Γρηγόρης Αυξεντίου: Ο ήρωας της λευτεριάς / Αριστοτέλους Τάσος

ΣΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ Ι

Αγκάλιασε το βουνό και φώναξε
"μη πλησιάζετε
Ξένους τούτη η γη δεν σηκώνει"


ΣΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΙ

Τα είπες όλα εκείνο το πρωί του Μάρτη
Με μια κίνηση του κεφαλιού προς τα πάνω
Που σήμαινε ένα μεγάλο όχι
Άλλαξες τις διαστάσεις του νησιού 
Στο πολλπλάσιο

ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ 

Θα το θέλατε στα σίγουρα
Το αναγνωστικό σας
Να έχει για εξώφυλλο 
Μια φωτογραφία του Γρηγόρη

ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΕΤΡΑΧΡΟΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

Όταν σας δείχνουν 
Μια φωτογραφία του Γρηγόρη 
Να ξέρετε 
Να λέτε αμέσως το όνομά του

ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΜΑΧΑΙΡΑ

Τον σκότωσαν λένε στον πόλεμο
Παράξενο πράγμα ο πόλεμος
Μα πιο παράξενο
Τρεις χιλιάδες να πολεμάνε με ένα 
Και να τον καίνε με βενζίνη

Εμείς είδαμε ανθρώπους 
Να μεγαλώνουν τα βουνά πιο πάνω
Και πιο πάνω από τα βουνά 
Νά΄ ναι αυτοί 
Σαν τον Γρηγόρη

Ήταν ένα βουνό ο Μαχαιράς
Σαν όλα τα άλλα.
Μέχρι που πήγε ο Γρηγόρης εκεί.

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΣΤΟ ΜΑΧΑΙΡΑ

Το άγαλμα του Γρηγόρη Αυξεντίου
Δεν είναι ένα κομμάτι παγωμένο μέταλλο
Δεν είναι ένα κομμάτι από άψυχο ορείχαλκο
Έχει μέσα στις φλέβες του ζωή
Έχει κίνηση.
Σαν πάτε εκεί θα νιώσετε
Πως κάτι σημαντικό έχει να σας πει.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ
ΠΡΟς ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ

Μιλάτε για τον Γρηγόρη
Μιλάτε περισσότερο
Μιλάτε συχνότερα

Δεν έχουν πολλοί
Ένα Γρηγόρη

TA ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ 

Γρηγόρης Αυξεντίου 
Να λένε τα παιδιά 
Να λένε να λένε 
Και να μην τελειώνουν  


ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

Πρέπει να μάθετε για το Γρηγόρη
Κι '  άλλα πολλά


ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ 

Να γράφετε το όνομά το 
Στα τετράδιά σας
Και οι καρδιές σας 
Να πιάνουν τρικυμία 


ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΥΣΙΑ ΣΟΥ 


όχι πεντήντα 
Και εκατό χρόνια να περάσουν 
Ο Γρηγόρης θα μας λιώνει 
θα μας διαλύει 
Και θα ξαναφτιάχνει τις ψυχές μας 
από φως!

ΜΑΘΗΜΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ 

 Μια απλή καρτέλα με το όνομά του
Μέσα στην τάξη 
Ανοίγει κεφάλαια ιστορίας
Ανοίγει κεφάλαια ελευθερίας

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Όταν μύρισε τη βενζίνη 
Ήξερε για το έγκλημα που ετοίμαζαν 
Τώρα ήταν σίγουρος 
Ότι τους νίκησε

ΣΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΙΙ

Αν μπορούσες να μας άφηνες 
ένα χαμόγελό σου 
πίσω από τον Μαχαιρά
δεν θα χρειαζόμασταν τον ήλιο 

ΠΟΙΗΣΗ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΓΡΗΓΟΡΗ 
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΗΝΑΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ 

