Χαρά Σιδέρη (μικρή αναφορά)

H Χαρά Σιδέρη γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1987. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. 

Το κουνέλι / Χαρά Σιδέρη

Ήταν μεγάλη απόφαση να ψάξω το καπέλο του ταχυδακτυλουργού.
Δε βρήκα κανένα κουνέλι.
Ούτε ορθάνοικτα μάτια να περικυκλώνουν
αμήχανα τις Μοίρες
μπροστά στο κοινό που θα διασκέδαζε με τον τρόμο τους,
ούτε μια εκτεθειμένη ουρά
να χρειάζεται σκέλια να κρυφτεί και να μηνέχει.

Μόνο πολλές μέρες βρήκα
έτοιμες να σκορπιστούν.
Είχαν από καιρό στριμωχτεί,
ανακατεύονταν,
πλέκονταν μεταξύ τους
σε κουβάρια από φύκια
σε βυθούς ατελείωτων χρόνων.

Δεν ήμουν έτοιμη να αγκαλιάσω ώρες που θα γέμιζαν ασφυκτικά την αίθουσα.
Δεν ήθελα να υιοθετήσω κανένα λεπτό.
Ούτε πρώτο, ούτε δεύτερο.

Για την παράσταση ήρθα!
Όπως όλοι οι άλλοι, κι εγώ,
χαιρέκακο κτήνος,
περίμεναμε αδημονία την τρεμάμενη μουσούδα
μήπως και ξεχάσω το δικό μου τρέμουλο.

Πρωινή Μελαγχολία / Σιδέρη Χαρά

Ακούραστα τ’ αόρατα σκοινιά,
τεντώνονται κρατώντας με σφικτά
στου κρεβατιού τη πρωινή μελαγχολία.

Και κάθε πρωινό,
όπως το προηγούμενο
σκύβει άκομψα
με κύφωση,
μπαστούνι,
και ενοχλητικό βήχα γηρατειών
πάνω από κάθε νεογέννητο μεσημέρι.
Ψιθυρίζει σοφίες ,
αλήθειες που το γέρασαν
νέο,
κι απολογίες προκαταβολικές προς τα απογεύματα
που μένουν μεσοκομμένα και φεύγουν πριν τη μωβ ενηλικίωση,
καθώς η νύχτα έρχεται και πάλι νωρίς
φορώντας σκούρο φόρεμα.
Σε ένα μόνο ελπίζω:
Ας μην είναι το φόρεμα μακρύ,
μην κρύψει τα αστέρια.

Απόσταση / Χαρά Σιδέρη

Υπάρχει αυτή η απόσταση που μυρίζει Αν-οικειότητα.
Αρκετά μεγάλη για να χωρίζει το Αν από την Οικειότητα,
αρκετά μικρή για να χωράει παντού.
Πονάει η αφή, πληγώνεται
όταν προσπαθεί να την πλησιάσει.
Δειλός λιποτάκτης κι αμηχανία.
Δεν χρειάζεται όμως χαφιέδες,
φανερώνεται από μόνη της.

Γι’ αυτό όταν αφουγκράζεσαι Θάνατο,
πάψε να κρύβεις το στηθοσκόπιο,
και χαμηλά να κρεμάς την καρδιά σου,
να απλώνω άνετα το χέρι να την χαϊδεύω.
Σιδερωμένα να’ χεις τα κόκκινα ρούχα,
να τα φορέσεις περήφανα, χωρίς ντροπή ή επιφύλαξη,
και τα μαύρα τοποθέτησε ψηλά,
γι’ αυτούς που πατάνε στις μύτες των ποδιών
και τεντώνονται για να φτάσουν τις δικές τους.

