"… σε έρωτα ή θάνατο θα πάμε" ( απόσπασμα) / Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου

Ελένη


Λοιπόν Μενέλαέ μου
σ’ έχω επινοήσει κουφό
για να μπορώ ν’ ακούω τις σκέψεις μου
χωρίς να ταράζομαι
έτσι όπως μου επιστρέφονται ανεξαργύρωτες
από το ύψος του τίμιου κρεβατιού μας


Θ’ αγνοήσω την αδιαφορία σου
και θα υποθέσω πως είσαι
ο δυστυχής ένας κουφός
Έτσι κι εγώ θα ονομαστώ Ελένη
Κι ο Πάρις κάποια μέρα
το ελπίζω
πως θα με απαγάγει
άθελά μου


Ας μην το έπαιζες κουφός
Μια λέξη μου ας καταδεχόσουν
να εξαργύρωνες



Γράμμα από νησί


Τα νησιά που βυθίζονται στην ομίχλη τους το χειμώνα
σκεπάζονται με τη θαλπωρή των ονείρων τους
Κλωσάνε τους έρωτες του καλοκαιριού
Τινάζουν άσπρα σεντόνια στο κύμα τις περιπτύξεις
των λαβωμένων τους σωμάτων
Δουλεύει αργά, βασανιστικά η προσμονή νυμφίου
Κεντάει με κόκκινη κλωστή όλο το χειμώνα κήπους
Το καλοκαίρι μέσα από τα άνθη τους
θα πετάξουν με ορμή σμήνος αγαπησιάρικα πουλιά

«Ο Νώε στην πόλη» (μικρό απόσπασμα) / Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου

«Η λεπίδα που ανοίγει τις φλέβες πονάει λιγότερο από τη θέα ενός ανθρώπου, που, ενώ κοιτάζει το ρολόι του, λέει πως θέλει να πάει στον παράδεισο. Ύστερα φεύγει παίρνοντας μαζί την πόζα του, όπως παίρνει κανείς την τελευταία αναπνοή του.».............................. 

« Απλώνει η πόλη τα νερά της λύπης της, γίνεται λίμνη. Καρτερεί να καθρεφτίσει σε δύο μάτια μια αγάπη που δεν έρχεται. Γι’ αυτό κάποιες φορές καθώς οι διαβάτες περνούν, μοιάζουν με τρένα που διασταυρώνονται μαζί της»....................... 

«.. ωστόσο θα έπρεπε να ξέρουμε πώς, αν δεν σε δω, αν δεν με δεις, αν δεν κοιταχτούμε, όμορφοι δεν θα γίνουμε»................... 

«Οι άνθρωποι κόβουν την πόλη σαν ψωμί στα δύο, να πάρουν ο καθένας το κομμάτι του. Τα έχουν αυτά οι έρωτες•τους ακρωτηριασμούς. Με τους πολέμους των φυλών εκτεταμένη μαχαιριά κατά μήκος μιας πράσινης γραμμής»............................... 

«Έχω περάσει σε βελόνες το εύθραυστο και το φθαρτό, το μικρό έως ελάχιστο, άπειρα λόγια συνδιαλέξεων. Θα κάνω αθάνατη τη ζεστασιά της αφής των δακτύλων μου πάνω στο σώμα σου. Σκεπάσου αγάπη μου!»..................................... 

«Εκεί που βρίσκεις τη χαρά εκεί θα βρεις τη λύπη. Ουρανομήκης ουρά, η κραυγή της ζωής και η σιωπή του θανάτου, αγκαλιασμένες ενσταλάζονται στα μαρμαρένια στήθη• υποδορίως ενέσιμος ο χρόνος.»............... 

«Η ζωή περνάει μέσα από την κοίτη των σωμάτων. Καλοί αγωγοί της αθανασίας της, τα φυσικά υλικά τους, που αναπαράγονται ξένα και αδιάφορα προς τα θολά ποτήρια του μυαλού που μηχανεύεται ασθένειες, φυγές και ταριχεύσεις.»............