ΜΑΚΑΡΙΑ ΓΗ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Μέσα σ´ένα παράδεισο,
στή γή τή μακαρία,
ο κόσμος ζούσε όμορφα,
κι είχε ευημερία!

Απέραντες οι ομορφιές,
πώς να τίς περιγράψω,
όταν μου έρχονται στό νού,
θέλω πολλά να κλάψω.

Ω! Θαύμα ,θαυμαστό,
τζιαί θαύμα τών θαυμάτων,
να βλέπεις πάνω τό βουνό,
τζιαί τό γιαλό πού κάτω.

Μέσα στή μέση τά χωρκά,
νάναι ζωγραφισμένα,
όμορφα σπίθκια,μιάλα τζιαί μιτσιά,
όμορφα καμωμένα.

Γαλάζια η θάλασσα τού Βορκά,
έχει μιά άλλη χάρη,
εχει μιά αύρα ξεχωριστή,
τήν είχαμε καμάρι.

Την ώρα ,πάσ´τό λιόγερμα,
ο ήλιος,στή αγκαλιά της πέσει,
δέν θα υπάρξει άνθρωπος,
από να μήν τ´αρέσει!

Εκεί πού σμίγει ο ουρανός,
τζι η θάλασσα αντάμα,
τό θέαμα γοητευτικό,
σαν νάναι ένα θαύμα!

Χρώματα καί πινελιές,
ο ήλιος ζωγραφίζει,
γλυκά- γλυκά τή θάλασσα,
τήν γλυκό νανουρίζει!

Τού Πενταδακτύλου η οροσειρά,
η όμορφη η πλάση,
πού στέκεται αγέρωχη ,
κι είναι γεμάτη δάση.

Λογιών- λογιών αγριολούλουδα,
ανθούν τζιαί πορουβούσιν,
πάνω σε τούντη άγια γή,
τζιαί μονομιάς βλαστούσιν.

Φκιόρα πολλά τζιαί όμορφα,
στή γή ευδοκιμούσιν,
έχουν άρωμα εξωτικό ,
τζι όλα μοσχοβολούσιν.

Πρίν το 74 χαρά Θεού η πλάση,
μα τώρα τά αρπάξανε,
τζιαί έκρουσαν τά δάση,
όμως κανένας εν εβρέθηκε,
τούτους να τούς δικάσει.

Τήν θάλασσα ,τήν μόλυναν,
κλαίει τζι αναστενάζει,
κάτω από τόν τούρκικο ζυγό,
αφρίζει τζιαί σπαράζει.

Έτσι παραπονιάρικα,
τά τζιήματα κτυπιούνται,
πάνω σε βράχους κέντημα,
σμιλέφκουν τζιαί θυμούνται.

Τά δάση μας τά έκαψαν,
μα οι ρίζες μέσ´τό χώμα,
απλώνουνε τζιαί φκαίνουνε,
τζιαί πού τες πέτρες ακόμα.

Σσιήζουν τούς βράχους,
γιά να φκούν,
τό φώς να αντικρύσουν,
χλωρές οι ρίζες τζιαί κρατούν,
δροσιά τού παραδείσου!

Οι πρόγονοι οί ρίζες μας,
τά δέντρα τά παιδκιά τους,
τά έκαψαν ,μα έμειναν,
οι ρίζες τους μιτά τους.

Όσο οι ρίζες σπάζουνε,
τίς πέτρες τζιαί περνούνε,
τζιαί αν τό θέλει τζι ο Θεός,
πάλιν θά ξαναφκούνε,
με νέους κλώνους τζιαί κλαθκιά,
πάλιν θ´αναστηθούνε.

Όσο οί ρίζες σπάζουνε,
τές πέτρες τζιαί περνούνε,
τόσο οί ελπίδες ζωντανές,
πώς θά λευτερωθούμε!

7 Αυγούστου 2019

ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΩ / Ζυμπουλάκης Στέφανος

Θα ξανάρθω 
σαν το καράβι αλλαγμένο απ΄τις θάλασσες
μ΄ ένα μάτσο φως 
που μάζεψα απ΄ τον πόλεμο
(το ξέρω, 
πως στην καρδιά σου μέσα 
ακούγεται η φωνή μου
με λίγους στίχους 
που χτενίσανε το θάνατο
και βάφτηκαν με αίμα) 
χωρίς πατρίδα πια
χωρίς ταξίδια
και θα σου πω στη γλώσσα των δακρύων.
Ιδού ο δρόμος μας.
Ιδού η φυγή μας. 
Θ ακλάψεις.
Η εξορία σκληρή μας περιμένει 
να γιορτάσει με το δάκρυ μας
Και τα παιδιά 
σε ποιά ελιά ή αντίσκοινο 
θα καταχωρηθούνε;
Απόψε ανάμεσά μας τριγυρνά 
λίγος Θεός ακόμη
καθώς η επίρροια του φωτός 
ζεσταίνει τα μάτια μας
και την καρδιά μας. 

Τώρα που κράτησε ψηλά 
τ΄ αμαξηλάτη το κεφάλι 
η ζωή θα πάρει το νερό της βρύσης. 
Θα βρει τη μνήμη λιπαρή 
σε δωρική αλυσίδα
και μέσ΄ απ΄ τους διάφανους
ερωτισμούς του "LIEBERSTRAUM"
μεδούλι ο έρωτας, κι ολοταχώς
οι μέλισσες μαδάνε τους βλαστούς.
Θα ξανάρθω 
σαν το καράβι αλλαγμένο απ΄ τις θάλασσες
μ΄ ένα μάτσο φως 
που μάζεψα απ΄ τον πόλεμο 
κι απ΄  την αρχή 
θα βάλεις με τα χέρια σου πηλό 
να ξανακτίσεις τη φωλιά σου 
καθώς αλλιώτικο το φως 
θα χώνεται για βλάστηση στη γη 
καθώς στο χώμα 
θα φυτρώνουν οι καρδιές μας.

ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (Απόσπασμα)

ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 

1

Του πολέμου ανήμερα η προσφυγιά, 
το χάδι εξέλειπε
κατά τον ίδιο δρόμο η χαρά. 
Πλάτυνε η γη φθινοπωριάτικα
το βλέμμα αγκάλιασε τους θόλους
και μες απ΄ τις χαράδρες το νερό
μια στεγνωμένη γλώσσα. 

2

Κοίταξε τη θάλασσα
καθώς την ώρα που πλεούμενο καράβι
άγκυρες έσερνε στο πέλαγος. 
Στη ξαστεριά ο ήλιος γαλανός
μετράει τον πόνο. 
Μαύρη γραμμή ο κόσμος των ματιών
το τέλος που χαράζει. 

3. 

Εδώ η αρχή, εδώ το τέλος.
Δάκρυο από ταξίδι η μοίρα μας
κι΄ η γη  βρεγμένη. 

4

Πρόσωπο μέσα  σου αράζει τις αυγές 
και σου μιλάει για περιβόλια, 
για την εσπέρα, τα πουλιά 
και τους ανθρώπους. 
Μα η μνήμη έρχεται μουγγή μες την επέλαση
καθώς και μες την γύμνια. 
Στη θύμηση του έρωτα
τρυγούνε τα πουλιά
απ΄ τα κατάλοιπά μας 
τρυγούν κι οι μαργαρίτες. 
Μα τι; Σ΄ ηλιοκαμένη άνοιξη
εσύ, το φως που δεν εβρέθη.

5. 

Απ΄ την κορφή κατρακυλούν
απελπισμένοι γύπες
και η σπορά που δεν γεννά
ακόμα σε προσμένει. 
Στην άπλα ολημερίς της γης 
μια πυρκαγιά
τα δάκρυα και τα ορφανά μαντήλια.
Τόπος χλωρός, και τα μικρά καράβια η ζωή σου.
Εσύ που πέρασες το φως
φλόγα λειψή η μορφή
η τωρινή που σβήνει. 

6.

Λέξεις, συναγωγές, συμπόσια
σ΄ αητοφωλιές δακρύων
κι΄ από γυναίκες τρεις μαζί
μες την αλμύρα η Κύπρος.
Ο Ρασοφόρος που πενθεί 
οι φοινικές, τα άνθη
κρατούνε το μικρό παιδί
σε νεκρική ταβέρνα.
Κι΄  ο κάπελας που δεν γερνά
δίνει κρασί, κι΄ αυτός μαζί τους πίνει. 


ΕΝ ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΙΑ 

1

Άθλια ερημιά 
σε νύχτα περισυλλογής 
η ζωή που πέρασε απόψε 
στάλα τη στάλα.

2. 

