ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟ (απογραφή 2011)

Α/Α	ΕΠΑΡΧΙΑ	ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ	ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ Ποσοστό % μεταβολής σε σχέση με την απογραφή του 2001
1	Λευκωσία	325.756	19,0
2	Λεμεσός	235.056	19,6
3	Λάρνακα	143.367	24,4
4	Πάφος	88.266	33,0
5	Αμμόχωστος	46.452	23,1
6	Κερύνεια	--	-
	ΣΥΝΟΛΟ	838.897	21,7

Οι δέκα (10) μεγαλύτεροι ποταμοί (Χείμαρροι) της Κύπρου

Α/Α	ΟΝΟΜΑΣΙΑ	ΜΗΚΟΣ (σε χλμ)	ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
1	Πεδιαίος Πηθκιάς ή Πηδιάς	100 ή κατά μία άλλη μέτρηση 98	Έχει τις πηγές του στην οροσειρά του Τροόδου, κοντά στο μοναστήρι του Μαχαιρά. Ρέει βορειοδυτικά, διασχίζοντας την πεδιάδα της Μεσαορίας και την πρωτεύουσα του νησιού Λευκωσία. Συνεχίζει την πορεία του προς τα ανατολικά, όπου καταλήγει στον κόλπο της Αμμοχώστου, κοντά στην αρχαία πόλη της Σαλαμίνας.
2	Γιαλιάς	88	Πηγάζει από το Τρόοδος, διασχίζει την πεδιάδα της Μεσαορίας και χύνεται στον κόλπο της Αμμοχώστου
3	Σερράχης	55	Πηγάζει από τη βόρεια πλευρά του Τρόοδος και χύνεται στον κόλπο της Μόρφου.
4	Διαρίζος	42	Πηγάζει από το Τρόοδος και χύνεται στην πριοχή των Κουκλίων
5	Ασπρόκρεμος ή Ξερός ή Ξεροπόταμος	41,5	Πηγάζει από το Τρόοδος και στη πορεία του περνά από το δάσος της Πάφου και καταλήγει στην περιοχή των Κουκλίων
6	Έζουσα	41	Πηγάζει από το όρος Τρόοδος και χύνεται κοντά στη Πάφο.
7	Κούρης	38	Πηγάζει από το Τρόοδος και χύνεται στον κόλπο της Επισκοπής κοντά στη Λεμεσό.
8	Ακάκι	37
9	Περιστερώνας	35
10	Οβγό	32

Ωδή εις τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη / Καλλίνος Χριστόδουλος

Ήταν πουλί νυχτερινό, τύπος κομψός,

ωραίος.

Γνωστός μποέμ της εποχής.

Φορούσε πάντοτε στη μπουτονιέρα του λουλούδι.

Δανδής σαν τον Wilde.

Ποιητής εστέτ,

γνώστης καλός της γαλλικής

δεινός του πιάνου βιρτουόζος,

μάστορας του στίχου τρυφερός, ονειροπόλος.

Αγαπούσε τη νύχτα, το φως του φεγγαριού,

κερί που τρεμοπαίζει η ποίησις του,

φεγγάρι που αργοσβήνει η πνοή του.

Η αλήθεια κρύφτηκε μες στους αιώνες / Σιακκαλή Μαρία

Η αλήθεια κρύφτηκε μες στους αιώνες.

Μα ήρθε η ώρα να μιλήσω.

«Εσύ γεννήθηκες για τα μεγάλα!»

Μου είπαν… και μου έδωσαν το χρησμό.

«Εσύ θα φέρεις πίσω την αγάπη που μας κλέψανε,

τα τέρατα και οι θεοί».

Δεν έμαθε ποτέ κανείς πως οι σειρήνες εκείνο το βράδυ

δεν είπαν κανένα τραγούδι.

Άδικα με είχαν δέσει οι σύντροφοι μου στο κατάρτι.

Κανείς δε πίστεψε ποτέ

ότι δεν κατάφερα να λύσω το αίνιγμα της Σφίγγας

μα αυτή γκρεμίστηκε από το βράχο για να περάσω.

