«Εικασία θανάτου» Ποιητική Συλλογή της Ανδρεανής Ηλιοφώτου / 2009

Άλαλη, ανέλπιδη, έρημη,
λουσμένη στ’ ανοιξιάτικο φως
των νεκρών η πολιτεία
Μαύρα κοράκια κρώζουν παράτονα
στον ουρανό της καρδιάς,
σκορπώντας αποκαΐδια πόνου 
στη χέρσα ενδοχώρα.

Κι εγώ οφειλέτης μιας ξένης ζωής
που δε μου χαρίστηκε, 
δεσμώτης σ’ ένα ανέλπιδο αύριο
νιώθω «πως έχει ο θάνατος
δρόμους ανεξερεύνητους
και μια δική του δικαιοσύνη»*.

Κι όλο μελετώ στη σιωπή
με τα μάτια ψηλά
την ολόκληρη απώλεια,
κρυστάλλινο πολυέλαιο
κρεμασμένο στον ουρανό,
να διαθλά το φως της ημέρας
να σκίζει τα σκοτάδια της νύχτας
μνημονεύοντας νυχθημερόν
το μέγα Μυστήριο

Ανείπωτο κάτι ο θάνατος,
λάφυρο της αιώνιας σιωπής.
κι η σοφία της σιωπής
ένα αγύρευτο κόσμημα
μες στ’ αλαλάζοντα κύμβαλα του πλήθους.

*Στίχοι του Γ. Σεφέρη (Μυθιστόρημα ΚΑ’, Ποιήματα)

Όραμα Ελληνικό: Ποιητική Συλλογή της Ανδρεανής Ηλιοφώτου που εκδόθηκε το 1995

Μοναχική μελαγχολία των ερειπίων, 
απογυμνώνεις το μύθο
μες στο καταλυτικό φως του Απόλλωνα.
Πετρωμένο το αίνιγμα της μοίρας
αιωρείται στο χάος
κι ο Φοίβος «ουκέτι έχει καλύβαν».

Δήλος, θαλασσογέννητο φανέρωμα στοργής, 
σαν σβήστηκε η πηγή
του «ζώντος ύδατος» της πίστης,
απόμεινες κατάστεγνη πέτρα,
πυρωμένη γύμνια θανάτου,
ένα τέλος χωρίς αύριο …
Ο θάνατος … ο θάνατος το μόνο
σταθερό αμετάκλητο σήμα,
χωρίς ουράνιες βασιλείες.
Η αλήθεια του ήλιου, η μόνη αλήθεια
πυρ αείζωο, που καταλύει όλα τα ψιμύθια.

Φοίβε χρησμοδότη, ποιος έπαιξε
κάποτε με τη μοίρα των Λαβδακιδών
«χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ»,
ανυποψίαστος για τη δική του, τυφλός
στο υπέρλογο φως της ταπείνωσης;
Ο τροχός του αχανούς χρόνου,
βύθισε στο έρεβος την πολύχρυση λατρεία
κι η γενέθλια γη σου, γυμνή, έρημη χώρα.

ΔΗΛΟΣ / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Μοναχική μελαγχολία των ερειπίων,

απογυμνώνεις το μύθο

μες στο καταλυτικό φως του Απόλλωνα.

Πετρωμένο το αίνιγμα της μοίρας

αιωρείται στο χάος

κι ο Φοίβος «ουκέτι έχει καλύβαν».

Δήλος, θαλασσογέννητο φανέρωμα στοργής,

σαν σβήστηκε η πηγή

του «ζώντος ύδατος» της πίστης,

απόμεινες κατάστεγνη πέτρα,

πυρωμένη γύμνια θανάτου,

ένα τέλος χωρίς αύριο …

Ο θάνατος … ο θάνατος το μόνο

σταθερό αμετάκλητο σήμα,

χωρίς ουράνιες βασιλείες.

Η αλήθεια του ήλιου, η μόνη αλήθεια

πυρ αείζωο, που καταλύει όλα τα ψιμύθια.

