Τα σονέτα της Εύας / Αλιθέρσης Γλαύκος

 ΙΧ

Να πλημμυρά μας έτσι η αγάπη η αιώνια:
στην άφθαρτή της φλόγα να εξαγνίζει
κάθε μας κρίμα, και να μας γεμίζει
με την πνοή του Θεού, που στα αγνά χρόνια

τα παιδικά μάς φύλαε. Κι έτσι αιώνια 
το σπίτι μας κακό να μη γνωρίζει, 
κι ολόχαρο να μας καληνωρίζει*
κάθε άνοιξη τα πρώτα χελιδόνια.

Και μέσα στη λευκή του τη γαλήνη,
ν’ ανθίζει η μυστική σου καλοσύνη, 
σα μια λαμπάδα μπρος σ’ ένα Ιερό,

και να ’ρχεσαι κοντά μου φέρνοντάς μου, 
σαν ευλογία το φως σου το ιλαρό, 
να φωτίζει τα βάθη της καρδιάς μου.



* καληνωρίζω: (εδώ) καλωσορίζω

Προορισμός τοπίου / Αλιθέρσης Γλαύκος

Ποια εντύπωση! 
 Ψηλά δέντρα και κλώνοι
χοντροί και το τρικύμισμα των φύλλων.
Ριπές ανέμου παγωμένου∙ μέρες
του χίλια κι εννιακόσια τόσα…Μάρτιος; 
Δεν θυμούμαι ακριβώς… Σκαλίσαμε όμως
σε κορμούς δέντρων ημερομηνίες
κι ονόματα προσώπων.
 – Τι να εγίναν;

Σαν τέτοια κρύα ριπή, σαν τέτοιο δέος 
στη μνήμη, που η φυγή τού χρόνου αφήνει
κενό –και πόσο εμείς λαφριοί κι αερένιοι…

Ω, ευτυχία του βάρους! Ω χρυσέ ήλιε!
Ρίζα της γυμνής πέτρας, που κι η σαύρα
μακάρια ακινητεί… 

 Αγαπώ το χώμα!

Γλαύκος Αλιθέρσης (βιογραφικά στοιχεία )

Ο Γλαύκος Αλιθέρσης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Μιχάλη Χατζηδημητρίου) γεννήθηκε στη Λεμεσό. Μαθητής ακόμη πήρε μέρος εθελοντικά στους Βαλκανικούς πολέμους, το καλοκαίρι του 1913. . Αμέσως μετά την ολοκλή-ρωση των εγκύκλιων σπουδών του στο Παγκύπριο Γυμνάσιο (1915) από όπου δεν αποφοίτησε, ενώ παράλληλα φοίτησε στη Γυμναστική Ακαδημία, από όπου πήρε δίπλωμα γυμναστή το 1917, και από το 1917 ως το 1919 στην Αμερικανική Ακαδημία της Λάρνακας. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του πέρασε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου εργάστηκε για πολλά χρόνια ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής στο Αβερώφειο Γυμνάσιο.
Το 1919 διορίσθηκε καθηγητής σωματικής αγωγής  στο Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας. Εκεί έζησε, υπηρετώντας  στα κοινοτικά σχολεία, ώς το 1963, οπότε και επέστρεψε στην Κύπρο. Παντρεύτηκε την Εύα Ζαφειροπούλου, με την οποία απέκτησε δύο κόρες. Στη γενέτειρά του επέστρεψε το 1963, όπου πέρασε την υπόλοιπη ζωή του. Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε με δημοσιεύσεις στίχων στην εφημερίδα της Λεμεσού "Αλήθεια" και το 1919 πραγματοποίησε την έκδοση της ποιητικής συλλογής "Γαλανά δαχτυλιδάκια". Ήταν μέλος του ποιητικού Συλλόγου των "Δέκα" και συνεργάστηκε με αλεξανδρινά και κυπριακά έντυπα όπως τα "Αυγή", "Κυπριακά Γράμματα", "Πνευματική Κύπρος".  Ασχολήθηκε επίσης με το θέατρο, το διήγημα, τη λογοτεχνική μετάφραση και την κριτική. Αναφέρονται ενδεικτικά οι μελέτες του για τον Καβάφη, το Λιπέρτη, το Νικολαΐδη και το Μιχαηλίδη.

