Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Τα Άνθη του Φωτός ( απόσπασμα)

Ποίηση, άχραντο μυστήριο

Ώρα πρώτη κι ο θίασος έξω απ’ την πόρτα.
Χτυπά κι ανοίγω ευλαβικά,
όπως έμαθα άλλωστε να κάνω.
Τα βλέμματά μας αντικριστά
και απ’ το μυαλό μου περνάς εσύ…
Έτσι όπως ξέρεις να με κερδίζεις κάθε φορά,
να με παρηγορείς, να με φροντίζεις, να με συντηρείς.

Με καταριέσαι πάλι με την ευλογία,
δεν αντιστέκομαι,
παραδίνομαι ερωτευμένος.
Υπόσχεσαι στιγμές
απ’ τη χώρα του αχωρήτου
και γνέφω θεληματικά.
Ολόδικός σου.
Στις λέξεις, στους στίχους, στις στροφές.
Ποίηση, άχραντο μυστήριο.

*

Τίμημα


Φοβάμαι,
 που έμελλε να πορεύομαι
στα μονοπάτια των ποιητών,
να βλέπω τη ζωή μ’ άλλα μάτια
απ’ εκείνα του κόσμου.
Πονάει η κάθε μέρα, πονάει…


*


Ποίηση

Πόσες φορές δε σ’ άφησα να γεννηθείς ποίηση.
Πόσες φορές σ’ έκρυψα 
να μη βρεθείς αντικριστά με τη σκέψη,
από εγωισμό,
τον φόβο μην πονέσω 
καθώς οι στίχοι καρφώνονται σαν πρόκες στην ψυχή.
Φόρεσα το προσωπείο της ευτυχισμένης ζωής
και σ’ απαρνήθηκα
μην καταλάβουν οι άλλοι πως οι συναντήσεις μας 
εξομολογούνται όλα τα μισά της ζωής.
Μη δουν τη μυστική αλήθεια

*

Ξημέρωμα


Ο Ήλιος απάλυνε πληγές,
συγχώρεσε τους φόβους.
Τι ευλογία Θεέ μου το ξημέρωμα…
Χάθηκα μες στο φως του πρωινού,
η ψυχή μου βρήκε και πάλι ρυθμούς.
Ποτέ δεν έπαψαν τα σκοτάδια της
και γω φοβούμενος μη χαθεί
διψούσα να τη σώσω.
Δεν αναζητώ την ευτυχία,
την ψυχή μου αναζητώ.
Να πορεύομαι μαζί της ως το τέλος.
Ίσως τότε, ευτυχισμένος…

*


Στη γη του ήλιου


Δεν είχα μερτικό στον ήλιο
μ’ αγάπησα τη ζωή για το δείλι.
Μες στο λιγοστό φως
και τους αποκαμωμένους ανθρώπους
βρίσκει κανείς τα χρώματα,
την ουσία απ’ τα μυρωδικά του προορισμού.
Αυτά, που δεν είναι ανάγκη ν’ αγγίξεις 
για να πιστέψεις,
η καρδιά ξέρει να γνέφει σαν τα συναντάς,
χορεύει στους παλμούς της αγάπης.
Για λόγια αγάπης θέλησα να μιλήσω.

*

Απολογισμός

Πότε συννέφιασε μάτια μου,
πότε πέρασε η ζωή
κάτω απ’ τα μάτια μας και δεν το καταλάβαμε;
Ακόμα δεν κατάφερα
να σωπάσω τις φωνές μέσα μου.
Ακόμα ψάχνω για ροδοπέταλα γαλήνης.
Ίσως ο ήλιος μου χάρισε πολλά.
Ίσως ήρθε η ώρα να με κάψει.


*

Χωρίς λύτρωση

Σε όσους καρπούς στιγμιαίας ηδονής
χάρισαν στον κόσμο τούτο
και δε νοιάστηκαν τι έμελλε
να πάθουν οι ψυχές αυτών,
δεν αγάπησαν παρά μονάχα το εγώ,
αιχμαλωτίστηκαν σε άλλες
και πάλι ανούσιες ηδονές,
το φως της μέρας άδικα τους χαρίζεται.
Της κολάσεως τους δρόμους αξίζουν,
διότι ανάξιοι έριξαν καρπούς.
Δε νοιάστηκαν αν θα ματώσουν.
Παραδόθηκαν μονάχα στη σάρκα,
στο κορμί που κατεύναζε την έξαψή τους
και έσπειραν απεγνωσμένες ψυχές
να μεγαλώνουν μάταια
ψάχνοντας για τη λύτρωση 
μέχρι το θάνατο.

*

Αρπαχτικά


Μας πουλήσατε φόβο και πιστέψαμε σ’ αυτόν.
Σκορπίσατε τον πόνο, το ψέμα, τη φθορά.
Αφήσατε να πολλαπλασιαστούν στα ρολόγια μας 
χρόνοι άχρονοι,
συναισθήματα που δε ζήσαμε.
Μας είπατε πως τώρα θα ’ναι πολυτέλεια
και δυστυχώς το δεχτήκαμε.

*

Με τη δικιά σου σκέψη

Ψάχνω δυο σου λόγια
να σκεπάσουν τη μοναξιά.
Να πείσουν τον θάνατο να μη με βρει νεκρό
και να ζω
μέχρι τη μέρα του τέλους.
Να μη σκοτώσω το χρόνο
μα να με σκοτώσει η φθορά του.
Να μην καταδεχθώ για τη δική μου ζωή
λίγο χώμα και δυο καλές κουβέντες
που θα σβήσουν στον άνεμο.

