Το αίνιγμα

Σαν έγειρα στη γη να πάρω δύο στίχους
είδα τα κόκαλα τους άσπρα στον ήλιο.
Η σάρκα χαμένη όπως ετάχθη,
μόνο η ψυχή φτερούγιζε στον άνεμο
με της βροχής το άσμα το γνώριμο
πριν ταξιδέψει στο τέλος του Χρόνου
πριν η Εικόνα να ξεθωριάσει
Αντίκρισα το αίνιγμα στο φως
καθ’ομοίωση της αρχαίας πνοής
με συνάντησε ο τρίτος στίχος
στους ήχους της σιωπής τoυ κόσμου.

Ήταν ο μόνος τρόπος να αναληφθώ.

(Αθηνά Τέμβριου, 'Ανάμεσα στους Ήχους')

ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ

Αθηνά Τεμβρίου

Δώσε το δώρο των θεών
να πιούμε στην τιμή της αγάπης.
Κραυγαλέο σημάδι στα χείλη
η κηλίδα τον κόσμου.
Η μάχη η τελευταία
οιωνός φοβερού πολέμου,
αχίλλειος πτέρνα της ζωής.

Ο θάνατος είναι κοντά
και το νερό της λήθης
σε αιματηρό πηγάδι.
Εκεί τα φίδια ξεδιψάνε
στον ίσκιο του πνιγμένου θνητού.

Δώσε των αθανάτων νερό
να πιούμε στην τιμή της γαλήνης,
αλάργα η νεκρανάσταση
να αλλάξουμε τον κόσμο.

Επειδή είμαι άνθρωπος...

 

Αθηνά Τέμβριου

Πόσο πολύτιμη εμπειρία θα ήταν για μένα, για σένα αν για μια μέρα αθόρυβα βγαίναμε απ’ το ασταμάτητο παιχνίδι της ζωής για να γίνουμε απλοί παρατηρητές. Να αντιληφθούμε τι συμβαίνει γύρω μας, να ερευνήσουμε λιγάκι το θολό εαυτό μας. Είναι ωραίο το να ψάχνει κανείς την αλήθεια μέσα από τα καθημερινά δρώμενα και να συλλογίζεται το γιατί... , το να κάνει μια αυτοκριτική χωρίς τάσεις υπεροψίας ή έλλειψης αυτοσεβασμού και να μην φοβάται... . Είναι ευτυχία τελικά η αισθητή εναρμόνιση με αυτά που μας περιβάλλουν, τους άλλους ανθρώπους και φυσικά τη δική μας οντότητα. Όλοι γνωρίζουμε ότι ανακαλύπτει ο άνθρωπος την εσωτερική του διάσταση με συνεχόμενη αυτογνωσία, αλλά πόσοι συνειδητοποιούμε ότι ο ενδόμυχος αυτός κόσμος δεν είναι μια αφηρημένη έννοια αλλά αυτό που καθημερινά χτίζουμε πάνω σε κάποια θεμέλια...

