Γιώργος Καλοζώης ( βιογραφία)

Ο Γιώργος Καλοζώης είναι Κύπριος φιλόλογος και ποιητής.

Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1963. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. 

Ποιητικές Συλλογές / έργα:

• « Μεταμορφώσεις », Λευκωσία 1992, Β΄ Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου
• « Πρώτη δολοφονική απόπειρα κατά του Μακαρίου », Λευκωσία 1998
• « Ο ανάποδος κόσμος », Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2000, Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2000 Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου
• « Η μετατόπιση της γης », Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2005
• «Η κλίση του ρήματος», Εκδόσεις Φαρφουλάς, Αθήνα 2009, Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2000 Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου
• « Το μάθημα της περίληψης», Εκδόσεις Φαρφουλάς, Αθήνα 2011
• Τα νύχια του Κόκορα / Εκδόσεις Φαρφουλάς, Αθήνα 2013
• H πλαστικότητα των Μορίων/ 2019

Αποτελέσματα Γ΄ Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού 2019 – 2020 από τους Πνευματικούς Ορίζοντες Λεμεσού

Κατηγορία Έμμετρη Ποίηση:

Αριστείο έμμετρης ποιήσεως: Στην Ντόρα Παπαγεωργίου με το ποίημα «Ζωή».

Πρώτο βραβείο: Στη Μαρία Βογιατζάκη-Ντούζα με το ποίημα «Που είσαι μανούλα μου γλυκιά».
Πρώτο βραβείο Στο Γιώργο Νικολάου Κανάκη με το ποίημα «Δεκαπενταύγουστο».

Δεύτερο βραβείο: Στον Κώστα Σώκο με το ποίημα «SEAMEN’S CLUB».
Δεύτερο βραβείο: Στον Παναγιώτης Σταμάτης με το ποίημα «Πηγή έμπνευσης».

Τρίτο βραβείο: Στην Τζωρτζίνα Κουριαντάκη από με το ποίημα «Ένα Ταγκό».
Τρίτο βραβείο: Στον Ιωάννη Παναγάκο με το ποίημα «Κάτσιφας Κωνσταντίνος της λευτεριάς αητός ».
Τρίτο βραβείο: Στη Στέλλα Πετρίδου με το ποίημα «Λευτεριά ».

Α΄ Βραβείο έμμετρου στίχου: Στη Σοφία Σκλείδα για τους στίχους με τίτλο «Με φιλιά ανατέλλεις ».
Β΄ Βραβείο έμμετρου στίχου: Στη Ζανέτα Κουτσάκη για τους στίχους με τίτλο «Μάνα».

Έπαινος: Στον Αντώνιο Μικέλη με το ποίημα «Ταξίδι αστεράτο»
Έπαινος: Στον Παναγιώτη Κουμπούρα με το ποίημα «Χοηφόρος τ’ ουρανού».
Έπαινος: Στον Γεώργιο Παπασταθόπουλο με το ποίημα
«Ρατσιστής»
Έπαινος: Στον Παναγιώτη Χάννο, με το ποίημα
«Κολλόσι».
Έπαινος: Στον Κωνσταντίνο Φράγκο με το ποίημα «Κοιμωμένη Νέμεσης».
Έπαινος: Στο Μιχαήλ Δημητρίου, με το ποίημα
«Κερύνεια».
Έπαινος: Στην Ιφιγένεια Μετόχη με το ποίημα
«Σαν αερικό ».
Έπαινος: Στη Θωμαΐς Ραγιά Σταύρου με το ποίημα
«Στον ύπνο ».

Κατηγορία Σατιρική Ποίηση:

Πρώτο βραβείο: Στην Αριάδνη Καραγεωργίου με το ποίημα «Μία λύση ».
Πρώτο βραβείο: Στο Γιώργο Νικολάου Κανάκη με το ποίημα «΄Ενας κόκορας λειράτος ».
Πρώτο βραβείο: Λίνα Ν. Παπασταμάτη με το ποίημα «Εξ ουρανών ».

Δεύτερο βραβείο: Στον Κώστα Παπαϊωάννου με το ποίημα «Ο δόκτορας ».
Δεύτερο βραβείο: Στο Χαράλαμπο Χατζηνάκη με το ποίημα «Η κουζουλή ».
Δεύτερο βραβείο: Στην Ελευθερία Κατσιφαράκη με το ποίημα «Τα νιάτα μου ».

Τρίτο βραβείο: Στο Λευτέρη Μουφτόγλου με το ποίημα «Μάνα υπάρχει μόνο μία».
Τρίτο βραβείο: Στη Μαρία Μυλονόγλου, με το ποίημα «Πήραμε το μόριο».
Τρίτο βραβείο: Στον Γεώργιο Παπασταθόπουλο με το ποίημα- σονέτο- «Ναζάκια ».

Έπαινος: Στη Μυρούλα Μαπούρα με το ποίημα «Δαντέλα ή λουλούδι»
Έπαινος: Στον Ιωάννη Παναγάκο με το ποίημα «Αν ήσουν πιο εγκρατής ».
Έπαινος: Στην Ελένη Αντωνίου Κωνσταντίνου με το ποίημα «Κυρ(γ)ιάκος».
Έπαινος: Στο Μιχάηλ Δημητρίου με το ποίημα «Γεροντικός έρωτας ».
Έπαινος: Στον Παναγιώτη Κουμπούρα με το ποίημα «Ψόφα Χάρε μασκαρά ».
Επαινος: Στην Πόπη Γρηγοράκη με το ποίημα «Επάγγελμα οικιακά».
Επαινος: Στη Χρυσούλα Πλοκαμάκη Αττικής με το ποίημα «ο Κωνσταντής κι η Μαριγώ».

Κατηγορία Ποίηση ενηλίκων στον ελεύθερο στίχο:

Αριστείο Ποιήσεως: Στην Ανδριάνα Ρεπανά – Μεταξά με το ποίημα «Η κόρη της Άμμου».

