Πικρά τα βράχια / Λυκαύγης Άνθος

Πικρά τα βράχια κι ο άνεμος
πικρά τα δάκρυα και το φως
κι ο ήλιος μες στα μάτια μου
ατέλειωτος καημός...

Καυτά τα βράχια κι ο άνεμος
καυτά τα δάκρυα και το φως
τα στήθια που ματώσανε
βαρύς πικρός καημός.

Σκληρά τα βράχια κι ο άνεμος
σκληρά τα δάκρυα και το φως
και η σιωπή στα χείλη σου
αβάστακτος καημός.

Η αρραβωνιαστικιά του Κ.χ / Λυκαύγης Άνθος

Κάτω από τον ίσκιο της ροδιάς
κοιμάται ο αγαπημένος μου.
Και μέσα στον κόρφο μου
μυρίζουν τα φιλιά του ακόμη.

Κάτω από τον ίσκιο της ροδιάς,
με το κεφάλι ανάποδα στο χώμα
σιωπά ο αγαπημένος μου.
Και μέσα στην καρδιά μου
φωνάζει ο θάνατος.

Κάτω από τον ίσκιο της ροδιάς
ένας άγνωστος στρατιώτης
ο αγαπημένος μου.
Και μέσα στη ματιά του
χλωμιάζει ο ήλιος σαν φεγγάρι.

Δε θέλω να φύγω / Λυκαύγης Άνθος

Να λοιπόν που έτσι ξαφνικά είσαι εδώ,
ψάχνω στα τυφλά να σε αγγίζω να σε δω,
να σε γνωρίσω να φανταστώ την κάθε σου μέρα,
να σκεφτώ τα μάτια σου όταν λες καλημέρα.

Μου γελάς,
κλέβεις την ανάσα μου κρυφά
και χάνεσαι για λίγο,
με ξυπνάς,
απ’ τη σιωπή στον κίνδυνο με πας
και δε θέλω να φύγω.

Να λοιπόν που έτσι ξαφνικά προσπαθώ,
στον άγνωστο σου κόσμο για να ζήσω θα χαθώ,
σε κάθε σκέψη υπάρχεις εσύ σε κάθε μου στιγμή,
κι έτσι ξαφνικά τα βλέπω όλα, βλέπω απ’ την αρχή.

Αντίσταση / Λυκαύγης Άνθος

Δεν έχει ο κάμπος μας νερό τις ρίζες να κρατήσει
κορμιά ζητάει και στεναγμούς σαν το δέντρο ν’ ανθίσει
τα παλληκάρια στο χορό και πίσω δε γυρίζουν
στου τραγουδιού τους την οργή χίλια σπαθιά τροχίζουν

Μάνα χτυπάει μέσα στο φως μάνα χτυπάει η οργή μας
μάνα ο λυγμός μας κεραυνός και μια βροντή η κραυγή μας
φωτιά που καίει μες την πληγή και να η ματιά αντρειώνει

Μ’ ένα σπαθί μετράει τη γη μετρά και δεν τελειώνει

Όλα τ’ αστέρια να χαθούν κι η γη να σκοτεινιάσει
τη μια η καρδιά στην Τηλλυριά την άλλη στο Καρπάσι

Μάνα χτυπάει μέσα στο φως μάνα χτυπάει η οργή μας
μάνα ο λυγμός μας κεραυνός και μια βροντή η κραυγή μας
φωτιά που καίει μες την πληγή και να η ματιά αντρειώνει

Μ’ ένα σπαθί μετράει τη γη μετρά και δεν τελειώνει

Άνθος Λυκαύγης (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Άνθος Λυκαύγης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Ανδρέα Χαραλαμπίδη) γεννήθηκε στην  Τριμίκλινη το 1942. Σπούδασε  δημοσιογραφία και, για ένα διάστημα, φιλολογία στην Αθήνα. Άρχισε τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία το 1962 σε κυπριακές εφημερίδες, ενώ συνεργάστηκε και με αθηναϊκά φύλλα, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση του Ρ.Ι.Κ. Ποιητικό του έργο ( Κραυγές, 1961 Σχεδίασμα για άνθρωπο 1962 Μετά τα φυσικά , 1966 Ουαί , 1971 κ.ά.), 

Ερπύστριες / Λυκαύγης Άνθος

Και ξαφνικά η καλημέρα κρεμάστηκε

στα χείλη μας σαν πέτρα.

