Έρωτας / Νικολάου Θεοδόσης

Ο έρωτας είναι ένα μαρτύριο κι ένας καημός που δεν αναπνέει

Πυρπολεί την ψυχή μας και τη γεμίζει με στάχτες.

Δέντρο που φλέγει και κατατρώγει την κόκκινη ομορφιά του

Μέσα στο καλοκαίρι.

Η νύχτα ξεφορτώνει την οδύνη της πάνω στο μέτωπό μας.

Ο ύπνος ετοιμάζει τραγικά προσωπεία που θα φορέσουν τα

όνειρα.

Μας ξεφεύγει ο σπάγκος

Κι ο χαρταετός μας

Άθυρμα στη συνομιλία των ανέμων.

Στα χέρια μας στάχτες, στο κορμί μας αιθάλη.

Κι όμως πρέπει ν’ αντέξουμε να δούμε το φεγγάρι.

Απόψε ο κύκλος του τριακοσίων εξήκοντα μοιρών.

Ένα ζευγάρι ερωτευμένων με το κεφάλι μέσα στο Γαλαξία

Εγκάθειρκτοι στη φυλακή των χεριών τους

Περιφρονούν τις στιγμές και μιλούν για αιώνες

Κι όμως η άλλη μέρα τούς τοποθετεί σε χωριστούς δρόμους.

Το φεγγάρι ανεβαίνει τις σκάλες τ’ ουρανού.

Ανάβει στον μικρό σκαντζόχοιρο το μονοπάτι.

Χορδίζει τα τριζόνια.

Θα μας σκεπάσει με σεντόνια

Που στάζουν αρμύρα και γαλάζιο

Και θ’ αγρυπνήσει στο στρώμα μας.

Το σπίτι (απόσπασμα) / Νικολάου Θεοδόσης

β΄

Το πότε χτίστηκε το σπίτι δεν μπορώ να το ξέρω.

Η χρονολογία στο υπέρθυρο φθαρμένη

Και σε γλώσσα ίσως ακατάληπτη.

Ξέρω μονάχα πως τα θεμέλιά του

Είναι στρώματα από κόκκαλο 

Αγίων, πορνών, καλλιμαρτύρων, ηρώων και φαύλων,

Στρώματα από κόκκαλο

Ψαριών και άλλων εναλίων ζώων

Όστρακα αγγείων και ονείρων

Μαζί με αίμα πολύ που έπηξαν και έγιναν ένα. 

Γιατί ποταμοί παπαρούνες

Χύνονται από τις γύρω πλαγιές

Διαρρέουν τον κάμπο

Και το πολιορκούν στα στενά με τον ερχομό της ανοίξεως.

Οι άνεμοι και η θάλασσα 

Αφρίζουν, φυσούν, αλλά το σεβάζονται.

Και το μαύρο σύγνεφο που τη στέγη του απειλεί

Τα χελιδόνια το ξεσχίζουν με το ράμφος σε λωρίδες

Και με θριάμβου αλαλαγμούς τις διαλύουν

Μέσα στο γαλάζιο του ουρανού. 

Το σπίτι δεν είναι παρά ένας εξώστης

Λίγο πιο πάνω από τη γη

Λίγο πιο πάνω από τα κύματα

Διαρκώς αιωρούμενος.

Και μέσα στον καύσωνα, σχεδόν πάντα, 

Ο Δυτικός άνεμος έρχεται κινώντας αργά

 τις πτέρυγές του,

Σαλεύει τις κουρτίνες των δωματίων

Σαλεύει τα γιασεμιά,

Τα κόβει

Και στολίζει το καιόμενο μέτωπο των ενοίκων. 

Εδώ γεννήθηκα.

Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου* / Νικολάου Θεοδόσης

Μεγάλη η δόξα του Αρχιεπισκόπου της Κύπρου.

Φορεί σάκο σαν αυτοκράτορας

Κρατεί σκήπτρο σαν αυτοκράτορας

Και υπογράφει σαν αυτοκράτορας

Δια κινναβάρεως. 

Η φήμη του όμως δεν είναι μόνο Αρχιεπίσκοπος πάσης Κύπρου

Αλλά Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου.

Πρώτα το Νέας Ιουστινιανής

Που πολλές φορές παραλείπεται

Χάριν συντομίας 

Ή και από άγνοια.

Νέα Ιουστινιανή… Νέα Ιουστινιανή…

Πού είναι η παλιά και πού η νέα;

Μήτε παλιά υπάρχει, μήτε νέα.

Εκεί που ήταν, άλλες πολιτείες τώρα ζουν 

Με ξένα ονόματα και ξένους ανθρώπους,

Ή μονάχα το σίδερο αναταράζει τη μνήμη

Καθώς ανοίγει τα καινούρια αυλάκια.

Μνήμη που καίει χωρίς να καίγεται

Καημός που δεν δροσίζει. 

Νέα Ιουστινιανή…

Σκόλοπας* που ακατάπαυστα διατρυπά

Τις φτερούγες της αυτοκρατορικής δόξας

Ασήκωτη άγκυρα στην έπαρση.

