6 ποιήματα, 6 ποιητριών της Κύπρου

   

Σήμερα φιλοξενώ 6 ποιήματα από 6 ποιήτριες της Κύπρου, τις οποίες εκτιμώ τόσο για τον χαρακτήρα τους όσο και για την ποίησή τους. Με τις περισσότερες από αυτές έχω συναντηθεί και έχουμε ανταλλάξει δυο- τρεις κουβέντες, ενώ με κάποιες από αυτές εκκρεμεί ένας...κυπριακός καφές! 

Ποίηση και οίηση / Ειρήνη Ανδρέου
 
 Κάποτε δεν κοιμόμουνα
με έβρισκε η ήλιος
καθώς αγωνιζόμουνα
να φτιάξω ένα βασίλειο
 
που μέσα όλοι να'μαστε
λευκοί κίτρινοι μαύροι
 παντού αυλές ολάνθιστες
κάμποι γιομάτοι στάρι
 
όλοι να χόρταιναν ψωμί
κανείς να μην πεινούσε
το δίκαιο σ' αυτή τη γη
τ'αδικο να νικούσε.
 
Στο μέσα μου ένα παιδί
με έσπρωχνε με πάθος
να μην σιωπώ ούτε στιγμή
γι άλλα παιδιά να γράφω.
 
Γι αυτά που ξέχασ' ο Θεός
κι οι άνθρωποι συνάμα
να κάνω ξίφος κοφτερό
της πένας μου την  λάμα
 
για κάθε ανθρωποειδές
που μόλυνε την πλάση
τον κόσμο γέμιζε πληγές
και την ψυχή είχε χάσει
 
εξολοθρεύοντας  λαούς
σαν λυσσασμένο ζώο
ξεπέρασ' ολους τους φραγμούς
αδίσταχτο,, αιμοβόρο.
 
Ποίηση; Γράμματα ψιλά
για το χοντρό πετσί τους
χρήμα στις φλέβες τους κυλά
τρώνε κι οι αυλικοί τους
 
και μεγαλώνει ο φασισμός
παίζοντας τον σωτήρα
που ξεγελά τον κάθε νιο
αχ ποίηση μου στείρα
 
γι αφύπνιση μαχόμουνα
δεν κυνηγούσα δόξα
τις νύχτες δεν κοιμόμουνα
μου λέγαν έχω λόξα
 
αυτοί που δεν τους ένοιαζε
τι γίνεται στον κόσμο
μα η κοιλιά να γέμιζε
και το τομάρι μόνο.
 
Δεν ήταν τα παιδάκια τους
στα ερείπια θαμένα
η μες στα σεντονάκια τους
άψυχα, ματωμένα....
 
Κι ετσι καθώς πλησίασα
στην τρίτη ηλικία
κι απ' όλα πια απηύδησα
δεν πήρα ούτε βραβεία,
 
αφού δεν διαγωνίστηκα
σ' οίησης  καλλιστεία
τους στιχους μου απαξίωσαν
σχολεία κι εκκλησία
 
δεν ήμουνα του συναφιού
κλικών λογοτεχνίας
 βαλτοί, κριτές να μ' επαινούν
μου φαίνονται γελοία.
 
Στην τελική  η ποίηση
τον κόσμο δεν αλλάζει
μα σαν γίνεται οίηση
πολύ μ' αηδιάζει.
 
Φυλλάδες σιδηρόδρομοι
σαν να'μαι νομπελίστας
βροχή συγχαρητήρια
μέσα στα διαδίχτυα.
 
Θαυμάζω αυτούς τους ταπεινούς
που την ψυχή τους βγάζουν
κατεστημένα πολεμούν
και δόξες δεν τους νοιάζουν.
 
Κι εφόσον δεν κατόρθωσα
τον κόσμο αυτό ν' αλλάξω
να ΖΗΣΩ αποφάσισα
λίγο πριν τα τινάξω.
 
**
ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ / Ιωάννα Παπαντωνίου
 
Πριν το σάλτο μορτάλε,  «Το τσίρκο του Νίνο»
θα συνοδεύει τους ακροβάτες στο κενό.
Οι ακροβολιστές θα παραταχτούν γύρω από τη μυστική έξοδο.
Θα φροντίσει γι’ αυτό ο ταξιθέτης…
Η υπαίθρια σκηνή ανάμεσα στα ερείπια…
Το θηριοτροφείο καλά κρυμμένο  κάτω  από τα χαλάσματα.
Δεν πρέπει ν’ ακουστούν οι βρυχηθμοί των λεόντων
ούτε  το κλάμα του ελέφαντα...
Τα πύρινα στεφάνια των οβίδων θα μεταφέρουν τη φλόγα.
Τι κι αν παρέμειναν οι δάδες σβηστές;
 
Φώτα παρακαλώ!
Το παιδί δεν θα πληρώσει εισιτήριο!
Αφήστε το να ισορροπεί στα κομμένα καλώδια της οικοδομής
κι ύστερα να γίνεται ζογκλέρ.
Οι  νάρκες στα χέρια του…
Στους ώμους μανδύας λευκός…
Είναι ο μικρός πρίγκιπας με το γαλάζιο  προσωπείο.
Για δείτε!
Μαράνθηκε το τριαντάφυλλό του…
Λίγο νερό…
 
Αθέατοι οι θεατές…
Πού πήγαν όλοι;
Μετά την υπόκλιση θ’ ακουστεί το χειροκρότημα;
Εκεί που θα τελειώνει το ποίημα,
θα τ’ απαγγείλει κανείς;
 
 
 
**
 
ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ / Δέσπω Πηλαβάκη
 
Διόλου μην ανησυχείς
σαν θα ´ρθει εκείνη η ώρα,
που η φωνή μου μακρινή
θ´ακούγεται στ´αφτιά σου,
θα ´ναι η καρδιά μου προσευχή
σαν Παναγιάς καντήλι,
να χαϊδεύει τις βραδυές
γλυκά τα όνειρά σου.
 
Τα λάθη μου θα ´ναι ευχές
να σε ακολουθούνε,
στις δυσκολίες της ζωής
κουράγιο να σου δίνουν
κι όσες φορές σε πόνεσαν
τα αμαρτήματά μου
τόσες θα γίνω θάλασσα
τις έγνοιες σου να πνίγω.
 
Κι η μάνα είναι άνθρωπος
μ´αδυναμίες χίλιες,
μα η ψυχή ολάκερη
δοσμένη στα παιδιά της.
Λέαινα μετατρέπεται,
νύχια και δόντια βγάζει
κι αλίμονον  σ´όποιον σκεφτεί
λιγάκι να τα βλάψει.
 
Διόλου μην ανησυχείς
σαν θα ´ρθει εκεί η η ώρα,
μόνο το σώμα θα ´ναι αλλού,
η λαχτάρα μου κοντά σου.
Πού να τολμήσει γιόκα μου
εχθρός να σε κοντέψει;
 
 
**
ΖΩΗ Α' /Αθηνά Τέμβριου
 
Μες στις ρωγμές του χρόνου
στάζουν το χθες και το σήμερα.
Γλαφυρές σκιές π'ανασύρονται
με τα δίχτυα της μνήμης
πότε στην άβυσσο και πότε
στα θέλγητρα τ'ουρανού.
Χάνονται κάτω απ'το φως
της σκέψης, καθώς ότι είδε
κανείς καλείται ζωή.
 
**
 
 
[Για αυτούς που  μας χωρίζει] της Ελένης Τυρίμου
 
Για αυτούς που  μας χωρίζει
ένα σώμα ένα άπειρο,
όμως είναι πάντα κοντά μου
στην  κάθε  στιγμή...
Κάποτε ρώτησα ένα σύννεφο
γιατί κρύβει τον ήλιο,;
και αυτό μου απάντησε
να δεις την διαφορά.!
Μια σκοτεινή νύκτα
είδα   ταπεινά αστέρια
να φέγγουν τόσο πολύ!
τα κοίταξα περήφανα
με νοσταλγία,
ήταν τα μάτια
των δικών μου Αγγέλων
που πάντα μου φωτίζουν το  δρόμο  στα ψυχρά σκοτάδια.
 
**
Ξεκινάω πλέξιμο / Μαρία Χριστοδούλου
 
Να  σου φτιάξω κάλτσες
για το κρύο
ή  σκούφο για τις βόλτες σου
πλάι στο κύμα;
Φοβάμαι μην κρυώσεις.
Άγριος ο καιρός
ο δρόμος χέρσος
κι η θάλασσα φουρτουνιασμένη.
Πάμε να ρίξουμε τους πόντους.
Κάποιες θηλιές
δυο τρεις καλούς πόντους
και πού και πού
κανέναν ανάποδο
ζέρσεϊ  να είναι η πλέξη
μην δυσκολεύεσαι στο φόρεμα.
Κασκόλ θα σου φτιάξω
-πονόλαιμο είχες
τότε που μύρισε ο κάμπος της Μεσαριάς  άνοιξη -
κι ένα ζευγάρι γάντια
για τα χέρια σου.
Κάηκαν τη μέρα που τράνταξες
τον Πενταδάκτυλο φωνάζοντας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Τα πλέκαμε θυμάσαι;
Πήραμε ξεχωριστά μονοπάτια
τώρα, καλέ μου πατέρα.
Βλέπεις  το φως στην άκρη
της διαδρομής;
Κάνε στάση και περίμενε.
Μέχρι τότε θα μνημονεύω  τις μέρες μας
και αυτές που είχαν γλέντι
και αυτές που είχαν παγωνιά.

5 ποιήτριες της Ελλάδας και της Κύπρου με 1 ποίημά τους

 
[οποιοδήποτε πένθος…] Κατερίνα Ηρακλέους
 
οποιοδήποτε πένθος
μόνο του πενθεί,
ο πόνος σέρνει τον πόνο 
μόνος του,
τα βλέμματα κοιτάζονται μεταξύ τους δευτερόλεπτα
κι ύστερα τα καταπίνει το βόλι,
οι καρδιές αρπάζονται από τον φόβο του θανάτου,
το αίμα σέρνει το αίμα μόνο του κι αφήνει σταγόνες στα νεκρά μονοπάτια,
το πένθος μοναχικό , βουβό στάζει μοιρολόι ,
καταπίνεις άνθρωπε όλο κόμβους από απώλειες ,
πένθος η προσφυγιά,
ο ξεριζωμός , η ελπίδα της επιστροφής χωρίς τέλος
όλοι πενθούμε μόνοι μας!

**
  δέεται η ψυχή... / Σοφία Θεοδοσιάδη

Όταν οι κόσμοι μου αποσύρονται
μονάχη ανηφορίζω...
γονατιστή με βρίσκει η χάρη Του
μονάχα Αυτός ακούει το  το μιλητό..
δέεται η ψυχή..
με ευλάβεια προσεγγίζω..
Είναι αλλιώτικη η δική μου προσευχή
δεν είναι μοιρολόι..
είναι η κλωστή
που με ενώνει με την πίστη στη ζωή
υπόκωφα με προσκαλεί
να μην εγκαταλείψω..
Φουρκίζεται η ψυχή κι ο νους στα βάσανα
.λυγοψυχάει στις λύπες
μα σαν βουτάει στην κολυμβήθρα Του
καινούρια βάζει φορεσιά
κρεμάει μαρτυρικό ζωής
βαδίζει ως το τέλος...
 
**
ΕΠΕΤΕΙΟΣ / Αγγέλα Καιμακλιώτη

Βγήκε στο γιαλό
ανοικτά του Άη Φίλωνα
με τη μικρή του βάρκα «Καρπασία».
Είδε δύο τούρκικες φρεγάτες.
Έριξε δίκτυ
για σκάρους και κουρκούνες.
Πεθύμησε περήφανος να ψάλλει
τον Εθνικό τους Ύμνο
αλλά τραγούδησε γλυκά «το γιασεμί».
Ήταν εγκλωβισμένος
πενήντα χρόνους
εκεί στη μέση του γιαλού.
 
**
Εγώ κι ο άνεμος/ Ρούλα Τριανταφύλλου

Σ΄ αυτήν
Την απέραντη γαλάζια θάλασσα
-που τόσο αγαπήσαμε
 Φως ήλιος , ανάσες κυμάτων
-Πόσα μοιραστήκαμε
  Αυτή  τη θάλασσα  που  τώρα φλέγεται
 -Με προδοσίες πληγώσαμε
Τώρα ,
Έρημο το κύμα κι η ακρογιαλιά
 Ηχώ απ’ τα βάθη πελάγου μήνυμα με τ' αγέρι φέρνει
Περαστική σαν Άνοιξη ήσουν
-Αυτό το όνειρο δεν ήταν για μας
Κοράλλια, αστερίες, κύματα
εγώ κι ο άνεμος…
Το βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου μάς ξέχασε.
 
**
 
 
[Ανασκουπόθου  ποιητή τα άγραφα να γράψεις…] Ελένη Τυρίμου
 
Ανασκουπόθου  ποιητή τα άγραφα να γράψεις,
δάκρυ, μελάνι και χαρτί αλήθειες να ξεθάψεις.
Πάρε την πένα σου ξανά με πόνο να μιλήσεις,
το άδικο για να ακουστεί το δίκιο να αφυπνίσεις.
Κράτα σημαία της τιμής στις νότες βάλε στίχο
το μοιρολόι να γενεί
σε κάθε λέξη ήχο.
Έλα θλιμμένε ποιητή η πένα σου σφραγίδα
διώξε το  φόβο, της ψυχής, δωσε στο φως ελπίδα.

9 Ποιήτριες της Κύπρου / 9 ποιήματα

 

Σαν καινούργιος Διογένης / Ειρήνη Ανδρέου
 
Είναι στιγμές που νιώθω
πως τούτος ο κόσμος δεν είναι για μένα
ή πως γεννήθηκα σε λάθος χρόνο.
Είναι στιγμές που δεν θέλω να μιλώ
αφού σας βολεύει το ψέμα...
Να κλάψω ζητώ σ' ένα ώμο...
Ένα μόνο!
Υπάρχει, ρωτάω, σε τούτο
τον κόσμο;
Σαν καινούργιος Διογένης με φανάρι
έναν άνθρωπο μονάχα αναζητώ...
και μια τον βρίσκω και μια τον χάνω
πίσω από μάσκες παίζει κρυφτό.
Ένα προφίλ φανταχτερό
και μία σάπια κοινωνία από πίσω,
με το φανάρι πια σβηστό,
ξεγελώ τον εαυτό μου για να ζήσω
και μια ζωή που μου 'λαχε
έτσι ανούσια στο ψέμα να σκορπίσω.
Είναι στιγμές που θέλω
όλο τον κόσμο ν' αγκαλιάσω να φιλήσω..
Αλήθεια σας λέω, το θέλω τόσο!
Θέλω τον έρωτα τον όμορφο να ζήσω
μία στιγμή πριν ξεψυχίσω.
Αλήθεια σας λέω, το θέλω τόσο.
Είναι οικτρό πως έζησα να μετανιώσω...
 
 
**
ΑΝΤΙΤΥΠΑ / Νέβη Αστραίου
 
 
Ψάχνω να βρω το θεϊκό στοιχείο μέσα σου
για να μπορέσω να θαυμάσω τη μορφή σου
σε ένα κόσμο με πληθώρα από αντίτυπα
ίδιες μορφές που αναπαράγονται
και συμβαδίζουν με τα συγγενικά του χρόνου
ψάχνω να βρω το ένα το μοναδικό
αυτό που θα γεμίσει λάμψη την ψυχή μου
με όλο το φως που θα εκπέμπει στο κάθε βήμα του
αυτό το ένα που δεν κοπιάρεται στη θύελλα του χρόνου.
 
 
**
Τελείωσε το θαύμα / Ζέλεια Γρηγορίου
Τελείωσε το θαύμα
Τυλίξανε τις τέντες
Πακετάραμε τα σύνεργα
Διπλώσαμε τα κουστούμια
Διπλωθήκαμε
Να αντέξουμε
Να χωρέσουμε
Οι οικονομικές θέσεις είναι πάντα μικρότερες
στις πτήσεις της επιστροφής
**
ΜΕΓΕΘΗ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα
 
 
Όταν εκφωνούνται
τα μεγάλα λόγια
στους μεγάλους ναούς
οι αγνοούμενοι
στα μικρά τους φέρετρα
δολοφονούνται
με μικρές επαναλήψεις.
 
 
**
[ Σε φωνάζω περιστέρι...] / Παπαγεωργίου Αδελαίδα
 Σε φωνάζω περιστέρι
που αναδύεται μέσα στο φως,
αθώο και μειλίχιο
ανίκανο τη κακία του κόσμου να αντέξει
Σε περιμένω να ρθεις
να φέρεις βροχή και καταιγίδες
Σήμερα για κάποιο περίεργο λόγο κρυώνω,
ταξίδεψε μέσα μου
η αδιαφορία του κόσμου,
η Θάλασσα ανίκανη πλέον
να φέρει τη μοίρα μου πιο κοντά,
μονάχα αλμύρα και άμμο
Περπατώ μονάχη τον πόνο μου
βγαίνω στο φως όπου και νάναι,
η ειρήνη σκότωσε το περιστέρι
σύμβολα, συμβολισμοί καταρρίφθηκαν
σε ένα πυρπολυμένο ουρανό
Τα σύννεφα αραίωσαν,
καμμιά ένδειξη για βροχή ακόμα…
 
 
**
ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ / Κλεοπάτρα Robinet

Η κάθε λέξη
είναι, μια διέξοδος
ένα μήνυμα
πολλές φορές γραμμένο
μες στη στενοχώρια
μες στην αδιαφορία της μέρας.
Το κάθε ποίημα
είναι μια δήλωση Αγάπης
μιας στιγμής αιωνιότητα
σαν αστραπή!
**

 

Τα δέντρα / Τέμβριου Αθηνά

Είμαστε σαν τα δέντρα

κάτω απ’τον ήλιο,

ούτε μια στάλα νερό

τα δρόσισε μέσα στο καλοκαίρι.

Όμως οι ρίζες άπλωσαν

βαθιά μέσα στη γη

καλά κρατάνε τα κλαδιά,

τα φύλλα σαν ψυχές

γρικούν πρωί και βράδυ.

Είμαστε σαν τα δέντρα.

Η ανάσα, τ’όνειρο ενός παιδιού

την ώρα της ανάπαυσης

κάτω απ’τον ίσκιο μας,

μέχρι να διανύσει ο χρόνος

τις μέρες της σιωπής,

για να γευτούμε τη δροσιά του κόσμου.

 
**
Ξυπνά αυτός ο κόσμος / Τουμαζή Έλενα – Ρεμπελίνα
 
Η θάλασσα τριανταφυλλιά από τον επικείμενο ερχομό
Μόνον τιτιβίσματα στο ήσυχο διάστημα
κι αραιά γουργουρητα
ερωτικά παράπονα στην πρωινή σιωπή
Τα τελευταία χελιδόνια με προσπερνούν
υπόμνηση φθίνουσας χαράς
και δυο καρτερικά κορακια
στη λοξή χαμηλή στέγη
εκλιπαρούν για λίγο μάννα
Μα εσύ
στέκεις ακόμη ριζωμένος μπρος στη πόρτα μου
και μου την φράζεις.
Από τον κάτω κόσμο.
 