Πρώτο βραβείο: Στη Ζαφείρια Κοτσαμανόγλου με το ποίημα «Η κυρία Σοφία της χορωδίας ».
Πρώτο βραβείο: Στη Νικολίτσα Αζαρία το ποίημα «Αδυναμίες».

Δεύτερο βραβείο: Στην Αλέξια Βίκτωρος με το ποίημα «Καμώματα γαλάζιου ».
Δεύτερο βραβείο: Στην Αδελαίδα Παπαγεωργίου με το ποίημα «Πορεία πλεύσης».

Τρίτο βραβείο: Στο Δομινίκιο Αλεξάνδρο – Βίλντεμπουρ , με το ποίημα «Όλα τα μπορείς».
Τρίτο βραβείο: Στον Πολυχρώνη Τσιριγώτη, με το ποίημα «Άνοιξη».
Τρίτο Βραβείο: Στον Δημήτριο Γκόγκα με το ποίημα «Να με θάψετε όρθιο ».

Έπαινος: Στη Δώρα Μοσχονά με το ποίημα «Παρουσία».
Έπαινος: Στη Δώρα Σακίδου με το ποίημα «Ο δικός σου Γολγοθάς ».
Έπαινος: Στην Παντελίτσα Μουζούρη με το ποίημα «Υπό κατοχήν».
Έπαινος: Στη Νίκη Σκουτέρη με το ποίημα «Αθέατη πάλη».
Έπαινος: Στη Σταματία Μωραϊτη με το ποίημα «οικογενειακή γιορτή».
Έπαινος: Στο Δημήτρη Λαγοπάτη με το ποίημα «Δυο μάτια στο Αιγαίο ».
Έπαινος: Στον Γεώργιο Κουκκουλλή με το ποίημα «Οσμές από το Παρελθόν».
Έπαινος: Στην Ευγενία-Τζένη Τσιούγκου με το ποίημα «Σε περιέχει το σώμα μου».
Έπαινος: Στη Ουρανία Σιαμορέλη με το ποίημα «Θυμάσαι;»
Έπαινος: Στην Χριστιάνα Καμένου με το ποίημα «Εις Κύπρον 2019»
Έπαινος: Στη Μαρία Λεωνίδου Ξενοφώντος με το ποίημα «Απύθμενο εγώ».

Εύφημη μνεία: Στην Ισαβέλλα Τηλεμάχου με το ποίημα , «Η Κύπρος μου».
Εύφημη μνεία: Στο Δημήτρη Λαμπρόπουλο , με το ποίημα «Αναμέτρηση».
Εύφημη μνεία:Στην ΄Αντρεα Παναγιώτου με το ποίημα «Απλά ευτυχία».
Εύφημη μνεία: Στην Ευθυμία Αμανατίδου , με το ποίημα «Αύγουστος».
Εύφημη μνεία: Στη Διαμάντω Γιασεμίδου με το ποίημα «Ανάνηψη».
Εύφημη μνεία: Στην Δέσποινα Καλπακίδου, με το ποίημα «Για τη φίλη μου».
Εύφημη μνεία: Στη Βασιλική Τσαμάκη με το ποίημα «Αγαπημένε μας άγγελε».
Εύφημη μνεία: Στην Ειρήνη Ασημένου με το ποίημα «Δώρο Χριστουγέννων».
Εύφημη μνεία: Στη Δέσποινα Ζαννεττίδου- Πουγεράση με το ποίημα «Θυσία»
Εύφημη μνεία: Στη Γιώτα Αχιλλέως- Δημητρίου με το ποίημα «Απόψε».

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ

Πρώτο βραβείο: Στην Καλλισθένη Ευστρατίου με το ποίημα «Θεέ μου τζιαι να ξανάρκουνταν».

Δεύτερο βραβείο: Στη Μυρούλα Μαππούρα με το ποίημα «Ασσιημοθκιάρτιστη».
Δεύτερο βραβείο: Στην Καίτη Στεφάνου με το ποίημα «Η ρκα».

Τρίτο βραβείο: Στον Κώστα Παπαιωάννου με το ποίημα
«Ο Καψούρης».
Τρίτο βραβείο: Στην Ελένη Αντωνίου – Κωνσταντίνου με το ποίημα «Η Ελεγκού τζιαι το πιλάτες».
Τρίτο βραβείο στην Έλενα Αλεξάνδρου με το ποίημα «Αγάπησα μιαν κορασιάν».

Έπαινος: Στο Σταύρο Χριστοφόρου – Νησιώτη με το ποίημα «Ο καμός της Μάνας»
Έπαινος: Στη Μαρούλα Πανάγου με το ποίημα
«Ο μούρμουρος ».
Έπαινος: Στην Κυριακή Δράκου με το ποίημα «Αχ, Θεέ μου».

Βραβείο σε έμμετρο στίχο: Στην Τούλλα Κακουλή για το έργο της «Ο αππωμένος»

Βραβείο σε ελεύθερο στίχο: Στην Κατερίνα Κωνσταντίνου- Μάτσιου για το ποίημα «Τούτη η γλυκασιά»
Έπαινος σε ελεύθερο στίχο: Στην Όλγα Οικονομίδου για το ποίημα «Αγκάλιασμα»

Κατηγορία Διήγημα ενηλίκων

Αριστείο στον Ιορδάνη Κυριακίδη με το διήγημα «Αναζητείται ο …ζητών ελπίδα»

Πρώτο βραβείο στη Μυρούλα Μαππούρα με το διήγημα «Πικρή ζωή»

Δεύτερο βραβείο στο Δημήτρη Κανονίδη με το διήγημα «Άσπρα τριαντάφυλλα για σένα»
Δεύτερο βραβείο στο Σταύρο Χριστοφόρου Νησιώτη με το διήγημα «Η αθθισμένη αθασιά»

Τρίτο βραβείο στην Άννα Λαϊτσα με το διήγημα «Εκείνον»
Τρίτο βραβείο στη Βάσω – Σίδη Φρανκανδέα με το διήγημα «Φτερούγισμα ψυχής»
Τρίτο βραβείο στην Αναστασία Πλάτωνος με το διήγημα «Το μαρτύριο του Ιορδάνη»
Τρίτο Βραβείο στο Δομίνικο- Αλέξανδρο Βιλντεμπουρ με το διήγημα «Όλα μπορείς αρκεί να το θελήσεις»

Έπαινος στο Χρίστο Κουτσοτάσιο με το διήγημα «Η ιστορία της αδελφή μου»
Έπαινος στον Ιωάννη Παναγιώτου με το διήγημα «Σιωπές»
Έπαινος στη Μαρίνα Λιώλιου με το διήγημα «Το σκοτεινό μουσείο»
Έπαινος στην Αδελαϊδα Δήμου Παπαγεωργίου με το διήγημα «Η παρεξήγηση»
Έπαινος στην Ιωάννα Σαμαρά με το διήγημα «Το κουτό των χαπιών»
Έπαινος στη Νίκη Μπλουτή με το διήγημα «Άναστενάζω τρέμει η γη»
Έπαινος στην Παναγιώτα Λαμπρή με το διήγημα «Στην κρήνη της συκιάς»
Έπαινος στον Σεραφήμ Μπαζάνη με το διήγημα «Επανεκκίνηση Ζωής»
Έπαινος την Κωνσταντίνα Κιζήλου με το διήγημα «Χωρίς χρόνο…»
Έπαινος στην Ιωάννα Αδάμ με το διήγημα «Ο κολιές»

Εύφημη μνεία στην Πολυξένη Ζαρκαδούλα με το διήγημα με τίτλο «Η δύναμη της αγάπης»
Εύφημη μνεία στη Δώρα Μοσχονά με το διήγημα
«Ξεπερνώντας τα όρια»
Εύφημη μνεία στη Σωσώ Μακρή με το διήγημα «Η Ιστορία της Ίριδας»
Εύφημη μνεία στη Δέσποινα Ζαννεττίδου – Πουγεράση με το διήγημα «Άγγελος με γιασεμί»
Εύφημη μνεία στη Νίκη Σκουτέρη με το διήγημα «Πηνελόπη»
Εύφημη μνεία στην Ουρανία Σιαμορέλη με το διήγημα «Το τρένο»
Εύφημη μνεία στη Μαριάννα Χριστοδουλίδου Με το διήγημα «Το αγόρι στο παράθυρο»
Εύφημη μνεία στην Εύα Μπατιστάτου με το διήγημα «Τα νερά του ξύλου»
Εύφημη μνεία στον Αντώνιο Ευθυμίου με το διήγημα «Πολίτικη ιστορία»
Εύφημη μνεία στην Ειρήνη Ασημένου με το διήγημα «Το σπίτι της μουγκής»
Εύφημη μνεία στη Μαρία Χαριλάου με το διήγημα «Η λύτρωση»
Εύφημη μνεία στην Ελίνα Σταμπούλη με το διήγημα «Το βιβλίο της καληνύχτας»

Βραβείο για μαθητές Γυμνάσιου- Λυκείου στην κυπριακή διάλεκτο:

Στην Δαμιανή Κουμενή με το ποίημα «Τα κάλλη τους τα όμορφα».

Ποίηση για μαθητές γυμνασίου – λυκείου:
Αριστείο ποιήσεως στον Γεώργιο Μπάρδη με το ποίημα «Το σφάλμα των αιώνων».

Πρώτο βραβείο: Στον Ορέστη Φώτη Μικελάκη με το ποίημα «Πως θα μπορούσες να το πεις».

Δεύτερο βραβείο: Στην Ελευθερία Φαλιδούρη με το ποίημα «Για εσένα».
Δεύτερο βραβείο: Στην Αικατερίνη Πετσούδη με το ποίημα «Μεσονύκτιοι συλλογισμοί».

Τρίτο βραβείο: Στην Ιωάννα –Ευσταθία Γιαγκούση με το ποίημα «Αναμνήσεις»
Τρίτο βραβείο: Στην Αθανασία – Παναγιώτα Χρυσογέλου με το ποίημα «Να σκύψεις»

Έπαινος: Στην Αικατερίνη Οικονόμου με το ποίημα «Η Πόλη της ευτυχίας».
Έπαινος: Στην Ευαγγελία Τζίντζα με το ποίημα «Κολύμπι».
Έπαινος: Στην Ειρήνη Παπαθανασίου με το ποίημα «Η Πόρτα».
Έπαινος: Στη Μελίνα Καρούσου με το ποίημα «Η αναγνώστρια αγνοείται».
Έπαινος: Στον Παλαιχωρίτη Σωκράτη με το ποίημα «Το μειδίαμα της μούσης».

Κατηγορία Διήγημα για μαθητές Γυμνασίου – Λυκείου:
Αριστείο διηγήματος στη Δήμητρα – Μαρία Κυριαζή με το διήγημα «Κολοσσαίο».

Πρώτο βραβείο στην Έλενα Χαρίση με το διήγημα «Ξενοδοχείο Vienna».
Πρώτο βραβείο στην Αθανασία – Παναγιώτα Χρυσογέλου Με το διήγημα «Οκτώ ανάσες».

Δεύτερο βραβείο στην Ιμπέρια Μποζίκη με το διήγημα «Σπάζοντας την σιωπή».

Τρίτο βραβείο στη Στην Ευθυμία Μπουργαζά με το διήγημα «Μια παραδεισένια ζωή».

