Τα μηνύματα της ποίησης του Παύλου Λιασίδη στην σημερινή εποχή

Εκδήλωση: Τα μηνύματα της ποίησης του Παύλου Λιασίδη στην σημερινή εποχή

Ο Πολιτιστικός Όμιλος ΒΑΣΙΛΙΤΖΙΑ διοργανώνει εκδήλωση με τίτλο: «Τα μηνύματα της ποίησης του Παύλου Λιασίδη στην σημερινή εποχή» την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2019 και ώρα 7.45 μ.μ. στο οίκημα του ομίλου στην Λάρνακα.

Εισηγητής του θέματος είναι ο λογοτέχνης και ποιητής Άντης Κανάκης.  Ποιήματα θα απαγγείλη η Λένια Ττακκούσιη και θα παρουσιαστεί πρόγραμμα από το μουσικό τμήμα του Π.Ο. ΒΑΣΙΛΙΤΖΙΑ με μελοποιημένα τραγούδια του Παύλου Λιασίδη.

Είδοδος ελεύθερη.

Ανδρέου Παύλος: Δύο (2) ποιήματα

Εκδότρια

Η μοχθούσα της γνώσης.
Η δεξιοτεχνία στην τοποθέτηση των θεμελίων.
Ασύμφορη η αυτοέκδοση,
προώθηση δειγμάτων του καμάτου σου.
Δείγματα αξιόλογα αποφασίζει να εκδώσει.
Περαιτέρω διερευνά τις δυνατότητές σου.
Προοπτική της, να προοδεύεις.
Προσεύχεται για σένα.
Δαπανηρές προσευχές,
για μια όμορφα μοιρασμένη σταδιοδρομία.
Η αντάμωση του μέλλοντός σου δυνατή.
Δίκαιη κρίση σε περιβάλλει μ' εμπιστοσύνη.

**

Ανακήρυξη

Δεν ευθυγραμμίζονται οι στίχοι,
σα συντεταγμένα στρατιωτάκια.
Δεν εξυπηρετούν κάποιον σκοπό.
Αν όμως άνοιγαν πυρ,
θα το έκαναν με την καταγραφή τους.
Κατά πώς τους έταξες πιο πάνω.
Γιατί μόλις καταγραφούν,
πέφτουν αυτόματα στο πεδίο της μάχης.
Τα επιμέρους νοήματα από το χέρι και τον νου.
Με μια συμφωνία εκφράστηκε η «Ανεξαρτησία».
Ένας ατελεύτητος πόλεμος,
να ορίσεις τα μάτια της ψυχής.
Να υπηρετείς εξορισμού την τέχνη σου.

Αλεξία Βίκτωρος: Πέντε (5) Ποιήματα

Ταπεινά βλέφαρα

Για πόσο μπορούν να αντέξουν τα μάτια χωμένα στην αμμουδιά ;
Μπουκωμένα με χρυσόσκονη.
Τα βράγχια τους σφραγίζονται.
Κι οι ψηφίδες της ακτής σχηματίζουν το πιο όμορφο εικόνισμα,
μπροστά στο κάμωμα του ρευστού ουρανού.

Δυο ηλίανθοι δεν μπορούν να στροβιλίζονται μες σε χρυσαφένιες στεριές για πολύ.
Τους κακοφαίνεται όταν πλουτίζουν από το τίποτα!

**

Παράδοση

Αν έπρεπε να φθείρονται τα φτερά μου από τον πόνο μιας αγάπης,
θα τα έφερνα σε εσένα,
να τα νεκρώσεις και γδαρμένα και άτσαλα να μου τα καρφώσεις στο στήθος.
Τα πισώπλατα χτυπήματα δεν τα προτιμώ...
Πώς αλλιώς θα βλέπω τα μάτια σου,
καθώς η όψη σου παρατηρεί το σκίρτημα του παράλυτου λαφύρου;

***

Πώς να σωπάσει η ψυχή, όταν οι τένοντές της ωρύονται;
Όταν οι ρίζες της ασφυκτυούν μέσα στο λίπασμα που μπουκώθηκαν.
Παραμορφωμένη αφηγείται με σφιγμένα άκρα.
Δήθεν ορθοέπεια.
Μες στον κρότο της συγκρατημένης της ανάσας,βρυχείται.

