Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

Αντώνης Γαβριήλ Παπά (μικρό βιογραφικό)



Γεννήθηκε στο Κίτι της επαρχίας Λάρνακος στις 8/1/1947
Εργάστηκε στη Σ.Π.Ε Κιτίου από όπου και αφυπηρέτησε το 2008 από τη θέση του διευθυντή.




 Βιβλιογραφία
  • Που της ψυσιής τα βάθη, 2001
  • Αλήθκειες της ζωής,2003
  • Στις ρίζες της τοπολαλιάς, 2005
  • Συνοπτικός τόμος, Σημάθκια των τζιαιρών + CD, 2007, εκδόσεις POWER PUBLISHING
  • Σκέδια τζιαι Ποιήματα τζιαι της ζωής μηνύματα, σε συνεργασία με τον Αθηνόδωρο Γεωργίου (σχέδια),
    εκδόσεις POWER PUBLISHING
  • Κυπριακά Παραμύθια σε ποιητική μορφή στην Κυπριακή τοπολαλιά , 2010, εκδόσεις POWER PUBLISHING
    • Η Κουτσουκουτού (Θεατρικό)
    • Η Αλεπού τζιαι ο κόρακας
    • Ο Σπανός τζιαι οι σαράντα δράτζιοι (Θεατρικό)
    • Ο Τυρίμος (Θεατρικό)
  • Στων μύθων μας τα χνάρκα (Κυπριακοί έμμετροι μύθοι), 2011, εκδόσεις POWER PUBLISHING
  • Η Σιονάτη τζιαι οι εφτά νάνοι (έμμετρο παραμύθι), 2011, εκδόσεις POWER PUBLISHING

Τζι’ όμως ο φούρπος, φούρπος / Γαβριήλ Παπά Αντώνης




Σβύνουμεν οικονομικά τζι’ όμως ο φούρπος, φούρπος
τζι’ εν εισβολέας δεύτερος σχεδόν όπως ο Τούρκος.
Ο Τούρκος άδικα κρατεί τα μέρη τα δικά μας
τζι’ ο φούρπος σιέριν έβαλεν στα οικονομικά μας.
Εν δύσκολον ειλικρινά ν’ ακούεις να λαλούσιν
ότι σιηλάες πλάσματα στον τόπον μας πεινούσιν,
πολλοί με θκιακονιόν περνούν τζι’ άλλοι φυτοζωούσιν
τζι’ άλλοι που τους φιλόπτωχους να ζήσουν καρτερούσιν.
Τζι’ όμως εκατομμύρια χωρίς να τα σκεφτούσιν
για παίκτες τάχα θκιαλεκτούς αλύπητα διούσιν.
Λαλούν πως φέρνουν έμπειρους σπουδαίους παικταράες
μα βκαίνουσιν οι πιο πολλοί στο τέλος μασκαράες.
Δείχνουν να’ ν τέλει’ αχάπαροι μα οι σιηλιάες φεύκουν
τζι΄ αν οι ομάδες κλώσουσιν δύσκολα ξημπερτεύκουν.
Πέρνουν τους δικαστήρια κόμα τζιαι στην ΟΥΕΦΑ.
Αλλάξετε τροπάριον τζι’ επήραν μας πιον πρέφα.
Συστάρετε παράγοντες τα οικονομικά σας
Κυπραίους παίκτες να’ βρετε γνήσια παιθκιά δικά σας.
τζιειν ΄την φανέλαν που φορούν στ’ αλήθκεια να τιμούσιν
να νοιώθουσιν το βάρος της τζιαι να την αγαπούσιν

