Παρενθέσεις και εισαγωγικά : Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής της Αλεξάνδρας Γαλανού

Οι γυρολόγοι / Αλεξάνδρα Γαλανού

Μ' ένα σακίδιο νεκροψίες
οι γυρολόγοι πάντα επιστρέφουν
αγγελιοφόροι θριαμβευτές.
Μονομαχούν,
δαμάζουν θηρία,
σκοτώνουν δράκοντες.
Κάπου - κάπου αγκαλιάζουν
κι αγγέλους.

Ύστερα γυρνούν τη ράχη
και με τραγελαφικά προσωπεία
σφηνωμένα σε ημίκυρτους αυχένες
περιφέρουν την έγκλειστη μνημοσύνη τους
κάτω από το πορφυρό φεγγάρι.

Στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας
η παράσταση

αναβάλλεται επ' αόριστον.

Γυναίκα της Αλεξάνδρας Γαλανού

Μια σπασμένη καρέκλα
δυο βιβλία για δεκανίκια
κι ένα κομμάτι σπάγγο
σφικτά δεμένο.

Απόψε,
ο αγέρας βρέχει κουκουνάρια
με νυσταγμένα μάτια.
Κλωνάρι ιτιάς γυμνό
κτυπά τα κεραμίδια.
Κλάμα της γάτας μακρινό
διασχίζει το σκοτάδι.
Οι δείκτες κινούνται
από φθινόπωρο σε φθινόπωρο
καθώς η εικόνα επιστρέφει
στο ίδιο πάντα δωμάτιο.
Η γυναίκα
με το βλέμμα βιδωμένο
στο πόμολο της πόρτας
και την παλάμη
ν’ ανοιγοκλείνει αναποφάσιστα
κάθεται στη σπασμένη καρέκλα.
Δυο βιβλία για δεκανίκια
κι ένα κομμάτι σπάγκο
σφικτά δεμένο.
Έτσι δισταχτική παρθένα
κι άτολμη,
θα μείνει ώς το πρωί.
Αύριο,
ίσως σκεφτεί
να γράψει ιστορία…

Στις γωνιές των λέξεων, 2008 : Ποιητική Συλλογή της Αλεξάνδρας Γαλανού (απόσπασμα)

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Σαν η ευχή
δεν προλάβει
ν’ ακολουθήσει το διάττοντα
αστέρα
μέσα από το χρώμα
της νύχτας αναδύεται
ένα ποίημα
κι έτσι όπως σβήνει
το περίγραμμα
της μέρας
τεντώνει τη σιωπή
μέχρι εκεί που δεν φθάνει
ο ήχος των λέξεων.

*

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ

Δεν έχει σημασία
αν άφησες μια χαραμάδα
πόρτας ανοιχτή
ή μια υποψία φως
στο μπαλκόνι.
Εσύ λαθροβατείς ακόμη
στο όνειρο
άυλε ιχνηλάτη των αισθήσεων,
αφουγκραστή
της νύχτας των εκμυστηρεύσεων
σκοτεινής περικοκλάδας.

**

ΠΕΔΙΟ ΒΟΛΗΣ

Φλύαρες ματιές
Ματιές λοξές
Ματιές κενές
Ματιές ασήμαντες
Ματιές σημαντικές
Ματιές με νόημα ή και χωρίς
Ματιές εκπορνευμένες
Ματιές ρηχές
Ματιές βαθιές
Ματιές σπαθί
Ματιές φωτιές
Λαθραίες ματιές
Ματιές βουβές.

Αναρωτήθηκες ποτέ
αν διασταυρώνονται σωστά
όλες οι διάφορες ματιές;

***

ΜΕΤΕΩΡΑ ΛΟΓΙΑ

Το Ευαγγέλιο μας
αρχίζει με της
«ασυναρτησίας το ανάγνωσμα»
Προχωρεί
στην παραβολή του άσωτου υιού
που δεν επέστρεψε
και καταλήγει στην προσευχή
χωρίς αντίκρισμα.

