Στον γέροντα / Ανδρέας Παστελλάς

Γέροντα, με το μαύρο σου μαντήλι στο λαιμό,
το μαύρο τριμμένο σου παλτό
και το μαύρο καημό σου στην καρδιά,
πατέρα του Αντρέα Τσιάρτα.
Στεκόσουν ατάραχος, δρυς απ’ τα βουνά μας,
κάπνιζες σιωπηλός έξω από το νεκροτομείο
και περίμενες το νιο γαμπρό
που σήμερα θα παντρευότανε
τη Λευτεριά,
το γυιό σου.

Ανδρέας Παστελλάς (βιογραφικά στοιχεία)

Ο ποιητής-φιλόλογος-συγγραφέας Ανδρέας Παστελλάς γεννήθηκε στην Κάτω Πάφο της Κύπρου το 1932 και απεβίωσε το 2013. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Βηρυτού. Εργάστηκε ως φιλόλογος Μέσης Εκπαίδευσης στην Κύπρο. Μέλος της εκδοτικής ομάδας των περιοδικών Επιθεώρηση Λόγου και Τέχνης και Κυπριακά Χρονικά. Πρωτοδημοσίευσε στα Κυπριακά Γράμματα. Το ποιητικό του έργο ανθολογήθηκε από τους Ν. Ορφανίση και Σ. Παύλου (1995).Το 1971 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης.

Μερικά από τα έργα του 

• Χώρος διασποράς (1970), 
• Μεταθανατίως αποσχηματισθείς (1995), 
• Τα καθ’ οδόν (Φιλολογικά και κριτικά κείμενα – 2002), 
• Σχήματα αντιθετικών δομών στην ποίηση και την ποιητική του Κωστή Παλαμά (2002),
• Γκρίζο έως βαθύχρωμο σκούρο (Μικρές τομές και ανιχνεύσεις σε μεγάλα θέματα της καθημερινής ζωής – 2003), 
• 12 κείμενα για τον Κώστα Μόντη (Συλλογικό έργο με τον Γιώργο Κεχαγιόγλου κ.ά).

Άδεια θρανία / Παστελλάς Ανδρέας

Διάβασα το κατάλογο και σεις λείπατε,

γράφατε την ορθογραφία σας στους τοίχους.

Διάβασα τον κατάλογο

Και σεις βρισκόσαστε στα οδοφράγματα

Διάβασα τον κατάλογο

και σεις γράφατε στις φυλακές

στα μικρά σας γόνατα

την Ιστορία του ανθρώπου.

Κι’ έγραψα στον κατάλογο : όλοι παρόντες! 

Και πλάι το βαθμό του καθενός σας :  Άριστα.

Άδεια Θρανία / Παστελλάς Ανδρέας

Διάβασα τον κατάλογο και σεις λείπατε,
γράφατε την ορθογραφία σας στους τοίχους.
Διάβασα τον κατάλογο 
και σεις βρισκόσαστε στα οδοφράγματα.
Διάβασα τον κατάλογο 
και σεις γράφατε στις φυλακές
στα μικρά σας γόνατα
την Ιστορία του Ανθρώπου.
Κι έγραψα στον κατάλογο: όλοι παρόντες!
και πλάι το βαθμό του καθενός σας: άριστα!

Χώρος διασποράς, 1970

ΝΑΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Βγήκαμε Λάγος κι είπαμε, να πάμε στα μπαράκια,
να βρούμε καμιά γκόμενα, να πιούμε δυό ποτάκια,

στην πύλη μας της έστησαν πεντέξι νταβατζήδες,
γυναίκα....ττέλεις ρώταγαν, όλους μας οι νταήδες,

το χρήμα το παιρναν μπροστά, πριν πάρεις το κορίτσι,
και πριν ακόμα πιάσουμε μ΄αυτές το πίτσι-πίτσι,

ήταν σκληροί δεν άφηναν, να βγούνε απ΄το μπαράκι,
αν ήθελες το κάτι τις....είχε ένα καμαράκι.....

κι αυτοί στεκόντουσαν εκεί μην χάσουν την πραμάτεια,
πολλές φορές ερχόντουσαν, ίσαμε τα κρεββάτια,

να δουν μήπως την έψηνες, για νάρθει στο βαπόρι,
η τάχα μου της πούλαγες, κάποια στιγμή...λαβστόρι.....

