Στον πατέρα μου
σαν αντίδωρο
στην αλήθεια
που
μου έχει διδάξει
Στην
μητέρα μου
για
όσα στη ζωή μου έχει δώσει
Στην
οικογένεια μου
για
την κατανόηση και
τη
βοήθεια στην κάθε μέρα
Πίνακας Ποιημάτων
1. Σε μια μικρή Αφροδίτη
2. Τι θέλεις ;
3. Της αγάπης
4. Κύκλος
5. Αλήθεια
6. Αποχωρισμός
7. Αναμνήσεις
8. Χαμένη ευτυχία
9. Της Έλενας
10.Της Μαρίας και του Κωσταντίνου
ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ
ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Καθισμένος στο
βράχο
αναζητώ τη
μορφή σου
μικρή μ’ Αφροδίτη
μεγάλη μ’ αγάπη.
Καρτερώ να με
πάρεις
στα βαθειά σου
νερά
στο χρυσό σου
παλάτι
στων ψαριών τη
φωλιά.
Να μου δείξεις
τα πλούτη,
που για μένα να κρύβεις.
Να μου δώσεις
αγάπη
και μαζί μου
να βγεις.
Σαν αηδόνια θα
ζούμε
στη στεριά εδώ
πέρα
μονοιασμένοι
αιώνια
στη μικρή μας
φωλιά.
*
ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ
Τι θέλεις;
Να ρίξω τον
ήλιο
για να δώσω
στον κόσμο
τη δική σου τη
λάμψη;
Τι θέλεις;
Να σκοτώσω τ’ αστέρια
για να μην
έχεις αδέλφια;
Τι θέλεις;
Να φέρω
μπροστά σου
τη γη, τη
σελήνη, το συμπάν;
Τι θέλεις;
Για πες μου τι
θέλεις,
για να δεις
πως σε θέλω!
*
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
I
Αγάπη μου,
Το κύμα, που
στα πόδια μου
τραγούδια
μουρμουρίζει,
μου φέρνει τα
δικά σου λόγια,
μου φανερώνει
τη μορφή σου.
Νοιώθω
τους κτύπους της καρδιάς σου,
σαν τότε,
στο πρώτο μας φιλί.
II
Αγάπη μου,
Μιλώ με τα
δέντρα,
Ψιθυρίζω στα άνθη
Διαλαλώ σ’ όλη
την φύση:
Πάντα σε
θυμάμαι
Αιώνια σ’
αγαπώ!
ΚΥΚΛΟΣ
Χτες
που μαζί κτίζαμε τα όνειρα μας
διάβαζες στο μέτωπο μου
τη χαρά της ξεγνοιασιάς.
Σήμερα
που
μόνος ζυμώνω το μόχθο μου
διαβάζεις στα ροζιασμένα χέρια
μου
το τέλος των ονείρων
και βλέπεις στο είναι
μου
το κτίσμα
της
πραγματικότητας.
Αύριο
σαν πορευτείς μαζί μου
θα σε στολίσω
με το μύρο
της νίκης μας.
ΑΛΗΘΕΙΑ
Θυμάσαι,
Μαρία.
Τότε,
που ξεπρόβαλλε ο ήλιος
των δώδεκα ανοίξεων μας,
Με ρωτούσες
με ποιό καράβι
θα διαβώ το πέλαγος.
Τώρα
Το σχεδιάγραμμα της ζωής
είναι τυπωμένο στις φούχτες μου.
Τ’ αχνάρια του μόχθου
στολίζουν το ρυτιδωμένο
πρόσωπο μου.
Η νίκη έστησε
το κάστρο της
μεσ’ τα κατάβαθα της ψυχής μου
Στον ιστο της
καρδιάς μου
κυμάτιζε το φλάμπουρο
της ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
*
ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ
Φεύγω μικρή μ’
αγάπη
απ’ τα γλυκά
σου χείλη
απ’ τη δική
σου αγκάλη.
Με κάλεσε η
Πατρίδα
γλυκειά μ’ αγαπημένη
και πρέπει να
πηγαίνω
τώρα, πριν
είν’αργά.
Μην κλαίς,
αγαπημένη,
πάλι κοντά σου
θάμαι,
θα σου μιλώ
σαν πρώτα
και θάχω τα
φιλιά σου.
