Πρέπει (Απόσπασμα) / Πυλιώτης Αχιλλέας

«Πρέπει ν’ ανοίξουμε δρόμο ανάμεσα στο σκοτάδι
πρέπει να φτάσουμε
σαν το ποτάμι που φτάνει στη θάλασσα,
σαν το ποτάμι που κυλάει πάνω στη γη,
σαν το ποτάμι που κυλάει κατ’ απ’ τη γη,
σαν το ποτάμι που ποτέ δε σταματά.

Η σημαία μας πρέπει να μείνει στο κοντάρι της και τη νύχτα
να φτερουγά και να φωτά το δρόμο της πάλης μας.
Εμπρός· ανοίχτε τις καρδιές σας.
Χτυπάτε όλες τις καμπάνες. Χτυπάτε τα ταμπούρλα.
«Φυσήξτε εγερτήριες σάλπιγγες»

(Συλλογή «Αφουγκραστείτε» 1955)

Έτσι θα ζούμε / Πυλιώτης Αχιλλέας

Έτσι θα ζούμε του λοιπού σ’ αυτή τη ρημα­γμένη γή.

Χωρίς ύπνο, χωρίς ανάσα,

διπλά και τρίδιπλα προδομένοι — από ξέ­νους και δικούς

ξαγρυπνημένοι να πλανιόμαστε μες στο πη­χτό σκοτάδι

αλαφιασμένοι να πλανιόμαστε μες στα συν­τρίμμια

ψάχνοντας απελπισμένα για τα παιδιά μας

ανάμεσα στα παραμορφωμένα πτώματα

ανάμεσα στα παραφθαρμένα ονόματα των καταλόγων.

Έτσι θα ζούμε του λοιπού σ’ αυτό τον κατα­σπαραγμένο τόπο.

Με παραμορφωμένο πρόσωπο από τον τό­σο πόνο

αλλόφρονες από τις τόσες πληγές της ψυχής μας

θα ψάχνουμε ανάμεσα στα χαλάσματα

να βρούμε τους κρυμμένους τάφους

θα σκάβουμε με τα νύχια

να βρούμε τους δικούς μας

να βρούμε ένα σημάδι τους — ένα ρούχο

ένα παπούτσι, ένα χαρτί με τ’ όνομά τους

κι ύστερα σιωπηλά — πού δύναμη να τους

κλάψουμε,

έτσι απλά, έτσι κρυφά να τους ξανασκεπάσουμε με χώμα.

(Ύστερα πολύ θα ‘ρτουν οι ακολουθίες

οι τελετές, οι επικήδειοι λόγοι και τα μνημόσυνα).

Τώρα, έτσι θα ζούμε σ’ αυτή την «ολόμαυρη ράχη».

Άστεγοι, άσκεποι, άγρυπνοι όλες τις νύχτες

να φυλάγουμε τον ύπνο των παιδιών μας

—αυτών που μας απόμειναν

άγρυπνοι,   ν’ αφουγκραζόμαστε ανήσυχοι

κάθε ύποπτον ήχο

βιγλάτορες στις πιο «ακριτικές περιοχές»

βιγλάτορες πικραμένοι και μουγκοί από την

τόσην εγκατάλειψη.

Βογκά κι αιμάσσει η ψυχή μας γιατί ξέρει:

τούτη η καταστροφή δεν ήρθε μονάχη της.

Χρόνια πολλά τη σχεδίαζαν

αυτοί που έλεγαν είναι φίλοι μας

κι αυτοί που έλεγαν είναι αδελφοί μας.

Εμείς τη φέραμε τη συμφορά με τα χέρια

μας

από μέσα μας βγήκεν ο σίφουνας του χαλα­σμού.

Βογκά η ψυχή μας γιατί βλέπει:

μέσα στα ερείπια

μέσα στη δυσοσμία των άταφων πτωμάτων

και τα όνειρά μας.

Έτσι θα ζούμε του λοιπού.

Βιγλάτορες πικραμένοι

μα πάντοτε πιστοί στο χρέος μας

ετοιμάζοντας στάλα – στάλα την καθαρτή­ρια βροχή

ετοιμάζοντας σπίθα – σπίθα την καθαρτήρια φωτιά

που θα λυτρώσουν την ψυχή μας και τη γη

μας.