Απόρησα όταν την είδα απέναντί μου...
Έχει και η καρδιά, μυαλό;

Και ξεστόμισα κοιτώντας την στα μάτια :
"Έχεις πολλά να μάθεις ακόμα άφωνο ,καημένο μου παιδί".
Με κοίταξε σαστισμένη και μου είπε κοφτά με μισογεμάτο στόμα :
"Μα εγώ σου μιλούσα τόση ώρα. Δεν ακούς; "

****

Ορκωμοσία βλεφαρίσματος

Νύμφη της αβύσσου,
Η τρύπια ανάσα,
Με άσπρα πέταλα στους ώμους.

Στεφανωμένη ανακήρυξη αγιότητας του έρωτα.
Μόνο έτσι η ελευθερία του προσεύχεται.

Και χαραγμένη με μύρο,
θέτει η ψυχή όρους στα μάτια της:
Να μην κλείσουν ποτέ μακριά από την ευτυχία που της παραχώρησε ο Θεός σε αγκάλες ευλογημένες.

Υπόσχεται επιτέλους η μοίρα στα ματόκλαδά σας:
"Σαν ρυάκι θα κυλά το αίμα των στιγμών σας μες στις κόρες των φλεβών."

Ύμνος η αφήγηση των οφθαλμών σας.

*****

Άλαλος συγγραφέας

Αχ, σιωπή μου... Και να ήσουν αειθαλής!
Έτσι μόνο θα άντεχα τη μοναξιά κάτω απ' τη γέφυρα που διασχίσαμε.

Κι αν το χέρι έχει βρει συντροφιά τον χείμαρρο που παρασέρνει τα νούφαρα σε ρεύματα από δροσερά και τρύπια πούπουλα ,
εξακολουθώ να ρωτώ:
"Τι γυρεύει σε γκρεμό η βουβά βουερή ψυχή μου;"
Αγγίζοντας τα συντρίμμια, δεν απάντησα.
Η ανεξάρτητη αφή τελικά αγγίζει ό,τι θέλει και μετά δεν ομιλεί σταράτα.
Δήθεν βραχνή σιγοτραγουδά κολυμπώντας.
Αυτή είναι ελευθερία!;

Οπλισμένα να στοχεύεις μόνο το χαρτί;

Σκληραγωγημένο είδος

Σκληραγωγημένο είδος

Τα καταφέρνει αυτό το είδος των ανθρώπων
να αφήνει το σχοινί να κόβεται εκεί που πρέπει
στη σωστή στιγμή
από εκείνο που στιγμιαία νιώθουν
ότι θα μπορούσαν να ποθήσουν.
Έχουν συνηθίσει στις επιστροφές
σ’ ένα άδειο διαμέρισμα
σε μια γάτα με εξωραϊσμένη τρυφερότητα
ενώ το χάλκινο μπρίκι βράζει ένα μεγαλοπρεπές αυγό
και το μπρίκι κοχλάζει
και το τσόφλι ραγίζει
και το ασπράδι αφρίζει
και αυτοί μόλις που προλαβαίνουν.
Τους βλέπεις τόσο μονάχους
και λιγότερους σαν φεύγεις
όμως αρκετούς για να επιβιώσουν.
Απλώς τα καταφέρνουν
έχουν τον κύκλο τους, τις συνήθειές τους
το κρεβάτι τους
το ορθοπεδικό μαξιλάρι τους
μια δουλειά
ένα μηχανικό δρόμο στο άδειο δωμάτιο
που αγόρασαν μετά από επίμονες εξοικονομήσεις
ένα μυστικό δρόμο μέσα από εσωτερικά τοιχώματα
που τους δόθηκε δωρεάν
επειδή δεν βγάζει πουθενά
η καρδιά τους ακόμα χτυπά
η καρδιά τους είναι γερή
τα πόδια τους στήνονται
και τα χέρια τους
κάτω από το κακοτράχαλο οδόστρωμά τους
διατηρούν ένα άγιο κύμα τρυφερότητας
για την επόμενη φορά
αν υπάρξει.