Ελλάδα μας κουράγιο / Αντώνης Γαβριήλ Παπά




Ελλάδα μας περήφανη, Ελλάδα τιμημένη,
Ελλάδα μας που πρόσφερες το φως στην οικουμένη
Εσύ στον κόσμον έδωσες πρώτη πολιτισμόν
και σου αξίζει να δεχτείς απ’όλους σεβασμόν.
Κι’αν πέρασες κακοχρονιές, σκλαβιάν και καταιγίδες
έμενες πάντα ζωντανή, μας έδινες ελπίδες .
Σήμερα όμως προσπαθούν κάποιοι να σ΄αφανίσουν
και μ’έναν τρόπον άδοξον τα φώτα σου να σβήσουν.
Μα όσον και να προσπαθούν δεν θα τα καταφέρουν
τα ύπουλα τους σχέδια σε πέρας να τα φέρουν.
Φάρος θα μείνεις πάντα σου να φέγγεις στους αιώνες    
και δεν θα κατορθώσουνε ν’αλλάξουν τους κανόνες.
Να ξέρεις πως Ελλάδα μας θα έχεις στο πλευρό σου
πάντα τους Κύπριους αδελφούς που θέλουν το καλό σου.
Τους κύπριους που σ’είχανε πάντα συμπαραστάτη   
στήριγμαν, αποκούμπην τους, αληθινόν προστάτη.
Είναι δική μας η σειρά αδέλφια να προσφέρουμεν 
στα δύσκολα προβλήματα παρηγοριάν να φέρουμεν
Εμπρός Ελληνοκύπριοι, εμπρός να βοηθήσουμεν
λίγον από το χρέος μας , μ’αγάπην να ξοφλήσουμεν .
              
                 

αναδημοσίευση από: http://antonisgavrielpapa.blogspot.com.cy/

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018

ΤΖΗΛΑΔΙΣΤΑ / Γάβρης Ανδρέας

Τζηλαδιστά,
τραουδιστά.
της θάλασσας τα πλουμιστά
τα τύματα δκιαβαίναν. 

Τζυματιστά
σγιάν σκαλιστά
εφεύκασιν νανουριστά
τζαί πίσω απηαίναν. 

Τζ΄ εγώ  σκυφτός
τζαί σωρευτός
επείσκαζα πως ο γιαλός
εν ούλα σχιάν τζαί σέναν. 

Σγιάν τογ γιαλόν 
τζιματιστή,
τραουδιστή, τζηλαδιστή,
κόρη, τζαί σου δκιαβαίννεις. 

Μ΄  αντί δροσιές
τζαί γλυκασιές
σύλλο φωδκιές μέσ΄  στες καρκιές
τζαί πύρουλλους αφταίννεις.

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018

Σε κάτι χαμηλοσπιτα / Ανδρέου Ειρήνη


Σε κάτι χαμηλόσπιτα παλιά και ταπεινά θέλω να ζήσω...
εκεί που σε κερνάν καφέ, νερό, μ ένα γλυκό του κουταλιού.
Σε πέτρινα δρομάκια νοσταλγώ ξυπόλητη να περπατήσω
τον πρώτο έρωτα τον ανεκπλήρωτο να ξαναφέρω εις τον νου.
Δεν θέλω ανθρώπους ψεύτικους που ψεύτικα αρώματα φοράνε
κι αφ' υψηλού σε βλέπουν πίσω απ τα μαύρα, τ΄ακριβά τους τα γυαλιά....
κι αν σε παλάτια ζουν και στη χλιδή, μέσα στο βούρκο κολυμπάνε
και με τη σάρκα αγαπούν και τις αξίες με το χρήμα τις μετράν
Σε κάτι χαμηλόσπιτα παλιά και ταπεινά θέλω να ζήσω
εκεί που οι άνθρωποι δεν θέλουνε λεφτά για να σου πουν μια καλημέρα.
Μιά όαση ζητώ, ένα ποτάμι, ένα δέντρο ν΄ακουμπήσω...
λίγη δροσιάααααα λίγη ψυχήηηηη λίγη καρδιάαααα μαράθηκα στη ξέρα!!!
Από το βιβλίο  Φτου μας...με αγάπη 

ΕΛΑ ΠΙΟΝ ΜΕΝ ΜΕ ΠΑΙΔΕΥΚΕΙΣ / Μαρούλλα Πανάγου


Ηρτες άξιππα τζιαι φάνεις την ζωή μου ετάραξες
τζιαι στα βάθη της ψυσιής μου σαν το πλοίον άραξες
με καμες να σ'άγαπήσω τζιαι ο έρωτας τωρά
την καρκιά μου βασανίζει μ'ανοιξεν βαθυν γιαρά
Τζιεν αντέχω γιώνι φως μου, μιαν ημέρα χώρκα σου
διχα σου αχ πελλανίσκω που την στενοχώρκα σου
Τα ολόμαυρά σου μμάδκια μιαν ημέραν να μεν δω
φαίνεσταί μου τοτε ο ήλιος ,πως θαμπώνει τζι 'εν θωρώ
η θωρκά σου εν ο ήλιος άντζιελος με τα φτερά
μεν αρκείς για νάρτεις φως μου τζι η καρκιά μου καρτερά
Ανοικτή εμπόν' η πόρτα δίπλα η βασιλιτζιά
που νομάτισα για σέναν αχ αγάπη μου γλυτζιά
άφηστα πιον τα γινάδκια έλα μεν με τυρανιείς
αγαπώ σε πεθανίσκω μεν καμνεις πως εν θωρείς
Ελα πιον μεν με παιδεύκεις με μου κάφκεις την καρκιά
γιατι μέσα την θωρκά σσου έχω την σαν ζωγραφκιά

Μια καινούργια πόρτα ανοίγει / Πανάγου Μαρούλλα


Καθισμένη στην βαλίτσα την γεμάτη από όνειρα, η ζωντανή μελαγχολία στα μάτια παρακολούθησε το τραίνο που δεν πρόλαβε. Σε ένα έρημο σταθμό που πριν λίγο είχε πάρει το μοναδικό όνειρο της Η καρδιά ν'αναρωτιέται γιατί δεν την περίμενε, μα να επιμένει .
Απόμεινε αμίλητο κι αδάκρυτο το χθες, να περιμένει το επόμενο τραίνο να συνεχίσει να κυνηγάει το τετράχρονο όνειρό της,
Να το περιπλέξει μαζί με τ'άλλα που φύλαγε η βαλίτσα. Αν όχι για τίποτε άλλο να πάρει πίσω την καρδιά της που πήγε μαζί του. 
Να διαβάσει εκείνα τα μάτια του γρίφου, να διακρίνει αν το όνειρό της ήταν και το δικό του. 
Ήθελε να το πιστεύει! Κι ας μέχρι πριν λίγο της αρκούσε ένα τυχαίο χαμόγελο σε κάθε τυχαία συνάντηση(Που δεν ήταν και τόσο τυχαία ) για να χαμογελάσει η μέρα της .Της αρκούσε που ήταν εκεί κι ανάπνεε μαζί του το ίδιο οξυγόνο. 
Αλοιώς συννέφιαζε, κι ο έρωτας έσταζε αίμα στην μυστική πληγή της .
Είχε ονομάσει άδολη την αγάπη που δεν ζητούσε, μόνο έδινε,δίχως να λογαριάσει τον πόνο τον μονόπλευρο, που φως δεν αντικρίζει.
Ας τον νόμιζε ανιδιοτελή, που τώρα απαιτούσε το ζευγάρωμα της ανταπόκρισης 
Έφτασε το επόμενο τραίνο, διάβηκε την πόρτα της ελπίδας κι έλαμψε η ματιά στην προσμονή που άρχισε να τραγουδάει τον Απρίλη.
Της χαμογελούσε στο προσπέρασμα, χαρίζοντας της ένα εκατόφυλλο τριαντάφυλλο όσα και τα όνειρά της, κι άφηνε πίσω της τελεσίδικα τον χειμώνα.
Hθελε να το πιστεύει !
Στην φύση και την άνοιξη των είκοσι χρόνων άνθιζε προσμονή, κι εκείνη προσπερνούσε και βιαζόταν να φτάσει στο τέρμα του επόμενου σταθμού. 
Εκεί που όλη η ευτυχία θα ξεχείλιζε απ' το δικό του βλέμμα. 
Ηθελε να το πιστεύει!
Αγνοούσε ότι άλλο θα εμπόδιζε την διαδρομή της .
Αδιάφορο το ενδιαφέρον στα ξένα μάτια, που ταξίδευαν την ίδια πορεία και τόσο επίμονα, που την ενοχλούσαν