Έπαινος στην Αδαμαντία Κοτσώνη με το διήγημα «Μία συγκλονιστική γνωριμία».
Έπαινος στην Ελένη Ζηνωνίδη με το διήγημα «Σκούρο γκρι».
Έπαινος Στη Φένια Παπαδούλη με το διήγημα «Αγγλικός κήπος».
Έπαινος Στη Βίλλυ Δημητροπούλου με το διήγημα «Η αγάπη φέρνει την αιωνιότητα»

Παγκόσμια Ημέρας Ποίησης 21 Μαρτίου 2020 με την σφραγίδα της Πολιτιστικής Κίνησης Λάρνακας (ΦΙΛΟΠΟΛ)

Η δίνη του Πανδημίας είχε σας αποτέλεσμα και την ματαίωση της εκδήλωσης με τίτλο «Ανέκαθεν η Ποίηση» που θα διοργάνωνε  η Πολιτιστική Κίνηση Λάρνακας ΦΙΛΟΠΟΛ σε συνεργασία

με το Μουσείο Πιερίδη και με τη συμμετοχή ηθοποιών του Θεάτρου Σκάλα,

και άλλων εκλεκτών Φίλων της Λογοτεχνίας και του Πολιτισμού το Σάββατο 21 Μαρτίου από τις 6:00μ.μ. μέχρι τις 8:00 μ.μ.στις αίθουσες του Μουσείου Πιερίδη στη Λάρνακα. Όμως Η Πολιτιστική Κίνηση ΦΙΛΟΠΟΛ κατόρθωσε μέσω του διαδικτύου να τιμήσει την ποίηση καλώντας τους ποιητές να συμμετάσχουν με ποιητικές αναρτήσεις στις σελίδες της. Ποιήματα που σας παρουσιάζουμε σήμερα μέσα και από το ιστολόγιό μας, όπως και το εισαγωγικό της διαδικτυακής ποιητικής συνεύρεσης της ποιήτριας Αγγέλας Καιμακλιώτη και προέδρου της ΦΙΛΟΠΟΛ. 

ΑΝΕΚΑΘΕΝ Η ΠΟΙΗΣΗ

Η ποίηση είναι η παγκόσμια γλώσσα, μέσω της οποίας οι άνθρωποι ανεξάρτητα από τις διαφορές μας, προσεγγίζουμε την έννοια του θεϊκού στοιχείου στη ζωή. Είναι η συνεκτική ουσία της ταυτότητας των λαών αλλά παράλληλα και το όχημα με το οποίο συναντώνται οι πολιτισμοί.

Γλώσσα και νόηση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Λέξη και σκέψη αποτελούν τις δύο όψεις του ποιητικού νομίσματος, του ποιήματος. Η λέξη για τον ποιητή δεν είναι μια απλή μορφή έκφρασης αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η ψηφίδα με την οποία θα δημιουργήσει το δικό του ψηφιδωτό, έναν καινούριο εννοιολογικό χάρτη πορείας. Για να αναπτυχθεί το ψηφιδωτό σε έργο ποιητικής τέχνης θα πρέπει ο ποιητής να διαλέξει σωστά τις κατάλληλες ψηφίδες- λέξεις έτσι ώστε στην άλλη όψη του ποιήματος να υπάρχει η σκέψη, το νόημα. Η κολλητική ουσία – καθοριστική για τη στερεότητα του ψηφιδωτού - είναι η ψυχή του ποιητή, αυτό που λέμε νόηση, ας το πούμε ψυχικό αποτύπωμα.

Ποίηση είναι η μαγική στιγμή που η λέξη μεταμορφώνεται. Η μεταμόρφωση αφορά την ουσία του σημαινόμενου, μετασχηματίζει ας πούμε το βλέμμα του εαυτού μεταφέροντας το σε ένα πεδίο εκτός εαυτού όπου επιχειρεί υπερ-οπτικά. Ένα βότσαλο με φτερά που καταφέρνει να πετάξει, έστω και χαμηλά.

Ο κόσμος ζει ποιητικά από την αρχή της ιστορίας. Η πορεία του ανθρώπου στη γη έχει καταγραφεί κι εκφραστεί ανέκαθεν, ποιητικά, μέσα από ύμνους, ψαλμούς, έπη, δημοτικά τραγούδια και μοιρολόγια. Ελπίζω πως θα συνεχίσει να ζει και να πορεύεται ποιητικά εις τους αιώνες.

Το ποίημα που αντέχει στο χρόνο είναι αυτό που δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε ή να θυμόμαστε ποιος το έγραψε. Αυτό που σιγοψιθυρίζουμε αυθόρμητα στις μικρές ή στις μεγάλες μας στιγμές, έστω κι αν από αυτό θυμόμαστε μόνο κάποιους στίχους. Τα δημοτικά τραγούδια και τα νανουρίσματα, ας πούμε. Ανθεκτικά και διαχρονικά είναι πρωτίστως τα μεγάλα έργα που άλλαξαν την ιστορία και την ανθρωπότητα.

Είναι εντυπωσιακή η δύναμη της ποίησης. Και είναι πολλά τα παραδείγματα όπου ένα ποίημα ή ένα ποιητικό έργο ξεσήκωσε λαούς και τους οδήγησε στην ελευθερία. Ανέκαθεν λοιπόν η ποίηση, συνοδοιπόρος του λόγου, της ψυχής, του πολιτισμού και της ελευθερίας του ανθρώπου.

Αγγέλα Καϊμακλιώτη

Πρόεδρος της Πολιτιστικής Κίνησης Λάρνακας - ΦΙΛΟΠΟΛ

**

Κωνσταντίνος Καβάφης «Τείχη»

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

**

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, «ΤΟ ΕΡΗΜΟΝΗΣΙ»

(από Τα Ρω του Έρωτα, 1972)

Γεια σου Απρίλη
γεια σου Μάρτη
και πικρή Σαρακοστή

βάζω πλώρη και κατάρτι
και γυρεύω ένα νησί
που δε βρίσκεται στο χάρτη.

Το κρατάνε στον αέρα
τέσσερα χρυσά πουλιά
δε γνωρίζω εκεί πέρα
ούτε κλέφτη ούτε φονιά
ούτε μάνα και πατέρα.

