ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ / Καλλισθένη Μιχαήλ Δημητρίου

 

(Στο Βρετανικό Μουσείο)

Ποιος είναι
αυτός ο Πολιτισμός
που κάνει το μάρμαρο
να μιλά;
που το άλογο σέρνει
τον Ήλιον
από τα μαλλιά.

Ο Περικλής
φωνάζει,
μέσα από την Κλεμμένη Πολιτεία.

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΙ / Καλλισθένη Μιχαήλ Δημητρίου

 

Το αγέρι σφυρίζει στ’ αυτιά της
λες και θέλει να την συντροφέψει
στους μοναχικούς βηματισμούς της.
Το κρύο ήπιο και γλυκύ,
λες και θέλει να την κρατά εν εγρηγόρσει.

Ο ήλιος ψηλός κι αγέρωχος
λες και θέλει να γλυκάνει τον πόνο της.
Ενώ τα φύλλα των δέντρων ανεμίζουν,
λες και θέλουν να την χαιρετίσουν.

ΝΥΚΤΕΡΙΝΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ / Καλλισθένη Μιχαήλ Δημητρίου

 

Ι

Άρχισα να πιάνω στράτα,
να στρίβω καντούνια,
ν’ αλλάζω δρόμους,
να παίρνω
την απάνω βόλτα.

ΙΙ

Σκέψεις που πολιορκούσαν
τους μαιάνδρους του μυαλού.

Ξεκινάω πλέξιμο: Η ποιήτρια Μαρία Χριστοδούλου αναφέρεται στον πατέρα της Μιχάλη Ανδρέου

     Σήμερα, έχω την τιμή να φιλοξενώ στο ιστολόγιό μου, ένα σημαντικό ποίημα της Μαρίας Χριστοδούλου, αφιερωμένο -όπως η ίδια μου επισήμανε- στον πατέρα της Μιχάλη Ανδρέου. 

    Ποιος όμως ήταν ο Μιχάλης Ανδρέου για τον οποίο η ίδια μιλά με ένθερμα λόγια γεμάτα πόνο και συγκίνηση; 

Αφήνουμε την ίδια να μας μιλήσει και να αναφέρει λίγα βιογραφικά στοιχεία:

" Ο πατέρας μου: Μιχάλης Αντρέου γεννήθηκε στο χωριό Πατρίκι της επαρχίας Αμμοχώστου το 1938. Αφού τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο Πατρικίου, φοίτησε στο Πανελλήνιο Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών), όταν ήταν μαθητής της πέμπτης γυμνασίου. Αποφοιτώντας ανέπτυξε πιο ενεργό δράση και έγινε ομαδάρχης στην περιοχή του με το ψευδώνυμο «Μεϊτάνης». Μετά από προδοσία, οι Άγγλοι τον συνέλαβαν και κατέληξε στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς. Ελευθερώθηκε με την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης- Λονδίνου. Ήταν μέλος του Συνδέσμου Αγωνιστών της ΕΟΚΑ μέχρι το 2024. Έφυγε από τη ζωή με τον καημό της προσφυγιάς."

Στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς, 

ασχολήθηκε με την ξυλογλυπτική και τη ζωγραφική. 

Ακολούθως παραθέτουμε το ποίημα: "Ξεκινάω Πλέξιμο" της κας Μ. Χριστδούλου

 Ξεκινάω πλέξιμο
 
Να  σου φτιάξω κάλτσες
για το κρύο
ή  σκούφο για τις βόλτες σου
πλάι στο κύμα;
Φοβάμαι μην κρυώσεις.
Άγριος ο καιρός
ο δρόμος χέρσος
κι η θάλασσα φουρτουνιασμένη.
Πάμε να ρίξουμε τους πόντους.
Κάποιες θηλιές
δυο τρεις καλούς πόντους
και πού και πού
κανέναν ανάποδο
ζέρσεϊ  να είναι η πλέξη
μην δυσκολεύεσαι στο φόρεμα.
Κασκόλ θα σου φτιάξω
-πονόλαιμο είχες
τότε που μύρισε ο κάμπος της Μεσαριάς  άνοιξη -
κι ένα ζευγάρι γάντια
για τα χέρια σου.
Κάηκαν τη μέρα που τράνταξες
τον Πενταδάκτυλο φωνάζοντας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Τα πλέκαμε θυμάσαι;
Πήραμε ξεχωριστά μονοπάτια
τώρα, καλέ μου πατέρα.
Βλέπεις  το φως στην άκρη
της διαδρομής;
Κάνε στάση και περίμενε.
Μέχρι τότε θα μνημονεύω  τις μέρες μας
και αυτές που είχαν γλέντι
και αυτές που είχαν παγωνιά.
 