κάποιοι τα κατάφερανε και πήγανε στη ζουλα....
την νύχτα στην καμπίνα τους....κι έγινε αναμπουμπούλα,

ήρθαν οι μάγκες γρήγορα...τραβήξανε πιστόλια,
κι αρπάξανε τις γκόμενες, μες από τα βαπόρια,

έτσι περνούσε ο καιρός σε τούτα ταλιμάνια,
μέρα τη μέρα μάθαμε και γίναμε τζιμάνια,

δεν φεύγαμε από μπροστά, παίρναμε μια φελούκα,
και βγαίναμε στον μαχαλλά, έτσι κρυφά στη ζούλα.....

κα τις νυχτιές πηγαίναμε κρυφά μες στο καράβι,
χωρίς ποτέ ο νταβατζής, αυτό να καταλάβει

ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΤΟ ΜΕΤΩΠΟΝ ΣΟΥ ΝΑΝ ΨΗΛΑ

Γιέ μου τωρά που μιάλυνες, ελα δαμέ τζιαι κάτσε,
τζι’αφού το ξέρεις σ’αγαπώ,
άκουσε πρώτα τι θα πώ,
τζιαι σκέφτου πιον τζιαι πράξε.

Θκίαλεξε τζαι με προσοχήν, την στράταν πουν να πιάεις,
γιατ’η ζωή ειναι καλή,
αν έσιεις νου στην τζεφαλή,
όπου ξεβείς τζιαι πάεις.

Όπως σε ξέρω ως τωρά, εθ θέλω να αλλάξεις!
Νάσιεις την σοβαρότηταν,
τζιαι πάντα τιμιότηταν,
όπου τζιαι να θκιαλλάξεις.

Για πάντα σου τους φίλους σου, θκιάλεε έναν έναν,
τζι’αν θέλεις κάμε εκατόν,
όμως αν ειναι δυνατόν,
καλλύττερους που σέναν.

Πόφευκε όσους μάχουνται, με την παρανομίαν!
Που κάμνουν ξηλωσίματα,
τζιαι έχουσιν μπλεξίματα,
με την αστυνομίαν.

Μακρά που τα ναρκωτικά, μακρά που συμμορίες,
μακρά που τα παλιόπαιδα,
που μπαίννουν μες τα γήπεδα,
τζιαι κάμνουν φασαρίες

Να μεν ημπλέξεις πούποτε, κρώστου τζαι μέν του γέρου,
τζι’αν δείς κακόν να σε τραβά,
κάμε τ’αμμάθκια τα στραβά,
τζιαί ρέξε τζιείττεμέρου.

Οι πράξεις μας ναν τίμιες, να μεν ηπροσβαρτούμεν,
για πάντα μας περήφανοι, σαν τύχει να λαλούμεν,
για μιάν τιμήν τζι’υπόληψην, στον κόσμον τούτον ζιούμεν.

Χαμπής Αχνιώτης

ΔΩΣΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

Πολύ κάποιος σε πίκρανε
δεν σ' έχει εκτιμήσει,
μα κάποια μέρα γύρισε
συγνώμη να ζητήσει!

Διχάζεσαι στα ξαφνικά
μα λες δεν του αξίζει,
και η καρδιά σκληρύνεται
καθόλου δεν λυγίζει!

Εγώ μονάχα θα σου πω
συγχώρεση να δώσεις,
τον πάγο που 'χεις στην καρδιά
αξίζει να τον λιώσεις!

Αυτός ίσως δεν άξιζε
ξανά φίλος να γίνει,
μα συ αξίζεις σίγουρα
στο είναι σου γαλήνη!

Χριστοδούλου Θαλεια.

Επιστροφή στον ήλιο: Ποιητική Συλλογή του Περικλέους Χρυσόστομου (αποσπασματικοί στίχοι)

Μούσα ακριβή τ’ ήταν αυτό 
Πώς να το περιγράψω 
Βεατρίκη του έκπαγλου φωτός 
συ που ανέβασες τον Δάνδη στον Παράδεισο 
πες μου τ’ ήταν αυτό ...

(σελ. 20)

...

