Συμφορά / Κολοσιάτου Φροσούλα

 

Όταν χαράζει στο Αιγαίο

Ο κρότος του νερού τινάζεται

Φυσάει δυνατός πουνέντες

Όμως ο πνιγμός καταλήγει αθέατος

Οριοθετεί τα κύματα

Βαθύφωνη η μέρα υποκλίνεται

Αποσυντονίζει ο καιρός

Και ο κραδασμός της νύχτας τεμαχίζει

Μέσα σε λαβύρινθους υγρούς

Πέτρωσαν οι υπόγειες στοές

Και ο θάνατος

Φροσούλα Κολοσιάτου (βιογραφικά στοιχεία)

H  Φροσούλα  Κολοσιάτου  κατάγεται  από την Κύπρο .Ζει στην Αθήνα , όπου εργάζεται  ως καθηγήτρια  αγγλικής  φιλολογίας ,  και  γράφει  ποίηση από το 1979

Ποιητικές Συλλογές:

(2017)	Φοράει τα μάτια του ουρανού, Γαβριηλίδης
(2014)	Σκοτεινή συγκατοίκηση, Γαβριηλίδης
(2010)	Μισό σκοτάδι, Γαβριηλίδης
(2005)	Όταν φεύγουν τα φλαμίγκος, Γαβριηλίδης
(2002)	Σα να συνέβη, Ομπρέλα

Όταν φεύγουν τα φλαμίγκος: Ποιητική Συλλογή της Φροσούλας Κολοσιάτου Γαβριηλίδης, 2005

ΣΕ ΠΡΩΙΝΟΥΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥΣ

Εγώ είμαι ξένη

Αγαπώ τους άνυδρους κάκτους

Μιλώ στα παιδιά κυπριακά

Μενεξεδιά τραμουντάνα

Στη σιγαλιά που έκρυβε

Μια ακακία

Τα παιδιά γελούν

Δεν είμαι πλέον ξένη

"Σκοτεινή συγκατοίκηση" : Ποιητική Συλλογή της Φροσούλας Κολοσιάτουυ / Εκδ. Γαβριηλίδης (2014)

 https://www.youtube.com/watch?v=a6ktggqmE2o

Ισορροπία σε μια χιονοστιβάδα 
Η συμπεριφορά της πέτρας 
Ξεδιπλώνει σιωπηλά μονοπάτια 
Στους εντολοδόχους της νύχτας 
Ακούγονται τύμπανα πολέμου 
Κούκλες και ξυλοπόδαροι 
Παριστάνουν πλήθος προσώπων
Έχουν το μυστικό κώδικα του διαρρήκτη 
Όπως σε σύγκρουση τρένου 
Κάποιοι θα επιζήσουν 
Κάποιοι θα πεθάνουν

"Φοράει τα μάτια του νερού'" Ποητική συλλογή της Φροσούλας Κολοσιάτου από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη, έτος: 2017

μικρή προσέγγιση 

από τον Δημήτριο Γκόγκα

Τριάντα ένα (31) ποιήματα περιλαμβάνει η νέα Συλλογή της Ποιήτριας Φροσούλας Κολοσιάτου: Η τρικυμία της απόδρασης από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης / 2017
Η κα Κολοσιάτου γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1954. Σπούδασε αγγλική Φιλολογία. Σημαντικότατη στιγμή στην ποιητική της πορεία η βράβευσή της με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης του Υπουργείου Παιδείας για το έργο της: Όταν φεύγουν τα Φλαμίγκος το 2005 
Η ποιήτρια στην τελευταία της Ποιητική Συλλογή ασχολείται με τον θάνατο και την απώλεια. Φορώντας τα " ..μάτια του νερού" ξεδιπλώνει και αποκαλύπτει εντέχνως τον αθέατο κόσμο της. Άλλοτε,  με την δύναμη ψυχής,  μέσα από την καθαρότητα του λόγου μπορούμε να διακρίνουμε την αγωνία της ποιήτριας για τον αναμενόμενο θάνατο, τον βίαιο, τον φυσικό, τον άγνωστο θάνατο, ποτέ όμως δεν καλούμαστε να κλείσουμε τα μάτια μπροστά σε τούτη τη φθορά του ανθρώπου. Αναμφισβήτητα κάτι θλιβερό πραγματώνεται κάτω από το υγρό στοιχείο με το ίδιο πρωταγωνιστή στη ζωή και στο θάνατο, που μόνο εάν βάλουμε τη μάσκα με τα καθαρά γαλανά μάτια του,  μπορούμε να αποκρυπτογραφησουμε. 