ΘΡΥΜΜΑΤΑ / Χριστοδουλίδης Γιώργος

Eκείνη τη στιγμή
όταν το φλυντζάνι αγγίζει το πάτωμα
Και θρυμματίζεται σε εκατό κομμάτια
Καταλαβαίνεις τη σημασία της ακεραιότητας
Ότι αυτό που λέμε ακέραιο
Είναι αυτό που αντιστέκεται να μην σπάσει
Αυτό που δεν πέφτει
για να γίνει εκατό κομμάτια
αλλά επιμένει να συγκρατεί
ό,τι το αποτελεί
αποφασισμένο να μην δείξει
ότι είναι τόσο εύθραυστο
όσο ένα φλυτζάνι

που σου φεύγει από το χέρι
και διαλύεται

ότι είναι

ακριβώς αυτό:

Eκατό κομμάτια που κρατιούνται γερά
μεταξύ τους
για να δείχνουν ένα.

ΑΝ ΔΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΟΥ ΓΟΥΡΟΥΝΙ / Κυριάκου Νεοκλής

Είδατε καμμιά φορά γουρούνια
Να τα παίρνουν για σφαγή σε φορτηγό
Στο high way;
Μερικά κάνουν έρωτα γρυλλίζοντας
Για τελευταία φορά πριν φτάσουνε στον
Τόπο της εκτέλεσής τους
Ιερός σκοπός βεβαίως αφού είναι για το
Καλό των ανθρώπων που τα σφάζουν
Λέτε να πονάνε και τα γουρούνια που
Γρυλλίζουν καθώς τα σφάζουν;
Πάντως το πρωινό μου περιλαμβάνει σχεδόν
Πάντοτε κρέας χοιρινό δεν είμαι δα κανένας
Μουσουλμάνος
Βάζω μέσα στο πρωινό μου σάντουιτς πάνω απ΄τη μαργαρίνη για να κολλά επάνω στο ψωμί
Απαραιτήτως λίγες φέτες χάμ που σημαινει χοιρινό μαζί με το τυράκι που του δίνει κάποια γεύση
Αν λοιπόν συναντήσω τυχαίως κάποτε στο δρόμο
Κάποιο γουρούνι που ξέφυγε και τρέχει
Δρομαίως για να γλυτώσει αμέσως θ΄αναγνωρίσω τον εαυτό μου αφού θα είμαι σαρξ εκ της σαρκός του, είτε σε μορφή
Μπριζόλας είτε σε χαμ είτε σε λουκάνικο
Του Γρηγορίου ας πούμε πού να βρεις τώρα
Τα παλιά τα γνήσια λουκάνικα που φτιάχναμε
Στο σπίτι το χειμώνα τα χριστούγεννα
Αυτός ο χοίρος που τρέχει μέσα στο δρόμο
Είναι μέρος του σώματός σου, είναι η σάρκα σου
Αν θέλεις να είσαι μέσα στο πνεύμα της εποχής σου πρέπει αμέσως μόλις τον δεις να τρέξεις
Να προλάβεις να τον καρατομήσεις
Κι ύστερα να πας στο σπίτι και την μπριζόλα του
Να τηγανίσεις…μην σε πιάνουν οι τύψεις χριστιανέ μου