Πέρα στα ποτάμια 
μια παρθένα κλαίει. 
Την ψυχή της πήρανε αετοί
και το σώμα της;
Σε προσφυγικούς καταυλισμούς
κλαίει από τον πόνο. 

3

Κύκλος ακαθόριστος ο αιώνας 
κι΄ οι ψυχές αγκαλιασμένες 
κάνουν ανταρσία.

4

Σίγησε το πιάνο 
κι΄ η βροχή διέγραψε το φως.
Κόπηκε ο δρόμος
μα ψηλώσανε τα δένδρα.
Θεέ μου, στη μητέρα
ξανά το στέμμα δώσε
για ν΄ ανθέξη ενάλια
δάκρυα επερχόμενα.

5

Θόρυβος στο δρόμο
και το πλήθος τρέχει 
τρέχει να προλάβη
φως κεκαλυμμένο.

6

Δρόμοι αναρίθμητοι
και πουλιά που φεύγουν.
Η πατρίδα έδωσε άνυδρο το χώμα
και στον τάφο η ποίηση
ανασαίνει προδοσία.

ΤΑΦΗ

Σε κάθε σπίθα αναζήτησις
κι΄ ο ρυθμός του ιλίγγου.
Έτσι καθώς τον πόλεμο κηρύσσοντας
μονάχα τα πουλιά
θα θάψουνε τους ήρωες.

ΧΟΡΙΚΟ Ι

Αλυσοδέσαμε την ποίηση
καταμεσίς της γης.
Η συνείδηση κι ΄  η μορφή ομοίδια
στην προσάραξη μας κλάσμα.



ΘΡΗΝΟΣ

Αίμα και αίμα από τα περιστέρια των παιδιών
κι΄ υγραίνονται οι υάκινθοι.
Μα τι απομένει;
Χαράζει η αυγή, η μέρα
στάζει από δάκρυο και πόνο.
Ο Νόμος (ποιος νόμος σε τέτοια συστολή 
                 σε τέτοια διαμάχη).

Κόσμος παράταιρος
κόσμος που έρχεται σε γνώριμες στιγμές
και φεύγει το ίδιο πάλι
καθώς η περιπλάνηση στα χείλη του
                                                   τραγούδι
γίνεται τ΄ όραμα, γίνεται ζωή. 
Κι όμως στα σίγουρα, το πέρασμα
κανείς δεν το γνωρίζει.
Το κύμα υποτάσσει το χορό
κι΄  έτσι καθώς αγκαλιασμένο μες το θέαμα
καθώς το θρήνο πλημμυρίζουν οι ψυχές
θρηνάει κι΄  αυτό μαζί τους. 

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ 1

1
2
3
4
Αριθμητικό σύνολο
μιας οικογένειας λευκής
που πρόταξε η μοίρα της
σε πλατιά προσφυγικά ποτάμια.

ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Στην αποτίναξη η αυγή και το κάνιστρο.
Στο τέλος
η υποστολή της σημαίας
κι΄ ο θάνατος των φύλλων.

ΜΝΗΜΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΟΥ

Μνήμες ακάλυπτες
στο θόλο της ψυχής και πάρα πέρα.
Ένα όνειρο πούρθε κι΄ έφυγε
στο ρυθμό της μέθης.
Μια ζωή που πέρασε τον αμαξωτό
διαγράφει κύκλους αναμέτρησης
                            και προδιαγράφει.

ΚΥΠΡΟΣ

Ψυχή τη ψυχή
το περιστέρι έδωσε το αίμα του.
Ψυχή τη ψυχή
οι άνθρωποι
στη μοίρα αντιμέτωποι.

Οι Εναρμονισμένοι Κραδασμοί του Στέφανου Ζυμπουλάκη. Αφιέρωμα στον Ποιητή από τον Δημήτριο Γκόγκα

Διαβάστε την Ανθολόγηση των Ποιημάτων του Στέφανου Ζυμπουλάκη πατώντας επί του συνδέσμου 

https://issuu.com/dimitriosgogas/docs/____________________________________152d8ed20b3017

