Δώρος Λοίζος Σκόρπιοι Στίχοι

Μα εγώ θα ξαναρίξω τα μαλλιά μου πίσω, 
θα ξαναφορέσω το ματωμένο πρόσωπο ανάποδα
 και θα βγώ στους δρόμους και στις πλατείες 
με ντουφέκια , φωνές , με συνθήματα να διεκδικήσω : ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

....

Και αν σε ρωτήσουν καμία φορά , 
ποιοι τάχατες αλλάζουν τον κόσμο, 
οι ποιητές ή τα κόμματα, 
μην ντραπείς να τους απαγγείλεις δυο-τρεις στίχους.


....

Έπρεπε λοιπόν να ραντίσουμε το αίμα στις τέσσερεις γωνιές του ορίζοντα;

Να οργώσουμε τα άσπρα χαρτιά με τα νύχια;

Έπρεπε λοιπόν
να τεντωθούν οι φλέβες τόσο πολύ,
να γεμίσουν τα πιθάρια μας τόνους αγωνία;

Έπρεπε λοιπόν να γίνουν όλα αυτά;

Και γιατί;

Για μια λάμψη στα μάτια…
Για μια ιδέα χαράς…
Για μια σποραδική γαλήνη…
Για ένα τετραγωνικό του Παραδείσου…

Να μην υπάρχει άραγε άλλος τρόπος;

Μόνον ο θάνατος να οδηγεί στη ζωή;

Ο Σταυρός λοιπόν, το μόνο μέσο
να παραβιάσουμε τις καστρόπορτες της αθανασίας;
...

Ψωμί και Ελευθερία : Ποιητική Συλλογή του Λοϊζου Δώρου (μικρό απόσπασμα)

 Ι

Τον άνθρωπο…
Τον άνθρωπο…
Ποιος θα τον ανακαλύψει;


ΙΙ

Μοίρασα σα ψωμί την καρδιά μου
Και δε μούμεινε ούτε ένα ψίχουλο.


ΙΙΙ

Τον ουρανό, τον ουρανό
πώς να τον αντιγράψω;
Δε συγκινείται εύκολα…


ΙV

Κι όμως…
Κάπου στην άκρη των χειλιών σου
θα ενεδρεύει πάντα μια ιδέα χαμόγελο…


....

VII

Γιατί γράφω;
Μα για να υπερασπιστώ το αθώο μου αίμα…



...


XI

Ιστορία:
Το πρώτο πράμα που έμαθε ο άνθρωπος
Ήταν ο σεβασμός στο θάνατο…


....


XIII

Θα συλλάβω κάποτε τη μορφή της άνοιξης…
Θα τρυπήσω κάποτε τον άνεμο…


...


XV

Ένας ποιητής κινείται ανάμεσα μας…
Προσοχή!
Όπου κι αν τον συναντήσετε,
Πυροβολήστε χωρίς προειδοποίηση…
Είναι επικίνδυνος!

Δώρος Λοΐζου (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Δώρος Λοΐζου γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 23 Φεβρουαρίου 1944. Σπούδασε αρχικά στη σχολή θεάτρου των Θάνου Σακέττα και Κωστή Μιχαηλίδη στη Λευκωσία. Σπουδές που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ αφού ξέσπασαν στην Κύπρο ταραχές την περίοδο 1963-1964. Αργότερα σπούδασε στη σχολή τουριστικών Επαγγελμάτων στη Ρόδο και στη συνέχεια μετέβη στη Βοστόνη όπου σπούδασε: Ιστορία στο Hellenic College. 

Το 1972, επιστρέφει στην Κύπρο και εντάσσεται στους κόλπους του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΔΕΚ. και εκτός άλλων καθηκόντων αναλαμβάνει διευθυντής της κομματικής εφημερίδας Σοσιαλιστική Έκφραση.

Το πρωί της 30ής Αυγούστου 1974, σε απόπειρα δολοφονίας του προέδρου της ΕΔΕΚ  Βάσου Λυσσαρίδη, σκοτώθηκε ο Δώρος Λοίζος ο οποίος οδηγούσε το αυτοκίνητο.