*
Νοσταλγικός χρόνος

Οι πόρτες έκλεισαν,
τα παράθυρα σφραγίστηκαν,
οι κήποι ξεράθηκαν.
Φέτος το σπίτι σου
δε γέμισε μυρωδιές του Πάσχα.
Η αγάπη έπαψε να ζει
στο καταφύγιο των παιδικών μου χρόνων.
Τούτες τις Άγιες μέρες
ο χρόνος σταμάτησε 
στον επιτάφιο του Χριστού.
Την Ανάσταση, τη ζούσαμε μαζί…


*
Στην τσιμεντένια αυλή

Σε μια τσιμεντένια αυλή τα όμορφά μου χρόνια.
Σε θυμάμαι να βρέχεις το πάτωμα
για να δροσίσει το δειλινό
και με πειράγματα να μου ρίχνεις νερό στα πόδια
καθώς έκανα πως μ’ έπαιρνε ο ύπνος 
στην κουνιστή καρέκλα.
Τώρα μονάχα σκιές απέμειναν
και ένα γιατί που με χαρακώνει, 
κάνει την ψυχή μου
σαν το σκαμμένο τσιμέντο της αυλής.
Αναζητώ τ’ άρωμα απ’ τους λεμονανθούς,
τη φρεσκάδα απ’ τον αέρα του Μάη
που ξεκούραζε τη σκέψη μας 
απ’ τη ζέστη του μεσημεριού,
τη χαμένη μου παιδικότητα
που ταξίδευε μέσα στ’ αστέρια για ώρες
καθώς μου μιλούσες,
τα χέρια σου που άγγιζαν το πρόσωπό μου 
καθώς μεγάλωνε
πάντα με την ίδια αγάπη,
εκείνη τη δροσιά στις ψυχές μας
που ποτέ δεν ένιωσα ξανά.
Αναζητώ τη γαλήνη απ’ το πρόσωπο σου, 
τα γέλια μας…
Τα δυο σου μάτια 
να μου πλάσουν ξανά κόσμους ευτυχίας.
Αναζητώ τον Παράδεισο. Αναζητώ εσένα


*

Τα δυο χέρια

Βλέπω τον κόσμο να περνά αδιάφορα
καθώς μου είναι κι αυτός.
Χαμένες λέξεις, σχέσεις, βλέμματα.
Ακόμα και τώρα τρέχουν.
Ξέρουν βέβαια ένα κοντινό προορισμό 
να ξαποστάσουν,
να πουν και δυο-τρεις κουβέντες.
Βλέπω κάτι κυρίες να περνούν
στην ίδια σειρά παραταγμένες, σαν τα όνειρά τους…
με το γνωστό μοτίβο τσάντας, γόβας και πέρλας.
Τι να τις χρεώσει κανείς κι αυτές;
Έτσι τα βρήκαν…
Οικογένειες, παιδιά, φίλοι,
καθένας με μια βουβή συντροφιά.
Όμως δυο χέρια προβάλλουν και με μαγνητίζουν.
Γερασμένα μα πιασμένα.
Δεν έχουν ανάγκη ούτε κουβέντες, ούτε βλέμματα.
Έχουν το ένα τ’ άλλο 
ως προορισμό να γίνουν ποίηση.

*


Η γυναίκα με την μπούρκα

Τα μάτια της κοίταζαν χαμηλά,
βρήκε το χερούλι απ’ το κάγκελο και το ’σπρωξε
μα δεν ήταν μόνο αυτό που μας χώριζε.
Πέρασε μέσα διακριτικά,
όσο μπορούσε με την κλαδωτή της μπούρκα.
Φοβόταν να με αντικρίσει
έτσι της έμαθαν από παλιά
μα η επιμονή μου την έκανε να με κοιτάξει.
Χαμογέλασα.
Πάγωσε.
Δεν ανταπόδωσε. 
Άφησε τα παιδιά της και έφυγε.
Και ένιωθα στον αέρα τις βρισιές
για το χαμόγελο που στερήθηκε,
για το χαμόγελο που φοβάται 
πως θα χάσουν τα παιδιά της.


*

Νοσταλγία

Με μια ανθοδέσμη στον ώμο
σε βλέπω να φεύγεις,
είναι οι στιγμές μας 
που δεν αφήσαμε να μαραθούν…
μαρτυρούν την αγάπη μας.
Τι κι αν η παρουσία σου 
ήταν αναλαμπές στους χρόνους;
Ήταν ολόφωτες κι αυτό μετράει.
Δεν θα πολλαπλασιάσω όμως
λέξεις πληγώνοντας το νόημα.
Θα σου μιλάω πάντα με λίγα λόγια
μα γεμάτα αγάπη,
με κουβέντες μοναχικές, ολόδικές μας.

*

Ευτελής ψυχή

Θέλησες να με τσακίσεις,
ξέχασες πως με τσάκισαν άλλοι
πριν από σένα.
Πίστεψες πως ήμουν ανθός που θα μαραινόταν
μα εγώ είχα ξεραθεί προ καιρού.
Φρόντισα βέβαια πριν, να ρίξω σπόρους.
Δε σε φοβόμουνα.
Ήρθες να μου δείξεις τις επίγειές σου κατακτήσεις
και γω χαμογέλασα με την ανοησία σου.
Έχω γευτεί το χώμα πολλές φορές.
Δεν το φοβάμαι.
Τώρα δεν έχω τίποτ’ άλλο
παρά να λυπάμαι 
που έμελλε να πατήσουμε μαζί
την ίδια γη.

*

Η αγάπη των φαναριών


Βλέπω τ’ όνειρό μου να περνά
βίαια απ’ το παράθυρό μου
αγκαλιασμένο σ’ ένα μηχανάκι.
Κρατά τα χρόνια μου στην αγκαλιά του,
αυτά που πέρασαν βιαστικά,
αυτά που χάθηκαν γιατί δεν είχαν χρόνο.
Κλεισμένος κι ασφαλής στο άδειο τροχοφόρο μου
μετακινούμαι γρήγορα.
Μην αντέξω και δω την αγάπη τους.
Μην καταλάβω πως μου έλειψαν δυο χέρια…

*

Απ’ το παράθυρό μου

Περίτρανο, περίγελο και συ.
Πέρασαν τα Χριστούγεννα
μ’ αναβοσβήνεις ακόμα ρυθμικά.
Τα λαμπάκια είναι πάντα εκεί
και η φωταγώγησή σου πιστή, στην ίδια ώρα
να μας θυμίζει την κατάντια μας,
να μη μας αφήνει να σε ξεχνούμε τις νύχτες.
Μα συνηθίσαμε βλέπεις πια το φως σου…
Δε μας τυφλώνει, δεν ενοχλεί.
Πώς σε κατάντησαν έτσι Πενταδάκτυλέ μου;

*


Αποκαμωμένη περηφάνια


Αν ντρεπόμασταν για τις μέρες 
που περνούσαν και μας έβρισκαν
αποκοιμισμένους σ’ ολόχρυσα παπλώματα.
Αν ντρεπόμασταν για την ύλη 
που φορτώσαμε στις ψυχές μας
νομίζοντας πως έτσι θ’ ανασάνει.
Αν ντρεπόμασταν που δε δουλεύαμε,
όταν ο τόπος μας είχε ανάγκη.
Αν ντρεπόμασταν για την ηθική 
που συνοδεύσαμε στην τελευταία της κατοικία.
Αν ντρεπόμασταν για το φαί της Κυριακής
που το μάζευαν τα σκουπίδια της Δευτέρας.
Αν ντρεπόμασταν για τη γαλλική μας μπακέτα,
όταν ο διπλανός μας δεν είχε ψωμί.
Τότε δεν θα υπήρχε λόγος να ντρεπόμαστε σήμερα
για το συσσίτιο που παίρνουν τα παιδιά μας.


*

Όσο μπορώ

Όσο μπορώ θα υπερασπίζομαι την αλήθεια.
Τα χέρια που έδωσαν αγάπη 
πιάνοντας δουλειά στις πέντε το πρωί.
Την αγκαλιά που απλώθηκε 
σαν ανθισμένη αμυγδαλιά.
Τον άνθρωπο που έδωσε στα παιδιά του Χριστό.
Την ιδέα που άντεξε μέσα στις εποχές 
και δεν την παρέσυρε
ο άνεμος του φθινοπώρου.
Την ευλογία του χρόνου 
που πήρε αξία στο μοίρασμά του.
Την καθαρή ψυχή 
που τόλμησε την υπέρβαση χωρίς φόβο.
Την επανάσταση 
που γεννιέται στο πρόσωπο της νιότης
και μεγαλώνει με ευλάβεια.
Μα αν έρθουν καιροί δύσκολοι
και λησμονήσω τα λόγια αυτά,
κάψτε τα μαζί μου.
Ήταν μονάχα λέξεις…

Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΚΥΚΛΩΝ (Απόσπασμα)

ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΜΑΣ ΑΛΟΓΟ


Αφήστε το άσπρο μας άλογο
επάνω στον καμβά του να καλπάζει
Κάποια νεκρή μας φύση 
πρέπει να αναπνέει 

Σελ 8


ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Ρίχνω ψήφο λευκό
σ΄ αυτές τις εκλογές συναισθημάτων 
Δεν σημαδεύω κανενός το σύνθημα
Δεν χαιδεύω κανενός την ουτοπία
Χθες έκλεισα τα εξήντα
Αναρωτιέμαι αν ενηλικιώθηκα εγκαίρως

Σελ 17

ΑΝΑΣΤΟΛΗ

Στην κιβωτό ζωής
μου λείπει ένα ζεύγος 
πνεύμονες αγάπης 
Ο αρσενικός καιρός 
Η θηλυκή εποχή 
Το ουδέτερο σύμπαν

Αναστέλλεται η διαιώνιση 
του αίματός μου

Σελ 19


ΑΦΟΠΛΙΣΜΕΝΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Με το δρεπάνι βγαίνω στο θέρος 
Με τ΄ άροτρο κινώ το όργωμα 
Φοράω χρόνια πανωφόρια
τρύπια σαν στοχασμοί μου που νικήθηκαν 
Με χώμα και νερό 
δεν έφτιαξα κανέναν άνθρωπο
Μονάχα λάσπη


Σελ 25


ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΙΙ

Επιχείρηση διάσωσης
Ούρλιαζαν μες στη νύχτα τα πυροσβεστικά συνθήματα
αγνοώντας τη βιολογική καύση των ονείρων μας
Πονάνε οι αποξηραμένες θλίψεις

Σελ 27


ΗΜΙ-

Υγρή απόψε η σιωπή σου 
Ελλατωματική η μόνωση της σκέψης 
Μπορώ σ΄ ένα μικρό μελανοδοχείο
να μαζέψω τους πιο σκούρους λογισμούς σου
για να συνθέσω την ηρωική σου απόφαση
Μια συμφωνία με άφωνες απολήξεις αισθημάτων 
ημιτελής
ημιθανής
ημίμαυρη στην εγκαρτέρησή μου


Σελ 30


ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΣΗ

Το ρολόι δεν σταματά 
Άκαμπτο, σκληρό 
κρατά το τέμπο του στους δρόμους αντοχής
Υπενθυμίζει τις στροφές που απομένουν 
στα εκατό μετ΄  εμποδίων χρόνια μας
Στο τελευταίο καμπανάκι 
ζητάει επιτάχυνση
Προσφέρουμε επιβράδυνση λεπτού


Σελ 38



AUDITION

Θα περάσει η ψυχή μου από ακρόαση
Ο ρόλος θα δοθεί στη δυνατότερη στιγμή μου

Σελ 42

ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΕΩΣ ΑΦΟΜΟΙΩΣΗ

Με τις πρώτες ψιχάλες έκρυψα τον ήλιο μου 
όπως λαθρεπιβάτης κρύβεται 
στις καμπίνες του ονείρου του

Σελ 47


ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ

Ο κόσμος απλώνεται περιμετρικά στην ύπαρξή μου 
περίφραξη με ηλεκτροφόρα σύρματα
Σκάβω με τα μάτια το λαγούμι της απόδρασής μου
Οι τοίχοι υπόγειοι συνθλίβουνε τα βλέμματά μου

Σελ 49

ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

Play off
Εγώ κι Εσύ 
Εσύ και οι Άλλοι 
Οι Άλλοι και ο Νόμος
Ο Νόμος και η Ανομία
Η Ανομία και το Κενό
Το Κενό και το σάλτο μορτάλε μας

Σε 50


Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΚΥΚΛΩΝ

Χορεύω στις μύτες στιγμών
Μπαλαρίνα χωρίς ισορροπία αισθήσεων
μονάχα παραισθήσεων
Ο κόσμος είναι ωραιότερος
όταν αντίστροφα τον περιγράφεις
Απ΄ το Ωμέγα με επιφώνημα το Ω!
ως το στερνό μας Άλφα της μεταμέλειας

Σελ 54


ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ

Ο έρωτας του κόσμου σώζεται 
ως τη στερνή κραυγή 
πριν απ΄ το χάος

Σελ 56

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Μαρούλλα Πανάγου : Την κάθε λέξη το κάθε ποίημα που είναι η ηχώ της ψυχής σου , όμως δεν γράφεις ούτε για τα βραβεία ούτε για τα χρήματα.



γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας 

Η Μαρούλλα Πανάγου κατάγεται από το  χωριό Περιστερώνα της επαρχίας Πάφου. Με την ποίηση και την συγγραφή ασχολείται από πολύ μικρή ηλικία και μέχρι στιγμής έχει κατορθώσει να εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές και ένα μυθιστόρημα.  Στα ποιήματά της ιδιαίτερη θέση κατέχει η πατρίδα της, την οποία ποτέ δεν ξεχνά και τα τελευταία χρόνια επισκέπτεται συχνά. Διακαής πόθος της, να δει την Κύπρο ελεύθερη και ενωμένη…. «Χωρίς οδοφράγματα και το πιο σπουδαίο, χωρίς την κατάρα της διχόνοιας. Να φύγει το “ΕΓΩ” και να αντικατασταθεί με το “ΕΜΕΙΣ”» συμπληρώνει χαρακτηριστικά.  Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε με την βοήθεια της τεχνολογίας που καταργεί τις αποστάσεις. Την ευχαριστούμε για την προθυμία της να απαντήσει με σθένος στις ερωτήσεις και να ανοίξει την καρδιά της.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κυρία Πανάγου, τρεις μήνες πριν την εισβολή (όπως διαβάζουμε και στο βιογραφικό σας) βρεθήκατε με την οικογένειά σας στην Νότιο Αφρική. Είχαν οι δικοί σας σχεδιάσει αυτή την μετακίνηση προς εύρεση καλύτερης τύχης ή τα γεγονότα που προηγήθηκαν της εισβολής σας ανάγκασαν να καταφύγετε σε αυτή την χώρα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η απάντηση είναι όχι κύριε Γκόγκα. Η εισβολή ούτε καν περνούσε από το μυαλό μας όταν είχα βάλει τα χαρτιά μου για να μεταναστεύσω. Κι επίσης μια διευκρίνηση. Η οικογένειά μου δεν μετανάστευσε μαζί μου, Έφυγα μόνη από την Κύπρο και ήρθα σε εδώ συγγενείς μου, για μια καλύτερη τύχη όπως το θέσατε. Τότε μεσουρανούσε ο θεσμός της προίκας κι έτσι πολλές κοπέλες όπως και μένα βρέθηκαν στην ξενιτιά γι αυτό τον λόγο .

ΕΡΩΤΗΣΗ: Στην ποίησή σας, διακρίνει κανείς τον πόνο της προσφυγιάς, την θλίψη, την αγωνία αλλά και την απογοήτευση για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η αγάπη μου για την πατρίδα είναι πάθος μπορώ να πω. Με ευχαρίστηση θα έδινα και την ζωή μου για κείνη, αν μπορούσε να ωφελήσει για την λευτεριά της. Έστω κι αν μην είμαι πρόσφυγας έρχομαι στην θέση των προσφύγων και μπορώ να πω νοιώθω πόσο μεγάλος ο πόνος να φύγεις από το σπίτι σου με τίποτα και να ζεις σαν περιπλανώμενος στην δική σου πατρίδα.
Με την είσοδο στην Ε.Ε όλοι νομίσαμε ότι θα βοηθούσε να ελευθερωθεί, όμως και πάλι τίποτε δεν έγινε και δεν ξέρω σε ποιον μπορούμε να καταλογίσουμε ευθύνες γι αυτό.

ΕΡΩΤΗΣΗ:Η αγάπη σας για την Πατρίδα ισορροπεί τις καταστάσεις και πιστεύετε πως τελικά θα δείτε την Κύπρο ενωμένη και ελεύθερη; Και μια και αναφερόμαστε στην επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, πιστεύετε ότι οι νέες γενιές έχουν την δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα ή αφέθηκαν στην άνεση του νεοπλουτισμού (ειδικά μετά το 1975) και του Ωχαδερφισμού (και τι να κάμνομε τώρα;)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Θέλω να πιστεύω και εύχομαι να δούμε και πάλι μια Κύπρο ολόκληρη. Χωρίς οδοφράγματα και το πιο σπουδαίο, χωρίς την κατάρα της διχόνοιας. Να φύγει το “ΕΓΩ” και να αντικατασταθεί με το “ΕΜΕΙΣ”. Όλοι να γίνομαι ένα και να αφήσουμε το παρελθόν, για το ποιός έφταιγε. Όλοι έχουμε ευθύνες για το τί έγινε με μόνη δικαιολογία την άγνοιά μας. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι μια Τουρκία 80 εκατομμυρίων καραδοκεί.
Όσο για τους νέους έχουν πάντα κι αυτοί τα ιδανικά τους και την αγάπη για την πατρίδα. Ιδιαίτερα παιδιά προσφύγων που μετανάστευσαν λόγω της εισβολής και οι γονείς πάντα τα γαλουχούν με την ιδέα και την αγάπη για την Κύπρο. Για τους τόπους των παππούδων, για την Ελληνική κουλτούρα και τον αρχαίο πολιτισμό, που πάντα μένει ζωντανός τόσους αιώνες κι ύστερα από τόσους κατακτητές που πέρασαν από τούτο τον τόπο.
Ας μην ξεχνάμε ένα Τάσο Ισαάκ κι 'έναν Σολωμό Σολωμού που θυσιάστηκαν στην προσπάθεια για να αλλάξουν τα πράγματα. Πιστεύω και πάρα πολλοί άλλοι νέοι έχουν την καρδιά για κάτι τέτοιο .

ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχετε βραβευτεί για την ποίησή σας αλλά και την γενικότερη προσφορά και δράση σας. Τι σημαίνει για εσάς ένα βραβείο, μια διάκριση;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μπορεί το κάθε βραβείο να είναι μια ικανοποίηση που δικαιώνει τον μόχθο σου. Την κάθε λέξη το κάθε ποίημα που είναι η ηχώ της ψυχής σου , όμως δεν γράφεις ούτε για τα βραβεία ούτε για τα χρήματα.
Γράφεις μόνο για να εξωτερικεύσεις το τί νοιώθεις. Το τι συγκλονίζει την ψυχή σου την καρδιά σου , το μυαλό σου.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχετε κατά νου, τους μεγάλους Κύπριους Ποιητές. Ξεχωρίζετε κάποιον και γιατί;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μπορώ να πω έχουμε αρκετούς καλούς συγγραφείς στην Κύπρο. Παλαιούς και σύγχρονους. Όπως ένας Λουκής Ακρίτας, Γλαύκος Αλιθέρσης , Κύπρος Χρυσάνθης ,Δημήτρης Ληπέρτης, αλλά και πολλούς άλλους. Θαυμάζω το Βασίλη Μιχαηλίδη που παρά την λίγη μόρφωσή του, μας άφησε ένα πλούσιο αψεγάδιαστο έργο στην Κυπριακή διάλεκτο .
Πρότυπο μου είναι Ο Κώστας Μόντης. Λακωνική η ποίησή του με πολύ μεγάλο τεράστιο νόημα

ΕΡΩΤΗΣΗ: Παρ΄ όλο που ορισμένοι Κύπριοι ποιητές εκφράστηκαν χρησιμοποιώντας την Κυπριακή Διάλεκτο, εν΄ τούτοις το σύνολο της Κυπριακής Ποίησης είναι γραμμένο στην Νεοελληνική Δημοτική. Επίσης ο σύγχρονος τρόπος έκφρασης στην καθημερινότητα μας στην Κύπρο, δεν ευνοεί την θέση της Κυπριακής Τοπολαλιάς. Η Κυπριακή διάλεκτος εξασθενεί. Ποια η άποψή σας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Με λύπη μπορώ να πω ότι πράγματι η Κυπριακή ντοπιολαλιά εξασθενεί όπως και γενικά η Ελληνική γλώσσα. Οι νέοι μας είτε από αντίδραση, είτε ότι βρίσκουν ευκολότερο να γράφουν με Greekglish άρχισαν να απομακρύνονται από την Ελληνική γραφή .
Βλέπεις νέους που τελειώνουν το γυμνάσιο και είτε κόβουν τις λέξεις χρησιμοποιώντας το λατινικό αλφάβητο είτε προτιμούν τα Αγγλικά λόγω του φόβου να μην γράφουν με ορθογραφικά λάθη.
Προσωπικά δεν τους αποπαίρνω και πάντα τους ενθαρρύνω να γράφουν Ελληνικά. Έστω κι αν είναι λανθασμένα.
Όσο για την Κυπριακή διάλεκτο Πολλοί είμαστε που την καλλιεργούμε και προσπαθούμε να την κρατήσουμε ζωντανή. Μέσω της ποίησης αλλά και με την ανεύρεση παλιών λέξεων όπου πολλές έρχονται από τα αρχαία Ελληνικά

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εμπνέεστε από την Κυπριακή Πραγματικότητα. Υπάρχει κάποιο είδος στην συγγραφή που θα θέλατε να ασχοληθείτε και δεν το προσπαθήσατε, δεν το πράξατε;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Θα μου άρεσε να γράψω Θέατρο αλλά δεν το προσπάθησα. Όταν είχαμε Ελληνικό σχολείο στην εδώ κοινότητα έγραφα εθελοντικά τα παιδικά σκετς του σχολείου, για κάθε επέτειο. Όπως 25ης Μαρτίου, 1ης Απριλίου, 28ης Οκτωβρίου, γιορτή της μητέρας κ.λ.π. Επίσης φέτος για πρώτη φορά έστειλα στον διαγωνισμό Κυπριώτικου σκετς ως πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας και περιμένω τα αποτελέσματα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Στο σύνολο των ποιητών της Κύπρου η τραγωδία της εισβολής παίζει σημαντικότατο, πρωτεύον ρόλο. Κάποιες στιγμές νομίζω, ότι έχει εγκλωβιστεί ο ποιητικός λόγος και δεν αφήνεται να ανασάνει σε άλλα ποιητικά μονοπάτια. Ισχύει κάτι τέτοιο;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οχι , δεν νομίζω, αν και η πλειοψηφία των ποιητών βρίσκονται στην προσφυγιά. Έτσι είναι κατανοητό η εισβολή να είναι το κύριο θέμα και δεν αφήνει κανένα ανεπηρέαστο. Π.χ η Μικρασιάτικη καταστροφή δεν άφησε κανένα Μικρασιάτη να ξεχάσει ποτέ τις χαμένες πατρίδες. Κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε.
'Όμως στην ποίηση πάντα θα υπάρχει ο έρωτας, ο πόνος της ξενιτιάς , του θανάτου, όπως και η σάτιρα, η κοινωνική ποίηση και τόσα άλλα θέματα. Το πνεύμα ποτέ δεν φυλακίζεται σε ένα μόνο θέμα .

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι θέση έχει ο θεός στην ποίησή και στην ζωή σας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο Θεός στην ζωή μου είναι η δύναμή μου αν και δεν είμαι θρησκόληπτη . Προσπαθώ πάντα να είμαι εντάξει με την συνείδηση μου και όταν αρχίσω ένα έργο, νομίζω ο Θεός καθοδηγεί το δικό μου χέρι

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πιστεύετε ότι έχει μέλλον η ποίηση ή τελικά έχουν γραφτεί όλα και απλώς ανακυκλωνόμαστε; Και στην συνέχεια κάτι τετριμμένο αλλά τόσο διαφωτιστικό: Τι είναι ποίηση για εσάς;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η ταπεινή μου γνώμη είναι, όσο υπάρχει ο κόσμος, θα υπάρχουν κι οι ποιητές κι η δημιουργία . Η ποίηση για μένα είναι η ίδια η ύπαρξη, και μακάρι να μπορώ να διακονέψω ώρα για να δημιουργώ. Όπως έλεγε κι ο Καζαντζάκης .