Σεμινάριο πένθους / Χριστοδουλίδης Γιώργος

Εκείνος ο χειμώνας επιφύλασσε κατακλυσμούς
που μετέβαλαν τη γεωλογία του εδάφους
όπως μεταβάλλουν οι εσωτερικές αναταραχές
την ευρυθμία των σπλάχνων
μια ακόμη μείωση μισθού
το βλέμμα που φέρνεις σπίτι
και το αποθέτεις προσεκτικά στην τακτική σου τσάντα
έτοιμος δήθεν για την επόμενη μέρα
οι όξινες απελπισίες
τη μορφολογία των προσώπων
διαβρώνοντας το δέρμα
οι κατολισθήσεις
τη σθεναρότητα των αναρριχητών
την κάθετη ανάβασή τους
πλήττοντας την ευγλωττία των προεξοχών
όπως μεταβάλλει η τεχνολογία
τις ιστοσελίδες της μνήμης σου
να παραπέμπουν ενδεικτικά
με τόξα και πινακίδες
«πάτησε εδώ»
αν θέλεις να διαβάσεις περισσότερα
για τη φθορά μου.

Η ΛΙΜΝΗ / Χριστοδουλίδης Γιώργος

Έχει να βρέξει δυο αιώνες
κι η γη παρακαλά το νερό.
Περπατώ
εκεί όπου κάποτε ήτανε λίμνη
όπως περπατά κανείς
εκεί όπου κάποτε ήταν αγάπη.
Σκασμένο χώμα, τετραγωνικό
όσα ψάρια δεν σάπισαν
έβγαλαν πόδια
έγιναν ερπετά.
Λίμνη, της εκμυστηρεύομαι,
δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεφύγω
από εκείνο που ήσουν
την ώρα
που απελπισμένα δέντρα
πριν γείρουν και πέσουν με ουρλιαχτό ασύλληπτο
υψώνουν τα τρομώδη χέρια τους μέχρι τον ουρανό
ξεκοιλιάζοντας τα άδεια ασκιά του.

Ειρήνη / Ελένη Τυρίμου

Σε είδα στα βουρκομένα ματάκια να κοιτάζουν γεμάτα θλίψη,αγωνία σε αθώες ψυχούλες που χάνονται με τόσες παιδικές απορίες. Σε είδα γεμάτη απόγνωση στα τόσα δεινά της ανθρωπότητας, να βλέπεις τον δύστυχο απελπισμένο πατέρα με τα ματωμένα ρούχα να σφίγγει το άψυχο κορμάκι του δικού του βλασταριού από μία δήθεν, αδέσποτη σφαίρα. Την μάνα αυτήν την Αγία μορφή να μαζεύει στην ματωμένη αγκάλι της όσα παιδιά της απέμειναν. Σε είδα να γυροφέρνεις θλιμμένη στα κρεμασμένα σχολεία, τους ξεραμένους κήπους τις ξεριζωμένες οικογένειες, του λαούς που πεθαίνουν από υποσιτισμό. Σε είδα αποκαμωμένη μετα χέρια δεμένα αποδιωγμένη από τους απανταχού λιστές. Μα έλα ΕΙΡΉΝΗ χέρι με χέρι να κρεμίσουμε τα σάπια συστήματα, τους βρώμικους θρόνους, τα άδεια κουστούμια έλα ανασήκωσε ξανά το ανάστημα, να υψώσουμε τα ματωμένα λάβαρα, να φράξουμε τον δρόμο της ασυνειδησίας το άρμα της σκληρής αδικίας. Έλα ΕΙΡΉΝΗ ξανά και ξανά κομπολόι τους πόνους να κάνουμε πάρε και πάλι της ανθρωπότητας τα ινία, φόρεσε το λευκό μεταξωτό σου πέπλο μαζί να απαλύνουμε τις τόσες πληγές, ο ήλιος να λάμψει το φώς να φτάσει εώς τα έγκατα της μάνας γης, να βρούν ανάπαυση οι τόσοι νεκροί. Σε όλους να φτάσει το άπλετο φώς σου, ΕΙΡΉΝΗ έλα λίπασμα ρίξε για τις νέες γενιές.