Τα λουλούδια μεγαλώνουν
κάθε νύχτα τρεις οργιές
τις ακρογιαλιές ισκιώνουν
και τα δέντρα στις πλαγιές
σαν καβούρια σκαρφαλώνουν.

Μες στης ερημιάς τ’ αγέρι
όλ’ αγιάζουνε μεμιάς
πιάνεις του Θεού το χέρι
και τα κύματα ακουμπάς
σαν αγριοπεριστέρι.

Γεια σας έχτρες γεια σας μίση
και γινάτι καθενός
άμα βρεις το ερημονήσι
όλα τ’ άλλα είναι καπνός
μια φορά να το ‘χεις ζήσει».

**

Τα Αντικλείδια

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. ‘Ομως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
‘Ισως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Γιώργης Παυλόπουλος
Από τη συλλογή «Τα αντικλείδια»,

**

ΜΙΣΉ ΑΝΟΙΞΗ

Παράθυρο ανοιχτό
ίσως κάποια ξεχασμένη
πυγολαμπίδα
από το κρησφύγετο της
φτερουγίσει
να φαντάξει η νύχτα
Ανύπαρκτη μυρωδιά
Το ζουμπούλι
δεν αναστήθηκε
ούτε η γαρδένια
Μισή Άνοιξη!
Ορφάνεψε ο χρόνος..
Ξέμειναν τα πεφταστέρια
σε άγνωστους ουρανούς
Λίγη θάλασσα
Περίλυπα λιγοστά
χελιδόνια μόνο στο φως της μέρας
Λειψά τα μαγιάτικα στεφάνια
Θα πενθήσει πάλι η Πρωτομαγιά
Κι οι ποιητές έγκλειστοι
στην απόγνωση της χαμένης άνοιξης…

Εύα Γεωργίου

**

Ενθουσιασμένη σε ανακάλυψα Ανάμεσα σε ψυχές νεκρών να παιχνιδίζουν γύρω σου Κι ένιωσα τη γλώσσα σου στο αίμα μου Όλοι μιλούσαν γι’ αυτό το πλεονέκτημα που θα μου αποκαλύψεις
Πες μου λοιπόν από πού βγαίνουν τόσοι νεκροί
Δεν είναι συναίσθημα η μελαγχολία μικρή
Είναι τρόπος να υπάρχεις Όπως όταν ξεκουράζεις το πρόσωπο στα γόνατά σου
Και κοιτάς έξω σαν να ακούς το κύμα
Από εκείνη τη θάλασσα που απαρνηθήκαμε
Κι αν πάλι βρίσκεις ερωτεύσιμες τις πλάνες Πόσο λες να μας πονέσει η ελπίδα
Αν πρέπει να ταχτώ Θα ταχτώ στη φαντασία Εδώ που βρέχει
Κι εσύ είσαι πολύ όμορφη στη φωτογραφία
Φέρεις την Κίνηση
Τη μανία του πανικού
Μα τον εξεγερμένο έρωτά μας Απειλεί η αγάπη ακόμα
Δεν ξέρουμε να λέμε σ’ αγαπώ Χωρίς αλάτι στα χείλη
Θα ζήσουμε ανάμεσα σε δυο καθρέφτες Τι έχει πάει τόσο λάθος μαζί σου
Για να μου αρέσεις τόσο πολύ Θέλω να σε φιλήσω Εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος



Νίκος Ειρηνάκης

**

"Ατιτλο" Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι

Η ποίηση είναι ένα ταξίδι
Σ’ άγνωστη χώρα.
Η ποίηση είναι ταυτόσημη
Με την παραγωγή ραδίου.
Για μια και μόνο λέξη
Λιώνεις χιλιάδες τόνους
Γλωσσικό μετάλλευμα.

**

ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ,Ζ 146-149

«οίη περ φύλλων γενεή,τοίη δέ καί ανδρών.
φύλλα τά μεν τ’ άνεμος χαμάδις χέει,άλλα δε
θ’ ύλη τηλεθόωσα φύει,έαρος δ’ επιγίγνεται ώρη.
ως ανδρών γενεή η μέν φύει η δ’ απολήγει.»

Θνητές γενιές,σκορπάτε σαν τα φύλλα-
βάζει στη θέση σας άλλα η φύση,
ώσπου κι αυτά μια μέρα θα σκορπίσει
φύσημα ανέμου σαν ανατριχίλα.

**

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΤΕΤΑΝΟΣ

Ευτυχώς πέρασε κι αυτή
η μέρα και ζούμε.
Το ‘ζούμε’ σηκώνει πολλή κουβέντα,
αλλά με το θέμα έχουν ασχοληθεί
πολλοί και θεωρείται λήξαν.
(Το «ν» στο τέλος μ’ ενοχλεί.
Αν κάνουμε μερικές αλλαγές
στα γράμματα και στον τονισμό
έχουμε τη λέξη λύσσα που τόσο
ταιριάζει στην περίπτωση.)
.
Το θέμα όμως είναι άλλο.
Λοιπόν, ευτυχώς –επιμένω–
δεν έπαθα τέτανο με τόσες
σκουριασμένες λέξεις που παιδεύομαι.
Και μου ’πε ο ψυχίατρος χτες το βράδυ:
– Βρε Γιάννη, φόρα και καμιά φορά γάντια.
.
Μα γίνονται αυτές οι δουλειές
με γάντια;
.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ
.
Από τη Συλλογή ‘Το χρονόμετρο’, εκδόσεις Κέδρος, 1972

**

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ 




Η ανορεξία της ύπαρξης (2011)

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω
κάνω πως γελάω
δεν επιθυμώ το αδύνατο
ούτε το δυνατό
τα απαγορευμένα για μένα σώματα
δε μου χορταίνουν τη ματιά.