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ζείτε και δραστηριοποιείστε σε μια χώρα που έμεινε στη μνήμη μας, ως κοιτίδα του ρατσισμού. Θα θέλατε να αναφερθείτε με λίγα λόγια στο θέμα αυτό; Έχετε βιώσει ρατσισμό; Αντιμετωπίσατε δυσκολίες στην διαβίωσή σας στην Νότιο Αφρική.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Συμφωνώ εδώ ήταν η κοιτίδα του ρατσισμού και μπορώ να πω ότι σαν μετανάστρια είχα βιώσει ρατσισμό. Εκτός από την αγανάκτηση που ένοιωθα προσπαθούσα με ότι τρόπο μπορούσα να βοηθήσω για μια καλύτερη και δίκαιη κοινωνία.
Όσο για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο καθένας όταν έρθει μόνο με μια βαλίτσα και δεν βρει βοήθεια από πουθενά πάντα κάθε αρχή είναι και δύσκολη..
Έτσι σαν εφόδιο έχεις μόνο την δύναμη της θέλησής σου και την βοήθεια του Θεού. Σου δίνει το μυαλό και το χρησιμοποιείς. Δουλεύεις πολλές φορές 15 με 18 ώρες την μέρα 365 μέρες τον χρόνο. Η ζωή σε προσπερνά, όμως πάλι λες το δόξασι ο Θεός.  Και με την θέληση σου τα καταφέρνεις.


ΕΡΩΤΗΣΗ: Με τι ασχολείστε στην καθημερινότητά σας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η καθημερινότητά μου τώρα όχι με τόσο σκληρή δουλειά πια, καθώς η φθορά του χρόνου δεν χαρίζεται σε κανένα. Όμως ακόμα εργάζομαι στο κατά δύναμη, και η ελεύθερη ώρα είναι γράψιμο, γράψιμο, γράψιμο.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Επισκέπτεστε συχνά την Κύπρο; Έχετε επαφές με την πνευματική Κοινότητα του νησιού;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Στην Κύπρο πέρασαν δώδεκα χρόνια να έρθω για πρώτη φορά και κείνο για οικογενειακές υποχρεώσεις. Τώρα έρχομαι λίγο πιο συχνά και το 2013 κάθισα για οκτώ μήνες εκεί. 
Επίσης το 2011 ήμουν εκεί για την έκδοση του πρώτου μυθιστορήματός μου “ Το μενταγιόν της ευτυχίας”
Όσο για επαφές μόνο πέρση γνώρισα την πνευματική στέγη Λεμεσού κι έλαβα μέρος σε διαγωνισμό Κυπριακού στίχου για τραγούδι, το οποίο βραβεύτηκε με έπαινο. Επίσης το 2011 έστειλα σε διαγωνισμό στην ΕΠΟΚ, με θέμα την Αμμόχωστο ποίημα, όπως και την ποιητική συλλογή μου. Το ποίημα βραβεύτηκε με έπαινο κι η ποιητική συλλογή με αριστείο. Πέραν από αυτά δεν είχα πριν καμιά επαφή.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αυτό τον καιρό ετοιμάζετε κάτι καινούργιο, όσο αφορά στην έκδοση κάποιες ποιητική συλλογής; Θέλετε να συμπληρώσετε κάτι που δεν σας ρωτήσαμε , κάτι που πιστεύετε πως πρέπει να ειπωθεί;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχω πάρα πολύ ανέκδοτη εργασία όπως υλικό για τρεις ποιητικές συλλογές. Μια στην Κυπριακή διάλεκτο και δύο στα νέα Ελληνικά.
Συλλογή διηγημάτων, όπως και συλλογή παιδικών παραμυθιών. Επίσης γραμμένο το δεύτερο μυθιστόρημά μου, που βρίσκεται στην επιμέλεια, αν και με την οικονομική κρίση πολύ δύσκολη η έκδοση για οτιδήποτε.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Θέλετε να συμπληρώσετε κάτι που δεν σας ρωτήσαμε , κάτι που πιστεύετε πως πρέπει να ειπωθεί;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το μόνο που θα ήθελα να πω είναι. Ας προσέξουν οι νέοι την γλώσσα μας. Ας μην αφήσουμε να χαθεί ο πλούτος του πολιτισμού κι η ταυτότητά μας. Ας μην αφήσουμε κανένα να μας απομακρύνει από την δική μας κουλτούρα Είναι η πλουσιοτέρα στον κόσμο.

Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία.
Μαρούλλα Πανάγου.

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

ΕΙΣΑΚΟΥΣΕ ΜΕ

Πουλιά των μακρινών καιρών 
κι΄ ένας μακρόσυρτος μες την καρδιά μου πόνος να οργιάζη.
Ν΄ ανθέξω τον παρατεταμό της νύχτας
καθώς σιγαλινά απ΄ το χρόνο μ΄ ανακόπτουν 
τ΄αθέλητα μάτια της καταιγίδας.
Κι ύστερα 
μες τ΄ αυγινά ακρογιάλια να πνιγώ στην παρανάλωση.
Γνώρισα την αγάπη ακδιώχνοντας
ανακαλώντας τους ιριδισμούς της Πούλιας
θρυμματίοντας βράχους οκνούς της ψυχής μου. 
Κι η θάλασσα η συντρόφισσά μου
μες τις μεταλλαγές της ανημποριάς μου
αγνοώντας το τραγούδι με παράτησε.
Κύριε, θεέ της ψυχής μου
ενθάδε κείται τ΄ άυλο παραμύθι της ποίησής μου.
Αηδόνι ερωτικό της φυλής μου εισάκουσέ με 
ακολουθώντας τις φθινοπωρινές υποστολές των βουνών
 κι έλα να με πάρεις, να με πάρεις
καθώς τα γαλανά ρυάκια των αστερισμών 
θα πλαταίνουνε τις θάλασσες. 
Ω θεέ μου, να πεθάνω έτσι 
κι΄ ας χαθούν ολόγυρά μου οι μνήμες
κι΄ οι πληγές του Σύμπαντος. 