Έφθασε επιτέλους στο τέρμα των μαζεμένων της ονείρων κι αναζήτησε τα μάτια του,
στα τόσα που την κοιτούσαν, μα δεν βρισκόταν πουθενά. 
Αδιάφορη την άφηναν τ' άλλα χαμόγελα που έπεφταν στα χέρια της.
Μόνο το δικό του αναζητούσε να γιατρέψει την πληγή που έσταζε αίμα.
-Αδυναμία να στο στείλει μουρμούρισε , η ελπίδα στο αυτί τής απογοήτευσης , που γέννησε καινούργια επιμονή. 
Έπρεπε να βρει την χαμένη καρδιά της ,
Έπρεπε να διαβάσει στα μάτια του την λύτρωση ή την καταδίκη.
Κι ο έρωτας έσταζε αίμα στην μυστική πληγή της .
Πήρε το επόμενο τραίνο της αναζήτησης κι η ελπίδα από κοντά να διώχνει τα “όχι δεν σ'αγαπά κι αντικαταστώντας τα με το “μπορεί” Προχώρα. κυνήγα τ 'ονειρό σου.Φτάσε την πόρτα της αγάπης και κτύπησέ την. Μην μένεις στο “Αν” κι ύστερα μετανιώσεις που δεν δοκίμασες .
Μπήκε στο βαγόνι της προσμονής με την αγάπη να του στέλνει μηνύματα που εκείνος αγνόησε .Η δεν τα είδε ,(παρηγοριά και πάλι της ελπίδας) .Πάντα πεθαίνει τελευταία ,έτσι δεν λένε;
Συνεχίζει η διαδρομή επίμονη, αγνοώντας άλλα δυο μάτια απέναντί της πού με την ίδια επιμονή καθισμένα, παρακαλάνε για το δικό της βλέμμα.
Μα η αγάπη έλεγε είν' προδοσία έστω κι ένα βλέμμα να χαρίσει στα παρείσακτα τούτα μάτια, της αφοσίωσης, που συνέχισαν να την ακολουθούν στο τραίνο της δικής της επιμονής.
Εκεί όπου συνέχιζε το μάταιο τούτο ταξίδι του τρελλονείρου της.
Μα έπρεπε πρώτα να πάρει πίσω την καρδιά της, που ακόμα περιπλανιόταν έξω από την δική του πόρτα. 
Έφτασε στο τέρμα του ταξιδιού κι η βαλίτσα περίμενε με κουρασμένα τα μάτια, μα άδειος ο δρόμος μέχρι το τέλος.
Εκει που η ψυχή βούλιαξε στ'ανασηκωμα των ώμων και την αδιαφορία των ματιών,ενοχλημένα στην παρουσία της
Η πληγή που έσταζε αίμα, τώρα αιμορραγούσε στην βεβαιότητα του “δεν την αγαπά. 
Με άδεια μάτια 'άρχισε να μαζεύει τα σπασμένα κομμάτια της καρδιάς κι ο συνταξιδιώτης, της πρόσφερε την δική του. Μαζί κι ένα ώμο που βράχηκε στα δάκρυα της λύτρωσης . 
Ελα αγάπη πάμε! Υπάρχει το επόμενο τραίνο να ταξιδέψουμε στην σιγουριά της αγάπης . 
-Αφέθηκε στα χέρια του και πήραν τον δρόμο αποχαιρετώντας τελεσίδικα την κλειστή πόρτα. Μπροστά τους άνοιγε μια μεγαλύτερη που πίσω της καραδοκούσε ο Μάης .
Ηταν βέβαιη .
Το πίστεψε πιά !

ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ / Μαγγανή Χρυστάλλα


Οι άνθρωποι δεν σε γνωρίζουν.
Τις παραπάνω μέρες
έτσι άγνωρος περνάς
αόρατος από το πλήθος
βαδίζοντας προς την
αντίθετη κατεύθυνση.
Κάποιες φορές κάθεσαι
έτσι αγνώριστος στο ένα πόδι
ανεβασμένος σ’ ένα κλαρί
μ’ αυτιά αλεπούς
αναμένοντας ν’ ακούσεις
μια φωνή ή έστω έναν ψίθυρο
από κάποιον άγνωρο,
που όμως τον προσμένεις χρόνια.
Κι αν κάποτε ανήμπορος
να περπατήσεις
έχουν τα μάτια σου πλατύνει
σαν δυο μεγάλα βαθιά πηγάδια
η ύπαρξη και μόνο
κείνου του άγνωρου
που σου ψιθύρισε κρυφά
σαν άνθρωπο μα και θεό
σ’ εξιλεώνει.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ (απόσπασμα) / Νίκος Βραχίμης

Δεν μπορούμε να υπολογίσουμε χωρίς δεδεμένα, 
δεν υπάρχουμε χωρίς υπολογισμούς
και δεν υπάρχουν δεδομένα, 
ευτυχώς!

Έχω ξεχάσει που εγεννήθηκα
και κανείς δεν ξέρει να με πληροφορήσει, 
οι δρόμοι ερήμωσαν από τη σκόνη και τα βήματα, 
υπάρχει μόνο ένα κομμάτι ουρανού
και ο άνεμος

για να προσδιορίσει τη δειεύθυνση 
σ΄  αυτούς τους τόπους
που χάσανε τ΄  όνομά τους, 
υποψιάζομαι. 

Νίκος Βραχίμης: Αναφορά στο έργο του σε σελίδα της Εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ από τον διαδικτυακό τόπο Αρχείον Πολιτισμού




Νίκος Βραχίμης (βιογραφία)

Ο Νίκος Βραχίμης  γεννήθηκε το 1914 στην Αμμόχωστο  και απεβίωσε το 1961. (σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα)  Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου  και το 1932 φοίτησε στην Ιατρική και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Με την επιστροφή του στην Κύπρο το 1938, ασχολήθηκε με διάφορα επαγγέλματα (τραπεζικός υπάλληλος, γεωργός), ενώ από το 1950 ως τον θάνατό του δίδαξε εμπορικά στο Οικονομικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου.

Ποιητικές Συλλογές:


  • Eldorado 1934 
  • Μεταπτώσεις 1939
  •  Αποσπάσματα, 1941) 
Το 1944 κυκλοφόρησε η νουβέλα του:  Ο Άγνωστος 

΄ΠΑΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ / Νίκος Βραχίμης

[  ]

Τ΄  αργά μεσάνυχτα, τα μάτια σου, 
του ρολογιού το δείχτη
δε θα ξανακοιτάξουν 
περίεργα κι απορημένα. 
Είναι παλιά ιστορία
πως το φεγγάρι
χλώμιασε απ΄ το ξενύχτι. 

[ ]

Άχ! Υπάρχουν τόσα βάθη μέσα μας. 

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2018

Αναγέλαστα των γεναικών τζιαι των σκαλαπουντάρων: Ποιητική Συλλογή της Στέλλας Βοσκαρίδου-Οικονόμου που εκδόθηκε το 2013

Η Αππωμένη

Λαλεί ο πετεινός τζι εν ι-ξυπνά
δρώννει ‘ποδρώννει μες τα μαξιλάρκα
παραμιλά
«Πο ‘ννά ‘ρτεις βάλε φορεσιάν!»
ως τζαι μες τ’όρομαν, έκαψεν τον τζι εκαούρτισεν τον
ως τζαι τον πετεινόν, έκαψεν τον τζι εκαούρτισεν τον
Φέγγει το πρώτον φως
φέγγει το μεσομέριν
«Νά ‘ρτεις με φορεσιάν!»7
Τζι είπασιν κάτιχωρκανοί
ότι ακουστήν τρεις φορές ο πετεινός που παραμίλαν μες τα
πίτουρα
ότι ακούστην να λαλεί
«Χαράς το κακόν! Χαράς το κακόν! Χαράς το κακόν!»

ΓΛΩΣΣΑΡΙ
αππωμένη: κακομαθημένη, αυτή που κάνει νάζια
δρώννει: ιδρώνει
φορεσ̌ιάν: κουστούμι
εκαούρτισεν: καβούρδισε
χαράς το κακόν: μα τι κακό είναι αυτό!

