ΡΟΥΛΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ-ΣΤΑΥΡΟΥ Modus Vivendi (ΚΡΙΤΙΚΗ)

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΥΝΙO  ΓΙΑ ΤΟ      MODUS VIVENDI

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ  «ΑΛΗΘΕΙΑ»   Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου, 2015    Λευκωσίια

ΡΟΥΛΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ-ΣΤΑΥΡΟΥ

Modus Vivendi

Γράφει ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΝΙΟΣ

Εάν ποίηση είναι εκείνο το ανάλαφρο, και δροσερό, μούδιασμα στη σπονδυλική στήλη της νοσταλγίας. Εάν ποίηση είναι εκείνη η ντροπαλή αύρα που, σε ανύποπτες

ώρες, μας τυλίγει θωπευτικά. Εάν ποίηση είναι εκείνο το άστρο που φέγγει,

θαρρείς, μόνο για εμάς. Εάν ποίηση είναι εκείνη η μεμβράνη επάνω στην οποία ισορροπούν τα συναισθήματα των ανθρώπων ή, καμιά φορά, πέφτουν και γίνονται φύλλα του φθινοπώρου. Εάν ποίηση είναι εκείνη η αξιοπρεπής

στάση που οφείλουμε να κρατάμε, σε χαρές και σε λύπες, σε ευτυχίες και σε δυστυχίες. Εάν ποίηση είναι εκείνος ο μελωδικός θρήνος! που αναδύεται

από τα σπλάχνα της Ιστορίας. Εάν ποίηση είναι εκείνο το φιλί που κο-

λυμπάει ανέμελα στο μέλι της κυψέλης. Εάν ποίηση είναι εκείνο το σμάριτων χρωματιστών πουλιών που, στις φτερούγες τους, φωλιάζουν οι υπαρξιακές

μας αγωνίες. Εάν ποίηση είναι εκείνη η λυρική ματιά πίσω από τις κορνίζες και τα κάδρα, πίσω από τις τυπολατρικές επισημότητες και τις κοινότοπες κολακείες, τότε η συλλογή της Ρούλας Ιωαννίδου-Σταύρου, την οποία μόλις έχω διαβάσει, αποτελεί κάλλιστο και εμβληματικό δείγμα γραφής. Δεν ανήκω στους κριτικούς ποίησης, και ίσως- ίσως ούτε καν στους κριτικούς. Με κατευθύνει, όμως, η συναισθηματική μου αντίληψη και, τούτης δοθείσης, τα ποιήματα της Ρούλας Ιωαννίδου- Σταύρου αποτελούν λιμάνια όπου καταφεύγουν ακυβέρνητα πλοία που είτε έχασαν τον προσανατολισμό τους, είτε δάμασαν άγρια κύματα είτε, τέλος, έκλεψαν το ραβδί της Κίρκης καθώς μεθούσε με το κρασί της υπεροψίας της. Από κανένα ποίημα της συλλογής δεν απουσιάζει η τρυφερότητα και, σε δεύτερη ανάγνωση, ο πόνος, αλλά επιτρέψτε μου να ομολογήσω ότι η ενότητα «Πέντε ποιητικές σπουδές για

τη Δευτέρα Παρουσία» έχει κολλήσει, ήδη, σαν στάμπα, στα τοιχώματα της

ψυχής μου: «Άραγε, θα σας αναγνωρίσω;/Άραγε, εσείς θα με αναγνωρίσετε;/Κι αν δεν σας βρω;/Κι αν δεν μπορέσω/να σας πω εκείνο το «Ευχαριστώ»/που τόσα χρόνια σας  χρωστω; χρωστώ;/Εκείνο το «Ευχαριστώ»/που τόσα χρόνια το κρατώ, πατέρα/και το προσέχω από ήλιο και βροχή, μητέρα/από άνεμο και καταιγίδες, γονείς μου αγαπημένοι/αν δεν σας βρω;/Τώρα που φτάσαμε ως εδώ/να μην μπορέσω να το πω;/Αυτό το «Ευχαριστώ»/που τόσα χρόνια/σας χρωστώ!»