Μαρία Χριστοδούλου

 

Ο Ύμνος του Παγκυπρίου Εμπορικού Λυκείου Λάρνακας (Στίχοι: Ιωάννη Περδίου)

Μεσ’ στου Ζήνωνος την πόλι

που το κύμα την φιλεί

και του Κίμωνος η δάφνη

τ’ ακρογιάλια της μυρώνει,

σαν τον Φοίβο μάς φωτίζεις,

ω πολύφωτη Σχολή.

Κι’ ο παληός Ερμής σε βλέπει

και κρυφά σε καμαρώνει,

ω πολύφωτη Σχολή,

ω πολύφωτη Σχολή.

Κίρκης πια δεν θα μας θίξη

προπαγανδικό ραβδί*,

που ζητούσε να νοθέψη

των φλεβών μας κάθε στάλα.

Μεσ’ στους μητρικούς σου κόλπους

θάχης κάθε σου παιδί,

να ρουφά τ’ αγνό σου νέκταρ

και τ’ ανόθευτό σου γάλα.

*εννοεί την αγγλική διοίκηση που προσπάθησε ανεπιτυχώς τον αφελληνισμό της ελληνικής παιδείας.

ΑΠΟΣΤΑΣΗ / Ποδιναράς Γιάννης

 

Δε γράφουμε πια γράμματα στους φίλους μας
και τις κρυφές μας σκέψεις τις κρατά με.
Δε συνομιλούμε. Κοιταζόμαστε.
Και η αγάπη σε χειμερία νάρκη.

Κι ίσως να ’ναι καλύτερα έτσι.
Τουλάχιστον μένουν κλειστές,
προστατευμένες από την αδιακρισία
η την άγνοια
οι πηγές της οδύνης.

ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ / Ποδιναράς Γιάννης

 

Κοιτάζει το φεγγάρι απ’ το παράθυρο.
Μάταια προσπαθεί να το αγκαλιάσει.
Κι όμως φαίνεται να ’ναι πλάι της.
Απλώνει το χέρι.
Σηκώνεται στις μύτες των ποδιών.
Βγαίνει έξω στην αυλή
προς το πηγάδι.
Το φεγγάρι έχει τώρα έναν αδελφό
που επιπλέει χορεύοντας
στο νερό του πηγαδιού.
Αρπάζει τον κουβά,
μαζεύει το φεγγάρι
και με λαχτάρα το σφαλίζει
καλύπτοντάς το
με τα δυο μικρά της χέρια.

ΜΟΡΦΟΥ 1992 / Ποδιναράς Γιάννης

 

Φως πολύεδρο.
Άγουροι καρποί τον σφρίγους
σ’ εκτεθειμένα σώματα
στα χείλη της κλεμμένης γης.
Βλαστοί, σαν πληγές ανάλλαγες της νοτιάς,
σφράγισαν στην υγρασία των ίσκιων
τις πρώτες διαθέσεις…

Άνυδρα τώρα μέρη τρέφουν τους ίσκιους.
Μια μυρωδιά από ένα μανταρίνι
που δεν πρόλαβα να ξεφλουδίσω
αρμενίζει στις θολές γραμμές
των νοτισμένων κήπων…

Κτίσαμε καράβια
για να μας είναι πιο εύκολο
το ξερίζωμα.

Ένα προς Χίλια

 

Ποίημα του ποιητή Σωκράτη Αντωνιάδη

 

"στη μνήμη του σεμνού και κορυφαίου εργάτη των ελληνικών Γραμμάτων Θεοδόση Νικολάου." όπως σημειώνει ο ίδιος χαρακτηριστικά. Έφυγε στις 8 Φεβρουαρίου του 2004.

Το Εξώφυλλο

Ψηλά το όνομα του ποιητή

λίγο πιο κάτω ο τετράφυλλος τίτλος

με τα δέκα κεφαλαία κόκκινα γράμματα

κι ύστερα ο φυγόκεντρος άνεμος

γυμνός να παρασέρνει τα πάντα

στο διάβα του.

Στο κατώφλι η ημερομηνία: χίλια εννιακόσια ογδόντα.

Κι όμως ο άνεμος που ασταμάτητα λυσσομανά στο χάσμα του χρόνου

δεν πείραξε τίποτα

δεν πήρε τίποτα μαζί του

άφησε ατσαλάκωτες λέξεις, εικόνες

νοήματα

το όνομα του ποιητή το σεβάστηκε

δεν σκόρπισε απ' τις σελίδες

τη μυρωδιά των λουλουδιών.

Μόνο το σφύριγμά του δίνει ρυθμό

στον ακέραιο ελληνικό λόγο.