Η Μήδεια σκότωσε για μένα τα παιδιά μας

για να μπορέσω να την εγκαταλείψω χωρίς τύψεις.

Η αλήθεια θάφτηκε μες στους αιώνες.

Την αγάπη δεν την έκλεψε κανείς.

Μας άφησε για να ζήσει με τα πλάσματα της μοναξιάς.

Κουκούλι

Κτύπησα την πόρτα

ήταν λες κι άκουσα

την 5η του Μπετόβεν να μου τρυπάει τ’ αυτιά.

Ανοικτή• εκείνος μέσα

πίσω από παραπέτασμα ανθρώπινης κοπριάς

ξέρασα αλλά είπα δε φεύγω.

καλυμμένος από χοντρό στρώμα λίπους

κι η τηλεόραση ν’ ατμίζει απ’ την υπερχρήση

– πάνε έξι μήνες αφότου χώθηκε στο χαράκωμα –

έκανε μια επαναλαμβανόμενη κίνηση [θύμιζε κατανασκασμό]

έλεγε φτιάχνω κουκούλι, να ‘μπω μέσα,

κουκούλι μεταξένιο, ν’ αποδημήσω εντός του.

Την επόμενη μέρα εγώ πάλι εκεί

να μην πω πως δεν προσπάθησα.

Αλλά κουκούλι πουθενά, ούτε καν εκείνος

μονάχα το δέρμα του εκεί αφημένο

προφανώς τ’ άλλαξε κι έφυγε φορώντας άλλο.

Η μπαλκονόπορτα ανοικτή, ίσως και να ‘φυγε _

έρποντας.

Πλησίασα το δέρμα, γλώσσα ακατανόητη γραμμένη απάνω.

Τι ‘ναι αυτά; Ιερογλυφικά; Μα εγώ σχεδόν ούτε αγγλικά δεν ξέρω.

Πρέπει να φέρουμε ειδικούς αιγυπτιολόγους, πεπειραμένους ψυχαναλυτές,

και μια γλυκιά κοινωνική λειτουργό να ερμηνεύσουν.

Να δούμε τι κάνουμε αποδώ και πέρα.

Ίσως κι όχι.

Αμέτρητες φορές μου λένε πως δεν μπορούν όλοι να σωθούνε:

«Εξάλλου αυτός έφυγε, πάει πια. Νόημα κανένα».

Νά σει ο τόπος άξαμον / Παπαδοπούλου Ευριδίκη - Περικλέους

γ «…ήτοι πόλεμοι ήτται σποραί διακενής υπεναντίων έδωδή καμάτων ημών…»