ΕΠΙΣΚΕΨΗ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Πήγανε
Κι όταν επέστρεψαν αρρώστησε
Και δεν τον άφηνε ο Πενταδάκτυλος να κλείσει μάτι 
Κάθε που βράδιαζε δυο μαύρα κυπαρίσσια
στέκονταν μες στο φως του
Και δεν τον άφηναν τα βράχια να μιλήσει
καθώς είχαν σφηνώσει στο λαιμό
όλα τα κάστρα του βουνού
Κι ούτε να ακούσει πια μπορούσε
αφού οι σκιές του τόπου
πυροβολούσαν ανελέητα
το μυαλό του
Ήθελε να μην είχεν επιστρέψει

ΑΣ ΧΑΘΕΙΣ... / Γεωργίου Εύα

Καταδικασμένος είσαι Ιούλη
Πόνο παντού να σπέρνεις
και ζωές να θερίζεις
Μακάρι μια μέρα
από τα ημερολόγια μας
να πάψεις να είσαι ορατός
Μας είσαι εντελώς ανεπιθύμητος
Αλλιώς φανταστήκαμε τα καλοκαίρια μας
Ανέμελα και χαρούμενα
Κι εσύ Ιουλη είσαι η παραφωνία
της εποχής μα και του χρόνου
Εφιάλτης της ζωής μας
Πάρε τις μέρες που σου απέμειναν,
και φύγε μακριά
Και μην ξανάρθεις ποτέ πια
με αυτό το όνομα
Χορτάσαμε βλέπεις μαύρο...

ΡΩ / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

. 
‘Ρω της Κύπρου’, ρητορεύει ο Πατρίκιος,
‘μελανέρυθρο η τραγωδία, θρήνος
δένδρων και ελεύθερων γαϊδουριών 
βράχος, στέρεη ρίζα των γερόντων,
ουράνια γέφυρα και κρίνο Αειπάρθενου.
Κύπριο κράμα: πέτρα, πυρ, δρόσος, αήρ. 
. 
Δρέπω το ρόδι της φύτρας και κρατώ: 
όρθια ράχη ο Όμηρος, ο Ηρακλής, 
κραταιά ο Ευαγόρας, ο Κινύρας,
χάρις η Αφροδίτη, χρίσμα ο Λάζαρος, 
ο Ανδρέας, ο Βαρνάβας, ο Σπυρίδων,
δρυς ο Γρηγόρης, χρέος η Κανακαριά.
.
‘Ρερητόρευκα το ρερητορευμένο ρω’, (1)
τεκμαίρει ο Πατρίκιος εύχαρις, ‘άρα, 
τα πάντα ρεί, με μαρτυρούσα εξαίρεση 
το ρω του Χριστού και της Ιστορίας μας.’ 
.
(1) ‘Ρερητόρευκα το ρερητορευμένο ρω’, το είπε ο Δημοσθένης όταν θεράπευσε τον ρωτακισμό του (τη μη ικανότητα προφοράς του ρω) εναποθέτοντας στη γλώσσα του βότσαλα για ενδυνάμωση των μυών της γλώσσας.
.
Από την Ποιητική Συλλογή ‘ΠΕΡΙ ΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ’, Εκδόσεις ΠΑΡΓΑ, Λευκωσία, Αθήνα, 2010.

Κράτησα κονσερβοκούτι / Ανδρέου Ειρήνη

Μη δίνεσαι ολόψυχα
κι απ' την αρχή μην κρίνεις...
μην βγάζεις τα εσώψυχα
στο έλεος θα μείνεις.

Του πάθους λάθη τραγικά
πληρώνονται με αίμα ..
κι αν η καρδιά τον νου νικά
τυφλός είσαι σε ρέμα.

Αδέσποτα σκυλιά πολλά...
φίδια , οχιές παραμονεύουν...
μην ξοδευτείς ποτέ σ' αυτά.
Για να φάνε σε θωπεύουν.

Αν το χέρι τους απλώσεις
χωρίς αυτό ίσως βρεθείς..
φίδια κι αν εξημερώσεις
απ' την φύση τους θα προδοθείς.

Δεν αλλάζουν οι ανθρώποι...
προσποιούνται από συμφέρον.
Θα σου μείνουνε οι κόποι..
βαρύ στα στήθια στίγμα φέρω:

Κράτησα κονσερβοκούτι
ενώ είχα περιβόλι..
χόρτασαν Ιούδες, Βρούτοι
κι άφαντοι γίνανε όλοι.

Την κονσέρβα θα φυλάξω..
κράτησα σπόρους και βολβούς
τον μπαξέ να ξαναφτιάξω
μ' ανεμοθραύστες και φραγμούς...