Και ξαφνικά η καλημέρα σφηνώθηκε

στα δόντια του πρωινού.

Ένα αχ σα στεναγμός

ένα αχ οργή και σίδερο

στα φυλλοκάρδια του καλοκαιριού

Τι να σου πρωτοπώ καλή μου!

Με τόσες μνήμες άδικες

στα δάχτυλα μιας μέρας

που τη φοβόμασταν πριν έλθει

με τόσες μνήμες άδικες

που τις προσμέναμε να ’ρθουν.

Τι να σου πρωτογράψω!

Σήμερα 15 Ιουλίου 1974. 

Καταγράφω απλώς τις στιγμές.

Αντιπαρατάσσομαι με τις στιγμές.

Οι στιγμές που δεν φεύγουν

που δεν λένε να φύγουν

που δεν θα φύγουν ποτέ.

Σήμερα 15 Ιουλίου 1974.

Βράδι

και δεν καταμετρήθηκαν ακόμη οι νεκροί

και δεν καταμετρήθηκε ακόμη το μίσος

και δεν καταμετρήθηκε ακόμη ο παραλογισμός

Βράδι

και βρέχει δάκρυα στις γειτονιές

της Λευκωσίας

και απλώνεται ένας εφιάλτης στο ξαγρυπνισμένο

πρόσωπο της Λευκωσίας.

Τι να σου πρωτοπώ καλή μου;

Προσφυγιά / Λυκαύγης Άνθος

Διπλώνουν τ' όνειρο πικρό στην πέτρα το σκεπάζουν
σηκώνουν και στενάζουν στα μπράτσα τον καιρό
στεγνά τα μάτια κι ο λυγμός ζωγραφιστός στο στόμα
στο σκλαβωμένο χώμα φωτιά και χαλασμός

Σταυρώνουν του ξεριζωμού τα πληγωμένα χέρια
στο στήθος τους μαχαίρια κι η μοίρα του χαμού

Σκυφτή κι η ανάσα μια κραυγή τα φυλλοκάρδια σπάζει
η νύχτα τους μαράζι τα φυλλοκάρδια σπάζει
κι η μέρα τους πληγή

Στα στήθη πάνω τα φαρδιά μετράνε την οργή τους
στην πικραμένη γή τους ξεχάσαν την καρδιά..

Ξεριζωμένη μου γενιά καθώς σε συλλογιέμαι
πονώ και καταριέμαι τον άδικο φονιά.

ΣΧΗΜΑΤΑ / Λυκαύγης Άνθος

[..] Πέρα σπό τις χλωρές εχτάσεις, 
φυτρώνει το όπιο του παραδείσου
που στυλώνει το σπλάχνο μου, 
που γκρεμίζει το μέτωπο. 

[..] Χέρια μου, 
τούτη η αφή που σας ξεγλιστρά, 
χέρια μου, 
τούτα τα ριπίδια που δραπετεύουν 
γύρω σας 
σάμπως έχουν κέλυφος να κρυφτούν;

σωΜα το Ποίηση : Ποιητική Συλλογή του Μιχάλη Κ. Παπαδόπουλου εκδοθείσα το 2012 / Νήσος

ΠΟΙΗΣΗ

Ποίηση είναι
Το ηδονικό παιγνίδι των λέξεων
Που συνευρίσκονται στις ακρογιαλιές του ονείρου
Ποίηση είναι
Η αντίσταση του Λόγου
Στην τάξη της Λογικής
Το πήδημα του Αλόγου
Η εκσφενδόνιση του σπέρματος
Στο σώμα του φεγγαριού
Ποίηση είναι
Η έκρηξη μολότοφ
Στα μούτρα του Ορθολογισμού
Ποίηση είναι
Η εμπειρίκειος στύση των λέξεων
Η συνουσία των Κυκλάδων
Στο κρεβάτι του Ελύτη
Ποίηση είναι
Η νικηφόρος ρομφαία της Επιθυμίας

*

 Η γραφή

Ως απόπειρα χειραγώγησης

Του πονοχρόνου
Και κάθε ποίημα
Ως κατεξοχήν πονοχρονογράφημα
Και άθυρμα εγκλωβισμένο
Στον ιστό του πονοχρόνου

ΤΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ

Τι επιθυμεί η Γυναίκα
Ιδού το μέγα ερώτημα
Που ο Μέγας Φρόυντ
Παρέπεμψε στους ποιητές
Οι ποιητές βρήκαν τη λύση
Και αναφωνώντας με παράπονο
Απάντησαν
«Μα είναι απλό, πρόκειται περί
Ανορθογραφίας
Το πήδημα το γράφουν ως π οίδημα
Τη σχέση ως κατά-σχεση
Το πέταγμα ως πέταμα
Το χάδι ως χΆδη
Τα χρώματα ως χώματα
Το χέρι ως μαχαίρι
Το όνειρο ως όμηρο
Τα ρήματα ως βλήματα»

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΟΝΟΥ

Η ετυμηγορία της ιατρικής
Ήτο σαφής και αμετάκλητος:
«Η κατηγορουμένη κρίνεται
Ένοχη καρκινικών κυττάρων»
Απόδειξη: οι μοβ κηλίδες
Ορατές διά του μικροσκοπίου
Απόφαση: θάνατος με αναστολή

Τώρα η αναστολή τελείωσε
Η εκτέλεση άρχισε και συνεχίζεται
Εσύ δεν καταλαβαίνεις
Και μας ρωτάς με αγωνία
Εμείς ανήμποροι πιότερο από σε
Δεν σου απαντούμε
Φόβος, φόβος, φόβος, φόβος
Και οδύνη, οδύνη, οδύνη

Η ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑΘΕΤΕΙ ΤΑ ΟΠΛΑ

Ο ποιητής κουράστηκε
Ετοιμάζεται να καταθέσει
Τις λέξεις του
Τα μόνα όπλα που διαθέτει
Και ν’ αποχωρήσει
Αφού ακόμη μια φορά
Έγινε μάρτυρας
Πως οι μετοχές της ποίησης
Στο χρηματιστήριο του Έρωτα
Δεν πουλάνε τελικά
Παρά τα αρχικά ενθουσιώδη σχόλια

* 

Ο ποιητής
Παρακολουθώντας
Την εξόδιον ακολουθίαν
Του έρωτός του
Αναφώνησε σφαδάζοντας
«Γιατί άραγε πάντα
Να σκοτώνουν τα πουλιά;»

Ανατολή ηλίου, αναστολή θανάτου: Ποιητική Συλλογή του Μιχάλη Κ. Παπαδόπουλου από τις εκδόσεις Μανδραγόρας το έτος 2014

Ο ΠΝΙΓΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Ο έρωτας εθεάθη
Να επιπλέει
Αιμόφυρτος
Μέσα σε μια μπανιέρα
Που τη γέμισες ψ αίματα

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΜΑ ΧΑΙΡΙΑ

Και η αποψινή πανσέληνος
Πάει χαμένη
Μαχαιρωμένη
Όπως και οι προηγούμενες
Από τα μα χαίρια
Των εν οχιών σου

ΑΦΩΝΟΣ ΣΧΕΣΙΣ

Όταν ο ένα συμφωνεί
Κι ο άλλος συν φονεί
Τα φωνήεντα γίνονται φονοι εντα
Φωνή εντός
Και η σχέση μένει άφωνη

ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Άμα φορέσω τα Μάτια σου
Θα μπορέσω να δω τον Θεό

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

Άμα μου δώσεις το βλέμμα σου
Θα μπορώ να μιλήσω με τον Ήλιο

ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ 'ΓΙΝΕΣ ΔΙΚΟΠΟ ΜΑΧΑΙΡΙ...

Η ποίηση 
Μια μαχαιριά του έρωτα 
Η ποίηση μια μαχαιριά στον έρωτα 
Το ποίημα βγαίνει πάντα μαχαι ερωμένο

Ανθρω Πεινώ: Ποιητική Συλλογή του Μιχάλη Κ. Παπαδόπουλου από τις εκδόσεις Μανδραγόρας το έτος 2016

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ

Θρυμματισμένα κύτταρα
Θρυμματισμένα όνειρα
Εγκατάλειψη
Ερήμωση
Αφωνία
Απουσία
Αγωνία
Στη γωνία
Και το ποίημα αιμορραγεί

***

ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ-ΠΙΑ

Σαρκοβόρα πουλιά
επέδραμαν νύκτωρ
κατά της αιωνόβιας
λεμονιάς
ξεσκίζοντας σάρκες
της Μνήμης
Η οποία αιμάσσουσα
τρέχει να κρυφτεί
Πισω από μια
Χάρου πια