Ποιος είμαι? Ποιος είσαι? Δεν είναι παρά καθημερινά ερωτήματα όλων μας. Ας διαλέξουμε τι θέλουμε να είμαστε και ας γίνουμε... Ας μην ξεχνούμε ότι καθημερινά γινόμαστε,..... ότι καθημερινά ζωγραφίζουμε την ύπαρξη μας. Άλλωστε η επιλογή είναι δική μας.
Ο Σαίξπηρ είχε κάποτε πει ότι «η ζωή δεν είναι παρά μια σκηνή θεάτρου και εμείς οι ηθοποιοί της». Αυτό καλείται ζωή? Αυτός είναι ο άνθρωπος? Ίσως η ζωή δεν εκπέμπει θεατρικότητα αλλά είναι μια έννοια που της αξίζει περισσότερη σοβαρότητα. Ίσως δεν μας δίνονται σενάρια κοσμικά να υποδυθούμε, απλά τα γράφουμε μόνοι μας συνειδητά και ασυνείδητα. Γιατί αν μια άλλη δύναμη τα συγγράφει, τότε δεν θα υπάρχει λόγος να ζητούμε ελευθερία ψυχής. Έχουμε τη δύναμη να αμφισβητούμε για να γίνουμε ποιο σοφοί επειδή είμαστε άνθρωποι και η ελεύθερη βούληση μας ταξιδεύει και σε άλλους δρόμους. Αν όμως δεχτούμε τα γεμάτα σκεπτικισμό λόγια του άγγλου αυτού συγγραφέα, ίσως σαν ατελείς άνθρωποι ανασκάψουμε τις αλήθειες που κρύβει κάθε μεγάλη ψυχή. Και αν τελικά ο καθένας μας υποδύεται μια φιγούρα «θεατρική» έχει πνοή να επιλέγει τον ρόλο του στον μικρό μας κόσμο. Ποιος μπορεί άλλωστε να καταφύγει στα παρασκήνια και συνάμα να πλάθει τον μύθο του? Ποιος δύναται να ορίζει χωρίς την άρνηση και να υπάρχει χωρίς κατάφαση?
Έτσι απλά, αν είναι να μάθουμε πραγματικά ποιοι είμαστε πρέπει να ισορροπούμε ανάμεσα στον άνεμο μιας καταιγίδας και στη γαλήνη του καλού καιρού. Να ψάχνουμε το νόημα της ζωής ανάμεσα στα ποιο μικρά και πιο μεγάλα. Ας μην ξεχνούμε στίχους δοσμένους μέσα από πόνο και λύτρωση, στίχους αγαπημένους:
«Τι το καλό? Τι το κακό? Ένα σημείο Ένα σημείο
και σ’ αυτό πάνω ισορροπείς και υπάρχεις
κι απ’αυτό πιο πέρα ταραχή και σκότος
κι απ’ αυτό πιο πίσω βρυγμός των αγγέλων
Ένα σημείο Ένα σημείο
και σ’αυτό μπορείς απέραντα να προχωρήσεις
ή αλλιώς τίποτε άλλο δεν υπάρχει πια
Κι ο ζυγός που, ανοίγοντας τα χέρια μου, έμοιαζε
να ζυγιάζει το φως και το ένστικτο ήτανε
Αυτός
ο κόσμος, ο μικρός ο μέγας!» (Οδυσσέας Ελύτης, ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ)

Απώλειες

Οι άνθρωποι έχασαν τον Θεό μέσα στις εκκλησιές,

έχασαν την αλήθεια μες στα εκπαιδευτήρια.

Έννομα η φύση τους εκδικείται.

Σαν δεν το γνωρίζουν,

το χαμόγελο τους θερίζει τη γη

με σκοπό τον ‘Χαμένο Παράδεισο’.

Μορφασμός αναγκαίος είναι,

ένας ρόλος στο μονόπρακτο της απάτης.

ΕΡΩΤΙΚΑ : Ο

Σ΄ αυτό το ποίημα τι να πω; 
Να κλέψω θέλησα απ΄ τον ήλιο την επλίδα, 
ολημερίς να πλάθω στίχο στίχο τη ζωή. 
Μα όταν βραδιάζει, ο λογισμός παγίδα μοιάζει...
Παλεύω, χάνομαι, γυρνώ, αναζητώ.

ΕΡΩΤΙΚΑ: Λ

Χάθηκα μέσ ΄ το γαλάζιο. 
Νόμιζα ήταν θάλασσα΄ή τ΄ άπλετο  φως 
του ήλιου.
Ήταν όμως τα μάτια σου...
καράβι της ψυχής για να σαλπάρω. 

ΕΡΩΤΙΚΑ : Ε

Τα μάτια σου δρόμος, για να περάσω 
στην άλλη άκρη τ΄ ουρανού, 
χωρίς επιστροφή
με τον έρωτα συντροφιά, 
με την ποίηση να γυρνά αδίστακτη. 
Χίλιες λέξεις, αν είναι να με ανταμώσουν 
στο απέραντο της ψυχής, ταξίδεψα...

ΕΡΩΤΙΚΑ: Γ

Τις στιγμές που κοιμάσαι 
ονειρεύομαι 
τη λεβάντα, το γιασεμί και τ΄ άρωμα 
της αγάπης. 

ΕΡΩΤΙΚΑ : Α

Μην   είδατε που πήγαινε η αγάπη, 
όταν ξυπνούσαμε;
 Ήταν κρυμμένη κάτω απ΄ τα μάτια μας
ώσπου να την καλέσει πάλι ο αυγερινός. 