από το βιβλίο "Της ψυχής μου τα κομμάτια"

Αγάπη / Αθως Χατζήματθαίου

Κάθε πρώι
Που ανοίγω τα μάτια
Και κοιτάω τον ήλιο
Που ανατέλλει
Σκορπίζοντας γύρω
Το φως της ζωής,
Διερωτούμαι
Πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος
Εάν και ό ήλιος της ψυχής μας
άνθιζε γλυκά
και η λάμψη του
φώτιζε με τα χρυσά χρώματα του
τ΄ανήλιαγα δρομάκια της καρδιάς μας
αναστένωτας με ένα φιλί
την αγάπη
που βυθισμένη σε χειμεριά νάρκη
το αρνείται επίμονα.

Σ'ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΥΠΡΟΣ. / Μαρούλλα Παναγου

Σαράκι η νοσταλγία

μαζί σου κάθεται παρέα,

σαν ένα παραμύθι του χθές

και σου κρατάει το χέρι ,

σ'εκείνο το νησι

π'άφησες πισω.

Η προσμονή τραβάει τον δρόμο της

και το σκυμένο κεφάλι

της ανήμπορης θέλησης

Βάζει όρκο ,για άλλη μια φορά.

Κάποτε θα διαβεί τούτο τον δρόμο .

Ολους τους δρόμους

όλα τα στενά .

Να προσπεράσει τις μαντηλοφορούσες μάνες

στο κοσκίνισμα του σταριού .

Τα παιδια σκορπιστά κρυφτούλι

και τον απογευματινό περίπατο

παρέα στο χαμόγελο

ν'απαντά στην πλατιά “καλησπέρα.”

Τι θέλουν Θεέ μου απόψε

όλες τούτες οι θύμισες ;

Τι γυρεύουν να τυραγνούν τον ύπνο

που δεν υπάρχει περίπτωση

να ξαναγίνει λευκός.

Πολύ διαπεράστικές οι κραυγές της απόγνωσης

Πολύ ανατριχίιλα στα κόκκαλα

κι αναπαμός δεν υπάρχει από τότες

που ο ήλιος έγινε γκρίζος,

μπροστά στην κραυγή

του πληγωμένου δάσους

Οι ακτίδες έσμιξαν στο δάκρυ της μάνας

με τ'απλωμένα χέρια ,

που άδεια τριγυρίζουν και ψάχνουν

ενω τα βαθουλωμένα μάτια

γαντζωνονται στην φούστα της ελπίδας.

-Μην φύγεις ! Εσύ απόμεινες

παρακαλούν καρφωμένα

στην νάρκη του σήμερα που θέλει να ξεχάσει.

Κι άλλο τόσο θέλει να θυμάται τότες.

Τις ανθισμένες λεμονιές που συντροφιά τον αγέρα

τραγουδούσαν τον ποταμό του Καραβά.

Την κοπελιά με τους πορτοκαλανθούς στα στήθια

που πρόσμενε τον έρωτα

κι η ευτυχία ονειροπόλα την καλημέριζε.

Μα 'ήταν άραγες χθές ;

η πέρσυ; ή στον περασμένο αιώνα;

ρωτά η κουρασμένη προσμονή

μοιρολογώντας τα νεκρά όνειρα

και δακρύζει το φεγγάρι .

Τ' αστέρια ψάχνουν για την χαμένη τους λάμψη

μέσα στα βουρκωμένα μάτια του παιδιού

που γυρεύουν τον χαμένο πατέρα.

Κι ο μαρμαρωμένος Διγενής

νιώθει βαρειά στα χερια του

την πέτρα του Ρωμιού ,

σαν περιμένει διαταγή

για να την ρίξει απέναντη

Εκει! Στην ανοικτη απαλάμη του Πενταδάκτυλου

Οπου τα σπίτια της καλής του

(Σπιτια της ρήγαινας τα λένε )

προσμένουν τ'αθάνατο νερό

μαζί και τους εγκλωβισμένους ,κι οι δρόμοι κλειστοί

Δεν ξεχνώ ! Δεν θα ξεχάσω!

υπόσχονται τα λευκα περιστέρια

με διπλωμένες φτερούγες

εκεί στην στράτα της υπομονής.

Που αιώνια προσμένει την απούσα δικαιοσύνη.

Που και που λκάποιο τρελλό πιτσούνι

επαναστατεί πνιγμένο στην αδικία

και πετάει απέναντι .

