Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2023
Ασπασμοί / Αθηνά Τέμβριου, "'Ηλιος και Άνεμος"
Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2023
ΠΟΙΗΣΗ / Τέμβριου Αθηνά
Χτύπα, τον στίχο με το σφυρί
να πάρει τη μορφή του κόσμου.
Σπίθες να πετάξουν τα μάτια
να καεί το ξερό δάσος της μνήμης
ν’ αναστηθούν τα κομμένα
δέντρα που αγαπήσαμε
και τα χέρια να σκάψουν τη γη
ώσπου ο σπόρος σου, Ποίηση,
να καρπίσει και να θρέψει
τους πεινασμένους.
Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2023
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2022
Θάλασσα / Αθηνά Τέμβριου : Ήλιος και Άνεμος
Πέμπτη 25 Αυγούστου 2022
Θάλασσα / Αθηνά Τέμβριου
Δευτέρα 1 Αυγούστου 2022
Αύγουστος / Α. Τέμβριου
Τετάρτη 1 Ιουνίου 2022
Άγνοια / Τέμβριου Αθηνά
Κυριακή 8 Μαΐου 2022
Για τη γιορτή της μητέρας / Τέμβριου Αθηνά
Τρίτη 8 Μαρτίου 2022
Ταυτότητα / Τέμβριου Αθηνά
Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2021
Ποίημα της Αθηνάς Τέμβριου
Μέσα από τα ταξίδια μου,
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2021
ΓΥΝΑΙΚΑ / Τέμβριου Αθηνά
Σάββατο 22 Μαΐου 2021
ΠΟΙΗΣΗ / Τέμβριου Αθηνά
Χτύπα, τον στίχο με το σφυρί
να πάρει τη μορφή του κόσμου.
Σπίθες να πετάξουν τα μάτια
να καεί το ξερό δάσος της μνήμης
ν’ αναστηθούν τα κομμένα
δέντρα που αγαπήσαμε
και τα χέρια να σκάψουν τη γη
ώσπου ο σπόρος σου, Ποίηση,
να καρπίσει και να θρέψει
τους πεινασμένους.
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2020
[Ο ήλιος λογαριάζει δίχως αυτούς] / Τέμβριου Αθηνά
Ο ήλιος λογαριάζει δίχως αυτούς
Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2020
Μια πόλη / Τέμβριου Αθηνά
Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020
Ποιητικό συναπάντημα με τις ‘Πικροδάφνες’ της φίλης Ποιήτριας Αγγέλας Καΐμακλιώτη.
Διαβάζοντας για δεύτερη φορά την τελευταία ποιητική συλλογή της Αγγέλας Καιμαΐκλιώτη «Οι Πικροδάφνες Θέλουν Κούρεμα», η σκέψη μου ταξιδεύει μέχρι τη θάλασσα, όπου η ποιήτρια προσδιορίζει την πνευματική της ελευθερία αλλά και την ποιητική της αρχή και συνέχεια. Γράφει στο ποίημα ‘ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ’: «Όμως δεν πρόσεξες ότι τα πόδια / λαθραία είχα βυθίσει στην θάλασσα». Μακρύ το προσωπικό και ποιητικό ταξίδι και η θάλασσα κουβαλά την Ιθάκη σε κάθε κύμα, να της θυμίζει νοσταλγικά την Πατρίδα, την ελπίδα της επιστροφής αλλά και τις μνήμες που χαρακώνουν τον χρόνο ανελέητα. Η γυναίκα για την ποιήτρια είναι η γης. Στο ίδιο ποίημα ομολογεί: «Γη διψασμένη, σημαία λευκή παραδόθηκα». Η ταύτιση της με την πατρίδα αγγίζει υπαρξιακές διαστάσεις. Είναι εμφανές πως ο πόνος προσδοκά τη λύτρωση για να ισορροπήσει τις εξάρσεις συναισθημάτων που γεννούν αδιάκοπα την έμπνευση και την έκφραση για κάθε πτυχή της ζωής.
Τετάρτη 19 Αυγούστου 2020
Αθηνά Τέμβριου: Χτύπα το στίχο με το σφυρί, να πάρει τη μορφή του κόσμου.
αποθέτεις τα χέρια στη θάλασσα σαν χρωματίζεις μάτια παραγάδια του σύμπαντος.
Παράξενη που είναι η θάλασσα την ώρα
Που η ψυχή γεννά τον οίστρο.
Παράξενα πως μασουλά των ύπνο των γενναίων.