περιεχόμενα

Της θάλασσας
Το τελευταίο φεγγάρι της Άνοιξης
Η Μέδουσα 
Ταξίδι στα τυφλά
Αυτοί πουθενά δεν είναι ευπρόσδεκτοι 
Χαρακιά
Με απλωμένα τα χέρια 
Συμφορά 
Αιρετικό
Όσοι αγρυπνούν 
Μουντζούρα του λόγου 
Κάποιοι που σου μοιάζουν 
Υπόλοιπο ζωής 
Φωνές 
Απομεινάρια 
Αληθινές ιστορίες φθοράς
Δρεπανηφόρο άρμα 
Εικόνες 
Βρέχει ασταμάτητα 
Η γάτα των προσφύγων 
Στο λιμάνι 
Σημεία των καιρών 
Απελπισμένα 
Μέχρι το βυθό 
Στη δίνη του ανέμου 
Το ελάχιστο 
Αναζητώντας καταφύγιο 
Όσο πιο μακριά τόσο πιο επικίνδυνα 
Χωρίς φυλακτό 
Σκοτεινό λιθάρι 
Η τρικυμία της απόδρασης 


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ 

***

Η τρικυμία της απόδρασης 

Περίτεχνα ο τυφώνας
Φοράει τα μάτια του νερού
Δίχως επίθετο
Η αλμύρα διαβρώνει τους νεκρούς
Γωνία ακτής και θάλασσας

σελ 38

***

Με απλωμένα τα χέρια

Νεκροστέφανα τα κύματα
Πάγωσε ο χειμώνας
Ξενιτεύει τους νεκρούς
Σαν να έρχονται σε μας
Με απλωμένα τα χέρια
Και μας δείχνουν
Πελώρια σκιά ανεβαίνει

Από την πλευρά της θάλασσας
Αφήνει ανοιχτά από παντού
Μια ακατοίκητη απελπισία

σελ 14

***

Αιρετικό

Έρχονται

Ξαπλώνουν σε υγρά τοπία
Στα ρηχά του ολέθρου
Αποικίες αθλίων
Ο τόπος τους βρίσκεται μακριά
Μες στο σκοτάδι

Εκεί συντελείται ο θάνατος
Μα τη σφαγή

Την αθωώνει η απόσταση

σελ 16

***

Στο λιμάνι 

Λέει τα παιδιά σαν να με διατάζει 

-Προστάτεψέ με

Δώσε μου στέγη και τροφή

Μην με σκοτώσεις 

σελ 28

***

Εικόνες 

Πέλαγο ψυχών 

Απόσταση αιώνων

Αχ το Αιγαίο 

*

Η θάλασσα 

Να κόβεται στα δύο 

Και να τους καταπίνει

*

Είναι πολύ ευρύχωρο 

Το βουνό των θεών 

Νέο ναυάγιο σε εξέλιξη

σελ 25

***

Συμφορά 

Όταν χαράζει στο Αιγαίο

Ο κρότος του νερού τινάζεται
Φυσάει δυνατός πουνέντες

Όμως ο πνιγμός καταλήγει αθέατος
Οριοθετεί τα κύματα
Βαθύφωνη η μέρα υποκλίνεται
Αποσυντονίζει ο καιρός

kαι ο κραδασμός της νύχτας τεμαχίζει
Μέσα σε λαβύρινθους υγρούς
Πέτρωσαν οι υπόγειες στοές
Και ο θάνατος

σελ 15

***

Όσοι αγρυπνούν 

Άχαρη αυγή 
Τρομακτική και το φεγγάρι 
Μέταλλο 

Έχει μάτια και βλέπει 
Διασχίζει άγριο σκοτάδι 
Η παραφροσύνη 

Γυμνά στιλέτα 
Βγήκαν στη σιωπή 
Πρώιμη ήττα το χάραμα 

Πού βρέθηκαν τόσοι νεκροί;