«Κι εγώ ρουφούσα 
σαν τη διψασμένη γη 
ήχο και φως και χρώματα κι αρώματα 
και τα καταχωρούσα ανάλογα 
με υπομονή και τάξη 
σε υποδόρια γάγγλια 
μέχρι που όταν ήρθε η εντολή 
άρχισα μ’ αυτά να συνταιριάζω 
και να δένω αρμονικά σκόρπιες ψηφίδες 
του Νέου Ηθικού Κώδικα». 

(σελ. 28) 

...

Καιρός, είπα, να μυηθώ στο μικρό κι ασήμαντο 
Γονάτισα πασπάτεψα το χώμα 
κι άρχισα να μελετώ ψηλαφητά 
της γης τον ταπεινό μικρόκοσμο 
Χαρτογράφησα τα αισθήματα του 
κι έμαθα την αλφαβήτα του». 

(σελ. 34) 

...

στίλβωσε την καρδιά του 
αφαιρώντας τη σκουριά των λαβωματιών 
και τα ουρλιαχτά των λύκων 
από το χαραγμένο στήθος του»…

 (σελ. 36)

...

Μα δεν υπήρξε ποτέ 
η ομορφιά της Ελένης 
Μην ήταν η ομορφιά του ονείρου 
που στο πέρασμά του 
καρφιτσώνει αισθήματα 
χρυσά κωνσταντινάτα 
πάνω στο πέτο της μνήμης

(σελ. 52) 

[Εκεί]

«Εκεί στα σκοτεινά του βυθού

                εμφάνισα το φιλμ των ονείρων μου»

ΕΝΑΣ ΑΓΡΟΙΚΟΣ* ΑΓΙΟΣ (από το περιοδικό: Η Δράση μας)Κυριακή Παρασκευά

 ― Άντε, προβατάκια μου, άντε καλά μου... ώρα και σεις ν’ αναπαυθείτε στη μάντρα σας κι εγώ να σας καληνυχτήσω. Αν θέλει ο Θεός θ’ ανταμώσουμε το πρωί-πρωί. Σας αφήνω στο σιέπος* του Θεού. Έτσι δεν λέει η Αγία Γραφή; «Τοις αγγέλοις Αυτού εντελείται περί σου του διαφυλάξαι σε...». Αν καταλαβαίνω καλά κι εγώ, το ξύλο το απελέκητο, τούτο σημαίνει όλα να τα αναθέτουμε στον Θεό και να γαληνεύουμε. Ο Θεός είναι καλός Πατέρας. 

Ήταν μια νύχτα με χλωμό φεγγάρι. Εκεί, στον κάμπο τον πλατύ της Τριμυθούντος, ανάμεσα Πενταδάχτυλου και Τροόδους, των δύο βουνών «της ωραίας Ελένης» των νησιών, της Κύπρου, το αεράκι φυσούσε ανάλαφρο. Κανένα σκυλί δεν αλύχταγε στις γύρω μάντρες. Ο άγροικος*, ο απλοϊκός βοσκός, ο παπάς με το τριμμένο ράσο έτσι μίλησε με τα πρόβατά του, που έτρεφε για τις ανάγκες των φτωχών του. 

Σήκωσε με ευλάβεια τον αχώριστο σύντροφό του από το πεζούλι στη γωνιά, το άγιο Ευαγγέλιο, κι αφού το ασπάστηκε, το τοποθέτησε στη βούρκα* του κι έκλεισε το μαντρί. Σταύρωσε την πόρτα με το δεξί και πήρε το δρόμο του γυρισμού για το σπιτάκι του. Στον δρόμο μιλούσε με τους αγγέλους καταπώς συνήθιζε. «Πρωτάγγελε Μιχαήλ και συ αρχάγγελε Γαβριήλ και συ Ραφαήλ και συ Ουριήλ, τειχίστε τον κόσμον ούλλον* τζαι δεύτερα τζαι μας. Σκέπη των πτερύγων σας... Σκέπη των πτερύγων σας...». Ήταν μια νύχτα με χλωμό φεγγάρι. 

Τρεις κλέφτες, παρασυρμένοι από την αγαθοσύνη του καλού βοσκού, αφού καιροφυλάκτησαν για πολύ, διάλεξαν την ώρα της νύχτας για να μπουν να κλέψουν μερικά πρόβατα. Παραβίασαν εύκολα την ξυλόπορτα και όρμησαν μέσα. Έκαναν σαν τρελοί με βιασύνη. 