Γιατί από μέσα μας θα βγει και ο άνεμος

του λυτρωμού.

Εντίμως μειδιώντες / Χατζηλουκάς Κυριάκος

               

Τους φίλους µε τ' ολάνοιχτα µάτια

- βόλια στα μέρη της καρδιάς -

φρόντισε παντοίως να ευτελίσει

η βολεμένη ανεπάρκεια.

Είπε τη λοιδορία διαλεκτική.

Μέγα το εύρος της φοράς.

Τα λοξέματα εκθετικά

για ευρετικά αποτελέσματα.

Μένει το έν-τιµο μειδίαµα

σ' ακίνητες κάρες.

Για την Ποίηση του Κυριάκου Χατζηλουκά

http://www.ellinikipoiisi.com/poetry/%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CF%87%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B5/

Κοιμώμενος άγγελος στην Αμμόχωστο / Χατζηλουκάς Κυριάκος

Στροφή

               

Ολάνθιστος ο Αϊ-Γιώργης του Φαράγγου

να 'ρχεται

να φεύγει.

Εσύ ν' αρματώνεις τη θάλασσα

οι βρόντοι να τρομάζουν τον έπηλυ.

Οι Στύλλοι λάμπουν.

Στις φλόγες το Πράστιό.

Χορεύουν λίµνες.

Πνίγεις την αγάπη της θάλασσας στον ταραγμό.

Ερωτικός στις κόψεις του βουνού

σμίγεις ανθούς και μυρτοδάφνη.

Βήματα λυμένα για ελευθερία σ' υψόφρυδα.

Περπάτημα σε γέφυρες και γκρεµούς.

Σ' εύρισκαν σε σπηλιές κι ερημοτόπια.

Άρπαγες στην άμμο µας.

Μετράς την αγάπη

που χώρεσε σε σταυρούς.

Μίλησες στο κάλεσμα άκρατος.

Ζωή δινόμενη νικάει το θάνατο.

Πορεύεσαι λαμπρός

ανάμεσα σ' ακατάληπτους βισκούντηδες

προσπερνώντας ανεξήγητες απο-δόσεις.

Πέτρος Στυλιανού (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Πέτρος Στυλιανού γεννήθηκε το 1933 στην Κυθραία, σπούδασε Φιλολογία στην Αθήνα και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός. Το 1953 -φοιτητής ακόμα- εντάχθηκε από τους πρώτους στο απελευθερωτικό κίνημα κατά των Άγγλων και στα χρόνια του Αγώνα γνώρισε πολύχρονες διώξεις από το αποικιακό καθεστώς για την επαναστατική του δράση. Μετά την απελευθέρωση προσέφερε τις υπηρεσίες του στην πατρίδα ως βουλευτής, υπουργός, σύμβουλος του Προέδρου Δημοκρατίας και δήμαρχος Εγκωμής, καθώς και από άλλα σημαντικά δημόσια αξιώματα. Συνέγραψε πάνω από 70 βιβλία και δημοσίευσε κάπου 500 μελέτες, κυπρολογικού κυρίως ενδιαφέροντος. Έχει τιμηθεί επανειλημμένα για την πατριωτική και πνευματική του προσφορά. 

Ποιητικές Συλλογές:

• Αεί παίδες 
• Δίσεχτα Χρόνια 

πηγή: http://www.petros-stylianou.com/about-me/

http://www.biblionet.gr/author/45975/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D

Δεκαπέντε Δεκαπεντασύλλαβα Δεκαπεντάστιχα Δεκαπενταυγουστιάτιχα του Πέτρου Στυλιανού

http://www.petros-stylianou.com/Books/Dekapentastixa/index.html#2

Πέτρος Στυλιανού : ..για την Ποίησή του

http://www.petros-stylianou.com/Books/AEI_PAIDES/files/assets/common/downloads/page0076.pdf

[Εδώ στον Πρωταρά βάφονται ακόμα] / Στυλιανού Πέτρος

«Εδώ στον Πρωταρά βάφονται ακόμα

                                                γαλάζια τα χρώματα

                Τα όνειρα και η θάλασσα»

ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΟΙ / Στυλιανού Πέτρος

(  Μνήμη του αγνοούμενου πολεμιστή , του εξαίρετου

                                         ανθρώπου και φίλου συνταγματάρχη Τάσου Μάρκου )                                       