(Ουράνιο θέατρο σκιών) / Κολοσιάτου Φροσούλα

Ουράνιο θέατρο σκιών
Το σκουριασμένο φεγγάρι
Μονόπετρο
Με τη βελόνα
Με τα δάκρυα της μαμής
Το φόβο που είχα
Για την κλωστή που μου πέρασαν
Τόσο επικίνδυνα

Θα έχω τα φώτα ανοικτά
Ήρθε η Αϊσέ
Για να τρυπήσουμε τα αυτιά μου

Το είδωλο σε κάτοπτρο της λύπης
Εκεί που δεν φωτίστηκε ποτέ το μέρος.

[Αν είναι κάτι ] / Κολοσιάτου Φροσούλα

Αν είναι κάτι 

που αγαπήσαμε πολύ 

αέρινα πουλιά

μου φαίνεται πως έρχονται 

από πολύ παλιά 

για να κοσμήσουν

τη μια φορά

που γίνονται τα πράγματα

μες στο λευκό της μέρας

Στον ύπνο μου επιστρέφω

ένα παράθυρο στη νύχτα

το φως χαράζει κι αθροίζει

το όνειρο που είχα

Πίσω από τις κάμερες / Κολοσιάτου Φροσούλα

Πίσω από τις κάμερες
Μια γυναίκα με μαύρα γυαλιά
Ταξιδεύει για τις άγονες γραμμές
Κάποτε ντύθηκε
Την τελευταία απόσταση της σιωπής
Κόκκινη λύπη

Άφησαν τρύπες μεγάλες
Τα γεγονότα
Εκεί η τέχνη λατρεύει τα άλματα
Τα προσεγγίζει από χαμηλά σημεία
Αίσθηση φθινοπωρινή
Ρυτίδα στην επιφάνεια του νερού
Η γυναίκα ανοίγει ένα παράθυρο

(Ανοχύρωτη) / Κολοσιάτου Φροσούλα

Ανοχύρωτη
Η μεγάλη πεζοπορία
Των μυρμηγκιών
Συμπαγής και υπόκωφη θύελλα

Ωκεανός
Σκύβει και γδέρνει τις ακτές
Και παρασέρνει χρώματα

Στις φλόγες του Δεκέμβρη
Καίγεται η γεωγραφία μιας είδησης
Γέμισε σκόνη και αντιφάσεις
Να την διαβάσεις λέω
Στα πρόσωπα του πλήθους
Σε ένα δημόσιο μονόλογο

ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ / Φροσούλα Κολοσιάτου

Σε πόσες γιορτές θεών και σε χορούς ξεχάστηκε.
Άφωνη με γραμμένα στα πόδια χρυσά του έρωτα λόγια.
Ήσυχα μελετάει την απόφασή της μες στη νύχτα.
Κανείς δεν πρέπει να της έχει εμπιστοσύνη.

Χρησιμοποίησε τις μέρες της απλά.
Δεν την απασχολούνε πια πολλά
έχει έναν έρωτα που την ταράζει.
Τώρα της ανήκει η ομορφιά.

Λοιπόν όταν κανείς δεν την προσέχει, κοιτάζει τον καθρέφτη
και φτιάχνει τις ρυτίδες της.
Μετά πίνει ένα ποτήρι καφέ, ανάβει τσιγάρο,
μιλάει στο τηλέφωνο με τις ώρες. Γελάει.
Δε θα γεράσει ποτέ.

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ /Φροσούλα Κολοσιάτου

ελευθερία
είναι όμορφη κοπέλλα.
Χτενίζεται στην απλωσιά
φοράει απο μέσα τη νύχτα μέρα
απ’ έξω τη μέρα-μέρα.

Ένας καυμός,
η Κύπρος και η Άνοιξη.

ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΗ ΜΕ ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΑ / Κολοσιάτου Φροσούλα

Τώρα δεν μένει παρά

να φτιάχνουμε

μαρμάρινα αγάλματα

από φυσιογνωμίες βασανισμένες

Σε ταμπέλες μιας απειθαρχίας διοπτροφόρου

κυματίζει η κρυφή διάσταση του κόσμου

Η ζωή μας δυνάμει δημοκρατική

ευτυχία και κατανάλωση

Ένα όργιο ζωηράδας

μιας συγκρατημένης θλίψης σε βιολοντσέλο.

Άνθρωποι ξεστρατισμένοι

μέσα σ' ένα χείμαρρο επιχειρημάτων

και κανείς ίδιος στην απαράλλακτη κατάσταση.

Είναι επαγγελματίες αλίμονο.

Μυρουδιά πολύχρονης χρήσης

και

χειροκροτήματα που ανεβάζουν

ψηλά μέχρι την αποθέωση

θέρμη αλληλεγγύης

ή...

Είναι ζήτημα εκτίμησης.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ / Κολοσιάτου Φροσούλα

Η φούχτα που άνοιξε απ' τα δάκρυα

Είναι καιρός να γνωριστούμε

εμείς οι δυσκολίες και οι κίνδυνοι

Μια πολιτεία δυο πολιτείες

-μέλλον πυκνό αβέβαιο-

γέρνουν στις εφτά πληγές του Φαραώ

και αφανίζονται

Μένουν οι νέοι οι υποκοσμικοί

να εξιστορήσουν

μα έσκυψαν να πιουν εκεί ακριβώς

οι νύκτες και το έγκλημα

Μεγάλα κενά

στερημένα αισθήματα

Σκληρή φωνή κατοίκησε τη φυλακή

μια νέα θεά της βίας νύχτα σκοτεινή απλη­σίαστη

Κανείς δεν ξέρει αν θα έρθει ο πόνος

να σταθεί μαζί τους

Μόνο νιάτα χαμένα

και τα όνειρά τους που άλλαξαν πρόσωπο

Γίνανε ρύπανση

Όταν μου μίλησαν για τούτη την αυθάδεια του καιρού

Απάντησα

Είμαστε εκεί

Ταγμένοι οριστικά στην αιωνιότητα.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ / Κολοσιάτου Φροσούλα

Ήταν απεργοί της αμερικάνικης βάσης

Μια γυναίκα δίχως ενίσχυση

προσπαθούσε

να καταπιεί την οργή μ' έναν ασύρματο

μέσα στο στόμα της

Το παραφουσκωμένο άσχημο μάτι

πάντοτε καταδιώκει

Κοίταξε γύρω του, μια, δυο, τρεις φορές

ύστερα στάθηκε στην πύλη

Φώναξε

-- Είστε αφελείς, δεν ξέρετε τίποτε     θα σας σκοτώσω-

Όρμησε σαν τρελός...

Νόρμαν Μοντέλιους. Σμηνίας

Αυτοί βάλθηκαν να τραγουδάνε

την τσακισμένη οργή τους.

ΚΥΠΡΟΣ 15 ΤΟΥ ΝΙΟΒΡΗ 1983 / Κολοσιάτου Φροσούλα

Η θλίψη σου πλανιέται στα μάτια μου και

μας ανήκει.

Σήμερα θα' χω γεράσει πάλι απότομα

Είμαστε μόνοι

Τα ματαίωσε όλα

η χειμερινή λευκή απεργία των μουσικών

Μια άτυπη επέμβαση χωρίς ευθύνη

Αν όλο και περισσότερο σ' αγαπώ

όλο και πιο πολύ σε χάνω

Οι πρώτες σοδειές σκορπίστηκαν.

Η γλώσσα σου τώρα βουβή

φοβούμαι δεν θα προλάβεις να μου μιλή­σεις

Ποια θέση να πάρω σε τούτο τον τόπο

είσαι ένα σώμα συνέχεια εκτεθειμένο στο θάνατο

Μέσα στο μυστικό πηγάδι πνιγμένη

μια μακραίωνη συμβίωση

με το θυμωμένο ουράνιο τόξο

Μια σύνθεση ωστόσο πολύμορφη

Επίμονα έρχεσαι απ' το βυθό της θάλασσας

    αθάνατη.