Διπλώννει το μαράζιν της ‘πού κάτω ‘ς την μασκάλην

Έσυρεν την καρκιάν ποξιάν ‘ς τόν νώμόν της μέν σπάση

Άρκοελιά τά σείλη της τα’ άμμάθκια πικραθάσιν

Οί τόποι που άγρώνιζεν τρανταφυλλούιν άλιν

Ένας καμπίτης άνεμος άπλώθει Μεσαρίτης

Χωρκάτης Θέ μου εύλόα τον γρουσόν Κωσταντινάτον

‘Σ τα γόνατα προππέφτει της λαλεί της έλα ννά τον

Τόν νήλιον πού ‘σκοτείνιασεν φέγγει σγοιόν ποσπερίτης

Που ν ό τξαιρός πού έρεσσεν έκουβαλούσαν Θέ μου

Τές μέρες νωστομέρωτες παρθένες κοπελλοϋδες

Σιτάρενες έλιόκλωνες ξημάσκαλες λουσούδες

Καλλιόττερες τής Μεσαρκάς Πλάστη αν είδες πέ μου

Έφτάζυμοι έσπερινοί του κάμπου θεριστάδες

Άσκομαχούσαν τραουδκιάν χρυσάφενες κουτσούλλες

Δρεπάνιν άστραφτεν καρπόν ευλοημένες ούλλες

Τρώαν άγγόνια τξαί παιθκιά ‘χορτάνναν οί μανάδες

Σοθκειά π’ άδροουντύχαννεν άξιος πάντα τέθκοια

Μέ’ ‘ς τό τξελλάριν σπιλαστόν χαρώ τό συμιλόριν

Έκόντεψεν του ουρανού ξφτασεν ώς τά όρη

Άνόρπιστα τόσες χαρές ‘γινήκασιν καντρέθκια

Πέτρενα πήλινα βυζιά σφίγγεις τα νά καρπίσουν

Σέ κούππαν άνεξίθρησκην πού προ Χριστού ‘ς την Λέμπαν

Φωνή πού φτάνν’ ώς σήμμερον ίνταλος την έπέμπαν

Νά ‘σης ‘πού τότες άξαμον οί τόποι νά όρπίσουν

Δελτίον επικαιρότητας / Παπαδόπουλος Μιχάλης

Η πικάντικη στατιστική

της ευμάρειας

Χόντρυνε – λέει – ο πλανήτης

βάρυνε η υδρόγειος

οι κοιλίτσες εκπέμπουν SOS

και στα λιμοκτονούντα ακόμη

με τη λειψυδρία, την πείνα, την ξηρασία, το aids

ανεβαίνουν οι ταχυπαλμίες

τα αυτοκτονικά σπριντ

τα σαβουάρ βιβρ της χαμέρπειας

του παρασιτισμού τα ευμαρή λίφτινγκ

και λες, πότε θα πέσει πάνω σε όλους

μια κοσμική λιμάγκρα

να ρουφήξουμε απνευστί

ολάκερο το εναπομείναν πλεόνασμα

σε θάνατο

Ο Άγγελος και ο Γλύπτης

θέλει τους αγγέλους ξυλόγλυπτους

Βερνικωμένο ξύλο

να μυρίζουν τα φτερά

Ζωύφια να κατοικούν

τα σκαλίσματα τους

Να ‘χουνε κάτι μισοτέλειωτο

Ας υπερίπτανται

κάπου κάπου

Ας ξαναρίξουν τα αιδοία

τ’ ουρανού στην θάλασσα

Η νέα γονιμότητα

να φέρει τ’ άγρια κύματα

κοντά σου

*

Εξακολουθούν

να ‘ναι πυκνά τα στοιχεία

στα γραφτά των αγγέλων

Κανένας βίος

δεν είναι μόνο προφορικός

Κανένας δεν ταξιδεύει

μόνο μέσα στον προορισμό του

*

Ακόμα και άροτρο

έσπρωχναν οι άγγελοι

Άγγιζαν το συρματόπλεγμα

και μάτωναν

Έπλεναν τις πληγές τους

και πονούσαν

Εσύ πως γίνεται να τους

πλάθεις μόνο με την φαντασία

*

Ένα τέταρτο καταστροφή

και τρία τέταρτα θρίαμβος

η ζωή των αγγέλων

Γλύπτη δε σε πιστεύω.

Ανάκριση

Μιαν αύρα

μια γαλήνη αναπολώ

ίσως ανάμνηση ή όνειρο

Σίγουρα για να πω δεν ξέρω

Μα ρίγος νιώθω

όταν τα μάτια σου

το σώμα μου ανακρίνουν

δίχως οίκτο

Φαντάσου να φαινόταν κι η ψυχή μου

Μοναξιές

Εκατομμύρια μοναξιές

συνωθούνται σε λεωφόρους, μετρό, σταθμούς.

Χιλιάδες μοναξιές

συμβαδίζουν εκ παραλλήλου,

σε πορείες, συναυλίες, διαδηλώσεις.

Εκατοντάδες μοναξιές,

παρίστανται σε τελετές, δεξιώσεις, εκδηλώσεις.

Δεκάδες μοναξιές,

μετέχουν σε γεύματα, δείπνα, γιορτές.

Μα οι χειρότερες,

οι πιο φρικτές, οι πιο δυσβάσταχτες,

είναι οι δυο μοναξιές.

Οι δυο μοναξιές δίπλα στον πάγκο της κουζίνας,

μπροστά στην τηλεόραση,

στο υπνοδωμάτιο.