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

ΠΡΟΤΟΜΕΣ ΡΥΘΜΩΝ







1

Σήμερα από αυτάρκεια
απωθήσανε την ποίηση.
Αύριο διαβατικά ο ήρωας
θα χαιρετάη το θάνατο
με δάκρυα μυρτιάς.

2

Όταν οι προτομές
θα ξεσκεπάσουν τις μορφές τους
οι αρμεγοί θ΄  αναζητούν 
χώρο διασποράς εν χώρω κρύπτης.


ΔΙΑΘΗΚΗ

του Τάκη Χριστοφίδη


(θα πάω εκεί που ο στοχασμός θα φτάση την καρδιά μου) 

Κάποτε τα μάτια μου μ΄ ανάπλασαν 
κι΄ ήταν οι κόσμοι μου
επίδοξες ερωτικές στιγμές.
Ντυμένες, ενάριες, βασιλικές
ντελίριες ευτυχίες μες την καρδιά μου
λύγιζαν τραγούδια. 
Τώρα τα μάτια δεν πεθαίνουνε ποτέ
αντιβουίζοντας απ΄ τη χώρα τ΄Αηδόνιου
κι΄ η ονειροπόληση με το κρασί και με τον έρωτα. 
Αργοί γαλανισμοί όπως και πριν 
σας αναγέννησε την ποίηση ο Μεγαλέξανδρος
με τους ενάλιους βυθούς να ξαναγεννηθούν. 
Εγκαταλελειμένη ιστορία
ματιές χλωμές που σε κοιτάζουν 
καθώς σε παίρνουνε στο πέλαγος 
αναπολώντας τους βαρβάρους. 

ΠΕΡΑΣΑΝ ΣΑΡΆΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ


Πέρασαν σαράντα χρόνια
λες και κράτησαν αιώνια
Μοιρασμένη μας πατρίδα '
μες στην πίκρας καταιγίδα 
Να προσμένεις στην σκλαβιά σου '
πότε θάρτει η λευτεριά σου.
Πέρασαν σαράντα χρόνια
κι ο δυνάστης καταφρόνια
να καρφώνει την καρδιά σου
και σκορπίσαν τα παιδιά σου
Νήσος των παθών αγία
Δευτερη μας Παναγία
Πέρασαν σαράντα χρόνια
κι οι κατακτητές δαιμόνια
στο σταυρό να σε κρατάνε
δίκιο να καταπατάνε
Την ανάσταση προσμένει
Η ψυχή σου σταυρωμένη
Πέρασαν σαράντα χρόνια
τώρα στο κεφάλι χιόνια
Γυρισμό να καρτερούμε
στα χωριά μας να διαβούμε .
Που τ' αφήσαμε παιδιά
κλαίει ακόμα η καρδιά
Πέρασαν σαράντα χρόνια
που μας δοιώξαν τα κανόνια
Του λαού σου οι φονιάδες
και της βίας οι αγάδες.
Κι έπνιξαν την γη στο αίμα
σε κρατάνε με το ψέμα
Μα η ελπίδα δεν πεθαίνει
Πάντα ζωντανή προσμένει ,
Ναρθει πάλι εκείνη μέρα
μες στης λευτεριάς αγέρα.
Κι οι φραγμοί να γκρεμμιστούνε
όπου σκλάβα σε κρατούνε.
Να φανεί η αδικία
νήσος των παθών αγία
Η αλήθεια σου να λάμψει
τ'αδικο τώρα να κάψει
που εσέ παραβιάζει
και τους τόπους μας βιάζει .
Πέρασαν σαράντα χρόνια
που ζητάμε με ομόνοια
Της ειρήνης ναρθει η λύση
κι ο κατακτητής να σβύσει
Και σαν όνειρο κακό
να γενεί πια παρελθό

Παλιές αγάπες


Οι παλιές αγάπες μένουν στη σοφίτα του μυαλού
σκεπασμένες, σκονισμένες και με γεύση του πηλού.

Δεν έχουν ποτέ γεράσει, δεν έχουν ποτέ χαθεί
κι όσο έχουνε πικράνει, τόσο έχουν πικραθεί.

Οι παλιές αγάπες πάντα γαληνεύουν τη ψυχή
δεν εξάπτουνε τα πάθη, δεν ανοίγουνε πληγή.

Κουβαλούνε αναμνήσεις σαν μυρμήγκια την τροφή
και γνωρίζουν ως που φτάνουν, ξέρουνε την οροφή.

Οι παλιές αγάπες έχουν κάτι απροσπέλαστο
μοιάζουν με τον ουρανό μας, το γλυκό και έναστρο.

Αγαπώ τη νοσταλγία, αγαπώ πολύ κι αυτές
δεν κομπάζω, μα ρεμβάζω και τις πεθυμώ σαν χθες.

Παλαιοπωλείο


Πέρασα βερνίκι όλες μου τις μνήμες
κόλλησα με γόμα όλες τις ρωγμές
πήρα τα σκαρπέλα, πήρα και τις λίμες
κι έχω αφήσ’ απ’ έξω όλες τις πομπές.

Παλαιοπωλείο είν’ οι μνήμες μας
καλογυαλισμένες μέσα στη ψυχή
έχουν μέσα φόδρα απ’ τις λύπες μας
μα και για σφραγίδα άλλην εποχή.

Έχω συντηρήσει τόσες αναμνήσεις
έχω βάλει λάδια κι άλλα υλικά
έχω αποβάλει τόσες αντιρρήσεις
έβγαλα τη σκόνη κι άλλα περιττά.

Έβαψα μ’ ασβέστη θύμησες ποικίλες
έβγαλα τα χόρτα τα πειρατικά
άνοιξα με φόρα της καρδιάς τις πύλες
κι άφησα να φέγγουν τα θαυμαστικά.

