Ο Μιχάλης Πασιαρδής γεννήθηκε στο Τσέρι το 1941 και απεβίωσε στις 1 Μαίου 2021. Έκανε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Παγκύπριο Γυμνάσιο....

Την Κύπρο ζωσαν’ οι καημοί, τα βάσανα κι οι στεναγμοί κι ο πόνος. Ήρθε φωτιά αντί βροχή κι έκατσε διπλοπόδι ο χρόνος. Θεέ μου τι βαρυοχειμω...

Φέτο, πουλί νερό μην πιει, μη γλυκοκελαηδίσει, γιατί είναι θρήνος το νερό και δάκρυα βγάνει η βρύση. Κι ας έρθει στο τραπέζι μας, το βράδυ,...

Σάββατο μοιάζεις με κερί σε μακρινό ξωκκλήσι που αργά σημαίνει εσπερινό σε πορφυρένια δύση Σάββατο μοιάζεις με φωτιά σε χρόνια περασμένα πο...

Βουνό μου Πενταδάχτυλε με το πλατύ σου χέρι πικρός βοριάς που φύσηξε, που φύσηξε Και το κακό, και το κακό έχει φέρει. Βουνό μου Πενταδάχτυλ...

Φέρτε μου το παλιό δκιολίν τζιαι το παλιό λαούτο Με κόρτες πον ανταχτερες για το τραούιν τούτο Θωρώ τον πενταδάχτυλο που στέκει πικραμμένος...

Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια, δυο λόγια που μου είχαν πει, γίνουνται ξαφνικά μαχαίρι σε κάποια ανύποπτη στιγμή. Κι εσύ όταν λείπεις σε ταξίδ...

Ήταν ένας φαντάρος στο στρατό που αλλιώς εζούσε, οι άλλοι δεν τον χώνευαν, ο λοχαγός τον έβριζε κι αυτός όλο γελούσε. Ήταν ένας φαντάρος στ...

Δυο φίλοι με καρτέρεψαν το βράδυ και ένας με χτύπησε είχε στα μάτια του σκοτάδι και δε μου μίλησε. Δυο φίλοι, φίλοι καρδιακοί κι ήταν το βρ...

Έκλεισες μες στις χούφτες σου τον άνεμο τον έπλασες σαν τον πηλό Γι' αυτό κουβεντιάζεις μ' ένα άγαλμα που αυτοί δεν ...

Στη γραφή όπως και στον έρωτα μπορεί να μην υπάρξει επίλογος να ' ναι μόνο μια σπασμωδική κι ακατανόητη γραμμή ή μια ατέλειωτη κι άναρθ...

Φέρτε μου το παλιό δκιολίν τζαι το παλιόν λαούτο με κόρτες πόν ανταχτερές για το τραούιν τούτο   Θωρώ τον Πενταδάχτυλον που...

Πέρσι ο χρόνος ήταν κίτρινος σα να χτυπήσανε στη γη τ' αυγά χιλιάδων αστεριών εφέτο είναι μαύρος αφού μου λείπουνε τα μάτια σου ...

Οι κόκκινες στέγες είναι  για να φέρνουν σιμότερα  τον ουρανό για να δένουν  τ΄ άσπρο σύγνεφο  φιόγκο  στα μαλλιά σου.  

[..] Τόσο είμαστε κοντά  και τόσο απέχουμε,  όσο είναι κοντά  κι όσο απέχει  μια σκέψη που διαδέχτηκε  μιαν άλλη. 

Δεν είν’ η πρώτη σας φορά που μας πουλήσατε. Το ’χετε ξανακάνει, χρόνια πριν, σ’ άλλους αιώνες, όταν μας ξεπουλούσατε στους Πέρσες Και ό...

Δεν είναι η Λευκωσία απόψε η πόλη του γλυκού καλοκαιριού, του δειλινού π’ άναβε τ’ άστρα, αυτή που ξέραμε ως εχτές που πίναμε σ’ ένα ποτ...

Πίσω ο ήχος των βημάτων του απέμεινε  σαν ανοιχτός λογαριασμός στο χρόνο. 

Η ποίηση είναι σαν το πρωί της άλλης  μέρας - πάντα ένα κύκλο πιο μπροστά  απ΄ τον κόσμο. 

Το χωριό μου δέκα σπίτια γυμνά  που δοξάζουν τον ήλιο.