Κάθε πρωί
γίνεσαι όλο και πιο χθεσινός
Κάθε βράδυ
γίνομαι όλο και πιο απούσα
Κάποτε
στη διασταύρωση της μνήμης
ίσως διακλαδωθούμε

Δεν ωφελεί
ν’ αναμοχλεύεις
στάχτες
Οι γκρίζες σκιές
στα μάτια
σε τυφλώνουν

Στου έρωτα τη ροή
η άμπωτη
την παλίρροια
ακολουθεί.

Στα μάτια σου
βουλιάζει μια θάλασσα
τρικυμίας
κι αναδύεται
ένας ωκεανός σε νηνεμία

Δάνεισέ μου τον ύπνο σου
για μια νύχτα
κι εγώ
θα επιστρέψω τα όνειρα
που επιμένουν να επανέρχονται

Ανάμεσα στα σύννεφα
η πανσέληνος
τρέχει να προλάβει
τ’ αδικαίωτά μας όνειρα

Ένα χαμόγελο
καθορίζει
το στίγμα της μέρας
Ένα χάδι
Το σχήμα της νύχτας

Ο Αστεροσυλλέκτης Ποιητής
Αλιευτής ονείρων
Ασκητής του ελάχιστου
Χορευτής του διάφανου
Μύστης της άχρονης στιγμής.

Συγκάτοικοι του Ορίζοντα, 2000 (Βραβείο ποίησης Κώστα Μόντη) της Αλεξάνδρας Γαλανού (απόσπασμα)

Ιεροτελεστία

Κάθε δέκατη τρίτη
μέρα του φεγγαριού
με του Μορφέα την αγκαλιά
ερμητικά κλειστή
και με οδηγήτρια σκιά
την τελευταία πυγολαμπίδα
στο διάδρομο των μικρών ονείρων
ψηλαφητά αποκρυπτογραφώ
τα ιερογλυφικά της μνήμης.

Πορτραίτο

Φυλλομετράς τις μέρες
με τ’ αποκόμματα
εφημερίδων.
Ταξινομείς τα γεγονότα
Μετατοπίζεις ημερομηνίες
Οριοθετείς συνάξεις.

Μ’ ανύπαρκτες αποδράσεις
σκηνοθετείς
φανταστικές επαναστάσεις.

Προσθέτεις κι αφαιρείς
αισθήματα
στην εκλογίκευση
της πράξης.

Σαντορίνη

Παλιά καράβια
αβύθιστα
στο υπόσκαφο
μετοίκησαν.

Μέταλλο και μετάλλαξη
Βίδες βουβές
Σπασμένες αλυσίδες
Κομμάτια από σκουριά
Σιωπή και δημιουργία.

Μια παρτίδα τάβλι
με τον Ποσειδώνα
μετρά το χρόνο
που δραπέτευσε
μέσ’ από ένα φιλιστρίνι.

Κάπου κοντά κοιμάται
ο Εγκέλαδος.

Συνθηκολόγηση

Στην υγρασία της νύχτας
μούλιασαν τα όνειρα.

Το πρωί
σα βγήκε στην αυλή
βρήκε στα χέρια της
να μπλέκεται
μια μάζα άμορφη, λευκή.
Είπε να φτιάξει
ένα ψωμί.
Μέχρι το μεσημέρι
θα ψηθεί.

Ξέχασε όμως η άμυαλη
πως δεν είχε προζύμι
κι αρκέστηκε στο πρόσφορο
και μια ευχή
για τη γιορτή την Κυριακή.

Ανάμεσα στο ζαφειρί και το γήινο (Εκδόσεις Σμίλη, Αθήνα 1996) της Αλεξάνδρας Γαλανού (απόσπασμα)

Φυγή

Τα παιδιά του Δευκαλίωνα
δεν κατοικούνε πια εδώ.
Άδειασαν την αρχέγονη ψυχή τους
στην ακροθαλασσιά,
Φόρτωσαν την τεμαχισμένη τους ζωή
σε τροχοφόρα πολύχρωμα
και πριν προλάβουν τα σπίτια να σφαλίσουν
αλαφιασμένοι έφυγαν κατά τη δύση.
Εκείνοι, οι λίγοι, που έμειναν πίσω
-πεισματικά ή κατά τύχη —
γίναν παρελθόν από μάρμαρο,
Τώρα τους μνημονεύουμε
τα καλοκαίρια.