***

ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΕΤΡ ΑΔΕΙΑ

Μια ζωή κρυβόσουν
Σε βιβλία και τετράδια
Και αφού μαθη ματώθηκες
Τώρα πενθείς
Για τη ζωή σου
Την τετρ άδεια

***

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Η Ανατολή χτες
Μας έστειλε τα πουλιά της
Εκατομμύρια
Για να καθαρίσουνε το τοπίο
Από τα πεθαμένα μας όνειρα

***

ΠΟΙΗΣΗ

Η ποίηση
χορεύει τις λέξεις
Ζεϊμπέκικο
Στους τεκέδες
Του έρωτα και
Του θανάτου

***

Ο ΘΗΛΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Οι λέξεις που κοιμούνται
Θα ξυπνήσουν
Όπως ξυπνάνε
Τ’ αγόρια χο πρωί
Και θ’ απαιτήσουν
Άμεσον θηλασμόν
Των ονείρων τους

Παπαδόπουλος Κ. Μιχαήλ (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1952. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Aix- en- Provence στη Γαλλία (Université Aix- Marseille I) όπου πήρε το πτυχίο Ψυχολογίας (Licence) και το μεταπτυχιακό τίτλο (Maîtrise) στη Ψυχολογία.

 Έχει επινοήσει το καινοτόμο «Πρόγραμμα Αλφαβητισμού στο Γυμνάσιο» το οποίο λειτούργησε πιλοτικά σε δυο σχολεία το 1989-91 και από τότε επεκτάθηκε σε όλα τα Γυμνάσια της Κύπρου.Την περίοδο 1976-2013 εργάστηκε στην Υπηρεσία Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, από το 2002 ως Ανώτερος Εκπαιδευτικός Ψυχολόγος.Το 1996 αναγορεύτηκε Αριστούχος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

 Έργα του:  

• «Λειτουργικός Αναλφαβητισμός και Σχολικός Πόνος» εκδ. ΛΙΒΑΝΗ, Αθήνα 1997 (2η έκδοση),
•  «Πρόληψη και Αντιμετώπιση της Σχολικής Αποτυχίας και του Λειτουργικού Αναλφαβητισμού» εκδ. Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, 2000, και 
• «Θεραπεύοντας το σχολείο» έκδ. «νήσος» Αθήνα 2011.

Ποίηση:

σωΜα το Ποίηση (2012) εκδ. Νήσος, Αθήνα 2012
Ανατολή ηλίου Αναστολή θανάτου (2014) / Μανδραγόρας
Ανθρω πεινώ (2016) Μανδραγόρας

ΠΡΟΣ ΨΕΥΤΕΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ./ Πανάγου Μαρούλλα

Εσεις δεκάρας υπουργοί που κόνναρα πουλάτε
πρόεδροι κι αντιπρόεδροι για πέστε που μας πάτε ;

Στου διακονιάρη την ποδιά; στον κάλαθο του επέτη ;
Ολοι μας δίχως πια δουλειά κι εσείς ρόλους τ'αφέντη

Στις ακριβές καρέκλες σας με άδειες υποσχέσεις
φτάνει τους παχουλούς μισθούς απ τις ψηλές τις θέσεις

να παίρνετε ανενόχλητοι ,κι απ τον φτωχό κοσμάκι
πήρατε τώρα το ψωμί, που έγινε ψωμάκι

Μιλάτε για περικοπές φόρους στις κατοικίες
για τον φτωχό δεν γνοιάζεστε μόν' ' αερολογίες

Πολλές οι υποσχέσεις σας στων εκλογών την ώρα
Μα μόνο πράσιν 'αλογα και λόγια μείναν τώρα.

Λόγια που βγηκαν ψεύτικα σκορπίσαν στον αγέρα
αφού εσείς δεν γνοιάζεστε και μέρα παρα μέρα

Κατάσταση χειρότερη ,δεν δίνετε δεκάρα
για τον φτωχό τον τόπο μας, της κρίσης την κατάρα.

Φτάνει εσάς η τσέπη σας γεμάτη να ναι χρήμα
ψέματα μας γεμίσατε ,ψεύτικα λέτε “κρίμα “

Τα κροκοδίλεια δάκρυα που δηθεν λύπη κρύβουν
ψεύτικη συμπαράσταση,που ψευτικα σας θλίβουν

Στο Τί-βι όλα τα κόμματα γνώμες υποστηρίζουν
ότι η δική τους ειν σωστή, τον τόπο μας στηρίζουν

Το μόνο που στηρίζουνε ειν η δική τους τσέπη
πραγματικά αν νοιάζονταν θα έκαναν το πρέπει .

