Ο Θεοδόσης Πιερίδης, γεννήθηκε το 1908 στο Τσέρι της Κύπρου. Έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του στο Κάιρο της Αιγύπτου  όπου ήταν εγκα...

Περσέψαν οι λογοήρωες στον τόπο μας. Περσέψαν οι ανδριάντες, οι επέτειες, οι λόγοι, οι λόγοι, λόγοι, λόγοι –οι λόγιοι λογάδες,  οι λογ...

Αχ, αλήθεια, η θάλασσα ετούτη πώς μυρίζει μουράγιο πώς μυρίζει  ολογέμιστα  αμπάρια και πλούσια ξεφορτώματα και  ξένην  αρχοντιά π...

Όταν είναι Αύγουστος μήνας και μεσημέρι και σαρανταδύο υπό σκιάν οι δρόμοι της Λευκωσίας γίνονται ανθρωποφάγοι. Μασουλούνε παχιές γυνα...

Μόνο τα παιδιά ξέρουν να γίνονται ένα με τη θάλασσα. Οι μεγάλοι κολυμπούνε, κουράζονται  βγαίνουν, ξαπλώνουν, λαδώνουν την πλάτη τους, ...

Κάλλιο απ’ τον πρώτο λόγο να σ’ το πω προτού κινήσουμε για το σεργιάνι μας τ’ ωραίο κάλλιο ν’ αρχίσει το τραγούδι μας αυτό από κείνο...

Άσε πλέον φωνή μου τον ανέμελο στίχο το μεθύσι σου δέσε και τη φλόγα σου κράτα σφίξε τώρα ζευγάρια την ηχώ με τον ήχο στρώσε στέρε...

Ήταν οχτώ χρονώ. Είχε δυο άταχτα πλεξουδάκια κι αμέτρητα χρόνια ακόμα να ζήσει. Σκορπίστηκαν όλα, ανακατώθηκαν όλα με τις λάσπες τ...

Τραγουδώ, τραγουδώ το νησί μου, πού ναι τόσο μικρο για να μπόρει, πού ναι τόσο μικρο για να μπόρει σαν πουλί να χωρέσει στη χούφτα μ...

Τις Κυριακές, μας αρέσει να πηγαίνουμε περίπατο πάνω στα τείχη της Αμμοχώστου. Ωραία είναι και τα περβόλια, μόνο που πέφτουν κάπως...

«Τραγουδώ, τραγουδώ το νησί μου πούναι τόσο μικρό για να μπόρει σαν πουλί να χωρέσει στη χούφτα μου. Που 'ναι τόσο μεγάλο, να μπόρει να...

Άνοιξε τα ματάκια σου και κοίταξε πώς κλαίω. Δεν είναι σάρκα ετούτη πια, μα είναι φωτιά και στάχτη. Ποιος θα με σβήσει που' γινα μια πυ...

[…]  Όχι, μην πει κανείς πως δεν κουραστήκαμε,  Είμαστε άνθρωποι και δεν πιστεύουμε στους υπερανθρώπους. Μην πει κανείς πως δεν ονειρε...