Η Άκρα Ταπείνωση

«Αθήνα, η πιο ανοιχτη πόλη του κόσμου!»
Στρατης Τσίρκας, Η χαμένη άνοιξη

Στημένος μερόνυχτα στο πόστο του
γωνία Ιπποκράτους και βιβλιοθήκης
ο τυφλος με το κομμένο δεξι χέρι τραγουδάει
ασταμάτητα το Κατακαημένη Αράχωβα
και περιμένει τους φιλεύσπλαχνους
να του ρίξουν καμια δραχμούλα
στο τσίγκινο τασάκι του.

Τον Μάνθο, τον περιβόητο
καπετάνιο, απο την Παρνασσίδα,
του Άρη ο αγαπημένος Μαυροσκούφης
-όταν έχασε το 1944 τα μάτια του
απο διαμπερες στον κρόταφο
και η δικη του χειροβομβίδα
του έφαγε το δεξι ως απάνω
όταν έσκασε μέσα στα χέρια του-
όλοι τον είχαν ξεγραμμένο, πως πέθανε
πριν απο χρόνια, έλεγαν, στην Αθήνα.

Με τις ελεημοσύνες που δέχεται
τώρα στο τσίγκινο πιατάκι του
θέλει να φτιάξει τεχνητο χέρι για να χαϊδεύει
τα ξανθα κεφαλάκια των ορφανων παιδιων και
να εξαγοράσει την κλεμμένη υπερηφάνειά του,
τη μαγαρισμένη απο δικους του και ξένους.

Τα πικραμένα πουλιά

του Χρήστου Μαυρή 

Πλατύς έναστρος ουρανός.

Τριγύρω στην πλάση ανοίγει και

απλώνεται επικίνδυνα

μια θάλασσα σιωπής.

Μέσα στη βαθιά σιωπή

ταξιδεύουν

χιλιάδες πικραμένα πουλιά

και ψάρια χρυσοφτέρουγα.

Αγωνίζονται να φθάσουν

στη μυστική πηγή

για να πάρουν το αθάνατο νερό

να το φέρουν σπονδή

στα φαρμακωμένα χείλη της.

Τα φλεγόμενα πουλιά

του Χρήστου Μαυρή 

Από τα καταφύγια ψηλά

που βρίσκονταν

τα φλεγόμενα πουλιά

πανικόβλητα έβλεπαν

τον δίκαιο ήλιο τους

γκρεμισμένο

μεσ’ τα χαλάσματα

μέρα τη μέρα να βυθίζεται

κάτω από τα ερείπια των σπιτιών τους.

Στις ικεσίες και τις προσευχές τους

παρακαλούσαν τον αγαθό Θεό

ν’ αφήσει χωρίς φως τα μάτια τους

για να μην αντικρίζουν

αυτή τη φρίκη που τα κάλυψε.

Τ’ αλλοδαπά πουλιά

του Χρήστου Μαυρή 

Οι βοσκοί μάταια έψαχναν

τον δραπέτη ήλιο

στο απολιθωμένο δάσος.

Ο μαύρος ήλιος

βρέθηκε αγκυροβολημένος

μέσα στα ματωμένα λιβάδια

της πληγωμένης σκέψης μου.

Δίπλα του έβοσκε αμέριμνα

ένα κοπάδι άσπρα άλογα.

Στις πέτρινες ράχες τους

αναπαύονταν αμέριμνα

κόκκινα αλλοδαπά πουλιά.