Τον ουρανό καμιά φορά
κοιτάω με λαχτάρα
την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του
κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται
στη γοητεία της νύχτας.

Η μόνη μου συμμετοχή
στο στροβίλισμα του κόσμου
είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.

Αλλά νιώθω και μια άλλη
παράξενη συμμετοχή∙
αγωνία με πιάνει ξαφνικά
για τον ανθρώπινο πόνο.

Απλώνεται πάνω στη γη
σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο
που μουσκεμένο στο αίμα
σκεπάζει μύθους και θεούς
αιώνια αναγεννιέται
και με τη ζωή ταυτίζεται.

Ναι, τώρα θέλω να κλάψω
αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.

**

ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΟΥ / Πιέρ Πάολο Παζολίνι

Ούτε λαός αραβικός, ούτε λαός βαλκανικός, ούτε λαός αρχαίος
μα έθνος ζωντανό, έθνος ευρωπαϊκό:
και τι είσαι; Γη των δούλων, των πεινασμένων, των διεφθαρμένων ηγετών
δουλοπάροικων, νομαρχών αντιδραστικών,
δικηγορίσκων πασαλειμμένοι με μπριγιαντίνη και πόδια βρώμικα
φιλελεύθερων λειτουργών, θρασίμια όπως οι φαρισαίοι θείοι,
ένα στρατόπεδο, ένα εργαστήρι, μια ελεύθερη παραλία, ένα πορνείο!
Εκατομμύρια μικροαστών, όπως τα εκατομμύρια των γουρουνιών
βόσκουν σπρώχνοντας κάτω από τα άθικτα αρχοντικά
ανάμεσα στις ξεβαμμένες πια αποικιακές κατοικίες, όπως οι εκκλησίες.
Ακριβώς επειδή υπήρξες, δεν υπάρχεις πια,
ακριβώς επειδή ήσουν συνείδηση τώρα είσαι ασυνείδητη.
Και μόνο επειδή είσαι καθολική, δεν μπορείς να σκεφτείς
πως το δικό σου κακό είναι κάθε κακό: ενοχή κάθε κακού.
Βούλιαξε στην ωραία σου θάλασσα, κι ελευθέρωσε τον κόσμο.

**

ΠΟΙΗΣΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ( ΠΕΡΙ ΛΟΙΜΩΔΩΝ ΝΟΣΩΝ...)Απόσπασμα από τον Κανόνα του Ακαθίστου Ύμνου, ο οποίος γράφτηκε τον
9ο αι.από τον Ιωσήφ τον Υμνογράφο: ''Νεκροί δια σου ζωοποιούνται/ ζωή γαρ την ενυπόστατον εκύησας/ εύλαλοι
οι άλαλοι πρώην χρηματίζοντες/ λεπροί αποκαθαίρονται/ νόσοι διώκονται/ πνευμάτων αερίων τα πλήθη/ήητνται Παρθένε, βροτών η σωτηρία''.

**

ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ

Δρομολογείται τ’ όνειρο
Εισιτήρια μετ’ επιστροφής
Αδιέξοδα άνευ οδοκαθαριστού
Τα διόδια αναπόφευκτα
Σημειώνω στο ημερολόγιο
ακόμα μια υπενθύμιση
για έξοδο νυχτερινή

Σαν σφαλίσεις τα βλέφαρα
για των ενυπνίων το ταξίδι
θα’ μαι εκεί συνοδοιπόρος
να δαμάζω τα χνάρια
στις επικίνδυνες στροφές
Θ’ αγναντεύω τα ξέφωτα
με της αλήθειας το μίτο
Εκεί!

Εκεί, που οι αποσκευές
περιμένουν στο κεφαλόσκαλο
για τον επόμενο μισεμό
κι ας επιστρέφουμε
από του φεγγαριού
τη στράτα…

Ιωάννας Παπαντωνίου

**

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΝΑΤΟ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

Με το μολύβι σβήνει ένα φως.
Έρχεται θάνατος
και σε τυλίγει σαν ένα πελώριο δένδρο με κίτρινα φύλλα.
Δεν στοχάζεται πλην των άλλων
που θα φωνάξουν με δύναμη
και θα πούνε: Αθάνατος
καθώς ένα μικρός λεμονανθός θα σβήνει.

Είναι ο Χειμώνας που λιώνει στην ζωή,
κι ανθίζει η Άνοιξη.
Η προσμονή σέρνεται με το φίδι
ανάμεσα στους στίχους του ευαγγελίου.
Είναι το ίδιο φίδι που μας έδωσε την ζωή να την ζήσουμε
και εάν προλάβουμε να ρωτήσουμε λέμε: την ζήσαμε;

Κι εσύ ζήτησες για μαξιλάρι το μπράτσο μου
και μέσα στο στρατσόχαρτο το όνειρο σου
σύννεφο να στάζει.

Η κραυγή σου πορεύεται
καθώς το ατσάλι σπάει την σιωπή
και το μαύρο την γεύεται.

Το μάτι μου κλείνει σαν πόρτα
Σαν παραθύρι με πόμολο μια πένα
Κι απλώνεται στις λιάστρες να το ξεράνει ο άνεμος.

Μέσα στο μέτρο σκάλισες την καμαρούλα σου
σε διάφανο βάζο η στάχτη κι ένα γαρύφαλλο
στην κεφαλή.

Τότε δεν μπορείς να αποφύγεις τον μέλλοντα.
Ναυαγός στη γραμμή του θανάτου.
Μ΄ ένα μολύβι κουπί ως που να φτάσεις;

**

ΡΟΔΟ ΑΜΑΡΑΝΤΟ

Γεννήθηκες με αυτοκρατορικά προνόμια
ανάδυες σαγήνη υπερκόσμια.
Κι όμως...
επιλογή σου τελική
η σιωπή.
Αφουγκράσου τον άνεμο.
Σε προσκαλεί.