Φοίβε χρησμοδότη, ποιος έπαιξε

κάποτε με τη μοίρα των Λαβδακιδών

«χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ»,

ανυποψίαστος για τη δική του, τυφλός

στο υπέρλογο φως της ταπείνωσης;

Ο τροχός του αχανούς χρόνου,

βύθισε στο έρεβος την πολύχρυση λατρεία

κι η γενέθλια γη σου, γυμνή, έρημη χώρα

ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Ένας φωτεινός θεός, το εντέλλονταν:

Γνώθι σαυτόν.

Γραμμένο με γράμματα χρυσά

στην πόρτα του.

Κι ένας ασκημομούρης γέρος

Πολύ στα σοβαρά το πήρε

Και ξημεροβραδιάζονταν

Στις αγορές και τις παλαίστρες

Καλύτερους να κάμει τους ανθρώπους

Ταρακουνήθηκαν λοιπόν

Οι μεγαλόσχημοι: σοφοί,

Πολιτικοί, ποιητές και δικολάβοι.

Και την ξαπόστειλαν

Την αλογόμυγα1 που εννοούσε

Να ενοχλεί και να εξετάζει:

«Ο δ’ ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω.

Μα τι, θαρρούσε πως λογίζεται

Ζωή, με δίχως αυταπάτες!

Ηλιοφώτου Ανδρεανή (βιογραφικό σημείωμα)

Γεννήθηκε στην Λευκωσία και σπούδασε Φιλολογία, στη Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται με την Ποίηση, Θεατρικό, Διήγημα, Δοκίμιο – Μελέτη. Από το 1981 – 1990 αποσπασμένη στην Υπηρεσία Ανάπτυξης Προγραμμάτων, συνεργάστηκε στη συγγραφή αξιόλογων σχολικών βοηθημάτων για τη διδασκαλία των Νέων και Αρχαίων Ελληνικών (γλώσσας και γραμματείας), στο Λύκειο «Δοκίμια Λυκείου», «Πλάτωνος-Πρωταγόρας», «Σοφοκλέους-Οιδίπους Τύρρανος», «Αίας-Θουκιδίδου», «Περικλέους Επιτάφιος», κα. 

έργα της

-Παρενθέσεις, Διηγήματα, Λευκωσία 1973

- Μορφές και Θέματα, Μελέτη-Δοκίμιο-Ταξιδιωτικό, Λευκωσία 1978

- Όραμα Ελληνικό, Ποιήματα 1995

- Αναδύσεις και Θεωρήσεις, Δοκίμια-Ποιητικά αναγνώσματα 1996

- Η ομοψυχία της ηγεσίας στα Εθνικά Θέματα και ειδική αναφορά στο Κυπριακό, Μελέτημα, Δεύτερη Έκδοση, Λευκωσία 2007

- Χρυσάνθη Ζιτσαία, Τιμητικό Αφιέρωμα στη μνήμη της 1995

- Πρόσωπα και Κείμενα της Γραμματείας μας (δοκίμια) 2001

- «Κατασκευές»-Διηγήματα

- Εξομολογήσεις-Ποιήματα 2003

- Η μοίρα της Ελένης-Τρεις Μοναχικές Γυναίκες (θεατρικά) 2005

- Ενδημικά-Συγκαιρινά και Διαχρονικά (δοκίμια) 2008

- Εικασία θανάτου-Ποίηση 2009

- Τέσσερα θεατρικά κείμενα 2011

Υπαινιγμός / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Καιρός της αφθονίας, της αφθονίας των λόγων.
Λόγια κι άλλα λόγια.
Το κακό είναι που δε διαθέτουμε
άλλο μέσο: λόγια δοξαστικά στο θεό,
λόγια, λιβανίσματα της ανθρώπινης Κενοδοξίας,
λόγια, παραληρήματα πρός άγραν εξουσίας,
λόγια, θεμέλια στο χάρτινο πύργο της απάτης.
Κι ο λόγος της ύπαρξης;
Ανάμεσα στους αγνοούμενους.