 Μήνας της Άνοιξης ο πρώτος 
Κι αντί για τ΄ άσπρα γιασεμιά 
Μπαρούτι μύρισε ο τόπος 
Πέφτουν στη γη νεκρά κορμιά. 
Εκεί στα βουνά του Μαχαιρά
Ανατριχιάσανε τα όρη 
Μόνος με τρεις χιλιάδες πολεμά 
Κι αυτοί του ρίχνουνε βενζίνη 
Τον καίνε μέσα στην φωτιά 
Και το κορμί του έχει γίνει 
Στάχτες με τα ξερά κλαδιά.
Μα εκεί ψηλά στο Μαχαιρά
Στέκουν περήφανα τα όρη
Για τον λεβέντη τον Γρηγόρη
Με την ελεύθερη καρδιά

Τρεις του Μάρτη του ΄57
Μια μέρα σαν τις άλλες
Ως εκείνη τη στιγμή 
Που προδόθηκε ο Γρηγόρης
Σ΄ ένα κρησφύγετο στο Μαχαιρά
Μόνος τους Άγγλους πολεμά 
Έχει μια πίκρα στη καρδιά 
Ξέρει αυτός μα δεν μιλά 
Τον όρκο που έδωσε κρατά
Και πέφτει για την λευτεριά 

Δεν υπάρχει κανείς 
Που να κάνει κουμάντο
Στη δική μας ζωή 
Στη δική μας πατρίδα 
Οι αφέντες εμείς 
Δεν υπάρχει κανείς 
Που να κάνει κουμάντο 
Στη δική μας τη γη 
Στη δική μας πατρίδα 
Οι αφέντες εμείς
Και το φως που είν΄ εκεί 
Στου Μαχαιρά τα όρη 
Και μας καθοδηγεί 
Είν΄ το φως του Γρηγόρη.

ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ

Πέταξαν τα πουλιά αλαφιασμένα μακριά 
Να απομακρυνθούν από τους άγριους στρατιώτες
Όσο πιο γρήγορα μπορούσαν το προσπάθησαν 
Λες και προαισθάνθηκαν εκείνο το κακό.

Μύριζε παντού βενζίνη και καμένα χόρτα 
Έβγαζε καπνιές απ΄ το κορμί του το βουνό
Και κείνος καμένο δένδρο μεσ΄ στις στάχτες 
Μαρτυρούσε το έγκλημα ανόμων εμπρηστών 

Σαν άπλωσε σιγή τριγύρω στο τοπίο 
Κι όλα ήταν τελειωμένα τώρα πια
Τέντωναν τα κεφάλια, να δουν μέσα στις στάχτες 
Εκείνο τον Τιτάνα με τα ουράνια φτερά. 




 

ΧΑΪΚΟΥ / Αριστοτέλους Τάσος

Ματσικόρια

άστρα χρυσά που ππέσαν

’που τον ουρανόν.

Αριστοτέλους Θεοχάρης Κάτω Πύργος (Τυλληρίας)

Ο Αριστοτέλους Θεοχάρης ήταν Ποιητάρης καταγόμενος από την Κοινότητα: Κάτω Πύργος (Τυλληρίας). Το όνομά του αναφέρεται στο βιβλίο: Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ στην Ελληνική λογοτεχνία της Κύπρου 

Ο ΠΟΘΟΣ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ / Αριστοτέλους Θεοχάρης (εκ Πύργου Τυλληρίας)

Ο διακαής πόθος της Ενώσεως μας με την μητέρα μας Ελλάδα

Ξέρεις ποια χώρα είν' αυτή που πριν τόσους αιώνες

στολίζουνε το χώμαν της Ζάππεια, Παρθενώνες;

που είναι πράγμαν ιερόν το χώμαν το δικόν της,

τον κόσμον που γαλούχησεν με τον πολιτισμόν της;

που γέννησεν τον Περικλήν και τον σοφόν Σωκράτην,

που δίδαξεν τα γράμματα εις όλα τ' άλλα κράτη;

Και μάλιστα οι ίδιοι, καθώς ομολογουσιν,

ότι πως τον πολιτισμόν κοντά της τον χρωστούσιν!