― Τούτον εν* καλόν, Αράπη.

 ― Τζαι τούτον, τζαι τούτον, Μιχάηλε. 

― Γι’ απόψε τρία... Τζαι πάλιν ξαναρκούμαστιν*. Οι νύχτες εν πολλές. Μόνον γιάλι-άλι*. Αφού τα ξεχωρίσαμεν ας τα πάρουμεν προς την πόρτα. Να μεν ᾽φκουν* άλλα... ―Ελάτε... ελάτε... Εφκάτε γλήορα. Μεν μας νώσει* κανένας. Θα κάμουμεν μιάλον* ζιαφέττιν*. Ποιός λοαρκάζει* τον χαντόν* τον παπάν; 

Ο καλοκάγαθος βοσκός ξύπνησε πρωί-πρωί. Άνοιξε το παράθυρο και κάμνοντας τρεις φορές το σημείο του σταυρού είπε: Δόξα σοι ο Θεός! Δόξα σοι τω δείξαντι το Φως! Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας. Ο Θεός ευχαριστώ σοι. Σιέπε* τον κόσμο ούλλον τζαι δεύτερα τζαι μας. Έκανε τον όρθρο, διάβασε το Ευαγγέλιο και τον Απόστολο της ημέρας, έψαλε... καταπώς συνήθιζε. Ύστερα ετοίμασε την βουρκούν του και πήρε το μοναπάτι για το μαντρί. 

Ω η φύση με την ομορφιά της!... Τον ανύψωνε στην πάννοστη* ομορφάδα του ουρανού. Τα τιτιβίσματα τα χαρούμενα, τα πρωινά των πουλιών του μετέφεραν στ’ αυτιά τις αγγελικές υμνωδίες... Τα πόδια του λες και δεν πατούσαν στη γη. Έφτασε γύρω στις 7:00 π.μ. στο μαντρί του. Σταύρωσε, καταπώς συνήθιζε την ξυλόπορτα και μπήκε. 

Μα τι ήταν αυτό που έβλεπαν τα μάτια του; Δυό άντρες ίσαμε ᾽κει πάνω, με άγρια μαλλιά και βρώμικα ξεσχισμένα ρούχα να στέκουν και να μην κινούνται, να μην κάνουν ούτε την παραμικρή κίνηση για να φύγουν. Μόνο φώναζαν τρομαγμένοι. 

― Καλέ άνθρωπε, λυπήσου μας. 

― Άγιε άνθρωπε, ελευθέρωσέ μας. 

― Ποιοί είστε και από τι να σας ελευθερώσω; 

― Να, λαλώ* σου ούλλην την αλήθκειαν. Ήρταμεν για κακόν σκοπόν. Ναι, ήρταμεν για να σου κλέψουμεν πρόβατα. 

― Πε* τα ούλλα, Μιχάηλε, πέρκι* μας συγχωρήσει τζαι μας λυπηθεί... 

― Εδκιαλέξαμεν τρία, τζαι μόλις ήμαστιν έτοιμοι να τα φκάλουμεν που την πόρταν έξω, μια δύναμη μιάλη μας εκοκκάλωσεν. Εμείναμεν ακίνητοι. Τα πόδκια κολλημένα στο χώμα. Συγχώρα μας. Ούλλην την νύχταν άγρυπνοι επασκίζαμεν*, μα τίποτες. Λυπήσου μας... εφταίξαμεν... Έκθαμβος, αλλά ατάραχος, είπεν ο άγροικος βοσκός. 

― Μιχάηλε, έχεις και το όνομα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, παιδί μου... Και συ, Αράπη, να λευκάνεις, παιδί μου, την ψυχή σου.... 

― Ξέρεις τ’ όνομά μου; 

― Πού ξέρει τ᾽ όνομά σου; Διερωτήθηκε ο Μιχάηλος. Εγιώ* πάντως εν το είπα. 

― Από τη μια γιατί αγρυπνήσατε και από την άλλη γιατί ζητάτε συγγνώμη, θα ελευθερωθείτε. Όμως ποτέ πια στη ζωή σας να μην επαναλάβετε το κακό. Ντροπιασμένοι οι δυό κλέφτες έσκυψαν το κεφάλι και έτρεξαν προς την πόρτα. Κι ο αγαθός βοσκός τους φώναξε. 