Α ρ χα ι ο κ α π η λ ί α

Δρασκελώντας προμαχώνες
από θρυμματισμένα αγγεία,
συνεπιβάτες τραγικοί
σ’ αλλότριες πολιτείες
ανερμάτιστα οδεύουμε
ανάμεσα στο ζαφειρί και το γήινο.

Νοσταλγικό

Κάθε Αύγουστο
νοικιάζεις ένα ζευγάρι κιάλια
τα βάζεις στα μάτια
κι ονειρεύεσαι…
την πολιτεία
πέρα από τα γκρίζα δέντρα,
την πολιτεία
που απλώνεται μέχρι τη θάλασσα.

Οι γυρολόγοι

Μ’ ένα σακίδιο νεκροψίες
οι γυρολόγοι πάντα επιστρέφουν
αγγελιοφόροι θριαμβευτές.
Μονομαχούν,
δαμάζουν θηρία,
σκοτώνουν δράκοντες.
Κάπου – κάπου αγκαλιάζουν
κι αγγέλους.

Ύστερα γυρνούν τη ράχη
και με τραγελαφικά προσωπεία
σφηνωμένα σε ημίκυρτους αυχένες
περιφέρουν την έγκλειστη μνημοσύνη τους
κάτω από το πορφυρό φεγγάρι.

Στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας
η παράσταση
αναβάλλεται επ’ αόριστον.

Επιβίωση

Η εκπνοή του σκοταδιού
διαλύει τ’ όνειρο,
ταριχεύει
την τελευταία ρανίδα
ακρωτηριασμένων συναισθημάτων
και προχωρεί
σε πονηρούς συσχετισμούς
κι ανήθικες δοσοληψίες.

Εμπλοκή

Σαν τ’ άσπρο χαρτί
καταβροχθίζει ΐις λέξεις.
Το χέρι μετέωρο
αδυνατεί να χαρτογραφήσει
τ’ όνειρο.
Ψηλαφώντας το σκοτάδι
προχωρείς κι όλο επιστρέφεις,
γλιστράς κι όλο ανεβαίνεις
κι η σκέψη σου [Βυθίζεται
σε κύκλους μεταποίησης.

Η έμπνευση
κραυγή απελπισίας σε αντίλαλο.

Η Ερμιόνη

Στη Νίσυρο
δεν έφθασε ποτέ
η Ερμιόνη.
Από καπρίτσιο
έμεινε στα μέσα του πελάγους.
Να διαφεντεύει ουρανούς,
να χαιρετά τους γλάρους
και ν’ αλιεύει στο βυθό
τις Ατλαντίδες.

Ανάμνηση

Αιχμαλώτισες τη χίμαιρα.
Χρωμάτισες το φως
με λάμψεις αιώνιες.
Γέμισες δελφίνια τις μέρες
και ξεσκίζοντας την ύπαρξη
έφυγες.

Ο κόσμος μικραίνει
για να χωρέσει
στις κόρες των ματιών σου.

Ο έρωτας σου της Αλεξάνδρας Γαλανού

Ο έρωτας σου
πυρακτωμένη πανσέληνος που έπεσε στη θάλασσα.
Πήραν φωτιά τα κύματα
κι έλουσαν φως
τους διάττοντες αστέρες.

Τώρα
ματαιοπονείς τα πρωινά
προσπαθώντας ν' αλιεύσεις
τα υπολείμματα...

[Σημαίες , συνθήματα και παραλήρημα...] της Αλεξάνδρας Γαλανού

Σημαίες , συνθήματα και παραλήρημα...
Χειροκροτήματα, κραυγές απελπισίας...
Χειραψίες και χαμόγελα ηγετίσκων ..
Το Ναι και το Οχι να διαφεντεύουν τη ζωή μας...
Το άσπρο και το μαύρο να μας οδηγούν 
ξανά στο γκρίζο...
Ο φανατισμός άγγιξε κόκκινο...
Προχωράμε σε μαζικούς χρησμούς και γενικούς αφορισμόυς...
Μια χώρα σε υςτερία να μας ακολουθεί γεμάτη απορία...
Αναςφαλείς έως αυτοκαταςτροφικοί κοροϊδεύουμε και κοροϊδευόμαστε ψάχνοντας για τη χαμένη μας αξιοπρέπεια .