Που πρώτα στην ατζιέντα τους θα ήτανε ο τόπος
με έργα θα μας έδειχναν πως άξιζε ο κόπος

Απ'τον παχύ τους τον μισθό περικοπή ν'αρχίζουν
να ζουν κι εκείνοι φτωχικά !!!! τότε θα πούμε αξίζουν

Να κυβερνούν τον τόπο μας πάντα με σοφρωσύνη
να μην ξεχνούν τις ρίζες τους και την ταπεινωσύνη

Πέστε μου σας παρακαλώ που είναι να το βρούμε
τούτο το κόμμα της γροθιάς που όλοι να γενούμε

Διότι τώρα τον φανό θέμε του Διογένη
να βρούμε λίγη ανθρωπιά ακόμα αν παραμένει . 

[Είμαι ο μεταμεσονύχτιος επισκέπτης]΄/ Λαμπής Γιάννος

Είμαι ο μεταμεσονύχτιος επισκέπτης στον έρημο σταθμό
και διαβάζω τα δρομολόγια
στη σκόνη των παπουτσιών μου
καθώς συνομιλώ με τον αέρα
που γυρίζει τα φύλλα των σχισμένων εφημερίδων.
Κοιτώ τα τρένα να έρχονται και να φεύγουν χωρίς εμένα,
κι όλο ψάχνω ανάμεσα στους επιβάτες, μήπως και σε δω
κι όταν αποκάμω
και κλείσω τα μάτια λίγο για να κοιμηθώ,
εύχομαι να τα κλείνεις κι εσύ την ίδια ώρα
ελπίζοντας ότι θα ανταμώσουμε
στου ονείρου τον σταθμό.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ / Ανδρέου Ειρήνη

Άμα δεν πω αυτό που νιωθω πέφτω σε κώμα!!!
Σήμερα γιορτάζουμε την ανεξαρτησία μας ;;;;;;
και την ανακύρηξη της Κυπριακής Δημοκρατίας
φτου της μην αβασκαθεί!!!!! Παρελαύνουν τα 
στρατιωτικά μας οχήματα και σκορπούν ρίγη
συγκίνησης ακούω στην κυβερνητική τηλεόραση.
Οχήματα που αποκτήθηκαν με φορολογίες του
λαού και με ΜΙΖΕΣ .. αυτό δεν λείπει από κανένα
κρατικό πόστο. Ναι ,είναι καλά να διαθέτουμε
άμυνα εν όψει της σαραντατριάχρονης κατοχής.
Μα εμένα δεν μου ξυπνούν ρίγη συγκίνησης μα
ρίγη φρίκης απο κείνες τις μαυρες μέρες του 74.
Όταν αμούστακα παιδιά φορτώθηκαν σαν αρνιά
στην σφαγή στα φορτηγά και γίνανε οστά
σε τάφους άγνωστους για να ξεθαφτούν και
να παραδοθούν στους χαροκαμενους συγγενεις .
μες σε κάσες σκεπασμενες σε σημαιες και στεφάνια
και να τους αποκαλούν ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ αυτοί
που πάτησαν στα πτώματα τους και πήραν
αξιώματα και ξεπουλούν την πατρίδα για την
οποία οι ήρωες θύματα δωσαν το νεανικό
τους αίμα. Στέκουν με κροκοδείλια δάκρυα
στις εξέδρες δαγκώνοντας τα χείλη τους που εν όψει εκλογών
τα ανοίγουν για να μας υποσχεθούν τα
ανεκπλήρωτα αφού άργησαν να θυμηθούν την
Κύπρο αναλωνόμενοι στο χρήμα και στην Καρεκλα.
Τας κεφαλάς κλίνατε και.... ξερετε όσοι δεν γλείφετε.

"Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω είπαν άλλοι...
"δεν ποιούμε τον αγώνα για το χρήμα, μα τι κρίμα..
Ο δικός τους για ΚΑΡΕΚΛΑ και για ΧΡΗΜΑ μια κραιπάλη
κι αν ξυπνούσαν, τα στεφάνια τους θα φτύναν απ' το μνήμα.
ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ!!! ΜΑΣ ΕΧΕΤΕ ΠΡΟΔΩΣΕΙ