Αντώνης Ηλιάκης

Σχετικά με τον ποιητή και συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε  στη σελίδα :http://www.parathyro.com/?p=25034

Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ

Δίπλα σ΄ένα φως άστατο
κουδούνιζε το γέλιο του.
Φαινόταν μόνο
χρυσαφί το πρόσωπό του
και το κίτρινο χιτώνιο. 

Αργότερα
έπεσε διάτρητος
το χιτώνιο
το βούλωσαν 
κάτι πελώρια
ολοκόκκινα τριαντάφυλλα.

Αλλά πέρα από το φως και τη σκιά 
σα μέσα σε αράγιστο κάτοπτρο 
ο νεκρός αγωνιστής 
θα μένη 
με τα δώρα της νεότητος. 

Στην όψη των ρόδων 
θα ενοική η μορφή του
όπως 
η μοίρα την είχε σημαδεύσει.

Θαλασσινό /Αριστοτέλους Λουίζα

Αρμύρα η αγάπη μας, όπως τα δάκρυα των Ναυτικών.
Τούτο το κορμί ακατοίκητο,
όπως ένα ερημονήσι
που αποζητάει ζωή πέρα από τη θάλασσα.
Μια θάλασσα από θύμισες τσακίστηκε απόψε στα βράχια της πραγματικότητας
κι εγώ ασφυκτιώ,
παλεύοντας να πάρω ανάσα,
χωρίς τα κόκαλα να τρίζουν στην κάθε σου ανάμνηση.
Κι η μνήμη….
Η πιο σκληρή απ’ όλες του θανάτου τις μορφές.

Λουίζα Αριστοτέλους (μικρή αναφορά)

Η Λουίζα Αριστοτέλους κατάγεται από τη Λευκωσία. 
Φοίτησε στο Μουσικό Σχολείο Λευκωσίας και στο Παγκύπριο Γυμνάσιο από όπου αποφοίτησε το 2013. Σπουδάζει κλασική κιθάρα και Μουσικολογία.  

Μια κάποια Οδύσσεια / Λουίζα Αριστοτέλους

Θα φύγω.
Αλλά θα ‘ναι για λίγο
Κι όσο οι Πηνελόπες θα υφαίνουνε
Να μην ανησυχείς
Μόνο λίγο το παράθυρο
Να ‘χεις κάθε βράδυ ανοιχτό
Για να δικαιολογώ το λίγο μου
Και ν’ αλαφραίνω το πολύ σου
Και θ’ ανταμώνουμε συχνά
Πίσω από τη μυρωδιά του θυμιατού
Να θυμάσαι αγαπημένη
Ποτέ δεν ήτανε δέκα τα χρόνια της επιστροφής

Σμιλεύοντας τις Μνήμες της Ελένης Καραγιάννη - Βαρνάβα (Παρουσίαση του βιβλίου)

ΑΣΠΙΔΟΥΧΟΙ ΚΟΥΡΗΤΕΣ / Ιωαννίδης Κλείτος

Ι

Θέλαμε να δούμε 
τα χελιδόνια στη στέγη
για να μιλήσουμε. Αντιδρούσαμε 
στα στοιχεία, αντιδρούσαμε
στα γράμματα του αλφαβήτου. 

ΙΙ

Κρύψε απόψε τ΄ όνομά σου κι΄ άφησε
τις γυναίκες να στολιστούν 
ήσυχα. Χρειάζεται 
να βγούνε στη πλατεία. 
Όσο για τα πουλιά 
θα πρέπει 
ν΄ αποδημήσουν. 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ / Ιωαννίδης Κλείτος

Δε χρειάστηκε αυτοσχεδιασμός.
Με την υποτστολή της 
σημαίας
όλα άλλαξαν όψη.
Το σπίτι ήταν σπίτι,
κ΄ η θάλασσα, θάλασσα.
Ερωτευόμασταν 
αναιτιολόγητα, χαμογελώντας.

[ Όνειρο ] / Ιωαννίδης Κλείτος

Όνειρο
με την επιγραφή:

" Ο είπα, είπα ".
Ήτανε χαραγμένο σε δόκανο.
Το δόκανο το βρίσκεις
στο μουσείο της
Σπάρτης.