*Κυκλοφορεί από τις

εκδόσεις Literatura

et Artes. Σελίδες: 71

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όσοι ενδιαφέρονται για το βιβλίο μπορούν

να επικοινωνήσουν με τη ποιήτρια  στο email: roulastav@gmail.com Δεν διατίθεται στα βιβλιοπωλεία

Κίτρινες Κορδέλες (απόσπασμα) / Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου

[...]

VII

Εκείνος : Από ΄δω και μπρός 
                κάθε βράδυ 
                θα πρέπει να  βυθίζεις τον ύπνο 
                μες στο σκοτάδι, να βαραίνει
                να τον σκεπάζει με ρούχο βαρύ
                να μην μπορεί να σηκωθέι 
                και να κοιμάται έτσι τιμωρημένος
                ως το πρωί. 

Εκείνη:    Κάθε βράδυ 
                ο ύπνος μου 
                βυθίζεται μέσα στη θλίψη.
                Σκεπάζεται το βαρύ της ρούχο
                κι αποκοιμάται.

Εποχές με Χαϊκού της Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Δώδεκα χρόνια από την έκδοσή του είχα την τιμή να κρατήσω στα χέρια μου το Βιβλίο της Κύπριας Λογοτέχνιδας Ρούλας Ιωαννίδου - Σταύρου: ΕΠΟΧΕΣ ΜΕ ΧΑΙΚΟΥ. Το βιβλίο αποτελείται από πέντε ενότητες ποιημάτων Χαϊκού με μικρές αρωματικές υπο-ενότητες, μικρά κελαρήσματα, ήχοι πουλιών, μικρές φωνές ζωής. 

1. ΑΝΟΙΞΗ

    α. ΚΑΛΟΣΩΡΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ 

    β. ΑΥΛΗ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

    γ. ΠΕΝΤΕ ΧΑΙΚΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ

2. ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

    α. [Το Καλοκαίρι]

    β. ΝΗΣΙΩΤΙΚΑ 

    γ. ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

3. ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

    α. ΚΑΛΟΣΩΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΜΕ ΔΥΟ ΧΑΙΚΟΥ

    β. Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ 

    γ. ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΜΕ ΤΡΙΑ ΧΑΙΚΟΥ

    δ. ΦΕΓΓΑΡΙ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ 

    ε. ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ 

    στ. ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 

4. ΧΕΙΜΩΝΑΣ 

     α. [ Άνεμος πήρε]

     β. ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ "Σ΄ ΑΓΑΠΩ"

     γ. ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ 

         (1) ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

         (2) ΕΠΩΔΟΣ

5. ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ 

     α. [Φεύγει ο χρόνο]

     β. ΤΡΕΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΙΩΠΗ 

     γ. ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΤΟΠΙΑ

     δ. ΣΚΕΨΗ

     ε. ΞΕΝΙΤΕΙΑ 

     στ. ΧΑΡΑ 

     ζ. Ο ΧΡΟΝΟΣ 

     η. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

     θ. ΓΥΡΙΣΜΟΣ

     ι. ΔΥΟ ΧΑΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΔΕΝΔΡΩΝ 

     κ. ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

     κα. ΑΠΟΛΥΣΗ ΜΕ ΤΡΙΑ ΧΑΙΚΟΥ

          

    Η γραφή της κας Ιωαννίδου Σταύρου Ρούλας ηχεί με θαυμαστή γλυκύτητα και μας παρασέρνει σε ήρεμους και γαλήνιους τόπους, μέσω των εικόνων που δημιουργούν οι μικροκαμωμένοι στίχοι. Είναι φορές που θεώρησα πως οι λέξεις ανέδυαν ένα αχαλίνωτο ερωτισμό, ενώ άλλοτε γίνονταν ένας ορμητικός ποιητικός χείμαρρος που με παρέσερνε στον ονειρεμένο χορό που κατάλληλα στήνει η ποιήτρια μέσα στις αγκύλες της φόρμας των Χάικου. Το έργο δεν  οδηγεί σε δύσβατα μονοπάτια σκέψης. Το αντίθετο. Και είναι τούτο που την κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό. Οι σκέψεις της είναι ένα απόσταγμα συναισθημάτων που αποδίδονται μέσα από ένα διαρκή  ξεχωριστό λυρισμό. 