Λεμεσός


Στ’ακροθαλάσσι σου υφαίνουν
γιρλάντες τ’ αφροκύματα.
Και στην καρδιά μας ανασταίνουν
γυμν’ αλαφροπατήματα.
Σεργιανάνε ανεράδες,
τραγουδάνε μαχαλάδες,
στ’ ακροθαλάσσι σου.
Ολ’ η πλάση ταρσανάδες,
αγαλλιάζουνε μανάδες,
στ ’ακροθαλάσσι σου.
Στ’ ακροθαλάσσι σου διαβαίνουν
όνειρ’ ελπίδες και ευχές.
Και στο γιαλό σου όλοι ξεπλένουν
βάσανα, πίκρες κι ενοχές.
Στ’ακροθαλάσσι σου αγναντεύουν
καράβια, πλοία, φορτηγά.
Κι οι παφλασμοί βρε πώς νταντεύουν
γυναίκες, γέρους και παιδιά.

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

ΡΩΤΗΜΑ

Όταν περιφρόνησαν την ψυχή
και ποδοπάτησαν την αγάπη
(Δεν ήταν τότε βλέπεις της σειράς τους )
Δεν το ' βαλε κάτω.
Δεν χάθηκε στην αυτολύπηση.
Οι ποδοπατημένες ελπίδες
Ορθοπόδησαν με τον καιρό.
Αγκομάχησαν και θέριεψαν
ζωντανεμένες.
Κι όταν μια μέρα
πραγματοποιήθηκε επιτέλους
η αργοπορημένη συνάντηση ,
Η δική της σειρά
τους κοίταζε τώρα αφ υψηλού ,απορημένη.
Παρ'όλο που είχαν τα πάντα
ποτέ δεν ξεχώρισαν .
Τι άξιζαν παραπάνω αλήθεια;

(Από την ποιητική συλλογή  “Χθες-σήμερα-αύριο” 2008)

ΤΟ ΑΓΑΠΩ ΣΟΥ ΓΙΑΤΡΙΚΟ

Στην ομορκιάν σαν άντζιελος
σαν τζιυπαρίσσνι μοιάζεις
με όμορφη κορμοστασιάν
σαν την εικόναν σ' εκλησιάν
τζιαι την καρκιά μμου σφάζεις.

Απού την πρώτη αμμαδκιάν
ψυσιήν εμ πόν ορίζω
πρέπει εν πρέπ' εν αρωτώ
τζι όσο στην γη θα παρπατώ
για λλόου σου ορπίζω .

Πως θα' μαι εγιώ το ταίρι σσου
τζιαι γλήορα χαρά μου
μαν μμεν σσε πάρω κλάψε με
βάλε φωδκια τζιαι κάψε με
ξερίζως την καρκιά μου .

Μα πρόσεχε μεν πληγωθείς
άμαν την ξηριζώσεις
μέσα της είσαι στα βαθκιά
για σέν το αίμαν της εδκιά
τζιαι μεν την καταχνώσεις

Το μόνον της το φταίξιμο
ήτουν που σ' ερωτεύτην
τζιαι δεν ηβρίσκει γιατρικό.
Μα αν της πείς το “σ' αγαπώ “
ευτύς εν που γιατρεύτειν .

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

ΕΡΩΣ ΑΝΕΡΑΣΤΟΣ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ


Β΄’ Επαινος στον 6ο  Πανελλήνιο Λογοτεχνικό  Διαγωνισμό « Δημήτριος Βικέλας», Μάρτιος 2014

Ι
Αυτό το σπίτι μεγαλώνει με γκρίζα μαλλιά στα κεραμίδια
Ρυτίδες πάνω απ΄τα παράθυρα
Ρόζους στα πόμολα των πόρτων
Γερνάει  σαν αδιέξοδος έρωτας
Με ανίατες παθήσεις
Στις αρθρώσεις των λόγων και των έργων
Εκεί κρύβεσαι προτού ακόμα σε γνωρίσω
Προτού ακόμα μάθεις πως με λένε Μοίρα
Κάποιοι έρωτες γεννιούνται
Για να πεθάνουν από έλλειψη
Κι είναι η αγάπη που πολύ ποθήσαμε
Γριά πλέον ξεδοντιάρα που μας περιγελάει
Για τις φωτογραφίες που δεν έγιναν ζωή
Κι όλο με διώχνει από το σπίτι
Ανήμπορη να θρέψει τόση πείνα  της καρδιάς
Τώρα θαρρώ πως είναι   οριστικό
Δεν προλαβαίνω να χώσω πετραδάκια μες στην τσέπη


ΙΙ
Δεν κοιμήθηκα, δεν έχω πεθάνει
Τεχνητό μάλλον κώμα με κρατάει πρίγκιπα
Σ΄αναμονή του γενεσιουργού φιλιού σου
Αλλιώς θα με είχα ήδη σκοτώσει
Σε μια ευθανασία των αγίνωτων καρπών
Εσύ καλπάζεις με ένα άλογο κουτσό
Με πανοπλία τρύπια από  τον άνεμο
Που θέλει να κουρδίσει τα φυλλώματα
Λίγο να παίξουνε τον καλπασμό σου
Την ώρα που τα βήματά σου σβήνουνε στην έρημο
Αντικατοπτρισμός
Με παρ-αισθήσεις  δεν αισθάνομαι Χιονάτη


III
Μαζεύει στάχτη ο ουρανός
Ρίχνει τις τούφες του στο χώμα
Τρέχω σαν Σταχτοπούτα να νοικοκυρέψω τόσες πτώσεις
Με έμαθε η μάνα μου λίγο  προτού  μού γίνει μητριά
Παστρική να είναι η μέρα μου
Νοικοκυρεμένη η πλήξη μου
Σε  ακριβά κιλίμια να πατάνε  η τιμή και η υπόληψή μου
Πέρασαν άρχοντες πολλοί απ΄το κατώφλι μου
Δεν ξέρω αν με γλυκοκοίταξαν
Αν μου κρατούσαν το χαμένο μου γοβάκι
Ποτέ δε σήκωσα τον πόθο μου στα μάτια τους
Ποτέ τα μάτια τους δεν έψαξαν
Τη σπίθα κάτω από τις  στάχτες
 Κάθε βράδυ
Στις δώδεκα ακριβώς 

Κομματιάζω κολοκύθες που αρνήθηκαν τα μάγια