Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ / Τιμοθέου Ανδρέας

Ο τόπος μου

μια σκάλα ανένδοτη στον χρόνο.

Σκαλί σκαλί λαξεύτηκε

από την Αφροδίτη

κι άνθη γεμίζανε οι χαρακιές

όπου κυλούσε ο ιδρώτας της.

Ήρθανε άνθρωποι λογιών λογιών

φέρανε δώρα, βάσανα και θάνατο

μα πιο πολύ εκείνη την ανίατη ασθένεια

-επιθυμία ανεξάντλητη-

το τελευταίο σκαλοπάτι.

Ανέβαιναν αφέντες άπληστοι

μ’ ανίερη μανία

τα άνθη καίγονταν

στο ποδοβολητό τους

μάτια δεν είχαν για να δουν

πώς ξετυλίγεται του μέλλοντος

η σκοτεινή σκιά τους.

Κι όταν δεν έμεινε ενός ανθού ελπίδα

Άδης απλώθηκε παντού

αίμα ποτίσαμε τις πέτρες και τα χώματα.

Επιδημία νάρκισσων απλώθηκε

γεμίσαμε της Περσεφόνης το καλάθι

χαθήκαμε στον ύπνο και τον κάματο

και της θεάς η εξορία

σαν όνειρο που δεν συνέβηκε

μας βρήκε όλους νηφάλιους

και αρνητές της πτώσης.

Τη ρίξανε μες στους αφρούς της θάλασσας

χωρίς μια λέμβο σωτηρίας

μες σε μπουντρούμια του βυθού

ασκείται τώρα στην υπομονή

και καταριέται ανέραστους

τους βιαστές της χώρας.

Στέκει αγέρωχη η σκάλα της

κι όσοι ακόμα αντιστέκονται

σε αινίγματα και πάθη

βρίσκουνε τόπο στη σκιά της.

Ποτίζουν τις ρίζες της σιωπής,

του μύθου και της καμένης πλάσης

οργώνουν προσευχή και ας θερίζουν άδικο

ξαποσταίνουν σ’ έναν ελεύθερο Χριστό

και λίγο γάργαρο νερό του τόπου τους.

Στην κορυφή της σκάλας

ακόμα εξατμίζονται

ίχνη μυαλού και εντιμότητας.

Κοιτάνε από ψηλά οι αφέντες

με περιέργεια και έκπληξη

όσους ακόμα επιμένουν.

Περιμένουν με αγωνία στην ουρά

ένα σκαλί ακόμη.

Η ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΓΑΤΩΝ / Τιμοθέου Ανδρέας

Δεν ονομάζεται Ελένη

η γυναίκα αυτή δεν έχει όνομα

αλήθεια, δεν θα μπορούσε να 'χει όνομα.

Όσο για το αγία σαν προσφώνηση

φαντάζομαι, λίγο πως τη νοιάζει.

Τη συναντώ χαράματα

με χέρια πάντοτε γεμάτα,

αγέλες την ακολουθούν

και τρέφονται από πάνω της

και τρέφεται από πάνω τους.

Τι να 'ναι αλήθεια

αυτό που αναζητά στο μέσα μας

η έγνοια για τον άλλο;

Κατατρεγμένες γάτες

ξαπλώνουν στα όνειρά της

κι όταν αδειάζουνε τα χέρια της

σε βάρδια πρωινού ή απογεύματος

αφήνει πίσω τα κουρέλια της,

για λίγο γίνεται πριγκίπισσα

κι ας επιμένω να την αποκαλώ

Αγία.

ΧΕΙΡΑΨΙΑ ΛΕΞΕΩΝ / Τιμοθέου Ανδρέας

Στον Μιχάλη Ζαφείρη

«Αιώνες είχα να συναντήσω άνθρωπο αξιοπρεπή»

είπε αθόρυβα ο ποιητής

κι έπεσαν οι λέξεις του

στα μωσαϊκά του σπιτιού

σαν ψηφίδες εύθραυστες.

Έπειτα το βλέμμα στράφηκε

σε μέρη γνώριμα,

κυνηγημένα ή ασφαλή

δεν κατάφερα να διακρίνω.

Πόσες ζωές να είχε ζήσει άραγε,

μετά από αυτές, πόσες να καρτερούσε;

Δεν κατάφερα να συστηθώ,

μου ’χε καρφώσει ήδη το παράσημο.

Κατάπια την ώρα

σαν κρύο νερό

και χάθηκα σε λεωφόρους κυκλικές,

όπως αρμόζει άλλωστε

σε κάτι τέτοιες συναντήσεις.

Ο ΛΥΠΗΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ / Τιμοθέου Ανδρέας

Υπάρχει πλέον

ένα σκεύασμα για όλα.

Το φυτεύω στο σώμα

κάθε που αλλάζουν οι καιροί

για να με σώσει.

Βυθίζει τη νιότη στο κενό

χωρίς αντίσταση

άστρο χαμένο μες στη σάρκα

λάμψη στην άκρη της αφής

τοπίο ακατοίκητο

και τόσο κουρασμένο.

Σε άλμπουμ ηλεκτρονικά

φυτρώνουν οάσεις μεγαλείων

αγρυπνούν τα βράδια

και με φροντίδα τις σκαλίζω

μα φόβος άσπλαχνος

μες στις γωνίες του καθρέφτη

κουμάντο και αφέντης.

Τον ξεγελώ με άλλο φως

λίπασμα των ημερών

οι δείκτες προστασίας.

Μέσα σε νύχτες

χωρίς φωνή ανατολής

ανθίζει παντοδύναμος

ο λυπημένος κήπος.

Μελέτη Προσώπου / Ανδρέας Τιμοθεου

 

Το Δείπνο του Σώματος: Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής του Ανδρέα Τιμοθέου

 

Το Δείπνο του Σώματος : Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Τιμοθέου εκδοθείσα το έτος 2021 (Μανδραγόρας)

 

Εξορίας εγκώμιον

Έψαχνα να βρω την Εδέμ
Πλανόδιος.
Ίσως η εξορία
μου τη συστήσει.
 
Φοβάμαι

Πρώτα καταργήσαμε το χάδι.
Βρήκε σειρά το άγγιγμα,
η αφή,
το σώμα.
Τώρα, που όσο ποτέ
καθείς μας κατοικεί
στο πνεύμα
με τις σταγόνες του ψωμιού του
απομακρύνει ευκόλως τους ιούς
και την αρρώστια.
Ίσως να είναι ώρα να σκεφτούμε
πόσο πιο σταράτο
πόσο πιο ειλικρινές
ήταν τελικά εκείνο το:
«Νιώθω έρωτα για σένα»
αντί για το
«Είμαι ερωτευμένος μαζί σου».
Οι μετοχές πάντα μας προδίδουν
ενώ τα ουσιαστικά
στέκουν εκεί χωρίς ανάγκη.
Θες δεν θες σου λέει,
για να αρθρώσεις νόημα,
με χρειάζεσαι.
Αυτό, αυτό κατάργησε
η εποχή μας
κι έτσι κλειστήκαμε
ικέτες
σε μια ζωή που πέρασε.

 
Προσδοκία

       Κι είναι ανέγγιχτη ακόμα η ζωή μου.

            Ακόμα την ονειρεύομαι, τη χάνω.

                                  Πιερ Πάολο Παζολίνι

 
Φαντάζομαι
πως είναι αξιοθαύμαστο
να είμαι λυπημένος.
Όταν τα βράδια
κεντώ με παραμάνες το σαρκίο μου
δεν είναι για να γράψω καλά ποιήματα.
Κατά βάθος
η Τέχνη της ραπτικής με σώζει
έστω με διατηρεί.
Με βοηθάει πάντα να δηλώνω
τη ζωή
που προστάζουν
οι θάνατοί μου.
Συγκρατώ ακόμα μέσα στις ραφές
όσα αξόδευτα στο πρόσωπό μου
σφραγίζει ο χρόνος
και προσδοκώ
σε ένα σώμα δίχως μάνα
δίχως παραμάνα.

 
Οδηγίες διακόσμησης

Όταν μάζευα αντικείμενα
δεν γνώριζα πως μάζευα εμένα.
Εδώ θα μπούνε οι χαρές
πιο κάτω οι μαυρόασπρες γυναίκες
μες στις σκιές του σαλονιού
οι έρωτες
μες στη βιτρίνα με τα γυαλικά
τα χέρια Της.
Στην κουζίνα η παιδικότητα
και στο γραφείο
η μνήμη και η πίστη μου.
Ο ξενώνας το είχε η τύχη του
να ’ναι μια δεύτερη ευκαιρία
για όλα όσα μετάνιωνα.
Μέσα στην κάμαρα
μαζεύω αρχαιότητες,
με προσοχή τούς δείχνω φως
και γίνονται κτερίσματα της σάρκας μου.
Δεν αντιστέκομαι στο σώμα σου
μα προνοώ να ταριχεύσω
το τόσο που σ’ αγάπησα.

 
Θυσία

Θα ’ρθει μια μέρα
να βρει το δίκιο του ο έρωτας.
Θα κάτσουνε στο ίδιο το τραπέζι
Αβραάμ και Αγαμέμνονας,
Φραγκογιαννού και Μήδεια
να βάλουν κάτω τα θανατικά τους.
Εμείς, αθώοι, θα λαλήσουνε.
Ένας Θεός μάς στέρησε το έγκλημα.
Η Μήδεια θα κάνει νεύμα
στη Φραγκογιαννού.
Εμείς για πάντα ένοχες
θα κράξουνε
μέχρις αθώωσης του φύλου.
Ένας Θεός μάς στέρησε τον έρωτα.
 
Εσπερινό

Τα ποιήματά μου με στοιχειώνουν.
Λευκό χαρτί τα φονικά και οι πληγές μας.
Λευκός κι ο πόνος σαν τον θάνατο
μακριά απ’ το πρόσωπό Σου.
«Εσύ πόθεν επλάστηκες
τζιαι εννά βασανιέσαι;
Εν έσιει ασήμι να σε βαρέσει».
Κάνω τα λόγια προσευχή
και στρέφομαι σε σένα:
Άργησα παππού να καταλάβω
πως μόνο ο θάνατος
δεν χρεώνεται καθόλου.
 
Μετά την Εδέμ

Όσο περίμενα
οι λέξεις έφτιαχναν εσένα.
ß
Είναι ωραίος ο πόθος μου
γιατί σου μοιάζει.

«Πλανόδιος στα Σύνορα της Εδέμ»:Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Αντρέα Τιμοθέου

To Παράκεντρο σας προσκαλεί

στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Αντρέα Τιμοθέου

«Πλανόδιος στα Σύνορα της Εδέμ»

που  θα γίνει το Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019, στις 6.30 μ.μ.

στον Πολυχώρο «Αποθήκες 79»,

επί της οδού Αγίου Λαζάρου 81-83, Λάρνακα.

Πρόγραμμα εκδήλωσης:

Χαιρετισμός εκ μέρους του Παράκεντρου από τον ποιητή, Πάμπο Κουζάλη.

Παρουσίαση του έργου από την ποιήτρια και δοκιμιογράφο, Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

και τον λογοτέχνη, Δρ Χρήστο Αργυρού.

Απαγγελίες από τον ποιητή Πάμπο Κουζάλη, την ποιήτρια Λίλη Μιχαηλίδου

και τον Αντρέα Τιμοθέου.

Αντιφώνηση από τον ποιητή.

Θα ακολουθήσει δεξίωση.

Την εκδήλωση συντονίζει η ηθοποιός, Χρυστάλλα Καλλένου.

ΜΕΛΕΤΗ ΠΡΟΣΩΠΟΥ / Τιμοθέου Ανδρέας

Μικρή απ’ το παράθυρό σου,
σε χειροκρότησαν.
Σ΄ άκουσαν στο ραδιόφωνο πρώτη φορά
σε χειροκρότησαν.
Μέσα στους πρώτους φόβους σου
οι δάσκαλοί σου
σε χειροκρότησαν.
Περνούσε ο καιρός, τα χέρια πλήθαιναν
χωρίς σταματημό
κι όλου του κόσμου τα θέατρα
σε χειροκρότησαν.
Δοξαζόσουν κι ο κόσμος χειροκροτούσε.
Μεταμορφώσουν κι ο κόσμος χειροκροτούσε.
Ερωτευόσουν κι ο κόσμος χειροκροτούσε.
Έχανες τη φωνή σου κι ο κόσμος χειροκροτούσε.
Βυθιζόσουν μες στην κατάθλιψη κι ο κόσμος χειροκροτούσε
Κηδευόσουν κι ο κόσμος χειροκροτούσε.
Μα εγώ που δεν είχα δυο χέρια στα χρόνια σου
να γίνω κρότος στον κόσμο που τότε ζούσες
μαθητεύω σ’ άλλη χρήση των χεριών,
ευλαβικός συλλέκτης του προσώπου σου
τολμώ να σε αγγίζω.