Να ξεσκίσει την μισητή ημισέληνο

Προλαβαίνει το πολυβόλο

μα ξεψυχά κελαϊδώντας .

Σαν έστω για λίγο οι δυνατοί

Να θυμηθούν εκείνο το νησί

που λέγεται Κύπρος .

Η αγανάκτηση ξωπίσω του κρυφοβράζει

στις άδειες υποσχέσεις.

Και πώς πέρασαν θεέ μου

όλα τούτα τα χρόνια,

γεμάτα προσμονή

Οτι μια μέρα θα διαβούμε ξανά

Κείνο το δρόμο ,κείνο το στενό .

Και θ ακαλωσορίσουν τον ερχομό μας οι αυλές

Σαν ο καμπάνες, απ 'άκρη σ' άκρη στο νησί

Θα σημάνουν ανάσταση .

AΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΙΑ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Στον κικυώνα της ζωής,
να περπατάς μονάχος,
είναι κομμάτι δύσκολο,
και ας περνιέσαι βράχος!

Είς την ζωή ο άνθρωπος,
ψάχνει γιά τη φιλία,
το πώς θα βρείς την αληθινή,
μεγάλη δυσκολία.

Να έχεις φίλο αληθινό,
μα όχι γιά συμφέρον,
να νοιάζεται γιά σένανε,
νάχει ενδιαφέρον!

Είς το ταξίδι της ζωής,
αμέτρητοι οι φίλοι,
φίλοι έρχονται προσωρινά,
σαν φύλλα φθινοπωρινά!

Ο φίλος ο αληθινός,
είναι σαν το διαμάντι,
αν σου γελάσει η τύχη σου,
και δείς ένα σημάδι,
τότε είσαι τυχερός,
βρήκες πολύτιμο πετράδι!

Αληθινός φίλος,θ´αγγίξει την ψυχή σου,
και συνοδοιπόρος θα γινεί σε όλη τη ζωή σου.
Φίλος θα είναι δίπλα σου,στη πίκρα και στο πόνο,
πάντα για συμπαράσταση με το καλό του λόγο.

Αληθινός φίλος,αυτός που θα σε κοιτά στα μάτια,
και στα δύσκολα να γίνεται κομμάτια.
Η χαρά σου,νάναι χαρά του,
και να χαίρεται μέσα άπ´τη καρδιά του!

Τη ζήλια ,το φθόνο να μην γνωρίζει,
μόνο αγάπη στο φίλο να χαρίζει.
Τις σκέψεις σου να τις διαβάζει,
και στα δύσκολα να μην διστάζει.

Σαν τα πάζολ οι φίλοι οι αληθινοί,
ενώνουν τα κομμάτια τους,
μιά γροθιά κάνουν την δύναμη τους,
γίνονται ανίκητοι μέσα εις τη ζωή τους.

Λέξη ιερή,η αληθινή φιλία,
πρέπει να την τιμούμε,
τούς φίλους που είναι δίπλα μας,
βαθειά να αγαπούμε!

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ! ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

20 Ιουλίου 1974,τουρκική εισβολή,πόλεμος,φωτιά,
κατατρεγμός,φυγή,προσφυγιά,αιχμαλωσία,
εγκλωβισμός,θάνατος....
Φόβος ανείπωτος κλείει τό στόμα.Σωπαίνεις....
Κόμπος στό λαιμό,γοερό τό κλάμα,
περιμένοντας άπ´τό Θεό,να γίνει ένα θαύμα!
Στόν ουρανό υψώνονται τά μάτια,
πώς θ´ανεβείς τού γολγοθά τά δύσκολα σκαλοπάτια;

Αγγελιαφόρο έταξε ο πανάγαθος Θεός,
να γίνει μεσάζοντας ,ο Ερυθρός Σταυρός,
να φέρνει καί να παίρνει,
μηνύματα παρηγοριάς,
μέσα στά δίχτυα τής σκλαβιάς.

Μηνύματα!Πώς να χωρέσει ένα τόσο δά χαρτί,
τόν φόβο ,τό πόνο πού επικρατεί;;;
Αιχμάλωτοι στό σπίτι σου ,στό χωριό σου,στό τόπο σου,
άκρα σιωπή ,βαθειά κρύβεις τόν πόνο σου.

