Ο Ύμνος του Παγκυπρίου Εμπορικού Λυκείου Λάρνακας (Στίχοι: Ιωάννη Περδίου)

Μεσ’ στου Ζήνωνος την πόλι

που το κύμα την φιλεί

και του Κίμωνος η δάφνη

τ’ ακρογιάλια της μυρώνει,

σαν τον Φοίβο μάς φωτίζεις,

ω πολύφωτη Σχολή.

Κι’ ο παληός Ερμής σε βλέπει

και κρυφά σε καμαρώνει,

ω πολύφωτη Σχολή,

ω πολύφωτη Σχολή.

Κίρκης πια δεν θα μας θίξη

προπαγανδικό ραβδί*,

που ζητούσε να νοθέψη

των φλεβών μας κάθε στάλα.

Μεσ’ στους μητρικούς σου κόλπους

θάχης κάθε σου παιδί,

να ρουφά τ’ αγνό σου νέκταρ

και τ’ ανόθευτό σου γάλα.

*εννοεί την αγγλική διοίκηση που προσπάθησε ανεπιτυχώς τον αφελληνισμό της ελληνικής παιδείας.

ΑΠΟΣΤΑΣΗ / Ποδιναράς Γιάννης

 

Δε γράφουμε πια γράμματα στους φίλους μας
και τις κρυφές μας σκέψεις τις κρατά με.
Δε συνομιλούμε. Κοιταζόμαστε.
Και η αγάπη σε χειμερία νάρκη.

Κι ίσως να ’ναι καλύτερα έτσι.
Τουλάχιστον μένουν κλειστές,
προστατευμένες από την αδιακρισία
η την άγνοια
οι πηγές της οδύνης.

ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ / Ποδιναράς Γιάννης

 

Κοιτάζει το φεγγάρι απ’ το παράθυρο.
Μάταια προσπαθεί να το αγκαλιάσει.
Κι όμως φαίνεται να ’ναι πλάι της.
Απλώνει το χέρι.
Σηκώνεται στις μύτες των ποδιών.
Βγαίνει έξω στην αυλή
προς το πηγάδι.
Το φεγγάρι έχει τώρα έναν αδελφό
που επιπλέει χορεύοντας
στο νερό του πηγαδιού.
Αρπάζει τον κουβά,
μαζεύει το φεγγάρι
και με λαχτάρα το σφαλίζει
καλύπτοντάς το
με τα δυο μικρά της χέρια.

ΜΟΡΦΟΥ 1992 / Ποδιναράς Γιάννης

 

Φως πολύεδρο.
Άγουροι καρποί τον σφρίγους
σ’ εκτεθειμένα σώματα
στα χείλη της κλεμμένης γης.
Βλαστοί, σαν πληγές ανάλλαγες της νοτιάς,
σφράγισαν στην υγρασία των ίσκιων
τις πρώτες διαθέσεις…

Άνυδρα τώρα μέρη τρέφουν τους ίσκιους.
Μια μυρωδιά από ένα μανταρίνι
που δεν πρόλαβα να ξεφλουδίσω
αρμενίζει στις θολές γραμμές
των νοτισμένων κήπων…

Κτίσαμε καράβια
για να μας είναι πιο εύκολο
το ξερίζωμα.

Ένα προς Χίλια

 

Ποίημα του ποιητή Σωκράτη Αντωνιάδη

 

"στη μνήμη του σεμνού και κορυφαίου εργάτη των ελληνικών Γραμμάτων Θεοδόση Νικολάου." όπως σημειώνει ο ίδιος χαρακτηριστικά. Έφυγε στις 8 Φεβρουαρίου του 2004.

Το Εξώφυλλο

Ψηλά το όνομα του ποιητή

λίγο πιο κάτω ο τετράφυλλος τίτλος

με τα δέκα κεφαλαία κόκκινα γράμματα

κι ύστερα ο φυγόκεντρος άνεμος

γυμνός να παρασέρνει τα πάντα

στο διάβα του.

Στο κατώφλι η ημερομηνία: χίλια εννιακόσια ογδόντα.

Κι όμως ο άνεμος που ασταμάτητα λυσσομανά στο χάσμα του χρόνου

δεν πείραξε τίποτα

δεν πήρε τίποτα μαζί του

άφησε ατσαλάκωτες λέξεις, εικόνες

νοήματα

το όνομα του ποιητή το σεβάστηκε

δεν σκόρπισε απ' τις σελίδες

τη μυρωδιά των λουλουδιών.

Μόνο το σφύριγμά του δίνει ρυθμό

στον ακέραιο ελληνικό λόγο.

Σ. Αντωνιάδη

Διαβάζοντας την ποιητική συλλογή : ΓΡΑΦΑΜΕ ΤΙς ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ της Ιωάννας Παπαντωνίου

 

ΟΙ ΛΕΜΟΝΙΕΣ ΣΟΥ Θ’ ΑΝΘΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ / Κατσώνη Αναστασία

Λάπηθος, ανθισμένο λουλούδι
στην πανέμορφη γη του Πράξανδρου!
Ακονίζουν ακόμα τα μαχαίρια
οι Λαπηθιώτες τεχνίτες σου.
Πλάθουν ακόμα τον πηλό
οι δικοί σου αγγειοπλάστες,
καθώς έμαθαν από πάππου προς πάππου
γενιά με γενιά…

Τα υφαντά σου, ζωγραφιές, θυμητάρια
κεντημένα από χέρια γυναικών
που τις γέννησες,
στέλνουν ακόμα το μήνυμα της παράδοσης
που ποτέ δεν προδώσαμε.