Του Λεωνίδα την τιμήν με τ' άλλα παλλικάρια

στες Θερμοπύλες έπεσαν γι αυτήν ωσάν λιοντάρια.

Kι ο Γερμανός ο Παλαιών Πατρών Μητροπολίτης

μαζίν με τον Γρήγορων για χάρην ιδικήν της,

Κολοκοτρώνην, Πανούργων, Διάκον και Παπαφλέσαν,

πιστοί στον όρκον της τιμής για χάρην της εππέσαν.

Και ο Τυρταίος Ρήγας της, ο μέγας ποιητής της,

κοκκίνισεν το χώμαν της για χάρην της τιμής της.

Είσαι εσύ, Ελλάδα μας, ω φίλτατη μητέρα,

που τ' όνομάν σου έχομεν στον νουν μας νύκτα μέρα.

Η σκλάβα Κύπρος μας θρηνά που βρίσκεται μακρά σου

και έχει πόθον φλογερό να μπει στην αγκαλιά σου.

Πο' 'χει λαχτάρα περισσή, να ενωθεί μαζί σου,

να της γλυκάνει τες πληγές το μητρικό φιλί σου.

Οστούν εκ των οστέων σου και σαρξ εκ της σαρκός σου,

η Κύπρος είναι γνήσιον κομμάτιν ιδικόν σου.

Μες στων Κυπρίων τες καρδιές ανάβει σαν την λάβα,

που φίλοι σου και Σύμμαχοι βαστούν την κόμα σκλάβα.

Χρονάκια εβδομήκοντα ακόμα κι άλλα πέντε,

ακρίβειαν, οι Κύπριοι που σκλαβωθήκαμέντε.

Κλαίομεν και στενάζομεν απ' της καρδιάς τα βάθη,

βάζομεν δυνατήν φωνήν ο κόσμος να το μάθει.

Έγινεν ανυπόφερτος ο βίος μας που ζούμεν,

οι ξένοι τρων τον πλούτον μας κι από μακρά θωρούμεν.

Κόμα η γεωργία μας τελείως κατεστράφην,

κτυπήθην η παιδεία μας, σχεδόν κι αυτή εχάθην.

Γι' αυτό της Κύπρου ο λαός κλαίουν κι αναστενάζουν

ΚΑΤΑΔΥΣΗ στο χρόνο: Ποιητική Συλλογή του Χρήστου Αργυρού (έτος : 2008)

TERRA SIGILLATA

Η γης δεν άντεξε τη σιωπή της
κι αρχίνησε την ξομολόγηση.
Κάτω από το νοτισμένο χώμα
της παλαιοχριστιανικής Αμφίπολης
ξεπετάχτηκε πουλί πρωτόπετο
ένα μικρό – μια χούφτα – όστρακο.
Terra sigillata απεφάνθη ο νεαρός αρχαιολόγος.
Δυο έκτυπες μορφές ζωντάνευαν μέσα απ’ τον πηλό,
με τα insignia και την επίσημη αμφίεσή τους.
Υπάτοι, συγκλητικοί, παλατιανοί, εν πάση περιπτώσει
αξιωματούχοι της χριστιανικής αυτοκρατορίας των Ρωμαίων
ένα χριστόγραμμα στα ενδύματά τους μαρτυρούσε
τη χριστιανική πεποίθησή τους.
Όλα γενήκαν ως απαιτούσε η ανασκαφική μεθοδολογία,
όλα απαντηθήκαν:
μέτρηση βάθους, καταγραφή, περιγραφή.
Μα για τα άλλα, τα σπουδαία και τα ουσιαστικά;
Ποιοι να ’ταν, ποιο τ’ όνομα και η γενιά τους;
Κοιμόντουσαν με ελαφρύ το βλέφαρο τις νύχτες;
Σ’ αυτά απαντήσεις δεν θα βρει
ο νεαρός αρχαιολόγος, ξάγρυπνος στην Αμφίπολη.