Διέξοδος,βοήθεια ο Ερυθρός Σταυρός,
μηνύματα στούς συγγενείς ,γίνεται βοηθός.
Κάθε λέξη,μιά γρατζουνιά,
μέσ´τή ψυχή καί στή καρδιά.

Είμαι καλά!είμαι καλά...γράφω στό χαρτί,
κάνω υπομονή,ίσως μιά άσπρη μέρα να φανεί.
Μηνύματα ελεγχόμενα,τίποτε παραπάνω,
η καρδιά κτυπά ανελέητα,φόβος σκιάζει τή ψυχή,
κακά τα ψέματα,γλυκειά είναι η ζωή.

Μηνύματα,η μόνη ελπίδα,σάν άγιο φώς προσμένεις,
δυό λέξεις γιά παρηγοριά,
να απαλύνει,τόν πόνο στή καρδιά,
μέσα σε τούτη τή σκλαβιά.

Πολλά θέλεις να γράψεις στό χαρτί,
μα η θηλειά στό λαιμό,σε τρομοκρατεί.
Είμαι καλά..αυτό αρκεί,
μήν σε βρεί κακό,
στό καβούκι σου,έχεις κλειστεί.
Όλα καλά...πρέπει να γράψεις...
τίποτε κακό ,να μήν τό περιγράψεις.

Μηνύματα Ερυθρού Σταυρού!
Πέρα από τό Πενταδάκτυλο,
δυό άσπρα περιστέρια,
κάνουν διαδρομή,
καί φέρνουν τα χαμπέρια.

Στήν Κερύνεια,στό Dome hotel,
στό Αββαείον του Πελλαπαϊς,
πολλούς τόπους έχουν να πάσι,
ακόμα θα πετάξουσι,καί πέρα,στό Καρπάσι.

Στό ράμφος τους μηνύματα,
πάντα θα κουβαλούσι,
ελπίδα καί παρηγοριά,
πώς λευτεριά θα δούσι.

Ο φόβος πετρώνει στή καρδιά,
λυγίζουνε τά πόδια,
ο γολγοθάς ανηφορικός,
έχει πολλά εμπόδια.

Μηνύματα...αναπτερώνεται τό ηθικό,
ωσάν τό περιστέρι θέλει γιά να πετάξει,
να βγεί στίς ρούγες ,στά στενά,
καί λευτεριά ν´αδράξει!

ΑΣΚΗΣΗ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ / Χαραλαμπίδης Άγις

Το σκηνικό αριστοτεχνικά στημένο
αναμένεται η τελική απόφαση
με κάθε τρόπο πρέπει ν’ αποκλεισθεί η αποτυχία‧
σε στάση προσοχής
οι εκτελεστές, το πλήρωμα της αρμάδας
οι τηλεοπτικοί σταθμοί, τα ραδιόφωνα…
Για την κατάκτηση του τροπαίου
η σκηνοθεσία μοναδική
όλα τόσο τέλεια, τόσο αληθινά
σαν εξίσωση μαθηματική‧
στ’ αναρχικά αισθήματα
είχανε κιόλας περασθεί οι χειροπέδες‧
απομένει η εκτέλεση.

*
Άγις Χαραλαμπίδης, Δεκέμβρης 2008
«ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΙ» Εκδ, ΑΝΕΥ, 2010

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΙΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Εκεί, στα μέρη τα εφήσυχα,
εκεί που τρώγαμε τον περίδρομο,
μπροστά μας αρχάγγελος ξεπρόβαλες
με το σημειωματάρι σου φτερούγα,
με το καλαμάρι σου σπαθί,
.
και σώριασες το σώμα σου στο τραπέζι μας
και τινάχτηκαν τα μαχαιροπήρουνα στον αέρα,
όπως τα αργύρια στο Ναό του Σολομώντος
και εκσφενδονίστηκαν οι σούβλες στα κεφάλια μας,
όπως το λιθάρι του Δαβίδ στο κούτελο του Γολιάθ.
.
Πρόλαβες πέφτοντας και ψέλλισες: "Τετέλεται.
Βάλτε με να κοιμάμαι ακοίμητος εκεί που δεν τολμάτε"
κι άπλωσε το μύρο σου σε Καρπασία και Αχαιών Ακτή.
.
Από τότε επιστρέφεις τα βράδια άγγελος και δάσκαλος
μέσα από υπόγεια φαράγγια που μας έσκαψες διάβαση.
Μέσα οδηγείς μανάδες να συναντήσουν γιους από το χτες,
μας καλείς να ζήσουμε στη ρίζα μας, στα άβατά μας μέρη
σ' όλα που δανειστήκαμε απ' τα παιδιά μας
και θα τα επιστρέψουμε.
.
Και συ να δασκαλεύεις στη μέση, κρυφό σκολειό ψυχών,
ενώ από πάνω σου ο Σολωμός και ο Κάλβος να πετάουν
και να σε ραίνουν μ’ ένα ματσί βασιλικό.
.