Θάμαι στην
αγκαλιά σου
στη κάθε μου
στιγμή.
Φεύγω και πάλι
θάρθω
Μη κλαις και
μη πονείς
Μου φώναξε η
Πατρίδα,
μη μου το
αρνηθείς.
Να πας, αγαπημένε
και πίσω να
γυρίσεις
μονάχα μην
αργήσεις
γιατί θα
περιμένω
πότε θάρθει η
μέρα
κοντά μου να
σε δω,
να σ’εχω στο
πλευρό μου,
να σου
γλυκομιλώ.
*
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Φύσηξε ο αέρας
και μου
κουβάλησε το τραγούδι
της παλιάς,
χαμένης αγάπης.
Οι αναμνήσεις
πήραν να στριφογυρίζουν
σαν κακά
δαιμόνια του μυαλού μου.
Το πρώτο
βλέμμα της
πλημμυρισμένο από ελπίδα.
Δυο λέξεις της
καρδιάς:
‘’Σ’ αγαπώ.’’
Μια θύελλα
μέσ’ την Άνοιξη.
Η φυγή μου σαν
λιποτάχτης
της νύκτας.
Αέρα, φύγε
Άφησε με
μονάχο δίχως
τις θλιβερές
μου αναμνήσεις.
ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΤΥΧΙΑ
(στη Ν.)
Ήθελα
(θέλαμε κάποτε κι οι δυο)
Με το πρωινό αεράκι
μ’ ένα χαμόγελο και δυο φιλιά
να ξεκινούσαμε για ν’ απαλλάξουμε
τον Άνθρωπο απ’ τους πόνους.
Μεσ’το
μεσημεριάτικο λιοπύρι
με την ικανοποίηση για συντροφιά
να γυρνούσαμε
στη δική μας φωλιά.
Και τα δειλινά
να τα χαρίζαμε
στη
χαρά των παιδιών μας
στη μελωδία της ευτυχίας
στη ομορφιά της φύσης
στην ιερότητα της τέχνης μας.
Ήθελα
(κάποτε θέλαμε κι οι δυο)……………………
Δυο βήματα απόμειναν
Δεν άντεξες.
Σ’ έχασα
Όπως
έχασα αυτό,
που κάποτε
θέλαμε
κι
οι δυό.
*
Της Έλενας
Τόσο καιρό
μέσα
στην αναγκαστική σιωπή
της καθημερινότητας.
Μέσα στη
καθημερινότητα
της ανάγκης
ξέχασα, παιδί
μου,
τη μελωδία της χαράς
ξέχασα τη χαρά
της ξεγνοιασιάς.
Ξέχασα, ξέχασα
πολλές χαρές
του
κόσμου, της ζωής μας.
Συγχώρεσε με!
Μα τώρα πρέπει
να τραγουδήσουμε
τα πρώτα βήματα σου
στο
μονοπάτι της ζωής.
Πρέπει,
ναι, πρέπει να σου πω,
παιδί μου,
τα λόγια της
καρδιάς μου:
‘’Νάσαι
Καλόκαρδη
κ’ Ευτυχισμένη,
κορούλα μου!’’
3/4/1982
Της Μαρίας και του Κωσταντίνου
Κείνο το΄αθώο, επίμονο,
ικετευτικό βλέμμα σου,
σαν με κοιτάς βαθειά
βαθειά στα μάτια
τρυπώνει στης ψυχής
μου τα κατάβαθα
με μια αγάπη ανείπωτη,
απέραντη, θαυμάσια
Κείνα τα μικρούτσικα
χεράκια σου
με τ’ άγγισμα τ’ αγγελικό,
τ’ ανάλαφρο
σηκώνουν όλο το βάρος, τα βάσανα
και της ημέρας τις σκοτούρες.
Κείνο το χαμόγελο σου
το γλυκύτατο,
που από μόνο του
με γεμίζει χαρά
και ευτυχία απέραντη.
Κείνα, όλα εκείνα που
αθώα
και αγνά μου προσφέρεις
νάναι για σένα στη ζωή
σου
οι ευχές μου.
20/2/2017