Μαρία Χριστοδούλου

**

"Γέφυρες, γέφυρες, γέφυρες...
οι σκέψεις
μα κι οι πράξεις
ο χρόνος
μα πάνω απ΄όλα η αγάπη
Και κάπου εκεί
εσύ
να ενώνεις τα πάντα
Κάθε λέξη με βουρκώνει
που πάει να πει
πως βρήκα τον δρόμο"

"Ελένη" Στέλιος Στυλιανού

**

Όμορφη που είναι η Άνοιξη
Όμορφη που είναι η ζωή μας
Όμορφος που είναι ο κόσμος μας
Που πήγε όμως η ψυχή μας;
Ανάσα είναι οι σκέψεις μας,
Ανάσα η συνείδηση μας,
Ανάσα είναι οι αξίες μας,
Ανάσα και τα ιδανικά μας,
Έλα Αγάπη φώλιασε βαθιά μες στη ψυχή μας!!!

Χριστιάνα Κοσμά Κυριαζή

Ιωσήφ Κυριάκος Π. (μικρή αναφορά)

Ο Ιωσήφ Κυριάκος Π. είναι Κύπριος Ποιητής

Ποιητικές Συλλογές:

Απλές σκέψεις του γράφοντος: Πρώτη ποιητική συλλογή

Η ζωή μου μια εκκρεμότητα : Ποιητική συλλογή της Άντρης Ιωάννου (2019) (απόσπασμα)

Ήρθαν οι ειδικοί να μιλήσουν για αγάπη

Έβγαλαν τα μέτρα τους,

έκαναν υπολογισμούς,

διαβουλεύτηκαν μεταξύ τους και αποφάνθηκαν.

Εσύ αγάπα αυτόν,

εσύ εκείνον.

Έκτοτε, οι άνθρωποι βαδίζουν

Με το πόρισμα των σοφών.

Αυτών,

που περίεργο!

Δεν αγάπησαν ποτέ.

**

Προσπάθησα να βρω λέξεις για εκείνη

την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε.

Αλλά δεν τα κατάφερα.

Προσπάθησα να βρω λέξεις για εκείνες

τις στιγμές που σε έβλεπα να φεύγεις.

Αλλά δεν τα κατάφερα.

Τώρα κατάλαβα.

Για όλες τις στιγμές που δεν βρίσκεις λόγια

για να τις περιγράψεις,

υπάρχει ένα όνομα.

Ζωή.

**

Η αγωγή,

περιμένει.

Ένα παιδί,

περιμένει.

Η δουλειά,

περιμένει.

Μια αγάπη,

περιμένει.

Η ζωή μου

μια εκκρεμότητα.

Άντρη Ιωάννου (μικρή αναφορά)

Η Άντρη Ιωάννου γεν­νήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '70 σ' ένα χωριό της επαρχίας Λευ­κω­σίας. Μετά την απο­­φοίτησή της από το Λύκειο Παλ­λου­­­ριώτισσας, ακολούθησαν οι σπου­­­δές στη Φαρμακευτική στο Πα­νε­­πιστήμιο Αθηνών και στην Κοινω­νιολογία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπου­δών στον τομέα της Πο­λι­τι­κής Υγεί­ας και Σχεδιασμού Υπη­ρε­σιών Υγείας. 

Ποιητικές συλλογές:Η Ζωή Μου, Μια Εκκρεμότητα / 2019

16 αριθμοί και 24 γράμματα: Ποιητική Συλλογή του Δημητρίου Γκόγκα (e-book) / 2019

1.        

Στο μικρό δωμάτιο,

μέτρησε τέσσερις

άσπρους τοίχους.

Ψηλά ο ουρανός.

«Ήρθε η Άνοιξη», σκέφτηκε.

Τους έβαψε γαλάζιους

και πνίγηκε στη θάλασσα.

2.        

Στο σκονισμένο κομοδίνο

είχε ξεχάσει τα σκουλαρίκια της.

Με χάλκινες ζωγραφιές.

               Σε κλουβί,

μικρά πουλιά

είχαν τα φτερά της.

Το ίδιο βράδυ

πέταξαν μακριά.

3.        

Ήθελε πάντα

να περπατήσει

κάτω απ΄ τους ήχους της βροχής,

με μια ομπρέλα να γέρνει

στον κυρτό της ώμο.

Κάποια ημέρα

έβρεχε πολύ

από το χάραμα,

πήρε απ΄ το μπαούλο την ομπρέλα,

την έβαλε με προσοχή στον ώμο,

η βροχή σταμάτησε ευθύς.

4.        

Η δουλειά που είχε

δεν τον ευχαριστούσε απόλυτα.

Κρύφτηκε με επιμέλεια

πίσω από τη φράση: δόξα τω θεώ

που έχω δουλειά.

«Αυτονόητο»,

μονολόγησε,

και συνέχισε να μαζεύει

τα σκουπίδια του Δήμου.

Κάπου – κάπου κοίταζε

τον κόσμο που περνούσε

βαδίζοντας

στην κορυφογραμμή των βλεφάρων.

5.        

Το είχε αποφασίσει από βραδύς.

Μόλις ξημερώσει θα συγυρίσει

το σπίτι.

Σηκώθηκε,

ήπιε κρύο καφέ,

έκανε ζεστό μπάνιο,

έβαψε είκοσι νύχια,

είδε τηλεόραση,

ντύθηκε αργά,

βγήκε έξω στην πόλη.

Συγύρισε τον εαυτό της,

δεν ήθελε να λερωθεί.