Σημείωση: Ο Καρπασίτης συγγραφέας Γιάννης Σταυρινός Οικονομίδης, πρόσφυγας στη Λάρνακα, σαν πέθαινε ζήτησε από τα ΗΕ να τον θάψουν στην κατεχόμενη γη που τον γέννησε, κοντά στους συγχωριανούς του που παρέμεναν εγκλωβισμένοι με τα παιδιά τους.
.
Από την Ποιητική Συλλογή «ΔΙΑΔΡΟΜΗ Α’- Ές πόθ’ έρπες», Ελδόσεις ΣΜΙΛΗ, Αθήνα, 2001.

ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΥΛΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ-ΣΤΑΥΡΟΥ

                          LITERATURA ET ARTES                e-mail: literetart @ gmail .com       

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΥΛΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ-ΣΤΑΥΡΟΥ

ΣΕΙΡΑ:ΤΕΤΡΑΔΙΑ

1. «Οι μοντέρνες γιαγιάδες κάνουν επανάσταση» (έκδοσης 2019 )

Ιστοριούλα από την καθημερινή ζωή, για παιδιά Δημοτικού.

και

2. «Η πεταλούδα που έχασε το δρόμο της» (έκδοσης 2019)

Ιστοριούλα από την καθημερινή ζωή, για παιδιά Προσχολικής

και Πρώτης Σχολικής ηλικίας. 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

1.   ΟΙ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

-      Ε, δεν μπορεί να είμαστε όλες οι γιαγιάδες οι ίδιες! Εμείς είμαστε αλλιώς.

-      Αλλιώς, αλλιώς… φώναξαν οι μοντέρνες γιαγιάδες.

-      Και τα εγγονάκια μας να μας λένε:

«Γιαγιά εσύ δεν είσαι σαν τις γιαγιάδες που βλέπουμε στα βιβλία. Είσαι αλλιώς. Διαφορετική… ».

Αυτό είπαν όλες οι γιαγιάδες της παρέας

[…]

-      Γιατί λοιπόν να μην μας βάζουν κι εμάς στα βιβλία;

-      Αυτό είναι πολύ άδικο. Γι’ αυτό πρέπει να

κάνουμε επανάσταση.

-      Ναι, ναι επανάσταση! φώναξαν όλες. Ε-πα-να-στα-ση!

-      Ε- πα- να – στα - ση! Φέρτε σημαίες, φέρτε λάβαρα, φώναξαν  ενθουσιασμένες.

2.   Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ

Μια μικρή πεταλούδα μπήκε στο σαλόνι από το ανοιχτό παράθυρο. Ήταν φοβισμένη και δυστυχισμένη. Το δωμάτιο ήτανε σαν φυλακή.

Σιγά-σιγά η ώρα περνούσε και ήρθε το βράδυ. Οι νοικοκύρηδες του σπιτιού έκλεισαν τα παράθυρα του δωματίου και πήγανε για ύπνο.

Της πεταλουδίτσας δεν της άρεσε καθόλου που έμεινε κλεισμένη  μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο.  Το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να πιαστεί από τον τοίχο και να κοιμηθεί εκεί ώσπου να ξημερώσει.

Το άλλο πρωί, ήταν ακόμα φυλακισμένη εκεί μέσα και άρχισε πάλι να πετά απελπισμένη γύρω - γύρω στο δωμάτιο, μήπως έβρισκε τρόπο να βγει από τη φυλακή που ήταν κλεισμένη.   Άραγε θα τα καταφέρει;

****

Εκ πεποιθήσεως της συγγραφέως, δεν θα γίνει εκδήλωση παρουσίασης των βιβλίων. Όσοι ενδιαφέρονται να το προμηθευτούν μπορούν να αποταθούν στην ίδια, στην ηλεκτρονική της διεύθυνση: roulastav@gmail.com