* Η Νέα Ιουστινιανή ήταν πόλη στην Αρτάκη του Ελλή- σποντου, όπου όρισε ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Β΄ να μετοικήσουν Κύπριοι (691-699 μ.Χ.), κυρίως από την περιοχή της Κωνσταντίας (δηλ. της Σαλαμίνας), κατά τη διάρκεια των αραβικών επιδρομών. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προστεθεί στον τίτλο του Αρχιεπισκόπου η φράση «Νέας Ιουστινιανής»

Ρέα Κουμίδου - Ερέλ (μικρή αναφορά)

Η Ρέα Κουμίδου- Ερέλ γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε ψυχολογία στη Ελβετία. 

Ποιητικές Συλλογές:

• Οδοιπορία
• Παραμύθια: (1972)
• Συμφιλίωση (Ιωλκός 1973)

Λοιπά: Ενα κορίτσι της ηλικίας μου : διήγημα μιας μαθήτριας (1974)

Ο ΓΛΥΠΤΗΣ / Κουμίδου - Ερέλ Ρέα

Φάσεις δύο: Τα μονομορφικά και τα διμορφικά του.
Μονομορφικά- επηρεασμός.
Αρχέτυπες μνήμες και μύθοι....
Κατακόρυφη δομή
σύμβολα χτισμένα το ένα πάνω από το άλλο- 
τοτεμικά
καταλήγουν σ΄ ένα μπούστο
Θυμίζοντας Σύβιλλα Παρσιφάη ένα Ορφέα.

Διμορφικά- φάση δεύτερη.
Σύνθεση - εξέλιξη-
δυο μορφές απαλλαγμένες
από περιγραφικά στοιχεία.
Στο χώρο στέκουν πατώντας σε σημεία τρία
στο άπειρο ελεύθερο αγκάλιασμα ερωτικό.

Ένα "prospectus" κομψότατο του 1970
μια βιογραφία πελώρια
ένας νέος άνθρωπος. 

Σκόρπιοι στίχοι / Κουμίδου - Ερέλ Ρέα

[..] Ξανοίγονταν με τα βαλιτσάκια τους
στα χέρια 
οι παραμορφωμένοι 
και γω χειρότερη τους θαύμαζα.

......


[...] Απ΄το παιχνίδι του ακόμα πιο μικρός

.....

[...] πως απόψε μπορώ να κοιμηθώ 
με τόσο βάρος χαράς;

Η θέση του χρόνου: Ποιητική Συλλογή του Λίνου Ιωαννίδη,από τις εκδόσεις: Το Ροδακιό, 2014

Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ

Τὸ κορμὶ συγκολλοῦσε τὰ βάρη του
ἔπεφταν ὅμως εἰκόνες
κατέρρεαν
οἱ κατακόρυφες δομὲς τοῦ προσώπου του
οἱ γοητευτικὲς μεταφράσεις τῶν ἰδεῶν του

Φωνὴ παρέσερνε τὰ λόγια
μετακινοῦσε τοὺς ἤχους
ν’ ἀλλάξουν θέση τ’ ἀντικείμενα
τὰ σύννεφα νὰ ρίξουν τὸ βάρος τους
σμήνη φτερῶν
ν’ ἀνθίζουν
στὴ νεότερη γῆ
νὰ φυτρώνουν
στὴν πικρότερη θάλασσα

**

ΔΕΝΤΡΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ

Θυμοῦμαι
ἔμοιαζε νερὸ
ἔμοιαζε χρυσὸ
σκοῦρο ξανθὸ
κι ἀνάβλυζε τὸ χῶμα
καθαρὸ
κάτω στὰ πόδια της νὰ βγεῖ
τὸ μαῦρο δέντρο μὲ τὰ κρίνα

Θυμοῦμαι χωρὶς νὰ ξέρω
θά ’τανε γῆ
θά ’ταν πηγὴ
στεριὰ καὶ τώρα
θά ’χει στερέψει τὸ κορίτσι

**

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΩΝ ΚΡΙΝΩΝ

Εὐώδιαζε ὁ ὕπνος
ἄνθιζε
τὸ σύννεφο ὑγρὸ
ἄνοιγε
ἅπλωνε ἕνα σεντόνι
βρεγμένα κρίνα στὸ λαιμό της

Ἔσταζε τὸ σύννεφο
ὁ ὕπνος στὸ λαιμό της ἔγερνε
τὸ καλάθι μὲ τὰ κρίνα
ἔγερνε κι ἔσταζε
χρῶμα κι ἔφεγγε
χρῶμα βαθύλευκο βαθὺ
τὸ καθαρὸ τῆς μέρας

Ιωαννίδης Λίνος (μικρή αναφορά)

Ο Λίνος Ιωαννίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1972. Απὸ το 1997 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. 