Πηγές:

1.  Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.)
2. Κείμενα Κυπριακής Λογοτεχνίας 

Έργα του: 

Α΄. ΠΟΙΗΣΗ

1. Γαλανά Δακτυλιδάκια, Κύπρος, 1919.
2. Κρινάκια του Γιαλού, Κύπρος, 1921, Β’ έκδ. 1924.
3. Οι Οραματισμοί του Εωσφόρου και άλλα ποιήματα, Κύπρος, 1923.
4. Απλή Προσφορά, Κύπρος, 1929.
5. Θερισμοί και Οργώματα, Αλεξάνδρεια, 1939.
6. Μυστικός Δείπνος, Αλεξάνδρεια, 1944, Β’ έκδ. Κύπρος, 1956.
7. Μαθηματικά Τετράδεια, Αλεξάνδρεια, 1957.
8. Αρμογή Αιώνων και Στιγμών, Λεμεσός, 1965.

Β. ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

1. Ο Γυμνός Άνθρωπος, Κύπρος, 1924.
2. Αράχνες, Αλεξάνδεια, 1936.

Γ΄. ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ

1. Ο Πύργος της Βαβέλ, Κύπρος, 1924.
2.  Αροδαφνούσα, Αλεξάνδεια, 1936.

Δ΄. ΜΕΛΕΤΕΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
1. Δ. Θ. Λιπέρτης, Αλεξάνδρεια, 1934.
2. Το πρόβλημα του Καβάφη, Αλεξάνδρεια, 1934.
3. Ιστορία της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας, Αλεξάνδρεια, 1938.
4. Βασίλης Μιχαηλίδης, Αλεξάνδρεια, 1957.
5. Νίκος Νικολαΐδης, Αλεξάνδρεια, 1958.
6. Σωτήρης Σκίπης, Αλεξάνδρεια, 1960.
7. Μιλτιάδης Μαλακάσης, Αλεξάνδρεια, 1961.
8. Νίκος Σαντορινιός, 1965.

Ε΄. ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

1. Ρ. Μπρουκ, Άπαντα. Κύπρος, 1925.
2. Αγγική Ανθολογία, Κύπρος, 1925.
3. Μεταφράσεις, Λευκωσία, 1946.

Πηγή: Μεγάλη Κυπριακή Εγκυκλοπαίδεια

Κρινάκια του γιαλού του Γλαύκου Αλιθέρση

Έρωτας δένει τις καρδιές μαςς ταίρια, ως περιστέρια
μα εμέ χειμώνας μέσα μου ο αταίριαστος αλιά!
Κι έρχεσ΄ Εσύ η Τρισεύγενη με τα κρινένια χέρια 
να μου στολίσεις, άνοιξη, τα μαύρα μου μαλιά. 

Κρινάκια του γιαλού, 1921

Ηγησώ / Γλαύκος Αλιθέρσης

Παρθένα, που σε γλίτωσε απ’ του Χάρου

τα χέρια και σ’ ανάστησεν η σμίλη

στην όψη του κατάλευκου μαρμάρου,

να ζεις κάποιον υπέρτατον Απρίλη,

σύψυχα τέτοια τύχη, αλήθεια, χάρου!

Γιατί ο καλός, που σ’ όνειρα σού εμίλει,

κι α δεν ήρθε, στο πείσμα του κουρσάρου

Θανάτου που σε πήρε, του λαού θρύλοι,

τ’ όνομά σου, αθάνατο να μείνει

έκαναν στη ζωή ώσπου ο καλλιτέχνης

σε ανάστησε στα Ηλύσια της Τέχνης.

Και σύμβολο σ’ ατέρμονη γαλήνη

καρτεράς (ω, η αιώνια απαντοχή σου!)

τον εκλεχτό που πόθησε η ψυχή σου.

Ποιητική Συλλογή: Γαλανά δαχτυλιδάχια, 1919

H MANA ΓΗ / Νικολαίδης Νικίας

Η Μάνα Γη μας καρτερεί
μια μέρα θλιβερή να μας κοιμήσει
να φέρει άλλους κόσμους, πιο καλούς
που θα γεννήσει.

Να τους ευχηθεί Ειρήνη και Γαλήνη,
γιατί ανάξιοι φανήκαμε εμείς,
που δεν είχαμε Αγάπη, Προκοπή
και σβήσαμε το βίο μας με
μπόλικη ντροπή.

Θα’ ναι μέρες χαράς ευλογημένες.
Θα’ ναι μέρες άνοιξης ανθισμένες.
Θα γεμίσει ο αγέρας με μύριες ευωδιές.
Θα γεμίσουν οι ουρανοί με γελαστούς
Χαρταετούς
Κι’ η Φύση όλη, θα’ βρει τη καλή της ώρα.

ΝΙΚΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ

Νικολαίδης Νικίας ( μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε το 1934 στη Λευκωσία. Σπούδασε στη δραματική σχολή Πέλου Κατσέλη, στην Αθήνα. Είναι ένας εκ των δημιουργών των θεατρικών συγκροτημάτων «Ελεύθερο Θέατρο», «Λαϊκή Σκηνή» και «Θίασος Γέλιου». Υπήρξε βασικό στέλεχος του Ο.Θ.Α.Κ. Οργανισμού Θεατρικής Αναπτύξεως Κύπρου. Συνεργάστηκε  με το ΡΙΚ τόσο στη τηλεόραση όσο και στο ραδιόφωνο.

Η Λάρνακα του Πουρίνου: Παρουσίαση του βιβλίου του συγγραφέα Σωκράτη Αντωνιάδη την 18η Μαίου 2017

Η ΑΘΕΑΤΗ ΟΨΗ / Πενταράς Νίκος

Χρόνια μετά
είπα να επισκεφθώ
την αθέατη όψη 
όπου είναι βαθιά ριζωμένα
στην εγκατάλειψη
 τα θυμωμένα δέντρα
της προδομένης μοίρας μου.

Κοιτώ τριγύρω
και το καθετί
μου θυμίζει ό,τι αγάπησα
μα τώρα μου λείπει.

Φέρνω στη σκέψη μου
τα κογχύλια όνειρα
τα παρατημένα
στις δαντέλλες ακρογιαλιές
τ’ απολιθώματα λόγια
όσων μας παραπλάνησαν
τα θαμμένα
στον κόρφο των βουνών
και μαζεύω
τα κομμάτια της ψυχής μου
που δεν λέει να κοπάσει.

Τα κρεμώ στα κλαδιά των δέντρων
και κρατώ ενός λεπτού σιγή
σ’ ένδειξη αγανάχτησης
για τη χρόνια αδιαφορία
προς την αθέατη όψη.

Ν.Π.

Απόψε αποφάσισα να κάνω στην άκρη / Γεωργίου Εύα

Απόψε αποφάσισα να κάνω στην άκρη
όλα τα γιατί,
όλα τα μπορεί
όλα τα πιθανά… 
Θα έρθουν μπροστά όλα τα λυτρωτικά!
Η ώρα λοιπόν να συμβιβαστώ μαζί σου!
0,τι ακριβώς προστάζεις…
Επιτέλους να πάρεις την μόνιμη θεση που σου αξίζει…
Θα μπορώ από εδώ κι μπρός
να σε κοιτάζω ίσια στα μάτια
να σου μιλάω ευθεια στην καρδιά…
Απο την πρώτη Καλημέρα μέχρι την
τελευταία μου Καληνύχτα
Ξέρω πώς νιώθεις…
Ξέρω πόσο πολύ σε αδίκησα…
Τελευταία , σε στρίμωξα πολύ
Όλα τα όχι σου, τα έκανα ναι…
Μου έλεγες δεν αντέχεις κι εγώ σε έσερνα…
Με ρωτούσες πού σε οδηγώ ,
κι εγώ σου έλεγα, απλά προχώρα…
Σε τραβούσα με βία να γίνουν πιο γοργά τα βήματά σου …
Σου έβαζα χίλια δυο να σκεφτείς, αγνοώντας αν είναι μέρα , νύχτα
γιορτή η καθημερινή
Αρκεί να ησουν μόνιμα παρών...
Από τον παράδεισο , σε οδήγησα στην κόλαση…
Απόψε σε είδα για πρώτη φορά να καταρρέεις και τρόμαξα...
Με προειδοποίησες αλλά δεν έβλεπα, δεν άκουγα …
εξάλλου ήμουνα πολύ μακριά
Ήρθε λοιπον η δικιά σου ώρα,
έστω με λίγη καθυστέρηση
Ναι….
Γερνάει ο χρόνος...
Φύγαμε!!!!

Δέν / Κυπριανού Ντίνος

Δέν
βλέπω το φώς , μα δέν σκοτίζομαι .
δέν κοιτάω ανθρώπους , τους ακούω μόνο
δέν βλέπω χρώμα , δέν βλέπω πρόσωπα
δέν βλέπω εικόνες...

δέν
βλέπω το φώς ,
τον ήλιο τον αισθάνομαι , με ζεσταίνει
τραγούδια δέν χρειάζεται να δώ , τα ακούω '''''
το πόνο τον αισθάνθηκα δέν τον είδα <<

Ακούω προσβολές , ευτυχώς δέν βλέπω τα στόματα
το
φώς θα με τύφλωνε

βλέπω
εφιάλτες καί είδα πώς μοιάζουν οι άνθρωποι
... ένα μακρύ ξύλο και μιά πατάτα για κεφάλι ..