***

Η Καρτάνα

Τζαι μάνα μου χαρώ σε
τζαι λαμπρόν να σε κάψει
τζαι σκάφτει σου τον λάκκον σου
τζαι κάθεται πά’στα φκιά σου
γιατί εν καρτάνα που γεννησιμιού της.

ΓΛΩΣΣΑΡΙ
καρτάνα: ραδιούργα, κακιά
λαμπρόν: φωτιά
φκια: αυτιά

***


Φόβ υπογλώσσιο νυχτερινό: Ποιητική Συλλογή της Στέλλας Βοσκαρίδου-Οικονόμου (μικρό απόσπασμα)

...

Κι αν στ’αλήθεια δε βρίσκετε τίποτα να πείτε
 Αν είναι αλήθεια πως δε βρίσκετε τίποτα να πείτε
 Τότε πάρτε παρακαλώ ένα κομμάτι απ’το πλευρό σας και
 πείτε κάτι μ’αυτό
 Πώς είπατε;
 Να χαραμίσετε ένα κομμάτι απ’το πλευρό σας;
 (δυνατά γέλια)
...

Μια τέτοια νύχτα θα κολλήσω τα χείλη στο στήθος σου

 και δε θα στάζει πια γάλα
 μονάχα γράμματα
δωσ΄μου το φι μαμά μου
δωσ’μου το φι να γράψω μια λέξη
 Όχι το φι μωρό μου
είσαι μικρό ακόμα

Όχι το φι.
 Μια τέτοια νύχτα
 θα σε βρω να μαζεύεις από χάμου
 όλα τα φι
 και να λες
 δεν αρκεί να γράψεις ένα ποίημα
 πρέπει τη γλώσσα να επινοήσεις
...

Είναι η αίσθησις που έχω των πραγμάτων μαμά…
Έι, κρατήστε και για μένα μια θέση στο δειλινόδεντρο!
Ουρανέ πελώριε κι άγιο ταβάνι των στεναγμών, αν είχες έλεγα έν’άστρο παραπάνω να τ’ονομάζαμε νοσταλγία…
Στο μεταξύ θα τρέφομαι από της ποίησης τον πλακούντα
Δε σε φοβάμαι, δε σε φοβάμαι, δε σε φοβάμαι, δε με φοβ…


...

Φεγγαρινή φεγγαρινή
Άσε με, πάρε με μαζί σου, άσε με, πάρε με
άσεμεπάρεμε
πάρε με
πάρε με
πάρε με
Κι όταν γεννήσεις κόρη
να μην την πεις Θαλασσινή
να μην την πεις Μαγδαληνή
βράδυ να πας να πάρεις το λυ της λύπης
το βα της βάσανος
το δι της δίψας
και σε λυβάδι μέσα να καθίσεις νυχτερινό
και να την πεις Φεγγαρινή
(κι ύστερα με καραβόσκοινο σφιχτά
δέσε το φε – δέσε το φε σφιχτά
να μην τη δεις να φεύγει
να μην τη δεις πώς φεύγει…)
Πιο φροντισμένα πιο
γερά
θα γράφει τώρα
μαλαματένιο νόμισμα στο χώμα
τη λέξη
ηδύοσμος
για να μυρίζει το ενδεχόμενο
την ξεχασμένη ευωδιά
του επιτέλους


Στέλλα Βοσκαρίδου Οικονόμου (μικρή αναφορά)

Η Στέλλα Βοσκαρίδου Οικονόμου γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1981. Σπούδασε μουσικολογία στην Αθήνα και το Νιούκαστλ του Ηνωμένου Βασιλείου και εργάζεται στο χώρο της μουσικής (διδασκαλία, έρευνα, σύνθεση κ.α.)

Ποιητικές Συλλογές: 
  • Αναγέλαστα: 2013 (εκδόσεις τεχνοδρόμιο)
  • Φόβ Υπογλώσσιο Νυχτερινό :εκδόσεις Τεχνοδρόμιο 2015