Γιάννος Λαμπής: Δύο Ποιήματα

Κάποτε υπήρχε φως στη ζωή μου
τώρα όμως, σκοτάδι πηχτό,
καταρρέω και μέσα του βυθίζομαι δίχως τελειωμό,
μονάκριβη αγάπη μου
δεν μπορώ να ξεχάσω τη θλίψη στα μάτια σου
όταν μακριά σου έφευγα, αφού η μοίρα μού ’ταξε ταξίδι μακρινό,
από τότε οι μέρες μου είναι άδειες
κι οι νύχτες μου οδυνηρά μεγάλες και νεκρές,
δεν μπορώ να ζω μακριά σου
κι αν είναι να ζω χωρίς εσένα, καλύτερα να μην ζω,
αναγκαία κι αναντικατάστατη γυναίκα μου
κλείσε τα μάτια, νοιώσε με κοντά σου
σχημάτισε στον αέρα το σώμα μου κι αγκάλιασε με,
έστω και νοερά άγγιξε με, κράτησε με σφιχτά
και κόντρα στη βούληση των άπονων Θεών,
άσε τα βήματα της καρδιάς να μας πάνε
εκεί όπου το όνειρο μας ζει, εκεί όπου τα σκοτάδια
σκορπίζουν απ’ της αγάπης μας, το φως.

**

Χαρίζω στη μοναξιά το ζεστό μου πανωφόρι
για να μην κρυώνει μονάχη
και στο κρεβάτι χαρίζω την απουσία μου,
φοβάμαι μην τσαλακώσω τα όνειρα που κοιμούνται
κάτω απ’ τα κρύα σεντόνια
ανασαίνοντας βαριά μέσα σ’ άγραφες σελίδες
ημερολογίου που ποτέ δεν κράτησα!

[Άνυδρο θαλασσόκρινο νησί μου] / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Άνυδρο θαλασσόκρινο νησί μου
Αρχαίος βολβός στην άμμο του παλιού καιρού
Έφυγαν τα καράβια τους και πάλι
Δεν έφεραν κρασί και λάδι να γεμίσουν τα πιθάρια
Μόνο στα λαδιασμένα σώματα με δείχτες αντηλιακούς
νυχτόβιες πεταλούδες ανασαίνουν
Αντέχεις;

ΝΙΚΗΤΗΣ / Πανάγου Μαρούλλα

Η βιοπάλη .
Τούτη η στρίγγλα με το παγερό πρόσωπο,
που διάταξε να πάρει των ομματιών του .
Κλείνοντάς τον με το έτσι θέλω
έξω απ' του σπιτιού του την πόρτα.

Βρέθηκε στα βαθειά νερά
κι αναγκαστικώς έμαθε να επιπλέει
(Αλοιώς θα βούλιαζε),
που έγινε σπουδαίος κολυμβητής .
Πρωταθλητής !
Μ'ένα σωρό μετάλλια
κι ένα κεφαλι γεμάτο πείρα.
Απολυτήριο με άριστα
στην σπουδή της ζωής,
που τέλος στον γυρισμό
ο σεβασμός, του προσηκώνεται
και βγάζει το καπέλο
στ' όνομά του.
Η στρίγγλα που κόντεψε να τον πνίξει ,
εξαφανίστηκε από προσώπου γης
κι ούτε φαντάζεται ,
πως κατά βαθος την ευγνωμονεί .

