ΔΙΑΠΑΣΩΝ / Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης

''στη μνήμη του Μάριου Τόκα''

Λένε πέθανες; Ακούνε καθόλου; 
Ακούω στο Αμφιθέατρο της μνήμης
φυσαρμόνικα, κιθάρα, στα χέρια σου
υψώνεις το πιάνο σε κλίμακα σολ,
πλάθεις την άρπα ουράνιο τόξο,
το χαρτί πίστα να χορεύουν οι νότες.
.
Λέει ένας: μα είναι κρίμα οι νεκροί.*
Λαλώ: το σκότος τρομάζει τα παιδιά
μα στο φώς σου να βγει δεν τολμά
σαν πραΰνεις της γης μας το χιονιά.
.
Παλληκάρι μουσικό μου, σήκω
γιορτάζουμε, χορεύουμε, σήκω
να τραγουδήσεις εν πορφύραις,
να άδεις εν χορδαίς και οργάνοις,
το μουστάκι σου να δονεί διαπασών.
.

Σόφια και Βίτοσια, Βουλγαρία, 27.04.2008

Από την Ποιητική Συλλογή ‘ΠΕΡΙ ΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ’, 2010, Εκδόσεις ΠΑΡΓΑ, Λευκωσία, Αθήνα

Σημείωση ποιητή : ‘Μα είναι κρίμα οι νεκροί’, στίχος του Κώστα Μόντη. 

ΕΡΩΣ, ΜΥΘΟΣ, ΒΑΘΟΣ : Ποιητική Συλλογή του Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδη (200 Χαικού) Εκδόσεις : ΡΩΜΗ / 2017

Έρως

1. Συγχωροχάρτι 

ο Άδης στον έρωτα 

χαρίζει μόνο.

2. Αγαπώντας σε 

βαδίζω επ΄ υδάτων 

έως την ακτή σου

...

Μύθος 

Δέκα μικροί μύθοι της τρελλής ροδιάς*

81. Τρελή μου ροδιά

σαν γελάς φυσά νοτιάς

στων νιων τα στήθη 

82. Κλαδί σου κόβουν 

κλέφτες, μπόρες μα μπορείς 

ν΄ ανδρώνεις άλλα. 

83. Λικνίζεις κορμό

ξελογιάζεις τους νέους

πηδούν τα σκότη. 

84. Παιδί με κρατάς

κι ο άνεμος μας παίρνει

στ΄ονείρου βόλτα

85. Στη φυλλωσιά σου

καλείς να παίξω κρυφτό 

με το φεγγάρι. 

...

* Διάλογος με τον Οδυσσέα Ελύτη

Βάθος

141. Όσο σε λιώνουν 

Ανθέ, τόσο πιο πολύ 

ευωδιάζεις. 

142. Τα κάλλη γερνούν

οι καλλονές ξεβάφουν 

το Κάλλος διαρκεί.

143. Διδάσκοντάς σε 

διδάσκομαι δυο φορές

στοχάζομαι τρεις. 

Σ' ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΑΤΟ ΤΡΟΠΟ / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Σ’ αγαπώ με ιδιαίτατο τρόπο, κάθε μόριό σου,
έχω χέρια πολλά, να σε κρατώ, να σ’ ορθώνω,
μάτια πολλά, να βλέπω μη κάτι σου λείψει,
έχω αυτιά πολλά, ν’ ακούω τον ρυθμό σου,
χέρια πολλά, να χαϊδεύω το ψηφιδωτό σου,
πόδια πολλά, να σε τρέξω όταν ορρωδείς,
κι ανάπηρος ακόμη θα σερνόμουν σε σένα,
αν ο Άδης σ’ αρπάξει, του παίζω λύρα ορφική, *
να δακρύσει, να σ’ αφήσει κοντά μου να ’ρθεις,
ξανά ο ένας γλυκός ψίθυρος στ’ αυτί του άλλου.
Το να αγαπάς είναι ζήτημα ζωής και ζωής.

Αν σ’ αδικήσω φτύσε με, φώναζέ με ληστή,
αν με αδικήσεις, η αγάπη μου συγχωρεί,
κι ας μη σωθώ, αν πρώτα εσύ δεν σωθείς,
σαν μοιράζει τα σωθικά της η αγάπη γεννά,
χωρίς αυτήν ο Θεός δεν έχει όνομα ούτε μιλιά.
Δικάζουν την αγάπη μας; Σε προασπίζομαι,
όπως ο Περικλής την Ασπασία στη δίκη της **
ολοφυρόμενος. Σ’ αγαπώ με ιδιαίτατο τρόπο.
Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης, 


* Όταν ο Ορφέας έχασε τη γυναίκα του Ευρυδίκη, από δάγκωμα φιδιού, έπαιξε λυπητερά τραγούδια με τη λύρα του και τότε οι θεοί οι νύμφες και ο Άδης δάκρυσαν και ο Άδης επέτρεψε στην Ευρυδίκη να επιστρέψει με τον Ορφέα πίσω στον κόσμο.
** Ο μεγάλος ηγέτης των Αθηνών Περικλής, υπερασπίστηκε μόνος στο δικαστήριο, ολοφυρόμενος και με δάκρυα, την αγαπημένη τη Ασπασία, που την κατηγορούσαν για ασέβεια, η οποία τελικά αθωώθηκε.