Έργα του:

• "Περιγραφής Σχήματος". 1998
•  "Λευκό", 1994 από τις Εκδόσεις Δωδώνης, και τον
•  "Εξώστης" από τις Εκδόσεις Αιγαίον. 
•  "Ο Χρόνος του Απρόσμενου Καιρού"(2001)
•  "Φωνή Γραμμένη"(2006)
• Η θέση του χρόνου / 2014 / Εκδόσεις το Ροδακιό

Θέμεθλο / Ιωαννίδης Λίνος

Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη

τους σιδερένιους δίαυλους

των σκουπιδιών τους ύπνους.

Μες στις στοές

αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν

μες στις χολέτρες ψίθυροι

κούρνιαζαν και σιγούσαν.

Ίλιγγος των υπόκοσμων,

παλμός και προσωδίες,

αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.

Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες

στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά

και να δονούνται.

Μ έναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,

στης τρέλας μου τη μοναξιά

στου πόνου μου τη ψύχρα

στα πλανεμένα μου μυαλά

και στης ψυχής τη νύστα,

βυθίστηκα στ ατάραχα νερά των υδρατμών μου.

Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη

τους σιδερένιους δίαυλους

των σκουπιδιών τους ύπνους.

Μες στις στοές

αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν

μες στις χολέτρες ψίθυροι

κούρνιαζαν και σιγούσαν.

Ίλιγγος των υπόκοσμων,

παλμός και προσωδίες,

αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.

Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες

στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά

και να δονούνται.

Μ έναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,

στης τρέλας μου τη μοναξιά

στου πόνου μου τη ψύχρα

στα πλανεμένα μου μυαλά

και στης ψυχής τη νύστα,

βυθίστηκα στ ατάραχα νερά των υδρατμών μου.

ΑΓΑΠΗ ΞΕΝΗ / Ιωαννίδης Λίνος

Χλωρή φωτιά
δροσερό βλέφαρο
βρεγμένο δέρμα των ανθών
ζωντανό βάθος
μόνη κι ένοχη ομορφιά
ξημέρωσε τον ύπνο σου να γίνεις
όψη πυκνή κι ανάγλυφη
Αφή το φως των αγαλμάτων
σ’ ακουμπά και χάνεσαι
Η σκέψη φάνηκε κοντά
φωνή γραμμένη
Η ζωή του ύπνου της
δεν είναι να φανεί

Επανάληψη / Ιωαννίδης Λίνος

Κοίταγε την κάθε μέρα
θαύμαζε
που τα πουλιά στα σύννεφα
παίρναν την ίδια θέση

Εδώ
σε χώρα μακρινή
το πρόσωπό του
πόλη θλιβερή που δεν έχει πατρίδα

Αναπαράσταση / Ιωαννίδης Λίνος

Νυχτώνει και βγαίνει
πάλι ο ίδιος
σαν ανάμνηση
περιγράφει την όψη του
ψηλός
με βλέφαρα
περιφέρει το ανάστημα
σαν σώμα

ΔΕΝΤΡΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ / Ιωαννίδης Λίνος

Θυμοῦμαι

ἔμοιαζε νερὸ

ἔμοιαζε χρυσὸ

σκοῦρο ξανθὸ

κι ἀνάβλυζε τὸ χῶμα

καθαρὸ

κάτω στὰ πόδια της νὰ βγεῖ

τὸ μαῦρο δέντρο μὲ τὰ κρίνα

Θυμοῦμαι χωρὶς νὰ ξέρω

θά ’τανε γῆ

θά ’ταν πηγὴ

στεριὰ καὶ τώρα

θά ’χει στερέψει τὸ κορίτσι

ΑΓΑΠΗ ΞΕΝΗ / Ιωαννίδης Λίνος

Χλωρή φωτιά

δροσερό βλέφαρο

βρεγμένο δέρμα των ανθών

ζωντανό βάθος

μόνη κι ένοχη ομορφιά

ξημέρωσε τον ύπνο σου να γίνεις

όψη πυκνή κι ανάγλυφη

Αφή το φως των αγαλμάτων

σ’ ακουμπά και χάνεσαι

Η σκέψη φάνηκε κοντά

φωνή γραμμένη

Η ζωή του ύπνου της

δεν είναι να φανεί

Η Κουκλίτσα που πάντα ήθελα: Παρουσίαση του θεατρικού Παραμυθιού της

Αιμιλίας Μωυσέως - Αλεξάνδρου στις 6 μαρτιου 2017 και ώρα 7 00 μ μ στο Δημαρχειο Αραδιππου, Ημέρα Δευτέρα.

Η Αιμιλία Μωυσέως - Αλεξάνδρου  γεννήθηκε στην Αραδίππου το 1971. Ασχολείται με την Ποίηση και το τραγούδι. Είναι πολύτεκνη μητέρα. 

Έργα της ιδίας:

-Βιώματα από Καρδιάς (Ποίηση) 

-Πνευματικοί Πόθοι (Ποίηση)

τα βιβλία της μπορείτε να τα βρείτε στο βιβλιοπωλείο Κατσώνη στην περιοχή Αραδίππου κοντά στο Γ' Δημοτικό Σχολείο. 


διαβάστε σχετικά: http://www.reporter.com.cy/local-news/article/267768/