―Για ελάτε. Για τον κόπο της αγρυπνίας και την αναγνώριση του σφάλματος πάρτε ένα πρόβατο από μένα. Κι ακούτε καλά. Μ’ ακούτε; Τη σωτηρία όλων μας θέλει ο Πανάγαθος Θεός. Ο Θεός είναι στοργικός πατέρας. Ο αγαθός τσοπάνης, ο παπάς με το τριμμένο ράσο, ο ανεξίκακος δεν ήταν άλλος από τον «άγροικο», τον απλοϊκό άνθρωπο, που δεν έμαθε να διαβάζει και να γράφει καλά-καλά, ήταν ο θεοδίδακτος άγιος της Κύπρου, που καταντρόπιασε τον αιρεσιάρχη Άρειο, ήταν ο άγιος που ανέστησε προς ώρας τη νεκρή κόρη του, ήταν ο θαυματουργός άγιος Σπυρίδων, επίσκοπος Τριμυθούντος. Τι κι αν τον είπαν και ήταν «άγροικος»; Είναι της Κύπρου το σεμνό και θείο βλάστημα! 

Των ορθοδόξων όλων το καύχημα!

 ------------
* άγροικος, ον: απλοϊκός, που δεν σπούδασε
* σιέπος (το): η σκέπη, η προστασία
* βούρκα (η): δερμάτινο σακίδιο
* ούλλος, η, ον: όλος
* εν, ένι: είναι
* ξανάρκουμαι: έρχομαι πάλι
* γιάλι, άλι: σιγά-σιγά
* φκαίνω: βγαίνω, κινούμαι προς τα έξω
* νώθω, γνώθω: αντιλαμβάνομαι
* μιάλος, η, ον: μεγάλος
* ζιαφέττιν (το): συμπόσιο, διασκέδαση
* λοαρκάζω: λογαριάζω
* χαντός, η, ον: κουτός, αφελής
*Σιέπω: σκέπω, προστατεύω
* πάννοστος ο: πολύ επιθυμητός
* λαλώ: λέω
* πε: ειπέ, πες
*πέρκι, πέρκι μου: ίσως
*πασκίζω: πασχίζω, προσπαθώ
* εγιώ: εγώ
*πάντως: οπωσδήποτε

Άγροικος: Σημασιολογική εξέλιξη. Αρχαία: άγροικος και αγροίκος: Αυτός που ζει στους αγρούς. Μεσαιωνικά: αγροίκος: απλοϊκός, αφελής. Νεότερα: αγροίκος: άξεστος, ακαλλιέργητος στους τρόπους «Ούτος ουν, ο άγιος Σπυρίδων, άγροικος μεν ην ειπείν κατά την ανατροφήν...» (Άγιος Τριφύλλιος, πρώτος επίσκοπος Λευκωσίας, μαθητής του Αγίου Σπυρίδωνος)

Παρασκευά Κυριακή (βιογραφικά στοιχεία)

Η Κούλα Παρασκευά - νυν πρεσβυτέρα Κυριακή Παρασκευά - είναι συγγραφέας και ποιήτρια. Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός.

Έργα της 

Ποίηση:

• Ασάλευτα και πολυσάλευτα (1982) 
• Γη μου πελαγινή(2008) 

Πεζά: 

• Εκεί που χόρευε το φως»(2006)  
• Ακούει κανείς;.

[Ο αγαθός τσοπάνης...] Κυριακή Παρασκευά

«Ο αγαθός τσοπάνης, ο παπάς με το τριμμένο ράσο, ο ανεξίκακος, δεν ήταν άλλος από τον «άγροικο», τον απλοικό άνθρωπο, που δεν έμαθε να διαβάζει και να γράφει καλά καλά, ήταν ο θεοδίδακτος άγιος της Κύπρου που καταντρόπιασε τον αιρεσιάρχη Άρειο, ήταν ο άγιος που ανέστησε προς ώρας τη νεκρή κόρη του, ήταν ο θαυματουργός άγιος Σπυρίδων, επίσκοπος Τριμυθούντος. Τι κι αν τον είπαν και ήταν «άγροικος;»

Είναι της Κύπρου το σεμνό και θείο βλάστημα!