[Θέλω να γράψω ένα ποίημα δυνατό ] / Νεοκλής Κυριάκου

Θέλω να γράψω ένα ποίημα δυνατό
Αν είναι δυνατό να είναι πολύ δυνατό
Όχι βέβαια να συνθλίβει την παλάμη σου
Όταν πας να κάνεις χειραψία μαζί του
Θα μου πεις γιατί χειραψία και όχι ανάγνωση
Διότι με τη χειραψία έρχεσαι πιο κοντά στο ποίημα και το ποίημα έρχεται πιο κοντά στον
Αναγνώστη
Αυτό το ποίημα δεν θα έχει άγνωστες λέξεις
Όπως κάθε φορά που πάω να διαβάσω κάτι εδώ
Ανατρέχω σχεδόν παντα στο wikidictionary
Για να λύσω το πρόβλημά μου, βέβαια πρόβλημα
Δικό μου που δεν ξέρω όλες τις λέξεις που ξέρουν
Εκείνοι, το καλό είναι που βγάζω στο τέλος κάποιο νόημα για να μην μένω και τελείως κομπλεξαρισμένος που έχω τόσες ελλείψεις
Λεξιλογικές, διότι ολες οι λέξεις έχουν λογική
Σημαίνουν κάτι, φανταστήκατε τον Όμηρο να έλεγε ότι ο Αχιλλέας οργίστηκε κι αντί οργίστηκε
Αίφνης να πει χέστηκε, αυτά τα πράματα τουλάχιστο στην επική ποίηση δεν γινονται
Και μη ξεπέφτουμε στο επίπεδο του Ηράκλειτου
Επειδή εζήλευε τον ΄Ομηρο τον έβγαλε απατεώνα και αγύρτη, και για να μη αμφιβάλλετε σαν τον άλλο που ήθελε να δει εξάπαντος τους τύπους των ήλων, θα σας αναφέρω το απόσπασμα ήτοι
Fragmenta στα λατινικά κύριοι που είναι η γλώσσα της νομικής επιστήμης, λέει λοιπόν
Ο πεσσεύων με τους παίδας συν τω χρόνω:
Τὸν τε Ὅμηρον ἔφασκεν ἄξιον ἐκ τῶν ἀγώνων ἐκβάλλεσθαι καὶ ῥαπίζεσθαι καὶ Ἀρχίλοχον ὁμοίως. Ο Όμηρος αξίζει απ' τους αγώνες να τον διώχνουν και να τον ραπίζουν, καθώς κι ο Αρχίλοχος. 

Ἡράκλειτος ἐντεῦθεν ἀστρολόγον φησὶ τὸν Ὅμηρον
Δηλαδή όπως και ο πλάτωνας δεν είχε σε καλό μάτι τους ποιητές…
Ως εδώ για να μην αρχίσετε να βαριέστε κι ύστερα με βρίσετε κι ας μη βγήκε δυνατό ποίημα

Η ΑΘΕΑΤΗ ΟΨΗ / Νίκος Πενταράς

Χρόνια μετά
είπα να επισκεφθώ
την αθέατη όψη 
όπου είναι βαθιά ριζωμένα
στην εγκατάλειψη
τα θυμωμένα δέντρα
της προδομένης μοίρας μου.

Κοιτώ τριγύρω και συγκινούμαι.
Το καθετί
μου θυμίζει ό,τι αγάπησα
μα τώρα μου λείπει.

Φέρνω στη σκέψη μου
τα κογχύλια όνειρα
τα παρατημένα
στις δαντέλλες ακρογιαλιές
τ’ απολιθώματα λόγια
όσων μας παραπλάνησαν
τα θαμμένα
στον κόρφο των βουνών
και μαζεύω
τα κομμάτια της ψυχής μου
που δεν λέει να κοπάσει.

Τα κρεμώ στα κλαδιά των δέντρων
και κρατώ ενός λεπτού σιγή
σ’ ένδειξη αγανάχτησης
για τη χρόνια αδιαφορία
προς την αθέατη όψη.

ΣΑΝ ΜΗΣΤΑΡΚΟΣ ΕΙΣ ' ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ / Μαρούλλα Πανάγου

Φτωχός αν εγεννήθητζιες μπορείς τζιαι ν'αρκοντήνεις
Αμα εν έσιεις ττεμπελιά
τζιαι στρώννεσαι εισ' στην δουλειά
γληόρα ννά πλουτήνεις.

Του εαυτού σου μάστρος σου εσού να είσαι πάντα
Αννοιξε μόνος σου δουλειά
τζιηνύα την μερόνυχτά
τζι η ττεμπελιά ! Στην μπάντα.

Μόνον μιαν άλλη συμβουλή αμάν να βκάλλεις δέκα
εξόδκιαζε μόνον εφτά
ήβρε τζιαι μιαν κουμανταρκάν
να πάρεις για γεναίκα.