[Δρασκελώντας προμαχώνες ]

Δρασκελώντας προμαχώνες
απο θρυμματισμένα αγγεία,
συνεπιβάτες τραγικοί
σε αλλότριες πολιτείες
ανερμάτιστα οδεύουμε 
ανάμεσα στο ζαφειρί και το γήινο.

Α.Γ. "Ανάμεσα στο ζαφειρί και το γήινο"

Εκδόσεις Σμίλη, 1996.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ της Αλεξάνδρας Γαλανού

Πρωί.
Τινάζεις τη σκουριά από τα κόκαλα.
Ξυπνάς τ’ άγρυπνο πρόσωπο.
Με βλέφαρο ανοικτό
καθορίζεις το χρώμα της μέρας.
Κάποτε κόκκινο, άλλοτε γκρίζο.
Σήμερα σίγουρα πράσινο.
— Τους τολμηρούς συνδυασμούς
κρύβεις στο βάθος του ερμαριού
για ειδικούς εορτασμούς —
Φοράς μανδύα περιβολής,
βάζεις τα παπούτσια σου ανάποδα
και περνάς το υπόλοιπο της μέρας
προσπαθώντας να περπατήσεις ίσια.

ΜΕΓΕΘΥΝΤΙΚΟΣ ΦΑΚΟΣ .. της Αλεξάνδρας Γαλανού

Η άσπρη τρίχα

που φύτρωσε

στο δεξί φρύδι

δεν λέει να φύγει.

Επιμένει μάλιστα

κάθε πρωί

να συντονίζεται

με το ρυθμό της ρυτίδας

στο πλάι του αριστερού

ματιού.

Τα βράδια,

ως δια μαγείας, εξαφανίζονται

και οι δύο.

ΜΑΥΡΟΑΣΠΡΟ της Αλεξάνδρας Γαλανού

Από  την οπτική γωνία

μιας θύμησης,

λεπτομέρεια ασήμαντη

σα σφήνα στην καρδιά

η κόγχη μιας φωτογραφίας.

Κάποτε μαυρόασπρη,

κι άλλοτε πάλι, μετά από ώρα

φαντάζει έγχρωμη.

Όσο για τη χρονολογία,

κουράστηκαν τα μάτια

να την ψάχνουν.

Διαχρονική κι επίμονη

παρέμεινε η στιγμή,

στο τέταρτο συρτάρι αριστερά.

Στις Γωνίες των Λέξεων (μικρά αποσπάσματα) της Αλεξάνδρας Γαλανού

Της ακίνητης Κυριακής
Η ανία
Σε σκέψεις κιλά
Αργόσχολες
Μνήμης εκδρομές
Τυμβωρυχίες ερώτων.
Κι ενώ η μέρα
Σε προσπερνά
Αναποδογυρίζω
Τα συρτάρια
Και προσπαθείς
Γυαλίζοντας τις θαμπές πια αναμνήσεις να θυμηθείς…
Πότε πήρες το πρώτο σου φιλί;
Καλοκαίρι στους αμμόλοφους
Ή ένα απόγευμα που έβρεχε πολύ;
Τι χρώμα είχαν τα μάτια του;
Άραγε το πουκάμισο που φόραγε
Να ήταν θαλασσί;

 .....................................


 Ανάμεσα στη γραμμή του ήλιου
Και την καμπύλη της νύχτας
Πλάθω ένα ποίημα
Σαν στρογγυλεμένο παραμύθι.
Είναι οι λέξεις του χωρίς γωνιές,
Καιρό πολύ στίλβωνα
Μέχρι να γίνου λείες.
  
 ...................................

  Ανέστιος περιφέρεται σε απαστράπτοντα σαλόνια.
Γονυπετής σε σκοτεινούς διαδρόμους σέρνεται.
Λεχρίτης συνεπής της κάθε εξουσίας.
Κάποτε Πράσινος, άλλοτε Βένετος συγχνά Πρασινοβένετος.
Το χρώμα δεν έχει σημασία μόνο η Σημαία Ευκαιρίας.
 ......................................


Ο Αστροσυλλέκτης Ποιητής
Αλιευτής ονείρων
Ασκητής του ελάχιστου
Χορευτής του διάφανου
Μύστης της άχρονης στιγμής.