Μπορείτε να την "κατεβάσετε" πατώντας επί του συνδέσμου: 

https://www.openbook.gr/16-arithmoi-kai-24-grammata/

η επισκεπτόμενοι τον σύνδεσμο: 

http://dimitriosgogas2991964.blogspot.com/2019/04/16-24.html

ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΤΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ / Γεωργίου Αντώνης

Όσο μεγαλώνουν
να τους μιλάτε πιο πολύ
να τους τηλεφωνείτε κάθε μέρα, έστω για μια καλημέρα
να τους αγκαλιάζετε μ' οποιαδήποτε αφορμή
να τους λέτε και γλυκόλογα, ακόμα και σ' αγαπώ
-είναι πιο απλό απ' όσο νομίζετε-
προπαντός μην αφήνετε εκκρεμείς
θυμούς και άλυτους καβγάδες
να 'ναι λες και τους αποχαιρετάτε
κάθε φορά που φεύγετε μετά τον καφέ
το κυριακάτικο τραπέζι, τη βόλτα
μυστικά να ψιθυρίζετε "αντίο"
να 'ναι λες και φεύγετε ταξίδι μακρινό για καιρό
γιατί αν φύγουν για πάντα πρώτοι εκείνοι
και παραμείνουν εκκρεμότητες αγάπης
θα 'ρχονται θλιμμένοι στον ύπνο σας
θα τους μιλάτε, θα τους εξηγείτε
μα δυστυχώς
δε σας ακούνε πια

[ἂν τύχει ὅμως ]

ἂν τύχει ὅμως 
καὶ συμϐεῖ κάποιος στίχος 
ἢ χαμογελάσει καμιὰ φωτογραφία μου
τὰ κοινοποιῶ ἀμέσως 
ὄχι τόσο γιὰ τὰ like σας 
ὅσο γιατὶ 
αὐτὰ ποὺ διαϐάζετε ἐδῶ 
καὶ αὐτὸ τὸ χαμόγελο 
– στημένο ἔστω – 
εἶναι αὐτὴ τὴν ἐποχὴ 
ὅ,τι μπορῶ νὰ προσφέρω 
γιὰ νὰ σᾶς πῶ 
ἂς κρατηθοῦμε

Τα ποιήματά σου / Αριστοτέλους Τάσος

Έπρεπε τα ποιήματά σου
να βρίσκονται στα σχολικά βιβλία,
στα πανεπιστήμια.
Αλλά ποιος είμαι εγώ που το λέει αυτό;
Ένας οραματιστής είμαι,
που το μόνο που καταφέρνει
είναι να κόβει τετράγωνες γάζες
τα ποιήματά σου
και να τα βάζει στις πληγές του!

Διψώ και άλλα ρήματα: Ποιητική Συλλογή της Δέσποινα Αρέστη (έτος 2019) Κριτική

Με την ποίηση ομολογώ πως έχω κάποιο θέμα. Ξεκινώ από το αυτονόητο ότι είναι το πιο δύσκολο είδος λογοτεχνίας. Κι αν τα πεζογραφήματα, οποιασδήποτε μορφής, αποτελούν τον κυρίως ναό της λογοτεχνίας, τότε η ποίηση αποτελεί το ιερόν αυτού του χώρου. Όταν λοιπόν αποφασίσεις πως έχεις αρκετά μπαγάζια και κότσια να μπεις στον έκπαγλο τούτο χώρο, βγάζεις πρώτα τα παπούτσια στην είσοδο και μπαίνεις με πολύ σεβασμό, και προχωρείς με σεμνότητα, με πολύ φωτισμένη έμπνευση, αλλά προπάντων με ψυχική ανάταση. Αυτό είναι το θέμα που έχω με την ποίηση, αν με καταλαβαίνετε.

Η Δέσποινα Αρέστη, είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που με γοήτευσαν, που έκαναν να στεριώσει μέσα μου η σκέψη πως όσο εμφανίζονται τόσο αξιόλογοι ποιητές όσο η Δέσποινα Αρέστη οι ποίησή μας θα διατηρηθεί στα επίπεδα που έφτασαν την ποίηση οι, Μόντης, ο Χαραλαμπίδης, Ανθίας, Αχιλλέας Πηλιώτης, Κουκουμάς, και τόσοι άλλοι, για να μην αναφερθώ στους πιο παλιούς Λιπέρτη, Μιχαηλίδη. Δεν έχω σκοπό να κάνω εκτενή ανάλυση του έργου της σ’ αυτό το χώρο. Εξάλλου αυτό το έκανε με μεγάλη επιτυχία η εξαιρετική λογοτέχνιδα κυρία Κοκαράκη με εξαιρετική επιτυχία στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής «Διψώ και άλλα ρήματα», και την οποίαν, δοθείσης της ευκαιρίας, ειλικρινά συγχαίρω.

Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά της γραφής της. Κοντά μου έφθασαν και πολλές φορές ψηλάφισα τους εσωτερικούς της κλυδωνισμούς με τις αποχρώσεις πολλές φορές έντονες του πάθους και των συναισθημάτων της. Η σκόπιμη χρήση της κυπριακής διαλέκτου, όταν η ίδια επιλέγει να την χρησιμοποιήσει, είναι ένα ποιητικό κρεσέντο που αποσκοπεί να παρασύρει τον αναγνώστη στη δύνη των δικών της συναισθημάτων της προσδίδοντας δύναμη στον λόγο της, θέτοντάς το στην υπηρεσία του σκοπού του ποιήματος. Εντύπωση μου κάνει επίσης η διαλεκτική σε ορισμένες περιπτώσεις του στίχου της όπως και η φιλοσοφική δομή του. Το πέρασμα από τις ποσοτικές αλλαγές στη ποιοτική μεταμόρφωση των πραγμάτων σαν μια από τις πιο βασικές φιλοσοφικές κατηγορίες πράγμα που δείχνει την ευρύτητα των γνώσεών της.

Θα μπορούσα να μιλώ με τις ώρες για την αξία της ποίησης της Δέσποινας Αρέστη. Δεν είναι όμως σκοπός αυτής της αναφοράς μου. Παρακαλώ όπως το εκλάβετε σαν μια δική μου εσωτερική ανάγκη, ένα καθήκον ας πούμε στην ποίηση.

Γιάννης Μελέσιος - Συγγραφέας