Ο Λοΐζου ασχολήθηκε με μεταφράσεις ξένων ποιητών όπως : του Σαλβαντόρ Νόβο, του Πωλ Ελυάρ, του Ίκου Τακενάκα κλπ και στο σχετικό σύντομο βίο του εξέδωσε μία ποιητική συλλογή. 

Ποιητική συλλογή:

Ψωμί και Ελευθερία


σύνδεσμος: http://www.press-gr.com/2016/08/30-1974.html

Οι γεωργοί της Μεσσαρκάς / Λοϊζου Δώρος

του Δώρου Λοϊζου

" Έτσι κι απόψε 

θα μαζωχτούμε στο παρεκκλήσι 

εμείς οι γεωργοί της Μεσσαρκάς 

να προσευχηθούμε στην Παναγία 

να στείλει βροχές.

Κι ας λέει το ραδιόφωνο 

πως βροχές πια δεν έχει.
Εμείς θα ξημερωθούμε στις προσευχές,
στο "Κύριε Ελέησον", στο γονάτισμα, στο '' Παράσχου Κύριε" 
Γιατί καλά το ξέρουμε 
πως για να γίνει ένα θαύμα 
πολλά της καρδιάς τα δάκρυα, ο πόνος, η αγωνία. 

Παναγία βροχοκυρά, 
οι γεωργοί της Μεσσαρκάς,
δέονταί σου..."

Θα ρθει μια μέρα και για μας / Λεύκης Γιάννης

Θα ’ρθει μια μέρα και για μας. Να το πιστέψεις!

Δεν θα ’ναι πάντα όλο πίκρες η ζωή μας.

Θα ’ρθουνε και για μας χαρές. Μην κοροϊδέψεις

την ελπίδα μου. Οι τόσοι στεναγμοί μας

θα βρούνε τέλος μια φορά. Κάτι μου λέει

πως θα γελάσει κάποια μέρα κι η δική μας

θλιμμένη φάτσα, που απόκαμε να κλαίει

ρυτιδωμένη απ’ την απόγνωσή μας

Μην πεις πως ονειρεύουμαι. Τα μαύρα χρόνια

που περάσαμε κι εμείς κι οι όμοιοί μας

στην πείνα, στην απελπισιά, στην καταφρόνια,

θα ξεχαστούν. Μη βλαστημάς τη γέννησή μας.

Κι αν το σκοτάδι ολόγυρα πυκνώνει

κι αν ανεβαίνει απέλπιδη η κραυγή μας,

μη σωριαστείς. Να, η αυγή που γαλαζώνει

τ’ ακροούρανα, μηνώντας την ανάστασή μας

Παναγιά στο Μόρφου / Κώστας Μόντης

Η πιο καλή γειτόνισσα
η Παναγιά είν' η Χρυσοζώνισσα.
Στο τόσο δα σπιτάκι της κλεισμένη
όποτε πας θα 'ν' πάντα μέσα να προσμένει
να της ανοίξεις την καρδιά σου
τη λύπη να της πεις και τη χαρά σου
κι απ' το παλιό της πίσω το μανουάλι
να γνέφει "ναι" με το κεφάλι.
Ενα την έχει μοναχά πάντα στενοχωρήσει
που δεν μπορεί ένα καφεδάκι να σου ψήσει.
Και τις ζεστές του Αυγούστου νύχτες
που δε λέει πια να πάρει τ' αγεράκι
βγαίνει κι Αυτή με μια καρέκλα στο σοκάκι
και τα κουτσομπολιά των άλλων τα τρελά
τ' ακούγει και κρυφά-κρυφά γελά.
Ωσπου με το "άντε για ύπνο πια κ' είν' ώρα περασμένη"
σηκώνεται κ' η Παναγιά
και παίρνει την καρέκλα της και μπαίνει

Ακρίτες ποιητές / Κωνστάντης Γιώργος

                
                              Στον ποιητή Κώστα Μόντη

Γράφουμε κι εμείς ελληνικά
Oμως οι Eλληνες καθόλου ή λίγοι μας διαβάζουν
Ας αφήσουμε τους ξένους
"Ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας"
Μικρή η αντιστάθμιση Κώστα
Τ' ότι γράφουμε ελληνικά
Εδώ στην άκρη της μεσόγειος
"Στις αμμουδιές του Ομήρου"

Eνεκεν των μεγάλων αποστάσεων
Δεν είναι λόγος να πνίγεται η φωνή μας
Λίγο έξω απ' τα νερά του Αιγαίου
Νιώθουμε κι εμείς να 'μαστε Eλληνες
Με τόλμην κι αρετή και πείσμα
Γράφουμε το τραγούδι μας ελληνικά
Στ' ακριτικά σύνορα του νότου.