 
**
Συνοχηδόν / Ελένη Τυρίμου
 
Τώρα το σπίτι μας γυμνό
η απουσία βασιλεύει,
η σφραγίδα της σιωπής
είναι ταφόπετρα στην πόρτα μας.
Η μάνα μας δεν περιμένει το σπλάχνο της,
ο πατέρας δεν θα σε ορμηνέψει
έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι...
Μα εσύ! ανθίζεις
έξω στην αυλή μας,
κάθε μέρα ανατέλλεις
με το άπιαστο φώς
τις νύχτες μιλάς
με τα άστρα
τους δείχνεις τις αιώνιες πια πληγές σου,
τα ματωμένα σου ρούχα,
τις σφαίρες που σταμάτησαν την ζέστη αναπνοή σου,
τα βελούδινα όνειρα σου,
γνέφεις στο ματωμένο φεγγάρι μην ξεπορτίσει στο άπειρο.
Σφιγμένη ή έφοιβη ψυχή σου
καλείς τα γοργά σύννεφα μην φύγουν
και φανεί η σκιά σου, έτσι όπως τότε σε εκείνες τις μαύρες μέρες του σκότους, της ανελέητης φωτιάς,
του λυσασμένου αδησόπιτου φονικού, μέσα από τους καπνούς,
να μετράς λεπτό προς λεπτό τον πληρωμένο θάνατο
την ώρα των λέξεων,
να τρέμεις στην αγωνία του φόβου του τέλους.
Τώρα στο σπίτι μας φωλιάζουν οι γλυκόπικρες αναμνήσεις εκεί ακάθεκτες.
Πότε το μακρόσυρτο μυρολόι
και πότε ο απόηχος του γέλιου της χαράς και της ζωής.
Η μυρωδιά απτό ιδρώτα του πατέρα,
το ζεστό γλυκό ψωμί της μάνας μας.
Η παγωνιά δεν πέρασε από καμιά χαραμάδα
ουτε την ψυχή
ούτε! στην καρδιά
Η σφραγίδα της σιωπής δεν νέκρωσε τα κύτταρα
την μνήμη, τους νοέρους παλμούς.
Ακούω τις φωνές μέσα από την παγωμένη ταφόπετρα του χρόνου
σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας,
στο ξέραμένο μας κήπο
σε κάθε ακτίδα φωτός.
Το σπίτι μας τόσο φτωχό,
Μα τόσο πλούσιο!
Η ταφόπετρα ανθίζει
δεσπόζει τη ζωή πέρα από το θάνατο,
ένας διαχρονικός όρος μετρητής του άπειρου...

9 ποιητές της Κύπρου / 9 ποιήματα

 

Α Ρ Ι Θ Μ Ο Λ Α Γ Ν Ε Ι Α / Βοσκαρίδης Πάμπος
 
Μεσούντος μηνός Απριλίου
του έαρος όντος κλινήρους
σονέτου στρεβλώνω τους στίχους
μιμούμενος ύφος λογίου
.
Ελπίδα εμού του ιδίου
η έλευση τούτου του θέρους
παρόντες να έβρει τους γέρους
που έχουν υπόλοιπα βίου
.
Εν τούτοις τολμώ να ρωτήσω
το μέτρημα τόσων κρουσμάτων
αλλάζει τον ρουν των πραγμάτων;
.
Μη γίναμε αριθμολάγνοι;
Το μέτρημα ας είναι με μέτρο
ας είναι με μέτρο τα μέτρα
 
**
ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ / Γαλάζης Λεωνίδας
 
Εκείνοι που βυθίστηκαν
στο κράτος της σιωπής
κοιμούνται στον βυθό της φορτωμένοι
με σπάνια πετρώματα κι άνθους της τρικυμίας.
 
Τα όνειρά τους ταξιδεύουν
στις αποικίες των κοραλλιών
κι ανθίζουν στο σκοτάδι
των οιδημάτων άστρα.
 
Στ’ άγρυπνα βάθη του ύπνου τους
να λουλουδίσουν τα καρφιά
τα χελιδόνια να κρυφτούν
από τις μαύρες συμφορές αποδιωγμένα.
 
 
**
ΣΗΜΕΙΩΣΗ / Ιωαννίδης Κλείτος
 
Δε χρειάστηκε αυτοσχεδιασμός.
Με την υποτστολή της 
σημαίας
όλα άλλαξαν όψη.
Το σπίτι ήταν σπίτι,
κ΄ η θάλασσα, θάλασσα.
Ερωτευόμασταν 
αναιτιολόγητα, χαμογελώντας.
 
**
Μεταθανατίως / Κωνσταντινίδης Στέφανος
 
Τα είπαμε όλα
και στην ενεργητική
και την παθητική φωνή
και στον ενεστώτα
και τον αόριστο.
Ας μη υποχρεωθούμε
να κάνουμε αποκαλύψεις
και στον τετελεσμένο μέλλοντα.
Αυτά θα τα αποκαλύψει
η νεκροψία των ονείρων
μεταθανατίως.

**
ΨΥΧΕΣ / Πλουτάρχου Ελευθέριος
 
 
Οι ψυχές ζωντανεύουν σαν πέφτει η νύχτα
στα δρομάκια της πόλης πέρα δώθε γυρνούν,
τις δουλειές να τελέψουν π’ αφήσαν και φύγαν
στα μπαράκια τα λένε όταν πάνε να πιούν.
 
Αν ποτέ σου μια νύχτα σαν εκείνες βρεθείς
κι αν στα άδεια δρομάκια της πόλης χαθείς,
αυτούς που σε ψάχνανε να μη λησμονήσεις
το ποτήρι σου άδειο… περιμένω να ‘ρθεις.
 
 
**
Φοβάμαι / Τιμοθέου Ανδρέας

Πρώτα καταργήσαμε το χάδι.
Βρήκε σειρά το άγγιγμα,
η αφή,
το σώμα.
Τώρα, που όσο ποτέ
καθείς μας κατοικεί
στο πνεύμα
με τις σταγόνες του ψωμιού του
απομακρύνει ευκόλως τους ιούς
και την αρρώστια.
Ίσως να είναι ώρα να σκεφτούμε
πόσο πιο σταράτο
πόσο πιο ειλικρινές
ήταν τελικά εκείνο το:
«Νιώθω έρωτα για σένα»
αντί για το
«Είμαι ερωτευμένος μαζί σου».
Οι μετοχές πάντα μας προδίδουν
ενώ τα ουσιαστικά
στέκουν εκεί χωρίς ανάγκη.
Θες δεν θες σου λέει,
για να αρθρώσεις νόημα,
με χρειάζεσαι.
Αυτό, αυτό κατάργησε
η εποχή μας
κι έτσι κλειστήκαμε
ικέτες
σε μια ζωή που πέρασε.
 
**
Η φυγή / Ανδρέας Τίφας
 
Δυστυχώς πρέπει να φύγουμε
Δεν μπορούμε να μείνουμε
Η μεγάλη παραμονή …έχει δυσκολίες
 
Ο άνθρωπος πρέπει να τρέξει,
Χρειάζεται να καλύψει αποστάσεις.
 
Κάποια πράγματα δε θα τα ικανοποιήσει…
Δυστυχώς κάποτε πρέπει να φύγουμε..
Φθάνει η ώρα της αποχώρησης.
 
 
 
**
Μια Παλιννόστηση (χαικού) / Τσιαήλης Ρ. Χρίστος
 
Περιπλανώνται
τα χαμένα καράβια
φαύλα γαλήνη
 
υγρή ελπίδα
πώς εξορία τιμάς
τι μηρυκάζεις
 
νησιά σφραγιστά
πλανεύτρες πλάτη γυρνάν
θύμησης φρούτα
 
αφαλάτωση
μιας γενεάς σειρήνων
κατάρτια γυμνά
 
ταξίδια στείρα
χαλασμένες πυξίδες
βορράς σαλεύει
 
η παραπλάνηση
κατάρα που απλώνει
δίκτυα παντού
 
ακούς το κουπί
όταν η ησυχία
νικά το παιδί
 
**
Ο πίνακας / Χρίστος Χατζήπαπας
 
Ο μέγας αθώος
ο αμνός της προδοσίας
ο ζηλωτής
ο Τσε Γκεβάρα της όλης υπόθεσης
μιαρός κατά το ιερατείο
ουδόλως ξεχώρισε
δυστυχώς
στον πίνακα
«Οι δώδεκα απόστολοι»
του Αντρέα Καραγιάν.
Τη στιγμή που των ζηλωτών
τ’ αγύριστα κεφάλια
κοσμούν έκτοτε
τον κρανίου τόπο.