Το βιβλίο της κας Ιωαννίδου, εκδόθηκε πριν από 12 χρόνια. Το 2003. Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις LITERATURA ET ARTES με την ευκαιρία της παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης που καθιέρωσε η UNESKO.  Με την ποιητική αυτή συλλογή,η Ποιήτρια άνοιξε ένα νέο δρόμο στα ποιητικά δρώμενα της Μεγαλονήσου, αφού αποτελεί και την πρώτη έκδοση Χαικου. 

ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ / Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου

Οι αιώνες γονατίζουν και τους τάφους προσκυνούν

των ηρώων του αγώνα, του σκοπού του ιερού.

Οι καιροί στεφάνια σας πλέκουν

και τραγούδια για σας τραγουδούν,

και στο κάλλος της νιότης που 'χάθη

οι ουρανοί φως αιθέριο σκορπούν.

Του αγώνα μας το Έπος, τρόπαιο ελληνικό,

γράφτηκε(ν) από τα νιάτα στης ΕΟΚΑ τον παλμό.

Η πατρίδα μας ακούει τη φωνή τους ν' αντηχεί

και τον κάθε κραδασμό της τόνε κάνει προσευχή.

Οι αιώνες γονατίζουν και τη γη σου προσκυνούν

Κύπρος, νήσος των αγίων, της χαράς και του καημού.

Κίτρινες Κορδέλες / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Εκείνη: Πώς είναι δυνατόν

να διατηρεί

τις ίδιες ακριβώς διαστάσεις

η καρδιά

κι όμως

τα ίδια πράγματα

να μην χωράνε μέσα της πια!

Εκείνος: Ένα από τα δύο

θα πρέπει να συμβαίνει.

Ή τα πράγματα

θα έχουν αλλάξει

ή η καρδιά.

***

Εκείνη: Θα ταράξω κι απόψε

τον ύπνο σου.

Η νύχτα

δε μετράει τις ώρες

όπως τότε.

Μα εκείνες

επιμένουν να στέκουν εκεί

όρθιες

αγαλματώδεις

με πρησμένα

κόκκινα μάτια.

Εκείνος: ’πλωσε το σώμα σου

στο πυρακτωμένο σώμα

της αναμονής

κι άφησε τη ζέστα της

να κυκλοφορήσει στους ιστούς σου

να φτάσει στα βλέφαρά σου

και να τ' αποκοιμίσει.

***

Εκείνος: Κι ενώ σε ονειρευόμουν

Μ' έσπρωξε τ' όνειρο και μου 'πε:

"Κοιμάσαι, εε κοιμάσαι!"

Γυρίζω απ' τ' άλλο πλευρό

Μου δίνει άλλη μια και ξαναλέει:

"Κοιμάσαι, σου λέω!"

Και με κτυπά δυνατά.

Εκείνη: Χρόνια τώρα

τα όνειρα ασελγούν στον ύπνο μου.

Ωστόσο

Έχω πάντοτε έτοιμη την απάντηση:

"Λέτε να μην το ξέρω

Πως κοιμάμαι!"

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΑΣΤΕΡΙΟΥ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΣΤΗ ΓΗ / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Με συγχωρείς 
που δεν έγινε η ευχή σου αποδεκτή. 
Λυπάμαι που δεν μπόρεσα 
να πραγματοποιήσω τ΄  όνειρό σου. 
Γι άλλον  έπεφτα χτες το βράδυ.
Δεν ήταν δική σου σειρά. 

ΟΙ ΛΑΘΕΜΕΝΟΙ / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Μέσα στις γραμμές 
των δεμένων φρυδιών τους.
Εκεί κρύψανε τις μέρες 
που δεν ήθελαν να θυμούνται
εκεί μέσα τις θωράκισνα όλες. 
Τους διέφυγε πως τα φρύδια 
δε μένουν πάντα στην ίδια θέση. 

