ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Αυτά τα μάτια που κοιτάζουν και το μυαλό μου ζαλίζουνε

Και της καρδιάς μου τους χτύπους αλλάζουν τον ρυθμό

Αυτό το γλυκό το χρώμα των ματιών σου το πράσινο

Με κοιτούν και αλλάζουν χρώμα και όλο γίνεται πιο γλυκό

Με κάνουν κομμάτια αυτά σου τα μάτια σαν θυμώνεις κι` αλλαζουνε

Σαν θάλασσας φουρτουνιασμένης τον βυθό αυτά τα μάτια που τόσο αγαπώ

Που τα πήγες αγάπη μου τα γλυκά σου τα μάτια

Ίσως άλλον κοιτάζουν και με έχουν κάνει κομμάτια

ΗΘΕΛΑ

Ήθελα γιώ να'μουν πουλλίν κοντά σου να πετάσω

τζιαι να βρεθώ έναν πορνόν δίπλα σου για να πνάσω .

Ποστάθητζιεν πιον η καρκιά μακρά σου να μεινίσκει

δίχα σου κάθε σταλαμή γέρνει τζιαι μαρανίσκει

Ηθελα γιω να μουν χαρά σε σέν να την χαρίσω

τζι ύστερις εθ θα μ' ένοιαζεν τζιαμαί να ξηψυσήσω

Ηθελα νάμουν άνεμος κοντά σου κάθη μέρα

ναρκουμουν να σε δρόσιζα να σε κρατώ μανιέρα

Ηθελα ναμουν σύννεφο να σσιάζω να δροσίζω

τζιαι την καρκιά σου π'αγαπώ μόνον εγιώ να ρίζω

Ηθελα γιω νάσουν κοντά να μου λαλείς “χαρώ σε”

Να μου λαλείς “μες στην καρκιά έχω σε τζι' αγαπώσε

ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ

Μας παραμόρφωσαν από τάξη και συνείδηση

Θεό

      Θάνατο

                  Θρησκεία

                                 πατρίδα

                                              μνήμες

                                                         ιδέες

και μας είπαν "εμπρός παιδιά"

ιδού ο δρόμος γρηγορείτε

να προλάβετε το τίμημα.

Φύσηξε ο αγέρας δυνατά

κι έσκασε απ΄ την κορφή του

ο μεγάλος βράχος.

ΤΕΛΕΤΗ

Του νεκρού ο τάφος

σκάφτηκε με "σύνεργα διαβόλου".

Πρόσωπα ιστάμενα υψηλά

κι η φιλαρμονική δεσπόζανε του χώρου.

Ήταν μέγας "πατριώτης" ο νεκρός

του ταίριαζε η τόση τελετή κ.τ.λ κ.τ.λ

Μα ξάφνου εκείνη τη στιγμή

κάποιο μικρόσωμο σκυλί
περνάει το πλήθος και γαυγίζει.

ΓΥΠΑΣ

Τώρα το κλάμα

ανατριχιάζει μες στις ρίες του

και το παιδί

καθώς κι ο ήρωας κοντά του

απ΄ το μεθύσι τους γελάνε.

Δάκρυα από δάκρυα η θάλασσα

πιότερο η γλώσσα αλμυρίζει.

Γύπας ο άνθρωπος.

Γύπας κι ο γύπας.

Βλέπει τους βιασμούς

το κίνητρο της γέννας

-δεν έχει κόρη φαίνεται

να κλάψει ο πρωτομάστορας-

η μοίρα είναι φτιαχτή

και θα περάσει λέει.

ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ

Μπόλι της προσφυγιάς

ένα παιδί

που μεταφέρεται νεκρό

μες στο σκοτάδι.

Αγγελινό το πρόσωπο

σαν στου χωριού

το λιμανάκι η γαλήνη

Αψύς καιρός

και σταλαχτίτης πόνος.

Στην εξορία ο τάφος του

κι η γη με τα πλιθάρια.

QUO VADIS!

Φρενοκομείο! σ΄ έζωσε ή "σώφρων" πολιτεία...
Κι όμως σα να ΄ναι , θαρρώ 
που σε θυμάμαι ολόκληρα μίλια αλάργα να ΄σαι
απ΄τ΄ "άσυλο των γνωστικών"...

Φρενοκομείο! σ΄ έζωσε ή "σώφρων" πολιτεία...
Κι απόξω  απ΄ τους αψηλούς 
τους τοίχους σου, του πολέμου η λογική οργιάζει, 
"τετράγωνη", μες στους ανθούς...

Φρενοκομείο! σ΄ έζωσε ή "σώφρων" πολιτεία...
Κι είναι "εξίσωσις" αλγεβρική:
Εσύ ή εκείνη νικητής, σ΄ αυτή την άγρια πάλη, 
σ΄ ευτούτη τη στυγνή εποχή;....

ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Κρούουν τατρελλά οργανάτα 
την μπαλλάντα της εφήμερης άνοιξης. 

Μες στην ήρεμη θάλασσα
τα ρίγη τους θ΄  αντικρίζουν τ΄ αστέρια. 

Πάνω απ΄ τη χλωμή ψυχή μου 
σμίγοντας το φως του 
με την αίθρια σιωπή της νύχτας
λουλούδιζε νοσταλγικά το γαλανό φεγγάρι. 

Πλάι στις πολυθρύλητες γοργόνες 
πλάι στα κύματα που γλυκοψιθυρίζουν 
το γυρισμό του ναύτη, περιμένω 
τ΄άσπρο πανί που λυγάει
πάν΄ απ΄ τη θάλασσα. 

Με τη κρυφή λαχτάρα του ανέφικτου
έζησα μόνο να χαρώ σαν ένας ναύτης 
σαν ένα πουλί θαλασσινό 
τις ξένες ακρογιαλινές χαρές. 

ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΦΙΛΕ ΜΟΥ

Φίλε μου πάψε να πονάς γ` αυτήν που σ` έχει αφήσει.

Δεν άξιζε την αγάπη σου γ` αυτό και έχει φύγει.

Φίλε μου την αγάπησα με όλη την καρδιά μου

Γι` αυτό στα μάτια τρέχουνε βροχή τα δάκρυα μου

Μα δεν αξίζει φίλε μου τα τόσα δάκρυα σου.

Άλλη βρες κι` αγάπησε και βγάλ ‘την απ` την καρδιά σου

φίλε μου είμαι από αυτή γεμάτος αναμνήσεις

Και η καρδιά μου αδύνατο άλλην  για ν` αγαπήσει

ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ ... / Φυλακτού Τάκης

Βραδιάζει γύρω λυπημένα
σ΄ ένα σκποπό σιγαλινό, 
συλλογισμένο το βουνό
στο μουχρωμένο ουρανό
που εκστατικός κοιτάει θλιμμένα 
τα δένδρα γύρω γυμνωμένα 
πόσο με κάνουν να πονώ
για κάτι που΄  ναι μακρινό 
σιγοβραιάζει λυπημένα.

....

ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ (απόσπασμα) / Φιλίππου - Λαδάκη Νίκη

Ι

Μα που ξοδεύτηκες 
τόσον καιρό 
σαν ανατολικός άνεμος

και ποιες 
έτρεφες φωνές 
να σε επαναλαμβάνουν 
μέσα από το βάθος.....


ΙΙ

Το μάτι χωνεέυεται 
στο σκοτάδι 
και σε σπουδάζει 
προσμένοντας ακόμη 
μια μετουσίωση 
μέσα από μιαν άλλη 
και μιαν άγνωστη αίσθηση

που σε καταλαβαίνει και σε ζει.

...........

ΙΙΙ

Μη με εξαντλείς.

Όλα πλέουν στην επιφάνεια
του ωκεανού της αγάπης
και πάνε. Ταξίδι καλό. 

Και τα μαλλιά σου μπούκλες,
σημαίες και σημαιούλες 
με προκαλούν. 


.....................

ΕΡΩΤΙΚΑ : Ο

Σ΄ αυτό το ποίημα τι να πω; 
Να κλέψω θέλησα απ΄ τον ήλιο την επλίδα, 
ολημερίς να πλάθω στίχο στίχο τη ζωή. 
Μα όταν βραδιάζει, ο λογισμός παγίδα μοιάζει...
Παλεύω, χάνομαι, γυρνώ, αναζητώ.

ΕΡΩΤΙΚΑ: Λ

Χάθηκα μέσ ΄ το γαλάζιο. 
Νόμιζα ήταν θάλασσα΄ή τ΄ άπλετο  φως 
του ήλιου.
Ήταν όμως τα μάτια σου...
καράβι της ψυχής για να σαλπάρω. 

ΕΡΩΤΙΚΑ : Ε

Τα μάτια σου δρόμος, για να περάσω 
στην άλλη άκρη τ΄ ουρανού, 
χωρίς επιστροφή
με τον έρωτα συντροφιά, 
με την ποίηση να γυρνά αδίστακτη. 
Χίλιες λέξεις, αν είναι να με ανταμώσουν 
στο απέραντο της ψυχής, ταξίδεψα...

ΕΡΩΤΙΚΑ: Γ

Τις στιγμές που κοιμάσαι 
ονειρεύομαι 
τη λεβάντα, το γιασεμί και τ΄ άρωμα 
της αγάπης.