Να πιστεύεις στο παραμιλητό του κύματος,
στης χαράς τη στέρνα όλο να πνίγεσαι
και να διψάς τη παράδοση του κορμιού στα νερά
να πάρει τη μορφή του κόσμου.
Σπίθες να πετάξουν τα μάτια
να καεί το ξερό δάσος της μνήμης,
ν'αναστηθούν τα κομμένα
δεντρα που αγαπήσαμε
και τα χέρια να σκάψουν τη γη
ώσπου ο σπόρος σου Ποίηση
να καρπίσει και να θρέψει
τους πεινασμένους.
στίχο με στίχο τα αχνάρια της αλήθειας
να χαράξει.
Όταν αποκοιμάται
πλάθει την καληνύχτα της ζωής,
ώσπου να ανταμώσει το πρωινό
τη συνείδηση να περπατά.
Σαν δεν τη χαιρετήσει με τα πρώτα
χτυπήματα,
τη συναντά ξανά στους δρόμους σαν κλαίει,
για μια σταγόνα παρηγοριάς,
να ξεδιψάσει.
Παρασκευή 7 Αυγούστου 2020
Λάρνακα / Τέμβριου Αθηνά
Αυτή η πόλη ξυπνάει νωρίς,
τραγουδάει στους ανθρώπους του
πριν το αποφασιστικό χαμόγελο του ήλιου.
Ακούει κανείς τα βήματα λίγο πριν το ξημέρωμα,
όταν τα όνειρα προδίδουν το γέλιο,
δάκρυα ή ψευδείς συναγερμοί για την ένταση του
ακόλουθοι. Κανείς δεν κοιμάται περπατώντας ή τολμά να το κάνει
μπες στον ξεριζωμό των ψευδών εμφανίσεων.
Τα μυαλά είναι μαγεμένα πολύ πριν
Η νύχτα έπεσε. Μόνο ένα αεράκι θυμίζει
τι βρίσκεται μέσα σε μια νυσταγμένη συνείδηση,
και η θάλασσα μουρμουρίζει όταν σιωπή
φέρει άλμπατρος στους γυμνούς του ώμους
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020
Τέμβριου Αθηνά: Ο λυγμός μου αφαίρεσε το δικαίωμα να φωνάξω.
πόλη θαμμένη στην άμμο.
Σε θρέφει η αγάπη
κάθε φορά π' αγναντεύεις
το λιόγερμα του Θεού.
τα μάτια στραμμένα στην οργισμένη θάλασσα,
ο φόβος χαραγμένος στο τραχύ μέτωπο, τα χέρια στον κόρφο.
Ένα μακρόστενο πέρασμα ο δρόμος του γυρισμού
κι είδες της θύμησης μορφές μες στην φωτιά να παλεύουν
τη βαρβαρότητα π' αραξοβόλησε κάποτε πριν το σούρουπο.
Στο διάβα σου ένα κίτρινο δάσος με φλεγόμενες ρίζες.
Τα πουλιά κούρνιασαν στου θανάτου της φυλλωσιές.
Οι εκτελεστές φόρεσαν τον σκοτάδι στο πρόσωπο.
τη λήθη που γαντζώθηκε μάταια στο δεξί χέρι,
τις φιγούρες που αγάπησε, μα αλύπητα χαρακώνει.
Μέρες και νύχτες η σκιά του διάτρητη από σκέψεις και λέξεις:
"Δεν ξεχνώ", "Ελευθερία ή θάνατος", "Όλοι αδέλφια είμαστε",
"Τίμα την πατρίδα σου ως εαυτόν". Κραυγάζει η ψυχή.
Μα ποιος αφουγκράζεται τις κραυγές της σιωπής;
Ποιος πρόσεξε τα νωπά σημάδια στην πολιορκημένη άμμο;
Μόνο οι αλαφροΐσκιωτοι σαν πλάθουν άσπρα σύννεφα
μέσα στις χούφτες τους κι ο άγρυπνος ποιητής,
ταπεινά σαν λιτανεύει τον μύθο και την αλήθεια.
οι στιγμές σιωπής γέννησαν ήλιους κουρσάρους.
Πήρανε σάρκα κι οστά, διανύοντας αποστάσεις
μέχρι τον άδειο ορίζοντα.
Σαν έκαναν στάση να ξαποστάσουν,
άρθρωσαν λόγια ποιητικά,
ασυμβίβαστα και αβρά με το όραμα της αυγής,
της μωρίας την έκσταση.
Μόνο για να ανταμώσουν τον κόσμο
με το φύσημα της συνέχειας.
H αρχή και το τέλος δεν υπήρξαν ποτέ.
Γράψαμε τον μύθο μας, μ' όσα είδαμε,
στην άκρη της γης, ανατέλλοντας.
Σαν αντηχούν οι σειρήνες
στο μέσο του καλοκαιριού
ποιος σκύβει τους ώμους
από το βάρος του χρόνου;
Ποιος δύναται να γυρνά
στους δρόμους της επανάληψης
Σίσυφος ή στρατηλάτης κι αοιδός
του σαρακιού και της λήθης;
Τα λάθη πληρώνονται μ’ αίμα.
Πέντε μέρες αρκούσαν για να βυθίσει
ο εχθρός τον ήλιο στο σκότος.
Σήμερα το φως εισέτι μας εκδικείται.
Κρατώ το σκοτάδι σ’ άδειες παλάμες.
Αφήστε το φως να περάσει
στη διάτρητη μου ψυχή,
μην εμποδίζετε τον ήλιο, κρυώνω.
Ανατινάχτηκαν στην φωτιά με τις σάρκες αντρών
στο πέρασμα του θανάτου.
Ψάξετε τα κομμάτια τους στα ανάλαφρα
ματαιόδοξα μονοπάτια του λόγου.
να φωνάξω. Τα δάκρυα όλων ποτάμι.
Ο χαμός του αθώου, η κάθαρση.
«Ήταν μοιραίο», «αμέλεια», η χώρα ολάκερη
«κείτεται στην μεταμέλεια.
αγάπης. Χιλιάδες τα χέρια μαζώχτηκαν
με τον πρώτο φλοίσβο της θλίψης.
Το σύνθημα στάζει αίμα, οργή.
Να πετάξω το παραπέτασμα.
Δεν είναι λαϊκισμοί οι κραυγές, η αγανάκτηση.
Πάλλεται η αλήθεια τ’ ανθρώπου
στον σφυγμό της γης.
Είμαι στη φυλακή του κατεστημένου.
Μου κρύβετε το φως.
Αντικρίζω το δίκιο. Ο ήλιος δεν σας ανήκει.
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2020
Αθηνά Τέμβριου: ... η διαδρομή χαράζει το αίνιγμα
ατενίζοντας τον ορίζοντα
πάνω από τις θάλασσες
πάνω από τα βουνά
συναντώντας μικρούς Θεούς
προδιαθέτει άσκηση
για να μην πέσουμε
μην διακοπεί το ταξίδι και
συναντήσουμε το κενό
σαν πριν απ'την γέννηση μας
απ΄το σκοτάδι στο φως
αιώνια, σφαιρικά, με στιγμές
π΄άγαπήσαμε.
κι εσύ, καρτερείς την βροχή να ξεπλύνει
αγαλμάτινες ψευδαισθήσεις,
ομοιώματα προσδοκιών που κινούνται στον
ημερήσιο ύπνο, ιστορικά, θυμίζοντας εποχές πρώιμες.
Θύμισε Σπανουδάκη κι υποσχέσεις
σκεπασμένες μ΄ άσπρη σκόνη από άλλη γη.
Αιωρούνταν φοβισμένες κι απρόσιτες
μέχρι να μπει στάλα στάλα το καλοκαίρι.
το πήγαινε – έλα των εποχών που κούρασε τη ζωή,
αλλά η αναμονή για το καλοκαίρι που έγινε φθινόπωρο.
Κι εσύ, σκυφτή Ορφέας μ’ ένα ψάθινο καπέλο στο χέρι
συναντάς ξανά από τα βάθη της γης τη θωριά της θάλασσας
σε λέξεις, στίχους, στροφές
σαν με γυρνάνε σε κάθε στιγμή
που αγάπησα και θέλω παράφορα
να χαράξω σ’ άσπρο χαρτί.
Να το πονέσω με μια πένα
που ταξιδεύει και με εκδικείται
σαν αμείλικτα ο οίστρος αστροπελέκια ρίχνει
στου κόσμου τις άδειες γραμμές
Πέμπτη 9 Απριλίου 2020
[Αρνήθηκε τη σιωπή των δέντρων] / Τέμβριου Αθηνά
περιμένοντας τους πρώτους ψιθύρους,
οι σταγόνες βροχής στα φύλλα του χειμώνα,
οι γλάροι που βουτάνε για ψάρια,
τα βότσαλα στράφηκαν σε σκέψεις,
πετάχτηκε απερίσκεπτα,
μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι.
το δάσος του μυαλού που ταξιδεύουν ανατολικά;