Τότες κανέναν εθ θα ' σιεις εσού στην τζιεφαλή σσου
Σαν μησταρκός εισ' στην δουλεια
την νύχτα σάν το βασιλιά
γεμάτον το πουτζιή σσου.

χαικου / Αθως Χατζηματθαίου

Με μπλε και άσπρο 

ντύνεις τα όνειρα μας 

γλυκιά σημαία

Έτσι απλά

Έτσι απλά ζωή
μεταμορφώθηκες

σαν το χαμόγελο
που χαϊδεύει ημερωμένο
την καινούργια ανατολή…

Εύα Νεοκλέους

Η ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΚΑΛΗ ΑΠ’ ΤΗΣ ΔΙΚΙΑΣ ΣΟΥ / ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

“Η ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΚΑΛΗ ΑΠ’ ΤΗΣ ΔΙΚΙΑΣ ΣΟΥ”

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Συνεχίζονται οι παραστάσεις της καυστικής κωμωδίας του Ντάριο Φο “Η Μαριχουάνα της μαμάς μου είναι πιο καλή απ΄ της δικιάς σου” που ανεβαίνει από το θέατρο Ανεμώνα σε διασκευή – ελεύθερη απόδοση του Χρήστου Γρηγοριάδη και σκηνοθεσία του Λοίζου Μαρκίδη.  Οι επόμενες παραστάσεις του έργου θα δοθούν αυτή την Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο 28, 29 30 Οκτωβρίου ενώ από την ερχόμενη εβδομάδα μόνο κάθε Σαββατοκύριακο μέχρι τέλος Νοεμβρίου, στην έδρα του θεάτρου στα Λατσιά.  Συγκεκριμένα: 5, 6, 12, 13, 19, 20, 26, 27 Νοεμβρίου.  Και τρείς τελευταίες παραστάσεις θα δοθούν στην Λεμεσό, στον χώρο του θεάτρου Ένα στις 5, 6, 7 Δεκεμβρίου.

Τα σκηνικά και κοστούμια κάνει η Σόσε Εσκιτζιάν και πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί: Γιάννα Λευκάτη, Μαρίνος Ξενοφώντος, Μαριλένη Σταύρου, Σκεύη Παπαμιλτιάδους, Νικόλας Πέτρου, Ιάσονας Λοιζίδης και Γιώργος Ονησιφόρου.

Το έργο από το 1976 που γράφτηκε, ανεβαίνει αδιάκοπα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και είναι μία από τις πλέον δημοφιλείς ηθοδιδακτικές κωμωδίες.

Ο Ντάριο Φο, μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες της Ιταλικής λογοτεχνίας, έχοντας ζήσει όλες τις ιστορικές στιγμές του αιώνα, τις αποτύπωσε στα θεατρικά και τα γραπτά του.

Κυνηγήθηκε από κυβερνήσεις και τους εκπροσώπους της εκκλησίας και τελικά τιμήθηκε με νόμπελ το 1997.  Χάρισε στη λογοτεχνία στιγμές σπαρταριστές αλλά ταυτόχρονα με προβληματισμό και σκληρή κριτική.  Ανήσυχος πάντα και ευαισθητοποιημένος, δεν το έβαλε κάτω ούτε όταν αντιμετώπισε απειλές για τη ζωή του, ούτε όταν η γυναίκα του Φράνκα Ράμε απήχθη και βιάστηκε, ούτε καν όταν μετά από εγκεφαλικό έχασε την όρασή του για μεγάλο διάστημα.

Το έργο του χαρακτηρίζεται από στοιχεία της comedia de l’arte, με οριακό χιούμορ, που μπλέκει την υπερβολή με το ρεαλισμό, από έντονη κριτική για τα πολιτικά και θρησκευτικά κακώς κείμενα, με χαρακτήρες-καρικατούρες, οι οποίοι μέσα από την αφέλεια τους συχνά αποκαλύπτουν μεγάλες αλήθειες.