΄Αλλη πια , σύντροφοι , πατρίδα δεν μας απόμεινε
παρά τούτα τα ξερολίθαρα κι οι φτέρες
ούτε άλλο βήμα προς τα πίσω
δεν μπορούμε πια να κάνουμε
χωρίς να βρεθούμε
ανέστιοι κι απάτριδες .
Τα χώματα τούτα που μας ξέμειναν
που κρύβουνε στα σπλάχνα τους
των πατεράδων τις ιερές λήκυθες
οινοχόες κι αμφορείς
και τις αναθηματικές τερρακότες
τα ίδια τους τα μυρωμένα λείψανα
απ' την αμφιλύκη των αιώνων

θα τα κρατήσουμε με τα δόντια

και με τα νύχια μας ακόμα .

Μέτωπο μιας Μηλιάς , Αύγουστος , 1974

Γιώργος Τάσος (μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε στην Αμμόχωστο το 1939. Αποφοίτησε από την Ανωτέρα Εμπορική Σχολή της Αμοχώστου. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ / Τάσος Γιώργος

Και τώρα 
έμεινα εδώ μισόδρομα 
με τη ζωή μου σ΄ ανοιχτή παλάμη 
και προσπαθώ να βρω  ένα κατάλληλο μέτρο 
για να τη ζυγίσω. 
Μια χούφτα επιτυχίες κι ένα  σωρό αποτυχίες
σε μια τέτοια ισορροπία
που μένει ακίνητη η ζυγαριά στην αριστερά του θανάτου. 
Σαν περίεργος επισκέπτης μένω μ΄ ανοιχτό το στόμα. Πού 
                                                                                       βρίσκομαι;

Άθροισμα φιλοδοξίες
πολύ απογοήτεψα τις προσδοκίες και κλαίνε
και κλαίνε και κλαίνε 
θάλασσα δέκρυα και σβήσανε τη γραφή μου στην άμμο
κι είναι ανόητο
να θέλω πια να χαράξω κάτι απάνω σε σκληρή πέτρα, 
Δεν είναι λέξη κατάλληλη 
να προσφωνήσω το διαβάτη που περνάει δίπλα μου.

Ακοϋουθάτε το δρόμο σας οι μεγάλοι

Τη Μοίρα που σας ώρισε ο Θεός ακολουθάτε 
οι Μεγάλοι. Οδηγός σας το πνεύμα το υπέρτατο 
και εντός σας ακοίμητο πάντα προσμένει 
για τ' ανέβασμα κάτι να γίνει τ' ακούραστο! 

Στενωπός είν' ο δρόμος γιομάτος αγκάθια, 
οι μικροί θα κτυπούν με λύσσα στο διάβα σας, 
μα η ψυχή για τη νίκη θα μάχεται ατρόμητα, 
το κορμί κι αν λυγάει κι αν ματώνει απ' τον κάματο. 

Νικητές στη γλυκιά την Ιθάκη ως γυρνάτε, 
Λαιστρυγόνες θα βρήτε μπροστά σας και Τρίτωνες 
τραγουδούσες Σειρήνες, μαγεύτρες και πλάνες 
τον τρανό Ποσειδώνα αφρισμένο για εκδίκηση. 

Ποθητό 'ναι να βρεις στων αγώνων το τέρμα 
μιας πιστής Πηνελόπης αγκάλες αμόλυντες 
μ' αν αφήσης στη μάχη την πνοή σου την ύστατη 
πιο χρηστά δεν μπορούσες τη ζωή να προσφέρεις. 

Μιχαλάκης Παρίδης 

Στης φυλακής μου το κελί

"Στης φυλακής μου το κελί το σιδερόφραχτο 
που χειμωνιά όλο πλήξη με κυκλώνει 
τον ερχομό σου καρτερώ σαν άνοιξη 
ν'ανθίσουνε μεσ' την καρδιά μου οι κλώνοι" 

[Φίλε ]

Φίλε 
χθες με είχες ρωτήσει
αν η τελευταία μέρα 
του θανάτου μας
είναι συντάξιμος. 
Σήμερα σου απαντώ  
πως την πληρωνόμαστε 
για την ταφή μας.