ ΜΟΥ ΦΚΙΏΡΟ / Μαρούλλα Παναγου

Αρκον μου φκιώρον αγαπώσε
μα πόμακρα μονον θωρώ
στην μυρωδκιά σου πεθανίσκω
το “αγαπώσε” μουρμουρώ

Αρκον μου φκιώρον τζιειν τα κάλλη
μες στ'ορομά μου η θωρκά σου
αμάκκωτο τζι αμύριστον μου
φωδκιά που ενεν πιο μεάλη

Αρκον μου φκιώρον μες στον κάμπο
ανενοιας μυρωδκιές σκορπίζεις
θωρώ σε γιω τζι αναστενάζω
που αθελά καρκιές ραΐζεις

Αχ φκιώρο μουσκομυριστό μου
τούτη η άρκα ομορκιά σου
μαεύκει όσους σε θωρούσιν
τζιαι μέν .... μεθκιά η μυρωδκιά σου .