ΕΛΠΙΔΑ

Ελπίδα είναι το γλυκοχάραμα
της νιότης, 
του φευγαλέου ταξιδιώτη ο σταθμός
και της γυναίκας η ζωή η ντόμπρα. 

Ελπίδα είναι το ξανθό
προσάναμμα ανθρώπου
και τα γλυκά αναγγέλματα
τα βράδια του Σεπτέμβρη. 
Είναι βελούδινο άγγιγμα 
στα πρώτα τα σκιρτήματα.
Είναι η δύναμη ψυχής τα χρόνια της ζωής μας. 

ΠΟΙΗΣΗ

Είσαι η φλόγα μιας στιγμής.
Αυτή η φλόγα που ταξιδεύει τη σκέψη, 
καίει τη θλίψη. 
Αυτή που ζεσταίνει τα σύννεφα
στο γαλάζιο ουρανό, 
να γεννήσει βροχή, 
να δροσίσει τη γη, 
να ομορφύνει τη θάλασσα. 

ΦΥΓΑΣ

Είσαι κρυμμένος στην τελευταία 
γωνιά του δρόμου.
Ο φόβος κυρίαρχοςσε πνίγει. 
Χαιρέτα τον άνεμο, σε προσπερνά.
Χαιρέτα την κυρία με το ψηλό καπέλο. 
Σε ακολουθά κυρίως τις νύχτες, 
σου θυμίζει τη γέννησή σου. 

ΜΟΥΣΙΚΗ

Ένα φύλλο πρωί πρωί με χαιρέτησε. 
Ήταν το σώμα μου ισχνό μα αγέρωχο.
Η αγάπη ακόμα μου '  δειξε το δρόμο.
Ο άνεμος με βαρύφερνε ΄δω και ΄κει.
Χρυσές στιγμές του Ντεπουσσί, 
πρωί πρωί οι νότες...

ΑΛΗΘΕΙΑ

Έχει φυσήξει ξεροβόρι

μα εγώ πιστεύω στο νοτιά.

Γυρνώ στης αλήθειας τη θάλασσα

σε ταξίδια με κάποια βαπόρια λιτά,

σε νησάκια αβύθιστα

με μορφή άγριου Κύκλωπα

με ματιές ηφαιστείων,

ουρλιαχτά κάποιας νύχτας

λύκων σε πλάνο κυνήγι. 

Όραμα

Φεγγαροχτυπημένε κρατάς τον έρωτα

στα δύο σου χέρια.

Τα χείλη στα σφραγίζει ο άνεμος το βράδυ

σαν επιστρέφει από ταξίδια λάγνα.

Μεσ’ στη σιωπή κοιμάσαι,

ξυπνάς και συλλογιέσαι

μήπως τα άστρα μοναχικά λικνίζονται

ή οι θεοί τους χάρισαν το άρωμά τους

και λησμονήσαν πως κάποτε

ήταν και αυτά θνητοί που αγαπηθήκαν με τ’ άπιαστο;

Το κύρτωμα ενός ειδώλου που θύμιζε φεγγάρι σε θάμπωσε.

Κατηφορίζεις πια το πιο ψηλό βουνό.

Αν σε αξίωσε η τύχη να το ανεβείς,

‘το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον’

έλεγαν οι σοφοί και ο χρόνος, ο θεός, ο Κρόνος

που καίει ανθρώπους στην κάμινο του κόσμου

μα σαν φωνάξουν την ψυχή οδηγό

τους εξαγνίζει με νερό και αγάπη

ώσπου αέρας να γίνουν και φως.

Αστέρι είσαι. Μην ξεχνάς, ήθελες να γενείς φεγγάρι,

Φεγγαροχτυπημένε.

ΠΕΤΡΑ

Καμένη πέτρα απ΄τον ήλιο,
υπόδουλη μιας αχτίνας φωτός, 
υπόδουλη της σκληρής σου μοίρας. 
Έχεις σχήμα καρδιάς.
Ποιητές σου χαρίζουν αέναη ψυχή, 
πλάθουν λιτή τη μορφή σου.
Η φύση γεννά τη μετάλλαξη, 
για να πλάθεται ο στίχος, 
σαν ο άνθρωπος τη ζωή. 
Πέτρα!
Ερωτευμένη και άθικτη.