ΑΓΧΟΝΗ ΚΑΙ ΕΡΩΣ / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Λύα, να κι η επιστολή μου στον Κυβερνήτη Κύπρου,*

ίδια και στον κλέφτη Πρέσβη ενενήντα χρόνια πριν.**

‘You, diabolic kleptomaniac, catastropher of History,

ironic egoist, sarcastic, sycophantic hypocrite, pause

your metallic tyranny over our authentic thesaurus.

Cyprus is a charismatic and talented Metropolis,

an anthology of democracy, a galaxy over chaos,

a microcosm of gigantic adamants, an ideal oasis.

You are pseudo Alpha and Omega of labyrinth,

a barbarian, atheistic plutocrat of pyrotechnics.

Hercules criticizes your paroxysm, cauterize you

With seismic lava, microbes, crises, typhoons.’

Ξέρω, θα με κρεμάσουν κι ας ζητώ απλά Ελευθερία

με παρέα το κατάλευκο χιόνι, βουνά και ρεματιές.

Όλα κι αν τελειώνουν, είμαι ήρεμος, ψυχή πανέτοιμη,***

χαρούμενος στην πιο όμορφη μέρα της ζωής μου!

Μια φορά κανείς πεθαίνει, ποτέ ο έρωτάς μας, Λύα,

έλα στο μνήμα άναψε κερί, μην κλαις αφού υπάρχω,

στο χώμα βύθισε μαντήλι κι ας κρατάμε τις άκρες του

να χορέψουμε συρτάκι, εγώ κάτω απ’ το χώμα μου,

εσύ πάνω, με το χρώμα του γέλιου σου στο νου μου.

Ένα γαρύφαλλο που έκλεψα για σένα παίρνω στη γη,

ο σπόρος του να φυτρώνει, ο ανθός του να σε βρίσκει

κι οι μέλισσες του να κεντούν τους κλέφτες θανάσιμα.

Του σπαθιού μου η λεπίδα, λάμπει για σένα πατρίδα.

Από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή ΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ

* Harting, Κυβερνήτης της Κύπρου. Αρνήθηκε – όπως και η Βασίλισσα – να δώσει χάρη.

** Palma di Cesnola, Πρέσβης ΗΠΑ (Λάρνακα 1865–1877). Έκλεψε τους αρχαίους θησαυρούς της Κύπρου, με τους οποίους δημιούργησε το Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης.

*** Έκθεση Διευθυντή Ιατρικών Υπηρεσιών της Αγγλικής Διοίκησης, 11 Μαρτίου 1957.

το παράθυρο / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Άπλωσε το χέρι κι άνοιξε το παράθυρο,

ίσως το δρασκελίσει μια αχτίδα,
τεθλασμένη, από αντανάκλαση,
ένα άστρο που υπόσχεται αλλαγή.

Άνοιξε το παράθυρο,

ίσως κοιτάξει μέσα ένας βιαστικός,
μια ωραία που τη ραίνει η βροχή,
μια χελιδόνα που ’χασε το μικρό της.

Άνοιξε το παράθυρο,

ίσως φανεί η μπάλα των παιδιών
η φωνούλα τους ίσως σκαρφαλώσει
ένα κλαρί που λυγίζει, ένα γατί.

Άνοιξε το παράθυρο,

κι ας εισβάλει κύμα σκόνης, χαλαζιού,
μια σκιά ή η σκιά της, δύο που ’γιναν μία,
ή έστω μια σκιά που σκιάζει μιαν άλλη.

Άνοιξε το παράθυρο,

ακόμα κι αν η πόλη αποκοιμήθηκε,
ακόμη κι αν η πόλη αποδήμησε,
ακόμη κι αν δε φαίνεται ποιο απ’ τα δυο.

Άπλωσε το χέρι κι άνοιξέ μας το παράθυρο.

Στη θέση του θα υπάρχει μια ζωγραφιά
κρεμασμένη, κι ας μας κοιτάζει αμίλητα.
Τουλάχιστον θα γεμίζει τον άδειο μας τοίχο.

Καρλοβιβάρι-Πράγα, Αύγουστος 2002