Για την αναγκαστική πάλη ,
Την σιδερένια θέληση π'απόκτησε
και τα όσα διδάκτηκε στην διαδρομή.

ΜΑΡΟΥΛΛΑ ΠΑΝΑΓΟΥ
ΝΟΤΙΟΣ ΑΦΡΙΚΗ
3-9-2005

ΜΙΚΡΕΣ ΚΛΕΨΥΔΡΕΣ / Άγις Χαραλαμπίδης

Η διαπίστωση, πικρή

σαν την αλήθεια.

Καμιά δεν έχει για τους άλλους σημασία

όταν σε ξένη πόρτα

το ρόπτρο χτυπά η αδικία.

Άγις Χαραλαμπίδης, Σεπτέμβρης 2008

Παιδί μου ματωμένο / Ανδρέου Ειρήνη

Παιδί μου ματωμένο
απ' της Κύπρου την πληγή
παράκαιρα σε έφερα ...
στον κόσμο για να ζήσεις.
Σ΄τούτο τον τόπο
που 'χει χάσει αξίες και ντροπή
παράκαιρα σε έφερα
γι ' αξίες να μιλήσεις...

Παιδί μου ματωμένο
που γι΄αγάπη πολεμάς
και πάσκεις με το λόγο σου
τ΄άδικο να τσακίσεις,
σ΄τούτο τον κόσμο
που σκοτώνει δίχως οίκτο τα παιδιά
παράκαιρα σε έφερα
γι' αγάπη να μιλήσεις....

Παιδί μου ματωμένο
που μας φτύνεις με οργή
παράκαιρα σε έφερα
το ψέμα για να φτύσεις .
Σ' τούτο τον κόσμο
που στο χρήμα έχει θάψει την ψυχή
παράκαιρα σε έφερα
γι αλήθεια να μιλήσεις

Παιδί μου ματωμένο
απ' του κόσμου την πληγή
παράκαιρα σε έφερα
τον κόσμο να γνωρίσεις.
Σ΄τούτο τον κόσμο
αγάπη δεν θα βρείς ούτε κι εσύ
παράκαιρα σε γέννησα
μετ' από με θα ζήσεις....

[Πνίγηκε στο αίμα η γη] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Η Δέσπω Πηλαβάκη προσεγγίζει με τον δικό της τρόπο το δράμα των Κούρδων 

Πνίγηκε στο αίμα η γη
και άρχισε να ξερνά
αθώα παιδιά
Η μάνα η Κούρδισσα
με παγωμένη καρδιά
και άδεια χέρια
κοιτάζει τον ουρανό
που βρέχει θάνατο
και καταριέται το Θεο
Θάβεται σήμερα
η ανθρωπιά και το δίκαιο
τυλιγμένα σ ένα σάβανο
μαζί με τα κορμιά αθώων
Ερωτοτροπούν οι πολιτισμένοι
με τους βάρβαρους
και γεννούν αποφάσεις
αφανισμού των λαών
Απαθείς παρακολουθούμε
τη μεγάλη σφαγή
Ευτυχώς δεν ειναι δικοί μας
οι σκοτωμένοι
Δεν είναι δικοί μας οι ξεριζωμένοι
Αλλάζουμε κανάλι
και συνεχίζουμε τη ζωή μας
Δεν μας αφορά
Δυστυχώς όμως
το θεριό δεν χορταινει
Και είμαστε τόσο κοντά του !!!

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Το «Γιαβούζ» έρχεται και εμείς «θα περάσουμε» γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

   Το «Γιαβούζ» με το γεωτρύπανό του κατευθύνεται προς το οικόπεδο 7, που αποτελεί και στόχο της Τουρκίας για να πραγματοποιήσει παράνομες γεωτρήσεις, υλοποιώντας τις συνεχείς απειλές της. Στο Οικόπεδο 7 ήδη δραστηριοποιείται απολύτως νόμιμα η Κυπριακή Δημοκρατία, παραχωρώντας τα δικαιώματα γεώτρησης σε Ευρωπαϊκές Εταιρείες.