«Πλανόδιος στα Σύνορα της Εδέμ» Μικρό απόσπασμα από την υπό έκδοση Ποιητική Συλλογή του Ποιητή Ανδρέα Τιμοθέου

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ, ΜΗΝΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟ, 
                                                                     στη Ναδίνα Δημητρίου

Τα βράδια περπατώ ξυπόλητος
στις στέγες των ανθρώπων
κι αναζητώ στις καμινάδες τους
σημάδια των ψυχών τους.
Ανταποκρίνονται όσοι αγάπησα,
κι ύστερα πλάθουν εικόνες αστρικές.
Απόψε πρόσθεσα και τη δική σου
στην καθιερωμένη διαδρομή,
μια στάση άκρως απαραίτητη.
Αλήθεια, πώς σ’ αναγνώρισε ο πατέρας σου
μικρή μου Νάντια;
Ναδίνα ή Εκάβη;
Και εκείνο το σπλαχνικό
μικρό αγόρι σου
έσκυψε μια στιγμή στα μάγουλά σου;
Φίλησε τα δάκρυα της νιότης σου
και της πικρής σου μνήμης;
Κι έπειτα, τον χρόνο της λήθης 
τον συνάντησες ποτέ,
τον έκανες και εκείνο στίχους;
Εμείς ανάμεσά του ανταμώσαμε,
δεν ξέρω αν το θυμάσαι.
Σε κάποιο μεσουράνημα
ίσως ξαναβρεθούμε…

***
ΕΠΑΦΗ 
                                                στην Ελενα Τουμαζη

Τόσοι παλλόμενοι κόσμοι
και γω να σου μιλώ για άστρα,
παραμονές θανάτου και σιωπής
πικρή επίγνωση της νιότης.
Κι όμως δεν νανουρίζονται οι ψυχές
καμιά φορά μονάχα, κλείνουνε τα μάτια…

***

ΚΟΙΤΑΓΜΑ Ι 
                                                 στη Φροσούλα Κολοσιάτου
Οι αττικές της λέξεις
αγωνιούν για τον τόπο της
συστήνουν αγώνες 
και μαύρα ποιήματα. 
Η φιλόξενη γη της 
χάδι μητέρας
δίχως φιλί.

***
ΚΟΙΤΑΓΜΑ 
                                                           στην Ευφροσύνη Μαντά Λαζάρου

Το Λαζάρου της πάει.
Σαν γνήσια κόρη του Λάζαρου
έμαθε καλά πώς είναι ν’ ανεβαίνει
και πώς να κατεβαίνει.
Το Μαντά της πάει.
Αν αφαιρέσεις το ταφ του τάφου
μένει καθάριο το Μανά.
Το Ευφροσύνη, κι αυτό της πάει
σαν το κρατά κυρίως
τις ώρες της γαλήνης.

***
ΕΚΑΒΗ 
                                                          στην Ανίτα Σαντοριναίου

Κυοφορείς την αλήθεια μιας ψυχής
που έμελλε να γίνει ουρανός και μελάνι
μες στους αλύτρωτους χρόνους.
Κυοφορείς την αθάνατη ελπίδα
των άχρωμων στιγμών
μιας ζωής με όλα τα στερητικά της
αλύτρωτης
αβέβαιης
άγνωστης
μα κυρίως αληθινής.
Το ψέμα άλλωστε ήταν μονάχα
θέμα επιβίωσης…
Λίγο σαν το χειροκρότημα
σύντομο
στιγμιαίο
και μονίμως παρελθοντικό.
Ένα μικρό θανατικό, η σιωπή που μένει
και οι ζωές ακολουθούν,
πιστές στις σκιές τους.

''Πλανόδιος στα Σύνορα της Εδέμ'' / Απόσπασμα από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Τιμοθέου

Τα βράδια με φιλούν νεκρές γυναίκες
μου τάζουνε μια βέβαιη ήττα,
αφήνουν ψίθυρους επάνω στον λαιμό μου
χωρίς κακία ή αφορμή
μου εμπιστεύονται ευθύνες.
Ψηλαφώ τα πρωινά
χλωμά σημάδια μέριμνας,
μύρο με λούζει η αγάπη τους.
Κι αν όσα έζησα τα νιώθω πια πολλά
αυτές δεν μ’ άφησαν ποτέ τα χέρια μου να δώσω,
μια κίνηση δική μου πρόσταζαν
σπρώξιμο για να υπάρξω.
Ξυπόλητος περπάτησα τ’ αλλοτινά μου χρόνια,
το μέγεθος των άκρων μου
παρατηρούσα να μικραίνει.
Μια θλίψη μοναχά μεγάλωνε
χωρίς μνήμη και πάντα απροετοίμαστη
ώσπου άξαφνα τη συνήθισα
και βάλθηκα να τη φιλέψω.
Έβλεπα στα μάτια τους ανθρώπους
κι ανθίζανε πουλιά απ’ τα μαλλιά μου
κελαηδούσαν λέξεις μοβ
συλλάβιζαν απώλειες, χαρταετούς και όνειρα.
Αδύνατον ν’ ακούσει η ζωή,
μόνο μια θάλασσα πιστή,
πελώρια γυναίκα
αγκάλιαζε το σώμα μου
και τα νεκρά μου χείλια.
Θαλασσοπνίγομαι
στην εξορία της αλήθειας της
μ’ αυτό τον τρόπο μελετώ
να υπομένω.
Αφροδίτη, Μαριάμ, Μαρία, γιαγιά
παρασταθείτε μου.

Μνήμη Αυγούστου / Τιμοθέου Ανδρέας

Μνήμη Αυγούστου 
Στη χώρα των συμβόλων Σου
τώρα πορεύομαι Κύριε
εσαεί αρυτίδωτος
θα ’θελα να πιστεύω.
Βλέπεις είναι η ψευδαίσθηση
τόσο κοντινή της προσδοκίας…
Κι όμως υπήρξες παιδί
μεγαλωμένο στην αυλή Της
που φρόντισε, αγάπησε, έθρεψε
και τελικά μεγάλωσε
μόλις το πρόδωσε ο χρόνος.
Ήτανε φαίνεται η στιγμή
να μάθεις
πώς είναι να ξεθάβεις τους νεκρούς
για παρηγοριά,
πώς είναι να τελείς μνημόσυνα
στη μέση τ’ Αυγούστου
για να λυτρώσεις το κενό
αυτών που έμειναν
και να καταλαβαίνεις τελικά
όσα απ’ αφέλεια σιωπούσες.
Μεγάλωσες και έμαθες
πως πιο κοντά στην προσδοκία
στέκει ακέραιη η προδοσία.

[Ετοίμασα τον τάφο ...] / Τιμοθέου Ανδρέας

Ετοίμασα τον τάφο
όπως ετοίμαζα κάποτε το τραπέζι της Κυριακής.
Έβαλα λουλούδια στα βάζα,
καθάρισα με ευλάβεια τις μαρμάρινες πλάκες
και πέρασα με καθαρό πανί
τις γυάλινες επιφάνειες.
Αυτό ήταν το τελετουργικό…
Οι πορσελάνες της γιαγιάς, έγιναν μάρμαρα
και τα κρυστάλλινα ποτήρια, δυο γυάλινοι άγγελοι
προσκέφαλο των κεκοιμημένων.
 Σε λίγες μέρες, η Αγία οικογένεια
θα μαζευόταν για τελευταία φορά,
θα τρώγαμε το σώμα του παππού.
Ο τάφος έγινε το τραπέζι μας
κι από δω και μπρος
μόνος του ο καθένας μας
θα κατάπινε την Κυριακή του.

Της Μαρίας / Τιμοθέου Ανδρέας

Μικρή απ’ το παράθυρό σου,
σε χειροκρότησαν.
Σ΄ άκουσαν στο ραδιόφωνο πρώτη φορά
σε χειροκρότησαν.
Μέσα στους πρώτους φόβους σου
οι δάσκαλοί σου
σε χειροκρότησαν.
Περνούσε ο καιρός, τα χέρια πλήθαιναν
χωρίς σταματημό
κι όλου του κόσμου τα θέατρα
σε χειροκρότησαν.
Δοξαζόσουν κι ο κόσμος χειροκροτούσε.
Μεταμορφωνόσουν κι ο κόσμος χειροκροτούσε.
Ερωτευόσουν κι ο κόσμος χειροκροτούσε.
Έχανες τη φωνή σου κι ο κόσμος χειροκροτούσε.
Βυθιζόσουν μες στην κατάθλιψη κι ο κόσμος χειροκροτούσε
Κηδευόσουν κι ο κόσμος χειροκροτούσε.
Μα εγώ που δεν είχα δυο χέρια στα χρόνια σου
να γίνω κρότος στον κόσμο που τότε ζούσες
μαθητεύω σ’ άλλη χρήση των χεριών,
ευλαβικός συλλέκτης του προσώπου σου
τολμώ να σε αγγίζω.

ΔΕΚΑ ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟΚΟΣΜΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ / Τιμοθέου Ανδρέας

Άνοιξα να μυρίσω το χώμα απ’ τη βροχή.

Πρώτη σκέψη εσύ, το καντήλι που θα έσβηνε.

*

Η ζωή είναι τόσο σκληρή,

που συνεχίζεται.

*

Κάθε μέρα είναι μια υποψήφια μέρα

να λάβω ένα σου όνειρο.

*

Αναλογίζομαι τον εγωισμό της θλίψης μου,

μα μου λείπει η αφή των ματιών σου.

Ας μου καταλογιστούν όλα τα υπόλοιπα…

*

Τις νύχτες δεν φαίνεται η σκόνη στα πράγματά σου…

*

Την ώρα του Κυριακάτικου μεσημεριού

μου λείπεις απ’ όλες τις ώρες πιο πολύ.

*

Όσο ξέρω πως με καρτεράς εσύ, δεν φοβάμαι τον θάνατο.

*

Στη λέξη αγαπημένη το «μου» θα είναι πάντα πλεονασμός...

*

Σπάω ρόδι, το σκορπώ και ξεφλουδίζω την αγάπη μας.

Τα υπολείμματά του τα ρίχνω στα περιστέρια

να έρθουν να σε βρουν.

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή ''Πλανόδιος στα Σύνορα της Εδέμ''

Ποιήματα : Ποιητική συλλογή που περιλαμβάνει ποιήματα της Τουρκοκύπριας Τούγτσε Τέκχανλι και του Ελληνοκύπριου Ανδρέα Τιμοθέου, οπου βραβεύτηκαν σε δικοινοτικό διαγωνισμό για νέους Ποιητές τον οποίο διοργάνωσαν η Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου και η Ένωση Τουρκοκυπρίων Καλλιτεχνώ και Λογοτεχνών

Ανδρέας Τιμοθέου

Η άλλη πλευρά 

Υπάρχουν κι απ΄ την άλλη πλευρά ποιητές. 

Υπάρχουν κι απ΄την άλλη πλευρά 

άνθρωποι που ζήσαν τον ξεσπιτωμό, 

που είδαν να μεγαλώνει τ΄ άδικο

μες στους κροτάφους τους, 

που γέρασαν μέσα σε σπίτια ξένα 

με μνήμες μιας άλλης γης. 

Υπάρχουμε κι εμείς γι΄ αυτούς 

η άλλη πλευρά. 

Οδηγίες Κοιμητηρίου 

Όσοι θυμάστε ακόμα τους νεκρούς σας 

και κουβαλάτε επιμελώς 

το λάδι της καντήλας 

να προμηθεύεστε 

και ένα πιάτο φαί 

για τις γάτες.

Αυτές γυροφέρνουν τα μνήματα

όλων των ξεχασμένων.

Ίσως εξαργυρώσετε έτσι τη συντροφιά τους 

για όλα εκείνα τα νεκρικά δειλινά 

μαζί με τους απεγνωσμένους. 

Τούγτσε Τέκχανλι

Επώδυνη βουβαμάρα

η φωνή μου ανεβαίνει σε πολυκατοικίες 

και αφήνεται να πέσει με το κεφάλι 

Αυτοκτονία 

τα μέρη μου που διάβηκες 

τα μοιράζω στα μυρμήγκια 

Χειμώνας 

καθώς το ανήσυχο σώμα του φύλλου 

πέφτει από τον ύπνο του 

μη με κοιτάς από τη σχισμάδα της πόρτας.