Ιανουάριος 2003

***

ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΒΡΑΔΥ ΕΡΧΟΤΑΝ

Κάθε που βράδυ ερχόταν
και τελευταίος έλεγε το καληνύχτα στο γέρο κάπελα σαλπάριζε στον ύπνο του με χαμηλό και βρώμικο ντιβάνι κι ερχόταν η καλή που γνώρισε
με τα λογής λογής παιχνίδια κι επινοήσεις των σωμάτων για ηδονή.
Και το πρωινό σαν γύριζε
κι ο ήλιος κακομούτσουνος του θύμιζε
πως όλα είναι μπαούλο, που προσδοκάς γεμάτο λίρες και κωσταντινάτα,
μα ’ναι άδειο σαν ανοίξει,
για το καρνάγιο βαρύς επροχωρούσε,
μα ’χε στα μάτια και στο στόμα τα φιλιά
και τ’ άρωμα στα πόρτα τα βαθιά του Μαρμαρά και του Αιγαίου.

***

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ

της Ρήνας Κατσελλή
που δεν έφυγε ποτέ από την Κερύνεια

Σε τούτο τον μακάριο χώρο
που αλλιώς θα μας εφάνταζε μακάβριος
οι ζωντανοί φθονούνε τους νεκρούς.
Ο ποιητής αχολογά στα αφτιά μας:
να μη μου δώκει η μοίρα μου
ν’ αφήσω το κορμί μου
σε ξένο χώμα μακρινό
γιατί αλλού δεν είν’ γλυκός
παρά στον τόπο τον δικό
του θάνατου ο ύπνος.

Απρίλιος 2005

***

Η ΒΡΥΣΗ ΤΗΣ ΛΕΜΠΑΣ

του βασιλιά της Κερύνειας

“Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι ’δες”
Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Σχεδίασμα Γ’: Ο πειρασμός

Κάθε που κατηφόριζα τα χρυσόσκαλά της για να γιομίσω,
κάθε που η σίκλα μου ξεχείλιζε νεαρόν ύδωρ,
που αφειδώλευτα η καμαρωτή μου χάριζε απ’ τα στήθια της,
ήμουνα σίγουρος
δεκάδες ανεράδων, ξωτικών μάτια με παρακολουθούσαν
πίσω απ’ τις φυλλωσιές των δέντρων.

τα όμορφα καλοκαίρια της αναζήτησης
των μεσαιωνικών καμινιών της Λέμπας

***

ΤΣΟΥΚΑΛΙ

του Χαράλαμπου Μπακιρτζή
που μ’ έμαθε, μεταξύ άλλων,
πως τα κεραμικά έχουν ψυχή

Τρίσβαθη χαρά στη θέα ενός σπασμένου τσουκαλιού
στο άγγιγμά του πανηγύρι και χορός μες στην καρδιά
ο σχεδιαστής και ο συντηρητής καλώς να ορίσουν για να αποτυπώσουν τις
πληγές του χρόνου
ύστερις ο αρχαιολόγος να το αφουγκραστεί
καθώς την ιστορία του διηγιέται και τους πόνους του
άλαλοι στέκουν και βουβοί μπροστά του ο Χωνιάτης, ο Μαλάλας κι η Αννα
η Κομνηνή

λάσπη, φωτιά και ιδρώτας κεραμέως
ιστορία πήλινη και ταπεινή για ένα λιμάνι, μια αγορά και μιαν αρχόντισσα
βυζαντινή

Μάρτιος 2002

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΘΛΙΜΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ : Ποιητική Συλλογή του Χρήστου Αργυρού (Εκδόσει Άνευ 2015) Τρία Ποιήματα

ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ ΤΟ ΣΟΥΡΟΥΠΟ

Είναι στιγμές που η κορυφογραμμή σου

το σούρουπο

γίνεται λάμα κοφτερή

κι εσύ θλιμμένος στο ρόδινο το φως

έτοιμος να αυτοχειριασθείς.