Καί
βλέπω όνειρα , και είδα σε αυτά αγαπημένα μου πρόσωπα .

Κυπριανού Κ.

ΜΑΝΑ

Μάνα στην γη σαν βλάστησες
περασες πόνους ,χάρησες
ζωή και δημιούργημα
και της ψυχής λειτούργημα.
Η ύπαρξη άθλος ζωής
μια ηρωίδα στην ψυχή.
στην φτώχεια σου αρχόντισσα
νια είσαι, για γερόντισσα.
Ένα κογχύλι σφύριζε
τους πόνους πέρα γύριζε.
Στο χερομύλι τους καημούς
και στην ανέμη στεναγμούς.
Μες στην παλάμη του καιρού
κάτω απ' τον ίσκιο του κυρού.
Δίπλα πιστή συντρόφισσα
στην φτώχεια σου αρχόντισσα .
Μάνα την γή που πότιζες
μ' ίδρωτα την ενότιζες
ένα παιδί μες στην κοιλιά
και τ'άλλο μες στην αγκαλιά
το τρίτο μέσα στην πτυχή
της φούστας σου να'χει κρυφτεί.
Σκληρός αγώνας μια ζωή
ποτέ δεν ρώτησες “γιατί “
θείο το ´εργο τέλειωσες ,
το σπίτι το θεμέλιωσες .
Το πρόσωπο χαμόγελό
και πάντα δόξαζες Θεό
όλου του κόσμου ευχαριστώ
ποτέ δεν θάναι αρκετό
στο έργο σου το μητρικό .

Μαρούλλα Πανάγου

"Μάνες ηρώων" / Απόσπασμα / Ειρήνη Ανδρέου

Χιλιάδες γραμμένες με αίμα σελίδες...

χιλιάδες Μανάδες που κλαίνε

γι αυτές.. 

Μανάδες , που όποιες

κι αν έχουν πατρίδες 

έχουνε όλες τις ίδιες,

της Μάνας καρδιές..

Κίτρινες κόκκινες λευκές

η μαύρες

σμίγουν τον πόνο σμίγουν το κλάμα...

σ' όλων το στόμα οι ίδιες κατάρες 

στους αίτιους για το δικό τους δράμα..

ΑΡΓΟΠΟΡΗΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ / Κυριάκου Νεοκλής

Κάθε μέρα κολυμπώ με τις γοργόνες
Και στα δίχτυα τους σαν χέλυ θα πιαστώ
Κάθε μέρα συντροφιά με τις κολόνες
Και μια νύμφη των νερών θα ονειρευτώ

Αχ την Ήρα μια φορά κι εγώ να της γελάσω
Και στον Όλυμπο ν΄ανέβω σαν θεός
Μες το νέκταρ να δροσίσω τα δυο χείλη
Και να πιω απ΄το κρασί το δυνατό

Ύστερις στη γης θε να κατέβω
Μ΄ένα βήμα ανάλαφρο σαν τον Ερμή
Ποιος θα καταλάβει πως στις φτέρνες
Δεν έχω φτερά μα ανθρώπου μυς

Θα μεταμορφώνομαι σαν Δίας
Μια θα είμαι κύκνος κι ύστερις βοός
Το ανάστημα θα πάρω
Θα πηδώ αβέρτα σαν θεός

Ας με κυνηγανε τότες οι ερινύες
Να με πιάσουν θάναι δύσκολο πολύ
Γιατί θάχω του θεού τη γρηγοράδα
Και του Δία του υπέρλαμπρου τους μυς....

ΖΩΓΡΑΦΙΣΑ ΤΟ ΦΩΣ

Μ' είχες τρομάξει σκοτεινιά να ζεις ψυχή μου μόνη
κι έτσι ζωγράφισα το φως σ' ένα λευκό χαρτόνι!

Ζωγράφισα την ξαστεριά, τον ήλιο, τα λουλούδια
και της ψυχής την λευτεριά να τραγουδά τραγούδια!

Μια ζωγραφιά και μια πνοή, αγάπη, πίστη, θάρρος
αυτά για μένα στη ζωή για πάντα θα' ναι φάρος!

Ένα ολόλευκο χαρτί με θάρρος είχα βάψει
τους φόβους που' χα στην καρδιά βαθιά τους είχα θάψει!

Χριστοδούλου Θάλεια