Γιώργος Κωνστάντης (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Γιώργος Κωνστάντης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1923 και απεβίωσε το 1999. Λόγω έντονων βιοποριστικών δυσκολιών, δεν ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και από νωρίς αναγκάστηκε να καταφύγει σε διάφορες εργασίες. Κατά τον Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχθηκε στο Κυπριακό Σύνταγμα του βρετανικού στρατού, πολέμησε στην Ελλάδα και κρατήθηκε αιχμάλωτος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία (1941-1945). Το 1963 μετανάστευσε στη Μ. Βρετανία, όπου και παρέμεινε ώς το 1981, οπότε και επέστρεψε, για να εγκατασταθεί στη Λευκωσία. 

Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και το θέατρο (ως ηθοποιός και σκηνογράφος). Στην ποίηση εμφανίστηκε ήδη από τη δεκαετία του 1940. κατά καιρούς δημοσίευε ποιήματά του σε λογοτεχνικά περιοδικά.


Ποιητικές Συλλογές: 

• Σεμνοί στίχοι , 1946 
• Ηρωική πορεία, 1950 
• Περηφάνεια.1959, (σε κοινή έκδοση με έργα των Θ. Στυλιανού και Κ. Κλεάνθους)
• Ταυτότητα , 1989, 
• Η σιωπή κι ο χρόνος, 1990·
• Αφήγηση σημαιοφόρου 1990 

Επίλογος / Κωνστάντης Γιώργος

Λίγοι στίχοι απ’ το βιβλίο αυτό
«μπορεί να ’ναι και οι τελευταίοι»
Ίσως χαρακτούν στην ταφόπετρά σου
«Στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα»
που «είθισται να δολοφονούν τους ποιητάς»
Όπου κυκλοφορεί η ιδιοτέλεια
Με συνοδεία εκτελεστικών αποσπασμάτων.
Στους δρόμους που περπάτησες κι εσύ
Κάποια μέρα ίσως ακουστούνε λίγοι στίχοι
Προσθέτοντας στο τέλος: –Από δω
Πέρασε ένας ολίγον έστω ποιητής
Αμνημόνευτος σε πλαστές ανθολογίες.

Κουρουζιάς Λοιζής (μικρή αναφορά)

Ο Κουρουζιάς Λοιζής ήταν λαικός ποιητής από την   Αραδίππου. Γεννήθηκε το  1884  και απεβίωσε το 1954.

«Όνειρο» / Καβαλλάρης Φαίδρος

                «... και περπατούσα

                ψάχνοντας την έναστρη νύχτα».

Βαρυθυμία επηρεασμένη / Νίκος Βραχίμης

Τι να τον κάνεις τον ρυθμό,

τη μουσική, τη ρίμα

διάλεξε να κρεμαστείς από το νήμα

το λεπτό που να δονεί με το σφυγμό

της κουρασμένης της καρδιάς σου.

Ένας μικρούτσικος παλμός,

το ξέρεις, μυστικός ψαλμός,

λησμονημένος και παλιός,

ηχεί μόλις εντός σου.

Η νύχτα στέκεται μουγγή.

Κάποιος εκφυλισμένος θα βρεθεί

τραγούδι να την κάνει αφού σκεφθεί.

Κι όμως θα σου ’λεγα παντοτινά να κοιμηθείς

να ξεχαστείς και να ξεχάσεις.

Οι άνθρωποι θα πουν με λογικό

πως μοιάζεις κάποιον άνθρωπο

τρελό, ή, ένα παιδί που μαγικό

ντύμα την ποίηση δέχτει και πω! πω!