  Το αδύναμο Κυπριακό Κράτος ( λόγω μεγεθών με την γείτονα Τουρκία σε όλα τα επίπεδα) κραυγάζει δεξιά και αριστερά για το δίκαιό του και ματαίως αναζητά να βρει λύσεις (ήδη έχουν περάσει 45 χρόνια από την Τουρκική Εισβολή) μέσω των διεθνών οργανισμών που συμμετάσχει και κυρίως μέσω της ΕΕ μέλος της οποίας είναι, η οποία όμως παρακάμπτοντας στην πράξη της αρχές της τηρεί άνισες αποστάσεις από τα δύο εμπλεκόμενα μέρη (Τουρκία- Κύπρος)

  Αδυναμία τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής πολιτικής μας. Προσφάτως το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της Κυπριακής Δημοκρατίας απέτυχε να εκδώσει ένα κοινό ανακοινωθέν γύρω από την Τουρκική Προκλητικότητα επισημαίνοντας ακόμα μια φορά την ασυμφωνία χαρακτήρων των πολιτικών μας δυνάμεων να μιλήσουν αποτρεπτικά ως μια φωνή. Από την άλλη η Τουρκία τρίβει τα χέρια της. Η ΗΠΑ κρατά τις αποστάσεις που πρέπει (παλιά αλεπού στο διεθνές σκηνικό) το Ηνωμένο Βασίλειο σιωπά (θα επέμβει ως συνήθως όταν φαγωθούν τα πάντα) η Ελλάδα ανασυντάσσεται (κανείς δεν ξέρει για πόσο) και η ΕΕ απούσα (μαθαίνει γρήγορα, αδιαφορεί, εξάλλου την ενδιαφέρει μόνο το ευρώ και η κατακρεούργηση των μικρών οικονομιών)

   Από το όλο σκηνικό απουσιάζει και η αντίδραση του ίδιου του Κυπριακού Λαού. Που δείχνει να ευαισθητοποιείται στο έπακρο για εράνους, πορείες κατά του Καρκίνου και της κλιματικής αλλαγής (για τις κινητοποιήσεις αυτές θα πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα) αλλά πάνω στο Εθνικό θέμα και στις απειλές της Τουρκίας παραμένει απαθής.    Τι θα πρέπει να κάνει; Το λιγότερο.  να ενεργοποιηθούν Δημόσιες Υπηρεσίες, Σχολεία, Οργανισμοί, Σύλλογοι και όμιλοι και να διαμαρτυρηθούν εντονότατα με συνεχείς διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελεύθερης Κύπρου.  Και όχι να «ποιούμε την νήσσαν» τη στιγμή που απειλείται η γή και το ύδωρ μας.

    Οι ανατροπές στην Ιστορία δεν γράφονται από πληκτρολόγια μόνο αλλά από το πεζοδρόμιο και την πορεία προς την άβυσσο. (μηδενός εξαιρουμένου)

[Βρέχει] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Βρέχει
Οι μουσκεμένες σκέψεις
κουράζουν το εξασθενημένο μυαλό
που κουβαλά το βάρος τους
Βρέχει
Αλύπητα δέρνει η βροχή
την πληγωμένη καρδιά
που αιχμάλωτη της καλοσύνης
γυμνή τριγυρνά μες το ψέμα
Βρέχει
Οι αναμνήσεις επιστρέφουν
κορίτσια άβγαλτα
στο γερασμένο κορμί
και κόβουν βόλτες στο σήμερα
Βρέχει
Οι ματωμένες επιθυμίες
ακουμπούν τις πληγές
που αιμορραγούν ασταμάτητα
Βρέχει
Εδώ τελειώνει το ταξίδι
μιας άχαρης ζωής
ενώ η φωνή της βροχής
με αποχαιρετά