ΕΠΟΧΕΣ ΜΕ ΧΑΪΚΟΥ της Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου (απόσπασμα)

ΑΥΛΗ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Γιούλια, γιασεμιά

πυκνή κληματαριά μου

κόκκινο ρόδο.

Γιασεμί λευκό

άνθισε στον κήπο μου

γλυκό γελάκι.

Λευκό γιασεμί

πράσινο φύλλωμά μου

πως μ΄ ανάστησες!

Γλάστρα με φούλι

παράθυρο στον ήλιο

ανοίγει πάλι.

Τριαντάφυλλα

σε βάζο στο σαλόνι

κόκκινα, λευκά.

Ο μίσχος ισχνός

το λουλούδι φωτεινό

η καρδιά λάμπει.

***

ΠΕΝΤΕ ΧΑΪΚΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ

Αθόρυβα ήρθες

πως με ξάφνιασες πάλι

ανθάκι γλυκό!

Κυκλάμινό μου

σκυφτό κεφαλάκι μου

πως με σκλαβώνεις!

Από τ' αψηλά

ταπεινά με κοιτάζεις,

κτυπά η καρδιά.

Μου χαμογελάς

της καρδιάς μου λουλούδι

κυκλάμινό μου!

Κυκλάμινό μου

το ισχνό σου κορμάκι

πόσα μου 'μαθε!

***

ΝΗΣΙΩΤΙΚΑ

Σπιτάκια λευκά

γαλάζια παράθυρα

μπαλκόνια ψηλά.

Βλέπω μακριά

βαρκούλες σε πέλαγο

κάτασπρα πανιά.

Ο ήλιος καυτός.

Παγωτό τριαντάφυλλο

στην παραλία.

Κατακόκκινη

μέρα καλοκαιρινή

στο μπαλκόνι μου.

Μυστικά κρυφά

το τραγούδι τ' ανέμου

στην καρδιά λέει.

Από μια ρωγμή

των κυμάτων ο φλοίσβος

μπαίνει στο σπίτι.

Ήλιος ρίχνεται

σε πέλαγο γαλάζιο

και δροσίζεται.

Το μεσιμέρι

η πέτρα καίει πολύ.

Μην την αγγίζεις.

Δίπλα στο κύμα

στα χαρτιά μου σκυμμένη

γράφω, διαβάζω...

***

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Η θλίψη βαθιά

που δεν βρίσκει πια ξανά

πράγματα παλιά.

Βροχούλα, βροχή

μονάχη ξεκίνησε

τον κόσμο να δει.

Πόση μονάχη

της βροχής η σταγόνα

σαν ταιδεύει.

Σταγόνες βροχή

περνώ περιδέραιο

σε λευκό λαιμό.

Κοίτα! Ουρανός!

Σύκωσε το σύννεφο

ψηλά, πιο ψηλά.

Βροχούλα, βροχή

μεθυσμένο τραγούδι

που να πηγαίνεις?

Τραγούδι βροχή

ποτάμι που κύλησε

γι' αλλού έφυγε.

Βροχούλα φέρνει

τραγούδια του έρωτα'

το τζάμι κτυπά.

Βροχούλα κτυπά

το τζάμι τικ τακ, τικ τακ

σαν μικρή καρδιά.

Βροχούλα κτυπά

το τζάμι της μνήμης μου

να την ξυπνήσει

Γλυκιά συντροφιά

βροχούλα φθινοπώρου

στην μοναξιά μου.

Πόσο όμορφα

βροχούλα, συντροφιά μου

παραμύθια λες!

Μύρια μυστικά

βροχούλα ψιθυρίζει

στ' αυτί μου, κρυφά.

Το φθινόπωρο

ομπρέλες πολύχρωμες

κοίτα ανοίγουν!

Κίτρινα φύλλα

πέταξαν τα όνειρα

με τον άνεμο.

Ζηλεύω πολύ

σταγόνας το κρύσταλλο

που λάμπει στο φως.

Βρέξε σύννεφο.

Δίψασε η γη πολύ.

Σε περιμένει.

Νερό κρύσταλο

ποτάμι ταξιδεύει

τη γη ποτίζει.

Χρυσό τοπίο.

Φύλλα φθινοπωρινά'

κιτρινο χαλί.

***

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ "Σ' ΑΓΑΠΩ"

Ένα "σ' αγαπώ"

του έρωτα έγραψες

στο χιόνι πάνω.

Βροχή έπεσε'

σβήσηκε το "σ' αγαπώ"

Το χιόνι λιώνει.

Το χιόνι λιώνει

ποταμάκι γίνεται

η λέξη φεύγει.

Το χιόνι λιώνει

ποταμάκι γίνεται

φεύγω μαζί του

ΘΑΝΑΤΟΣ / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Που να φανταζόταν κανείς 
πως κάποτε θα γινόταν τόσο απλό!
Να σηματοδοτείται 
με τη μεταποίηση των τεθλασμένων γραμμών 
σε μια αδυσώπητη ευθεία 
πάνω στην κρύα γυάλινη οθόνη
κάποιου κεντρικού ή συνοικιακού νοσοκομείου. 

ΜΑΤΑΙΩΣΗ / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Τελικά, το σύννεφο πέρασε 
χωρίς ν΄ αφήσει ούτε μια σταγόνα βροχής.
Άδικα αγοράστηκαν οι ομπρέλες. 
Άδικα ανησύχησαν όσοι ήρθαν χωρίς αδιάβροχο.

ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ή ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Το βάρος της βροχής 
έπεσε ανελέητα 
στο μάλλινο παλτό του
και ο χειμώνας έγινε ασήκωτος 
στους ώμους του. 

ΘΟΛΟ ΦΕΓΓΑΡΙ / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Θολό φεγγάρι 
ποια όνειρα θα προσώσεις απόψε;
Δεν έχει αστέρια ο ουρανός. 
Ποιος θα φέγγει την αγάπη;

ΒΟΛΕΜΑ / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Δεν προλαβαίνουμε τα υπόλοιπα.
Δεν τα ψάχνουμε άλλο πια.
Τα βολέψαμε κι αυτά καλά
σε κείνο το "και τα λοιπά, και τα λοιπά"

ΑΥΛΗ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ / Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου

Γιούλια, γιασεμιά 
πυκνή κληματαριά μου
κόκκινο ρόδο.

Γιασεμί λευκό
άνθισε στον κήπο μου
γλυκό γελάκι.

Λευκό γιασεμί 
πράσινο φύλλωμά μου
πως μ΄ ανάστησες!

Γλάστρα με φούλι
παράθυρο στον ήλιο 
ανοίγει πάλι. 

Τριαντάφυλλα 
σε βάζο στο σαλόνι 
κόκκινα, λευκά.

Ο μίσχος ισχνός 
το λουλούδι φωτεινό 
η καρδιά λάμπει.

ΠΕΝΤΕ ΧΑΪΚΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ / Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου

Αθόρυβα ήρθες

πως με ξάφνιασες πάλι

ανθάκι γλυκό!

Κυκλάμινό μου

σκυφτό κεφαλάκι μου

πως με σκλαβώνεις!

Από τ' αψηλά

ταπεινά με κοιτάζεις,

κτυπά η καρδιά.

Μου χαμογελάς

της καρδιάς μου λουλούδι

κυκλάμινό μου!

Κυκλάμινό μου

το ισχνό σου κορμάκι

πόσα μου 'μαθε!

ΝΗΣΙΩΤΙΚΑ / Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου

Σπιτάκια λευκά

γαλάζια παράθυρα

μπαλκόνια ψηλά.

Βλέπω μακριά

βαρκούλες σε πέλαγο

κάτασπρα πανιά.

Ο ήλιος καυτός.

Παγωτό τριαντάφυλλο

στην παραλία.

Κατακόκκινη

μέρα καλοκαιρινή

στο μπαλκόνι μου.

Μυστικά κρυφά

το τραγούδι τ' ανέμου

στην καρδιά λέει.

Από μια ρωγμή

των κυμάτων ο φλοίσβος

μπαίνει στο σπίτι.

Ήλιος ρίχνεται

σε πέλαγο γαλάζιο

και δροσίζεται.

Το μεσιμέρι

η πέτρα καίει πολύ.

Μην την αγγίζεις.

Δίπλα στο κύμα

στα χαρτιά μου σκυμμένη

γράφω, διαβάζω...

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ / Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου

Η θλίψη βαθιά

που δεν βρίσκει πια ξανά

πράγματα παλιά.

Βροχούλα, βροχή

μονάχη ξεκίνησε

τον κόσμο να δει.

Πόση μονάχη

της βροχής η σταγόνα

σαν ταιδεύει.

Σταγόνες βροχή

περνώ περιδέραιο

σε λευκό λαιμό.

Κοίτα! Ουρανός!

Σύκωσε το σύννεφο

ψηλά, πιο ψηλά.

Βροχούλα, βροχή

μεθυσμένο τραγούδι

που να πηγαίνεις?

Τραγούδι βροχή

ποτάμι που κύλησε

γι' αλλού έφυγε.

Βροχούλα φέρνει

τραγούδια του έρωτα'

το τζάμι κτυπά.

Βροχούλα κτυπά

το τζάμι τικ τακ, τικ τακ

σαν μικρή καρδιά.

Βροχούλα κτυπά

το τζάμι της μνήμης μου

να την ξυπνήσει

Γλυκιά συντροφιά

βροχούλα φθινοπώρου

στην μοναξιά μου.

Πόσο όμορφα

βροχούλα, συντροφιά μου

παραμύθια λες!

Μύρια μυστικά

βροχούλα ψιθυρίζει

στ' αυτί μου, κρυφά.

Το φθινόπωρο

ομπρέλες πολύχρωμες

κοίτα ανοίγουν!

Κίτρινα φύλλα

πέταξαν τα όνειρα

με τον άνεμο.

Ζηλεύω πολύ

σταγόνας το κρύσταλλο

που λάμπει στο φως.

Βρέξε σύννεφο.

Δίψασε η γη πολύ.

Σε περιμένει.

Νερό κρύσταλο

ποτάμι ταξιδεύει

τη γη ποτίζει.

Χρυσό τοπίο.

Φύλλα φθινοπωρινά'

κιτρινο χαλί.

ΧΕΙΜΩΝΑΣ / Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου

'Aνεμος πήρε

τ' ανέμελα νιάτα μας

κι' ήρθε το χιόνι

Στην καρδιά πάλι

το χιόνι στοιβάχτηκε

Μπα! Ποιος γνοιάζεται!

Χειμώνας περνά

μεσ' από την ζωή μου

Θα φύγει, λέω.

Σύννεφα πυκνά

χιόνια στο δέντρο λευκά

χειμώνας ξανά.

Ομπρέλες! βροχή!

Κατακλυσμός στην ψυχή

στα μάτια δάκρυ.

Κρύο, παγωνιά'

στο τζάκι μας ζεστασιά'

στο σπίτι πάλι.

Ήρθε χειμώνας'

κοιμήθηκ' ο έρωτας

κατ' απ' το χιόνι.

Μην ψάχνεις να βρεις

τραγούδι στον άνεμο.

Μονάχα βροχή.

Αστραπή πέφτει

στο σώμα του έρωτα

να το σκοτώσει.

Βροντή σ' ακούω'

μουγκρίζεις σαν ύαινα.

Φοβάμαι πολύ.

ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ / Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου

Βρεγμένη μέρα

με τα μαλλια να στάζουν

κρύες σταγόνες

Έφυγ' ο άνεμος

η φύση σιώπησε

μέρεψ' η πλάση.

Κυλάει γλυκά

νερό στο ποταμάκι

τραγούδι λέει

Στο μαξιλάρι

έγειρε κουρασμένη

η μέρα πάλι.

ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ / Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου

Της είπε όχι
κι εκείνη έφυγε από τη ζωή του.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα
τον εγκατέλειψε οριστικά.
Να του έδινε τουλάχιστον
μια μικρή παράταση χρόνου
να σκεφτεί καλύτερα
να μετανιώσει
να αλλάξει γνώμη ίσως…
Να του υποσχόταν
πως θα περνούσε άλλη μια φορά…