επηρεασμένος έπαιξε τον τραγικό

μεσ’ τα βαθιά να κοιμηθεί δήθεν ερέβη

Δράξαμε τη μέρα

Δράξαμε τη μέρα
και μέσα απ τη μαγεία του λυκαυγούς
σ' επισκευθήκαμε!!!!

Εμπνευσμένοι,
απ' του ηλίου ανατείλαντος,
το ουράνιο κάλλος,
σε εικονογραφήσαμε!!!

Κόρη πολύπαθη
κόρη τυραγνισμένη.

Σκιαγραφήσαμε,
τη πικρία
την απορία
τη καρτερία
περίτεχνα και στοχευμένα,
στο πρόσωπό σου.
Σε προσωπογραφήσαμε.

Βάψαμε
μαβιά τα μάτια
και χρυσοκίτρινα
τα λυτά σου μαλλιά.

Απεικονήσαμε
γλυκό
σεμνό
και ταπεινό
έντεχνα το χαμόγελό σου
βάφοντας τα πινέλλα μας
με της θλίψης τη μπογιά

Θαυμάσαμε,
την απέρριτη ομορφιά σου
και ακουμπήσαμε το εικόνισμα
στης ψυχής μας τα μύχια
γιά ένα τιμής ένεκεν
καθημερινό προσκύνημα.

Αντί προτύπων

Κάρφωσα την εικόνα σου

στον ιδεατό κόσμο
της σφαίρας της φαντασίας μου
Κόσμε ιδεατέ.
Την κράτησα
σαν ιερό κειμήλιο.
Δεν είχα κάτι άλλο
να σφιχτοδέσω μέσα μου.
Αφού δεν πρόλαβα ποτές
ν' απαθανατίσω
μιά εικόνα πραγματική.
Σαν διάττοντες αστέρες
εξαφανίζονταν με μιάς
απ' το οπτικό πεδίο της ζωής μου.
Κι ότι το μυθοποίησα
αντί του μάννα εξ' ουρανών,
σαν πεφτσστέρι έπεφτε
κι έσβηνε κατά γης.
Γι αυτό έφτιαξα
μιά εικόνα φανταστική.
Έκτοτε γίνεται φάρος
στη σφαίρα του επιθυμητού
και των ανήσυχων αναζητήσεων.
Των πολυτάξιδων περιπλανήσεων.
Ως να' ναι μιά μικρογραφία
της Μικρής Άρκτου
στο σύμπαν της ψυχής.

Χριστίνα Υπεραχου.

[Δαμάσαμε το άλογο]

Δαμάσαμε το άλογο.
Περιορίσαμε έτσι
την αχαλίνωτη φύση του.
Το τιθασεύσαμε.
Σφιχτά τα γκέμια
καθόριζαν την στράτα.
Σ' ανηφοριές, κατηφοριές
ρυάκια και λαγκάδια.
Καλιγωμένες πατημασιές
χαράζανε το διάβα.
Μιά σε χαράδρες δύσβατες
μιά σ' άβατα μονοπάτια.
Μ' άξαφνα....
Τ' άλογο αποχαλινώθηκε
σαν σκόνταψε σιμά σε κάποιο ρέμα.
Χλιμίντριζαν τα θέλω του
κι ούρλιαζαν οι ορμές του.
Αφήνιαζαν τα πάθη του
κλαίγαν οι πεθυμιές του.
Και τα καπούλια τίναζαν
σωρούς μ' απωθημένα.
Στάθηκα και τ' αγνάντευα
γοργά γοργά π' αλάργευε.
Να χάνεται καλπάζοντας
στ' απέραντο του αβέβαιου.
Σε μιά πορεία άγνωστη
Στο αχανές του απρόσμενου.
Κι εγώ να διερωτώμαι.
Εναρκτήριο λάκτισμα;
Ή αποχαιρετηστήριο σάλπισμα;
Όλο ετούτο που άφηνε πίσω του
ο κουρνιαχτός των ποδοβολητών του.

" Άμε στο καλό
κι ας είναι και καλόστρατο
τούτο σου το ταξίδι "

Χριστίνα Υπερμάχου.