Σ. Αντωνιάδη

Διαβάζοντας την ποιητική συλλογή : ΓΡΑΦΑΜΕ ΤΙς ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ της Ιωάννας Παπαντωνίου

 

ΟΙ ΛΕΜΟΝΙΕΣ ΣΟΥ Θ’ ΑΝΘΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ / Κατσώνη Αναστασία

Λάπηθος, ανθισμένο λουλούδι
στην πανέμορφη γη του Πράξανδρου!
Ακονίζουν ακόμα τα μαχαίρια
οι Λαπηθιώτες τεχνίτες σου.
Πλάθουν ακόμα τον πηλό
οι δικοί σου αγγειοπλάστες,
καθώς έμαθαν από πάππου προς πάππου
γενιά με γενιά…

Τα υφαντά σου, ζωγραφιές, θυμητάρια
κεντημένα από χέρια γυναικών
που τις γέννησες,
στέλνουν ακόμα το μήνυμα της παράδοσης
που ποτέ δεν προδώσαμε.

Τα κυκλάμινα ανθίζουν ακόμα
στις παρυφές του σκλαβωμένου Πενταδάκτυλου,
απείραχτα κι ανέγγιχτα απ’ τον χρόνο
κι απ’ του ξένου βαρβάρου το κούρσεμα,
φυλακές της δικής μας άνοιξης
που για χρόνια προσμένουμε
κι όπου να’ ναι θε να ’ρθει.

Οι λεμονιές σου θ’ ανθίσουν και πάλι
σκορπώντας απλόχερα μυρωδιές
που μεθούν την ψυχή
και μεστώνουν τον πόθο
για τον γυρισμό…

Αναστασία Κατσώνη

Βούττημα ήλιου / Καρακόκκινος Ανδρέας

 

Βούττημα ήλιου
στη θάλασσα που μας γέννησε
ένα χάδι τρυφερό
στους δρόμους που μας μεγάλωσαν
με τ’ άρωμα της λεμονιάς.

Βούττημα ήλιου
σ’ ένα ταξίδι της ψυχής
ν απλώσουμε το δάκρυ μας
από του Μόρφου στην Πεντάγια
κι απ’ το Ξερό στο θέατρο των Σόλων.

Βούττημα ήλιου
σε χαραγμένες μνήμες του Ιούλη
σε όνειρα που άλλαξαν διαδρομή
σε μισογκρεμισμένα σπίτια
που είναι εκεί και μας προσμένουν.

Α. Καρακόκκινος

ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΞΕΡΟΥ / Ποδηναράς Γιάννης

Σπίτια χαμηλοτάβανα σειρά
περίμεναν τη δειλινή σκιά μας
να χαμογελάσει στα οπλισμένα τόξα
της κρυφής χαράς των κοριτσιών.
Κι οι ματιές τους πιο πάνω από τη θάλασσα
πάντα αφρισμένες
να σημαδεύουν το χλωρό μας θόλο
πάντα σαΐτες βουτηγμένες στο μύχιο χρόνο
τον κομμένο στα δυο
τον κλεμμένο ιστό της αδέξιας ορμής μας.
Οι πινελιές που χάραξε το φως των χειλιών τους
αυλάκωσαν το μέτωπο μας
να ταξιδέψουν τα λιγνά τους σώματα
κι οι ψυχές που έμειναν πίσω
ξωτικά της πλανόδιας πεθυμιάς.
Στοιχειά των ανέμων
που γδέρνουν το μετέωρο τραγούδι μας.
Μα νιώσαμε τη θάλασσα στον τριγμό της ήβης
ν’ ανοίγει διάπλατα
τα πέταλα των απολιθωμένων πόθων

Γιάννης Ποδηναράς

ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ / Μαρίνα Αρμεύτη

Την παραμονή ήθελε να δει το σπίτι της.
Την πήραν απ’ το χέρι
Την πέρασαν απ’ όλα τα δωμάτια
Εκατό τετραγωνικά στον δεύτερο όροφο
Κάρφωσε το βλέμμα της στις φωτογραφίες
Στα διπλωμένα ρούχα και στα μπιμπελό
«Δεν θέλω να πεθάνω», είπε
«Θέλω να μείνω στο σπίτι μου»
Το πρώτο της σπίτι ήταν στη Μόρφου
Ξυπνούσε απ’ τον μυρισμένο ύπνο της
Δέκα χιλιάδες τετραγωνικά ανθό
Ύστερα, πέσαν πυροβολισμοί στο σαλόνι
Έφυγαν με το παιδί
Το μικρό ποδηλατάκι του στέκει στην αυλή ακόμη
Κάτι αδικαίωτες πεταλιές φορτωμένο
«Θέλω να μείνω στο σπίτι μου», είπε
Μα έφυγε.