Των ορθοδόξων όλων το καύχημα!»

Μαρούλλα Πανάγου (βιογραφικά στοιχεία)

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας 

Η Μαρούλλα Πανάγου είναι Κύπρια απ'την Πάφο και το χωριό Περιστερώνα. Τρεις μήνες πριν την εισβολή των Τούρκων το 1974 και τον διαμελισμό του νησιού, μετανάστευσε στην Νότιο Αφρική, όπου διαμένει και δημιουργεί μέχρι σήμερα. Είναι μητέρα τριών παιδιών . Η Μαρούλλα γράφει από μικρή ,λογοτεχνικά κείμενα και ιδιαίτερα ποίηση, στην οποία επιδίδεται με εξαιρετική δεξιοτεχνία . Πληγωμένη από την βάρβαρη κατοχή της μισής Κύπρου έγραψε συγκινητικούς στίχους . Έχει διακριθεί σε παγκόσμιους αναγνωρισμένους διαγωνισμούς, και βραβεύτηκε ,από το πνευματικό πρακτορείο Γιοχάνεσμπουργκ την Διεθνή Ένωση  Ελλήνων Λογοτεχνών Καναδά , Τον σύλλογο “Αριστοτέλης” Γερμανία , από το Καφενείο Ιδεών Σαλαμίνας , από την ΕΠΟΚ στην Αθήνα . κ.α. Η κύρια αναγνώρισή της ήρθε το 1992 όταν προσκλήθηκε επίσημα από το υπουργείο εξωτερικών Ελλάδας κι έλαβε μέρος στο Συνέδριο επιφανών λογοτεχνών που έγινε στους Δελφούς . Η Μαρούλλα έχει εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές , το πρώτο μυθιστόρημά της κι έχει για έκδοση το δεύτερο μυθιστόρημα, υλικό για άλλες τρεις ποιητικές συλλογές συλλογή διηγημάτων όπως και συλλογή παραμυθιών για παιδιά .

Ποιητικές συλλογές:

• Συναισθήματα 
• Απλά ανθρώπινα
• Ζωντανή Κύπρος (Σε Κυπριακή διάλεκτο )
• Χθες σήμερα αύριο,

Μυθιστόρημα: “ Το μενταγιόν της ευτυχίας”

«Πιστεύω είς μίαν Ελλάδα»...του Σπύρος Παπαγεωργίου

Πατήστε ΕΔΩ για να κατεβάσετε το εξώφυλλο του βιβλίου

Πατήστε ΕΔΩ για να κατεβάσετε και το βιβλίο με την ποιητική συλλογή

οι πληροφορίες βρίσκονται στη σελίδα: http://koinosparanomastis.blogspot.com.cy/2014/11/blog-post_15.html#more

Σπύρος Παπαγεωργίου (μικρή αναφορά)

Ο Σπύρος Παπαγεωργίου γεννήθηκε το 1940 στο χωριό Τρεμετουσιά (Επαρχία Λάρνακας) στην Κύπρο και απεβίωσε το 2014 στην Αθήνα Υπήρξε δημοσιογράφος και συγγραφέας.  Εργάστηκε στην κυπριακή εφημερίδα Ελευθερία και ως αρχισυντάκτης στην Κυπριακή εφημερίδα Πατρίς. Για αρκετά χρόνια ήταν αρχισυντάκτης στην Αθηναϊκή εφημερίδα ΕΣΤΙΑ.

Ποιητικές συλλογές:

• η Αγία Τηλλυρία (ποίηση) που εκδόθηκε στη Λευκωσία το 1972. Αυτό το ποιητικό έργο μελοποιήθηκε από το Γιώργο Κοτσώνη και πρωτοπαρουσιάστηκε στο αρχαίο θέατρο των Σόλων (Κύπρος).
• Πιστεύω εις μίαν Ελλάδα 

Άλλα έργα: 

• ΑΡΧΕΙΟΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ
• ΖΗΔΡΟΣ
• ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΑΙ ΦΑΚΕΛΟΣ
• ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΟΝ
• ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΘΥΕΛΛΑ
• ΑΚΕΛ, ΤΟ ΑΛΛΟ ΚΚΕ
• ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ
• ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΟΦΙΝΟΥ
• ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
• ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΗΡΩΩΝ