Μονάχα οι σκιές της γριάς μάνας
και των παιδιών επιστρέφουν,
τις στιγμές που οι ζώντες
ζητούν των νεκρών την αψεγάδιαστη
αγάπη, π’ ανάβει χρόνια τώρα
το γυάλινο πονεμένο καντήλι,
δίπλα στο παλιό εικονοστάσιο
και στον άδειο τάφο της μνήμης.
Τα δάκρυα στέρεψαν,
το μοιρολόι, ρέκβιεμ της σιωπής,
αντηχεί στην απουσία σαν βάλσαμο,
Στα μαύρα η σκυφτή γυναίκα.
«Ανάμεσα στους Ήχους» Αθηνά Τέμβριου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου