Έλλη / Διονυσία Σούλα Βιολάρη

Με χώμα και νερό έπλασα την αγάπη μας .

Στου ήλιου την αναπνοή γεννήθηκες,

με μπλε ματόκλαδα

σ ελληνικά νησιά,

μέσα σε γλαυκούς αφρούς .

Σε ζύμωσα με

αγιασμένα χέρια.

Με αναφιλητά γέμισα τις μικρές χούφτες σου.

Σε φύλαξα στου

κόρφου μου τη ζεστασιά .

Σε παλιά ξάστερα φεγγάρια έπλεκα τα μεταξένια μαλλιά σου.

Κράτησα τη λάμψη σου σε λευκό κερί, δίπλα στο Άγιο φως.

Ποτέ

δε θα σε αρνηθώ,

ιέρισσά μου.

Το φως του ποιητή / Βιολάρη Διονυσία

Το εκτυφλωτικό φως του ποιητή,

ξεπρόβαλε και

ανέστησε μια λάβα ηφαιστείου μέσα

από το έρεβος .

Σκόρπισε τη

φεγγοβολιά του,

γράφοντας για τις ελεύθερες καρδιές,

για τα σπαθιά

που τρέμουν οι αγγελιοφόροι

του γαλάζιου

θόλου και

για τους Ήρωες,

που προτάσσουν τον θώρακά τους στη μάχη.

Χτυπά δυνατά το καμίνι της ποιητικής του φλόγας και δημιουργεί σε ελεύθερη πτώση τους αιώνιους

στίχους του.

Μυρώνει με ροδόσταμο τις ψυχές και

ζωγραφίζει

με άστρα

τον καμβά του,

σεργιανίζοντας

στις ρούγες, σβήνοντας το θυμίαμα που αναβλύζει από

το πάθος του για

γραφή.

Σμιλεύει τα σπλάχνα και τα κόκαλα του λόγου, αγγίζοντας το όχι

και το ναι.

Μιλάει χαμηλόφωνα με τον θεό

του έρωτα

στο σιωπητήριο κάλεσμα ,

τρυγώντας την αγάπη από τα μυρωμένα ρόδα

της ποίησης.

Ακουμπά λάγνα

τη λυγερή οπτασία των στιγμών ,

βαπτίζει

την έμπνευσή του

με μύρο

και της φορά μαλαματένιο σταυρό.