Λίγα λόγια για το έργο: 

Βρισκόμαστε στην Κύπρο του σήμερα, σε μια φτωχογειτονιά, σ’ ένα μικρό σπίτι μιας παλιάς πολυκατοικίας όπου ζουν η Ροδούλα και ο πατέρας της Κλεόπας.  Ενεργητικοί άνθρωποι που υπήρξαν έντονα πολιτικοποιημένοι και αγαπούν με πάθος την… Ομόνοια!  Ο φοιτητής Λούης, χρήστης μαριχουάνας και LSD, επιστρέφει στο σπίτι μετά από μακροχρόνια απουσία, για να διαπιστώσει ότι η μαμά και ο παππούς του έχουν αποκτήσει κάποιες συνήθειες παρόμοιες με τις δικές του… Και σαν να μην έφτανε αυτό, καλλιεργούν μαριχουάνα και την εμπορεύονται, έχοντας δημιουργήσει ολόκληρο δίκτυο στη γειτονιά!!

Από το διαμέρισμα παρελαύνουν η Κάτια, μια αφελής κοπέλα που ψάχνει τον άντρα της ζωής της, ο ναρκομανής φίλος του Λούη ο Σάββας, ο παπάς της ενορίας και η Τώνια, ανηψιά της μαμάς, που κάνει καριέρα αστυνομικού…

Τα σκηνικά που ακολουθούν είναι ξεκαρδιστικά και το ποιος την πληρώνει, ξεκάθαρο από τα προαναφερθέντα.  Μέσα όμως από την ακραία σάτιρα, ο Φο κατακεραυνώνει τις εξουσίες, αποκαλύπτει την παραφιλολογία, την ψεύτικη χαρά των ναρκωτικών και την αφελή κουτοπονηριά των ανθρώπων που πιστεύουν ότι επιτελούν κοινωνικό έργο υπηρετώντας ένα σαθρό κράτος.  Δεν είναι μια απλή φαρσοκωμωδία, είναι ένας ύμνος στην τέχνη του θεάτρου, με πικρές δόσεις αλήθειας και τραγικής πραγματικότητας, που κάνουν τον θεατή να γελάει με δάκρυα.

Κύριος χορηγός: ΘΟΚ

Χορηγός: Gloria Jean’s COFFEES

Στηρίζουν: Αιμίλιος Ηλιάδης

Χορηγός επικοινωνίας: ΡΙΚ

Για κρατήσεις στο τηλέφωνο: 70007721

Φωνήεντα σε περίπτερο/ Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής της Ελένης Αρτεμίου - Φωτιάδου

Aδειες βγήκαν οι λέξεις... / Εύα Γεωργίου

Aδειες βγήκαν οι λέξεις...
Κάποιοι τις επαίνεσαν....
Κάποιοι άλλοι τις προπηλάκισαν
Έπαψες να νιώθεις...
Το χάδι προπύργιο
και το φιλί δόλιο...
άμορφα συμπνυκνωμένο στο κενό των χρόνων...

[Τα πιο όμορφα ποιήματα] / Εύα Γεωργίου

Τα πιο όμορφα ποιήματα γράφονται σε μικρές ώρες
κει που το δάκρυ ξεχειλιζει και χαράζει σαν διαμάντι τα γυάλινα...
Τα μάτια αλητεύουν, περιπλανούνται κει που έζησες....
Ο νους πλάθει αρχέγονες εικόνες 
Η νύχτα δεν έχει τιποτα να σου πει , η έκσταση δε δαμάζεται με όνειρα...
θεριεύει όλο σου το είναι
και αναμασάς ιστορίες
Και τοτε σε βρεγμένο χαρτί ζωγραφίζονται ολόκληροι χάρτες ονείρων και ωκεανοί αδάμαστοι!