ΤΙΜΕΣ

Επ’ ώμου

Παρουσιάστε

Αρμ

Οι Εύζωνες

μες στο λιοπύρι του καλοκαιριού

φόρο τιμής στον άγνωστο στρατιώτη αποτίουν

Πιο πέρα γέροντας σακάτης

με απλωμένη την παλάμη

τους διαβάτες επαιτεί.

Άγνωστος στους περαστικούς

άγνωστα και τα πάθη κι οι καημοί του

Ίσως και να πολέμησε

Ίσως και όχι

Ίσως ο πόλεμός του να ’τανε μια φάμπρικα

χαράκωμά του ένα καταγώγι σκοτεινό

κι οχτρός η κακοριζικιά του

Επ’ ώμου

Παρουσιάστε

Αρμ

Τους πεθαμένους πιότερο

τούτος ο τόπος γνοιάζεται

παρά τους ζωντανούς

Αθήνα, Ιούλιος 2009

ΓΙΑΛΟΥΣΑ ΚΩΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ

Γιαλούσα Κώμα του Γιαλού

αυτοφυείς βαθύχρωμες ελαιογραφίες

Κώμα του Γιαλού Γιαλούσα

σμαραγδένιες θαλασσογραφίες

Αιγιαλούσα κώμη, Κώμη του Αιγιαλού

λέξεις του Ομήρου, αρχέγονες τοποθεσίες

Κώμη του Αιγιαλού, Αιγιαλούσα

σκίνοι, ελιές και χαρουπιές, των μελισσών πορείες

Γιαλούσα Κώμα του Γιαλού

στα στήθια μας πληγές, ακατάσχετες αιμοραγίες

Ιούλιος 2010

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟς ΧΟΡΟΣ

Τρελό απριλιάτικο χορό στήσαν στην Αρακιώτισσα

οι προφήτες πιάσαν τους καρσιλαμάδες

οι άγγελοι ασίκικο συρτό

οι λαμπαδηφόρες κόρες καλαματιανό

κι εσύ, Κύριε

πάνω στις σπασμένες πύλες του Άδη

ένα ζειμπέκικο βαρύ.

Απρίλης 2012

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ

Στον προσφυγικό συνοικισμό

ήξερες την προέλευση του καθενού.

Έβλεπες το σπίτι της κυράς Αντρούλας

πνιγμένο λεμονόδεντρα,

μια μικρή Λάπηθο είχε φτιάξει.

Χρυσομηλιές ο Αμβρόσιος,

ο Άης Γρόσης κατ’ εικόναν και καθ’ ομοίωσιν.

Και σ’ εμάς το κολοκάσι

μες στον αγιωμένο ντενεκέ

μπροστά μπροστά στον κήπο μας

σα θυρεό έβαλε ο πατέρας

να σημαίνει τη Γιαλούσα.

Απρίλιος 2013

ΑΠΟΡΙΑ

Του καρχαρία τού έδωσε εκείνο το τριγωνικό πτερύγιο η φύση,

στη θέα του να προφυλάγονται τα ζωντανά της θάλασσας.

Και του φιδιού εκείνο το συριστικό το σύρσιμο

να νιώθουνε την άφιξή του σαν σιμώνει.

Μα απ’ τους ανθρώπους

που ντυνόμαστε την αγιοσύνη,

που πουδράρουμε με ηθικολογίες τη φάτσα μας,

που δένουμε φύλλα από το Ευαγγέλιο για γραβάτα,

από εμάς πώς θα προστατευθούν οι αφελείς;

πώς θα κρυφτούν οι αγνοί;

πώς θα διαφύγουν τα παιδιά;

Οκτώβριος 2009

ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ

Στης νιότης τους τη ροδαυγή

με όραμα κι ωραίοι σαν κι εσέ

χιλιάδες και χιλιάδες χάθηκαν

στη μαύρη αντάρα του πολέμου.