Τα κυκλάμινα ανθίζουν ακόμα
στις παρυφές του σκλαβωμένου Πενταδάκτυλου,
απείραχτα κι ανέγγιχτα απ’ τον χρόνο
κι απ’ του ξένου βαρβάρου το κούρσεμα,
φυλακές της δικής μας άνοιξης
που για χρόνια προσμένουμε
κι όπου να’ ναι θε να ’ρθει.

Οι λεμονιές σου θ’ ανθίσουν και πάλι
σκορπώντας απλόχερα μυρωδιές
που μεθούν την ψυχή
και μεστώνουν τον πόθο
για τον γυρισμό…

Αναστασία Κατσώνη

Βούττημα ήλιου / Καρακόκκινος Ανδρέας

 

Βούττημα ήλιου
στη θάλασσα που μας γέννησε
ένα χάδι τρυφερό
στους δρόμους που μας μεγάλωσαν
με τ’ άρωμα της λεμονιάς.

Βούττημα ήλιου
σ’ ένα ταξίδι της ψυχής
ν απλώσουμε το δάκρυ μας
από του Μόρφου στην Πεντάγια
κι απ’ το Ξερό στο θέατρο των Σόλων.

Βούττημα ήλιου
σε χαραγμένες μνήμες του Ιούλη
σε όνειρα που άλλαξαν διαδρομή
σε μισογκρεμισμένα σπίτια
που είναι εκεί και μας προσμένουν.

Α. Καρακόκκινος

ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΞΕΡΟΥ / Ποδηναράς Γιάννης

Σπίτια χαμηλοτάβανα σειρά
περίμεναν τη δειλινή σκιά μας
να χαμογελάσει στα οπλισμένα τόξα
της κρυφής χαράς των κοριτσιών.
Κι οι ματιές τους πιο πάνω από τη θάλασσα
πάντα αφρισμένες
να σημαδεύουν το χλωρό μας θόλο
πάντα σαΐτες βουτηγμένες στο μύχιο χρόνο
τον κομμένο στα δυο
τον κλεμμένο ιστό της αδέξιας ορμής μας.
Οι πινελιές που χάραξε το φως των χειλιών τους
αυλάκωσαν το μέτωπο μας
να ταξιδέψουν τα λιγνά τους σώματα
κι οι ψυχές που έμειναν πίσω
ξωτικά της πλανόδιας πεθυμιάς.
Στοιχειά των ανέμων
που γδέρνουν το μετέωρο τραγούδι μας.
Μα νιώσαμε τη θάλασσα στον τριγμό της ήβης
ν’ ανοίγει διάπλατα
τα πέταλα των απολιθωμένων πόθων

Γιάννης Ποδηναράς

ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ / Μαρίνα Αρμεύτη

Την παραμονή ήθελε να δει το σπίτι της.
Την πήραν απ’ το χέρι
Την πέρασαν απ’ όλα τα δωμάτια
Εκατό τετραγωνικά στον δεύτερο όροφο
Κάρφωσε το βλέμμα της στις φωτογραφίες
Στα διπλωμένα ρούχα και στα μπιμπελό
«Δεν θέλω να πεθάνω», είπε
«Θέλω να μείνω στο σπίτι μου»
Το πρώτο της σπίτι ήταν στη Μόρφου
Ξυπνούσε απ’ τον μυρισμένο ύπνο της
Δέκα χιλιάδες τετραγωνικά ανθό
Ύστερα, πέσαν πυροβολισμοί στο σαλόνι
Έφυγαν με το παιδί
Το μικρό ποδηλατάκι του στέκει στην αυλή ακόμη
Κάτι αδικαίωτες πεταλιές φορτωμένο
«Θέλω να μείνω στο σπίτι μου», είπε
Μα έφυγε.

ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ / Μιχάλης Γεωργιάδης

 

( που βρήκα πεταγμένες στον
γυναικωνίτη της Αγίας Παρασκευής)

Σαν παιδιά φοβισμένα,
Κρυμμένα εκεί πάνω
στο γυναικωνίτη της Αγίας Παρασκευής,
μέχρι να περάσει η μπόρα,
μέχρι να ανοίξει ο καιρός.

ΓΙΑ ΠΟΙΑΝ ΑΡΕΤΗ / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα

 

Καθημερινοί άνθρωποι
επιεικώς ενάρετοι
περίπου όπως εμείς
εμφανιζόμενοι έως και αφελείς
όπου δει
μετρίως άκακοι
διακηρύσσουν μετά πεποιθήσεως
και στεντόρειας φωνής
«ή αρετή δεν έχει τιμή»

Ο πλούσιος
εν τω μεταξύ
συγκατανεύει υποκριτικά
ενώ υπομειδιά
είναι ο μόνος που ξεύρει
τί κατόρθωσαν τα λεφτά
να του προσκομίσουν
από την αγορά

 

ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΩΣ / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα

 

Ανέκαθεν
ο άνθρωπος πλασμένος
από το πλήρες και το κενό
ενστικτωδώς
στρέφεται προς το φώς
αναζητά το ιδεώδες
ειδύλλιο
στρέφεται αιώνια
προς τον ‘Ήλιο

ΑΡΑΓΕ… / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα

 

Πόσο μεγάλο
να ήταν
το θάμβος
στου Πυθαγόρα το βλέμμα
όταν διαπίστωνε το δεσμό
όταν ανακάλυπτε
όταν αναγνώριζε
επιστήμη και μυστικισμός
να είναι ένα