Μα εσένα η Ποίησίς σου σέσωκέ σε, Rupert Brooke.

Πλατεία της Αιώνιας Ποίησης, Χώρα της Σκύρου

Αύγουστος 2011 

«Αρμοί Γεγονότων» Ποιητική Συλλογή του Αρτέμη Αντωνίου εκδοθείσα το έτος 2008

ΑΡΜΟΙ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ

Να φανερωθούν αλήθειες

που κρύβει τόσα χρόνια

η προκατάληψη

παραμερίζοντας γαλάζια

και κόκκινα λάβαρα

κοιτάζοντας την ιστορία

στα σημεία των γεγονότων

δίχως ματογυάλια εθνικισμού

Να πιαστούμε σε σωτήριο νήμα

προσφοράς της εμπειρίας

όπως ο μυθικός Θησέας

στο μίτο της Αριάδνης

κι ολόιδια να βγούμε

από της έχθρας το Λαβύρινθο

σε καινούργια εποχή!

«Φεγγίτες» Ποιητική Συλλογή του Αρτέμη Αντωνίου εκδοθείσα το 2005

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ

Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται

με τους νόμους του χρόνο.

Αλλάζουν πράγματα

ριζώνουν άλλες καταστάσεις

που λίγο λίγο σπρώχνουν

στην αδήριτη ανάγκη.

Αρτέμης Αντωνίου

«Νησίδες Μνήμης» Ποιητική Συλλογή του Αρτέμη Αντωνίου που εκδόθηκε το 1999

                 

                    ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

Αυτές οι παράξενες εποχές δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσουν

όμως ο τόπος πέρασεχειρότερες κακοχρονιές

και δεν έχασε την ψυχή του

Βάσταξε σαν αγρελιά ριζωμένη σε πετρότοπο

Προσφέροντας λάδι για την ακοίμητη καντήλα

της Ανάστασης

Αρτέμης Αντωνίου (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Αρτέμης Αντωνίου γεννήθηκε στην Άρμου της Πάφου. Σπούδασε βιβλιοθηκονομία στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα ιστορίας και αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου και μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου. Ασχολείται με την Αγιογραφία και την γλυπτική.

Το 1976 βραβεύεται σε πανελλήνιο φοιτητικό ποιητικό διαγωνισμό. Το 1999 παίρνει βραβείο στο διεθνή διαγωνισμό ποίησης, που προκήρυξε η Διεθνής Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Καναδά, για τους Έλληνες της διασποράς. Τέλος, για τη συνολική προσφορά του στη Λογοτεχνία, τιμήθηκε με βραβείο (2002), από τη Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Έργα του 

Χαλάσματα κι ελπίδες, ποιήματα, 1974

Μηνύματα, ποιήματα, 1987

Μικρό τετράδιο, ποιήματα, 1990

Αφή τοπίων, ποιήματα, 1992

Μέρες αιχμαλωσίας - Μαρτυρία, 1996

Νησίδες μνήμης, ποιήματα, 1999

Φεγγίτες, Βραχέα ποιήματα, 2005

Αρμοί γεγονότων ( ποιητική σύνθεση), 2008

 «Δια χειρών και λόγου ποιήματα» 2012


ορισμένα στοιχεία έχουν ληφθεί από τον ιστότοπο: http://phivosnicolaides.blogspot.com.cy/2017/04/blog-post_19.html

Ο ΣΙΣΥΦΟΣ / Αντωνίου Αρτέμης

Η πέτρα μίλησε

στο βλέμμα που πάσκιζε

να βγάλει μορφή απ’ το σχήμα

κι ομοφωνούσαν τα χαλίκια

τα σφηνωμένα μέσα της

σε σύνθεση αγωνίας.

Έτσι ξεπρόβαλε ο Σίσυφος

να υψώνει την κοτρόνα

δείχνοντας φυσική κατεύθυνση

με διάθεση αυτογνωσίας.